กานดาที่รัก 3
ยงยุทธ รู้สึกไม่สบายคล้ายจะเป็นไข้ เป็นมาสองสามวันแล้ว ระยะนี้รู้สึกว่าเป็นบ่อย การใช้ชีวิตอยู่ในต่างจังหวัดของข้าราชการอย่างเขา เป็นเรื่องลำบาก ต้องอยู่ห่างครอบครัวทำให้ใช้ชีวิตเหมือนคนโสด แม้เขาจะเป็นถึงนายอำเภอแม่อาย แต่ก็เป็นอำเภอชายแดน ยามเหงาก็มักจะหาเศษหาเลยกับผู้หญิงอื่นบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนัก ส่วนการดื่มสุราเมรัยนั้นดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องปกติ
หลายวันมานี้ รู้สึกไม่สบายบ่อยๆ จนเป็นเหตุให้สมรรถนะทางเพศหย่อนไป เขาไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงมาเกือบนานแล้วรวมทั้งกานดาด้วย แถมยังแก้ข้อหาเรื่องที่กานดาสงสัยว่าเขาไปมีเมียน้อยยังไม่ได้ เมื่อวานเพิ่งไปหาหมอที่คลินิคประจำในตัวเมืองเชียงใหม่ให้ตรวจร่างกาย วันนี้หมอนัดให้ไปฟังผล เขานั่งรอที่หน้าเคาน์เตอร์ครู่ใหญ่ หมอก็เรี่ยกเข้าไปคุยในห้องสองต่อสอง
“ ท่านนายอำเภอครับ…ท่านตั้งสติให้ดีก่อนนะครับ ..”
หมอหนุ่มเจ้าของคลินิกกล่าวก่อนแจ้งผล
“ มีอะไรร้ายแรงหรือครับหมอ…” เขาหน้าเสียเกิดความวิตกกังวลขึ้นมาทันที
“ ผมขอแสดงความเสียใจผลตรวจเลือดของท่านเป็นบวก..ครับท่าน.” ยงยุทธแทบช๊อคไม่เชื่อหูตัวเอง ยืนตาค้างใบหน้าซีด เพราะเขาก็ระวังเรื่องนี้อยู่ เวลานอนกับผู้หญิงก็มักจะสวมถุงยางกันอยู่เสมอ อาจมีน้อยครั้งตอนเมาขาดสติที่ไม่ได้ใช้
“ เออ..เออ…..หมอแน่ใจแล้วหรือครับ.. “ เขาเอ่ยถามหลังจากตั้งสติได้แล้ว
“ ครับ….ผมตรวจซ้ำถึงสองครั้ง…แน่ใจว่าไม่ผิด..” หมอหนุ่มรายงาน
“ นี่ผมติดเอดส์แล้วสิ…จะทำไงดีละครับ… “ เขาเอ่ยถามต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
“ ท่านครับ…อย่าเพิ่งตกใจ…เสียกำลังใจ….โรคนี้รักษาไม่หายก็จริงแต่ก็ ไม่ได้หมายความต้องตายทันที…..ท่านยังอยู่ได้อีกนานถ้ากินยาต่อต้านไว้ไม่ ให้มันลุกลามอย่างรวดเร็ว “
“ ครับ….แล้วผมจะต้องทำไงต่อ….ช่วยแนะนำด้วย “
“ ท่านต้องไปแพทย์ที่เขาดูแลเรื่องนี้อยู่…ถ้าปฏิบัติตัวถูกก็อยู่ได่อีกนาน.. “
“ ครับ..ผมจะทำตามที่หมอแนะนำ…” เขาเดินออกมาจากคลินิกอย่างคนหมดหวังในชีวิต
ยงยุทธนั่งเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ แต่การกลับมาครั้งนี้ ความรู้สึกแตกต่างกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เหมือนคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต
เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับชีวิต และไม่มีความกล้าที่จะบอกให้กับลูกและกับกานดาทราบ
พอ ลงจากรถแท็กซี่ ไปยืนรออยู่ที่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่ เนื้อที่ประมาณ 100 ตารางวา ซึ่งก็คือบ้านของเขาที่นั้นเอง กดออดเรียกคนในบ้าน เด่นชัยลูกชายเดินออกมาเปิดประตูให้
วันนี้เขาอยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหน
“ อ้าว..เด่นอยู่หรือลูก..แม่อยู่ไหม..” เขาถามลูกทันที่ที่เห็นหน้า
“ ไม่อยู่ครับพ่อ…ไปดูแลร้านเสริมสวย..กว่าจะกลับก็คงเย็นๆ..แต่สั่งไว้ว่าถ้ามีอะไรให้โทรหา…”
“ อ้อ..ไม่ต้องหรอก..ว่าแต่ลูกเถอะ..วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ. “
“ว่าจะออกเหมือนกัน พอเห็นพ่อมาก็เลยเปลี่ยนใจ.อยู่คุยกับพ่อดีกว่า..นานแล้วที่ไม่ได้คุยกับพ่อ”
“ เอ้อ…ดีแล้วลูก พ่อก็มีเรื่องคุยเหมือนกัน..ตั้งใจว่าจะหาเวลานั่งคุยกับลูกเป็นเรื่องเป็นราวสักที “
“ พ่อ..มีเรื่องอะไรหรือครับ..? เขาย้อนถามบิดา
“ ขอพ่อพักหายเหนื่อยสักก่อนนะ..เดี๋ยวจะลงมาคุยด้วย “
สอง พ่อลูกคุยกันขณะเดินเข้าบ้าน แล้วยงยุทธก็หิ้วกระเป๋าขึ้นบนห้องนอนชั้นบน ปล่อยลูกชายให้รออยู่ที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่าง เขาไม่กลับบ้านเกือบจะ 1 เดือน หลังจากมีปัญหากับกานดา วางกระเป๋าแล้วนั่งลงบนเตียงมองไปรอบๆห้องนอน ก้มมองพื้นห้องเหมือนหมดกำลังใจ ต้องสู้กับโรคร้ายตามลำพัง เขาตัดสินใจแล้วจะไม่ยอมให้กานดาทราบ
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เห็นหนังสือพิมพ์เก่าวางอยู่ จึงหยิบขึ้นมาดู เห็นมีวงกลมล้อมกรอบหัวข่าวอยู่ข่าวหนึ่ง จึงเดินไปหาแว่นตาแล้วนั่งอ่านเนื้อข่าว ที่แท้ก็คือข่าวที่กานดากับเพลินตาเคยพูดถึงตอนไปพักตากอากาศนั่นเอง
เด่นชัย นั่ง ดูทีวีคอยประมาณครึ่งชั่วโมง จึงเห็นพ่อเดินลงบันไดมาในมือถือหนังสือพิมพ์รายวันเก่าๆฉบับหนึ่งติดมือมา ด้วย พ่อมองเขาอย่างพินิจพิจารณาจนเขารู้สึกแปลกใจหันมาถาม
“ พ่อมีอะไรหรือเปล่า..มองเอกทำไม..”
“ เปล่า…เปล่าไม่มีอะไรหรอก “เขาก้าวไปนั่งที่โซฟากลางห้องยื่นหนังสือพิมพ็ให้ลูกพร้อมกับชี้ให้อ่าน ข่าวที่ถูกวงไว้ด้วยปากกา
เด่นชัยมองตามหลังพ่ออย่างคนที่ยังไม่หายงง รับหนังสือพิมพ์ที่พ่อยื่นแล้วอ่านข่าว หยิบขึ้นมาอ่าน
“ พ่อเอามาจากไหนครับ….” เขาบอกพ่อหลังอ่านจบ
“ ก็ไม่มีอะไรสำคัญหรอก…พ่อเห็นว่ามันวางอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งของแม่ “
ความ จริงเขาเป็นคนรุ่นใหม่ เรื่องทำนองนี้ก็เคยเจอมาบ้าง ตามหน้าข่าวหนังสือพิมพ์ แต่ไม่ใส่ใจกับข่าวประเภทนี้ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าแม่สนใจเรื่องนี้ถึงกับเก็บหนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวนี้ ไว้ “
“ แม่คงอ่านแล้วลืมทิ้งไว้…..แต่….เอ….แม่สนใจกับข่าวนี้ด้วยเหรอ “ เขาบอกพ่อ
“ อืมม….คงเห็นเป็นเรื่อแปลก เท่าที่ทราบแม่เค้าแอนตี้เรื่องแบบนี้…เอ……..เขาเก็บหนังสือพิมพ์ไว้ ทำไม..”
“ เด่น…..พรุ่งนี้ลูกว่างไหม “ ยงยุทธเปลี่ยนเรื่องหันมาถามลูก
“ ว่างครับ…พักผ่อนอยู่บ้านดีกว่า ไม่อยากไปไหนขอพักให้หายเหนือยก่อน…”
“ พรุ่งนี้..เด่นพาแม่ไปตรวจร่างได้ไหม…ลูก.”
“ อ้าววว……แม่เป็นอะไรเหรอ..”เขาถามพ่อด้วยความแปลกใจ
“ แม่ไม่เป็นอะไรหรอก…พ่อเป็นห่วงเห็นแม่ไม่คอ่ยไปตรวจร่างกาย…เด่นว่าดี รึป่าวล่ะ “ เขาขอร้องลูก โดยกลบเกลื่อนเหตุผลที่แท้จริง เพราะหวั่นใจกลัวว่ากานดาจะติดเชื้อเอดส์ไปจากเขา ถึงแม้ว่าระยะหลังเขาไม่เคยยุ่งเกียวกับกานดามาหลายเดือนแล้ว
“ ดีเหมือนกัน…..แม่น่าจะไปตรวจดูบ้าง.. ได้ครับเด่นจะพาไป “ เขารับอาสา
“ ดีแล้วลูก….พาไปตรวจให้ได้นะ..ที่สำคัญให้แม่ตรวจผลเลือดด้วย… “ เขาสำทับบอกให้แน่ใจ
“ ครับพ่อ…” เขารับอีกครั้งปากให้พ่อมั่นใจ
“ พ่อจะออกไปธุระก่อนนะ…เย็นๆถึงจะกลับ บอกแม่ด้วย “
ยงยุทธบอกลูกก่อนเดินออกจากบ้านไปหาแท็กซี่ที่ถนนหน้าบ้าน เขาไม่กล้าบอกลูกตรงๆว่ากำลังไปหาทางตรวจรักษาโรคเอดส์
เด่นชัย มองไปที่หนังสือพิมที่พ่อวางไว้ แล้วหยิบมาอ่านอีกครั้งอย่างตั้งใจ พออ่านจบก็สงสัยไม่หาย..”.เอ…ทำไมแม่สนใจเรื่องแบบนี้….เอ๊ะ…บ้าแล้ว เรา…คิดบ้าๆ..” ความคิดแว๊บขึ้นมาไปในทางที่ไม่ดีจนได้ ก่อนที่จะหันไปดูหนังในทีวีตรงหน้า
กานดากลับถึงบ้านตอนบ่าย เด่นชัยนั่งดูทีวีอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น
“ ดูหนังอยู่คนเดียวเหรอลูก..ทานข้าวหรือยังล่ะ..”หล่อนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
กานดาเดินเข้าไปในครัวหลังบ้าน ครู่หนึ่งก็เดินถือแก้วน้ำเย็นออกมายื่นให้ลูกแก้วหนึ่ง อีกแก้วหนึ่งสำหรับตัวเอง
“ ทานน้ำสิลูก…แม่ทนหิวน้ำตั้งนานแล้วข้างนอกอากาศร้อน…รถก็ติด..” หล่อนบอกลูก เขายื่นมือมารับแก้วน้ำยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม .ในขณะที่หล่อนก็คื่มเช่นกัน
“ ที่ร้านแขกเยอะไม๊ครับ….แม่..” เขาถามแต่สายตาดูหนังในทีวีอยู่
“ ไม่ค่อยจะมี…แขกเก่าๆของแม่ไม่รู้หายไปไหนกันหมด ..นี่ยัง.ค้างค่าเช่าเขาอยู่..แม่รู้สึกจะไม่สบายเหมือนจะเป็นไข้…” หล่อนรายงานให้ลูกทราบ
“ เหรอ…พรุ่งนี้เด่นจะพาแม่ไปหาหมอนะ..” เขาบอกอย่างดีใจที่ไม่ต้องอธิบาอะไรยืดยาวเพื่อหว่านล้อมให้แม่ไปหาหมอ
“ จ่ะ…ก็ดีเหมือนกัน…จะได้ขอยามาทานด้วย “
“ เอ๊ะ…นั่นหนังสืพิมพ์ที่แม่เก็บไว้บนห้องนี่…มาอยู่นี่ได้ไง..” หล่อนถามลูกเมื่อหันไปเห็นหนังสือพิมพ์ของหล่อนวางอยู่ข้างล่าง
“ อ๋อ…พ่อเอาลงมาอ่านแล้วลืมไปเก็บน่ะแม่..แต่ข่าวที่แม่วงไว้เด่นอ่านแล้ว ล่ะ…แม่สนใจข่าวนี้ด้วยเหรอ..” เขาถามหล่อนตามตรง
“ ไม่มีอะไรหรอก..แม่เห็นว่ามันแปลกดีอ่านแล้วลืมทิ้งไว้ข้างบน “
“ อืมม…เด่นว่าไม่เห็นมีอะไรแปลกเรื่องแบบนี้ที่ต่างประเทศมีบ่อย….แต่ บ้านเราไม่ค่อยมี หรือถ้ามีก็คงไม่มีใครกล้าเปิดเผยหรอก..ที่เห็นเป็นข่าวบ่อยๆก็มีแต่พ่อกับ ลูก “ เขาอธิบายยืดยาว
“ ไม่เอาล่ะ….แม่ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า..”
หล่อน เปลี่ยนเรื่องเหมือนจะกลบเกลื่อนอะไรไว้บางอย่าง ก่อนจะลุกเดินขึ้นไปชั้นบน เด่นชัยหันไปดูหนังต่อกว่าจะดูจบก็ใกล้เย็น เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้นเขาจึงลุกไปรับโทรศัพท์เป็นเสียงของพ่อโทรมาบอก ว่าวันนี้ไม่กลับบ้านพ่อไปเยี่ยมเพื่อน เพื่อนพ่อขอเลี้ยงเหล้ากะว่าจะนั่งกันยาวทั้งคืน
เด่นชัยพาแม่ไป หาหมอที่คลินิกประจำที่มีเครี่องแพทย์ที่ทันสมัย ให้หมอตรวจร่างกายของแม่โดยละเอียด และที่ไม่ลืมก็คือให้แม่เจาะเลือดตรวจตามที่พ่อสั่ง ซึ่งปรากฎว่าแม่เป็นปกติทุกอย่างที่รู้สึกไม่ค่อยสบายนั้นเป็นเพราะพักผ่อน น้อย เขาขับรถไปส่งแม่ที่ร้านแล้วก็กลับบ้าน
ยงยุทธกลับเข้าบ้าน ในตอนบ่าย ที่เขาหายไปทั้งคืนนั้น เพราะว่าหลังจากไปตรวจรักษาเอดส์แล้วเขาไม่มีกะใจจะกลับบ้าน จึงแวะไปหาเพื่อนและนอนค้างที่บ้านเพื่อน พอเข้าบ้านเห็นลูกอยู่บ้านคนเดียว เขาหันไปมองลูก มองอย่างพินิจพิจารณาจนเขารู้ตัวหันมาถาม
“ พ่อมีอะไรหรือเปล่า..มองเด่นทำไม..” เขาเอ่ยขึ้น
“ เด่นพาแม่ไปหาหมอรึยัง…”
“ ไปมาแล้วครับ.พ่อ แม่เป็นปกติ ผลเลือดก็ปกติ “ เขารายงานให้พ่อทราบ
“ เอ้อ..…พ่อมีเรื่องอยากให้ลูกรู้ไว้ คือเมื่อสองเดือนก่อนพ่อรู้สึกไม่สบาย และไม่มีความรู้สึกทางเพศเลย จนแม่ของลูกรู้สึกได้ เลยพาลหงุดหงิดใส่พ่อ นี่แม่โกธรพ่อไม่พูดกันเป็นเดือนแล้ว พ่อไปอยู่เชียงใหม่ก็เลยให้หมอที่โน่นตรวจดู หมอบอกว่าพ่อติดเชื้อเอดส์ “ เขาตัดสินใจบอกลูก มองดูลูกด้วยสายตาที่เจ็บปวด
“ โธ่…พ่อ แล้วจะทำไงดีละนี่..” เขาตกใจและรู้สึกสงสารพ่อจับใจ..แต่ไม่รู้จะช่วยพ่อได้อย่างไร
“ พ่อ…เป็นอย่างนี้แล้วจะกล้าบอกแม่ได้อย่างไร กลัวแม่จะทนไม่ไหวทิ้งพ่อไป “ เขาบอกลูกด้วยท่าทางอิดโรย
“ เด่น..เห็นใจพ่อ… แล้วจะทำอย่างไรดี เอกอยากช่วยพ่อ แต่ไม่รู้จะช่วยอย่างไร “
“ ไม่เป็นไร..พ่อทำใจได้…เป็นห่วงแต่แม่ต่อไปนี้จะทำอย่างไร พ่อคงยุ่งเกี่ยวกับแม่ไม่ได้อีกแล้ว..”
“ ครับพ่อ.. ที่พ่อให้เด่นพาแม่ไปตรวจเลือดก็เพราะเรื่องนี้เอง เด่นเข้าใจแล้วพ่อ…”
“ เด่นคงรู้นะว่าแม่จะเป็นอย่างไร คงโกธรเกลียดพ่อทั้งที่ไม่รู้ความจริงอย่างนี้ เรื่องนี้พ่อตัดสินใจแล้วว่าจะไม่บอกแม่ “
“ ครับ…เด่นเข้าใจ…”
“ พ่อรู้ว่าตอนนี้แม่กำลังเหงา…แต่ไม่รู้จะอย่าไร นานๆเข้าแม่คงทิ้งพ่อไปหาคนอื่น…พ่อจะทำอย่างไงได้ล่ะ…..”
“ โธ่…พ่อ เด่นไม่รู้จะช่วยอย่างไร ถ้าช่วยได้เด่นจะไม่รีรอเลย “ เขาแสดงน้ำใจอาสาช่วย
“ เรื่องพ่อคงไม่เป็นไร แต่เรื่องแม่ถ้าจะช่วยก็ช่วยได้…อยู่ที่ว่าจะกล้าทำหรือเปล่า..”
“ โธ่…บอกมาเลย เด่นยินดีช่วย “
“ ต่อนี้ไปเด่นต้องดูแลแม่แทนพ่อ “
“ เรื่องนี้พ่อไม่ต้องเห่วง เด่นดูแลแม่ได้อยู่แล้ว “
“ เด่นยังไม่เข้าใจความหมายของพ่อ….เด่นว่าแม่สวยไหม..” พ่อตั้งคำถามแปลกๆ
“ พ่อถามทำไม..เด่นไม่เข้าใจ ความสวยของแม่มันเกี่ยวอะไรด้วยครับพ่อ..แม่เป็นคนสวยอยู่แล้ว อดีตนางงามมีหรือที่จะไม่สวย “
“ อืมม…แล้วเด่นเอาแม่เป็นเมียแทนพ่อได้ไหม..” เขาโพล่งออกไป
เด่นชัยถึงกับสะอึก งงเป็นไก่ตาแตก จึงถามให้แน่ใจ
“ หมายความว่าพ่อจะให้เด่น…เออ…เออ..เอาแม่ทำเมีย “ เขาย้ำคำให้แน่ใจ
“ ใช่…ลูก”
“ โธ่..พ่อจะได้อย่างไรกัน เด่นเป็นลูกนะ..คงทำอย่างนั้นไม่ได้…พ่อหาวิธีอื่นเถอะ…”
“ นึกแล้วเด่นคงไม่กล้า….แล้วกันไปเถอะ..ตามแต่บุญแต่กรรมแล้วกัน..อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิด “ เขาถอนหายใจลุกเดินขึ้นไปบนห้องนอน
เด่นชัย มองตามหลังพ่ออย่างคนที่ยังงงไม่หาย พลันนึกถึงหนังสือพิมพ์ที่พ่ออ่านวันก่อน แล้วเขาก็ทราบทันทีว่า พ่อคงได้ความคิดนี้มาจากหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น
ความจริงเขาเป็นคนรุ่นใหม่ เรื่องทำนองนี้ก็เคยเจอมาบ้าง ตามหน้าข่าวหนังสือพิมพ์หลายฉบับ แต่ไม่นึกว่าจะมาเจอเข้ากับตัวเอง กานดากลับเข้าบ้าน พบว่าเอกชัยนั่งที่ห้องนั่งเล่น
เขาหันไปมองแม่..วันนี้หล่อนอยู่ใน ชุดกระโปงหลวมๆยาวประมาณเข่าสีเนื้อเสื้อ แขนยาวสีฟ้า รวบผมไว้ด้านหลัง เขามองหล่อนอย่างพินิจ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยสนใจมองอย่างนี้ คงเป็นเพราะคำพูดของพ่อนั่นเอง ทำให้เขามองแม่ต่างจากที่เคยเป็น พลางคิดในใจ
“ เออ..แม่นี่ดูแล้วสวยน่ารักดีเหมือนกัน ว่าไปแล้วดูดีกว่าศจีแฟนเขาเสียด้วยซ้ำ พูดถึงศจีแล้วเขาไม่ได้พบกับหล่อนมาสามอาทิตย์แล้ว ไม่รู้ตอนนี้ทำอะไรอยู่ เย็นๆคงหาเวลาไปหาหล่อนบ้าง“
“ มองแม่ทำไม..มีอะไรเหรอ..” กานดาถามลูกด้วยความสงสัย
“เปล่า…เปล่า.. ไม่มีอะไรครับแม่. เออ.. ตอนนี้พ่อกลับมาแล้วอยู่ข้างบน รีบขึ้นไปหาสิคงรอแม่อยู่..“ เขาตอบหล่อนแบบไม่ตรงคำถามนัก
พอดียงยุทธเดินออกจากห้องลงมา เขาหันไปทักภรรยา
“ ดา..กลับมานานหรือยัง ?
กานดา ไม่ยอมมองสบตากับสามี เพราะยังไม่หายโกธรเรื่องตั้งเดือนที่แล้วที่ไม่ยอมร่วมหลับนอนกับหล่อน ยังสงสัยไม่หายว่าเขาไปมีเมียน้อยไว้ที่เชียงใหม่หรือเปล่า
ยงยุทธ หันไปมองลูก เหมือนจะบอกว่า
“ เห็นฤทธิ์แม่หรือยัง ..ดูเอาก็แล้วกัน ว่าเป็นอย่างไร“
เด่นชัย มองพ่อด้วยความเห็นใจ แล้วถอนหายใจ รู้สึกสงสารพ่อที่ต้องมาเป็นแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไงดี เดินหลบไปในห้องด้านหลังให้พ่อกับแม่คุยกันตามลำพัง
