กุนซือเจ้าสำราญ ตะลุยสามก๊ก ตอนที่ 28
โดย saradio
ค่ำคืนนั้นผมนอนหลับไม่สนิทนัก เพราะในหัวคิดกังวลถึงเรื่องจะหาทางซ้อนแผนม้าเท้ง อย่างไรดี พลันนึกคิดคาดเดาแผนการของมันที่น่าจะเป็น มันคงใช้ให้ฮูหยินรองมาทำให้ผมหลงใหล จากนั้นก็จะให้ฮูหยินรองเกลี่ยกล่อมโน้มน้าวผมให้เข้าด้วยกับมัน แล้วคงจะให้ผมกลับไปเป็นไส้ศึกที่เมืองเตียนอันช่วยเหลือมันกำจัดลิฉุยกับกุยกี และนำพามันเข้าไปเป็นใหญ่ในเมืองหลวง ส่วนฮูหยินรองที่มันให้มาเป็นเมียผมนั่น ก็น่าจะเพื่อให้นางสอดส่องดูพฤติกรรมของผม ว่าจะไม่ทรยศหักหลังมัน หลังจากที่ตกลงเข้าร่วมกับมันแล้ว นับว่าแผนการมันร้ายไม่เบา แต่ผมก็ไม่โง่นะ
เมื่อมันใช้ฮูหยินรองมาเป็นนกต่อ ผมก็จะใช้นางเป็นนกต่อกลับไป ไอ้เรื่องแผนฟันแล้วทิ้งคงต้องยกเลิกไปก่อน เมื่อม้าเท้งมันต้องการให้ฮูหยินรองมาเป็นเมียผม ผมก็จะให้เป็น เมื่อมันต้องการเกลี่ยกล่อมผมให้เข้าพวก ผมก็จะเข้า แต่ตอนจบจะดูสิว่า ใครจะเป็นกบที่โดนหลอกต้มจนสุก พลันกำหนดแผนขึ้นมาในใจได้ ก่อนจะข่มตานอนหลับลงไปได้
รุ่งเช้า ผมตื่นนอนในตอนสาย เพราะเมื่อคืนมั่วแต่ครุ่นคิดดึกดื่น กว่าจะหลับก็เกือบสว่างจึงมาตื่นเอาตอนตะวันสายโด่ง
เมื่อตื่นมาก็ไม่เห็นฮูหยินรองอยู่ในห้อง นึกสงสัยว่านางออกไปที่ใด แต่เพียงครู่นางก็เปิดประตูเข้ามา และยังพาสาวรับใช้ติดตามมาอีกสองคน
ตอนนั้นผมยังโป๊เปลือยอยู่ เมื่อผู้คนแห่เข้าห้องกันมาเช่นนี้ พลันอดแตกตื่นมิได้ รีบดึงผ้าห่มมาปกคลุมท่อนล่างของตัวเอง ตะโกนร้องห้ามว่า
“ช้าก่อน อย่าเพิ่งเข้ามา ข้ายังแต่งตัวไม่เรียบร้อย”
ขณะร้องห้าม มือยังควานหาเสื้อผ้าวุ่นวาย
ฮูหยินรองได้เห็นดังนั้น ก็นึกขบขัน กล่าวว่า
“ท่านอายอันใด เมื่อคืนเรามิได้เห็นของกันและกันจนหมดสิ้นแล้วหรือ”
ผมฟังแล้วต้องแยกเขี้ยว พูดสวนว่า
“ข้าไหนเลยอายท่าน แต่สาวรับใช้สองคนนั้น ท่านพาเข้ามาทำการใดในตอนนี้ ไฉนไม่เข้ามาปลุกข้าให้ลุกขึ้นก่อน ก่อนพาพวกนางเข้ามา”
ฮูหยินรอง พลันร้อง อ้อ ยิ้มแย้มอ่อนหวาน พูดว่า
“ที่แท้ท่านนึกอายพวกนาง ถ้าเช่นนั้นก็อย่าได้อายไปเลย เพราะพวกนางทั้งสองคนนี้ ต่อไปก็ต้องช่วยข้าปรนนิบัติให้ความสุขกับท่าน ท่านออกมาดูเถิดว่าพึงพอใจพวกนางหรือไม่”
ผมฟังแล้ว ต้องตกใจอุทานออกมาเบาๆ ว่า “หะ. หา” คิดในใจว่า นี่นางคงกลัวว่าเอาผมไม่อยู่หมัด กลัวว่าตัวคนเดียวอาจสู้ภรรยาผมสามคนไม่ได้ เพราะต่อให้มั่นใจในเสน่ห์ลีลาตนเองมากแค่ไหน แต่อาจแพ้เรื่องจำนวน เลยไปเกณฑ์เอาบ่าวทาสมาจัดกระบวนทัพหนุนเสริมกันเลยที่เดียว คิดไปแล้วฮูหยินรองคนนี้ร้ายกาจไม่เบา เรื่องเล่ห์เพทุบายเอาใจบุรุษนี่รู้ดีเหลือเกิน มิน่า ตอนงิวฮูยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังหลงใหลนางจนหัวปักหัวปรำ นี่ถ้าฮูหยินใหญ่ของงิวฮูไม่ได้เป็นลูกสาวของตั๋งโต๊ะแล้วละก็ ฮูหยินรองผู้นี้คงขึ้นมาแทนที่เป็นแน่ แต่คิดแล้วก็ยังแปลกใจ ว่า”ไฉนคนอย่างนางถึงยอมลงให้กับม้าเท้ง หรือความรักทำให้คนตาบอดจริงๆ
ยามนั้นคิดแล้วก็อยากออกไปดูเช่นกัน ว่าฮูหยินรองคัดสาวหน้าตาสวยขนาดไหนมาเสริมทัพ ตอนนี้ผมไม่กลัวแล้วว่าจะหลงกลนางอันใด เพราะล่วงรู้แผนการของนางหมดสิ้นแล้ว เมื่อคว้าหากางเกงได้ก็รีบนำมาสวมใส่ แล้วลุกจากที่นอน ก้าวเดินออกไปดู
พลันเห็น ฮูหยินรอง ยืนรออยู่กลางห้อง มีสาวใช้สองคนติดตามหลัง ทั้งสองสาวใช้อยู่ในวัยสาวแรกแย้ม อายุไม่น่าจะเกิน 17-18 ปี มีหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มทั้งคู่ และยังแต่งกายด้วยชุดที่แตกต่างจากบ่าวรับใช้โดยทั่วไป เป็นชุดที่สวมใส่แล้วดูราวกับตุ๊กตาจึงทำให้พวกนางดูเหมือนตุ๊กตาที่มีชีวิต จนดูน่ารัก น่าหยอก มิใช่เล่น
ขณะมองชมดูพวกนางอยู่นั้น พลันรู้สึกว่าสาวรับใช้คนขวามือ มิกล้าสบตา และท่าทางมีความกังวลอยู่ในใจ ผมกลับต้องมองนางเป็นพิเศษ เพราะรู้สึกหน้าตาคุ้นๆ คล้ายกับเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออก
ขณะนั้นฮูหยินรองก็พูดถามแทรกมาว่า
“เป็นอย่างไร ท่านพึงพอใจพวกนางหรือไม่”
คำถามฮูหยินรองนั้น ไม่เพียงปลุกผม จากการพยายามนึกหน้าสาวรับใช้ทางขวามือ ยังทำให้สาวรับใช้ทั้งสองเกิดอาการประหม่าตัวเกร็ง
ผมจึงยิ้มน้อยๆ ทำตัวไหลไปตามน้ำ ทำสีหน้าพึงพอใจ แล้วพูดว่า
“วิเศษ พวกนางน่ารักมาก”
พลางเดินเข้าหาฮูหยินรอง โอบเอวนางมากอดแนบตัว แล้วหอมแก้มอย่างนุ่มนวล ก่อนพูดว่า
“ไม่คิดว่า เจ้าจะรู้จักวิธีเอาใจสามีได้ขนาดนี้ อย่างนี้ข้าไม่ลุ่มหลงเจ้าก็คงไม่ได้แล้ว”
พลางหอมแก้มนางไปฟอดหนึ่ง ฮูหยินรองถึงกับยิ้มแย้มแก้มปริ พูดอย่างอ่อนหวานว่า
“ขอเพียงข้าพเจ้าทำให้ท่านมีความสุข ข้าพเจ้าก็พึงพอใจแล้ว”
จากนั้นนางก็หันไปสั่งสาวรับใช้ทั้งสองคน
“พวกเจ้ายังรีรออันใด ยังไม่รีบเข้ามากล่าวแนะนำตัวกับนายท่านอีก”
หญิงรับใช้ทั้งสองรีบสาวเท้าเข้ามาเบื้องหน้า ย่อตัวคาราวะอย่างชดช้อย กล่าวพูดที่ละคนว่า
“ข้าน้อยเสี่ยวถิง คาราวะนายท่าน / ข้าน้อยเสี่ยวจู คาราวะนายท่าน”
ทั้งเสี่ยวจูและเสี่ยวถิง ต่างยอตัวคาราวะแล้วยืนอยู่ตรงหน้า เมื่อได้เห็นใกล้ชิดแบบนี้ ทำให้เห็นรูปประพรรณเอกลักษณ์ของใบหน้าพวกนางได้แจ่มชัดขึ้น พลันจดจำได้ในทันทีว่า คนที่ชื่อเสี่ยวถิง ที่ผมคุ้นหน้านั้น ที่แท้นางก็คือสาวรับใช้ที่แอบแจ้งข่าว งิวอี้หลาง ให้พวกผมรู้นี่เอง
อาจเพราะผมเจอนางเพียงครั้งเดียว ในตอนนั้นนางไม่ได้แต่งหน้าแต่งตา แต่พอแต่งหน้าแล้วกลับดูสวยน่ารักขึ้นเป็นกอง ดูผิดหูผิดตาไปจนผมจำนางไม่ได้
เสี่ยวถิง พอเห็นสีหน้าแววตาผมเหมือนจดจำนางออก ก็ก้มหน้าหลุบลงเล็กน้อย สีหน้าเพิ่มความกังวลมากกว่าเดิม คล้ายกับนางกำลังกลัวความแตก ที่นางแอบส่งข่าวงิวอี้หลางให้คนช่วย แต่นึกไปไม่ถึงว่า คนที่หวังจะให้ช่วย กลับมาได้เสียกับฮูหยินรองเสียเอง เมื่อเห็นผมจดจำนางออก ก็เลยกลัวว่าผมจะฟ้องฮูหยินรอง
ขณะที่เสี่ยวถิงกำลังผะวงอยู่นั้น ผมกลับรู้สึกดีใจ เพราะหากเสี่ยวถิงคิดจะช่วยงิวอี้หลาง นางก็ย่อมไม่ใช่พวกฮูหยินรอง เมื่อฮูหยินรองเอานางมารับใช้ใกล้ตัว มันก็ดีที่ผมจะมีตัวช่วยอะไรๆ ให้ง่ายขึ้น
ฮูหยินรองเมื่อเห็นสองสาวใช้แนะนำตัวแล้ว ก็บอกผมว่า
“ท่านเมื่อตื่นแล้ว ก็สมควรไปอาบน้ำชำระร่างกายให้เรียบร้อย จะได้ไปรับประทานอาหารให้อิ่มหนำสำราญ.. มาเถอะ ข้าพเจ้าจะนำพาท่านไป”
ฮูหยินรองบอกพร้อมชักจูงผม เดินไปที่หลังห้องที่มีฉากกั้น ที่ใช้เป็นฉากบังประตูไว้บานหนึ่ง เนื่องเพราะมีฉากกั้นไว้ ทำให้ผมไม่ยักกะรู้ว่ามีประตูตรงนี้อยู่อีกบาน
พอฮูหยินรองเปิดประตูออก ก็เห็นเป็นสวนหย่อมแบบมีกำแพงปิดล้อมกว้างขนาดประมาณห้องใหญ่ห้องหนึ่ง และที่ตรงกลางสวนหย่อมมีสระน้ำเป็นบ่อน้ำร้อนขนาดย่อมที่ลงไปแช่ได้สามสี่คน รอบๆมีการปลูกต้นไม้ประดับ และจัดวางโขดหินเรียงซ้อนให้สวยงาม ราวกับเป็นบ่อน้ำร้อนที่อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ
ผมเห็นแล้วยังต้องร้องโอ้ว นึกชมชอบ ไม่คิดว่าจะมีสถานที่อาบน้ำแบบนี้ในบ้านตระกูลงิว ทั้งที่ตนเองก็เคยอาศัยอยู่มานาน เมื่อเห็นก็คิดอยากจะอาบลงไปแช่น้ำร้อนในบ่อที่เห็น จึงไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปชมดูใกล้ๆ
ฮูหยินรองจึงบอกกับเสียวถิงกับเสียวจูว่า
“พวกเจ้า พาข้าและนายท่านลงอาบน้ำได้แล้ว”
ทั้งคู่ก็ตรงเข้ามาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของฮูหยินรองออก ถอดออกหมดจนนางเปล่าเปลือย แล้วทั้งสองก็นำเสื้อคลุมที่สำหรับใช่ใส่อาบซึ่งเป็นผ้าแพรบางเบามองผ่านทะลุได้เหมือนชุดซีทรู มาส่วมใส่ให้กับนาง เสื้อคลุมผ้าแพรที่นางสวมใส่นั้นมันไม่ได้ช่วยบดบังอะไร แต่มันกลับช่วยขับเน้นรูปกายของนางให้มีความยั่วยวนรัญจวนใจในสายตาเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม
ผมเห็นแล้วยังต้องแอบลอบกลืนน้ำลาย ทั้งที่เมื่อคืนจัดหนักนางไปหลายน้ำ พอได้เห็นแบบนี้ ก็ยังอดฟิตปึ๋งปั๋งอยากเย็ดขึ้นมาอีกไม่ได้ ขณะคิดใจล่องลอยอยู่นั้น ฉับพลันนั้น กลับเห็นทั้งเสี่ยวจูและเสี่ยวถิง กำลังถอดเสื้อผ้าของตนเองออกตาม มินานนักก็ถอดออกจนหมด เหลือแต่ร่างกายเปล่าเปลือย
รูปทรงเรือนร่างของพวกนางนั่นแหมือนฮูหยินรองตั้งใจคัดสรรมา เพราะรูปร่างทั้งคู่ดูอวบอิ่มน่าสัมผัส ทั้งส่วนเว้าส่วนโค้งก็มีให้เห็นเด่นชัด โดยเฉพาะเต้าปทุมถันนั้นใหญ่โตเกินหน้าตา หากเป็นสมัยยุคปัจจุบัน ก็คงเรียกว่า เป็นพวกเด็กหน้าประถมแต่นมมหาลัย
ยามนั้นผมมองดูจนควยตั้งแล้วตั้งอีก แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการทางสีหน้าออกมาให้เห็น ยังคงยืนสงบนิ่งรักษาภาพลักษณ์ มิให้ดูหื่นเกินไปจนผู้อื่นจับไต๋ได้
พลางเห็นฮูหยินรองเดินนำพาพวกนางทั้งสองมาหาผม แล้วกล่าวกับสาวรับใช้ทั้งสองว่า
“พวกเจ้ายังไม่ปลงผ้าให้นายท่านอีก”
เสี่ยวถิงกับเสี่ยวจูต่างรับคำ แล้วสืบเท้ามากระนาบด้านข้างผมทั้งซ้ายขวา จากนั้นย่อตัวลงคุกเข่า คนหนึ่งเอามือปลดแก้สายรัดคาดกางเกง ส่วนอีกคนก็จับขอบเอวกางเกงไว้ เพื่อมิให้ตอนแก้สายรัด กางเกงจะหลุดลงกองลงไปแทบเท้า พวกนางทำอย่างนอบน้อมนุ่มนวล และชำนิชำนาญเข้าขากันยิ่ง ดูแล้วงานปรฯนิบัติเช่นนี้ พวกนางคงไม่ใช่เพิ่งถูกเลือกมาให้ทำงานนี้งานแรก เลยพลันได้คิดว่า ดูท่าพวกนางจะไม่ใช่สาวบริสุทธิ์เสียแล้ว นี่คงจะถูกฝึกมาเพื่อให้เป็นทาสบำเรอโดยเฉพาะ
