Angel's Item ตอนที่ 24 ให้ความช่วยเหลือ
เวลาเย็นวันพฤหัส เป็นเวลาที่นักเรียนควรจะกลับบ้านได้แล้ว แต่กลับมีเด็กชายหญิงคู่หนึ่งนั่งคุยกันอยู่ในห้องเรียน “ณัฐนนท์…ปล่อยเรากลับเหอะนะ เย็นมากแล้วอ่ะ มีอะไรเดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยคุยกันก็ได้นะ” เย็นฤทัยเริ่มหวั่นๆแล้ว เพราะตอนนี้เหลือเพียงเธอกับณัฐนนท์เพียงลำพัง เธอจำต้องนั่งอยู่กับเขาตั้งแต่เลิกเรียนจนกระทั่งบัดนี้เพียงเพื่อไม่ให้ความลับที่เธอไม่ใส่กางเกงในรู้ไปถึงหูเพื่อนๆคนอื่นๆ การถูกเพื่อนจอมปากโป้งประจำโรงเรียนรู้ความลับที่น่าอายเช่นนี้มีหนทางเดียวคือต้องทำตามคำสั่งเขาเท่านั้น ฝ่ายณัฐนนท์เมื่อเห็นเพื่อนๆกลับกันหมดแล้ว…นี่เป็นเวลาที่เขารอคอยมานาน ประตูห้องเรียนค่อยๆปิดทีละบานตบท้ายด้วยเสียงล๊อคประตู “อุ่ย!…ณัฐนนท์ จะทำอะไรน่ะ?” ณัฐนนท์เดินตรงเข้ามายืนต่อหน้าเย็นฤทัย ท่าทีนี้ชวนให้เด็กสาวหวาดหวั่นใจยิ่งนัก แต่ก็เธอไต่ถามด้วยไมตรีจิต ฝ่ายณัฐนนท์นอกจากจะไม่ตอบเธอแล้ว สายตาที่เขามองเย็นฤทัยก็ดูน่ากลัวเหลือเกิน มือขวาณัฐนนท์ยื่นมาจับชายกระโปรงของเย็นฤทัยที่นั่งอยู่ “เฮ้ย!…จะทำอะไรน่ะณัฐนนท์” เย็นฤทัยเริ่มหวาดกลัวมากขึ้น
รีบเอามือซุกกระโปรงไม่ให้ณัฐนนท์จอมแฉได้ทำตามอำเภอใจ “เอามือออก!” เสียงณัฐนนท์ดุใส่เย็นฤทัยชวนให้เธอสำนึกถึงสถานะของตัวเอง “ณัฐนนท์…เราขอร้องล่ะ อย่าทำแบบนี้กับเราเลยนะ มันไม่ดีหรอก” เด็กสาวไม่เหลือทางเลือกมากมายนัก ความเป็นคนใจดีของเธอทำได้แต่ขอร้องให้เพื่อนหนุ่มสำนึกในสิ่งที่ตนทำอยู่ น้ำเสียงอันอ่อนโยนที่มัดใจชายหนุ่มมาหลายต่อหลายคนทำเอาณัฐนนท์เกือบเสียความตั้งใจ แต่ตัณหาที่เขามีมันมากพอที่จะทำให้เขาลุยต่ออย่างไม่เกรงกลัวนรก “จะปล่อยไม่ปล่อย!” เสียงดุของณัฐนนท์ไม่ได้สนใจความรู้สึกของเย็นฤทัยเลยซักน้อย กระโปรงนักเรียนค่อยๆเปิดเผยน่องขาขาวๆจนขึ้นไปถึงครึ่งทางแล้ว ความรู้สึกของเย็นฤทัยในตอนนี้แตกต่างจากทุกครั้งที่ถูกครูชัยเปิดกระโปรง อาจเป็นเพราะเธอเคยชินแล้วหรือไม่ก็เพราะเธอมีใจให้กับครูชัย แต่กับณัฐนนท์แล้วเธอไม่สนุกด้วยเลย “ถ้าไม่เปิด…เราจะเอาเรื่องของเธอไปบอกครูอุษณีษ์นะ” ชื่อคุณครูจอมเฮี๊ยบถูกยกขึ้นมาอ้างอีกแล้ว เย็นฤทัยแทบสะอึกเพราะเหลือทางเลือกแค่ 2 ทางที่ไม่น่าเลือกเลยซักทางเดียว มือเด็กสาวที่กำลังอ่อนไหวกับคำขู่ของเพื่อนชายก็ค่อยๆผ่อนแรงลง ปล่อยให้กระโปรงนักเรียนที่เปรียบเสมือนปราการชิ้นสุดท้ายของเธอลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ น่องขาที่ราวกับยิ่งใกล้จุดหมายเท่าไหร่ก็จะยิ่งขาวมากขึ้นเท่านั้นทำให้ณัฐนนท์ตื่นเต้นจนแทบคุมสติไม่อยู่ แต่พอกระโปรงเจ้ากรรมถูกถกขึ้นไปจนถึงเอวณัฐนนท์ก็แสดงสีหน้าเซ็งอย่างเห็นได้ชัด เย็นฤทัยนั่งตัวตรงหนีบขาชิดติดกันแน่น ทำให้เขาเแต่เพียงเนินเสียวเหนือร่องสวาทเท่านั้น “ถ่างขาออก!” ณัฐนนท์สั่งแบบไม่เกรงใจเพื่อนสาวเลย < โธ่…จะทำไงดีนะเรา > เด็กสาวมัวกังวลอยู่ในใจจนไม่ทันได้ฟังคำสั่งเพื่อนของเธอ พอเห็นเย็นฤทัยเอาแต่นั่งนิ่งเฉย ณัฐนนท์จึงดำเนินการซะเอง กระโปรงที่ถกขึ้นถูกรวบขึ้นไปกองไว้ที่เอวของเด็กสาว มือทั้งสองของณัฐนนท์วางลงกลางน่อง เด็กหนุ่มไม่ได้สนใจกับความอ่อนนุ่มเรียวงามของมันซักเท่าไหร่ เรี่ยวแรงของผู้ชายที่มีมากกว่าค่อยๆดึงให้โคนขาทั้งสองแยกออกจากกัน “ณัฐนนท์…อย่า” ในที่สุดเย็นฤทัยผู้พ่ายแพ้ก็จำต้องเปิดเผยส่วนลับที่สุดในตัวเธอให้ณัฐนนท์ดูด้วยอีกคน ร่องเสียวของนางงามมิตรภาพประจำโรงเรียนที่โปรยยิ้มให้ณัฐนนท์แทบทำให้เขาลืมหายใจ แม้เขาจะเคยมีความสัมพันธ์กับวิภาวีมาแล้ว แต่เธอก็ไม่ยอมให้ณัฐนนท์มีโอกาสได้เห็นของลับของเธอ นั่นอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ณัฐนนท์อยากเห็นของลับของเย็นฤทัยก็ได้ และที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ ร่องสวาทที่แม้ถูกแทงมาแล้วหลายครั้งแต่ก็ยังคงความงดงามไว้ไม่ต่างจากเด็กสาวบริสุทธิ์คนอื่นๆ กลีบเสียวชิ้นบางๆโอบอุ้มติ่งสาวเอาไว้มิดชิด ทั่วบริเวณไม่มีขนสักเส้นโผล่ขึ้นมาให้รำคาญลูกตา ณัฐนนท์จ้องสัญลักษณ์เพศแม่ในตัวของเย็นฤทัยราวกับว่าความสำเร็จสุดยอดของชีวิตมาถึงเขาแล้ว ฝ่ายเย็นฤทัยเมื่อรู้ตัวว่าไม่สามารถหยุดยั้งสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตนได้ เธอก็เอาแต่หลับตาบ่ายหน้าไปทางอื่นปฏิเสธความเป็นจริงที่เกิดขึ้นกับตน ทิ้งให้เพื่อนชายต่างห้องพิจารณาอวัยวะสุดรักของเธออย่างละเอียดถี่ถ้วนเงียบๆคนเดียว เวลาผ่านไประยะหนึ่งความเงียบที่มีทำให้เย็นฤทัยกล้าลืมตาขึ้น เธอค่อยๆลืมตาชำเลืองไปยังเบื้องหน้า ณัฐนนท์ยังคงจ้องหว่างขาของเธอด้วยอาการเดียวกับที่เธอเห็นก่อนจะหลับตาไปราวกับแข็งเป็นหิน < แหม…เอาแต่จ้องอยู่นั่นแหละ อยากดูอะไรจะขนาดนั้นเนี่ยะ > ถึงจะรู้สึกอายๆอยู่แต่ในเสี้ยววินาทีนึงเย็นฤทัยก็เผลอรู้สึกปลื้มอยู่นิดๆเหมือนกัน
“นี่…ดูพอรึยัง เย็นมากแล้วอ่ะ เราต้องรีบกลับจริงๆนะ” เสียงเย็นฤทัยเรียกสติของณัฐนนท์กลับคืนมา เขาเงยหน้าขึ้นมองเย็นฤทัยด้วยแววตาเดียวกับที่ครูชัยชอบมองเธอ “น้ำฝนเย็น เคยมีอะไรกับผู้ชายมั๊ย?” เสียงพูดของณัฐนนท์คราวนี้นุ่มนวลลงไม่มีท่าทีจะดุเธอเหมือนก่อนหน้านี้ “เคยมีอะไรเนี่ย…คืออะไรอ่ะ?” เย็นฤทัยเสียวสันหลังวาบที่โดนถามเช่นนั้น เธอรู้ความหมายที่ณัฐนนท์ต้องการจะสื่อดี แต่ไม่อยากตอบจึงหาทางบ่ายเบี่ยงด้วยคำถาม “ก็…แบบว่า มีเซ็กส์อ่ะ” เด็กสาวหน้าแดงกล่ำ < อึ๋ย…ทำไมอ่ะ แค่จ้องเฉยๆก็รู้เลยเหรอเนี่ยะ > เย็นฤทัยกังวลเกินกว่าเหตุ คิดว่าเพื่อนชายของเธอรู้ความจริงหมดแล้ว < ทำไงดีล่ะ…ถ้าใครรู้เข้าครูชัยต้องลำบากแน่ๆเลย > แทนที่จะห่วงตัวเอง เย็นฤทัยกลับพะวงถึงครูสอนงานไม้ที่มีเซ็กส์กับเธอมาแล้ว 3 ครั้ง “นาย…จะบ้าเหรอ อยู่ๆมาถามเรื่องแบบนี้ได้ไง” เย็นฤทัยพยายามสงวนท่าทีเอาไว้ให้ความลับสำคัญของเธออยู่กับตัวเองให้นานที่สุด “อืม…นั่นสินะ น้ำฝนเย็นเพิ่งจะ ป.6 เองนี่นา จะไปเคยมีได้ยังไง แหะๆๆ” ณัฐนนท์พูดราวกับตัวเองไม่ใช่เด็กป.6 เย็นฤทัยได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเฮื๊อกใหญ่ < โล่งอกไปที…นึกว่าจะแย่แล้วซิเรา > เด็กสาวได้โล่งอกไม่นานก็มีเรื่องให้กังวลอีกแล้ว “งั้น…เดี๋ยวเราจะสอนให้นะ” ณัฐนนท์เลื่อนมือเข้าหาหว่างขาของเธอ เอ่ยปากอาสาสอนเสียวแก่เพื่อนสาว เย็นฤทัยได้แต่รีบหุบขาโดยอัตโนมัติ “เดี๋ยว…ณัฐนนท์ จะทำอะไร…ไม่เอานะ” มือของเธอยกลงมาปกปิดอธิปไตยของตน “ขอจับหน่อย…ไม่เจ็บหรอกน่า” เด็กสาวรู้ดีว่ามันไม่เจ็บแถมยังรู้สึกเสียวๆดีอีกด้วย แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะปล่อยให้เพื่อนต่างเพศมาทำเช่นนั้นกับตนได้ตามชอบใจ “จับนิดเดียว…เดี๋ยวเราปล่อยแล้ว” ณัฐนนท์พูดให้เย็นฤทัยคลายความกังวลและยอมเขาโดยดี “นิดเดียวจริงๆนะ” เย็นฤทัยเริ่มเห็นแสงแห่งความหวัง ตอนนี้เธออยากจะหลุดไปจากที่แห่งนี้ใจจะขาด รีบถามยืนยันคำพูดของณัฐนนท์ให้แน่ใจ “เออ…นิดเดียว” ณัฐนนท์รับคำสั้นๆแล้วก็จับมือของเย็นฤทัยที่ยังสั่นๆอยู่ออกจากหนทางของเขา < อีกนิดเดียว…อดทนอีกนิดเดียวนะเรา > เย็นฤทัยปลอบใจตัวเองขณะจ้องมองมือของเพื่อนชายเลื่อนเข้าหาอวัยวะที่แม่ของเธอให้มา
กลีบเสียวที่แทรกผ่านร่องสวาทออกมาเป็นจุดเด่นเชื้อเชิญให้ณัฐนนท์เข้าไปสัมผัสเป็นอันดับแรก ทันทีที่นิ้วของเขาสัมผัสชิ้นเนื้อบริเวณนั้นเย็นฤทัยก็มีปฏิกิริยาทันที ขาเธอกระตุกเล็กน้อยด้วยกระแสความเสียวที่จู่ๆก็แผ่ซ่านไปทั่ว “พอได้หรือยัง?” เย็นฤทัยเริ่มหวั่นใจกับความรู้สึกของเธอรีบถามเพื่อนชายทันทีที่มีโอกาส “เดี๋ยวเด้…” ณัฐนนท์ตอบสั้นๆอีก เขาไม่อยากเสียเวลาสนทนากับเย็นฤทัยซักเท่าไหร่ เพราะกำลังเพลิดเพลินไปกับความอ่อนนุ่มของร่องเสียวเพื่อนสาว จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว จากสองนิ้วเป็นทั้งมือที่ประกบโหนกเสียวของเย็นฤทัยแล้วบีบคลึงไปมา “อุ๊ย! ณัฐนนท์…พอแล้ว พอได้แล้ว…ปล่อย” ความรู้สึกเสียวแบบเดียวกับที่ครูชัยทำให้เธอเริ่มมากขึ้นจนเย็นฤทัยเริ่มทนไม่ไหว พยายามเอามือที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอดึงมือของเพื่อนชายสุดแสบออกจากหว่างขาแต่ก็ไม่เป็นผล ณัฐนนท์ตะปบจับอวัยวะเพศของเธอแน่นราวกับปลิงดูดเลือด ซ้ำร้ายเสียงร้องขออิสรภาพของเธอกลับยิ่งกระตุ้นตัณหาในตัวของณัฐนนท์ให้ยิ่งลุกโชนขึ้น “ณัฐ…อา ป…ปล่อยเรานะ ณัฐ…ขอร้องล่ะ…อา” ลมหายใจเย็นฤทัยเริ่มแปรปรวนจนไม่สามารถเรียกชื่อเต็มๆของณัฐนนท์ได้ ความเสียวที่ก่อตัวขึ้นส่งผลให้เด็กสาวเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ ฝ่ายณัฐนนท์ยิ่งเห็นเพื่อนสาวออกอาการเช่นนั้นก็ยิ่งอยากลองทำมากยิ่งขึ้น เขาพยายามลูบคลำจับต้องของสงวนเธอในลักษณะต่างๆเพื่อดูว่าเด็กสาวจะตอบสนองอย่างไร “ณัฐ…อูย ไม่ได้ยินเหรอ…อะ ระ…เราบอกให้ปล่อยไง อาาา” เมื่อเห็นว่าการขอร้องณัฐนนท์ไม่เป็นผล เธอจึงจำต้องหาวิถีทางกลั้นความรู้สึกของเธอเอาไว้ มือของเธอจับข้อมือณัฐนนท์พยายามจะดึงมันออกจากหว่างขา แต่ก็ทำได้แค่กำข้อมือของณัฐนนท์เอาไว้อย่างนั้น เย็นฤทัยเม้มปากแน่นหลับตาปี๋เพื่อข่มความเสียวไม่ให้แสดงออกจนน่าเกลียด แต่พอถึงจังหวะต้องหายใจเสียงลมหายใจของเธอก็ดังออกมาอย่างคนเหนื่อยหอบพร้อมกับเสียงอืออาที่หลุดออกมาเป็นบางครั้ง เด็กสาวพยายามนั่งนิ่งๆเฉยๆทำเป็นไม่ตอบสนองกับมือของเพื่อนชาย แต่บั้นท้ายของเธอกลับไม่ยอมเชื่อฟัง มันส่ายไปมารับกับจังหวะการนวดของณัฐนนท์อย่างลงตัว < อ๊อย!…ไม่ได้นะ เราจะต้องอดทน…….อูยยยย > เย็นฤทัยไม่รู้จะทำยังไงที่จะพ้นสถานการณ์น่าอายเช่นนี้ดี “ณ…ณัฐ อาาา…อย่านะ…เราขอร้องล่ะ พอซักที…” เย็นฤทัยพยายามแข็งใจตั้งสติ แต่ณัฐนนท์ที่กำลังได้อารมณ์กลับไม่สนใจ หลังจากที่สัมผัสภายนอกอยู่นาน นิ้วของเขาเริ่มควาญหาร่องสวาทแล้วลงมือขุดเจาะทันที
ราวกับจะปลุกเย็นฤทัยให้ตื่นจากโลกแห่งความเสียว เด็กสาวลืมตาตื่นขึ้นเพราะถูกล่วงเกินจนเกินกว่าที่เธอจะยอมรับได้ พื้นที่ส่วนบุคคลที่เธอยอมให้ครูชัยเข้าได้คนเดียวกำลังจะถูกบุกรุก ความเสียวที่มีแปรเปลี่ยนไปเป็นความกลัว เย็นฤทัยเริ่มดิ้นหาทางออก “ปล่อย…ณัฐนนท์ พอได้แล้ว!” เสียงเย็นฤทัยเริ่มแข็งกร้าวขึ้นแต่นั่นก็ยังไม่ทำให้เพื่อนตัวแสบสำนึกได้ “นี่หยุดดิ้นซะที อยู่เฉยๆเหอะน่า” ณัฐนนท์กล่าวกำชับในใจเต็มไปด้วยความกระหายใคร่รู้ “ไม่!” เย็นฤทัยปฏิเสธลั่นพยายามเอามือผลักณัฐนนท์ให้ออกห่างจากเธอ ณัฐนนท์เองก็เริ่มหมดความอดทน “อยู่เฉยๆ!” ณัฐนนท์คว้าข้อมือเย็นฤทัยดึงออกจากอกเขา พอถูกจับได้เย็นฤทัยก็ยิ่งดิ้นแรงขึ้น มือของเธอพยายามสะบัดให้หลุดจากณัฐนนท์ จนในที่สุด [เพี๊ยะ!] มือที่กวัดแกว่งยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่นานก็ลอยไปกระทบหน้าณัฐนนท์เข้าอย่างจัง เกิดความเงียบที่เดาอนาคตไม่ถูก ฝ่ายถูกตบพอรู้สึกว่าโดนตบก็หันไปมองคู่กรณีอย่างเอาเรื่อง ฝ่ายตบพอเห็นดังนั้นกลับหน้าถอดสี “อ๊ะ! ณัฐนนท์…เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ” เย็นฤทัยตกใจยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกแต่กระนั้นก็รีบขอโทษขอโพยไปแบบอัตโนมัติ ณัฐนนท์เดินตรงเข้าจับท่อนแขนเธอ ใบหน้าแสดงความโกรธเกรี้ยวอย่างเห็นได้ชัด “ว๊าย!…ณัฐนนท์ เราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ อย่าทำอะไรเราเลยนะ อ๊าาา” < ฮือๆตายแน่เรา ครูชัยขา…หนูจะทำยังไงดี… > ใบหน้าครูชัยลอยผุดเข้ามาให้ห้วงความคิดของเด็กสาว อาจเป็นเพราะเขาก็ได้ที่ทำให้เย็นฤทัยไม่ยอมณัฐนนท์แต่โดยดี เด็กสาวพยายามถอยห่างจากณัฐนนท์ ในที่สุดก็ไปสะดุดเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ด้านหลังล้มลง [โครม!] ร่างของทั้งคู่เสียหลักล้มลงกับพื้นโดยมีณัฐนนท์คร่อมเย็นฤทัยไว้ ช่างเข้าทางเด็กหนุ่มยิ่งนัก มือของเขาเลื่อนลงปลดอาวุธของตัวเอง เสียงซิบกางเกงณัฐนนท์แทนที่จะทำให้เย็นฤทัยเสียวเหมือนครูชัย แต่กลับทำให้เธอยิ่งกลัวมากยิ่งขึ้น หยดน้ำตาใสๆที่อดกลั้นมานานก็เริ่มไหลซึมออกมา “ฮือๆๆ…ณัฐนนท์ อย่าทำเราเลยนะ ขอร้องล่ะ” เด็กสาวนอนสิ้นท่า ความเจ็บปวดจากการล้มลงกับพื้นห้อง บวกกับความรู้สึกผิดที่เธอตบหน้าณัฐนนท์ และความเสียวครั้งใหม่ที่ถูกปลุกให้ลุกโชนขึ้น ทำให้เย็นฤทัยไม่สามารถดิ้นหลุดจากพันธนาการแห่งตัณหาของเพื่อนต่างห้องได้ เธอยังโดนซุกไซ้ทั้งๆที่น้ำตานองหน้าอยู่ด้วย
[ปัง ๆๆ!] เสียงทุบประตูหน้าห้องทำณัฐนนท์สะดุ้งสุดตัว แต่พอหันไปเห็นเงาของคนที่ทุบประตู เขาก็ทำหน้าเซ็งๆ ลุกขึ้นใส่กางเกงแล้วออกไปหาแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ทิ้งเย็นฤทัยให้ยังคงนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น “มีอะไรวิ…” ก่อนที่ณัฐนนท์จะได้ทันพูดอะไรต่อ วิภาวีที่เห็นเย็นฤทัยนอนร้องไห้อยู่ก็รีบตรงเข้าไปหาเธอในทันที “เย็นฤทัย!” เสียงเพื่อนสาวที่เคยมองเธอด้วยแรงอาฆาตกลับกลายเป็นเสียงแห่งความหวังของเย็นฤทัย “ฮือๆๆ…วิภาวี ช่วยเราด้วย ฮือๆๆ…” เด็กสาวผู้น่าสงสารโผเข้ากอดวิภาวีด้วยอาการหวาดกลัวตัวสั่น < โธ่…เย็นฤทัย ชั้นไม่น่าทำอย่างนี้กับเธอเลย >
ก่อนหน้านี้ หลังจากที่วิภาวีหนีจากห้องงานไม้มา เธอก็มีโอกาสได้ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น นอกจากเธอแล้วครูชัยก็ยังมีเซ็กส์กับธนชพรรณอีกด้วย ใบหน้าของครูชัยที่กำลังมีความสุขกับรุ่นน้องฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้สมองของเธอ < ดูท่าทางครูชัยจะมีความสุขมากเลยนะ > ภาพคุณครูสุดที่รักของเธอกำลังร่วมรักกับหญิงอื่นมันบาดใจไม่น้อย แต่วิภาวีก็ต้องยอมรับว่าการได้เห็นครูชัยมีความสุขเช่นนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกดีอยู่ลึกๆเหมือนกัน < ยัยเด็กนั่นก็เหมือนกัน เห็นภายนอกดูติ๋มๆไม่นึกว่า…กับครูชัยแล้วจะขนาดนี้ > ภาพรุ่นน้องที่ขย่มครูชัยอย่างอ่อนโยนเตือนสติวิภาวีว่าครูชัยไม่ใช่ของของเธอเพียงคนเดียวอีกต่อไป นอกจากนี้อาจจะมีเด็กสาวคนอื่นๆที่ครูชัยมีความสัมพันธ์ด้วยอีกเป็นโหล < เฮ้อ…แต่มันก็น่าอิจฉายัยเด็กนั่นอยู่เหมือนกันนะ > ระหว่างที่เธอกำลังคิดอยู่นั้นวิภาวีก็เดินมาถึงหน้าห้องของเธอแล้ว เสียงร้องของเย็นฤทัยภายในห้องทำให้วิภาวีระลึกขึ้นได้กับสิ่งที่เธอทำลงไป < ตายแล้ว…เย็นฤทัย อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ > คิดได้ดังนั้นวิภาวีก็ลงมือเคาะประตูห้องทันที…
“นี่นายทำอะไรน่ะ ไอ้ณัฐนนท์!” วิภาวีตวาดใส่เพื่อนร่วมห้องเสียงดังลั่น “ถามอะไรอย่างนั้น ก็เธอเป็นคนบอกให้ฉันทำอย่างนี้เองไม่ใช่เหรอ” ณัฐนนท์โต้กลับอย่างแรง เขาเองก็ไม่พอใจที่จู่ๆวิภาวีก็เข้ามาขัดจังหวะอยู่เหมือนกัน คำแก้ตัวของณัฐนนท์ทำเอาเย็นฤทัยสะดุ้งตกใจเล็กน้อย แต่ก็นั้นก็ยังไม่ละไปจากอ้อมกอดของวิภาวี เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ช่วยชีวิตด้วยแววตาแห่งความสงสัย วิภาวีเห็นดังนั้นก็รีบปฏิเสธทันที “จะบ้าเหรอ…ไอ้ณัฐ นายอย่ามาใส่ความฉันนะ ทำไมฉันจะต้องบอกให้นายทำอะไรบ้าๆแบบนี้กันล่ะ?” จริงอยู่ที่ว่าวิภาวีเป็นคนคิดแผนการณ์นี้ แต่เธอไม่คิดว่าณัฐนนท์จะเล่นแรงถึงกับทำเพื่อนสาวร้องไห้เสียใจขนาดนี้ คำพูดของวิภาวีก็ทำณัฐนนท์สะดุ้งตกใจเช่นกัน เขาไม่นึกว่าเจ้าของแผนการจะกลับลำซะเอง “ไปกันเถอะ…เย็นฤทัย เดี๋ยวเราพาไปล้างหน้านะ ลุกไหวไหม?” เย็นฤทัยพยักหน้าตกลง “ไอ้ณัฐ! ถ้านายยังยุ่งกับเราสองคนอีกล่ะก็…นายเดือดร้อนแน่ เข้าใจมั๊ย!” วิภาวีค่อยๆประคองเพื่อนต่างห้องขึ้นพาเดินออกจากห้องทิ้งให้ณัฐนนท์ยืนค้างอยู่อย่างนั้น จากที่เป็นคนกุมความลับอันน่าอายของเย็นฤทัย ณัฐนนท์กลับถูกขู่ซะเอง ในสถานการณ์เช่นนี้ณัฐนนท์ได้แต่ฝันสลายและเก็บความเคียดแค้นวิภาวีเอาไว้ในใจ
[ซู่…..เอี๊ยด] เสียงก๊อกน้ำปิดลง เด็กสาวทั้งสองมีเวลาได้คุยกันอย่างลับๆในห้องน้ำหญิง “ขอบใจนะวิ ที่ช่วยเราไว้น่ะ” เย็นฤทัยเมื่อคลายความตกใจลงได้แล้วก็รีบขอบคุณวิภาวีเป็นการใหญ่ “จะบ้าเหรอเย็น…เอ่อ น้ำฝน ไม่เห็นต้องมาขอบใจเราเลย” วิภาวีเปลี่ยนเป็นเรียกชื่อเล่นเย็นฤทัยแทน “เธอก็ได้ยินแล้วนี่ ฉันเป็นคนขอให้มันทำอย่างนี้เอง ชั้นต่างหากที่ต้องขอโทษน้ำฝน ที่ไปขอให้หมอนั่นทำอะไรบ้าๆแบบนั้นกับเธอน่ะ” ความรู้สึกผิดในใจของวิภาวีแสดงออกให้เห็นเด่นชัด เย็นฤทัยได้ยินดังนั้นก็ยิ้ม “แต่สุดท้ายเธอก็กลับมาช่วยเรานี่นา วิไม่โกรธเราแล้วใช่มั๊ย?” วิภาวีหันมามองเย็นฤทัยด้วยความสงสัย “ทำไมชั้นจะต้องโกรธน้ำฝนด้วยล่ะ?” วิภาวียังไม่เข้าใจสิ่งที่เย็นฤทัยรู้สึก “ก็…ก่อนหน้านี่เราเห็นวิทำน่าตาดุๆใส่เรา เรานึกว่าเธอโกรธเราซะอีก” สิ้นคำอธิบายของเย็นฤทัย วิภาวีนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในช่วงนั้น “โอ้ย! ช่างเถอะ เรื่องนั้นน่ะ เราไม่มีสิทธิ์จะไปโกรธเธอหรอกน้ำฝน” วิภาวีทำหน้าตาจ๋อยลง กระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นของเย็นฤทัยยิ่งนัก “มีอะไรไม่สบายใจเหรอวิ ให้เราช่วยมั๊ย?” เด็กสาวเจ้าน้ำใจยื่นความช่วยเหลือให้เต็มที่ทำเอาวิภาวีรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นอีกที่คิดทำลายเธอ ทั้งคู่มองตากันฝ่ายหนึ่งก็อยากช่วย อีกฝ่ายก็ลังเลที่จะพูดความจริง ในที่สุดวิภาวีก็ถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ก่อนจะเริ่มอธิบาย “ชั้นเคยคิดเสมอเลยว่าครูชัยรักฉันคนเดียว” เย็นฤทัยได้ยินก็ตกใจมาก แต่ยังเก็บอาการเอาไว้เพื่อฟังคำอธิบายของวิภาวีต่อ “แต่ว่าวันนี้…ชั้น ชั้นไปที่ห้องงานไม้มา แล้วก็เห็น…” วิภาวีพูดติดๆขัดๆด้วยอาการลังเลว่าจะเล่าหรือไม่เล่าต่อดี แต่เมื่อเห็นสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของเย็นฤทัยวิภาวีก็ตัดสินใจเดินหน้าต่อ “ชั้นเห็นครูชัยแบบว่า…จึ๊กๆกะเด็กป.5อยู่อ่ะ น้ำฝนคงเข้าใจนะ” วิภาวีหลีกเลี่ยงคำพูดหยาบๆ ใช้คำง่ายๆที่เพื่อนสาวน่าจะเข้าใจ ฝ่ายเย็นฤทัยที่เข้าใจคำอธิบายของเธออย่างชัดเจนก็หันมองหน้าวิภาวีราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ตนเพิ่งได้ยินมา “จริงๆนะ…เราเห็นครูชัยทำกับเด็กป.5จริงๆ ที่จริงแล้ว…ก่อนหน้านี้เราก็ทำกับครูชัยมาแล้วน่ะแหละ” วิภาวีที่ผ่านช่วงที่อธิบายได้ยากไปแล้วก็เริ่มพูดได้อย่างลื่นไหล “น้ำฝนเองก็เคยกับครูชัยมาแล้วใช่มั๊ยล่ะ?” วิภาวีไม่ได้ใส่ใจกับคำตอบของเย็นฤทัยเท่าไหร่นักเพราะดูจากอาการตอบสนองต่อสิ่งที่เธอพูดก็พอสรุปได้ แต่กระนั้นเด็กสาวเจ้าน้ำใจก็พยักหน้ายอมรับความจริงตอบไป “ตอนนี้ชั้นเข้าใจแล้วว่าครูชัยไม่ได้รักชั้นอยู่คนเดียว เค้ายังรักคนโน้นคนนี้ไปทั่ว ต่อให้ชั้นหาเรื่องไม่ให้เธอได้อยู่ใกล้ครูชัย ก็ยังเหลือคนอื่นอีก สู้ปล่อยไว้เฉยๆดีกว่า…ไม่เหนื่อยด้วย” วิภาวีเห็นอาการสลดของเย็นฤทัยก็ไม่สบายใจเหมือนกัน [ป้าบ!] ฝ่ามือวิภาวีเงื้อไปฟาดก้นเย็นฤทัยเบาๆในลักษณะหยอกเล่น “เน่ะ…อย่าคิดมากน่า ยังไงๆครูเค้าก็คงชอบน้ำฝนมากกว่าเราอยู่แล้วล่ะน่า” แรงตบเบาๆกระทบโดนก้นที่อยู่ใต้กระโปรงทำเอาเย็นฤทัยสะดุ้งโหยง “อุ๊ย! แหะๆๆ ” ใจจริงเย็นฤทัยอยากจะตอบปฏิเสธวิภาวีอยู่เหมือนกัน เธอไม่คิดว่าครูชัยจะสนใจเธอสักเท่าไหร่ แต่เด็กสาวเจ้าน้ำใจยังรู้สึกอายเกินกว่าจะบอกความในใจได้ “เอางี้ม้า…เราไปถามครูชัยกันให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า ว่าครูชัยคิดยังไงกันแน่” วิภาวีคว้าข้อมือเย็นฤทัยเตรียมจะพาไปห้องงานไม้ “เฮ้ย! ไม่เอาอ่ะวิ…อย่าไปยุ่งกับครูชัยเค้าเลยนะ” ประสบการณ์ของเย็นฤทัยยุ่งกับครูชัยทีไรเป็นต้องเกิดเรื่องทุกที “ไม่ได้หรอก…ไปด้วยกันนี่แหละ ถ้าเธอไม่ไปกับชั้นนะ ชั้นจะไปบอกครูชัยว่าเธอแอบชอบครูชัยอยู่…ฮิๆๆ” คราวนี้วิภาวีไม่ต้องจูงมือเย็นฤทัยเลย “ไม่เอานะ! วิ…อย่าทำอะไรบ้าๆนะ” เด็กสาวเจ้าน้ำใจรีบไล่ตามเพื่อนสาวสุดแสบด้วยกลัวว่าเธอจะเอาจริง
เพื่อนร่วมชะตากรรมเดินไปหยอกล้อกันไปจนกระทั่งมาถึงหน้าห้องของครูชัยก็เห็นเขากำลังจะปิดประตูบานสุดท้ายพอดี “อ้าว…ว่าไงสาวๆ ยังไม่กลับบ้านกันอีกเหรอ?” ครูชัยยกเลิกการปิดประตูห้อง หันมามองสองสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจแอบหวังอะไรบางอย่างอยู่ “คืองี้ค่ะครูชัย…น้ำฝนมีอะไรจะบอกครูค่ะ” วิภาวีกล่าวอย่างอารมณ์ดี ฝ่ายเย็นฤทัยทำตาโตประหนึ่งจะเอาเรื่องวิภาวี แต่เธอก็ทำได้แต่เพียงดึงชายเสื้อด้านหลังเตือนเด็กสาวจอมแก่นเท่านั้น ครูชัยหันมายิ้มให้เย็นฤทัยรอฟังคำพูดจากเด็กสาวอยู่ “เอ่อ…คือว่า” หลังจากยืนนิ่งอยู่นานวิภาวีก็เริ่มหมดความอดทน “คืองี้ค่ะครู…น้ำฝนเค้าชอบ…อุ๊บ!” เย็นฤทัยรีบปิดปากวิภาวีแทบไม่ทัน ทำหน้าหงิกใส่วิภาวีอ่านความหมายได้ว่า < ไหนบอกว่าจะมาคุยเรื่องครูชัยไงล่ะ > วิภาวียิ้มอย่างสุขใจที่แกล้งเพื่อนสาวได้ “คืองี้ค่ะครู…เมื่อกี้หนูเห็นครูชัย…เอ่อ แบบว่าจึ๊กๆกับเด็กป.5…” วิภาวีเริ่มเข้าเรื่องจริงๆซักที “อ๋อ…ธนชพรรณสินะ” ครูชัยพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ “นั่นแหละค่ะ จะพันธุ์ไหนก็ช่าง ครูจะเอายังไงกันแน่คะ…จะเลือกหนู เลือกน้ำฝน หรือว่ายัยเด็กนั่น” เด็กสาวยื่นทางเลือกให้ครูชัยแบบได้อย่างเสีย 2 อย่าง “อืม…ทำไมครูจะต้องเลือกด้วยล่ะ?” ครูชัยยังคงใช้น้ำเสียงเรียบง่ายไม่รู้สึกเดือดร้อนเลยซักนิด “โธ่…ก็พวกหนูไม่ชอบที่เห็นครูชัยหลายใจแบบนี้นี่นา” วิภาวีหันไปหาแนวร่วมก็เห็นเธอเอาแต่หลบหน้าจำเลยอยู่ ครูชัยได้ยินก็ยังไม่สะทกสะท้าน “ทำไมล่ะ… พวกเธอไม่อยากเห็นครูมีความสุขงั้นสิ?” คำพูดครูชัยกลับต้อนเด็กสาวทั้งสองจนมุม พวกเธออยากให้ครูชัยที่รักมีความสุข เหนือไปกว่านั้นก็อยากมีความสุขร่วมกับเขาด้วย “ก็…ถ้าครูชัย…” วิภาวีเริ่มจะตอบโต้ “แล้วอีกอย่าง…ครูเป็นครู จะให้รักนักเรียนคนใดคนหนึ่งเนี่ยะ มันไม่เอาเปรียบคนอื่นไปหน่อยเหรอจ๊ะ?” ครูชัยพูดแทรกไม่ให้วิภาวีได้ทันตอบโต้ “แล้วถ้าครูไม่เลือกใครเลย แล้ววิจะทำอะไรครูเหรอ?” ทั้งสองสาวนิ่งเงียบไปอีก “เอางี้ดีกว่า…ไหนๆก็มากันทั้งสองคนแล้ว เพื่อไม่ให้เสียเวลา…” ครูชัยเอามือโอบไหล่เด็กสาวทั้งสองพาพวกเธอเข้าห้อง “อุ๊ย!ครูชัย ปล่อยนะคะ” เด็กสาวได้แต่ร้องห้ามครูชัยเบาๆ < นี่เราจะมาห้ามครูชัยไม่ใช่เหรอ…ไหงเป็นงี้อ่า > ประตูห้องงานไม้ปิดตัวลงขังหนึ่งครูสองนักเรียนเอาไว้ด้วยกัน
“ครูชัยอ่ะ…หนูต้องรีบกลับบ้านนะคะ” เย็นฤทัยรู้ตัวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้พยายามจะออกจากห้องตัดหน้าครูชัย เมื่อเห็นดังนั้นไม่มีทางเลยที่ครูชัยจะยอมให้ลูกไก่หลุดจากมือไปได้ง่ายๆ “เดี๋ยวสิจ๊ะ…เรายังคุยกันไม่จบเลยนี่” เขาเดินเข้าไปโอบเอวเย็นฤทัยจากทางด้านหลังก่อนที่เธอจะได้ทันถึงประตู “ว่าไงน้ำฝน…ไหนเมื่อกี้ชอบอะไรนะ บอกครูมาซิ?” ครูชัยลดใบหน้าลงใกล้ๆหูเย็นฤทัยแต่พูดเสียงชัดเจนจนวิภาวีได้ยิน เย็นฤทัยตกใจยิ่งพยายามแก้มือที่โอบเอวเธอออกทั้งๆที่รู้ว่าไม่เคยทำได้เลยซักครั้งเดียว “ครูชัยคะ…ปล่อยหนู! นี่ครูจะทำอะไรน่ะ…วิภาวีมองอยู่นะคะ” เด็กสาวเหลือบตามองไปยังเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยกลัวว่าเธอจะโกรธที่เห็นครูชัยทำเช่นนั้น < วิภาวี…อย่าเข้าใจผิดนะ เรากับครูชัยไม่ได้… > แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นตรงกันข้าม วิภาวียิ้มให้กับทั้งครูและลูกศิษย์บ่งบอกความพึงพอใจในสิ่งที่เธอเห็น < โอ…ไม่นะ ไม่ชอบสายตาแบบนี้เลย… > “ครูชัยอ่ะ…กอดน้ำฝนคนเดียวได้ไงกันคะ” วิภาวีเดินดุ่ยเข้าหาอ้อมกอดครูชัยด้วยอีกคน ครูชัยยิ้มแก้มปริ ให้รางวัลลูกศิษย์ทั้งสองด้วยการหอมแก้มสลับซ้ายคนขวาคน ด้านเย็นฤทัยเธอพยายามเบี่ยงหน้าหนีสุดชีวิต แต่ด้านวิภาวีเธอแทบจะยื่นแก้มให้หอมเลยด้วยซ้ำ เมื่อเห็นท่าทีลูกศิษย์ทั้งสองเช่นนี้ครูชัยก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมา “น้ำฝนเนี่ยะ…ดิ้นจังเลย จะดื้อกับครูเหรอฮึ? เอาอย่างวิเค้าบ้างสิเรา” ครูชัยเอ่ยปาก “สงสัยต้องทำโทษให้สำนึกหน่อยแล้วม้าง…จริงมั๊ยวิ?” วิภาวีพยักหน้ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ใส่เย็นฤทัย “เฮ้ย!…ไม่ได้นะคะครู จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว ปล่อยหนูนะ!” ครูชัยเอามือช้อนใต้ข้อพับเข่าเย็นฤทัยอุ้มเธอขึ้นราวกับเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาว “ว๊าย!…ครูชัยปล่อยหนูนะ วิ…ช่วยเราด้วยซิ” < ตาย…ตายแน่เลยเรา แงๆๆ > เด็กสาวถูกจับไปนั่งบนโต๊ะทำงานครูชัย แขนขวาของเขาจับขาพับของเย็นฤทัยยกขึ้น ส่วนมือซ้ายรวบข้อมือทั้ง 2 ของเด็กสาวเอาไว้ เผยร่องสวาทพร้อมชิ้นส่วนต่างๆครบชุดให้เพื่อนสาวจอมแสบเห็นโดยที่เจ้าตัวไม่มีโอกาสได้ปิดป้อง “ว๊าย!…ครูชัย จะทำอะไรคะ ปล่อยหนูนะ วิ…ช่วยเราด้วย…” เย็นฤทัยยังมองโลกในแง่ดีคิดว่าเพื่อนสาวยังอยู่ฝ่ายเดียวกับเธอ เด็กสาวดิ้นไปรอคอยความช่วยเหลือไป แต่พอมองตรงไปข้างหน้าก็เห็นสายตาวิภาวีที่เอาแต่จ้องร่องเสียวของเธอ แววตาของวิภาวีไม่ได้เห็นเย็นฤทัยเป็นพวกเดียวกันเลย ” ไม่นะ…วิภาวี อย่าคิดอะไรบ้าๆนะ ” เย็นฤทัยร้องลั่น ครูชัยจอมลามกกับวิภาวีจอมทะเล้นเป็นการจับคู่ที่เลวร้ายสุดๆสำหรับเธอ ฝ่ายวิภาวีแม้เธอจะเป็นผู้หญิงเหมือนกันแต่กลับจ้องร่องเสียวเพื่อนสาวราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน “ก็น้ำฝนอยากให้เราช่วยไม่ใช่เหรอ? อยู่นิ่งๆนะ…เดี๋ยวเราช่วยเอง” วิภาวีเดินมาหาเย็นฤทัยที่ถูกจับแยกขาขึ้นเขียงรออยู่แล้ว มือของเธอยกขึ้นเตือนสาวเจ้าน้ำใจว่ากำลังจะโดนอะไร เด็กสาวผู้น่าสงสารส่ายหน้าปฏิเสธเต็มที่ “หว่าย…ไม่ใช่ช่วยอย่างงี้ ไม่เอานะ…วิ อย่าทำแบบนี้ เราโกรธจริงๆนะ อย่า…” เด็กสาวรู้ดีว่าคำพูดแค่นี้หยุดความซุกซนของวิภาวีไม่ได้แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไร หากครูชัยรู้ว่าเธอมีอารมณ์ร่วมไปกับเพื่อนสาวล่ะก็ เธอไม่รู้จะมองหน้าครูชัยยังไงต่อไปดี เย็นฤทัยสูดกลั้นลมหายใจเตรียมรับสัมผัสจากเพื่อนสาวของเธอ โดยตั้งใจมั่นว่าจะไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาให้ครูชัยได้รับรู้
แทนที่จะเอานิ้วใดนิ้วหนึ่งสัมผัสติ่งเสียวเพื่อนสาว วิภาวีกลับเรียงนิ้วทั้ง 4 ตั้งเป็นแนวเดียวแล้วลากผ่านร่องเสียวของเย็นฤทัยขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ ส่งผลให้เด็กสาวเจ้าน้ำใจที่อุตส่าห์เตรียมใจอยู่แล้วอดกลั้นความรู้สึกไม่ไหว “อึ๊ยยยย!” ขาเธอสั่นพั่บๆ หลังเธอเอนถอยไปพิงกับอกของครูชัย มือที่ถูกจับรวบไว้กำติดกันแน่น < อูยยย…ทำไมมันเสียวอย่างนี้ > สัมผัสจากเพื่อนสาวทำลายความตั้งใจของเธอ แม้จะมองไม่เห็นครูชัยแต่เย็นฤทัยก็เข้าใจดีว่าครูชัยรู้ความจริงอันน่าอายของเธอแล้ว “วะ…วิ พอทีเถอะ…เราขอร้องล่ะ อ๊อยยย” ครูชัยที่อยู่ด้านหลังยิ้มให้ทั้งเย็นฤทัยและวิภาวีอย่างมีความสุข สำหรับเด็กสาวทั้งสองแล้วความสุขของครูชัยคือสุดยอดปรารถนาของพวกเธอ แต่วิธีการออกจะต่างกันซักเล็กน้อย และตอนนี้วิภาวีกำลังใช้วิธีการของเธออยู่ “ครูชัยดูสิคะ ยัยน้ำฝนเริ่มเสียวแล้วล่ะ” เด็กสาวจอมแก่นพูดหยอกเย็นฤทัยอย่างสนุกสนาน “อืม…ครูเห็นแล้ว น่ารักมากเลย” ครูชัยเองก็เข้าขากับวิภาวีได้ดีเหลือเกิน ร่วมวงแซวเย็นฤทัยจนเธอหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด “ครูชัยทำกับน้ำฝนมากี่ครั้งแล้วคะ?” วิภาวีถามครูชัยระหว่างกระตุ้นอารมณ์ให้เย็นฤทัยราวกับคุยเรื่องทั่วไป “อืม…3 ครั้งมั๊ง ถ้าจะนับล่วงหน้า คราวนี้ก็ครั้งที่ 4 แล้วล่ะ” ครูชัยตอบให้เย็นฤทัยรู้เป็นนัยๆว่าจะโดนอะไร “เฮ้ย!…ไม่เอานะคะครูชัย…อูยยย หนูต้องรีบ…อะ หนูต้องรีบกลับบ้านอ่าาาา” เสียงเย็นฤทัยสั่นๆ เธอไม่อยากให้อะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้แต่ก็รู้ตัวดีว่าหยุดความคิดพิเรนทร์ของครูชัยและวิภาวีไม่ได้ “แหม…น้ำฝนเนี่ยะ อย่าไปขัดครูชัยเค้าสิ เธอไม่อยากให้ครูชัยมีความสุขเหรอ” คำพูดวิภาวีทำเอาเย็นฤทัยนิ่งอึ้งไป “เห็นมั๊ยคะครูชัย ยัยน้ำฝนก็อยากให้ครูชัยมีความสุขเหมือนกัน ฮิๆๆ” วิภาวีสรุปอาการของเย็นฤทัยบอกครูชัยไปอย่างอารมณ์ดี เด็กสาวจอมแก่นไม่เหลือความรู้สึกหึงหวงประการใดแล้ว เธอกำลังสนุกกับการชักนำเพื่อนสาวให้ยอมรับความจริงในใจเสียที ฝ่ายเย็นฤทัยเธออยากจะตอบปฏิเสธใจจะขาด แต่ความเสียวที่เธอได้รับก็ทำให้เธอแทบขาดใจเหมือนกัน หากเด็กสาวเจ้าเสน่ห์จะอ้าปากพูดอะไรออกมาก็คงมีแต่เสียงลมหายใจแห่งความเสียวซ่านเท่านั้น < อูย…จะทนไม่ไหวแล้วน้าาา ครูชัย…จะรวมหัวกันแกล้งหนูไปถึงไหน อูยยย > ในที่สุดอำนาจความเสียวก็ทำให้เย็นฤทัยหมดแรงดิ้น ขาทั้งสองที่พยายามหุบแล้วหุบอีกหลายครั้ง บัดนี้ถ่างอ้าออกรับแรงเสียวอย่างเต็มใจ มือของเธอกุมกันนิ่งอยู่บนยอดอกเธอโดยไม่มีทีท่าจะดิ้นรน ทั้งครูทั้งลูกศิษย์เห็นลูกไก่ในกำมือพวกเขาสิ้นท่าเช่นนี้ก็ยิ้ม
