ตำนานนักรัก ตอนที่ 83
นับว่ายังดีที่โชคชะตาไม่ได้โหดร้ายกับผมนัก เพราะว่าในระหว่างที่ผมนั่งรอคุณดาทำการผ่าตัดอยู่นั้น คุณวิก็เข้ามาหาในห้อง
ด้วยใบหน้าที่ดูสดใสขึ้นกว่าเก่า
“คุณท่านฟื้นแล้วค่ะ…ไม่เป็นอะไรมาก แต่ก็ถามหาคุณทองดีเลยทันที่ที่ฟื้น” คุณวิกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเธอ
สบายใจขึ้นกว่าเก่า ผมเลยผุดลุกขึ้นเดินตามคุณวิไปที่ห้องพักฟื้นของพ่อตา
“เข้ามาเร็วๆ…”
ทันที่ที่เปิดประตูห้องเข้าไป ดูเหมือนว่าพ่อแกจะกำลังรอการมาของผม เพราะว่าแกหันมามองอยู่ที่หน้าห้อง และเมื่อเห็นว่า
ผมเป็นคนเปิดประตุเข้าไป แกก็รีบกวักมือร้องเรียกเสียงแหบๆ
“แม่ดา…เป็นยังไงบ้าง” พ่อตาผมถามขึ้นมาเป็นคำแรก ด้วยความห่วงใยลูกสาวคนเดียวของแก
“เอ้อ…พ่อ..อ่า..” ผมอึกอัก เพราะไม่แน่ใจในสถานการณ์เยี่ยงนี้ ควรหรือไม่ทีจะบอกออกไปตรงๆว่าคุณดาเป็นอะไร
“คุณท่าน..ใจเย็นๆนะคะ…ค่อยๆฟังคุณทองดีเล่า..อย่าคิดมากวู่วาม..เดี๋ยวจะเป็นลมไปอีก…”
เป็นคุณวิที่ขยับไปนั่งที่ขอบ
เตียงพ่อตาผม แล้วยื่นมือไปแตะแขนเหี่ยวๆของแกเบาๆพร้อมพูดเสียงหวานๆ จนพ่อตาผมพยัก
หน้าส่งยิ้มซีดเซียวตอบ ผมจึงเริ่มเอ่ยปากเล่า เรื่องราวทั้งหมดให้แกฟัง สรุปปิดท้ายว่า
“ตอนนี้หมอกำลังพาคุณดาเข้าห้องผ่าตัดมดลูก..รักษามะเร็งอยู่ครับพ่อ”
“ไอ้สัตว์นรก..มึงเจอดีแน่ ขอให้กูหายก่อนเถอะมึง…” พ่อตาผมเค่นเสียงแหบๆของแกออกมา พร้อมหน้าตาถมึงทึง น่ากลัว
อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“อย่าเครียดสิคะคุณท่าน..วิเป็นห่วงนะคะ…”
จนคุณวิต้องร้องเตือนเบาๆ พร้อมยื่นมือไปลูบหน้าลูบตาของพ่อตาผมไว้สักครู่หน้าตาของแกก็ค่อยผ่อนคลายลง หันมายิ้ม
ปลอบคุณวิบ้าง
“ไว้พ่อออกจากโรงพยาบาลก่อนนะครับ..เราค่อยไปทวงความยุติธรรมให้คุณดากัน..” ผมบอกเสริมให้พ่อตาล่วงรู้ว่าผมก็ไม่
ยอมอยู่เฉยๆเหมือนกัน
“พ่อรู้ว่าเอ็งก็เจ็บแค้นเหมือนพ่อ ที่ต้องสูญเสียลูกในท้องไอ้ดาไป…แต่เรื่องนี้พ่อขอว่ะ..เอ็งอยู่เฉยๆ พ่อจัดการเอง” แต่เสียง
ที่พ่อตาผมตอบกลับมา ทำให้ผมแปลกใจว่า ทำไมแกจึงพูดเช่นนี้
“พ่อครับ..ผมจะอยู่เฉยๆปล่อยให้พ่อจัดการคนเดียวได้อย่างไร..ทั้งลูกทั้งเมียผม โดนมันกระทำทั้งคู่นะครับ…” ผมรีบแย้ง
ไม่ยอมนิ่งเฉยตามคำขอของพ่อตาแน่
“ทองดี..เอ็งเชื่อพ่อสิวะ..เรื่องนี้เอ็งต้องเฉย..เผื่อแผนมันพลาด เอ็งจะได้อยู่ดูแลลูกหลานของพ่อต่อไป..พ่อมันแก่แล้ว..จะ
ตายวันนี้พรุ่งนี้ได้ทุกเมื่อ..แต่เอ็งต้องอยู่เข้าใจมั๊ย..เอ็งรับปากพ่อมาเดี๋ยวนี้…” พ่อตาผมสั่งเสียงเข้มๆกับผม แต่ยังไม่ทันรับ
ปากคุณวิก็พูดเสียงสั่นๆแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่ได้นะคะ..คุณท่านคิดจะทำอะไรเสี่ยงๆแบบนั้นไม่ได้..แล้ววิจะอยู่กับใคร..วิฝากตัวฝากอนาคตไว้กับคุณท่านแล้ว..วิขอ
ห้าม..วิไม่ยอมด้วย..”
“เอาน่าแม่วิ..ชั้นรู้หรอกน่ะว่าควรจะทำอย่างไร..ยังไงชั้นก็ต้องจัดการเรื่องแม่วิให้เรียบร้อยก่อน…”
พ่อตาผมพูดปลอบ พร้อมยื่นมือเหี่ยวๆของแกลูบไล้ขาอ่อนคุณวิเบาๆ พร้อมทำปากจุ๊ๆ เมื่อพบว่าตั้งแต่เมื่อวานคุณวิยังคง
อยู่ในชุดนอนตัวเดิม ไม่ได้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เลย มีเพียงเสื้อหนาๆสวมทับไว้ช่วงบนเท่านั้น
“นี่แม่วิ..อยู่ดูแลชั้นตลอดจนไม่ได้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยรึ..”
“ค่ะ..ก็วิเป็นห่วงนี่คะ…” คุณวิตอบเบาๆอายๆ แต่พ่อตาผมกลับส่งยิ้มให้อย่างเอ็นดูกับความจงรักภักดีของว่าที่เมียคนใหม่
ของแก แล้วหันมาร้องถามผม
“เอ็งมีเงินติดตัวมามั๊ย..เอามาให้พ่อยืมก่อนเร้ว…” ผมไม่ตอบ แต่ควักกระเป๋าเงินส่งไปให้แกทันที พ่อผมก็ควักเงินจำนวน
หนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นส่งให้คุณวิ
“เอ้าเงินนี้ไปหาซื้อเสื้อผ้าข้างล่างแม่วิ..วันนี้น่าจะมีตลาดนัดข้างๆโรงพยาบาลนี้แหละ..ชั้นเคยเห็น..แล้วค่อยกลับมา
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบน..ตอนนี้ชั้นจะคุยธุระกับทองดีมัน…” พอคุณวิรับเงินแล้วก็รีบเดินออกจากห้องไปหาซื้อเสื้อผ้า
ตามคำสั่งของพ่อตาผมแล้ว แกก็กวักมือเรียกผมเข้าไปหา
“พ่อถามเอ็งตามตรง…เด็กในท้องแม่ดา ไม่ใช่ลูกเอ็งใช่มั๊ย…” ผมถึงกับชะงักอึ้ง เมื่อได้ยินเสียงแหบๆของพ่อตากระซิบถาม
ทั้งๆที่ผมพยายามเก็บงำความลับนี้ไว้อย่างเต็มที่แล้วก็ตาม
“เอ้อ..พ่อ…ทำไมถามอย่างนั้นล่ะครับ..ไม่ใช่ลูกผมแล้วจะเป็นลูกใคร….” ผมพยายามเสแสร้งพูด หวังจะหลอกแกอีกครั้ง
แต่แกได้ยินแล้วกลับจ้องตาผมเขม็ง บีบบังคับให้ผมบอกความจริงออกมา
“พ่อไม่รุ้หรอกว่าเด็กนั้นจะเป็นลูกใคร..แต่ต้องไม่ใช่ลูกเอ็งแน่ๆ..บอกพ่อมาเดียวนี้…”
“ครับ..ก็ได้ครับพ่อ…เด็กนั่นเป็นลูกติดท้องของคุณดากับไอ้ทัดเทพ…” ที่สุดผมก็ยอมสารภาพความจริง เพราะดูแล้วว่า
ถ้ายังยืนยันแบบเดิม พ่อตาผมก็ไม่มีทางเชื่อแน่
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ..แล้วแม่ดาไม่รู้ตัวมาก่อนหรือ…” เมื่อพ่อตาผมรู้ความจริงแล้ว แกถึงกับแปลกใจรีบซักถามผมต่อ ผม
จึงเล่าให้แกฟังตามที่คุณดาบอกทั้งหมด
“เวรกรรม..นี่ไอ้สัตว์นรกนั่นมันฆ่าลูกตัวเองรึนี่..ช่างเป็นเวรกรรมแท้ๆ….” พ่อตาผมถึงกับหน้าสลด เสียงอ่อนลงไปเมื่อพึมพำ
เอ่ยออกมาเบาๆ
“ตกลงพ่อคิดจะทำยังไงกับมันครับ…คงไม่ถึงกับฆ่าแกงกันนะครับ..ผมห่วงพ่อว่าจะมีบาปกรรมติดตัว..” คราวนี้ผมพูดออก
ไปด้วยความเป็นห่วงจริงๆ แม้จะแค้นเคืองไอ้ทัดเทพมันมาก แต่ก็ไม่อยากให้พ่อตาผมเสียงทำบาปทำกรรม
“เรื่องนี้พ่อบอกแล้วไงว่าเอ็งอย่ายุ่ง..แต่แค่ความตายมันง่ายไปว่ะ..คนอย่างไอ้สัตว์นรกนี่ มันต้องได้รับความเจ็บปวดทรมาน
อย่างที่มันเป็นฝ่ายอยากตายเอง…”
คราวนี้นำเสียงของพ่อตาผมกลับมาเหี้ยมเกรียมอีกครั้ง พอพูดจบก็หลับตาลง เหมือนกำลังคิดวางแผนอันใดอยุ่ โดยไม่บอก
ให้ผมรู้ จนผ่านไปครู่ใหญ่ๆแกจึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ผมจึงรีบขยับตัวเข้าไปสอบถาม
“คิดได้หรือยังครับ..พ่อ”
“อืมม…” พ่อตาผมตอบมาสั้นๆ แล้วก็ไม่ยอมขยายความต่อ จนผมไม่ทราบว่าแกวางแผนไว้อย่างไร
“เอ็งคอยฟัง และยินดีกับข่าวนี้แล้วกัน…”
“พ่อครับ…จะโทรไปบอกคุณเจนให้กลับมาดูแลคุณดากับพ่อดีมั๊ยครับ…”
ที่จริงผมก็แค่พูดออกไปโดยไม่ได้คิดเลยว่าอยากจะให้คุณเจนกลับมา เพื่อตนเองจะได้ใกล้ชิดกับเธออีกครั้ง แต่เรื่องแบบ
นี้ควรให้เธอรับรู้ไว้บ้างเท่านั้น
“เอ็งอยากเจอไอ้เจนมันใช่มั๊ยล่ะ…” พ่อตาผมรีบดักคอจนผมต้องรีบปฏิเสธเสียงแข็ง
[post]”ไว้ให้จัดการเรื่องไอ้นรกนั่นเสร็จก่อน ค่อยตามไอ้เจนมันกลับมา..”
“แต่กว่าจะถึงเวลานั้น..ผมเกรงว่าคุณเจนจะใจอ่อนรับรักนายเอ็มแล้วสิครับพ่อ…”
ผมพูดไปแล้วก็ค่อยนึกได้ว่า พูดแบบนี้ออกไปแสดงว่าผมเกรงว่าจะเสียคุณเจนไป ให้พ่อตาผมรู้ทันที แกจึงหัวเราะขำๆ
เหมือนรู้ทัน
“ก็ถ้าเอ็งมั่นใจว่าไอ้เจนมันรักเอ็ง จะกลัวอะไรวะ…มันคงใจคอมั่นคง ไม่ใจอ่อนแบบแม่ดาหรอก..ไม่ต้องห่วง พ่อรู้จักหลาน
พ่อคนนี้ดี…”
เป็นอันว่าความหวังที่ผมจะดึงคุณเจนกลับบ้าน หายวับไปทันทีที่ได้ยินพ่อตาพูดออกมาแบบนั้น จึงได้แต่แอบภาวนาขอ
ให้พ่อตาผมอ่านนิสัยหลานสาวแกออกก็แล้วกัน ว่าคุณเจนจะไม่เปลี่ยนใจไปจากผม
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วอีกสองวันพ่อตาผมก็ออกมาจากโรงพยาบาล ส่วนคุณดายังคงนอนพักรักษาตัวต่อ และผลการ
ผ่าตัดก็ได้ผล คุณดาไม่จำเป็นต้องรักษาตัวด้วยเคมีบำบัด แต่เมื่อเธอรุ้ตัวแล้วว่า บัดนี้เธอไม่สามารถมีลูกให้ผมได้อีก
ก็ดูเหมือนจะเศร้าซึมไป อารมณ์ขึ้นๆลงๆ หงุดหงิดโมโหง่าย จนแม้แต่มะลิกับสาลี่ที่ผลัดกันมานอนเฝ้า ต่างก็ถูกดุกันไป
เป็นแถว ส่วนผมนั้นกลับไปดูแลงานให้เธอที่ออฟฟิส จนได้เวลาที่คุณดาต้องออกจากโรงพยาบาล จึงขับรถมารับเธอ
เรื่องแผนการณ์ที่พ่อตาผมจะชำระแค้นไอ้ทัดเทพ ผมก็ถูกห้ามไม่ให้เกี่ยวข้องด้วย แต่ก็เพียงทราบพอเลาๆว่าแกให้พี่ชิต
และหลานๆแกที่อยุธยาลงมาหาที่บ้าน ในวันที่ผมออกไปทำงาน แล้ววางแผนกัน จนกระทั่งคุณดากลับมาพักฟื้นที่บ้าน
ได้เกือบ10วันแล้วนั่นแหละ จึงได้เห็นภาพข่าวจากรายการโทรศัศน์ในตอนเช้า ว่าตำรวจอยุธยาทะลายแก็งค์ค้ายาบ้า
พร้อมยิงผู้ร้ายบาดเจ็บล้มตาย ไปหลายคน และหนึ่งในจำนวนนั้นมันคือไอ้ทัดเทพ ที่ผมจำหน้ามันได้อย่างแน่นอน แต่
เสียดายว่ามันแค่บาดเจ็บสาหัสเท่านั้น
