Oh! My Angel นางฟ้าอลเวง C.15 ภาค1
Episode I : The Missing Shoe
Chapter XV : “ความเจ็บปวดของสามเรา”
By DRACULolitA
เบิร์ดนึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเกี่ยวกับนางฟ้าเบล เขารีบกระโดดแทรกตัวขึ้นรถเมล์คันที่ใกล้ที่สุด โดยไม่สนใจเลยว่าคนจะยืนกันแน่นรถขนาดไหน < น้องเบลจะเป็นอะไรรึเปล่านะ… > ปกติภาพของนางฟ้าเบลที่อยู่ในสมองของเบิร์ด มักจะเป็นภาพของเธอในขณะเปลือยเปล่า ส่งรอยยิ้มที่แสนไร้เดียงสาให้เขาอย่างมีความสุข
แต่เสียงที่เบิร์ดได้ยินในตอนนี้ กลับกลายเป็นเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เบิร์ดไม่นิ่งนอนใจพอที่จะไปเตะบอลกับเพื่อนๆโดยไม่คิดอะไรได้ ขณะยืนอยู่บนรถเมล์ เบิร์ดได้แต่ภาวนาในใจ ขอให้อย่าเกิดเรื่องร้ายๆกับนางฟ้าเบลของเขาเลย
ที่โรงงานร้าง…
ช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดทรมานของนางฟ้าเบลเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น ฝ่ามืออันแสนสกปรกและหยาบกร้าน แย่งกันตะปบจับทั้งเนินอกทั้งร่องเสียวเป็นพัลวัน แต่แทนที่จะสร้างความเสียวซ่านให้กับนางฟ้าเบลได้เหมือนกับเบิร์ด นางฟ้าผู้น่าสงสารกลับรู้สึกแต่เพียงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เพราะถูกพื้นแข็งๆของโรงงานร้างขีดข่วน
แผ่นหลังของเธอจนถลอกเป็นแนวเท่านั้น
“โอ้ย!~…ฮือๆๆ ” ไอ้ขี้ยาทั้งสามหาได้สนใจเสียงร้องของเธอไม่ ฤทธิ์ยาที่พวกมันเพิ่งอัพไปปลุกอารมณ์เงี่ยนให้พุ่งขึ้น พวกมันจำต้องหาที่ระบาย และนางฟ้าเบลก็เป็นอุปกรณ์อย่างดีที่จะระบายความอัดอั้นของพวกมัน
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย แม่ง! หีเด็กนี่มันเกลี้ยงน่าเย็ดชิบหาย!”
ไอ้ขี้ยาตัวหัวหน้าพูดไปปลดกางเกงของตนเองไป ท่อนเสียวแข็งโด่เป็นเสาหิน ผงกหัวจ้องมองร่องเสียวของนางฟ้าเบลด้วยอาการดีใจเป็นที่สุด มันถูกนำมาจ่อหน้าปากถ้ำ เตรียมตัวบุกรุกถ้ำสงวนของนางฟ้าไม่รอให้เธอพร้อมเสียก่อน
“อ๊าาาา…เจ็บ! ฮืออออๆๆ” นางฟ้าเบลร้องลั่นโรงงาน เมื่อส่วนหัวของดุ้นเนื้อแปลกปลอมเริ่มดันเข้ามาภายในร่องสวาทของเธอ ไอ้ขี้ยาคนนึงจำต้องเอามือปิดปากเธอเอาไว้ ไม่ให้ร้องเสียงดังหนวกหู
“เย็ดแม่…โคตรฟิตเลยว่ะ อูววว…สุดยอด” เจ้าหัวหน้าบรรยายสรรพคุณของร่องเสียวนางฟ้าเบล ให้ลูกน้องอิจฉาเล่น
“ลูกพี่…เดี๋ยวเสร็จแล้วตาข้ามั่งนะ”
“อ้าว!ไอ้ห่านี่…กูเป็นคนจับยัยเด็กนี่ได้น่ะเว้ย กูต้องได้ก่อนมึงสิวะ” สองสมุนเริ่มเถียงกันเองว่าใครจะได้เป็นไม้สอง ปล่อยให้ลูกพี่ของพวกมันดันดุ้นเสียวที่แข็งดุจเหล็กไหล สอดใส่รูเสียวอันอ่อนนุ่มและบอบบางเข้าไปเรื่อยๆ
ทุกระยะที่ดันเข้าไปสร้างความเจ็บปวดให้กับนางฟ้าผู้น่าสงสารจนสั่นไปทั้งตัว < โอ้ย! ฮืออๆๆๆ เจ็บบบบบ! > ด้วยสภาพที่ถูกจับล๊อคเอาไว้อย่างแน่นหนา นางฟ้าเบลได้แต่นอนรับความเจ็บปวดจากอารมณ์ใคร่ของไอ้ขี้ยาอย่างปฏิเสธไม่ได้ ท่อนเสียวอันใหญ่โตทะลวงร่องเสียวที่ยังไม่พร้อม ในไม่ช้าร่องเสียวของนางฟ้าก็ฉีกขาด เลือดสาวไหลซึมออกมาราวกับจะขอความเห็นใจจากแก๊งขี้ยา ทว่าพวกมันหาได้สนใจความรู้สึกของเธอไม่
“ฮ่าๆๆ ดูนี่…กูเย็ดแม่งหีฉีกเลยว่ะ” ไอ้สามขี้ยาหัวเราะร่วนด้วยความสะใจ ดำเนินเกมกามอันแสนทรมานให้นางฟ้าตัวน้อยได้จดจำไปชั่วชีวิต…
เมื่อถึงป้ายหน้าปากซอยบ้าน เบิร์ดกระโดดลงจากรถแล้วรีบวิ่งต่อทันที ปกติใช้เวลาเดิน 5 นาทีจะถึงบ้าน แต่คราวนี้แค่สองนาทีเบิร์ดก็มองเห็นหน้าบ้านของเขาอยู่ตรงหน้าแล้ว
“อ้าว…พี่เบิร์ด สวัสดีค่…”
“สวัสดีครับ…น้องน้ำฝน แม่!…แม่ครับ เห็นน้องเบลมั๊ย?” เบิร์ดรับคำทักทายของน้ำฝนที่เพิ่งกลับมาถึงแบบสั้นๆ
จากนั้นก็ตะโกนหาแม่ของเขา ถามหานางฟ้าเบลทันที แม้เขาจะไม่ได้คุยกับน้ำฝนมาสามวันแล้ว และคิดถึงเธอใจจะขาด แต่ ณ เวลานี้ เบิร์ดมีเรื่องที่ต้องเป็นห่วงยิ่งกว่านั้น
“อยู่ในห้องรึเปล่าลูก แม่เองก็ไม่ได้เห็นตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว… อ้าวนี่! จะเข้าบ้านน่ะ ถอดรองเท้าก่อนสิลูก!” เบิร์ดไม่ได้สนใจฟังแม่ของเขาพูดซักเท่าไหร่ เขารีบวิ่งขึ้นห้องทันที ทั้งๆที่รองเท้านักเรียนยังติดกับเท้าของเขาอยู่เลย ประตูห้องนอนเปิดขึ้น เบิร์ดร้องเรียกน้องสาวสุดที่รัก
“น้องเบล!” แต่ก็พบเพียงสภาพห้องที่จัดเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยด้วยฝีมือของนางฟ้าเบล โดยปราศจากนางฟ้าตัวน้อยที่เขามองหา
“ไปไหนของเค้านะ ก็บอกให้อยู่กับบ้านเฉยๆ…โธ่เว้ย!” เบิร์ดเริ่มอารมณ์เสียแบบไม่ทราบสาเหตุ กำลังจะหันกลับไปที่ชั้นล่างอีกครั้งก็พบกับน้ำฝนที่เดินตามเขาขึ้นมาพอดี
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะพี่เบิร์ด” น้ำฝนเอ่ยถามตามประสาเด็กสาวเจ้าน้ำใจ
“น้องเบลน่ะครับ…น้องเบลไม่อยู่บ้าน น้ำฝนเห็นน้องเบลมั๊ย?” เบิร์ดไถ่ถามน้ำฝนด้วยอาการร้อนรน ต่อให้ซื้อบื้อแค่ไหนก็มองออกว่าเบิร์ดเป็นกังวลเอามากๆ
“เอ่อ…ไม่เห็นค่ะ พี่เบิร์ดใจเย็นๆก่อนนะคะ หนูว่า…” น้ำฝนยังไม่ทันจะเกลี้ยกล่อมให้เบิร์ดเย็นใจลงได้ เขาก็ละจากเธอ วิ่งลงไปหานางฟ้าเบลต่อ ท่าทีของเบิร์ดชวนให้น้ำฝนเป็นกังวลไปกับเขาด้วย เด็กสาวเจ้าน้ำใจรีบตามเบิร์ดไปติดๆ
“น้องเบล…น้องเบล! โธ่ว้อย!” เบิร์ดวิ่งหานางฟ้าเบลไปทั่วบ้าน ค้นทุกซอกทุกมุมที่คิดว่านางฟ้าแสนซื่อของเขาจะไปอยู่ได้ แต่ก็ไม่พบ
เขาทรุดตัวลงกุมขมับนั่งเครียดราวกับคนเสียสติ จนน้ำฝนที่ยืนอยู่ใกล้ๆไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปปลอบ ทันใดนั้นไอ้หนุ่ยตัวแสบก็เดินโซซัดโซเซมาถึงหน้าบ้านของเบิร์ดพอดี
“อ….ไอ้ เบิร์ด~” เสียงไอ้หนุ่ยเรียกให้เบิร์ดเงยหน้าไปมองทั้งๆที่ไม่ค่อยอยากจะเห็นหน้าใครในตอนนี้ซักเท่าไหร่ เบิร์ดเงยหน้าไปมองเพื่อนก็ต้องเปลี่ยนจุดสนใจไปที่ไอ้หนุ่ยแทน
“ไอ้หนุ่ย! ไปโดนอะไรมาวะ…ทำไมถึงได้…” ไอ้หนุ่ยที่อยู่ตรงหน้าเบิร์ดอยู่ในสภาพที่เบิร์ดรีบรุดไปดูอาการเพื่อน
“ไม่ต้องห่วงกู… แต่น้อง…น้องของมึงน่ะ” ไอ้หนุ่ยเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก แผลที่โดนชกที่ปากทำให้เขาพูดได้ไม่ถนัดนัก
“น้อง…น้องเบลเหรอ? แกเห็นเหรอ? น้องเบลอยู่ที่ไหน…อยู่ที่ไหน บอกมาเร็วๆ!” เบิร์ดเริ่มคุมสติไม่อยู่ กระชากคอเสื้อของหนุ่ยเขย่าเค้นความจริงจากเขา โดยไม่สนอาการบาดเจ็บของเพื่อนร่วมชั้นอีก
“โอ้ย!~จ…จ…เจ็บนะโว้ย!” ไอ้หนุ่ยร้องลั่น น้ำฝนเห็นท่าไม่ดีจึงเข้าไปแยกเบิร์ดออกมาจากหนุ่ย
“พี่เบิร์ดคะ…ใจเย็นๆค่ะ ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้…” เบิร์ดในตอนนี้ดูน่ากลัวมาก น้ำฝนจับท่อนแขนของเบิร์ดดึงให้เขาถอยออกห่างจากหนุ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่ทั้งสองคนจะได้คำอธิบายจากปากของหนุ่ย
“ฮึบ…ฮึบ…ฮึบ อาาาา…. รออีกเดี๋ยวนะจ๊ะคนสวย เดี๋ยวน้องก็จะได้ผัวคนที่สามแล้วนะจ๊ะ…ฮ่าๆๆ” ไอ้ขี้ยาคนที่สามพูดไปกระเด้าไป นางฟ้าเบลที่นอนรับความเจ็บปวดอยู่ด้านล่าง
แม้ร่างกายเธอแทบจะหมดเรี่ยวแรงแล้ว แต่นางฟ้าตัวน้อยก็ยังพยายามดิ้นหนีความใคร่ที่เหล่าขี้ยายัดเยียดมาให้สุดกำลัง บาดแผลที่ยิ่งถูกซอยก็เหมือนจะยิ่งบาดลึกเข้าไปเรื่อยๆ เป็นเหมือนเข็มนับพันๆเล่มที่ทิ่มทุกส่วนในร่างกายของเธอ ให้เจ็บไปพร้อมๆกันด้วย แม้ไอ้ขี้ยาคนที่สองจะระดมเลียหัวนมอันชูชันของนางฟ้าเบลให้เธอได้เสียว แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก
“เฮ้ย! เดี๋ยวมึงเสร็จแล้ว กูขอเบิ้ลรอบสองนะโว้ย… แม่งเด็กอารายวะ หีฟิตชิบเป๋ง” เสียงของไอ้ตัวหัวหน้าเกริ่นว่าเกมกามของเขายังไม่สิ้นสุด ชวนให้นางฟ้าเบลออกอาการผวา
” ฮือออ…ฮือออ… ไม่นะ…ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว! “พยายามดิ้นไปก็เท่านั้น ชะตากรรมของนางฟ้าเบลขึ้นอยู่กับว่าไอ้พวกขี้ยาจะพอใจเมื่อไหร่เท่านั้นเอง
“อาาา…อาาา…มาแล้ว…มาแล้วๆๆ โอ้วววว! ” สิ้นเสียงร้องของไอ้ขี้ยาคนที่สาม น้ำกามขาวขุ่นพุ่งอัดเข้าไปในร่องเสียวที่คับแน่นของนางฟ้าเบล มันไหลล้นออกมาภายนอก เพราะในร่องเสียวของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำเสียวของไอ้ขี้ยาคนที่หนึ่งและสองไปแล้ว
“เสร็จแล้วก็รีบๆเอาออกสิวะ..เร็ว! กูจะได้ต่อ” ท่อนเสียวที่เหี่ยวเพราะสำเร็จกิจไปแล้ว ถูกถอนออกตามคำสั่งของหัวหน้า จังหวะที่ทั้งสองกำลังจะเปลี่ยนตำแหน่งกัน นางฟ้าเบลใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดของตนต่อสู้กับชายทั้งสามอีกครั้ง
“ปล่อยเบลนะ…เบลเจ็บ! ฮือๆๆ” นางฟ้าเบลพยายามดิ้นหนีให้ตนเองเป็นอิสระ ท่าทีนี้สร้างความหงุดหงิดให้กับหัวหน้าขี้ยายิ่ง
“อีเด็กบ้า…ฤทธิ์เยอะนักเหรอมึง!”
[ผัวะ!]
นางฟ้าเบลหลับตาหยีเตรียมรับฝ่ามือของไอ้ขี้ยา ทว่า…คนที่ล้มลงกับพื้นไม่ใช่เธอ แต่กลับเป็นไอ้ขี้ยาคนนั้น ร่างของเขาล้มลงเผยให้เห็นบุคคลที่ยืนอยู่เบื้องหลัง ทำให้นางฟ้าเบลแทบจะสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“พี่เบิร์ด!” น้ำตาไหลอาบพวงแก้มทั้งสอง เสียงร้องของเธอยิ่งบันดาลความโกรธให้เบิร์ดอดรนทนไม่ไหว
[ผัวะ!][ผัวะ!][ผัวะ!][ผัวะ!][ผัวะ!] ไอ้ลูกน้องอีกสองคนกว่าจะลุกขึ้นพร้อมที่จะตอบโต้ เบิร์ดก็เอาไม้หน้าสามที่พกมาด้วย หวดใส่ทั้งสองคนอย่างไม่ยั้งมือจนล้มลงกับพื้นไปแล้ว
“น้องเบล…เป็นไงมั่…” เบิร์ดปรี่เข้าหาน้องสาวสุดที่รักของเขา บรรจงกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอก
“ฮือๆๆ..พี่เบิร์ด..” เขารู้สึกได้ถึงอาการสั่นกลัวของนางฟ้าเบล พาลให้คิดไปว่าก่อนที่เขาจะมาถึง..นางฟ้าเบลต้องเผชิญกับอะไรมาบ้าง
“พวกแก! สารเลวเอ้ย!” [ผัวะ!][ผัวะ!][ผัวะ!] เบิร์ดลุกขึ้นคว้าไม้หน้าสามที่เปื้อนเลือด ฟาดใส่ไอ้ขี้ยาทั้งสามระบายอารมณ์
“พวกแกมันไม่ใช่คน!” [ผัวะ!][ผัวะ!][ผัวะ!][ผัวะ!]
“รังแกแม้กระทั่งเด็ก…ไอ้พวกหน้าตัวเมียยยยย!” เบิร์ดฟาดไม้หน้าสามใส่เหล่าแก๊งขี้ยาทั้งน้ำตา เป็นน้ำตาที่ผสมเอาความโกรธแค้นและความรู้สึกเจ็บปวดใจของเขากลั่นรวมกันออกมา
“ไอ้…” กำลังจะฟาดต่อให้หายแค้น น้ำฝนที่วิ่งตามมาถึงก็เข้าไปห้ามเอาไว้ก่อน
“พี่เบิร์ดคะ…พอแล้วค่ะ” น้ำฝนยืนขวางหน้าเบิร์ด ไม่ให้เขาได้ตีดั่งใจ เบิร์ดเห็นหน้าของน้ำฝนก็พยายามกลั้นอารมณ์โกรธของตน เขาทิ้งไม้ลงกับพื้นแล้วหันไปดูแลนางฟ้าเบลแทน
“น้องเบล…ไม่เป็นไรนะ…พี่เบิร์ดอยู่นี่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรน้องเบลได้อีกแล้วนะ” เบิร์ดประคองกอดน้องสาวสุดที่รักของเขา ปลอบประโลมเธอให้หายหวาดกลัว เปลี่ยนเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด กลายเป็นเพียงเสียงสะอื้นไห้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“พี่เบิร์ดคะ…หนูว่าเราพาเบลกลับบ้านกันก่อนดีมั๊ยคะ” น้ำฝนเองก็เป็นห่วงนางฟ้าเบลไม่แพ้เบิร์ด
บาดแผลตามตัวของนางฟ้าเบลควรได้รับการรักษาโดยเร็ว เบิร์ดพยักหน้ารับสั้นๆ ก่อนจะถอดเสื้อนักเรียนของเขาห่มให้นางฟ้าเบลแล้วอุ้มเธอกลับบ้าน ระหว่างทางนั้น เบิร์ดขอร้องน้ำฝนไม่ให้บอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ เพราะเบิร์ดจะยอมให้มีคนรู้เรื่องของนางฟ้าเบลมากๆไม่ได้เป็นอันขาด สีหน้าที่ยังคงเคร่งขรึมของเขาทำให้น้ำฝนไม่กล้าขัดใจ เธอได้แต่เก็บความสงสัยนั้นเอาไว้คนเดียว
เบิร์ดพานางฟ้าเบลหลบขึ้นไปบนห้องได้โดยที่แม่ของเขาไม่ทันสังเกตเห็น น้ำฝนแอบไปเตรียมอุปกรณ์ทำแผลที่บ้านของเธอเช่นเดียวกัน ระหว่างที่เบิร์ดอยู่กับนางฟ้าเบลในห้องสองคน นางฟ้าแสนซื่อก็เริ่มร่ายคาถา
{“…ข้าแต่เทพแห่งสายชล เบลินเดลข้ารับใช้แห่งแสงสว่างขอพลัง โปรดบันดาลดลให้บาดแผลในกาย… มลายไปด้วยเถิด…”} สิ้นเสียงท่องมนตร์ของนางฟ้าเบลลง
บาดแผลตามร่างกายเธอก็ดูจะมลายหายไปได้จริงๆ นางฟ้าตัวน้อยหายเจ็บแล้ว แต่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจเธอนั้น มีกี่คาถาก็ไม่อาจช่วยบรรเทาได้ เธอนั่งกอดเข่าหันหน้าไปทางหน้าต่าง แววตาของเธอเหม่อลอยและดูเซื่องซึม
“น้องเบล…ไม่เป็นอะไรนะครับ” เบิร์ดไม่รู้จะปลอบใจนางฟ้าเบลในสถานการณ์นี้ยังไงดี
สีหน้าที่แสนเศร้าของนางฟ้าตัวน้อย พลอยทำให้เขาใจไม่ดีไปด้วย นางฟ้าเบลได้ยินคำถามของเบิร์ดก็เพียงแค่ส่ายหน้าตอบเขาเท่านั้น ท่าทางที่ดูเงียบๆเรียบร้อยๆมันเป็นท่าทีที่เบิร์ดเคยอยากให้นางฟ้าเบลเป็น แต่ต้องไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้
“ไม่เอาน่า…น้องเบล…” เบิร์ดกำลังจะพูดปลอบใจน้องสาว แต่เธอก็ชิงพูดแทรกขึ้นมา
“มนุษย์โลกใจร้าย!…โหดร้ายที่สุดเลย” นางฟ้าเบลพูดเปรยๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ กอดเข่าของเธอเอาไว้ให้แน่นยิ่งกว่าเดิม
หยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากด้วยตาที่เศร้าหมองนั้น นึกถึงชายแปลกหน้าทั้งสามที่เข้ามารุมทึ้งกระทำชำเราเธอ นางฟ้าเบลก็รู้สึกกลัวจนแทบจะเสียสติแล้ว เธอหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ยอมสบตากับเบิร์ดเหมือนเช่นทุกครั้งที่พูดคุยกัน หัวใจของเบิร์ดแทบจะแตกสลายเมื่อได้ยินนางฟ้าเบลระบายความในใจออกมา ที่ผ่านมา เขาพยายามทำดีกับนางฟ้าเบลทุกอย่าง ให้นางฟ้าเบลนั้นมีความสุขเมื่อได้อยู่บนโลกมนุษย์กับเขา
แต่บัดนี้คำตอบของนางฟ้าเบลได้ยืนยันแล้ว ถึงความล้มเหลวในสิ่งที่เบิร์ดกระทำ เบิร์ดอยากจะเข้าไปปลอบใจเธอ อยากที่จะเข้าไปอธิบายให้นางฟ้าตัวน้อยเข้าใจว่ามนุษย์โลกไม่ได้เลวร้ายไปซะทุกคน แต่เขาก็ไม่สามารถจะขยับเข้าใกล้นางฟ้าเบลได้ ไม่ใช่เพราะนางฟ้าเบลเสกคาถาป้องกันไม่ให้เขาเข้าใกล้
แต่เป็นเพราะความรู้สึกผิดของเบิร์ดที่เกิดขึ้นในใจ ที่เปรียบเสมือนกำแพงขนาดใหญ่ที่กั้นขวางทางเขาให้ต้องหนีห่างจากเธอ เบิร์ดเองก็ไม่ต่างจากคนเลวเหล่านั้นที่พรากความบริสุทธิ์ของนางฟ้าเบลไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
“ทำไม…ทำไมน้องเบลไม่สู้ล่ะ น้องเบลมีเวทมนตร์ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงปล่อยให้พวกนั้นทำร้ายเอาล่ะครับ?” ด้วยความงี่เง่าของเด็กหนุ่ม เบิร์ดไม่รู้จะทำอะไรกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า เอ่ยปากถามคำถามที่ไม่ถูกกาละเทศะ
นางฟ้าเบลเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าตอบเขาทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่
“ฮึก…ฮึก…ก็…ก็… ถ้าเบลใช้เวทมนตร์… ฮึก…ฮึก… เบลจะไม่ได้อยู่กับพี่เบิร์ด… ฮึก…ฮึก… เบลอยากอยู่กับพี่เบิร์ด ฮือ…ฮือ…ฮือ…” สิ้นคำอธิบายของนางฟ้าเบล
เบิร์ดก็เข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้ง สีหน้าของเขาซีดเผือด ไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อมมืออันสกปรกนั้นแตะตัวนางฟ้าผู้ไร้เดียงสา อันที่จริงเขาไม่คู่ควรแม้แต่จะนั่งคุยกับเธอเลยด้วยซ้ำไป
“อ้าว! พี่เบิร์ด…จะไปไหนคะ?” น้ำฝนที่ถืออุปกรณ์ปฐมพยาบาลเข้ามา เห็นเบิร์ดเดินสวนออกไปด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดี จะตามเขาไปก็ใช่ที่ เพราะต้องดูแลอาการนางฟ้าเบลก่อน เธอจึงปล่อยให้เบิร์ดออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอกคนเดียว
หน้าห้องของเบิร์ด เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งหลังพิงผนัง เอามือถูหน้านึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไป แท้จริงแล้ว…คนที่ทำให้นางฟ้าที่แสนจะสดใสไร้เดียงสา ต้องมามีมลทินในใจแบบนี้ ไม่ใช่ใครอื่น ไม่ใช่เจ้าพวกขี้ยานั่น ไม่ใช่ไอ้หนุ่ย หากแต่เป็นเบิร์ดผู้ซึ่งเอาแต่สั่งนางฟ้าตัวน้อยให้ทำตามความปรารถนาของเขา โดยไม่คำนึงถึงผลที่จะเกิดขึ้นในภายหลังเลย
“โธ่เว้ย!” [ตึง!] เบิร์ดเอาหัวโขกกับผนังอีกครั้ง สั่งสอนตัวเองให้ได้หลาบจำ
[ตึง!][ตึง!][ตึง!] สำหรับเขาแล้ว ต่อให้โขกอีกซักร้อยที ก็คงไม่สาสมกับความผิดร้ายแรงนั้น และถึงแม้จะโขกจนสาสมใจเขา ก็คงไม่ช่วยให้บาดแผลในใจของน้องสาวสุดที่รักเลือนหายไปได้ น้ำตาของเขาเริ่มซึมออกมาจากดวงตาที่เศร้าหมอง ไม่ใช่เพราะเจ็บแผลที่โขก แต่เพราะเสียใจกับสิ่งที่เขาก่อขึ้น จะมีนรกขุมไหนยอมรับเขาเข้าไปอยู่ไหมนะ [ตึง!][ตึง!][ตึง!] …..[ตึง!]
น้ำฝนอยู่ดูแลอาการของนางฟ้าเบลจนค่ำ เมื่อเห็นว่านางฟ้าเบลนอนหลับสนิทดีแล้ว เธอจึงละจากน้องสาวของเบิร์ด ออกมานอกห้องเพื่อจะกลับบ้าน แต่เมื่อออกมานอกห้อง เธอก็เห็นสภาพของเบิร์ด
“พี่เบิร์ด!” เด็กสาวนั่งลงเขย่าตัวเบิร์ดที่นั่งอยู่หน้าประตู มีเลือดติดที่ผนัง คงจะเอาหัวโขกกับกำแพงอีกแน่ๆ ส่วนขวดเหล้าเปล่าๆที่วางอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบข้างๆเบิร์ด ก็คงแอบหยิบจากในร้านมา
“หือออ…นี่พี่เบิร์ดกินเหล้าด้วยเหรอคะ?” กลิ่นเหล้าแรงจนน้ำฝนต้องเอามือปิดจมูก
“พี่มานนนม่ายได้เรื่องงงง! อุตส่าห์มีน้องสาวกับเค้าท้างงงงที… ยังดูแลไม่ด้ายยยย!” เบิร์ดหลับตาพูดอาการน่าเป็นห่วง จนน้ำฝนที่เพิ่งจะเบาใจจากนางฟ้าเบลได้ ต้องมาคอยกังวลกับเบิร์ดต่อ
“พี่เบิร์ดอ่ะ…ไหนสัญญาว่าจะเข้มแข็งไงคะ อย่าทำแบบนี้สิ” น้ำฝนให้กำลังใจเบิร์ดเหมือนเคย แต่คราวนี้จะต่างกันก็ตรงที่สติสัปชัญญะของเบิร์ดไม่มีเหลือไว้รับฟังคำแนะนำของเธอแล้ว
“น้ามมมฝนนนนไม่ต้องมาห่วงเพ่! พี่มานนคนเลวววว” เบิร์ดตัดพ้อตัวเองให้น้ำฝนได้ยิน ราวกับว่าชีวิตของเขาจบสิ้นลงตรงนี้ แล้วจะให้น้ำฝนอยู่เฉยได้ยังไง
“ไม่จริงนะคะพี่เบิร์ด พี่เบิร์ดเป็นคนดี อย่ายอมแพ้ง่ายๆสิคะ…ว๊าย!” จังหวะที่น้ำฝนพูดอยู่ เบิร์ดก็ประคองตัวเองไม่ไหว เอนตัวลงล้มทับน้ำฝนจนเธอตกใจ
“พี่เบิร์ด!…พี่เบิร์ด” น้ำหนักตัวเขากดทับร่างของน้ำฝนเต็มๆ สื่อให้ทั้งสองคนได้รับรู้ถึงความอบอุ่นในตัวของอีกฝ่าย
“พี่เป็นคนดีจริงๆเหรอ?” เบิร์ดเอ่ยปากถามทั้งๆที่ยังนอนทับน้ำฝนอยู่ ปากของเขาแทบจะแตะโดนหูของน้ำฝนอยู่แล้ว
“เอ่อ…ดะ…ดีสิคะ พี่เบิร์ดลุกขึ้นก่อนเร็ว…” น้ำฝนเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล เสียงลมหายใจของเบิร์ดที่รดโดนต้นคอของเธอ ชวนให้รู้สึกหวิวๆอย่างบอกไม่ถูก ลองเอามือผลักเบิร์ดเองแต่เขาก็ไม่ยอมขยับลุกซักที
กลิ่นกายเด็กสาวคละคลุ้งกับกลิ่นเหล้า ชักจูงเบิร์ดให้คล้อยตามสัญชาตญานแห่งการดำรงค์เผ่าพันธุ์ เขาซุกใบหน้าที่สลึมสลือนั่นเข้ากับซอกคอของเพื่อนบ้าน สูดดมกลิ่นกายที่แสนรัญจวนใจจนฉ่ำปอด
“ว๊าย! พะ…พะ..พี่เบิร์ด…อย่าค่ะ!” ไม่อยากจะผลักเบิร์ดออกเพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นเธอรังเกียจเขา แต่จะไม่ทำอะไรซักอย่างก็คงไม่ดี
“พี่เบิร์ด! พี่เบิร์ดเมาแล้วนะคะ ปล่อยน้ำฝนก่อน อ๊าาาา!” ลำพังแค่ริมฝีปากที่ประกบทับกับซอกคอเธอก็รับมือยากแล้ว เบิร์ดยังจู่โจมน้ำฝนด้วยการลูบไล้โคนขาขาวนวลของเธอด้วย
“ไม่ได้นะคะ…พี่เบิร์ด! ปล่อยค่ะ…อาาาา” มือที่รุกคืบขึ้นเรื่อยๆจนถึงสะโพก ดึงกระโปรงนักเรียนของเธอขึ้นไปกองบนหน้าท้อง เปิดกางเกงในผ้าแพรสีชมพูออกมาโชว์ตัว แต่ดูเหมือนเบิร์ดจะไม่ค่อยได้สนใจมันเท่าไหร่ เขาเลื่อนสูงขึ้นจนกระทั่งไปสะดุดเอากับสองเต้าที่เพิ่งแตกหน่อของน้ำฝน
“พะ…พี่…เบิร์ด…อย่าาาา…ค่าาาา” ลมหายใจน้ำฝนเริ่มปรวนแปร เลือดในกายเธอเริ่มร้อนระอุ หัวใจของเธอเต้นไม่รู้จังหวะ < ไม่ได้…ไม่ได้ เราจะยอมพี่เบิร์ดไม่ได้เด็ดขาด… >
น้ำฝนตัดสินใจพลิกตัวหันข้างหาทางหนี แต่ทว่ามันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย เบิร์ดโอบกอดเธอจากด้านหลัง ปากยังคงไซ้ซอกคอเธอได้ มือยังคงขยำทรวงอกเธอได้ หนำซ้ำเบิร์ดยังเหลืออีกมือนึง เอาไว้ล้วงของลับของเธอด้วย
“เบิร์ด…อย่าทำแบบนี้ค่ะ…อาาา มัน….มันไม่ดีนะ…คะ…อูยยย” น้ำฝนร้องห้ามไปเสียวซ่านไป นิ้วของเบิร์ดสัมผัสโดนกลีบสวรรค์ของเด็กสาว ปัดเป่าสติของเธอจนกระเจิดกระเจิง < ไม่นะ…ไม่ แบบนี้มัน…ไม่ถูกต้อง เราต้องหยุดพี่เบิร์ด…อาาา >
จิตใจของน้ำฝนยังคงเข้มแข็ง แม้ร่างกายจะยอมเพื่อนบ้านไปแล้วก็ตาม น้ำเสียวเด็กสาวฉ่ำเยิ้มรูสวาท บ่งบอกว่าเธอพร้อมแล้วสำหรับกามกิจในค่ำคืนนี้ อกเสื้อของเบิร์ดยับยู่ยี่ไปหมดเพราะมือของเด็กสาว ที่ขยำมันเพื่อระบายความเสียว < อาาา….อาาาา…ไม่สิ พี่เบิร์ดกำลังเสียใจ เราต้องให้กำลังใจพี่เค้า…อาาาา >
ความคิดที่อยากจะเสียวให้เสร็จโต้แย้งขึ้นในหัวของน้ำฝน < แค่ครั้งเดียวเองน่า…แค่ครั้งเดียวเอง… หนูขอโทษนะคะครู… อาาา > ที่สุด…ทั้งกายและใจของเด็กสาวข้างบ้าน ก็ยอมจำนนต่อความเสียวซ่านที่ล้อมจับเธอเอาไว้จนหมดทางหนีแล้ว
น้ำฝนหันหน้าสู้เบิร์ด ปากของทั้งคู่จึงสัมผัสกันและเปลี่ยนไปเป็นการแลกจูบอย่างได้อารมณ์ กลิ่นเหล้าที่ปนมากับน้ำลายของเบิร์ด ไม่ได้ทำให้เพื่อนบ้านรังเกียจเขาเลยแม้แต่น้อย
“จุ๊บ! อาาา…พี่เบิร์ด” มือที่ขยำหน้าอกหน้าใจของน้ำฝน ก็ไม่ได้ลดน้ำหนักลงเลยแม้แต่น้อย
หนำซ้ำเขายังออกแรงบีบเค้นให้หนักยิ่งขึ้นอีก จนกระทั่งกระดุมเสื้ออันน้อยๆนั้นรับแรงดึงไม่ไหว และขาดออกจากกัน [ผึง!] รุกเข้าไปได้อีกระดับหนึ่ง มือของเบิร์ดขยุ้มเสื้อชั้นในของน้ำฝน คลำหาทางเข้าไปสัมผัสให้แนบชิดกว่านั้น ที่สุดเบิร์ดก็หาทางเข้าเจอ เขาดันเสื้อชั้นในตัวจิ๋วนั้นขึ้นไปกองเอาไว้ด้านบน เผยเนินอกเต่งตึงสมวัยนั้นออกมาต้อนรับสัมผัสจากมือของเบิร์ด
“อูยยยย…พี่…เบิร์ด…” น้ำฝนได้แต่เพ้อเรียกชื่อของเบิร์ด น้ำเสียงแสนกระเส่านั้นกระซิบบอกให้เบิร์ดรู้ ว่าคู่เสียวของเขารู้สึกดีเพียงใด แต่เบิร์ดก็ไม่หยุดอยู่แค่นั้น
เขายังเหลือมืออีกข้างที่ยังใช้ปลุกเร้าอารมณ์เพื่อนบ้านสุดที่รัก ให้รู้สึกประทับใจไม่มีวันลืมอีกด้วย กลีบเสียวที่เคยเรียงตัวเป็นระเบียบอยู่ในตำแหน่งอย่างดี เบิร์ดก็ถูไถมันด้วยนิ้วของเขาจนยับยู่ยี่ไปหมด น้ำเสียวที่ซึมออกมากระจายไปทั่วบริเวณ ช่วยให้สัมผัสของเบิร์ดนั้นชวนฝันมากยิ่งขึ้น
“ฮือออ…พี่เบิร์ดขาาาา” น้ำฝนครางออกมา ราวกับจะขอร้องเขาให้ช่วยเธอพ้นความเสียวนี้ไปซักที และเมื่อทุกอย่างพร้อมมูลเช่นนี้แล้ว ก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้เบิร์ดรอช้าอยู่อีก
หยุดมือทั้งสองข้างเอามาถอดกางเกงตัวเองออก ปากยังคงแลกจูบกับสาวข้างบ้านไม่ให้อารมณ์ใคร่ขาดตอน ท่อนเสียวของเบิร์ดโผล่ออกมาทักทายเธอแบบไม่ต้องให้เด็กสาวรอนาน มันแข็งโด่รอการปลดปล่อยมานานแล้ว บัดนี้มันจึงคึกคักเป็นพิเศษเพราะร่องเสียวที่มันกำลังจะพิชิตนั้น เป็นของเด็กสาวที่เบิร์ดหวังจะได้มาครองตั้งแต่แรกเห็นแล้ว มันจึงผงาดขึ้นแสดงพลังของมันให้น้ำฝนเกิดลังเลใจขึ้นมา <โห…ใหญ่เหมือนกันแฮะ… > แต่ความเสียวมารอเธออยู่เบื้องหน้าแล้ว จะมาเลือกขนาดอะไรตอนนี้คงไม่ใช่เรื่อง
น้ำฝนได้แต่ใจเต้นถี่รัวกับผู้มาเยือนรายใหม่ ที่จ่อหัวหาช่องทางเข้าสู่สวรรค์ของเธออย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง ทีลูบคลำเรือนร่างของเธอล่ะเก่งนัก แต่พอจะเอาเข้าจริงๆกลับไม่รู้จะใส่เข้าตรงไหน น้ำฝนถอนหายใจอย่างปลงตก ก็เบิร์ดกำลังเมาอยู่นี่นา คิดได้เช่นนั้นเธอก็ช่วยเบิร์ดจับท่อนเสียวของเขาพาไปยังตำแหน่งที่(เธอ)ต้องการ
“อือออออ…” เสียงน้ำฝนครางอีกครั้งขณะที่ท่อนเสียวเพื่อนบ้านจับจังหวะได้ และเริ่มกระทุ้งใส่ร่างกายเธออย่างช่ำชอง ร่องเสียวที่พอมีประสบการณ์อยู่บ้าง ก็ตอดรับการมาเยือนของเบิร์ดอย่างเป็นมิตร สร้างสัมผัสชวนฝันได้ดีพอๆกับที่เขาได้รับจากนางฟ้าเบลเลยทีเดียว
“อาาา…อาาา…อาาา” เบิร์ดกระเด้าเพื่อนบ้านอย่างเมามันตามสัญชาตญานดิบในตัวของเขา
“อูยยยยย…พี่เบิร์ด เบาๆค่ะ…น้ำฝนเสียว…” น้ำฝนทุบหน้าอกเบิร์ดเบาๆ ขอร้องเขาให้ลดจังหวะลง แต่สติของเบิร์ดไม่อยู่รับฟังคำขอของเธอ
“อูยยยย…อูยยย…อาาาา พี่เบิร์ดดด…อ๊อยยย!” ท่อนเสียวที่แข่งโด่ราวกับเสาหิน ทิ่มแทงร่องเสียวบอบบางของน้ำฝนไม่ยั้ง ความเสียวที่รุนแรงนี้ทำให้คนใจเย็นอย่างน้ำฝนเริ่มอดรนทนไม่ไหว
“พี่เบิร์ดขาาาา…พี่เบิร์ด อาาา…อาาา…อาาา” สะโพกของเด็กสาวเริ่มโยกสวนกับจังหวะการแทงของเบิร์ด เพิ่มความเสียวที่ได้รับให้ทวีคูณขึ้น เธอหลับตาปี๋แต่กลับมองเห็นแสงสว่างที่อยู่ตรงหน้าเธอ แสงสว่างที่นำเด็กสาวไปสู่ดินแดนที่เธอเฝ้ารอ
“ฮืออออ….อ๊าาาาาาาาย!” แม้เสียงร้องของน้ำฝนจะเบาเพราะกลัวใครจะได้ยิน แต่เบิร์ดก็พอใจกับความสำเร็จครั้งนี้ น้ำเสียวชุดใหญ่ถูกฉีดเข้าใส่ร่องเสียวของเพื่อนบ้านสุดที่รัก ที่ตอนนี้นอนแน่นิ่งไปเพราะถึงสวรรค์แล้วนั่นเอง < อาาาา…น้ำฝน พี่รักน้ำฝนนะ… >
น้ำฝนลืมตาตื่นขึ้น หลังจากนอนพักเอาแรงไปสิบกว่านาที < ทำไปจนได้นะเรา > เธอหันมองมาทางเบิร์ดที่หลับสนิทไปแล้วเพราะเสร็จกิจ เห็นคู่เสียวหลับสนิทไม่สนใจใยดีเธอเช่นนี้ น้ำฝนก็อดช้ำใจไม่ได้ แต่อย่างน้อย…การเสียสละครั้งนี้ของเธอ อาจพอช่วยให้เบิร์ดคลายความทุกข์ในใจของเขาออกไปได้บ้าง ไม่มากก็น้อย… < หนูขอโทษนะคะ…มันจำเป็นจริงๆ >
น้ำฝนพึมพำในใจคนเดียว ก่อนจะลุกขึ้นหายามาทำแผลที่หัวให้เบิร์ด จากนั้นก็สวมเสื้อผ้าและห่มผ้าห่มให้เขา ก่อนจะออกจากบ้านของเบิร์ดไป
