จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 14

บ่อเมี้ยฟื้นจากการหลับไหลบนหน้าอกมีสาวน้อยหน้าใสนามซากุระฟุบอยู่บ่อเมี้ยนึกถึงตอนที่สามารถหาทางน้ำใต้ดินซึ่งน้ำต้องไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอเพื่อไม่ให้พัดพรากจากกันเบญจมาศได้ให้ผ้าแพรผูกเชื่อมต่อกันโดยให้โบตั๋นคนแรกตามด้วยดอกท้อ เบญจมาศสุดท้ายบ่อเมี้ยและซากุระตามลำดับบ่อเมี้ยได้ขยับซากุระจากด้านหลังมาอุ้มด้านหน้าปล่อยให้เท้าเป็นอิสระถึงแม้ซากุระจะค่อยยังช่วยจากการพยาบาลแต่
ก็ไม่มีแรงที่จะเดินอยู่ดี ซากุระจึงเหมือนตุ๊กตาที่บ่อเบี้ยจะอุ้มซ้ายหรือขวาและบ่อเมี้ยเคยแบกชุดเหล็กตั้งแต่เล็กน้ำหนักของซากุระจึงไม่มีผลอะไรซากุระหลังจากถูกเปลี่ยนมาอุ้มด้านหน้าเห็นหน้าบ่อเมี้ยพบว่าเป็นชายหนุ่มรูปงามแม้จะหน้าแดงแต่มีเสน่ห์ขนตางอนดวงตาดำขลับจมูกและปากได้รูปอย่างสมส่วนยิ่งรอยยิ้มมันช่างบาดใจทำให้ทุกอย่างกลมกลืนไปเสียหมดบ่อเมี้ยเมื่อเห็นซากุระมองมาคิดว่านางคงกลัวจึงยิ้มและบอกไม่ต้องกลัวมันต้องผ่านไปได้ ได้ผลซากุระรีบก้มหน้า หน้าแดงยิ่งกว่าบ่อเมี้ยเสียอีก
**** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ *****
บ่อเมี้ยคิดถึงตอนผ่านน้ำหลากซากุระกอดคอบ่อเมี้ยแน่นและถ้าทางจะหายใจไม่ทันเพราะสำลักน้ำบ่อเมี้ยจึงแบ่งลมหายใจ ทางปาก ซากุระทำตาโต ตกใจแต่ก็เข้าใจในทันทีจึงพร้อมรับการช่วยเหลือบางครั้งยังคราง อือในลำคอ แต่เมื่อถึงทางน้ำหลากแยกเป็นสองสายเนื่องจากตัวบ่อเมี้ยและซากุระมีน้ำหนักมากกว่าสามสาวทำให้แยกไปอีกทางนึงบ่อเมี้ยเห็นเบญจมาศ พยายามคว้าผ้าแพรที่ขาด สีหน้าของนางแสดงถึงความห่วงหาอาทร ร้องเรียกบ่อเมี้ย บ่อเมี้ยเองก็พยายามที่จะไขว้คว้าเช่นกันหลังจากนั้นบ่อเมี้ยก็ไม่รับรู้อะไรจนถึงตอนนี้
บ่อเมี้ยพยายามลืมตามองรอบๆพบว่าตัวเองอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่งเสียงทางน้ำไหลยังครืนครันอยู่แถวปลายเท้ามีร่องรอยการลากตัวบ่อเมี้ยขึ้นมาอือ ต้องเป็นซากุระ เห็นตัวเล็กๆกับมีแรงเยอะชะมัดบ่อเมี้ยแม้รู้สึกตัวแต่ไม่พยายามที่จะลุกขึ้นเนื่องจากซากุระหลับที่หน้าอกผมสยายสีดำสนิทรูปหน้าวงไข่ดวงตากลมโตจมูกนิดปากหน่อยน่าจูบชะมัด ซักพัก ซากุระเริ่มรู้สึกตัว ร้องอืมดวงตากลมโตจ้องมาที่บ่อเมี้ย
“ท่านตื่นแล้ว ตัวหนักน่าดูเลย กว่าข้าพเจ้าจะลากตัวท่านได้”
“เกิดอะไรขึ้น”
“ตอนที่แยกจากเจ้เจ้ หัวท่านไปโขกกับหินที่งอกออกมาท่านก็สลบไม่ได้สติ”
ซากุระพยายามขยับตัวแต่ยังติดผ้าแพรที่ผูกกับตัวบ่อเมี้ย บ่อเมี้ยจึงช่วยแกะผ้าแพรออกนางจึงยันกลายขึ้นแต่ยังนั่งทับส่วนล่างของบ่อเมี้ยอยู่
โอ้สวรรค์!นางไม่ได้ใส่เอี๊ยมเสื้อที่เปียกน้ำส่งผลให้เผยปทุมถันแนบกับเสื้อจนมองเห็นใหญ่กว่าดอกท้อและโบตั๋นแต่เล็กกว่าเบญจมาศยอดพธูดันเสื้อออกมาจนเห็นได้ชัดส่งผลให้แท่นหยกที่ถูกทับเกิดอาการฟ้องร้องทันที ซากุระรู้สึกตัวถึงความแข็งที่เกิดใกล้ดอกไม้จึงมองหน้าบ่อเมี้ยเห็นบ่อเมี้ยจ้องหน้าอกนางอยู่นางจึงรู้ตัว
“ห้ามไม่ให้ท่านมอง”
พร้อมยกมือปิดหน้าอกพร้อมก้มหน้า หน้าแดงกล่ำเพราะดอกท้อแท้ ๆ ถอดของนางออกและเมื่อไฟป่ามาจึงรีบใส่เสื้อลืมใส่เอี้ยม
“เอ่อ รีบลุกก่อนเถอะ”
บ่อเมี้ยรู้สึกเจ็บที่แท่งหยกฟ้องร้องและถูกทับ ทำให้ซากุระรีบลุกหันข้างหลังนั่งก้มหน้ามือกอดอกให้ทันที บ่อเมี้ยได้แต่ยิ้มส่ายหัว
บ่อเมี้ยรีบลุกล้วงไปในเสื้อถุงยังชีพที่กันน้ำยังอยู่ บ่อเมี้ยไม่สามารถนำกระเป๋ามาได้ ได้แต่เลือกยาที่จำเป็นพร้อมอุปกรณ์เล็กน้อยในการยังชีพใส่ถุงมัดปากให้แน่นและใส่ไว้ในเสื้อในเผื่อฉุกเฉิน บ่อเมี้ยสำรวจบริเวณถ้ำมีรากไม้ เศษไม้ที่อาจถูกน้ำพัดเข้ามาจึงรีบก่อกองไฟเพื่อความอบอุ่นก่อนที่คิดทำอะไรต่อไป
“เอาละซากุระท่านถอดเสื้อผ้าออก”
เสียงสวบสาบคือเสียงบ่อเมี้ยกำลังถอดเสื้อผ้า ซากุระก็รู้สึกผวาถึงแม้ดอกท้อจะพูดเป็นนัย ๆ แต่ไม่คิดว่าบ่อเมี้ยจะไม่นิ่มนวลกำลังบังคับให้นางถอดเสื้อผ้า
“ฮะ ฮะท่านคิดอะไรนะถ้าท่านอยู่ในเสื้อผ้าเปียกท่านจะไม่สบายมากกว่านี้และท่านต้องทำแผลด้วยนะ”
ซากุระจึงหันไปเห็นเสื้อผ้าของบ่อเมี้ยตากไฟอยู่ตัวบ่อเมี้ยเองก็อยู่ในสภาพเกือบเปลือยเผยให้เห็นตั้งแต่คอลงไปขาวเหมือนหยกแต่ทำไมหน้าจึงสีแดงดวงตาถูกปิดด้วยผ้าคาดเอว ซากุระเห็นจึงสบายใจค่อยถอดผ้าทีละชิ้นมีบางชิ้นที่ติดแผลทำให้นางต้องเผลอครางแต่ก็ถอดจนหมดเผยให้เห็นทั้งรูปทรงที่ได้สัดส่วนหน้าอกตึงตั้งเต้าเอวคอดสะโพกผายจากนั้นค่อยไปนั่งใกล้ๆบ่อเมี้ย
“ท่านหันหลังมาก่อน”
บ่อเมี้ยไม่ต้องเห็นก็รู้ถึงความคงอยู่ของนางเนื่องจากสัมผัสด้านอื่น ๆของบ่อเมี้ยดีกว่าผู้อื่นนับสิบเท่า
ซากุระค่อยหันหลังรวบผมที่อยู่ข้างหลังมาไว้ข้างหน้าด้วยท่าทีเอียงอายแผลของนางยาวพาดตั้งแต่ไหล่ซ้ายไปถึงสะโพกขวาแผลของนางไม่ลึกนักแต่ก็สร้างรอยแผลเป็นให้นางบ่อเมี้ยนำยามาทานางเบาแต่เมื่อตัวยาสัมผัส กับ แผล สร้างความปวด จนนางเผลอครางออกมา
“เจ็บหรือไม่ไม่เป็นอะไรแล้วแผลใกล้หายแล้ว”
เมื่อบ่อเมี้ยทายาถึงสะโพกซากุระได้แต่กัดฟัน ตัวสั่นสะท้านบ่อเมี้ยเคยทายาให้มาก่อนแต่ตอนนั้นอยู่ในความเป็นความตายซากุระจึงไม่สนใจแต่ครั้งนี้ไม่ บ่อเมี้ยรู้ถึงความสั่นสะท้านจึงอย่างแกล้งเมื่อทายาถึงปลายสะโพกบ่อเมี้ยก็ลูบที่ก้นงอนของนางทีหนึ่ง
“ทะท่าน…..”ซากุระได้แต่กัดฟันเรียกบ่อเมี้ย
“โทษทีมองไม่เห็น”ซากุระได้แต่กัดฟันเขินอาย
“เอาละมาหันมาข้างหน้าดูแผลที่น่องกับท้องน้อยของท่าน”
นางได้แต่หันมามองหน้าบ่อเมี้ยซึ่งตอนนี้ใบหน้าคมเข้มมีรอยยิ้มน้อยๆที่ริมฝีปากทำให้ซากุระหน้าแดง คนบ้าอะไรไม่รู้ทำยิ้มยิ่งน่าดูเข้าไปใหญ่ ดีที่ปิดตาไม่งั้นอายเขาแย่ บ่อเมี้ยใช้มือคลำที่น่องข้างขวาโดยลูบจากเข่าขึ้นไปอย่างช้า ๆ จนถึงแผล
แค่นี้ก็ทำให้ซากุระเสียวสะท้านไม่ใช่เจ็บแผลแต่มันเป็นความรู้สึกเหมือนที่ดอกท้อทำเมื่อคืนสับสนปนเปไปหมดบ่อเมี้ยทายาเบา ๆที่แผลจากนั้นค่อยเลื่อนมือไปท้องน้อยด้านซ้าย ยาของบ่อเมี้ยเป็นยาที่ซือแป๋คิดค้นขึ้นมาจึงมีประสิทธิภาพสูงกว่ายาทั่วไปนอกจากจะสมานแผลห้ามเลือดในทันทีที่ทาแล้วยังเร่งให้ให้ผิวตกสะเก็ดเท่ากับเปลี่ยนผิวใหม่ มือของบ่อเมี้ยค่อย เลื่อนขึ้นทำให้กระทบถูกดอกไม้โดยไม่ตั้งใจ(หรือตั้งใจ)ซากุระได้รับการถูกกระตุ้นมาตลอดส่งผลให้น้ำค้างปริ่มเต็มดอกไม้เมื่อโดนมือปีศาจแบบไม่ตั้งใจที่พยายามกลั้นไว้ก็พังทลาย อ่าห์….
บ่อเมี้ยยิ้มน้อยๆอีกครั้งแต่ก็ทาตรงท้องน้อยจนเสร็จแทนที่จะยกมือออกกับลากมือผ่านกับทางเดิมคราวนี้ตรงไปที่ดอกไม้ของซากุระโดยตรง เพราะรอยยิ้มของบ่อเมี้ยทำให้นางตกตะลึงทำให้ไม่ระวังเสียพื้นที่ในการยึดครองไปได้แต่จับมือบ่อเมี้ย บ่อเมี้ยใช้นิ้ววชริระเขี่ยขึ้นและลงพร้อมสอดนิ้วชี้เข้าไปแค่ข้อก็ถูกนางตอบโต้รัดแทบนิ้วขาดบ่อเมี้ยจึงเขี่ยขึ้นลงจากช้าเป็นเร็วได้ผล อ่าห์……ทะ….ท่าน……อา นางบิดตัวไปมามือสองข้างกดไปที่มือของบ่อเมี้ย ซีด….อา….อูย……..อา……..อา…..ทะ….ท่าน….ถ…ถึง……แล้ว……ซากุระใช้แรงทั้งหมดดึงมือปีศาจนั้นออกจากดอกไม้ของนาง นิ้วของบ่อเมี้ยมีคราบน้ำติดนิ้วออกมาซากุระอายหน้าแดง แต่นางเรียนรู้จากดอกท้อแค้นต้องชำระนางดึงผ้าที่พันเอวของบ่อเมี้ยออกเผยให้เห็นแท่งหยกขาวตั้งชี้หน้านาง นางเคยเห็นของผู้คนมามากเพราะวัฒนธรรมนางมักอาบน้ำร่วมกันทั้งชายหญิงส่วนนางจะมีผ้าคลุมมัดอย่างแน่นหนาเสมอ เจ้านี่ทำไมมันแตกต่างจากผู้อื่นดูดีกว่าสวยงามกว่า ซากุระถึงกับใช้ลิ้นรอบๆแท่งหยกนั้น ได้ผลบ่อเมี้ยเคยผ่านศึกกับสามดอกไม้แต่ไม่มีใครทำเหมือนซากุระได้เลย บ่อเมี้ยได้แต่คราง มือทั้งสองจับไปที่ศีรษะของซากุระอย่างแผ่วเบา ซากุระรู้ว่ามาถูกทางที่ได้แก้แค้น จึงใช้ปากน้อยของนางอมพร้อมใช้ลิ้นเลียปลายหยก บ่อเมี้ยไม่เคยเจอมาก่อนความอบอุ่นในปากมีครูดฟันบ้าง บ่อเมี้ยถึงกับเผลอลืมตัวกระแทบเข้าปากซากุระพร้อมหลั่งน้ำหยกเข้าปากซากุระ ซากุระรู้แล้วว่าได้ชัยชนะแต่มาไม่ง่ายน้ำหยกกับเข้าคอลงไปหมดสิ้น บ่อเมี้ยจับเอวอันแน่งน้อยของนางให้ดอกไม้ซากุระมาอยู่ที่หน้าของบ่อเมี้ยลิ้นอันทรงพลังเริ่มต้นลากยาวผ่ากลางดอกไม้จากนั้นใช้ความดึง ดัน เขี่ยซ้ายขวา กระดกขึ้นและลงช้า ๆเร็วๆทั้งนิ่มนวลและแข็งแรง ซากุระเมื่อศึกมาประชิดตีเมืองอย่างนี้ได้แต่ตั้งท่ารับแอ่นขึ้นแอ่นลงมือสองข้างได้แต่จับศีรษะของบ่อเมี้ยไว้ ซีด….อ…..อ…….อา……..อูย……….อา….กอ …กอ..เมี้….เมี้ยซัง…..อู……อา…….เมี้ยซังอ่าห์ซาไม่ไหวแล้วโอ้ยอาเมี้ยซังซา ซา ซา ซา ซาอ่าห์ๆถึงแล้วอ้า…….บ่อเมี้ยแกะเชือกที่ผูกตาออกเผยให้เห็นตาดำขลับพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ
“ซากุระงดงามที่สุด”
ซากุระแพ้สงครามอีกแล้วบ่อเมี้ยค่อยๆหย่อนตัวซากุระให้ดอกไม้สัมผัสกับแท่งหยกอย่างช้าๆ อืยห์..ซีด…จะ…เจ็บ….โอ…..โอยบ่อเมี้ยค้างไว้เกือบครึ่งหันไปจูบที่ปากน้อย ๆมือลูบไล้ไปที่ปทุมปากของบ่อเมี้ยอมไปที่ยอดพธูทำให้ซากุระบิดตัวเงยหน้าด้วยความเสียว ส่วนท่อนล่างก็ค่อย ๆขยับเลือดแห่งสงครามไหลออกมาตามหน้าขาเมื่อเข้าสุดบ่อเมี้ยเริ่มจากซอยช้า ๆ อา….ซีด…..เจ็บ….บะ…เบา….ซีด…..อาเมื่อเข้าที่บ่อเมี้ยก็ซอยอย่างเต็มพิกัดให้เชลยศึกยอมแพ้ทั้งกายและใจ อา…ซีด….อูย…อา…..โอ…..โอย……..มะ ….มะ…..เมี้ยซัง…..เมี้ยซัง …..อา….อูย……ซาไม่ไหวแล้ว
“คนงามเราไปพร้อมกันนะ”
อะ…โอย….อา….อา…….อ่าห์ซากุระได้แต่ยอมจำนนเป็นเชลยที่เปิดประตูให้ข้าศึกเข้าโดยกอดบ่อเมี้ยอย่างหมดแรง