จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 1

“อุแว้ อุแว้……….อุแว้” เสียงดังจากซากเรือที่กำลังจะจมพร้อมมีไฟลุกท่วมเรือ
“เอ๊ะ! เกิดเหตุอันใดขึ้น ”
ชายชราถามตัวเองแล้วลอยร่างด้วยวิชาตัวเบาแตะจอกแหนก้าวเท้าเหยียบทะเลซอยเพียงสี่ห้าครั้งก็สามารถถึงเรือที่ลังจะจมทั้งที่เรือห่างถึง1-2ลี้ทีเดียว
“ประหลาด ประหลาด”
ชายชราพูดได้แต่เพียงเท่านั้น เพราะสภาพที่เห็นเด็กน้อยทารกวัยเดียงสาอายุไม่น่าเกิน 3 เดือนกำลังดิ้นขลุกขลักในน้ำที่กำลังท่วมเรือโดยมีแต่หน้าโผล่มาโดยล้อมรอบไปด้วยเปลวไฟที่ร้อนแรงสภาพที่ขัดกันเช่นนี้ถ้าไม่มีน้ำไฟก็
ไหม้ไม่มีไฟน้ำก็ท่วมชายชรารีบอุ้มเด็กทารกนั้นมากับอกยิ่งประหลาดใจมากกว่าเก่าสืบเนื่องจากชีพจรของเด็กทารกนั้นมี 2 สายทั้งร้อนและเย็นจากนั้นก็เหลียวมองดูจากสภาพเรือที่กำลังจะจมหาได้มีซากศพแต่อย่างใดจนชายชราต้องร้อง”ประหลาด ประหลาด”อีกครั้งเด็กคนนี้มีแต่ความมึนงงสับสนหาคำตอบไม่ได้แต่อย่างใด
“เอาล่ะ เราจะเลี้ยงเด็กน้อยเจ้าเองเรื่องประหลาดทั้งหลายให้เจ้าเมื่อโตได้แต่หาคำตอบเอง”
กาลเวลาผ่านไป 15 ปีใต้ภูเขาทิเกี่ยม(ภูเขากระบี่เหล็ก)มีชายสองคนนั่งสนทนากันอยู่ชายคนหนึ่งแก่หง่อมอายุมากกว่า 80 ปีอีกชายหนึ่งรูปร่างสูงสง่าหน้าตาเปล่งปลั่งค่อนข้างแดงแต่ตัวกลับซีดขาว
“ซือแป๋ ข้าพเจ้าเข้าใจในจุดซาแมะแล้วแต่ซี่แมะกับลักแมะศิษย์ยังไม่เข้าใจเท่าไร”
“เจ้าไม่ต้องรีบร้อนจุดที่เจ้ากล่าวมาเจ้าต้องผ่านจุดโหงวแมะก่อนแต่ทิ้งเรื่องนี้ไปก่อนเรามาคุยเรื่องของเจ้ากันก่อน”
“ซือแป๋มีอะไร”
“บ่อเมี้ย”(นิรนามไร้ชื่อ)เราเคยเล่าให้เจ้าฟังเมื่อคราวที่เราพบกับเจ้านั้นแล้วใช่ไหมเจ้ารู้ไหมมันส่งผลอย่างไรกับร่างกายเจ้า”
“ศิษย์ทราบแต่ว่าข้าพเจ้าไม่สามารถฝึกวิชาได้แต่น้ำหนักเหล็กที่ซือแป๋ให้ศิษย์ใส่ศิษย์ไม่เคยถอดและเพิ่มขึ้นทุก 10 ชั่งทุกปี”
“ไม่ใช่ว่าจะฝึกไม่ได้เพียงแต่จะต้องมีพลังร้อนเย็นที่เท่าเทียมกันมากดจุดทั้ง 12 ของเจ้าพร้อมกันแต่ก็เป็นเรื่องที่ยุ่งยากมากที่จะมีใครสามารถแก้ไขให้เจ้าได้เอาเถอะเจ้าไปนอนเถอะตอนนี้ยาม3แล้วพรุ่งนี้เจ้ามีเรื่องที่ต้องเรียนกับเรามากมายนักถึงแม้เจ้าฝึกวิทยายุทธไม่ได้แต่วิชาการแพทย์ของเจ้าข้ารับรองไม่น้อยหน้าใครเด็ดขาดไปเถอะ”บ่อเมี้ยรับคำและเดินออกไปโดยดี
ตอนเช้า
“บ่อเมี้ยเช้าแล้วทำไมเจ้ายังไม่ตื่น”
“ตะ ..ตื่น..ละ…แล้ว…..ซือแป๋แต่….”
“มีอะไรเกิดขึ้นงั้นรึ”
ชายชรารีบเดินเข้าไปในถ้าที่เป็นที่พักของบ่อเมี้ยแล้วพบว่าตรงเป้ากางเกงของบ่อเมี้ยมีคราบเป็นดวงอยู่จึงหัวเราะ
“ฮะ…..ฮะเจ้าโตป่านนี้ยังฉี่รถที่นอนอีกเหรอ”
“ปะ……..ป่าวมะ……ไม่………..รู้เป็นอะไรมันห้ามไม่ได้อะไอ้นี่ก็แข็งตลอดเลย”
บ่อเมี้ยพูดพร้อมชี้ไปที่ตัวปัญหาหน้าที่แดงก็แดงฉานมากกว่าเดิมจนเหมือนสีแดงมาทาหน้า
“ฮะ…ฮะซือแป๋รู้ล่ะนี่เป็นสัญญาณของการเจริญวัยไม่ใช่ปัญหาอะไรเมื่อเจ้าโตกว่านี้เจ้านี้ก็จะเป็นตัวแทนในการสืบพันธ์ของเจ้า”
บ่อเมี้ยไม่ใช่คนโง่ค่อนข้างเป็นเด็กฉลาดเคยเห็นการสมสู่ของสัตว์ต่าง ๆมาบ้างจึงเริ่มเข้าใจ
“มาเจ้าเมื่อเราปั้นให้เป็นจอมแพทย์แห่งยุคเราก็จะให้ศึกษาถึงสตรีเพราะเป็นวัยที่เจ้าควรจะรู้”
บ่อเมี้ยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมเดินตามจอมแพทย์ไปตลอดทั้งวันบ่อเมี้ยได้ศึกษาจากภาพวาดสตรีต่าง ๆทั้งจุดและสิ่งเร้นลับ และน่าหลงใหล จนบ่อเมี้ยรู้สึกว่าในบรรดาสรรพวิชาที่อาจารย์สั่งสอนมาวิชา”สตรี”เป็นสิ่งที่เขาอยากเรียนมากที่สุดซึ่งแน่นอนบ่อเมี้ยเองก็รู้สึกได้ถึงการตื่นตัวของตัวเองตลอดทั้งวันจนเจ็บไปหมดโดยไม่กล้าถามอาจารย์ว่าจะมีวิธีแก้ไขอย่างไร