หลง ภาค 2 ตอนที่ 7
ขณะที่ไอ้คิงคองอุ้มสาวแพมกำลังจะเดินเข้าไปในไซท์งานก็มีเสียงตวาดดังขึ้น
“เฮ้ย! หยุด นั่นแกจะทำอะไรวะ”
อาจารย์ธวัชชัยนั่นเองที่ตะโกนเรียก สาวแพมเห็นเข้าก็ดีใจ แต่ไอ้คิงคองกำลังหื่น
พอมีคนมาขัดจังหวะก็โกรธสุดขีดตวาดกลับเสียงดังลั่น
“มึงเป็นใครวะ เสือกมาสอดเรื่องของกู”
ธวัชชัยเดินเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว พูดเสียงเรียบ
“กูเป็นตำรวจ”
ไอ้คิงคองใจหายวาบรีบปล่อยหญิงสาวลงพื้นในทันที
“ไม่มีอะไรค่ะ แพมกลับก่อนนะ” แพมพูด แล้ววิ่งข้ามถนนกลับไปที่รถในทันที
ไอ้คิงคองรีบพูด
“ได้ยินมั้ย คุณตำรวจ เธอบอกว่าไม่มีอะไร ผมขอไปทำงานก่อนนะ” พูดจบมันรีบเดินกลับเข้าไปในไซท์งานทันที
ธวัช ชัยไม่สนใจไอ้คิงคอง สายตาจับจ้องมองไปที่ร่างอ้อนแอ้นของสาวแพม เห็นเธอสตาร์ทเครื่อง
เสียงดังกระหึ่มแล้วแล่นรถออกไปอย่างรวดเร็ว ธวัชชัยมองตามหลังด้วยแววตาละห้อย เขาอุตส่าห์ช่วยเธอไว้
จะขอบใจกันสักนิดก็ไม่มี คงจะโกรธและเกลียดเขามาก วินาทีนั้นธวัชชัยรู้สึกเจ็บปวด ทำไมเธอจึงเกลียดเขามากขนาดนี้นะ
พอรถของแพมลับไปกับสายตา ธวัชชัยก็เดินกลับมานั่งที่
รถ พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“อาจารย์ ทำได้ยังไง” ปริษาเอ่ยถามเขาอย่างสงสัย เธอไม่ได้ยินเสียงสนทนาของทั้งคู่
เพียงแต่เห็นธวัชชัยเดินเข้าไปพูดนิดเดียว ไอ้คิงคองก็ปล่อยเด็กสาวเป็นอิสระในทันที
“หมายถึงที่ผมช่วยเด็กคนนั้นน่ะหรือ” ธวัชชัยหันมาถาม
“ใช่”
“ผมบอกมันว่าเป็นตำรวจ”
ปริษาหัวเราะคิก
“ฉลาดเหมือนกันนี่”
ธวัชชัยมองหน้าสวยหวานของปริษาพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
“พี่ปาเวลายิ้มแล้ว ไม่มีใครสวยสู้ได้… แต่ทำไมถึงชอบทำหน้าบึ้งตึงใส่ผมนัก”
ปริษารู้สึกตัวก็ปั้นหน้าเครียดอีกครั้ง แล้วถาม
“เธอเป็นใคร”
“เด็กนักศึกษาคนนั้นน่ะหรือ”
“ใช่”
“ลูกศิษย์ผมเอง”
“สวยขนาดนี้ อาจารย์…”
“จะหลอกด่าผมว่าเจ้าชู้อีกล่ะซิ”
“แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รู้สึกขอบคุณเท่าไหร่นะ… โถ อุตส่าห์เสี่ยงตายไปช่วย”
น้ำเสียงของเธอออกจะแดกดันนิดๆ แต่ธวัชชัยไม่มีอารมณ์จะตอบโต้ ได้แต่ถอนหายใจเฮือก
“เธอโกรธผม” เขาพูดเสียงอ่อยๆ
ปริษาอยากจะพูดว่า ‘สมน้ำหน้า’ แต่แล้วก็เหมือนฉุกคิดอะไรได้ จึงกล่าวกับเขาเสียงนุ่มนวล
“อาจารย์ช่วยเธอ ถึงเธอจะทำท่าไม่สนใจ แต่น้าเชื่อว่าเธอจะต้องสำนึกบุญคุณอาจารย์แน่”
ธวัชชัยหันมามองหน้าเธอด้วยความแปลกใจ
“พี่ปาหมายความว่าไงครับ”
“อาจารย์หลงรักเธอใช่มั้ย ตอนนี้อาจารย์เพิ่งช่วยเธอไว้ ถ้าอาจารย์รีบไปง้อ เธอต้องยอมรับแน่ๆ”
ธวัชชัยจ้องหน้าปริษาเขม็ง แล้วก็หัวเราะเบาๆ
“อาจารย์หัวเราะทำไม” ปริษาถามอย่างงุนงง
“ทำไมอยู่ๆพี่ปาถึงใจดีกับผมขึ้นมา” เขาพูดยิ้มๆ ปริษารู้สึกระสับกระส่ายกับรอยยิ้มของเขา
“น้าคิดว่าเธอเหมาะกับอาจารย์ ก็เลยอยาก..”
ธวัชชัยไม่รอให้เธอพูดจบก็สอดคำขึ้น
“ไม่ใช่หรอก พี่ปาอยากจะให้ผมไปง้อเธอ ก็เพราะพี่ปาคิดจะใช้เธอแยกผมออกจากพี่ปาใช่มั้ย”
“อาจารย์!” ปริษาอุทาน
ธวัชชัยหัวเราะ
“คิด ดู ถ้านั่นไม่ใช่แพม แต่เป็นลูกสาวของพี่… เป็นน้องอ้อ น้องหวาน พี่ปาจะพูดอย่างนี้มั้ย? หึ หึ พี่ปานี่ดูเรียบร้อยหงิมๆ
ไม่นึกว่าจะลูกไม้จัดไม่เบาเหมือนกันนะ”ปริษาสะบัดหน้าพรืด รู้สึกขุ่นเคืองที่เขารู้ทันความคิดเธอ
ธวัช ชัยยังคงกล่าวกับเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส “พี่คิดว่าผมเลว แต่พี่เสือกไสผู้ชายเลวๆให้เด็กผู้หญิงที่ไม่รู้จัก
แท้จริงพี่ปาก็เห็นแก่ตัวเหมือนกัน”ปริษามีสีหน้าละอายใจ ธวัชชัยใช้สองมือจับหน้าเธอบังคับให้หันกลับมามองหน้าเขา
“ผม ไม่แคร์เธอหรอก ผมจะต้องไปแคร์เธอทำไม ในเมื่อผมมีผู้หญิงที่สวยที่สุดอยู่นี่แล้ว” เขาหัวเราะเสียงกร้าวจนปริษารู้สึกกลัว
“มาเถอะ!…ผมมีอารมณ์แล้ว ขอเอาพี่บนรถนี่หน่อย”
พูดจบก็ก้มลงประกบกอดรัดเธอไว้พร้อมกับระดมจูบไปทั่วใบหน้า ปริษาใจหายวาบกรีดร้องเสียงดังลั่น
“ปล่อยนะ! อาจารย์ จะบ้ารึไง นี่มันกลางถนนนะ ปล่อยซิ!”
“ปล่อยให้โง่รึไง พี่ปา อย่าร้องน่า ทำเป็นไม่เคยไปได้ อูยยย ถอดเสื้อออกเถอะ”
“อย่า ปล่อยสิ อาจารย์ ปล่อย โอ๊ยยย”
“หือ อ นมนุ่มมือดีเหลือเกิน อูยยย หอมมมม ดิ้นไปเหอะพี่ปา สะดิ้งแบบนี้ผมชอบ เร้าใจดี” ธวัชชัยระดมกอดจูบไล่ฟัดร่างงามไม่ยั้ง ความต้องการของเขาพลุ่งพล่านขึ้นสุดขีด ยิ่งปริษายิ่งดิ้นก็ยิ่งสร้างความเร้าใจให้เขาอย่างล้นเหลือ
มือของเขาไล่คว้าไปทุกๆส่วนทั้งทรวงอกอวบ ไล่ไปจนถึงหน้าขา เขาไล่ตะปบทั้งบีบทั้งขยำ
จมูกก็ไล่ขยี้ไปตามแก้มนวลที่ดิ้นสะบัดไปมาไม่หยุด
และขณะที่ทั้งสองกำลังนัวเนียกันอยู่นั้น ประตูรถก็ถูกเปิดออก พร้อมกับเสียงฮาครืนที่ดังขึ้น
“เฮ้ย ไอ้หนุ่ม แม่งล่อกันนัวเลยหรือวะ”
“แบ่งกันบ้างดิโว๊ย!”
ทั้ง สองชายหญิงใจหายวาบ ผละจากกันในทันที ภาพที่เห็นก็คือ ไอ้คิงคองพาพรรคพวกมาล้อมรถไว้แน่นไปหมดจนไม่รู้ใครเป็นใคร ปริษารีบดึงเสื้อผ้าที่หลุดรุ่ยปกปิดส่วนสัดเปล่าเปลือยของตัวเอง ไอ้คิงคองจ้องมองเรือนร่างงามของ
เธอไล่ไปถึงทรวงอก แล้วไปจบที่ใบหน้าหวานของเธอแล้วก็ยิ้มให้อย่างลามก ก่อนจะหันมาพูดกับธวัชชัย
“หยุดฟัดกันแล้วลงมาจากรถเลยทั้งคู่ เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน!”
***********************************
