จอมแพทย์นิรนาม ภาค 2 ตอนที่ 19

จอมแพทย์นิรนาม ภาค 2 ตอนที่ 19 พบ… !!?

….กระบี่หัก….

“ซือไถ้ ท่านบอกว่าเจอน้องของข้าผู้น้อยหรอ !!?” มุกหงส์อุทานด้วยความดีใจโดยมีแม่ชีตันหยง

บ่งบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ถ้าเป็นจากที่เจ้าเล่ามาว่าแล้วละก็ เราก็ว่าน่าจะใช่ซัก แปดส่วน เพราะ

ตอนนางละเมอเอ่ยชื่อของเจ้ากับเจ้าศิษย์ไม่รักดีด้วย….”มุกหงส์ไม่ได้เอะใจที่พอพูดถึงบ่อเมี้ย

น้ำเสียงของนางดูแปร่งๆ แค่ได้ทราบข่าวว่าน้องของนางปลอดภัยก็เพียงพอแล้ว ถึงแม้จะรู้จากซือไถ้

ว่าพบเพียงคนเดียวก็ตาม ส่วนอีกคนก็แล้วแต่โชคชะตาก็แล้วกัน แต่แค่นี้ก็ต้องขอบคุณสวรรค์มากแล้ว

“ซือไถ้พอที่จะพาผู้น้อยไปหาน้องได้หรือ ปล่าว”มุกหงส์ถามด้วยความร้อนรน “นับว่าสวรรค์

เมตตาทำให้พี่น้องพบกันแต่ตอนนี้เราคงจะปลีกตัวไปไม่ได้ดูได้จากสภาพ ที่ฝูงสิงโตเข้ามาโจมตี

อย่างนี้เราคิดว่ายังอาจมีผู้ที่ต้องการช่วยเหลือจากเราอีก เอาอย่างนี้ก็แล้วกันแม่นางน้อยในวิชาที่เจ้า

แสดงในวันนี้พร้อมเคล็ดลับต่างๆเราเชื่อว่าเจ้าเอาตัวรอดได้ น้องของเจ้าอยู่ในถ้ำหลังเขาทางทิศประจิม

ไม่เกิน ห้าลี้” แม่ชีเอ่ย มุกหงส์พอได้ฟังก็คิดได้ว่าคณะที่ร่วมทางมาด้วยนั้นต่างประสพเหตุการณ์

น่าหวาดเสียวไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร นางได้แต่ตะลึงงันทั้งห่วงน้องที่หายสาบสูญจนได้ข่าวคราว

กับต้องห่วงคณะที่ร่วมทางมาโดยเฉพาะเจ้าของรอยยิ้มที่เหมือนตะวันฉายคนนั้น…… แม่ชีตันหยง

เห็นนางยืนค้างลังเลที่จะไปจึงได้เอ่ยด้วยน้ำเสียงเมตตาว่า

แม่ชีตันหยง : เป็นบุญย่อมได้มาเป็นกรรมพาหนีไม่พ้น เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงสิ่งใดๆหรอก เจ้าไปที่ถ้ำ

เพื่อไปหาน้องของเจ้าเถอะ เพราะคนที่อยู่เป็นเพื่อนน้องของเจ้าก็เป็นศิษย์ของเราคนเดียวถ้ามีเจ้าไปอยู่เป็น

เพื่อนนางแล้วเราก็วางใจ ส่วนเรื่องทางนี้เราจะดูให้อย่างเต็มกำลังก็แล้วกัน

มุกหงส์ : ขอบพระคุณที่ซือไถ้ที่เมตตาข้า..ผู้น้อย

แม่ชีตันหยง : ไปเถอะ ยังไงเราก็ฝากเจ้าดูแลศิษย์น้อยของเราด้วยก็แล้วกัน

มุกหงส์ได้แต่ประสานมือคาราวะพร้อมพุ่งตัวไปทางทิศประจิมทันที ส่วนแม่ชีตันหยงได้แต่ถอนหายใจ

มองส่งจนหายลับไปเมื่อหันกลับมาแม่ชีตันหยงตาวาว มองสำรวจพื้นที่ที่ครั้งสุดท้ายที่บ่อเมี้ย นอนอยู่

ตามคำบอกของมุกหงส์เห็นร่องรอยบางอย่างนางพุ่งเข้าป่าทันที “ดูซิเจ้าตัวดีคราวนี้จะหนีไปไหนพ้น”

เสียงลากยาวบ่งบอกถึงถ้าไม่เจอไม่เลิกราแล้วคนที่เจอจะทำยังไงดีละเนี่ย…………………

………………………………………………………………………………………………………………………………..

ฝ่าย “เจ้าตัวดี” ในขณะที่มุกหงส์และแม่ชีตันหยงกำลังรับมือฝูงสิงโต ตัวบ่อเมี้ยเองก็กำลัง “นอน” รับมือ

นางเสือสมิงที่ตอนนี้เหมือนรู้งานขึ้นขย่มอย่างเอาเป็นเอาตาย นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนี้เพียงโดน

“เจ้าแท่งนั้น” มันเจ็บแทบตายไหนต้องเจ็บบาดแผลที่หน้าท้องอีก คราวนี้นางคงตายแน่ๆ นางเองก็คิดอย่าง

นั้นแต่เมื่อมันสอดเข้าสอดออกซักพักมันเหมือนตกหลุมลึกเหมือนหล่นไปที่หน้าผาใหญ่ จนนางต้องคราง

ออกมา แล้วเมื่อ “คน” ฉีดอะไรบางอย่างเข้าสู่ร่างกายนางมันเหมือนกับความเจ็บทั้งมวลได้รับการบรรเทา

ร่างของนางมันเหมือนกับปุยนุ่นที่ร่องลอยไปบนฟากฟ้า แล้ว “คน” ก็ทำให้นางรู้สึกแบบนี้ทั้งสองครั้งสอง

คราแต่ดูเหมือนความรู้สึกแบบนี้ดูเหมือนว่านางยังต้องการอีกทำไมไม่รู้เหมือนกัน แต่มนุษย์ผู้นี้ถึงกับนอน

หงาย ทำไมถึงไม่ทำต่อ ทำสิเจ้ามนุษย์ เจ้าแท่งนั้นก็ยังคาอยู่ในถ้ำของนางยังแข็งและตั้งตรง นาง

กระสับกระส่ายมือของนางทั้งสองข้างก็ถูกประสานนิ้วจาก มนุษย์ผู้นี้ หมายความว่าอย่างไงกันนะ นางมอง

จ้องมนุษย์ผู้นอนอยู่อย่างนั้น มนุษย์ผู้นั้นยิ้มแล้ว เจ้ามนุษย์ ยิ้มอะไร ทำไมรอยยิ้มของมันจึง อ้า…เหมือนจะ

หลบรอยยิ้มนั้น นางค่อยถอนถ้ำจากแท่งอย่างช้าๆ แท่งหยกที่ครูดกับถ้ำที่คับติ้วทำเอานางต้องหน้าบิดเหยเก

จนแท่งทวนจะออกหมด ทันใดนั้นเจ้าหนุ่มคนนั้นก็สวนเข้าไปอีก อึ้ย !!? หงิง หงิง หงิง ซี๊ด มันทั้งเจ็บทั้ง

เสียว เจ้ามนุษย์ ผู้นี้มันยังไงกันนะ นางพยายามอีก สองสามครั้ง ก็ถูกทำอย่างเดิมทุกๆครั้ง แต่สิ่งที่ได้กลับมา

นางได้รับการเรียนรู้แล้วละ นางไม่พยายามที่จะเอาออกแล้วละ แต่นางจะขย่มมัน ขย่มมันให้หักคาถ้ำของนาง

เลย พับ พับ พับ พับ ซี๊ด หน้าตาของเจ้าหนุ่มนั้นมันเหยเก ซี๊ด ..พับ พับ พับ พับ ซี๊ด เป็นไงละเจ้ามนุษย์

นางขยับสะโพกโยกขึ้นโยกลงอย่างเต็มกำลัง ….อู๊ย..ย…ย…ย……แท่งทวนของมนุษย์ผู้นี้แข็งโป๊กเลย..คับเต็มรู

…เลย…เสีย.ว…ว….ว…ว..ซี๊ด..จะไม่ไหวแล้ว อ๊า …นางเร่งจนเหงื่อเต็มหน้าเป็นเม็ดๆ หน้าตาบิดเบี้ยว ปากห่อ

ซี๊ดซ๊าดด้วยความมัน “อี๊ยยยย ซี๊ดดดด อ้า……ไม่ไหวแล้วเหมือนตกหลุมลึกที่ไร้ก้นอ้า……….ไม่ไหวแล้ว อ้า..

อ้า…มะ…มะ..ไหว….แล้ว…..กรี๊ดดดดดดดดดดดด ….อ้านางเหมือนโบยบินอีกครั้ง ได้แต่ฟุบไปที่ร่างชายหนุ่ม

คนนั้น แต่ดูเหมือนมนุษย์ตนนี้เอามือมาที่จับเอวไว้ เอ๊ะ ..เดี๋ยวก่อน .. อะ …อะ…อ้า ..เจ้ามนุษย์ผู้นั้นมันจับ

เอวแล้วเอาแท่งทวนนั้นซอยอีก โอย…ซี๊ด ….พะ…พอ…พอ…แล้ว ซี๊ด….เสียว…ซี๊ด…อะ ..อะ…อ้า ไม่ไหว ไม่..

ไหว..อีก..แล้ว…อ้าห์ห์ห์ห์ห์ห์…………………………

………………………………………………………………………………………………………………………

ฝ่ายคริสหลังจากให้รางวัลเจ้าบ๊อบบี้ที่มันพาให้นางหนีรอดจากฝูงสิงโตจนทั้งนางและบ๊อบบี้นอนแผ่สองสลึง

ในถ้ำจนพักนึงแล้ว นางเริ่มมีความคิดเป็นห่วงพวกพ้อง เพราะต่างคนต่างหนีกันกระเจิงแบบนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง

คริส : เฮ้ บ๊อบบี้ แบดบอย เก็ตอัพ โก โก ไปตามหาพวกโจเซฟกันเถอะ

ซึ่งดูเหมือนเจ้าบ๊อบบี้จะฟังรู้เรื่องมันลุกขึ้นมาแบบเสียไม่ได้ พอได้ยินนายที่รักมันสั่ง มันสะบัดหน้าพรืดพ่นลมหายใจซะดังลั่น

คริส : ยู กล้า หือ กับไอหรอ !!?

พร้อมกับพูดมือน้อยๆก็ตบไปที่กลางหัวขนาดใหญ่ของสุนัขที่โตเท่าลูกม้าค่อนข้างเสียงดัง น่าเสียวไส้ถ้ามัน

แว้งมากัดแต่หาเป็นเช่นนั้นไปมันแค่สะบัดคอเล็กน้อยแล้วเดินออกจากถ้ำไปยืนคอยอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยจริงๆ

คริส : กู๊ด ดีมาก ไปตามโจเซฟ ก่อนเถอะ เจ้ายังจำกลิ่นได้ใช่ไหม

นางพูดและไม่รอคำตอบรีบขึ้นไปบนหลังของมัน เมื่อนายมัน(?)ขึ้นเรียบร้อยมันทำจมูกฟุดฟิตสองสามทีมันก็จ้ำพรวดไปในทันที

มนุษย์ผิวขาวมีขนบนหัวสีทองตัวอ้วนพุ้ย บ๊อบบี้จำได้เป็นอย่างดี กลิ่นตัวเหม็นสาบดูเหมือนไม่ชอบทำความ

สะอาดตัวเอง สู้มันก็ไม่ได้ที่เลียทำความสะอาดตัวเองอยู่ทุกวันแต่ที่ดีหน่อยก็มักมีของกินมาให้มันกินอยู่

ตลอดเวลาแต่ก็นั้นละนะถึงไงก็สู้นายหญิง(เมียเฟ้ย)ของมันก็ไม่ได้คอยดูแลทุกข์สุขหาเห็บหาเหาแต่บทโหด

ขึ้นมานางคนนี้ก็ชอบทุบตีมันเสมอ แต่มันก็ทนได้..เพราะนางเป็นทุกอย่างของมันนี่นะเรื่องทั้งเรื่องเกิดขึ้นเมื่อ

คราวนั้นนายหญิงจับมันอาบน้ำนี่เป็นอีกเรื่องที่ไม่ค่อยชอบน้ำเย็นจะตายแล้วไม่รู้หรือไงมันทำความสะอาด

ตัวเองอยู่ทุกวันนะแต่ก็ช่างเหอะแต่หลังจากอาบน้ำให้นะซีนายหญิงมักจับของ..ของ ที่เยี่ยวนั้นแหละถอกเข้า

ถอกออกมันก็ดีอะนะมันนอนสบายเหมือนขึ้นสวรรค์นั้นแหละ ตอนนั้นมันก็จบอยู่แค่นั้น แล้วนายหญิงก็ไปนอน

แล้วไงไม่รู้นายผมทองก็เข้าไป เห็นนายหญิงร้องบอกไม่เอา …แล้วไปๆมาๆก็บอก ให้เข้าแรงๆ อะไรของนาย

หญิงเค้าก็ไม่รู้แต่ที่รู้แน่ ได้ยินนายหญิงร้องซะดัง แดม.. อะไรเสร็จแล้ว ..ซัน ออฟ เดอะบีส.. ที่หลังยูไม่ต้อง

มายุ่งกับไอเลย อะไรประมาณนี้แหละแต่ทำไมต้องให้นายผมทองมาเป็นลูกของหมาด้วยละ ไม่เอาด้วยหรอก

แล้วนายหญิงก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกมา ตอนนั้นก็แค่เดินตามด้วยความเป็นห่วงเท่านั้น นางเองก็ไม่รู้อะไร

เจ้าตัวเลื้อยมันอยู่ทางขวาเกือบจะฉกนางอยู่แล้วดีนะที่เดินมาด้วย ทำให้เจ้าตัวเลื้อยเผ่นหนีไปช่างมันตอนนี้ไม่

มีอารมณ์จะเล่นด้วยต้องตามนายหญิงไป นางเดินจ้ำอ้าวห่างที่พักมาไกลสมควร เห็นนางหอบหายใจเหงื่อไหล

แล้วนางเดินมาทำไมนะ ไม่เห็นมีอะไรซักหน่อย นางต้องการอะไรนะ ก็เข้าไปปลอบไปเลียที่มือนาง

นางสะดุ้งเล็กน้อย ก็หันมากอดมัน ก็ไม่เข้าใจหรอกอยากกอดก็กอดไปสุดท้ายนางก็เลยนอนใต้ต้นไม้ตรงนั้น

ก็นอนข้างๆนางนี่แหละ แล้วประสาทหูก็ได้ยินเสียงอะไรยุกยิก พอมองไป เห็นมือนางเขี่ยอยู่ที่ตรงระหว่างขานาง

เห็นทำหน้าเหยเกร้องซี๊ดซ้าด แล้วจมูกก็ได้กลิ่นอะไรซักอย่างมันคาวๆอยู่ตรงหว่างขาของนาง อือ นางเป็น

แผลใช่ไหมจึงได้ทำหน้าอย่างนั้นมือก็ไม่หยุดคงเจ็บมากสินะ นายหญิงคงไม่รู้แต่น้ำลายเนี่ยแหละเป็นยารักษา

แผลอย่างดีมันเคยเป็นแผลแค่เลียสองสามทีแผลก็หายแล้ว อือ แต่ร่างกายมนุษย์คงยากที่จะก้มไปเลียแผลตรง

นั้น อย่างนั้นจะช่วยเอง….แผลบ..แผลบ ..โอ กู๊ดบอย…นั้นเป็นครั้งแรกที่มันรู้ว่ามันทำอะไรได้และทำให้นาย

หญิงพอใจและนายหญิงยังช่วยมันปลดปล่อยถึงแม้ตอนที่จะเอาที่เยี่ยวของมันออกจากถ้ำนายหญิงจะทำให้มัน

เจ็บจนแทบน้ำตาเล็ดแต่ดูเหมือนนายหญิงก็เหมือนกันหลังจากนั้นมันก็มานอนข้างๆนายหญิงตลอดพอนาย

ขนบนหัวสีทองจะเข้ามามันก็ร้องแฮ่เตือนนายหญิงชมว่ากู๊ดบอยตั้งแต่นั้นนายผมสีทองก็ไม่เข้าหาอีก จนมี

นายร่างเล็กตัวดำนั้นแหละนายผมสีทองก็ไปนอนกอดนายร่างเล็กนั้นแหละ เคยได้ยินนายหญิงด่า วิปริต หรือ

อะไรเนี่ยแหละ เรื่องของมนุษย์มันไม่เกี่ยว ฟุตฟิตมันได้กลิ่นนายผมทองนั้นแล้วอยู่ไม่ไกลจากนี่แหละ ถึงแม้

ไม่ได้กลับไปทางเก่าที่ตรงช่องเขาขาดเพราะมันกลัวพวกฝูงพวกนั้น พูดตรงๆถ้ามาเดี่ยวๆจะไม่กลัวเลยให้ตายสิ

นั้นไง กลิ่นแรงมากเลย นั้นไง นอนคว่ำหน้าอยู่นั้น

คริส : โจเซฟ เฮ้ โจ… เป็นไงบ้าง

คริสรีบสำรวจร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือดเต็มไปหมดมีที่เป็นรอยกัดช่วงแขนช่วงไหล่ ขา และก็รอยฟกช้ำที่

เหมือนตกจากที่สูง นางมองขึ้นไป ก็เป็นที่เดียวกับช่องเขาขาดที่นางข้ามมาโดยที่ไม่รู้ว่าตัวโจเซฟก็หนีมานี่

เหมือนกัน แต่ไม่เห็นอาฮุยนางเองไม่อยากจะคิดถึงว่าอาฮุยจะรอดจากฝูงสิงโตยังไง แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลา

คิดถึงนางได้แต่ฉีกผ้าพันแผล ต่างๆ แต่ดูเหมือนโจเซฟจะหายใจรวยรินถ้าไม่พบหมอนับว่าได้ไปเข้าเฝ้าพระ

เจ้าแน่ หมอใช่แล้ว ชายหนุ่มรูปงามนั้นบอกว่าเป็นหมอ นางรีบอุ้มโจเซฟพาดบนหลัง บ๊อบบี้

คริส : บ๊อบบี้ พาไปพบบ่อเมี้ย พาไปหาเขา เร็วเข้า..(แล้วนางก็หวังว่าบ่อเมี้ยคงไม่ถูกฝูงสิงโตกินเสียก่อน)

ส่วนบ๊อบบี้กับคิดตรงกันข้ามครั้งนี้มันอยากจะไม่ไปจริงๆ ไม่รู้ทำไมพอมันนึกหน้าเจ้าหนุ่มน้อยคนนั้นแล้ว

มันขัดใจยังไงพิกลอยากให้มันโดนไอ้พวกฝูงนั้นกินไปเสียให้หมดเลยให้ตายเถอะ…………………………………..

…………………………………………………………………………………………………………………………..

นางเสือสมิงท่าทางคงจะพูดภาษาเราไม่ได้เพราะเห็นนางงึมงำครวญครางฟังคล้ายสัตว์ป่าที่กำลังเจ็บที่กำลังมี

ความสุขแต่ก็ช่างเถอะ เพราะตอนนี้บ่อเมี้ยก็รักษาจากภายในธาตุไฟของนางแถมอาการที่บาดเจ็บก็หายแล้วด้วย

ถึงแม้ตอนที่รักษานางจะให้ความร่วมมือก็เถอะ แต่ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นไงต่อ จะสู้กันอีกหรือเปล่าหนอ บ่อเมี้ย

ได้แต่คิด นางเองก็พยุงตัวค่อยๆ ถอนถ้ำจากแท่งหยก ส่งเสียงร้อง งี๊ด ๆๆ เบาๆ พอถ้ำหลุดจากแท่งเสียงดังบล็อก

น้ำขาวผสมเลือดจนเป็นสีจางไหลออกมาจากถ้ำนั้น พอถอนออกมานางเผลอร้องซี๊ดออกมาเบา บ่อเมี้ยเองได้

แต่นอนมองภาพถ้ำน้อยที่บวมเป่งถอนออกมาจากแท่งหยกของตนเป็นภาพที่น่าดูจริง ๆ เมื่อถอนออกมาแล้ว

บ่อเมี้ยก็ลุกขึ้นมานั่งเห็นนางกุมไปที่เป้าของนางคงเจ็บไม่น้อยสินะ นางหันมามองบ่อเมี้ย ก่อนที่บ่อเมี้ยจะ

พูดอะไร นางพุ่งตัวมาที่บ่อเมี้ยด้วยความเร็ว หลบไม่ทันแล้ว บ่อเมี้ยได้แต่หลับตายอมรับชะตากรรม เอ๊ะ

เปียก เมื่อลืมตามาก็พบว่านางเสือสมิงกำลังเลียหน้าของบ่อเมี้ย กว่าบ่อเมี้ยจะทำอะไรต่อไปนางก็คว้าหน้ากาก

พร้อมเสื้อผ้าของนางวิ่งเข้าป่าไปแล้วด้วยความเร็วสูงสุด ปล่อยให้บ่อเมี้ยยืนตะลึงงงงันอยู่อย่างนั้นถ้ารอบข้าง

ไม่มีหลักฐานอยู่แล้วละก็บ่อเมี้ยคงนึกว่าตัวเองฝันไปแน่ ตอนนี้ได้แต่ถอนหายใจจัดการแต่งกายให้เรียบร้อย
แล้วเดินทางกลับไปที่พักขามาใช่วิทยายุทธสูงสุดขากลับเดินๆเรื่อยพร้อมเดินลมปราณเบาๆเพื่อรักษาความ
เหนื่อยอ่อนหลังจากที่ทำศึก… โดยที่ไม่รู้เลยว่าที่พักตอนนี้โดนฝูงสิงโตถล่มหลังจากที่เดินลมปราณเกือบสิบ
รอบร่างกายสดชื่นเหมือนดั่งเดิม ประสาทสัมผัสอันแสนไวของบ่อเมี้ยก็ได้ยินเหมือนมีบางอย่างไม่สิต้องเป็น
ผู้เยี่ยมยุทธแน่พุ่งตรงมาด้วยความรีบร้อน ไม่ใช่นางสมิงแน่ แต่เอ๊ะ !? แต่ว่าปราณที่กำลังเข้ามานี่ช่างคุ้น
เหลือเกิน……………… ”เจอตัวแล้ว เจ้าตัวดี”……………………………………….