จอมแพทย์นิรนาม ภาค 2 ตอนที่ 20

จอมแพทย์นิรนาม ภาค 2 ตอน 20 โกรธ

ตอนนี้บ๊อบบี้หมาที่ตัวเท่าลูกม้ากำลังวิ่งเต็มฝีเท้าโดยบนหลังของมันแบกคนถึงสองคนคนแรกชายร่าง

อ้วนที่ตอนนี้แผลเหวะหวะเลือกแดงฉานกับอีกคนคือสาวน้อยผมแดงตาสีฟ้าแต่บ๊อบบี้ไม่มีอาการแสดง

ว่าหนักแต่ประการใด ตอนนี้มันต้องทำตามคำสั่งนายรักที่ต้องตามกลิ่นชายที่ชื่อบ่อเมี้ยเกี่ยวกับมนุษย์ผู้

นี้บ๊อบบี้แม้จะเห็นว่าเป็นมนุษย์รูปร่างผอมบางกว่านายผมทองที่มันแบกมาแต่ความรู้สึกของมันรู้ว่า

มนุษย์ผู้นี้มีอะไรที่แตกต่างกว่าร้ายกาจกว่ามันยังจำได้ในครั้งแรกที่เจอมนุษย์ผู้นี้มากับมนุษย์เพศหญิง

ผมดำมันรู้ตัวว่ามีมนุษย์เพศหญิงอยู่ด้านหน้าเป็นกิโลแต่มนุษย์เพศชายมันกับไม่รู้สึกถึงความคงอยู่ของ

คนคนนี้ที่มันพุ่งกระโจนก็เพื่อจะลองเชิงมนุษย์ผู้นี้นอกจากสีหน้าไม่เปลี่ยนแล้วยังยิ้มเสียอีกเหมือนมัน

จะเตรียมอะไรไว้หงุดหงิดชะมัดนี่ถ้านายหญิงไม่ห้ามไว้ก็อยากลองกำลังกับมันซักตั้ง นอกจากนี้มนุษย์

ผู้นี้เหมือนมันสร้างกลิ่นได้เหมือนพวกของเรามนุษย์เพศหญิงผมดำที่มาด้วยกับมันก็มีกลิ่นของมัน

คละคลุ้งไปหมดพูดถึงกลิ่นร่างของนายฝรั่งตอนนี้ก็เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดเต็มไปหมดเห็นทีต้องรีบ

เสียแล้วไม่งั้น “พวกมัน”จะกลับมาอีกพอคิดได้ดังนั้นบ๊อบบี้หมาตัวเท่าลูกม้าก็โกยอ้าวอย่างไม่คิดชีวิต

จนมาถึงทางแยกทางหนึ่งคือทางที่กลับไปที่พัก ทางหนึ่งดูเหมือนจะลงไปข้างล่าง บ๊อบบี้ทำจมูกฟึดฟัด

แล้วยืนรออยู่ตรงนั้นคริสต้องเร่ง “บ๊อบบ็ กู๊ดบอย ตามหาบ่อเมี้ย ควิก ๆ โก โก (บ๊อบบี้รีบตามหา

บ่อเมี้ยเร็วๆไปรีบไป) อยากรีบไปเหมือนกันแต่จมูกดันได้กลิ่น”เจ้านั้น”ถึง สามกลิ่น กลิ่นแรกอยู่ทาง

ที่ไปที่พักเก่า กลิ่นที่สองไปทางใหม่ และกลิ่นที่สามที่ลอยมาตามลมเหมือนอยู่บนต้นไม้ตรงทางทิศ

ตะวันขึ้น แล้วนี่มันอยู่ไหนกันแน่มันน่าโมโหจริง เมื่อคิดดังนั้นบ๊อบบี้ก็เลือกเส้นทางหนึ่งโดยฝาก

ชะตาขอให้เลือกถูกทีเถอะ…………………

“เจ้าตัวเลวร้าย”เสียงแม่ชีตันหยงตวาดเสียงดังพร้อมฟาดพลังฝ่ามือที่มีพลังถึง พันชั่งไปที่บ่อเมี้ย อย่าง

ที่โดนถ้าไม่ตายก็ต้องรักษากันเป็นเดือน บ่อเมี้ยเองเริ่มต้นเมื่อรู้ว่าเป็นพลังวัตรของใครก็ดีใจที่ได้เจอ

ซือแป๋ที่รักอีกครั้ง..แต่เมื่อซือแป๋พุ่งมาพร้อมพลังฝีมือที่กราดเกรี้ยว บ่อเมี้ยจึงยืนนิ่งหลับตาพริ้มรอรับ

บทลงฑันณ์ถึงแม้ตัวบ่อเมี้ยไม่รู้เรื่องว่าสาเหตุที่ทำให้ซือแป๋ตันหยงโกรธตัวเองเรื่องอะไรก็ตามเพียงแต่

คิดว่าเมื่อซือแป๋ต้องการให้บ่อเมี้ยตายมันก็พร้อมที่จะตาย…..เดิมทีแม่ชีตันหยงหมายจะฟาดให้หาย

ความโกรธ หงุดหงิด และอารมณ์อื่นๆที่เข้ามาประดังเรื่องราวต่างๆที่เข้าหูความวุ่นวายที่นับตั้งแต่

บ่อเมี้ยจากมาหมายจะใช้ฝ่ามือนี้ลบล้างทุกอย่างไปให้หมดสิ้นและคิดว่าแค่ฝ่ามือเพียงแค่นี้ถ้าเป็น

บ่อเมี้ยสามารถรับได้แต่อาจทำให้บาดเจ็บบ้างอย่างนั้นก็ได้เป็นการดี อารมณ์ของนางแม่ชีตันหยงจะได้

เบาบางลงบ้างแล้วค่อยคุยกันแต่เมื่อเห็นบ่อเมี้ยกับยืนสงบปราศจากเกร็งกำลังใดๆ ความรู้สึกนางทั้ง

ตกใจ ทั้งเดือดดาล แต่ก็ซ่อนความดีใจอย่างเงียบๆที่รู้ว่าบ่อเมี้ยไม่ต่อต้านนางแม้นางจะหยิบยื่นความ

ตายให้ก็ตามแต่ตอนนี้นางไม่มีเวลาที่จะคิดอะไรอีกแล้วพลังฝ่ามือที่มีพลังถึงพันชั่นกำลังเข้าร่างบ่อเมี้ย

ไม่ถึงอึดใจนางรีบเบี่ยงฝ่ามือให้ข้ามไหล่ ตูม ต้นไม้หลังบ่อเมี้ยพังราบตามพลังฝีมือในขณะเดียวกันร่าง

นางที่ไม่ได้เกร็งกำลังต่อต้านเอาไว้ก็ปะทะกับร่างของบ่อเมี้ยทำให้บ่อเมี้ยและนางล้มลง ด้วยความเร็วที่

นางพุ่งเข้ามาทำให้ทั้งร่างนางและบ่อเมี้ยไถลเป็นทางยาวเข้าพงหญ้า..เมื่อนางลืมตาขึ้นมาหน้าของนาง

ห่างจากเจ้าลูกศิษย์ตัวดีไม่ถึงคืบพร้อมทั้งแววตา..แล้วรอยยิ้มนั้นอีกนางรู้สึกร้อนที่หน้านางจึงจะขยับตัว

ก็รู้สึกว่าแขนของลูกศิษย์ตัวดีนั้นโอบกอดนางไว้ “เจ้าตัวเล…อุ๊บ”คำตัวเลวร้ายยังไม่ทันหลุดจากปาก

ปากนางก็ถูกบ่อเมี้ยจูบเข้าเต็มคำ นางได้แต่ตกตะลึงแข็งค้างไม่คิดว่าบ่อเมี้ยจะกล้าทำนางในท่ามกลาง

ป่าเขาแบบนี้แขนของนางแนบลำตัวถูกบ่อเมี้ยกอดจนไม่สามารถทำอะไรได้มือข้างหนึ่งกอดไปที่หลัง

ของนางแต่อีกข้างหนึ่งกำลังลูบก้นซี่งมันไม่ได้ลูบเพียงอย่างเดียวนิ้วเลวร้ายมันคอยแหย่ชอนไชจนนาง

เผลอขมิบก้นพอเผลอหน่อยมือมันก็ล้วงเข้าไปในใต้ร่มผ้านางจะประท้วงปากนางก็ถูกลิ้นคว้านจนนาง

เผลอเอาลิ้นไปพันในขณะด้านหน้านางเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆเสียดสีไปที่ดอกไม้ของนาง ก้นของนาง

พลูของนางถูกล้วงด้วยนิ้วที่เลวร้ายโดยมีแท่งทวนหยกที่มีขนาดใหญ่คอยเสียดสีอยู่ด้านหน้าจนนางเริ่ม

รู้ว่าดอกพธูของนางน้ำไหลเยิ้ม ด้วยความเสียวซ่านบ่อเมี้ยละจากปากนางเลื่อนไปกัดที่หูข้างซ้ายเบาที่ดู

เหมือนจะเป็นจุดอ่อนของนางจนนางเผลอร้อง อาห์…จากนั้นบ่อเมี้ยพลิกตัวนางอยู่ล่างตัวบ่อเมี้ยเองอยู่บน

นางเหมือนจะได้สติมาวูบรีบร้อง “นี่เจ้า…ดะเดี๋ยว..อาห์” ในขณะที่พูดเสื้อคลุมชุดนักบวชถูกตลบขึ้น

เสื้อข้างในถูกรั้งจนเห็นภูเขาทั้งสองอันสมส่วนเด้งดึ้งตามแรงเสื้อ ปากของบ่อเมี้ยเข้าทำหน้าทีทั้งอมทั้ง

ดูดทั้วเม้ม ในขณะอีกมือบีบบี้ไปที่ปทุมถันอีกข้างของนาง นางตอนนี้เหมือนหมดแรงปากได้แต่ร้อง

“อย่า.. ดะ..เดี๋ยว…เดี๋ยว.. ซีด…อย่ากัด..อาห์ ในขณะที่บ่อเมี้ยฟอนเฟ้นทรวงอกคู่งามมือก็ปลดกางเกง

ของนาง นางเองก็พยายามจะใช้มือรั้งกางเกงไว้บ่อเมี้ยก็เลยลิ้นไล่ลงมาจนถึงสะดือของนางในขณะที่มือ

ก็ขยับไปบีบบี้ทรวงอกของนางแทน นางเผลอจับหัวบ่อเมี้ยอีกมือก็พยายามดึงมือบ่อเมี้ยออกปากก็ร่ำร้องว่า

“เจ้าตัวเลวร้ายดะ… เดี๋ยวก่อน…” ดูเหมือนบ่อเมี้ยจะไม่ได้ฟังอาศัยตอนมือของตันหยงมัวยุ่งกับการปัดป้อง

มือของบ่อเมี้ยก็เลื่อนมาอาศัยช่วงพริบตาถอดกางเกงของนางออก ความโหนกนูนมโหฬารแพรที่

ตกแต่งเรียบร้อยอย่างสวยงามที่สำคัญมันยังปิดสนิทเหมือนยังไม่เคยผ่านสิ่งใดมาก่อนทั้งที่เมื่อต้นปี

บ่อเมี้ยเปิดถ้ำไปแล้วแท้ๆนี่คงเป็นผลผนังใยเพชรตามตำนานแน่ คิดส่วนคิดบ่อเมี้ยก็เข้าไปลองชิมทันที

ที่ลิ้นบ่อเมี้ยแตะที่ถ้ำของนางน้ำจากถ้ำไหลหลั่งออกมาทันที “อาห์ ….” ไม่น่าเชื่อเพียงแค่ลิ้นของ

บ่อเมี้ยสัมผัสนางก็ถึงฝั่งฝันไปหนึ่งครั้งแล้ว แต่บ่อเมี้ยก็ไม่ปล่อยให้นางมีเพียงแค่นั้น บ่อเมี้ยเริ่มเลียมือ

ก็เริ่มแหวก ติ่งของนางสั่นระริกตามลิ้นที่บ่อเมี้ยกระดกพร้อมกับสะโพกของนางเด้งขึ้นเด้งลงมือของ

นางกดไปที่หัวของบ่อเมี้ยเหมือนจะยัดทั้งหัวให้เข้าไปในถ้ำของนาง บ่อเมี้ยก็ทั้งดุนทั้งดันทั้งเลียทั้งดูด

จนน้ำของนางหลั่งไหลจนเต็มปากบ่อเมี้ยรู้แล้วว่าได้เวลาแล้วจึงเงยหน้ามองนาง ตันหยงก็มองด้วย

ความงงงวยที่บ่อเมี้ยยังทำไม่เสร็จแต่หยุดแต่นางก็เข้าใจทันทีของ”บทต่อไป” เพราะตัวบ่อเมี้ยเลื่อนมา

หานางพร้อมนำแท่งหยกจ่อที่ปากถ้ำนาง เกือบปีที่นางไม่ได้รับรสของแท่งหยกนี้ตอนนี้มันกำลังได้รับ

รสที่มันคุ้นเคยอีกครั้ง “ค่อยๆ นะ”เสียงแม่ชีตันหยงร้องบอกเพราะตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมาแม่ชีตันหยงไม่

เคยให้ให้ได้ล่วงล้ำเข้าไปอีกถ้ำของนางจึงปิดสนิทแม้จะมีอารมณ์ดั่งปถุชนก็ตามด้วยอาศัยธรรมะเข้า

ช่วยในการระงับแต่ตอนนี้ธรรมะอะไรก็ช่วยไม่ได้แล้วตอนนี้แม้มันจะเข้าไปแค่หัวแต่ความรู้สึกคับ

หรือเจ็บในช่องที่เหมือนจะฉีกให้ได้จนนางต้องเผลอทำหน้าเหยอเกความรู้สึกของนางบอกว่ามันใหญ่

กว่าแต่ก่อนหรือเปล่าบ่อเมี้ยก็เข้าจูบปากนางเหมือนแมลงปอเกาะผิวน้ำอย่างแผ่วเบาพร้อมกระซิบไปที่

ข้างหู “ซือแป๋ที่รัก คิดถึงซือแป๋จัง” นางฟังแล้ววาบหวานดื่มด่ำ มือก็เผลอกอดที่บ่อเมี้ย บ่อเมี้ยก็ใช้

จังหวะแทงเข้าไปแบบรวดเดียวถึงแม้จะคับแต่มีน้ำช่วยทำให้ทั้งแท่งทวนเข้าไปจนหมด แม่ชีตันหยง

สะดุ้งสุดตัวตาเหลือกปากร้องอ้าห์… น้ำในถ้ำแตกกระจาย มือจิกที่หลังบ่อเมี้ยอย่างแรง บ่อเมี้ยยกก้น

อย่างช้า จนเกือบสุดจนนางเผลอยกก้นตามจนนางร้องซีด บ่อเมี้ยก็แทงเข้าไปอีกครั้ง “บอกเบาๆ ซีด

อูย….เจ้า…ซีด” แต่ดูเหมือนบ่อเมี้ยจะไม่ฟังพอหลังจากนั้นมีแรงเท่าไหร่บ่อเมี้ยกระเด้าแบบไม่ยั้ง พับ

พับ พับ พับ พับ พับ พับ พับ พับ นางเองก็ร้องแต่ อ้า อ้า อ้า อ้า อ้า อ้า อ้า อ้า อ้า อ้า อ้า อ้า ร่างของนาง

บิดไปบิดมาด้วยความเสียว แล้วเหมือนหยุดพักบ่อเมี้ยเอาขาของข้างหนึ่งของนางเข้าท่านี้เลยกลายเป็น

บ่อเมี้ยนอนตะแคงข้างแล้วปล่อยให้แท่งทวนที่ตอนนี้มันเลื่อมซอยนางอย่างช้าๆ นางได้ซีดปากตอน

แท่งทวนครูดกับดอกไม้นางในขณะบ่อเมี้ยให้แขนตนกลายเป็นหมอนของนางมืออีกข้างก็บีบนมของ

นางไปมา เมื่อเข้าที่เข้าทางบ่อเมี้ยก็ซอยอย่างไม่ยั้งอีกครั้ง พับ พับ พับ พับ พับ พับ พับ พับ พับ แม่ชี

ตันหยงผู้เลื่องยุทธตอนนี้ไม่ต่างจากตุ๊กตาที่บ่อเมี้ยจับพลิกซ้ายพลิกขวาหัวสั่นหัวคลอนตามแรง

กระแทกปากก็ร้องซี๊ดซาดอย่างยอมรับชะตากรรมตอนนี้ถ้านับตั้งแต่ตอนเริ่มนางไปสวรรค์ไม่รู้กี่สิบ

รอบและมีแววว่าจะไปสวรรค์อีกหลายสิบรอบแน่เพราะเจ้าตัวดียังไม่มีแววเหนื่อยอ่อนแล้วกระแทกใน

แต่ละครั้งเหมือนให้ร่างนางแหลกกระแทกไม่มีบันยะบังยัง นมของนางสะโพก ขาอ่อน ต่างมีรอยแดงๆ

ด้วยฝีมือบีบ ของบ่อเมี้ยจนเต็มไปหมดตอนนี้บ่อเมี้ยจับนางคว่ำหน้าเหมือนคลานสี่ขา แล้วบ่อเมี้ยก็แท่ง

ทวนเสียบเข้าข้างหลัง ซีด อ้าห์ มันใหญ่กว่าเดิมจริงๆเมื่อเข้าได้ คราวนี้บ่อเมี้ยก็เหมือนเดิมกระแทก

กระทั่นซอยอย่างไม่ยั้งอีกครั้ง พับ พับ พับ พับ พับ พับ พับ พับ พับ ทั้งร่างของนางสั่นไหวนมของนาง

ที่มีขนาดใหญ่สั่นเด้งดึ่งตามแรงของกระแทกนางเองก็จะถึงจุดสุดยอดอีกครั้งปากก็เรื่มร้องด้วยความ

เสียวได้ยินเสียงบ่อเมี้ยดังแบบสั่นๆว่า “ซือแป๋ ข้าน้อยจะเสร็จแล้ว”อ้าห์…….แต่ตอนนี้นางเสร็จแล้ว

พับ พับ พับ พับ พับ เสียงบอกว่าบ่อเมี้ยเร่งจังหวะแล้วจู่ๆบ่อเมี้ยก็ถอนแท่งทวนทำให้นางฟุบหงายหน้า

มาดู กำลังจะร้องปรากฏว่าเจ้าตัวดีนำแท่งหยกมาที่ปากนางยังไม่ทันที่นางจะปฎิเสธก็เข้าปากนางไป

แล้วพร้อมน้ำข้นขุ่นสีขาวพุ่งเข้าปากจะถอนก็ไม่ได้มือของบ่อเมี้ยมันจับที่หัวนางไว้แถมแท่งหยกที่เข้า

มาก็คับปาก นางได้แต่เผลอกลืนมันลงไปพร้อมกับบ่อเมี้ยกระเด้าที่ปากนางอย่างเบาๆ เมื่อบ่อเมี้ยถอน

แท่งหยกออกมานางได้แต่สำลักไอแค็กๆ น้ำหูน้ำตาไหล ครั้งจะไปต่อว่าบ่อเมี้ยก็เข้ามาจูบนางทั้งๆที่มี

คราบขุ่นขาวเต็มปาก นางเลยคืนไปบ้างจนเมื่อบ่อเมี้ยถอนจูบ บ่อเมี้ยก็ยิ้มแถมแลบลิ้นเลียน้ำของตัวเอง

เข้าปากเสียอีก นางได้แต่ทำหน้างอนทำอะไรมันไม่ได้จริงๆ หลังเสร็จกิจบ่อเมี้ยเข้าไปกอดนางพร้อม

ทำเหมือนลูกแมวทำเป็นดมที่หูที่แก้ม มือก็ซุกซนจับนมของนางบีบเบา “พอได้แล้วเจ้านี่…” นางร้อง

บอกแต่ก็ไม่ได้เอามือปัดป้องแต่ประการใด “ก็ศิษย์คิดถึงซือแป๋นี่”เสียงบ่อเมี้ยพูดออดอ้อน ….

แม่ชีตันหยง : เชอะ บอกคิดถึงแต่หายไปเกือบปีนี่นะ

บ่อเมี้ย : ก็ศิษย์กำลังตามหา เบาะแสอยู่ แต่ก็คิดถึงท่านซือแป๋และศิษย์ของท่านตลอดเวลาเลย

แม่ชีตันหยง : (นางหันขวับดวงตานางแวววับมาทันทีพร้อมปัดมือเลวร้ายที่ตอนนี้เริ่มไปยุ่งท่อนล่าง

ของนางอีกแล้ว) ขนาดคืดถึงเรายังเจอคนที่เอ่ยถึงเจ้า ถึง สองคน คนแรกดูเหมือนบาดเจ็บจากตกหน้าผา

อีกคนดูเหมือนจะชื่อมุกหงส์ละมั้ง

บ่อเมี้ย : (หน้าเหลือสองนิ้ว) เอ่อ…. ศิษย์ยอมรับผิด แต่เรื่องราวเป็นแบบนี้………………..

แม่ชีตันหยง : เวรกรรม เวรกรรม ชะตาชีวิตเจ้าเป็นมารบุปผาจริงๆ แม้แต่เราก็ต้องเป็นเหยื่อให้เจ้าด้วย

(นางพูดพร้อมส่ายหน้าทั้งสีหน้าและแววตาได้แต่ยอมชะตากรรมนี่แล้วละมั้ง)เอาเหอะ หวังว่าต่อไป

เส้นทางเจ้าจะเดินด้วยเส้นทางดีงามก็แล้วกันพวกดอกไม้(โบตั๋น เบญจมาศ ดอกท้อ ซากุระ)กับนกน้อย

(ขมิ้น หงส์หยก)ของเจ้าคงจะไม่ตำหนิเจ้าหรอกถ้าเจ้าเดินเส้นทางที่ดีงามพวกนางก็จะเป็นกำลังให้เจ้าแน่

บ่อเมี้ย : แล้วรวมทั้งดอกไม้ตันหยงด้วยหรือเปล่า(มือที่ถูกปัดเรื่มลูบไล้ไปที่ขาอ่อนของนางจนขนนางลุกซู่ไปหมด)

แม่ชีตันหยง : เรา …เรา…แก่แล้ว(มือนางพยายามสุดชีวิตที่จะกันมือเลวร้ายที่ตอนนี้มือนึงบีบนมนาง

มือนึงไปเขี่ยที่ถ้ำสวรรค์อีกแล้ว)

บ่อเมี้ย : ศิษย์ยังไม่เห็นว่าซือแป๋จะแก่ตรงไหน มีแต่กระชับไปหมด …อูย (บ่อเมี้ยจับนางมานั่งยองๆ

บนแท่งหยกแล้วค่อยๆเสียบเข้าไปจนได้)

แม่ชีตันหยง : แต่เรา….แต่เรา…แต่เรา…..

นางได้แต่พูดประโยคนั้นเพียงเท่านี้เพราะตอนนี้นางขย่มเจ้าศิษย์ตัวดีอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนจะแก้

แค้นที่ทำกับนางเมื่อกี้อยากมาทำให้นางโกรธทำไมล่ะ