ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 97
“อากาศเช้าวันนี้ช่างสดชื่นจริงๆ”
“เจ้าค่ะคุณหนู”
“ท่านพี่ยังมิตื่นหรือ?”
“เจ้าค่ะ…เมื่อคืนเข้าผ่าตัดด่วนเสร็จสิ้นเกือบตีสาม”
“อืม…”
“มื้อเช้าทานอะไรดีเจ้าคะคุณหนู?”
“……………………………………………”
“คุณหนู…เอ๊ะนั่น…””
“น่ารังเกียจนัก!!!”
“จะ…จริงด้วยเจ้าค่ะ…ในสถานศึกษากลับมาลอบกระทำการเยี่ยงนี้มิสมควรอย่างยิ่ง…แม้จะเพียงจับมือถือแขนทว่าในที่ลับตาผู้คนเช่นนั้น”
“ย่อมหาได้มีเจตนาที่บริสุทธิ์ไม่”
“ถูกต้องเจ้าค่ะ…สองคนนี้เรียนคณะใดกัน?”
“……………………………………………”
“คุณหนูเห็นหน้าไหมเจ้าคะ?”
“……………………………………………”
“คุณหนู”
“เห็น”
“ถ้าเช่นนั้น…”
“แต่นึกมิถึงเลยว่าจะ
เป็น…นาง”
“?”
“แล้วหลังจากนี้สถานการณ์จะเป็นเช่นไรต่อไป?”
…
“หลับ…ไม่เต็มตา”
…เป็นอีกครั้งที่ผมตื่นเช้าด้วยความไม่ผ่องใสเพราะเรื่องเมื่อคืนแม้อานิภาจะบอกว่าไม่ต้องกังวลก็ตาม…
“……………………………………………”
(ชะอุ๊ย!!…อานีย์)
“…หากมิว่าอะไรอาขออาบน้ำก่อน”
“เชิญ…เชิญครับ”
“ขอบใจจ้ะ”
(ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มก็อาจหมายความว่าอานีย์ไม่ได้ถือโทษเอาความเราแล้วสิ…หืม?)
“อ๋อม…เธอไปทำอะไรมาน่ะ?”
“ถาม..ยัย…ยัยอาบ้าของนายเถอะ!!”
“หา!?”
“โอ๊ย–…ขาไม่มีความรู้สึกแล้ว”
(ฝนก็เดินขาสั่นพั่บๆมาเชียว)
“ไม่ได้วิ่งไกลขนาดนี้มานาน…เหนื่อยจริง”
(พี่แคท)
“ที่ว่าไกลนั่น?”
“…วิ่งไปกลับสิบกิโลเมตร”
“ฮ้า!!!”
(ไกลขนาดนั้นเลย)
“ไม่ได้วิ่งเหยาะๆนะ”
“มีควบตะบึ่งด้วย…อุ!!…หนูจะอ้วก~~”
“ทำตัวอ่อนแอไปได้”
“โธ่เจ๊~~”
“เช็ดเหงื่อก่อนครับ”
“อืม”
“เฮ่ยๆๆ…ให้แต่สุรีย์พรรณคนเดียวไม่ยุติธรรมนี่หว่า?”
“เดี๋ยวเอาให้น่า–”
“ต้องเช็ดให้ด้วย”
“เออๆ”
“ตัวเองอ่ะ~~…เค้าจะเป็นลมอยู่แล้ว”
“ยัยนี่ตัดหน้าฉัน!!”
“ใครดีใครได้ค่า~~”
“น่ารำคาญ”
…พี่แคทตัดบทเดินขึ้นชั้นสองปล่อยให้อ๋อมกับฝนแย่งกันให้ผมเช็ดเหงื่อและจังหวะนั้นอานีย์ก็ออกมาจากห้องน้ำ…ผมว่าลำบากเหมือนกันนะที่อานีย์ไว้ผมยาว(มาก)เวลาอาบน้ำจึงต้องรวบไว้เสมอ…
“อู้หู~~”
“เดี๋ยวเถอะ!!”
“มีผู้ใดเห็นกางเกงในของน้าไหม?”
“อื๋อ!?…พลังทำลายล้างรุนแรงมาก”
“ใครจะเอาของน้าไปเล่า?”
“มิรู้…น้าวางไว้ในตะกร้า…แล้วนั่น…ผ้าขนหนูของน้ามิใช่หรือ?”
“ผมเอามาให้อ๋อมเช็ดเมื่อกี้”
“…เป็นเธอเองสินะ?”
“ครับ?”
“บอล!…พื้น”
“พื้น?…ว้ากกกกกกกกก~~”
(กางเกงในผู้หญิงตกอยู่ใกล้ๆเท้าของเรา…มัน…มันต้องติดมากับผ้าขนหนูแน่นอน)
“ไม่ใช่อย่างที่อาคิดครับ…มันติดมือ”
“ติดมือ?”
“เอ้ยไม่ใช่ครับ!!…ติดมากับผ้าขนหนู”
“………………………………………….”
“อ๋อม…ฝน…พูดอะไรบ้างสิ”
“เอาน่ะๆ…บอลไม่สนใจกางเกงในของน้าหรอก…เขาชอบดูของสาวๆอย่างของฉันมากกว่า”
“ยะ…ยัยบ้า!!”
(แทนที่จะพูดอะไรให้มันดีขึ้น)
“ไอ้ที่ดูเหมือนของผู้ชายเนี่ยนะ?”
“แบบผู้หญิงฉันก็มี!!”
“หึๆ”
“หัวเราะอะไรวะ?”
“ก็เห็นแต่บอลชอบดูของหนูอ่ะ”
“ฝน!!
“ได้ยินแล้วหงุดหงิดว่ะ”
“พูดอะไรกันช่างมิสมกับเป็นกุลสตรี…น่าเบื่อที่สุด”
“…………………………………………………….”
…
“ฝน”
“จ๋า~~”
“บอลหายไปไหน?”
“ฮึ!!…ก็พี่อ๋อมน่ะสิคะ”
“ทำไม?”
“แอบพาบอลออกไปข้างนอกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้…หนูไปซักผ้าแป๊บเดียว…หายแส๊บหายสอยทั้งคู่เล้ย!!!”
“………………………………………………..”
“หนูทำงานบ้านเสร็จแล้ว…เราออกไปตามหาสองคนนั่นกันเถอะค่ะ”
“จะไปตามหา…รู้หรือไง?”
“โธ่เจ๊~~…เครือข่ายเรามี…ไม่ยาก”
“ไม่ต้อง”
“อ้าว!?”
“…สองคนนั่นอยากทำอะไรก็ทำไป”
“ไหงงั้น?”
“หึๆๆๆๆๆ”
“แม่หัวเราะน่าขนลุกจัง”
“ชิๆๆ…เสียมารยาทนะยัยหนู!”
“แล้วแม่หัวเราะทำไมอ่ะ?”
“ก็ดูพี่เราสิ…ถ้าตอนนี้มีใครมาแหย่ล่ะก็โดนตบคว่ำแน่…แล้วเราล่ะไม่หึงบ้างเหรอ?”
“ใครว่า?…หนูหึงจนขาสั่นพั่บๆแล้วเนี่ย”
“งั้นก็อย่าช้า”
“โอเค!!…ฝนจะไปเดี๋ยวนี้…อื๋อ?”
“เจอเมื่อไหร่บอกทันที…เข้าใจมั้ย?”
“นั่นแน่!!!…เจ๊”
“อึ๊ก!!”
“ก็ยอมรับมาซี่ว่าหวงบอลขนาดไหน…อยากให้บอลอยู่ใกล้ๆตลอดใช่มั้ยล่า?”
“…แค่จะให้อยู่ในสายตาเท่านั้นไม่งั้นชอบก่อเรื่อง”
“อ๋อๆๆๆ”
“จะออกไปแล้ว…ถ้าอยากอยู่บ้านก็ตามใจ”
“เอ้ย!!…รอด้วย~~”
“…………………………………………………….”
“อารมณ์เสียคนอื่นและไหงต้องมาลงที่หนูด้วยก็ไม่รู้…แม่ดูจิ”
“ฮะๆๆ”
…
“รถคันนี้วิ่งเข้าตัวเมืองใช่มั้ย?”
“ใช่”
“น่าสนุกดี”
“อ๋อมจะไม่ใส่หมวกหน่อยเหรอ?”
“ทำไมต้องใส่?”
“เพราะผมเธอแปลกกว่าคนทั่วไป”
“แล้วยังไง…ฉันไม่จำเป็นจะต้องปกปิดมันเพราะนี่เป็นความภาคภูมิใจของฉัน”
“……………………………………………………”
“นายไม่สบายใจหรือยังไง?”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“งั้นทำไม?”
“คือ…ฉันไม่อยากให้เธอตกเป็นเป้าสายตา”
“โอ–…หรือว่า?”
“?”
“นายไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นมาสนใจฉันใช่เปล่า?”
(ไหงคิดแบบนี้ได้?)
“ฮะๆๆ…ฉันก็นึกว่าอะไร…บอกกันตรงๆก็ได้นี่หว่า!!…ที่แท้นายก็หวงฉันเรอะ?”
“……………………………………………………”
“เอ้า!…ฉันใส่แล้ว”
“อะ…อืม”
(เข้าใจแบบนี้ก็ดีแฮะ)
…อีกประมาณครึ่งชั่วโมงรถก็มาส่งที่ปลายทาง…ญาติสาวผู้พี่ชวนผมออกมาข้างนอกโดยบอกว่าอยากเห็นผู้คนตลาดร้านช่องแต่ผมก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าคนที่เกลียดการอยู่ในชนหมู่มากอย่างอ๋อมทำไมถึงอยากออกมาเที่ยว…
(บอกอยากมาเที่ยวในห้างสรรพสินค้าแต่ถ้าไม่ก่อเรื่องยุ่งก็จะดีหรอก)
“แกมีปัญหาอะไรกับฉันวะ?”
(เฮ่ย!!!…ยังไม่ทันจะก้าวเท้าเข้าประตูห้างเล้ย~~)
“เปล่าครับ…ผมแค่จะถามว่าสนใจเปิดเบอร์ใหม่…”
“ไม่สนโว้ย!!!…แกตามตื๊อฉันแบบนี้มีแผนชั่วงั้นสิ?”
“ปละ…เปล่าครับ”
“บ้าจริง!!…อ๋อมมานี่”
“อะไรเล่า?”
“บอกให้มา…ขอโทษด้วยนะครับ”
“จะขอโทษมันทำไม?”
“เงียบ!!…อย่าทำตัวมีปัญหา!!!”
“อึ๊ก!!”
(โคตรอายเลยให้ตาย)
“จะพาฉันไปไหน?”
“หัดใจเย็นๆหน่อย…คนนั้นเขาไม่มีอะไรแค่จะขายของเฉยๆ”
“ฉันไม่ชอบนี่หว่า”
“ก็บอกไปว่าไม่เอาหรือมีอยู่แล้ว…ไม่ใช่ไปตะคอกอย่างนั้น”
“……………………………………………………..”
“เข้าใจมั้ย?…ถ้าไม่ฟังกันฉันไม่พามาอีกแล้ว”
“ฮื่อๆ…ไม่ต้องเสียงดังแบบนั้นน่ะ…ฉันขอโทษนายก็ได้…หึ!…ถ้าไม่ใช่เพราะนายเป็น…”
“ว่าอะไรนะ?”
“ไม่มีอะไร”
“………………………………………………………”
(“เจ้าอ๋อมนี่ทั้งดื้อทั้งรั้นใครพูดอะไรก็ไม่เคยฟัง…ขวางโลกของแท้เลยละ”
“แบบนี้ผมจะรับมือไหวได้ยังไง?”
“ก็ไม่แน่…ข้าว่าเจ้าอาจเป็นข้อยกเว้น”
“?”
“นี่ก็เป็นแค่ความเห็นของข้าคนเดียว…ข้าว่าเจ้าอ๋อมน่ะจะเชื่อฟังและก็ทำตามที่เจ้าสั่งทุกอย่าง”
“โห~~”
“แต่เจ้าต้องเสียท่าให้มันก่อน…ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“คุณปู่!!!…พูดเป็นเล่นไปได้”)
“ต้องพิสูจน์”
“หืม?”
“อ๋อม…ฉันไม่เคยเห็นเธอใส่กระโปรงเลยสักครั้ง”
“ก็ฉันไม่ชอบ”
“แต่ฉันอยากเห็นอ๋อมใส่กระโปรงจัง”
“อ๋า!!”
(หน้าบึ้งเลยวุ้ย!?)
“คือว่า…จะไม่ลองใส่ให้ดูสักหน่อยเหรอ?”
…นายอยากดูจริงๆรึ?”
“ใช่แล้ว”
“ก็ได้…ในเมื่อนายบอกให้ฉันใส่ฉันก็จะใส่”
“นี่ไม่ใช่การออกคำสั่งนะ”
“ต่อให้นายสั่งฉันก็จะทำ”
(โอ้ว~~…เจ้าหล่อนทำตามคำขอของเราจริงๆด้วย)
“แล้วจะให้ฉันใส่กระโปรงแบบไหน?…ยาวสั้นจีบหรือรัดรูป”
“รัดรูปสั้นๆ”
“ฮึๆ…นายนี่ทะลึ่งไม่เบา”
“แต่ฉันเลือกไม่เป็น”
“ให้เป็นหน้าที่ฉันเอง…จะทำหน้าแปลกใจทำไม?..ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิงย่ะ!!”
“แหะๆ”
“คอยดูให้ดีล่ะกัน”
(ญาติสาวผู้พี่หายเข้าไปร้านขายเสื้อผ้าสักครู่หนึ่งก็ออกมา…ว้าว!!!…เธอใส่กระโปรงรัดรูปสีขาวชายสั้นเหนือเข่า…หูย~~…ขาขาวจั๊วะเชียว)
“เป็นไง?”
“…………………………………………………..”
“ไม่สั้นเกินไปนะ”
“…………………………………………………..”
“นี่!!”
“…………………………………………………..”
“เฮ่!”
“เอ้อๆ…เหมาะ…เธอใส่กระโปรงแล้วเหมาะมาก”
“งั้นรึ?…แต่ฉันชักอายว่ะ…คนมองกันเต็มไปหมด”
“เพราะเธอสวยไง”
“ตั้งนานเพิ่งมาชมว่าฉันสวยหมายความว่าอะไร?”
“เอาน่าๆ…ไปหาอะไรกินกันเหอะ…ฉันชักหิว”
“เดี๋ยว!!…อะไรน่ะ?”
“อ้าว!?…ควงแขนฉันไง…หรือไม่กล้า?”
“หนอยแน่~~…มีอะไรที่นางพญาเสืออย่างฉันไม่กล้าบ้างยะ?”
(แต่หล่อนหน้างี้แดงก่ำเลย…น่ารักไม่เบา)
…
“ฉันไม่เคยกินของแบบนี้”
(ไก่ทอดยี่ห้อนี้ใครๆก็รู้จักดีแต่ญาติสาวผู้พี่คนนี้ไม่เคยกินเลยสักครั้ง)
“แล้วอร่อยมั้ย?”
“…ก็ดี”
“อ๋อม”
“?”
“เธอมีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า?”
“………………………………………………..”
“ว่ามาเถอะ”
“จริงๆแล้ว…ที่นี่เป็นสถานที่ที่ฉันเกลียด”
“หือ?”
“เพราะฉันชอบที่ๆเงียบสงบและแวดล้อมไปด้วยธรรมชาติที่สุด”
“แต่คนเราต้องรู้จักปรับตัวเอง”
“…นายนี่”
“อะไร?”
“สอนฉันมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ?”
“ไม่ได้สอนแค่แนะนำ”
“สำหรับฉันมันก็คือความหมายเดียวกัน…รู้อะไรมั้ย?…นอกจากแม่แล้วก็มีนายนี่แหละที่กล้าสั่งสอนฉัน”
“…………………………………………….”
“ฉันน่ะนะเกลียดการถูกสอนสั่งที่สุดและโดยเฉพาะใครที่ไม่ได้รู้จักฉันดีพอด้วยยิ่งเกลียดมหาเกลียด”
“สาเหตุนี้เธอจึงไม่ชอบพี่เซค”
“ยัยนั่นมันรู้จักฉันดีแต่ชอบพูดมาก”
“เพราะเป็นห่วงกันไม่ใช่หรือ?…ยังไงเธอก็เป็นพี่สาวของอ๋อม”
“นี่นายจะเข้าข้างยัยซกมกแอบจิตนั่นเรอะ?”
“เปล่า”
“ไม่ใช่ไม่เข้าใจแต่ยัยนั่นยังทำตัวดีๆไม่ได้แล้วจะมาบังคับฉัน…ฝันไปเถอะ”
“แล้วถ้าฉันบังคับเธอจะว่ายังไง?”
“หา?”
“เออ–”
“นายนี่นะ?”
“อืม”
“เอ้า!…จะบังคับอะไรฉันก็ว่ามา?”
“อือ–”
“ที่แท้นายยังนึกไม่ออก”
“กะ…ก็ใช่”
“ฮะๆๆๆ…ไว้ให้นึกออกแล้วมาสั่งฉันเถอะแต่ว่า…”
“?
“ฉันในตอนนี้อยากจะสั่งนายสักอย่าง”
“อ๋อมจะให้ฉันทำอะไร?”
“เป็นเรื่องดีน่ะ”
“…………………………………………………..”
…
“โอออออออออออ
“……………………………………………..”
“อูยยยยย…ดีจริงๆด้วย”
“อื้มๆๆ”
(ที่แท้เราก็ถูกสั่งให้ไปเปิดห้องในโรงแรมที่อยู่ติดกับห้างนั่นเองและพอเข้าห้องมาได้ลูกพี่ลูกน้องวัย 20 ก็จับเราถอดเสื้อผ้าลากขึ้นเตียงแล้วโดนโม๊กควยทันที!!!)
“โอออออออออ…บะ…แบบนั้นแหละ…อาววววววววววววว”
“…………………………………………………….”
“เก่งจังเลย…อือออออออออออออออ…โอ๊ออออออออออออ…สะ..เสียวหัวควย”
“…………………………………………………….”
(ลูกพี่ลูกน้องของเราใช้ปากใช้ลิ้นได้คล่องแคล่วกว่าเมื่อก่อนซะอีก…ต้องไปฝึกฝนมาแน่ๆ)
…อ๋อมเล่นงานผมซะตัวงอเป็นกุ้งถูกน้ำร้อนจนทนไม่ไหวต้องร่ำร้องขอโอกาสให้ผมได้ใช้ท่อนเนื้อแยงรูสวาทของเธอเสียทีแต่ญาติสาวผู้พี่ยังสนุกกับการทดลองอมดูดแท่งหรรษาของผมและสักพักหล่อนค่อยๆถอดกางเกงในออกซึ่งสังเกตได้ว่ามีรอยคราบเปียกบริเวณเป้าก่อนจะตามด้วยกระโปรงสั้นตัวใหม่…
“ถอดเสื้อด้วย”
“รู้แล้วน่า–”
“………………………………………………..”
“ฉันไม่ค่อยชอบยกทรงเลยพับผ่าสิ”
“ช่วยไม่ได้…เธอออกมานอกหมู่บ้านก็ต้องแต่งตัวให้มิดชิด”
“พูดเหมือนแม่เลย”
“เห็นมะ?”
“จริงสิ…ช่วงนี้นายเย็ดกับแม่ฉันบ่อยหรือเปล่า?”
“ไม่…ไม่บ่อยหรอกเพราะฉันต้องไปไหนมาไหนกับพี่แคทหรือฝน”
“อือ–…มิน่าแม่ถึงบ่น…อุ๊!!…อู๊ยยยยยยย”
“โอออออออออ”
“อือออออออออออออออออ”
(อ๋อมก้าวขาขึ้นนั่งยองๆและใช้นิ้วป้ายเอาน้ำเมือกที่เอ่อเยิ้มปากรูละเลงลงบนหัวหยักก่อนจะจับแท่งควยจ่อที่รูแล้วออกแรงดันเข้าไปรูหีตัวเองพรวดเดียว…ทั้งผมและสาวเจ้าผมทองสะดุ้งเฮือกครางออกมาเกือบจะพร้อมๆกัน)
“อูยยยยยยยยยยยย…ซีดสสสสสสสสสส…ไม่ได้โดนควยซะนาน…โอออออออออออ”
“เจ็บก็บอกนะ”
“ไม่ๆ…แค่ตึงๆ”
“ซีดสสสสสสสสสสสสส…โอวววววววววววววววววววว”
“อาววววววววววววว…ซีดสสสสสสสสส…อือออออออออออออ…มะ…มันส์จังเลยยยยย”
“มันส์หีใช่มั้ย?”
“อื้อ!!…มันส์หีที่สุด”
(อ๋อมยกก้นขึ้นลงเร็วขึ้นซึ่งมันก็สร้างความเสียวให้เราจนร้องครางชนิดแผ่นหลังลอยแทบจะไม่ติดเตียง)
“อูวววววววววววววววววววว…โอวววววววววววววววววว”
“อะไรบอล?…ฉันกำลังเสียว!!”
“หันตูดมาหน่อย”
“ฮื่อ~~….ไม่อยากเห็นหน้ากันเหรอไง?”
“ไม่ใช่…ฉันอยากเห็นก้นสวยๆของอ๋อม…ตอนขย่มขึ้นลงน่าดูที่สุดเลย”
“ฮึ!!…ก็รู้แก่ใจดีว่าฉันไม่ขัดคำสั่งของนายอยู่แล้ว”
“ดีมากๆ”
“ฉันจะเป็นอย่างที่นายชอบ…จะเชื่อฟังและทำตามทุกอย่าง…ขอแค่นายอยู่กับฉัน”
“ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะไปที่ไหน”
“นายสัญญาแล้วนะ”
“โออออออออออออออ…ซีดสสสสสสสสสสสสสส…อ๋อม…มะ…ไม่ไหวแล้ว…น้ำจะ…น้ำใกล้จะออก…โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
“อึ๊ยยยยยยยยยยยยยยย…ปล่อยออกมาเลย…มีเท่าไหร่ก็ปล่อยออกมาให้หมด”
“ออกแล้ว…ออกแล้วววววววววววว”
…ขาดคำท่อนเนื้อก็ขับน้ำกามกระฉูดเข้าไปในร่างกายผ่านทางอวัยวะเพศของญาติสาวผู้พี่…อ๋อมนั่งแช่ปล่อยให้ผมพ่นน้ำคาวสีขุ่นใส่ร่างของเธอเต็มที่สักพักก็ขยับตัวออกแล้วคว้าควยผมเข้าปากพลางดูดเลียน้ำอุสุจิจนหมด…
“เดี๋ยวฉันจะปลุกควยนายให้ฟื้นเอง…วันนี้นายฟ้าเหลืองแน่!!”
“จะรอดูเลยว่าเธอจะแน่อย่างที่พูดหรือเปล่า?”
“ฮะๆๆ…นายนี่มันช่างกล้าจริงๆ…ไม่มีใครท้าทายฉันอย่างนี้มาก่อน…ได้รู้กัน!!!”
…
“เดินไหวป่าว?”
“ไหวซี่~~”
“ถ้าไม่ไหวก็บอกฉันประคองให้”
“เฮ่ย–…ฉันไม่ปวกเปียกขนาดนั้น”
“แต่ฉันว่านายควรหาเวลาออกกำลังกายให้มากกว่านี้”
“นั่นสิ”
“พาวิ่งสักสิบกิโล”
“บ้าเหรอ?”
“ล้อเล่น”
(นึกว่าเอาจริง)
“บอล”
“หืม?”
“วันนี้ฉันสนุกมาก”
…เล่นเกมส์จบไปสองยก…เชคอินตอนเที่ยงเชคเอ๊าท์เกือบบ่ายสามเล่นเอาขาสั่นไปเหมือนกันเพราะอ๋อมแรงดีมากขึ้นขย่มเกือบตลอดกระแทกหน้าขาผมซะเป็นรอยแดงเชียว…ญาติสาวผู้พี่ตั้งแต่ออกจากโรงแรมก็อารมณ์ดีหน้าตายิ้มแย้มอย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่ง…
“เสร็จซะทีนะคะ”
“ฝน!?”
“มารับถึงที่เชียวเหรอเนี่ย?”
“บริการทุกระดับสุดแสนประทับใจไงคะ”
“ฮะๆๆ…ก็ดี!!…จะได้ไม่ต้องเสียเวลาโบกรถ”
“รถจอดอยู่ข้างหน้าค่ะ”
(ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาว่าใครขับ)
“อืมๆ…ดูท่าเธอจะมีเรื่องคุยกับบอล…งั้นฉันไปรอที่รถก่อนล่ะกัน”
“…………………………………………………..”
“เฮ่!”
“อุ๊บ!!”
“มองตาเค้า”
“อะไรเล่า?”
“บอกให้มอง!!”
“…………………………………………………..”
“เจ๊โกรธอยู่นะจะบอกให้”
“เรื่องอะไรกัน?”
“ยังจะมาถามอีตาบ้า!!…แอบออกมาจู๋จี๋กับพี่อ๋อมสองต่อสองเป็นใครจะไม่โกรธบ้างยะ?”
“ฉันก็ถูกลากออกมานี่นา”
“แต่ก็สบายตัวใช่มั้ยล่า?”
“โอ้ย!!…อย่า…อย่าบีบ~~”
“แล้วคืนนี้ตัวเองจะมีแรงเหลือเอากับเค้ามั้ย?”
“หา?”
“ไม่หาละ!!…นายน่ะต้องทำอะไรให้มันเท่าเทียมกัน…คอยดูนะคอยดู…ถ้าปลุกแล้วไม่ลุกล่ะน่ากลัวแน่จะบอกให้!!!”
(อะไรของยัยผีวะ?)
“ว่าแต่…เค้าแปลกใจมาก”
“ทำไม?”
“พี่อ๋อมไหงถึงใส่กระโปรงได้เนี่ย?…ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นสักครั้ง”
“ฉันขอให้ใส่เองแหละ
“นายเนี่ยนะ?”
“อื้อ!!”
“โฮ่~~”
“?”
“ไปๆๆ…ขึ้นรถ…เตรียมแก้ตัวกับพี่แคทให้ดีเถอะ…เจ้าหน้าที่หอควบคุม”
“อะไรของเธอ?…เจ้าหน้าที่หอควบคุม”
“ไม่เคยเห็นที่สถานีรถไฟเหรอไงห๊ะ?”
(หนอย~~…หลอกด่าเราว่าสับรางเก่ง…อึ๋ย!!…พี่แคท)
“กลับกันได้แล้ว”
…ถึงน้ำเสียงจะที่ฟังแล้วให้ความรู้สึกที่เย็นชาตามแบบฉบับของพี่แคทแต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไปอย่างแน่นอน…
…
“หากเป็นเช่นนั้นจริงคุณหนูรองจะทำอย่างไรต่อไปหรือเจ้าคะ?”
“ควรจะนิ่งหรือพูดออกไปเราก็มิอาจจะตัดสินได้ดอก…ทว่า”
“………………………………………………..”
“บ่อเกิดคือความเหินห่างสินะ”
“ดิฉันขอเสนอว่าเรามิสมควรจะพูดออกไป…อย่างน้อยก็ในเวลานี้”
“ถูกต้อง…การคาบข่าวไปบอกใครๆโดยหาได้เกี่ยวข้องกับตนนั้นมิใช่นิสัยของเรา”
“เจ้าค่ะ”
“…………………………………………………”
“คุณหนูรอง”
“…………………………………………………”
“คุณหนูมีอะไรหรือเจ้าคะ?”
“…เปล่า”
“เช่นนั้นก็กลับเถิดเจ้าค่ะ”
“เจ้าไปก่อน”
“…………………………………………………”
“…………………………………………………”
“ไหมมองมิเห็นเลยหรือไงนะว่าเดินผ่านลูกนกไปหนึ่งตัว?”
“…………………………………………………”
“แต่ว่า…เหตุใดลูกนกตัวนี้จึงมีขนสีเงินที่ยามต้องแสงอาทิตย์ก็ส่องประกายที่สุดแสนจะงดงามเหลือเกิน?”
“คุณหนูเจ้าคะ”
“อืม–…จะไปเดี๋ยวนี้”
…
ตัวอย่างในตอนหน้า…ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 98 “ผู้ไม่เคยรักใครอย่างแท้จริง!?”
“กระทั่งพี่รีย์ก็ยังมองไม่ออกหรือคะว่าเด็กผู้หญิงที่อยู่กับพ่อเป็นใคร?”
“ไม่รู้…แต่พี่มั่นใจว่าไม่ใช่อุษณรัศมีหรือสิตลรัศมีเพราะทั้งสองมีพระเวทย์เทียบเท่ากับพี่ซึ่งพี่จะต้องรู้”
“แล้วผู้ที่มีพระเวทย์เหนือกว่าพี่รีย์ก็เห็นจะมีเพียงหัสดินเทวนาถ…ไม่!!…เขาไม่มีทางมาทำอะไรแบบนี้”
“หากตัดอชินีสุราลัยออกไป…ไม่จริง!!!…เป็นไปไม่ได้!!!!…ก็…ก็เวลานี้นางยังหลับใหลอยู่ไม่ใช่หรือ?”
……………………………………………………………….
“ท่านดูแลเราเป็นอย่างดีเช่นนี้ก็เห็นทีจะต้องได้รับสิ่งตอบแทนบ้าง”
“หนูน้อย…จะตอบแทนอะไรพี่เหรอ?…แต่จริงๆพี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะแค่อยู่เป็นเพื่อนหนูเท่านั้นเอง”
“นั่นก็คือ…วาระสุดท้ายแห่งชีวิตของท่านอย่างไรล่ะ?”
“โอ้โห!!…ขำไม่ออกนะเนี่ย?…จะเล่นแรงไปหน่อยแล้วมั้ง?”
………………………………………………………….
“ทำไมพี่ถึงคาดไม่ถึงว่าเป็นนาง?…เทพบดีแห่งการหยั่งรู้…พญาหงส์ผู้ไม่นำพาต่อความรู้สึกผิดชอบชั่วดี”
“เราจะทำยังไงดีคะ?…เพราะพระเวทย์ที่เหนือกว่าเราทั้งหมดพี่รีย์จึงมองไม่ออกว่าเป็นราชหงส์สุรัมภา”
“และยังได้รับการขนานนามว่าเป็นเทพบดีแห่งการทำนายอีกด้วย…คุณพ่ออย่าฟังคำพูดของนางเด็ดขาด!!!!”
“ระ…ร่ำลือว่าการพยากรณ์ของนางไม่เคยผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียว…แบบนี้อนาคตของพ่อต้องเปลี่ยนแน่!!!!”
…
