รักร่วมใคร่ ตอนที่ 14

              น้องกิ่งส่งยิ้มหวานขอบคุณเราซ้ำมาอีก หัวใจเราชุ่มฉ่ำขึ้นมาจากรอยยิ้มนั้น ยิ้มตอบเธอด้วยอาการคนดีใจหน้าบานเป็นจานแบ
“ดีจริงๆ…..น้องกิ่งหายแล้ว……งั้นพี่ไม่รบกวนน้องกิ่งดีกว่า ให้น้องกิ่งพักให้สบายใจนะจ๊ะ มีอะไรก็ตะโกนเรียกพี่ หรือเดี๋ยวพี่ไปเอามือถือของกิ่งมาวางไว้ให้ใกล้ๆตัวกิ่งดีกว่า น้องกิ่งจะได้กดปุ่มเดียวโทรบอกพี่ดีไม๊จ๊ะ”
เราทำท่าจะเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาให้เธอ แต่น้องกิ่งกับดึงแขนเราไว้
“พี่ต้องช่วยกิ่งต่อให้จบนะค่ะ”
“ช่วยอะไรหรือกิ่ง บอกพี่มาเลย เดี๋ยวพี่จะทำให้”
น้องกิ่งมีรอยยิ้มปนกังวล ก่อนจะบอกเราว่า
“พี่ต้องช่วยคุยกับหมวยเล็กให้กิ่ง หมวยเล็กดื้อมาก กิ่งพูดอะไรก็ไม่ฟัง มีพี่เท่านั้นที่พอจะคุยกับเค้าให้รู้เรื่องได้ เมื่อครู่เขาเกือบฆ่ากิ่ง พี่ต้องช่วยกิ่ง นะค่ะ…นะค่ะพี่….”
พอน้องกิ่งพูดจบ เรากลับเห็นหน้าน้องหยกยามา ส่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ บัดนี้น้องกิ่งส่งมอมกุญแจเมืองของเธอให้อาด้วยมือตัวเองแล้วจริงๆ หยกยามา นักเรียน ม. 6 ล้มกิ่งเพชร นักศึกษาปริญญาโทที่ใช้เวลา
เพียงชั่วข้ามคืน เธอเก่งมาก…..เก่งมากจริงๆ สิ่งที่เธอยัดเยียดให้น้องกิ่ง มีฤทธิ์มากกว่ายาปลุกเซ็กส์เสียอีก
“พี่ว่าน้องกิ่งควรทบทวนดูก่อนนะจ๊ะ…..คิดให้ดีๆนะจ๊ะ….ดีไม๊”
ในขณะที่เราพูด ใจเรากับได้ยินเสียงน้องหยก “หยกขอให้อาอย่าทำเหมือนท่านเล่าปี่ ที่เค้ายกเมืองให้ปกครองแล้วไม่ยอมรับ เพราะยึดถือคุณธรรม ทำให้ตัวเองและประชาชนต้องเดือดร้อนล้มตายเป็นจำนวนมาก ซ้ำยังต้องเสียเมียไปอีกหนึ่งคน แปลว่า ถ้ามีโอกาสร่วมหอลงโรงกับพี่กิ่ง อาต้องทำอย่ารีรอเพราะ ยึดถือความดีแบบยุคของอา ให้ยึดถือความดีแบบปฏิรูปได้ ให้อารู้ว่าโอกาสไม่ได้สร้างง่ายๆ และไม่มีมาบ่อยๆ อาต้องรีบจับจองเป็นเจ้าของหัวใจพี่กิ่งไว้ในกำมือได้เลย ต้องไม่ขืนใจเธอด้วย ต้องให้เธอเต็มใจ สมัครใจน่ะค่ะ” แล้วเสียงของน้องกิ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“กิ่งอยากจะบอกพี่ว่า กิ่งได้ทบทวนเรื่องที่ขอร้องพี่มาทั้งวันแล้ว แต่เพราะยางอายของกิ่งยังมีอยู่มาก กิ่งถึงถูกหมวยเล็กเล่นงานจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดอยู่นี่ไงค่ะ กิ่งยังยืนยันที่จะขอให้พี่ช่วยกิ่งคุยกับหมวยเล็กค่ะพี่”
คำยืนยันของน้องกิ่ง คำพูดของน้องหยก กับความปรารถนาของเราเอง ทำให้เราปฏิเสฏคำขอของน้องกิ่งไม่ได้อีกต่อไป แต่เมื่อทบทวนดู ผู้หญิงคนนี้อาจเป็นภรรยาตัวจริงของเราในวันข้างหน้าอย่างที่เราหวังไว้ เราจึงควรให้เธอได้เก็บบันทึกความทรงจำที่ดีที่สุด เราไม่ควรใจร้อนรุกรนกระทำรักใส่เธอบนความคลุมเครือในจิตใจน้องกิ่ง จำเราจะต้องใช้อุบายช่วยให้เธอได้ความทรงจำที่ดีเพื่อวันข้างหน้า เธอได้หวนกลับมาคิดถึงเรื่องในวันนี้ จะได้สวยและสง่างาม
“ตกลงจ๊ะน้องกิ่ง พี่จะคุยกับหมวยเล็กให้ พี่ขอโทษนะจ๊ะ”
น้องกิ่งพยักหน้ารับคำเรา เธอยังคงนอนหงายอยู่ชิดขอบเตียง มือประสานกันอยู่ที่หน้าท้อง ในขณะที่เราก็ยังนั่งส้นยืนเข่าอยู่ข้างเตียง เราเลื่อนตัวเองเข้าไปหาหมวยเล็ก แล้วค่อยๆปลดตะขอกระโปงน้องกิ่งอย่างช้าๆด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย น้องกิ่งนอนหลับตาพริ้มใช้ใจตัวเองมองดูพฤติกรรมของเรา แทนดวงตาของเธอ พร้อมกับการอำนวยความสะดวกให้กับเรา เมื่อเรารูดซิบกระโปงเธอ แล้วออกแรงเล็กน้อยเป็นสัญญาณบอกน้องกิ่ง เธออำนวยความสะดวกให้กับเราค้วยการดึงสองเท้าเข้าหาตัวใช้เป็นเสาหลักเพื่อ ยกก้นตัวเองให้ลอยขึ้น เราไม่รอช้าที่จะดึงกระโปงนั้นออกจนสุดปลายเท้า และเอาออกจากเท้าได้ในที่สุด
ตอนนี้น้องกิ่งเหลือแต่เสื้อที่ใส่ กับกางเกงในสีดำตัวจิ๋วที่หุ้ห่อหมวยเล็กไว้ สีดำของกางเกงตัดกับสีขาวของเนื้อหยกมันปู ใจเราสั่นระริก มองเห็นไรขนอ่อนที่ต้นขาลุกตั้งได้ด้วยตุ่มเล็กๆของไรขนส่งเสริมให้เห็นที่ เวลาขนลุก เพราะขนเธอละเอียดจนแทบมองไม่เห็น น้องกิ่งยังคงนอนนิ่งด้วยสีหน้าแปลกๆ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่บูดบึ้ง แต่เป็นใบหน้าของคนที่กำลังมีความระทึกใจรอลุ้นเรื่องสำคัญในชีวิตอยู่ภายใน เราเริ่มเอื้มมือไปลูบไล้เนื้อหยกมันปูของเธอ ตั้งแต่ต้นหัวเข่าแล้วค่อยลากขึ้นมาหยุดอยู่ที่หน้าประดูบ้านหมวยเล็ก พร้อมกับกลอุบายที่น้องกิ่งนิยมใช้กับข้าวของตัวเอง เพื่อช่วยพยุงจิตใจเธอในวันข้างหน้า เราเริ่มแปลงกายตัวเองเป็นบุรุษสองหน้า สองเพศ แล้วทำที่เคาะประตูบ้านหมวยเล็กที่ตอนนี้เปียกไปด้วยน้ำแห่งความปรารถนา ซึ่งมองด้วยตาไม่ถนัดนักเพราะสีดำที่ช่วยอำพลางไว้ แต่เมื่อใช้มือลูบไล้จึงรู้ชัด
“ก๊อก….ก็อก….ก็อก หมวยเล็อยู่รึป่าวจ๊ะ พี่ทีมาหาแล้วจ๊ะ….เปิดประตูให้พี่เข้าไปหน่อยนะจ๊ะ พี่คิดถึงหมวยเล็กมากเลยจ๊ะ”
เราเริ่มเล่นละครกับตัวเอง ด้วยการถามตอบ นอกจากตัวเราเอง เราแกล้งดัดเสียงเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ แล้วคุยกับตัวเองโดยตั้งใจให้น้องกิ่งได้ยิน ในขณะที่น้องกิ่งนอนเม้มกัดริมฝีปากตัวเองอย่างเบาๆอยู่ พร้อมกับจิตใจทั้งหมดที่เธอมีจับจ้องดูพฤตติกรรมของเรา
“พี่ทีเหรอค่ะ…..พี่มาหาหมวยเล็กจริงๆเหรอค่ะ เดี๋ยวหมวยเล็กเปิดประตูให้นะค่ะ”
“จ้า….พี่เอง เปิดประตูให้พี่หน่อยนะจ๊ะ”
หลังจากนั้นเราจึงค่อยปลดกางเกงในสีดำของน้องกิ่งออก ด้วยความช่วยเหลือของน้องกิ่ง ที่ต้องยกก้นตัวเองให้ลอยเหนือพื้นอีกครั้ง จึงเป็นครั้งแรกที่เราเจอกับหมวยเล็กอย่างถูกต้องตามธรรมเนียม เข้าตามตรอกออกตามประตูโดยมีเจ้าของบ้านที่ยินดีให้การต้อนรับ
แต่อูแม่เจ้า…..หมวยเล็กเธอดูน่ารัก แม้ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะเปียกฝนอยู่ เนินเนื้อเธออูมเปล่งปลั่ง เป็นสีเดียวกับสีต้นขาน้องกิ่ง แต่คล้ำหน่อยเพราได้อิทธิพลของตอขนเพชรที่ฝังลึกลงไปในเนินเนื้อนั้น ไม่มีล่องรอยฝกช้ำ จากการถูกทำร้ายใดๆให้ได้เห็น มีร่องเนื้อที่ปิดสนิท มีรอยแยกของล่องกลีบ มองเห็นที่อยู่ของเม็ดทับทิมที่ตอนนี้กำลังโผล่ออกมาต้อนรับเรา ด้วยมือเราที่ช่วยเขี่ยให้ปลิ้นออก น้องกิ่งสดุ้งจากสัมผัสนี้ เราเห็นเม็ดสีชมพูสดเกือบแดง
“พี่ทีจริงๆด้วย หมวยเล็กดีใจจัง มาให้หมวยเล็กกอดหน่อยค่า เร้ว…..อิ อิ อิ”
“ก็พี่จริงซิจ๊ะ ให้พี่หอมหน่อยนะค่ะ หือ…….คิดทื้งคิดถึง หมวยเล็ก”
พอเราพูดกับหมวยเล็กว่าขอหอมหน่อย น้องกิ่งขนลุกซู่ทั้งๆที่เรายังไม่ได้หอม แต่พอริมฝีปากเราเริ่มถูกต้องกับหมวยเล็ก แบบผู้ใหญ่จูบเด็กเล็กเบาๆด้วยเอ็นดู ตรงเม็ดสีชมพูนั้นแช่นิ่งอยู่เล็กน้อย กลับเห็นน้องกิ่งตัวกระเพื่อม อึก…อึก…อึก.จนเรารู้สึกได้ว่าเธอเสียวซ่านในใจอย่างแรงอยู่ เธอจับมือขวาของเราที่ว่างวางอยู่บนหน้าท้องเธอมาบีบกำจนแน่น แล้ว หมวยเล็กหลั่งน้ำตาซึมออกมาให้เราเห็น เราจึงเอากางเกงในของน้องกิ่งช่วยเช็ดน้ำตาหมวยเล็กอย่างอ่อนโยน แต่พอมือเราถูกต้องตัวหมวยเล็กเพื่อเช็ดน้ำตาให้ กับเห็นกร้ามเนื้อที่เกร็งจากต้นขาอ่อนของน้องกิ่งขึ้นเป็นแนวยาว ยึดเกาะกับปีกหมวยเล็ก น้ำตาหมวยเล็กยังซึมออกมาไม่หยุด เราต้องลูบไล้เพื่อเช็คน้ำตานั้น แต่ดูเหมือนยิ่งเช็ดเธอก็ยิ่งร้อง เรารู้ในทันที่ว่าอารมณ์ที่เธอเก็บกดไว้ในวันนี้ของเธอ ถูกปลดออกมาแล้ว อาการกล้ามเนื้อเกร็งจนเจ็บร้าวบริเวรหมวยเล็กและระบมถึงท้องน้อยได้ผ่อน คลายลง
“หมวยเล็กร้องไห้ทำไมจ๊ะ คิดถึงพี่มากใช่ไม๊จ๊ะ หรือมีใครรังแกหมวยเล็ก บอกพี่มา เดี๋ยวพี่จะชวยจัดการให้”
เราแกล้งดัดเสียงเด็กผู้หญิงร้องไห้ แล้วตอบคำถามตัวเอง
“หมวยเล็ก….คิดถึงพี่มากเลยค่ะ ตั้งแต่เจอกันวันแรก หมวยเล็กก็คิดถึงแต่พี่เรื่อยมาแทบจะทุกลมหายใจ แต่พี่กิ่งใจร้าย….ฮื้อ…ฮื้อ…ฮื้อ ข่มขู่ บีบคั้นหมวยเล็ก ตั้งแต่หมวยเล็กโตเป็นสาว พี่กิ่งมีแต่ว่า….ว่า…..ว่า หมวยเล็ก ไม่เคยชมหมวยเล็กซักครั้งนึง ฮื่อ…ฮื่อ…ฮื่อ”
“โถ…..หมวยเล็ก มา มา มา มาให้พี่กอดหน่อยนะค่ะ โอ๋….โอ๋…..โอ๋”
เราทำท่าไปโอบกอดช่วงสะโพกน้องกิ่ง แล้วซบหน้าไปที่หวมวยเล็กของเธอ น้องกิ่งยังสะดุ้งเล็กๆได้อีก
“พี่ว่า…พี่กิ่งเค้าหวังดีกับหมวยเล็กนะค่ะ เค้า ถึงอบรมหมวยเล็ก ให้หมวยเล็กเป็นเด็กดีไงค่ะ”
“ไม่จิงค่ะ ไม่จิง หมวยเล็กไม่เชื่อ พี่กิ่งมีแต่ ว่า….ว่า….ว่า หมวยเล็กเป็นอย่างเดียว ไม่เคยชมหมวยเล็กเลย หาว่าหมวยเล็กแก่แดดบ้างละ ไม่รู้จักรักนาลสงวนตัวบ้างละ บ้าผู้ชายบ้างละ ทั้งทื่พี่กิ่งเป็นต้นเหตุ พาหมวยเล็กไปดูหนังโป๋ พอหมวยเล็กอินกับหนัง นั่งร้องให้ ก็หาว่า หมวยเล็กไม่มียางอาย บ้าผู้ชายไปแล้ว ฮื้อ…ฮื้อ….ฮื้อ”
เราพูดจี้จุดด่างในใจน้องกิ่ง น้องกิ่งเริ่มซึมซับละครโรงเล็กของเรา เริ่มมองเห็นความหวังดีของเราที่ทำให้เธอ ในขณะที่มังกรน้อยของเราปวดระบมไปหมดเพราะความเก็บกดที่ข่มไว้ด้วยใจอันแรง กล้า หวังให้ภรรยาในอนาคตลบรอยด่างในดวงใจ ที่เธอเป็นผู้เชื้อเชิญเราเข้าประตูเมืองอันเป็นวิสัยที่ลูกผู้หญิงไม่ควรทำ แล้วนอนแบให้เราเชยชม แบบไร้ศักดิ์ศรี แต่เราจะทำให้เธอเห็นว่ามันเป็นของธรรมดา ของมนุษย์ เหมือนที่น้องหยกเคยขอร้องเราให้ลองใคร่กับเธอมาแล้ว ใบหน้าและกริยาทางกายน้องกิ่งเริ่มเปลี่ยน เรากำลังรอให้เธอลุกขึ้นมาคุยกับเราเพื่อทำความเข้าใจกัน ไม่ให้เธอเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นจุดด่างในใจเธอ แต่จะให้เธอเก็บเรื่องนี้ไว้ในความทรงจำที่สวยงาม น่าปลาบปลื้ม
“โอ๋….โอ๋….โอ๋…..เดี๋ยวพี่จะบอกพี่กิ่งเค้าให้นะค่ะ ว่าหมวยเล็กไม่ได้เลวอย่างพี่กิ่งเค้าว่า หมวยเล็กทำให้พี่กิ่งมีความสุขตั้งหลายครั้ง น่าจะชมหมวยเล็กของพี่บ้างจิงไม๊ โอ๋…โอ๋….โอ๋…หมวยเล็กอย่าร้องนะค่ะ พี่ทีเข้าใจหมวยเล็กนะค่ะ โอ๋…….”
เราทำเป็นโอ๋หมวยเล็กด้วยการลูบไล้และจูบ ความเครียดเธอถูกรีดออกไปเยอะแล้ว ด้วยการหลั่งน้ำตาของหมวยเล็กที่ออกมามาก
“นั่นสิค่ะ ตอนแอบมาเล่นกับหมวยเล็ก หมวยเล็กทำให้มีความสุขตั้งหลายครั้ง ไม่เคยจำ ไม่เคยชม แต่พอตัวเองพาหมวยเล็กไปเที่ยว หมวยเล็กโผล่หน้าต่างออกมาดูโลกภายนอก ว่าหมวยเล็กใหญ่เลย ทั้งที่พี่กิ่งนั่นแหละเป็นคนเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ ไม่อย่างนั้นมีรึที่หมวยเล็กจะออกมาได้ จิงไม๊ค่ะ”
“จริงค่า…..จริงค่า”
ละครโรงเล็กของเรา ประกอบกับการจูบลูบไล้หมวยเล็กอยู่ไปมา เริ่มทำงานได้ผล เมื่อน้องกิ่งผ่อนคลายจากความเครียดจนเบาบางลง เธอเริ่มทนไม่ได้ กระโดดเข้ามาเล่นละครของเราด้วยตัวเธอเอง ด้วยการลุกขึ้นมานั่งยันสองแขนตัวเองไว้ด้านหลัง ทำท่าก้มหน้าไปคุยกับ หมวยเล็กตัวเอง ด้วยสีหน้าที่ดูดียิ้มแย้มมากขึ้น ในขณะที่มีศีรษะเรากำลังคลอเครียอยู่กับหมวยเล็กของเธอ
“เธอกล่าวหาพี่หลายข้อหาเลยนะหมวยเล็ก ช่างฟ้องด้วย”
“พี่ดู พี่กิ่งสิค่ะ ดุหมวยเล็กอีกแล้ว เห็นไม๊ค่ะ ทั้งที่พี่กิ่งเองเป็นคนพาพี่มาคุยกับ หมวยเล็ก แต่ว่าหมวยเล็กอีกแล้วอ่ะค่ะ ฮือ….ฮือ….ฮือ….”
“หมวยเล็กไม่อยากคุยกับพี่กิ่งเหรอจ๊ะ งั้นหมวยเล็กกระซิบบอกพี่ เดี๋ยวพี่ไปบอกพี่กิ่งให้เองนะค่ะ…….อํอ…..จ๊ะ….จ๊ะ….จ๊ะ”
เราทำท่าไปซบหมวยเล็กเพื่อฟังเสียงกระซิบ เพื่อเปิดโอกาสให้ตัวเองทำความเข้าใจโดยตรงกับเธอ โดยไม่ต้องเล่นละครผ่านหมวยเล็กอีก น้องกิ่งมีรอยยิ้มแล้ว เธอยิ้มดูเราเล่นละครโรงเล็ก แขนเธอยังท้าวไปข้างหลังทั้งคู่ มองดูเราตาหวานฉ่ำ อำนวยความสะดวกเรากับหมวยเล็กเต็มที่ เราจึงเห็นจังหวะเหมาะที่จะสลายความรู้สึกคับข้องใจของเธอออกไป แต่ก็ไม่ลืมจุมพิษหมวยเล็กให้เธอดูก่อนจาก
“หมวยเล็กฝากพี่มาบอกน้องกิ่งว่า พระเจ้าสร้างเธอมาเพื่อทำให้น้องกิ่งมีความสุข มีหน้าที่ต้อนรับตี๋น้อยผู้มาเยือน เธอไม่อาจทำผิดต่อพระเจ้าได้ ไม่ว่าน้องกิ่งจะชอบหรือไม่ชอบก็ตาม หน้าที่ของหมวยเล็กก็ยังคงเดินไปตามมติสวรรค์อยู่ดี ไม่อาจทำตามใจกิ่งได้จริงๆ”
น้องกิ่งนั่งฟังเราแล้วคิดตามอยู่ชั่วครู่ จึงได้พูดกับเราว่า
“กิ่งเข้าใจแล้วค่ะ หมวยเล็กรบกวนจิตใจกิ่งตามหน้าที่ที่พระเจ้าสร้างเธอมาให้เป็นแบบนั้น เธอทำหน้าที่ของเธอสมบูรณ์แบบ แต่กิ่งเองกับคิดบังคับฝืนใจเธอเพราะมโนธรรมของกิ่ง ถูกไม๊ค่ะพี่”
“ถูกต้องจ๊ะน้องกิ่ง”
น้องกิ่งเอื้อมมือมาดึงตัวเราชึ้นไปนั่งขอบเตียงกับเธอ พร้อมกับกอดเราเอาหน้ามาซบที่อกเพื่อซึมซับความอบอุ่นจากไออุ่นของเรา นับเป็นกอดแรกที่เธอให้กับเรา
“กิ่งขอขอบคุณพี่มากนะค่ะ แต่แปลกใจจัง ทำไมพี่ใช้วิธีการนี้จัดการกับกิ่ง ทำไมพี่ไม่ใช้ตี๋น้อยจัดการกับหมวยเล็กค่ะ หรือพี่มีอะไรในใจอยู่ หรือตี๋น้อยไม่ต้องการค่ะพี่”
“ใครว่าล่ะจ๊ะ ตอนนี้ตี๋น้อยพี่ก็ประท้วงพี่ เหมือนหมวยเล็กประท้วงน้องกิ่งนั่นแหละจ๊ะ พี่เจ็บปวดระบมที่ตี๋น้อยจนแทบขยับตัวไม่ได้ เจ็บไปหมดเลย แต่พี่ก็มีปัญหาเรื่องมโนธรรมแบบกิ่งเหมือนกัน พี่ไม่อยากฉวยโอกาสบุกรุกถ้ำทองของน้องกิ่ง ในขณะที่น้องกิ่งถูกหมวยเล็กกดดันอยู่ พี่อยากได้น้องกิ่งแบบที่เป็นน้องกิ่งสมบูรณ์แบบ ที่ไม่ถูกแรงกดดันใดๆบังคับให้ทำ แต่พี่คิดว่าเราก็ไม่ควรกดดันตี๋น้อยกับหมวยเล็กมากไปเหมือนกัน เพราะตี๋น้อยเค้าก็บอกกับพี่ว่า เค้าไม่มีหน้าที่รักษามโนธรรม ฉะนั้นหน้าที่ใครก็หน้าที่มัน เค้าก็มีหน้าที่ของเค้าเหมือนกัน”
“ฟังดูแล้ว ถ้าเช่นนั้นเราควรปล่อยหมวยเล็กกับตี๋น้อย ให้ทำหน้าที่ของเขาตามมติสวรรค์อย่างนั้นหรือค่ะพี่”
“ไม่ว่าเราจะปล่อยหรือไม่ปล่อย เค้าก็ต้องเป็นแบบนั้น ปัญหานี้จึงตกอยู่ที่เรา ที่ว่าเรามีมโนธรรม เป็นมโนธรรมแบบไหน ถึงได้ขัดหลักธรรมชาติของหมวยเล็กกับตี๋น้อย”
“แปลว่าเราทำอะไรกับเขาไม่ได้เลย อย่างเช่น เค้าโหยหาพี่ที่รู้จักกับกิ่งเพียงชั่วคืนเดียวอย่างนั้นหรือค่ะพี่”
“พี่ว่านะ จริงๆแล้วเราทำอะไรกับเค้าได้ แต่ให้เค้าทำผิดต่อหน้าที่ของเขาไม่ได้ หมายความว่า เราพอกำหนดทิศทางให้เขาได้ อย่างที่หมวยเล็กบอกว่า พี่กิ่งเป็นคนผิดที่เปิดหน้าต่างทิ้งไว้เอง แล้วไปโทษเค้า เพราะเค้าต้องทำหน้าที่ของเขาแบบนั้น”
“ฟังไปฟังมากิ่งเลยกลายเป็นคนผิดอยู่ดี”
“ความจริงมันเป็นเช่นนั้น แต่ถ้ามองลึกลงไปอีกชั้น หมายความว่า กิ่งเป็นผู้ปิดเปิดหน้าต่างของหมวยเล็ก ถ้ากิ่งไม่เปิดหน้าต่างนั้น หมวยเล็กก็ไม่มีภารระหน้าที่ที่ต้องทำ ใช่หรือไม่ และในส่วนลึกของใจแล้ว กิ่งก็ไม่ได้คิดจะเปิดหน้าต่างให้หมวยเล็กออกมาดูโลกใช่หรือไม่ ในเมื่ออุบัติเหตุมันเกิดขึ้นแล้ว เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว เราจึงควรคิดในทางที่ดี ไม่ดีกว่าหรือ เช่น เป็นกรรมบันดาล กามเทพแผงศร ทำนองเนี๊ย ดีกว่าไปนั่งโทษหมวยเล็ก ใช่หรือไม่ อูยยย…..เจ็บ”
เราทิ้งท้ายบทสนทนาด้วยการเรียกร้องความสนใจจากน้องกิ่ง เอามือกุมตี๋น้อยแล้วร้องเจ็บ
“เจ็บมากเหรอค่ะพี่”
“เจ็บมากเลยจ๊ะ จากผลพวงของการเปิดหน้าต่างของน้องกิ่ง ที่ทำให้หมวยเล็กมารู้จักกับพี่นั่นแหละจ๊ะ”
“พี่พูดตรงจัง ทุกความผิดเลยมาตกอยู่กับกิ่งเพชร งั้นกิ่งจะชดใช้ความเสียหายที่กิ่งทำผิดพลาดให้พี่ละกันค่ะ แต่กิ่งไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะค่ะ”
“ให้พี่อาบด้วยดิ…….”
น้องกิ่งยิ้มปนอายที่เราขออาบน้ำด้วย เธอไม่ปฏิเสธ เราลุกจากเตียงมาหยุดหน้าห้องน้ำ น้องกิ่งเริ่มแกะกระคุมเสื้อตัวเองออก มองเราแบบอายๆ แต่เธอก็ยินดีที่จะถอดให้เรามอง เราเองก็ถอดด้วย น้องกิ่งรีบหันหน้าหลบหันก้นมาหาเรา ขาวใสจริงๆกิ่งจ๋า เรารู้สึกอูยยยเจ็บ จำจะต้องเร่งรีดความเจ็บออกโดยเร็ว ขืนปล่อยไว้ เวลาเล่นบทรักกับน้องกิ่งคงไม่สนุกแน่ๆ น้องกิ่งถอดจนหมดแต่ยังไม่ยอมหันหน้ามา เราจึงเดินไปหาเธอ ตี๋น้อยหัวเยิ้มไปด้วยน้ำรักชนถึงก้นเธอก่อนเราอีก เราโอบแขนไปกอดเธอข้างหลัง เอามือลูบไล้สำผัสน้องกิ่ง ได้จับบัวงานเธอเป็นครั้งแรกแต่ยังไม่เห็น ตี๋น้อยเราที่ได้ถูกฝึกมาบ้างจากสองสาว เริ่มรู้งานพาตัวเองมุดเข้าไปพาดซุกอยู่ในร่องก้นน้องกิ่ง เมื่อเป็นดังนี้ มีหรือน้องกิ่ง หัวใจจะไม่กะเจิงเพราะการร่วมมือกระทำรักครั้งแรกกับผู้ชาย นอกจากเธอตัวแดงขนลุกแล้วยังเนื้อเต้นให้เห็น เรากอดกันในท่านั้นเล้วค่อยขยับเดินหน้าได้ระยะทางก้าวละหนึ่งฝ่ามือ จนเข้าไปอยู่ในห้องน้ำใต้ฝักบัว เรากระซิบข้างหูน้องกิ่ง
“ขอพี่ปลดปล่อยความเจ็บปวดของตี๋น้อยหน่อยนะกิ่ง”
เธอพยึกหน้ารับ จากนั้นเราก็จูบบริเวรต้นคอติดช่วงกรามเธอ มือหนึ่งคลึงที่เต้า มือหนึ่งแหย่หมวยเล็กเล่น แล้วออกแรงดันตี๋น้อยที่อยู่ตรงร่องก้นน้องกิ่ง พร้อมกับมือที่เล่นอยู่กับหมวยเล็กช่วยคอยดึงลั้งตัวน้องกิ่งไม่ให้แรงดัน ข้างหลังผลักให้เธอต้องออกเดินไปข้างหน้า แล้วช่วยส่งอารมณ์ด้วยการเกร็งกล้ามเนื้อกอดรัดตัวน้องกิ่งแน่นขึ้นอีกนิด แต่ไม่ถึงกับให้เธอรู้สึกเจ็บ เพียงเท่านี้ ตี๋น้อยก็คลายพิษสงพ่นน้ำออกมา จากการที่เรากดหัวให้นิ่งอยู่ในร่องก้นนั้น อาการเจ็บทรมานที่ไข่ดันถูกพ่นออก พร้อมกับความเสียวซ่านที่เก็บกดมาหลายชั่วโมง เสียงน้องกิ่งอุทาน พร้อมหันหน้ามาหาเราในชุดวันเกิดเต็มที่ในครั้งแรก
“อุ๋ย…..พี่…..”
“ตี๋น้อยคลายพิษสงออกมาแล้วซิจ๊ะ”
เราพูดแบบคนหมดแรงที่คลายเครียดออกไป จนลืมสังเกตความงามน้องกิ่งที่หันมาหาแบบเต็มจอ น้องกิ่งหัวเราะแบบพอใจ
“ดีค่ะๆ กิ่งกำลังเครียด ไม่มียาคุม ไม่มีถุงยาง จะทำยังไงดี ตอนนี้โล่งเลย ฮิ ฮิ ฮิ”
เรานึกถึงคำน้องหยกที่บอกถึงประโยชน์ใหญ่สองข้อของการไม่ปักธงน้องกิ่ง อีกทั้งกำลังหายเครียด แล้วน้องกิ่งก็เปิดโอกาสให้พอดี เราจึงถือโอกาสพูดกับน้องกิ่ง
“พี่เข้าใจจ๊ะ พี่จะไม่พาตี๋น้อยมุดถ้ำทองน้องกิ่ง จนกว่าน้องกิ่งจะพร้อมเต็มร้อย ดีไม๊”
“ดีค่ะ ดีมากเลย กิ่งยังกลัวๆอยู่หลายเรื่องที่จะตามมา แล้วพี่จะทนได้หรือค่ะ”
“พี่ทนได้จ๊ะ แต่น้องกิ่งต้องให้พี่พบปะกับหมวยเล็กบ้างนะจ๊ะ”
“โธ่….พี่ขา ถึงตอนนี้แล้ว กิ่งยกหมวยเล็กให้อยู่ในความปกครองของพี่ไปเรียบร้อยแล้วค่า หมวยเล็กเค้าเชื่อฟังพี่ เค้าไม่เชื่อฟังกิ่ง ฉนั้นพี่อยากพบหมวยเล็กเมื่อไรที่ใหนเวลาอะไร ก็ตามใจปรารถนาเลยนะค่ะ พี่เป็นผู้ปกครองเค้าแล้วนี่ค่ะ ดีไม๊ค่ะ”
เราตอบน้องกิ่งด้วยการโอบกอดแบบหน้าเต็มในชุดวันเกิดทั้งคู่ เนื้อกับเนื้อเบียดกันตั้งแต่ศีรษะยันปลายเท้า อบอุ่นจัง
จากนั้นน้ำฝักบัวได้ถูกเปิดให้ไหล เราทั้งคู่ปล่อยให้น้ำลดตั้งแต่ศีรษะ เพื่อชำระล้างความเหนอะหนะเร่าร้อนจากไฟราคะที่เผามาหลายชั่วโมง เราช่วยดูแลกันและกัน ช่วยกันสระ ช่วยกันขัด ช่วยกันถู สัมผัสในทุกที่ที่อยากทำ ปนเปิ้อนไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ บางคราวก็กอดรัดกันไปมา บางครั้งก็พรมจูบใส่กัน มันช่างแสนวิเศษที่สุดในดินแดนมนุษย์ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำน้องหยก “อาว่าอะไรแซบที่สุดในโลก” แต่พอนึกถึง อยู่ๆใจเราก็เจ็บแปล๊บเหมือนโดนเข็มแทง เรามารู้คำตอบในภายหลังว่า น้องหยกกำลังทุกข์ทรมานใจแสนสาหัส นอนน้ำตาซึมเปียกหมอนจากผลงานของเธอเองในครั้งนี้ พายุเข็มกำลังพัดกระหน่ำใส่หัวใจเธอ ความรู้สึกแบบนั้น ทำให้เราอยากเดินออกไปจากห้อง จากความสุขที่กำลังดื่มด่ำอยู่ อยากเจอน้องหยกเหลือเกิน ทันทีที่การอาบน้ำสิ้นสุด เราบอกน้องกิ่งว่า
“เดี๋ยวพี่ขอตัวลงไปดูบ้านหน่อยน่ะจ๊ะ รู้สึกว่าพี่ยังไม่ได้ปิดประหน้าต่างให้เรียบร้อยเลย แล้วจะแวะดูหลานด้วยจ๊ะ เดี๋ยวพี่กลับมานะจ๊ะ น้องกิ่งเป่าผมให้แห้งรอพี่นะ”
“ค่ะพี่…..กิ่งจะรอ”
เรารีบเดินออกไปจากห้องน้องกิ่ง แล้วรีบไปเปิดประตูห้องดูน้องหยก น้องหยกหายไปไหนแล้ว ในห้องน้ำก็ไม่มี เรารีบลงไปชั้นล่างที่บัดนี้เหลือไฟสลัวหรี่อยู่ดวงเดียว น้องหยกคงจะลงมาปิดไฟปิดประตูหน้าต่างบ้านเป็นแน่ เราจึงเรียกหาเธอ
“น้องหยก น้องหยกอยู่ไหน น้องหยก โอ้พระเจ้า…..”
น้องหยกมาแอบนั่งอยู่มุมบ้านตรงโน็ตบุ๊กของน้องกิ่ง ตรงที่ที่เราวางแผนคุยกัน น้องหยกเหมือนคนหมดแรงกายแรงใจ ไม่มีเสียงแม้จะตอบคำเรา พยายามลุกขึ้นยืนนิ่งอยู่เฉย พอเราเข้าไปถึงตัวเธอ เธอผวาเข้ากอดเราพร้อมกับร้องไห้ปล่อยโฮ มีเสียงออกจากปากเธอว่า
“เจ็บจังเลยค่ะ เจ็บจังเลย…..”
เราอึ้ง….ในคำและอาการของน้องหยก ได้แต่กอดเธอแน่นส่ายตัวไปมา เหมือนแม่กล่มลูกน้อยในอ้อมกอด พอเราเห็นน้องหยกผ่อนคลายลงบ้าวจากฤทธ์ของอ้อมกอดเรา จึงได้พูดกับเธอว่า
“อาขอโทษน่ะหยก อาเห็นแก่ตัวเกินไป อาควรจะเลิกล้มแผนการของเราตั้งแต่เมื่อเย็น แต่อากลับไม่ทำ ทั้งๆที่รู้ว่าความสุขนี้ ต้องอยู่บนความทุกข์ของหยก อาขอโทษ อารักหยกมากๆเลยนะจ๊ะ”
น้องหยกได้อ้อมกอดเรา ได้ฟังเราพูด อาการเธอดีขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอยกมือป้ายน้ำตาตัวเอง พร้อมกับพูดบอกเราว่า
“อาไม่ผิดค่ะ อาไม่ผิด แต่หยกอ่อนแอเอง ไม่คิดว่าอาจะมาเห็นหยกในสภาพนี้ อาเดินออกจากความสุขมาหาหยกได้ มากอดหยกได้ หยกก็พอรู้ได้แล้วว่าอารักหยกแค่ไหน อาวางใจนะค่ะ หยกรู้ต้นตอปํญหาตัวเอง แต่ยังแก้ไม่ได้ เหมือนพี่กิ่งเคยพูดกับอาไงค่ะ”
“โธ่……น้องหยก ยังคิดแต่ห่วงอา ตอนนี้หยกต้องห่วงตัวเองก่อน รู้ไม๊”
น้องหยกยิ้มได้แล้ว เราไม่รู้ว่าพลังคำพูดของเรามันทำไมมีผลกับเธอได้มากมายนัก แต่เราก็รู้สึกสบายใจขึ้นที่เห็นเธอยิ้ม
“อาปักธงพี่กิ่งหรือป่าวค่ะ”
“อาทำตามสัญญาที่ให้หยกไว้ไงจ๊ะ อาแค่ร่วมใคร่กับน้องกิ่ง แต่ยังไม่ได้ปักธงเธอ”
“ขอบคุณค่ะอา ที่จำสัญญาได้ พรุ่งนี้พี่กิ่งคงไม่อยากไปเรียน ก็เหมือนๆกับคนแต่งงานใหม่เพิ่งเข้าหอ แต่เธอก็ยังคงปิดบังตัวเองในเรื่องอาอยู่ เพราะอายังไม่ได้ปักธงเธอ พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ หยกอยากให้อาพาไปช็อป ซื้อของเข้าบ้าน และไปสโมสรว่ายน้ำค่ะ อาพาหยกไปได้ไหมค่ะ”
“ทำได้ซิจ๊ะ อาจะทำตามที่หยกต้องการ”
“หยกได้ยินมาว่า ตีเมืองว่ายากแล้ว การรักษาเมืองไว้ยิ่งยากกว่า เรื่องเหตุผลที่หยกให้ทำไว้คุยกันวันหลัง แต่ตอนนี้อากลับไปหาพี่กิ่งได้แล้ว เดี๋ยวลมหึงจะมาก่อนกำหนด นะค่ะ”
น้องหยกพูดกับเราเหมือนคนกำลังใช้สมองเพื่อจะทำการบางอย่าง สวนทางกับความรู้สึกที่เธอควรจะเป็น เธอไม่น่าจะมีใจชวนเราไปทำกิจกรรมใดๆในตอนนี้
“อาขอไปส่งหยกที่ห้องนอนก่อนนะจ๊ะ”
น้องหยกยิ้มแล้วกอดเรา บอกให้เราถือน้ำผลไม้ในตู้เย็นไปให้น้องกิ่งด้วย เราทำตามที่น้องหยกบอกทุกประการ เพราะรู้ว่าเธอหวังดีกับเราในทุกเรื่อง เมื่อเราส่งเธอถึงห้อง ได้กอดและจูบราตรีสวัสดิ์ เธอบอกให้เรารีบกลับไปหาน้องกิ่ง เราเห็นว่าเธอไม่ป็นไรแล้วจึงไปที่ห้องน้องกิ่งตามที่เธอต้องการ
“เป่าผมแห้งแล้วหรือจ๊ะ พี่เอาน้ำผลไม้มาให้กิ่งด้วย”
“ขอบคุณนะค่ะ พึ่งเสร็จนี่แหละค่ะ ผมยาวก็ต้องดูแลยากหน่อย ข้างล่างเรียบร้อยดีใช่ไม๊ แวะดูหลานหรือป่าวค่ะพี่”
“เรียบร้อยทุกอย่างเลยจ๊ะ น้องหยกหลับแล้วจ๊ะ”
เราเดินเอาน้ำผลไม้ไปให้น้องกิ่ง และเข้าไปกอดน้องกิ่งที่หน้าโต๊ะกระจกแต่งตัว น้องกิ่งอยู่ในชุดนอนแขนกุดแบบกระโปงแค่เข่าไม่มีชั้นใน ส่วนเรายังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่ จากนั้นเราก็พาเธอไปนอนกอดก่ายที่เตียง ลูบไล้อยู่ไปมา
“พี่รักหลานมากจังเลยนะค่ะ เห็นเธอกอดรัดฟัดเวี่ยงอาเธอตลอดเลย ดูน่ารักจัง คงจะผูกพันกันน่าดู ใช่ไม๊ค่ะพี่”
“ใช่จ๊ะ พี่รักน้องหยกมากเลย เหมือนเค้าเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของพี่เลยแหละ และเพราะแรงเชียร์ของเค้าจึงทำให้พี่ได้มานอนกอดน้องกิ่งอยู่นี่ไงจ๊ะ”
“แล้ววันนี้เธอเปิดหว๋อ พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือค่ะ”
“รู้สึกซิจ๊ะ รู้สึกขอบคุณเค้า ที่ทำให้ใจเราชุ่มฉ่ำ แต่รู้สึกน้อยกว่าตอนเห็นน้องกิ่งเปิดหว๋อจ๊ะ เวลาอยู่บ้านน้องหยกเค้าทำตัวสบายๆ บางครั้งก็หว๋อออกให้ดูบ่อยๆ”
เราคุยกับน้องกิ่งไป ลูบคลำเธอไป บางครั้งก็หอมตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย พร้อมกับทำให้เธอยอมรับในพฤติกรรมแบบปรกติของน้องหยกไปด้วย
“ก็แสดงว่าพี่ต้องมีอารมณ์กับเค้าซิค่ะ”
“นั่นแน่……น้องกิ่งหึงหลานเหรอจ๊ะ”
“พี่ยังไม่ตอบกิ่งเลยนะค่ะ”
“พีไม่คิดจะมีหรอกจ๊ะ แต่ตี๋น้อยมันทำหน้าที่ของมัน อย่างที่เราคุยกันไงจ๊ะ”
“แล้วพี่ทำยังไงค่ะเวลามีอารมณ์”
น้องกื่งพยายามคาดคั้นค้นหาความจริงในตัวเรา เป็นอาการที่น้องหยกคาดเดาไว้แล้ว ลมหึงเธอเริ่มก่อตัวขึ้น เราต้องสลายมันลงไปให้ได้ ต้องหาทางให้ทุกคนที่อยู่ในชายคาบ้านอยู่เย็นเป็นสุข แบบไม่เสียความเป็นตัวของตัวเองอีกด้วย
“พี่ก็พาตี๋น้อยไปคุยกันในห้องน้ำซิจ๊ะ น้องกิ่งนี่ถามแปลกๆนะ”
เราพูดโต้ตอบกับน้องกิ่งอย่างตรงไปตรงมา แต่ไม่ได้บอกเธอว่าในห้องน้ำนั้น ตอนที่เราคุยกับตี๋น้อย มีน้องหยกกับน้องมายเป็นล่ามสื่อภาษา จึงทำให้คุยกับตี๋น้อยรู้เรื่องดี
“พี่ทนไหวหรือ ทนได้จริงเหรอค่ะพี่”
“โธ่…..น้องกิ่งขา มันใช้ความอดทนน้อยกว่าตอนคุยกับหมวยเล็กของน้องกิ่งตั้งหลายเท่านะค้ า…..พี่ทั้งจับ ทั้งจูบ ทั้งลูบ ทั้งคลำหมวยเล็ก หมวยเล็กทำพี่แทบขาดใจ น้องกิ่งก็อนุญาตแล้ว พี่ยังต้องอดทนเพราะมโนธรรมกำกับไว้นะค้า…. น้องกิ่งขา”
น้องกิ่งตอนนี้หัวสมองหมุนติ้ว คงใช้ศิลปะศาสตร์ต่างๆที่เธอมี โดยเฉพาะภาคคำนวณ บวก ลบ คูณ หาร เปรียบเทียบคำพูดของเราอยู่ในใจ การที่เราไม่ปักธงเธอตอนตี๋น้อยประท้วงเรา ถูกนำมาช่วยในภาคคำนวณของเธอในครั้งนี้ ก่อนตอบเราว่า
“กิ่งขอโทษค่ะพี่ เพิ่งคุยกันไม่นานนี้เอง กิ่งลืมได้ไงก็ไม่รู้”
“งั้นพี่ต้องลงโทษน้องกิ่งแล้ว เอาหมวยเล็กมาอบรมใหม่อีกรอบดีกว่า 5 5 5 5”
พอพูดจบ เราฉวยโอกาสเอามือลูบไล้ต้นขาของน้องกิ่ง เพื่อดึงผ้าให้เปิดขึ้น เพื่อเราจะได้อบรมหมวยเล็กอย่างที่บอกเธอ เธอเป็นผู้ที่ยังใหม่ต่อรสสัมผัสจากผู้ชาย เนื้อตัวเธอแสดงอาการตอบรับสัมผัสจากเราแบบมวยวัด ทุกกริยาอาการต่างแย่งชิงกันออกมาต้อนรับการลูบไล้ของเรา เหมือนลูกนกหลายตัวกำลังแย่งชิงอาหารจากปากของแม่ที่กำลังจะป้อนเหยื่อให้ ทั้งขนลุก ตัวแดง เนื้อเต้น เขินอาย มันวุ่นวายอยู่ในใจเธอ เธอหลับตาปี๋ ทำใบหน้าแปลกๆ แต่เร้าใจเกินบรรยาย จากผลพวงของอารมณ์ที่กำลังรุมเร้าจิตใจเธออยู่