จอมแพทย์นิรนาม ภาค 2 ตอนที่ 13
ถ้าใครผ่านไปผ่านมาเข้าไปในบ้านของพรานสองผัวเมียจะเห็นภาพเมียสาวของพรานกำลังนั่งขย่ม
ชายผมสีทองโดยชายร่างผมสีทองนอนหงายจับเอวที่เมียนายพรานซอยเข้าซอยออกอย่างเมามันโดย
มีเมียนายพรานหันหลังให้ชายผมสีทอง โดยอีกมือคอยสาวแท่งทวนของหนุ่มสีเงินที่ตอนนี้มี
หน้าตาบิดเบี้ยวไม่แพ้กัน“พับ พับ พับ พับ” อาห์ ซี๊ด ได้…โปรด…เถิด พวกท่าน…ข้าพ…เจ้า..พอ…
อา…แล้ว….อาห์…พับ พับ พับ พับ ซี๊ด..อูย….อาห์….ซี๊ด…อูย……อา…อา…พับ พับ พับ พับ
“ดีจริงๆรูเจ้าช่าง
แน่นกระชับจริงๆ ซี๊ด …ดีจริง…อาห์….”เสียงสวบสาบที่แท่งทวนขนาดเท่าแขนเด็ก
ผ่านเข้าออกดอกไม้จนแดงฉ่ำน้ำเยิ้ม…..นายพรานหนุ่มนอนตัวแข็งตาค้างด้วยถูกจี้จุดไว้มองเห็น
ภาพเมียรักของตัวเองถูกชายอื่นข่มขืนกระทำย่ำยีแค้นแสนแค้นแต่เห็นภาพเมียรักปทุมถันที่อวบอิ่ม
เด้งไปเด้งมาตามแรงจังหวะที่กระแทกกระทั้น ภาพของดอกไม้ที่ถูกแท่งทวนที่ใหญ่กว่าของตัวเอง
เกือบเท่าผลุบเข้าผลุบออกจากดอกไม้จนน้ำค้างพร่างพรูจนเปียกชุ่มของเมียสาวสีหน้าของนางดู
เหมือนเปี่ยมสุขทั้งที่ปากร้องว่าไม่เอาแล้วน่าคับแค้นใจจริงๆแต่อีกมือหนึ่งกลับก็สาวแท่งทวนของ
ชายหนุ่มผมสีเงินอย่างเมามันจนชายหนุ่มสีเงินต้องเอนตัวตามแรงมือภาพเหล่านั้นก็ทำให้ส่วนหนึ่ง
ของตัวนายพรานเองที่มันควบคุมไม่ได้มันแข็งตัวขึ้นมาได้แต่กลืนน้ำลายอย่างช่วยไม่ได้
“ซีด….อาห์….ดีจริงๆเลย..ซีด….เรา…ใกล้ถึงแล้ว….ซีด….อาห์….อูย……”
“ท่าน…ซีด….อ้าได้โปรด….ท่าน…..อย่า…..อย่า….ปล่อย….ข้าง….ใน….ซีด….ซีด….อูย…..”
“อาห์ ….อาห์… อาห์….อาห์….” เสียงครวญครางดังมาจากองค์รักษ์ผมทองที่จับเอวเมียนายพราน
กระแทกอย่างรวดเร็ว เมียนายพรานเองก็บิดตัวรองรับการกระแทกหน้าตาเหยเกมือหนึ่งก็จับแท่ง
ทวนถือค้างไว้อย่างนั้นบ่งบอกถึงอารมณ์เสียวสุด พับ พับ พับ พับ พับ
“อาห์….อาห์….เราถึงแล้ว….” “กรี๊ด….อาห์…..” เหมือนสงครามเสร็จสิ้นลง นายพรานเห็นภาพ
เหงื่อโทรมกายเมียรักแต่หน้าตาเปี่ยมสุขหยาดเยิ้มแม้จะมีความรู้สึกแค้นแต่ในขณะเดียวกันกับทำ
ให้แรงกฤษณาพุ่งพรวดกระสันอยากจะมีส่วนร่วมในกามกรีฑานั้นบ้าง ทำให้เจ้าหนอนน้อยดัน
กางเกงจนโปร่งนูนออกมา “ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าก็อยากมีส่วนร่วมด้วยงั้นหรอได้ ได้ เรามีจิตเมตตาที่จะ
แบ่งปันให้ “ เสียงชายผมสีเงินบอก แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดชายผมสีเงินจับนายพรานแก้กางเกง ทำให้
หนอนน้อยที่อึดอัดถูกรัดจากกางเกงโผล่พรวดออกมา โชว์ สร้างเสียงหัวเราะให้กับชายทั้งสอง
นายพรานได้แต่หน้าแดงเหงื่อโทรมกายที่หนอนน้อยของตัวเองไม่รักดีควบคุมไม่ได้ ได้แต่ตั้งเด่หัว
ผงกหงึกหงัก แต่ก่อนที่จะคิดอะไร ชายผมสีเงินก็ยกตัวนางออกจากแท่งทวนของชายผมสีทองภาพ
ที่กลีบพลูดอกไม้แดงสดค่อยๆถอนออกจากแท่งทวนพร้อมน้ำสีขาวข้นหลั่งไหลมาจากพลูจนไหล
ย้อยเต็มหน้าขายิ่งทำให้นายพรานตาค้าง
ชายผมสีเงินจับนางเหมือนตุ๊กตามาสวมเข้ากับหนอนน้อย
ของนายพรานเนื่องจากผ่านศึกสงครามขนาดใหญ่พอมาถึงขนาดของนายพรานก็ไม่ใช่ปัญหาบวก
กับน้ำที่หลั่งไหลกลายเป็นหล่อลื่นเป็นอย่างดีทำให้หนอนน้อยเข้าไปในรังอย่างง่ายดายนายพราน
รับรู้ถึงรังที่อบอุ่นถึงแม้นางจะผ่านศึกขนาดใหญ่มาแต่ดูเหมือนภายในมันจะคืนตัวอย่างรวดเร็วทำ
ให้แน่นกระชับหนีบหนอนน้อยจนทำให้เสียวไปทั่วสะพังกาย…..เมียนายพรานเองก็เริ่มรู้งานว่านาง
ควรต้องทำอย่างไรยังไงนายพรานก็คือสามีของนางทำไมนางจะทำให้ไม่ได้นางเริ่มยกก้นขึ้นและ
ลงทำให้รังเสียดสีกับหนอนน้อยอย่างช้าๆ หน้าของนางจูบไปที่สามีปากพร่ำร้องเรียก กอ กอ…ก้น
ของนางกระดกขึ้นกระดกลงอย่างช้าๆชายผมสีเงินเห็นแล้วรัญจวนใจจึงเอานิ้วชุบน้ำลายลูบขึ้นลูบ
ลงที่รูทวารนั้น นางได้แต่หันมาเพราะความสยิวที่ถูกสัมผัส เมื่อเห็น แท่งทวนเท่าแขนเด็กผงกหัว
หงึกหงักอยู่ที่หลังนาง
…นางก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนางอีก …อย่า..นายท่าน….อย่า…ได้โปรด…อย่า
..กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!! นายพรานเห็นเมียรักหน้าตาบิดเบี้ยวร้องอย่างเอาเป็นเอา
ตายแล้วความรู้สึกเหมือนมีแท่งบางอย่างเข้ามาเสียดสีหนอนน้อยภายในตัวนาง พร้อมเร่งจังหวะใน
การกระแทกกระทั่นเป็นความรู้สึกที่ไม่มีวันลืมทำให้หนอนน้อยที่ถูกบีบรัดกว่าเดิมเพิ่มจุดเสียวทำ
ให้หนอนน้อยที่ไม่รักดีคายพิษออกมาเสียแล้วทั้งๆที่ใช้เวลาแค่จุดธูปเท่านั้น ส่วนเมียนายพราน
ตอนนี้ทั้งเจ็บทั้งเสียวรูทวารก็มีเลือดไหลซึมร่างกายนางแดงกล่ำเป็นจ้ำไปหมดด้วยความไม่ปราณี
ปราศัยของชายผมทองและผมเงินแต่มันกลับทำให้นางมีความรู้สึกเป็นสุขอย่างประหลาดล้ำ….และ
ดูเหมือนว่าชายผมทองยืนขึ้นแท่งทวนเท่าแขนเด็กผงกหงึกหงักอีกแล้วไม่เหมือนกอกอของนางเลย
เพียงแค่ใส่ก็ไม่ต้องพูดถึงอีกแต่ดูถ้าคืนนี้เป็นอีกคืนที่ยาวนานของนางแน่ๆ…..
………………………………………………..
“…ซือแป๋…ซือแป๋….ซือแป๋…”
“เสียงดังโวยวายอารัยเจ้าขมิ้น ….เดี๋ยวพี่สาวก็ตื่นหรอก”
“ซือแป๋….ก็นางตื่นแล้วรีบมาดูเร็ว….”
“อือ…ประสกฟื้นแล้วหรอเป็นยังไงบ้าง”
“อูย…ซือไถ้..ที่นี่ที่ไหน…ทำไมข้าพเจ้ามาอยู่ที่นี่…อูยเจ็บ”
“อย่าพึ่งลุกดูเหมือนเจ้าจะได้รับบาดเจ็บตกเหวมา โชดดีจริงๆที่รอดมาได้
แม่นาง เราคือแม่ชีตันหยง และนี่ศิษย์เรา ขมิ้นแล้วแม่นางละชื่ออะไร”
“ข้าพเจ้าชื่ออะไร……ข้าพเจ้าชื่ออะไร…”………….
………………………………………………………………….
เสียงรถม้าที่ควบขับมาอย่างเร็วๆ ต้องรีบหยุดกะทันหันเพราะมีสองหนุ่มสาวที่ใช้ใบไม้แทน
เสื้อผ้ามาขวางทางทำให้ชายที่อยุ่ในชุดคลุมสีดำที่เป็นผู้ควบคุมบังเหียนม้าร้องตะโกนพร้อม
กระชากบังเหียนอย่างเร่งรีบเพราะดูเหมือนจะเบรกไม่ทันและมีที่ท่าว่าจะชนกับสองหนุ่มสาวนี่แน่
จนทำให้ม้าที่หยุดกะทันหันยกขาหน้าออกมาผู้โดยสารที่ดูเหมือนเป็นหญิงสาวตะโกนกรีดร้อง
ออกมาเพราะดูยังไงสองหนุ่มสาวคงไม่พ้นถูกสองอาชาเหยียบย้ำไม่ตายก็คงต้องบาดเจ็บสาหัสแน่
เมื่อม้าสงบลงชายที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมสีดำรีบลงมาพร้อมตะโกนก้อง “ OH MY GOD พระเจ้าทรง
โปรด โปรดอภัยให้ลูกด้วย” “ท่านผู้เฒ่า ข้าพเจ้าอยู่นี่ไม่ได้เป็นอะไร” เป็นอีกครั้งที่ชายชุดคลุมสี
ดำตกใจที่ชายหนุ่มหญิงสาวที่เห็นอยู่ชัดๆว่าต้องตายภายใต้รถม้าแล้วกลับมายืนอยู่ข้างหลังดั่งภูตผี
แต่พอเห็นชายหนุ่มหน้าขาวสาวหน้าสวยยืนยิ้มแย้มก็อดเผลอถอนใจไม่ได้จึงเปิดผ้าคลุมศีรษะ
ออกมา เผยให้เห็นผมสีทองทั้งหนวดเคราก็สีทองดวงตากลับเป็นสีฟ้าจมูกโด่งดูแล้วยังไงก็ไม่ใช่
ชาวตงง้วนแน่คราวนี้กลับทำให้สองหนุ่มสาวกับเป็นฝ่ายตกตะลึงแทนบ่อเมี้ยไม่ต้องพูดถึงไม่เคย
เห็นชาวต่างชาติแน่แต่มุขหงส์เป็นลูกท่านข้าหลวงใหญ่ย่อมจะเคยพบมาบ้างจึงระงับสติ “ท่านผู้เฒ่า
ข้าผู้น้อยขออภัย เผอิญข้าผู้น้อยและสามี…”นางเอ่ยคำว่าสามีแบบบางเบาพร้อมชำเลืองมองคนข้างๆ
พร้อมหน้าแดงกล่ำนางหยุดพูดนิดนึงสูดลมหายใจแล้วกล่าวต่อ
“ ข้าผู้น้อยและสามีถูกโจรมันปล้น
ทำให้ไม่เหลือสิ่งใดเลยไม่ทราบท่านผู้เฒ่าพอจะหยิบยื่นเสื้อผ้าให้ได้หรือไม่” ชายชราผมสีทองแม้
จะงงๆที่โจรปล้นที่ไหนให้ถอดเสื้อผ้าแต่ตาก็อดมองที่สาวน้อยที่เจรจาไม่ได้ อกที่อวบอิ่มเอวบาง
สะโพกใหญ่แม้จะมีใบไม้ต่างๆมาปิดบังโฉมแต่อดกลับทำให้หัวใจชายชรากลับเป็นหนุ่มไม่ได้
เผลอกลืนน้ำลายไม่รู้ตัว ด้วยสายตาที่จ้องมองแบบไม่ปิดบังทำให้มุกหงส์เขินอายหลบเข้าไปหลัง
บ่อเมี้ย ชายชราผมสีทองเลยหัวเราะออกมา “นี่หลวงพ่อทำอะไร จ้องมองแบบนี้ คนตงง้วนเขาว่า
เสียมารยาทนา” เสียงที่พูดพร้อมออกมาจากภายในรถม้า เป็นหญิงสาวผมสีแดงตากลมโตสีฟ้าจมูก
โด่งปากเล็กเสื้อผ้าเป็นแบบเดียวกันหน้าตาก็เช่นกันไม่ใช่ชาวตงง้วนแน่ “โฮะ โฮะ โฮะ โทษที
โทษที อย่าถือสาคนแก่เลยนะ ว่าแต่จะไปไหนกันละ“ “พวกเราจะไปฉางอานนะ”มุกหงส์ตอบ
ตามความตั้งใจเดิมแม้จะไม่รู้ชะตากรรมของไพลินและพลอยก็เถอะแต่เพื่อชีวิตอีกนับร้อยนางได้
แต่กัดฟันสู้ต่อไป “อ้าวไปทางเดียวกันนี่ดีเหมือนกันมาขึ้นมา จะได้หาเสื้อผ้าใส่แล้วเดินทางไป
ด้วยกัน นี่บาทหลวงโจเซฟ ส่วนเราแม่ชี คริสตัน เรียกว่า คริสก็แล้วกันนะ”
