อาถรรพ์ปลัดขิก ตอนที่ 2 ภูติแห่งปลัดขิก
โดย Kamen Rider V-3
“ฮ่าๆๆๆๆๆ……”
เสียงหัวเราะอันแหบพร่าของผู้ชาย ดังก้องขึ้นในโสตประสาทของป๊อด ป๊อดหันซ้ายแลขวามองหาที่มาของเสียงหัวเราะ
แต่ก็ไม่พบ
“ใคร…ใคร….ใครหัวเราะอยู่น่ะ”
ป๊อดส่งเสียงถามออกไปด้วยความสงสัยระคนหวาดกลัว
“ไอ้หนู ..ข้าเอง….ฮ่าๆๆๆๆ…”
ป๊อดเริ่มรู้สึกตัวว่า เสียงนั้นมันดังก้องอยู่ในหัวของเขา และเริ่มมีความหวาดกลัวเพิ่มขึ้น
“ใคร…น้าเป็นใคร….”
“ฮ่าๆๆๆๆ….ข้าอยู่ในปลัดขิกพญางิ้วดำที่เอ็งปลุกขึ้นมาไง”
ป๊อดแบมือออกทันที และคิดที่จะโยนปลัดขิกนั้นทิ้งไป โดยลืมไปว่ามันได้เลือนหายเข้าไปในร่างของเขาแล้ว
“ต่อจากนี้ เอ็งกับข้าจะอยู่ด้วยกัน ข้าจะไม่ทนอยู่ในกล่องดำนั้นแต่เพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว”
ป๊อดตาเหลือกกว้าง แล้วเอ่ยปากออกมาอย่างตกใจ
“อยู่ด้วยกัน…หมายความว่ายังไง”
“ก็ข้าจะอยู่ในร่างของเอ็ง คอยช่วยเหลือเอ็ง ตามคำสั่งของพ่อเอ็งไง”
“ไม่…ผมไม่ต้องการ…น้าออกไปจากร่างผมเถอะ…ผมกลัว”
“เอ็งนี่มันป๊อดสมชื่อจริงๆ….ข้าว่าตอนนี้เรามาจัดการกับปัญหาของเอ็งก่อน เอ็งมีปัญหาอะไรถึงได้ปลุกข้าขึ้นมา”
ถึงแม้ว่าป๊อดยังมีความหวาดกลัวต่อดวงวิญญาณในปลัดขิกอยู่ แต่เมื่อนึกถึงปัญหาใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเขา
ป๊อดก็ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ภูตแห่งปลัดขิกได้รับฟัง
“ฮ่าๆๆๆๆๆ …….ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ…….ฮ่าๆๆๆๆๆ….”
เสียงหัวเราะอย่างขบขันของภูตในปลัดขิก หลังจากรับรู้ปัญหาของป๊อดแล้ว
ป๊อดทนฟังเสียงหัวเราะนั้นอย่างยาวนาน จนหมดความอดทน แล้วเริ่มมีอารมณ์ขุ่นมัว
“ขำอะไรนักหนา…น้าขิก…ตกลงจะช่วยผมได้ไหมเนี่ย หรือดีแต่คุย”
ได้ผล เสียงหัวเราะนั้นหยุดลงทันที
“เฮ้ย…อย่ามาดูถูกข้านะเว้ย….ไอ้หนู เรื่องแค่นี้มันขี้ผงสำหรับข้า ไป…เอ็งออกไปพบนังสองคนพร้อมกันกับข้า
เดี๋ยวนี้เลย”
“โอยย…ผมไม่กล้าไปหรอก..น้าขิก…เดี๋ยว คุณวิไลจับตัวผมไปฟ้องเถ้าแก่เจียง”
“เอ็งเชื่อข้าซิวะ…ไป..เราออกไปพบพวกมันด้วยกัน ถ้าเอ็งปล่อยไว้อย่างนี้ ถึงเอ็งไม่ออกไป นังสองคนนั่น
ก็ต้องไปฟ้องไอ้เถ้าแก่อยู่ดี”
ป๊อดคิดดูก็เห็นจริงตามคำของน้าขิก จึงรวบรวมความกล้าที่มีอยู่ เดินออกจากห้องตรงไปยังลานหน้าบ้าน
ที่เกิดเหตุ
เมื่อไปถึงก็พบว่าสองแม่ลูกยังคงยืนคุยกันอยู่ ณ ที่นั้น ป๊อดชะงักเท้าอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยขึ้นกับภูตแห่งปลัดขิก
ขึ้นว่า
“น้าขิก…น้าขิก..ต้องช่วยผมนะ”
“เออน่ะ..เข้าไปเหอะ..เอ็งเข้าไปหาพวกมันแล้วทำตามที่ข้าบอกก็แล้วกัน”
วิไล และ หนิง กำลังพูดคุยกันอย่างมีอารมณ์กับเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งสองตกลงกันว่าในค่ำวันนี้หลังจากเถ้าแก่เจียงกลับมาถึง
จะต้องเล่าเรื่องนี้ให้เถ้าแก่รับรู้ให้ได้
ขณะหนึ่งที่วิไลกำลังพูดคุยกับลูกสาวของเธอ เธอก็เหลือบไปเห็นป๊อดกำลังเดินตรงเข้ามายังจุดที่ตนเองและลูกสาวกำลังยืนอยู่
วิไลก็ยิ่งเกิดอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้น ตวาดเสียงเขียวใส่ป๊อดขึ้นทันทีว่า
“นี่มึงยังกล้าเสนอหน้ามาอีกเหรอ…ไอ้เด็กจัญไร…มา..เข้ามา..กูจะเอาเลือดออกจากหัวมึงเดี๋ยวนี้”
สิ้นคำวิไลก็คว้าไม้ที่วางพิงอยู่โคนต้นไม้มาถือไว้ ป๊อดเห็นอย่างนั้นก็ตาเหลือก คิดจะถอยเท้าหันกลับ
“เดินเข้าไปหามัน..แล้วจ้องมองตามัน..”
เสียงภูตแห่งปลัดขิกดังก้องขึ้นในหัวของป๊อด
ป๊อดตัดสินใจละทิ้งความกลัวทั้งหมด เดินตรงเข้าไปตามคำของน้าขิก
วิไลซึ่งกำลังจ้องมองมาที่ป๊อดอยู่ เห็นป๊อดยังคงเดินตรงเข้ามาโดยไม่เกรงกลัวตนเช่นนั้น ก็ยิ่งทวีความโกรธ
พอป๊อดเดินมาถึงในระยะที่มองเห็นหน้ากันได้ชัด ป๊อดก็หยุดยืนแล้วจ้องตาของวิไลนิ่งอยู่
วิไลโกรธอย่างสุดขีด ที่เห็นป๊อดมายืนจ้องตาของตนอย่างไม่กลัวเกรงเช่นนี้ จึงเงื้อไม้ที่ถืออยู่โดยคิดที่จะหวดลงไปที่หัว
ของป๊อดอย่างเต็มแรง
ทันใดนั้นเสียงของภูตแห่งปลัดขิกก็ดังขึ้น
“หยุดนะ นังวิไล”
ร่างของวิไลหยุดนิ่งอยู่กับที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามที่ใจตนเองต้องการ ตาของเธอเหลือกกว้างอย่างตกใจระคนสงสัย
ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
หนิงเห็นอาการแม่ของเธอหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวอย่างนั้น ก็สงสัยจึงตรงเข้าไปเขย่าตัวแม่ของเธออย่างตกใจ
“แม่….แม่…แม่เป็นอะไร…..”
“หนิง…แม่เป็นอะไรก็ไม่รู้ลูก….แม่เคลื่อนไหวตัวไม่ได้”
หนิงทำอะไรไม่ถูก พยายามเขย่าตัวแม่ของเธออย่างตกใจอยู่หลายครั้ง แล้วหันไปเหลือบมองป๊อด
“มึง…ไอ้ป๊อด…มึงทำอะไรกับแม่กู ปล่อยแม่กูเดี๋ยวนี้นะ”
แล้วหนิงก็คว้าไม้จากมือของวิไล ตรงเข้ามาหมายจะฟาดไปที่ตัวป๊อด
แต่แล้วเสียงของภูตแห่งปลัดขิกก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“นังหนิง จงหยุดเดี๋ยวนี้”
สิ้นเสียงของภูตแห่งปลัดขิก หนิงก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ ดวงตากลอกกลิ้งไปมาอย่างอึดอัด ไม่ผิดอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น
กับแม่ของเธอเมื่อก่อนหน้านี้
ป๊อดนิ่งงงงันอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดขึ้นว่า
“แล้วยังไงต่อล่ะ น้าขิก”
“อ้าว..เอ็งต้องการจะทำอะไรกับนังสองคนนี้ก็เชิญ ยังต้องให้ข้าบอกอีกเหรอวะ”
“แล้วเรื่องที่พวกเขาจะไปฟ้องกับเสี่ยเจียง ที่น้ารับปากจะช่วยผมล่ะ”
“ไอ้เรื่องนั้นมันไม่ยากหรอก เดี๋ยวข้าสั่งให้พวกมันลืม พวกมันก็ลืมหมดแล้ว แต่ข้าเห็นว่าเอ็งชอบนังหนิงมันไม่ใช่เหรอวะ
เอาเลยซิ…ตอนนี้ไม่ว่าเอ็งจะสั่งให้มันทำอะไร มันก็ยอมเอ็งทุกอย่างแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
วิไลกับหนิง จ้องมองป๊อดพูดคุยอยู่คนเดียว ก็คิดว่ามันคงบ้าไปแล้ว จึงพยายามรวบรวมสติเคลื่อนไหวร่างกายของตนเอง
อย่างสุดชีวิต แต่ถึงพยายามหลายต่อหลายครั้งมันก็ไม่เป็นผล จนวิไลเกิดความโกรธเกินที่จะระงับแผดเสียงด่าทอป๊อดอย่าง
รุนแรงออกมา
“ไอ้เด็กเหี้ย ไม่มีพ่อแม่สั่งสอน มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ มึงพูดกับใครอยู่ให้มันออกมา กูจะได้แจ้งความจับมันข้อหาบุกรุก”
ป๊อดพอได้ยินวิไลด่าเช่นนั้น ก็โกรธจนหน้าแดง หันไปตวาดเสียงเข้มใส่วิไลทันทีว่า
“หยุดปากมึงซะอีวิไล มึงและอีหนิง จงเดินไปที่ห้องของกูเดี๋ยวนี้”
สิ้นคำพูดของป๊อด เท้าทั้งสองข้างของวิไลและหนิง ก็ก้าวย่างขึ้นเองโดยที่เจ้าตัวไม่ได้สั่งการ ทั้งสองตื่นตระหนกกับ
อาการที่กำลังเกิดขึ้นกับตนเองอย่างแปลกประหลาด
“ไอ้ป๊อด มึงใช้วิชาชั่วร้ายอะไรกับพวกกูเนี่ย ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ….ปล่อย”
ป๊อดมองตามร่างของสองแม่ลูกที่กำลังเดินไปยังห้องของตนเอง ด้วยความยินดีอย่างไม่คิดฝันว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้
ขึ้นกับชีวิตของตนเอง วันนี้ป๊อดตั้งใจแล้วว่า จะแก้แค้นทั้งสองแม่ลูกให้สาสมกับที่ได้เคยด่าว่า ดูถูกเหยียดหยามตน
อย่างสาสม แล้วรีบก้าวเท้าเดินตามร่างของสองแม่ลูกนั้นไปอย่างใกล้ชิด
“ไง..ไอ้หนู เชื่อข้าหรือยัง”
“อ้าวน้า…นี่น้าจะตามมาทำไมเนี่ย”
“แล้วเอ็งจะให้ข้าไปไหน ก็ข้าอาศัยอยู่ในร่างของเอ็ง”
“โอ้…ไม่ได้หรอกน้า..อย่างนี้ผมก็อายแย่สิ น้าออกไปก่อนเถอะนะ ผมไหว้ล่ะ”
“ข้าจะออกได้ไง ก็เอ็งยังไม่เชิญข้าออก”
“อ้าว แล้วเชิญออกทำยังไงล่ะน้า”
“เฮอะ…เรื่องอะไรข้าจะบอกเอ็ง ขืนบอกเอ็งก็จับข้าใส่กล่องไม้อีกซิวะ ไม่เอาอ่ะข้าจะอยู่กับเอ็ง คอยสอนเอ็ง
เอ็งน่ะ ยังไม่เคยใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องอายข้าหรอก เดี๋ยวข้าจะสอนให้ เอาให้นังหนิงหลงควยเอ็งจนโงหัวไม่ขึ้นเลย”
