มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป (ตอนที่ 3)
ผมร่ำร้องต่อไปในใจ
“มอ..เมีย..นั่นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป….”
แล้วสร้อยนี่…เธอจะเป็น มอ..เมีย..ผมได้หรือเปล่า
ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาจากก่อน ไม่ว่าจากสาวๆคนไหน
ผมกอดสร้อยไว้แนบอก เรายืนกันกอดอยู่อย่างนั้นแหละ
แล้วเธอก็ค่อยๆผลักตัวผมออก เงยหน้าขึ้นมองหน้าผมแล้วพูดว่า
“พูดอะไร..แล้วจำเอาไว้ก็แล้วกัน..”
จากนั้นสร้อยก็วิ่งลงจากบ้านผมไปที่รถแมงกะไซด์แล้วขับออกไปทันที
ผมกลับมานอนบนเตียงด้วยใจกระหยิ่ม
ภาพความซื่อและกลิ่นกายหอมของสร้อยมันตรึงใจผมแนบแน่น
……………….
ตอนเย็นผมได้กินข้าวกับไก่บ้านผัดขิง..รสแซ่บ
ผมเจริญอาหารกายและอาหารใจ
กำลังใจมาล้นปรี่ ร่างกายก็ค่อยดีขึ้นเรื่อยๆ
……….
แต่…เออ..ไม่รู้ซินะ
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าสร้อยสวยขึ้นนะ
ไม่เห็นอ้วน ดำ และเตี้ยม่อต้อเหมือนตอนแรกเห็นเลย
ยิ่งตอนสร้อยทำท่าอายๆ นี่น่ารักจริงๆ
เธอใสซื่อ ไร้มารยา
ผมสาบานกับตัวเองเอาไว้ว่า ผมจะไม่ยอมสูญเสียเธอไปเด็ดขาด
สร้อยนั่งมองผมกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่คนเดียว ผมจึงถามเธอ
“สร้อย..ไม่กินกับนายช่างมั่งเหรอ…”
“ม่ายละ…เดี่ยวกลับไปกินที่บ้าน…”
“กินเล่นๆก็ได้…”
“ม่ายละ…” เธอส่ายหน้าหัวเราะเบา ๆ
“ไก่บ้านนี่เนื้อมันแน่นหนึบ..อร่อยจัง…ได้สร้อยเป็นเมียเนี๊ยะนายช่างอ้วนแน่เลย…”
สร้อยยกมือขึ้นปิดหน้าเมื่อได้ยินผมบอกเช่นนั้น
“พูดอะไรก็ไม่รู้นายช่างนี้…”
“ไม่ตบนายช่างแล้วเหรอ…”
เธอส่ายหน้า
“ไม่รู้จะตบไปทำไม…”
“สร้อยอยากเรียนหนังสือต่ออีกหรือเปล่า 2 ปีก็ได้ปริญญาแล้วนะ”
“สร้อยเรียนไม่เก่งคะ…”
“ก็พยายามซิ…จบเองแหละ…”
“อยากเอาเป็นเมียพร้อมกับอยากให้เรียนเหรอ…”
เธอมองหน้าผมนิ่ง ผมเองคิดไม่ถึงว่าสร้อยจะพูดออกมาตรงๆแบบนี้
ผมวางช้อนลงแล้วยื่นมือทั้งสองไปจับมือเธอแน่น
เรามองสบตากัน
ผมกับสร้อยตอนนี้ต่างเปิดเใจเข้าหากันยังไงก็ไม่รู้
เออ..ผมเพิ่งรู้เดี่ยวนี้เองว่าใจที่ถูกเติมเต็มนะเป็นยังไง
แม้ว่าต่อไป…คือ “หลุมนรก” ผมคิดว่าผมยินดีกระโจนลงไป
ผมได้เรียนรู้อีกอย่างนึงว่า ความสวยงามของผู้หญิงนะไม่ใช่รูปร่าง
แต่มันอยู่ที่คุณสมบัติและจิตใจของพวกเธอต่างหาก
ความเป็นตัวของตัวเอง ซื่อ จริงใจต่างหากที่ทำสรร้อยสวยงามในใจผม
แล้วความสวยงามแบบนั่นแหละที่ผมว่าเพื่อนๆมันอยู่หลุมนรกยั่งยืนนานแสนนานไม่ร้างลา
…………….
สมัยก่อนผมมองผู้หญิงเพียงรูปกายภายนอก
สวย หุ่นดี นมใหญ่ สะโพกกลมผลาย
แล้วยิ่งผมหามาเติมช่องว่างในใจผมเท่าไหร่ก็ไม่เคยเต็ม
ผมยิ่งดิ้นรนหามาเติมเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ
ยิ่งเติมก็ก็ยิ่งขาด มันเป็นรอยโหว่ที่ผมทำเป็นมองไม่เห็น
ผมว่า…มันขาดจิตวิญญาณ
ผมว่า…มันขาดความมีชีวิตชีวา
ผมว่า..มันไม่ถึงจิตถึงใจ
เซ็กส์…เดี่ยวก็อยาก อีกเดี่ยวก็เบื่อ มันเบื่อ ๆ อยาก ๆ อยู่นั่นแหละ
เติมใจไม่เคยเต็ม เหมือนกระหายน้ำแล้วลอยคอในทะเล มันดับกระหายไม่ได้
จิ๊กซอว์ที่ผมหามาใส่ไม่เคยตัวที่ใช่ ไม่เป็นตัวที่ถูก
ผมว่ามันเป็นตัวจิ๊กซอว์งี้เง้าเท่านั้นเอง
……….
ผมกับสร้อยมองสบตาต่างถ่ายทอดความในใจต่อกันและกัน
ผมรู้ได้ว่าเธอสิโรราบต่อผม เธอคิดฝากชีวิตไว้กับผม
แล้วไม่รู้ว่าเป็นผมดึงตัวเธอเข้ามา หรือเธอลุกขึ้นมาหาผม
แต่ตอนนี้ สร้อยนั่งอยู่ตักผม
ผมดึงหน้าเธอลงมาประกบปากจูบ
ผมบดริมฝีปากไปมาอยู่ครู่หนึ่ง
ก็เริ่มจะสอดแทรกลิ้นของผมเข้าไปในปากเธอได้
สร้อยก็คงรู้และเข้าใจว่าต่อไปคืออะไร
เธอเผยอริมฝีปากออกปล่อยให้ลิ้นผมเข้าไปสัมผัสกับลิ้นของเธอ
สร้อยสะท้านไปทั้งตัวเมื่อลิ้นของผมตวัดรัดพันลิ้นของเธอ
รสชาดที่แสนจะแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยเจอะเจอมาก่อน
ผมค่อย ๆ ป้อนรสรักให้เธอเพิ่มขึ้นทีละนิด ๆ
จากเป็นฝ่ายรับเพียงอย่างเดียว สร้อยได้เรียนรู้จากการใช้ลิ้นของผม
ธรรมชาติสอนให้เธอรู้ว่าจะต้องตอบสนองตอบผมอย่างไรบ้าง
สร้อยเริ่มใช้ลิ้นลุกไล่ตอบโต้ลิ้นผม
แม้จะไม่พริ้วไหวอย่างผู้ชำนาญเชิง
แต่มันก็เย้ายวนหัวใจผมให้กระเจิงแทบจะระเบิด
สร้อยยกมือโอบรัดรอบตัวผมแน่น
ผมก็กอดเธอเอาไว้แน่นเหมือนกัน
……….
“มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป…..”
……….
สร้อยตกอยู่ในภวังค์รักอย่างเต็มเปี่ยม
แต่เธอก็มีสติและควบคุมตัวเองได้ในเวลาต่อมา
เธอผลักผมออกก่อนที่จะมีเหตุการณ์อื่นๆเกิดขึ้น
สร้อยกราบที่อกผม แล้วพูดเบา ๆ ว่า
“สร้อย..ฝากชีวิตไว้กับนายช่างนะ…รัก..สงสารสร้อยด้วย…”
ผมจับเธอมากอดจูบอีกครั้งอย่างรักใคร่เต็มหัวใจ
เธอยิ่งได้ใจผมไปเต็ม ๆ
สร้อยรีบดันตัวผมออก เงยหน้าขึ้นมองมองแบบเต็มตา
แล้วเธอก็เดินไปลงบันได ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงสตาร์ทเครื่องแมงกะไซด์แล้วขับกลับบ้าน
————————-
โดย Kankan
