ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 94
“มาช้าจริง!!!”
“รออีกแป็บนึงจ้า~~”
“แต่นี่มันเกือบชั่วโมงแล้วนะ”
“แหม~~…ทีรอฝนแต่งตัวไม่เห็นจะบ่นแบบนี้เลย”
“ก็เธอเป็นผู้หญิงฉันเข้าใจแต่นี่มัน…”
“หืม?”
“ทำไมฉันจะต้องเป็นฝ่ายมารอผู้ชายด้วย?…เดทบ้าเดทบออะไรกัน?”
“เพราะบอลไปท้าน้านีย์เองนิ”
“โธ่เอ้ย!!…เรื่องเล็กแค่นี้”
“เอาน่า–…สนุกออก”
“สนุกตรงไหน?…ให้ฉันมารอผู้ชายแต่งหญิงใครรู้เข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”
“อ๋า!!…จะไปไหนน่ะ?”
“ฉันจะกลับแล้ว…ไร้สาระ!!!”
“ฮื่อ~~…ขืนกลับไปตอนนี้สิได้โดนน้านีย์อัดยับ
แหงๆ…โอ้!…เจ๊โทรมาละ”
“เชอะ!!…ก็แค่แพ้พนันหรอกน่า”
“มาถึงแล้วเหรอ?…อื้อ!!…บอลรออยู่ตรงทางเข้าทิศเหนือค่ะ”
(ถ้าเป็นสาวๆจะไม่ว่าไม่บ่นสักนิดแต่ครั้งนี้มัน…ฮึ่ย~~…แค่คิดก็ขนลุกเกรียวแล้วโว้ย!!!)
“เค้าไปก่อนนะตัวเอง”
“อ้าว!?…อยู่ด้วยกันซี่~~”
“เดทที่ไหนเขามีคนอื่นอยู่เป็นก้างขวางคอจ๊ะ?”
“บ้าสิ!…เดทที่เธอว่านี่มันผู้ชายกับผู้ชาย…ฉันทำใจไม่ได้!!!”
“เหอะน่ะ!…วันนี้ตัวเองก็มองพี่เอ้เป็นผู้หญิงล่ะกันเนอะ”
“ให้ฉันไปตายซะจะดีกว่า”
“มาแล้ว!!…เค้าไปล่ะ”
“เฮ่ยเดี๋ยว!!…ยัยผี–…ยัยผี!!!”
…วิ่งตัวปลิวไปโน่น…กรรม~~…ไม่น่าปากพล่อยเล้ย!!…ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากเมื่อเย็นวานที่อานีย์มาพักที่บ้านของผมและในเวลาอาหารเย็นนั่นเอง…
(“หลานบอลคิดว่าเอ้”
“ครับ?”
“แต่งเป็นสตรีแล้วมิงดงามดังในโทรทัศน์”
“เปล่าครับ…ในทีวีนั่นคือการประกวดมิสทิฟฟานี่”
“ทิฟ?”
“ผู้ชายที่แปลงเพศแล้วน่ะค่ะ”
“จากนั้นก็เอามาประกวดกัน”
“นั่นคือผู้ชายหรือ?”
“ใช่จ้ะ”
“เมื่อกี้ผมพูดว่าถ้าให้ผมหรือพี่เอ้แต่งตัวเป็นแบบในทีวีคงจะดูไม่จืดเลย”
“………………………………………………..”
“!?”
(อานีย์จ้องหน้าเราทำไมนี่?)
“หลานบอลจะหมายถึงว่าลูกเอ้สู้ผู้ชายเหล่านั้นมิได้อย่างนั้นหรือ?”
“ไม่ใช่สักหน่อยครับ”
“มิใช่อะไรกัน?”
“ผมแค่พูดเรื่องจริงครับเพราะอย่างผมกับพี่เอ้ที่เป็นผู้ชายกล้ามเป็นมัด…ขืนไปแต่งชุดผู้หญิงยัดฟองน้ำเป็นนมต้องถูกหัวเราะเยาะแหงๆ”
“ถูกหัวเราะเยาะอะไร!!”
“อึ๋ย!?”
“ท่าจะไม่ดีแล้วสิเจ๊”
“ชอบแกว่งเท้าหาเสี้ยนจริงๆ…อีตาบ้านี่”
“ย่อมได้…เช่นนั้นก็มาพิสูจน์ให้รู้กัน”
(พิสูจน์?)
“ลูกเอ้”
“ขอรับ”
“พรุ่งนี้ลูกจงแต่งกายเป็นสตรี”
“ทะ…ท่านแม่!!!”
“!!”
“!?”
…ผมแทบจะสำลักข้าวออกมากลางวงทันทีที่ได้ยินอานีย์สั่งลูกชายตัวเอง…เฮ้ยๆๆ…เมื่อกี้ไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ยว่าน้องสาวฝาแฝดของอานิภาสั่งให้พี่เอ้แต่งตัวเป็น “ผู้หญิง” …แล้วพอมองหน้าพี่แคทกับฝนซึ่งต่างก็อึ้งไปตามๆกัน…
(แสดงว่าเราไม่หูฝาด)
“หมายความว่าอย่างไรขอรับ?…ให้กระผมแต่งกายเป็นผู้หญิง”
“ข้องใจอะไร?”
“เอ่อ–”
“อาครับ…ทำไมถึงให้พี่เอ้?…”
“เพราะหลานบอลดูแคลนเอ้อย่างไรล่ะ”
“โอ้โห!!…นั่นผมแค่พูดเล่นๆ”
“เรื่องอย่างนี้เอามาล้อเล่นกันได้รึ?”
(ไม่เข้าใจ!!…ทำไมอานีย์ถึงได้มีสีหน้าจริงจังนัก?)
“พอดีเลย…ถือเป็นการฝึกไปในตัวด้วย”
“ฝึกหรือคะ?”
“หมายความว่าไงจ๊ะน้า?”
“การปลอมตนก็เป็นวิธีที่จะช่วยในการแทรกซึมหรือหลบหนีซึ่งมิควรมองข้ามไป…ลูกเอ้ก็เข้าใจใช่ไหม?”
“ขอรับ”
…พี่เอ้เนี่ยนะจะแต่งหญิง?…น่าขำชะมัดยาดเลยวุ้ย!!!…ต่อให้เขาหน้าเหมือนพี่แคทแต่ยังไงก็เป็นผู้ชาย…หึๆ…คงดูไม่จืดแน่นอน…อานีย์คิดอะไรของเขาถึงสั่งให้ลูกชายทำแบบในทีวี…
(เดี๋ยวซิ!!…คงไม่ใช่ว่าพี่เอ้ต้องแต่งหน้าทาปากด้วยนะนั่น?)
“วะ!!!…ฮะๆๆๆๆ”
“?”
“หลานบอล…มีอะไรน่าขัน?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“บอล!!”
“ตัวเองล่ะก็~~”
“เอิ๊บ!!!…อือ.–..ไม่…ไม่มีอะไรครับ”
“พรุ่งนี้แปดโมงเช้า…หลานบอลพาลูกเอ้ไปเที่ยวข้างนอกด้วย…จะไปที่ใดก็ได้”
“หะ…หา?”
“อุ๊ย!”
“ไปเที่ยวนี่คือ…เดทหรือคะ?”
“ใช่”
“อาครับ…ผมไม่ตลกนะครับ”
“อาก็มิได้ตลกเช่นกัน…ลูกเอ้…เรื่องชุดแม่จะจัดการให้เอง”
“ขอรับ”
“ให้…ให้ผมพาผู้ชาย…พี่เอ้ไปออกเดท…ไม่เอาหรอกครับ!!!”
“นี่เป็นคำสั่ง!!…เพื่อจะพิสูจน์อย่างไรล่ะว่าหลานบอลมิได้คิดเป็นอื่น…มิกล้ารับคำท้าของอาหรือ?”
“คำท้า?”
“พนันกันว่าลูกเอ้จะทำให้หลานบอลพึงพอใจได้หรือเปล่าด้วยการให้ออกไปเดะ…เอ่อ–”
“เดทค่ะน้า”
“นั่นล่ะ…ออกไปด้วยกันหนึ่งวันแลพลบค่ำค่อยกลับมา”
(ไปๆมาๆกลายเป็นการพนันกันได้ยังไงหว่า?)
“แล้วผู้ใดจะตัดสินหรือขอรับท่านแม่?”
“มิต้องกังวล…แม่จะหาผู้ที่เหมาะสมต่อการนี้ไว้เอง”
(ขนาดนั้นเชียวเรอะ?)
“ลูกเอ้จะมีเสน่ห์หรือไม่มาพิสูจน์กัน”
“ผมไม่ได้บอกเลยสักคำนะครับว่าพี่เอ้ไม่มีเสน่ห์”
“น่าสนุกจังเลย!!…งั้นเรื่องชุดให้เป็นหน้าที่ของฝนเองค่า~~”
“ยัยผี!?”
“บรี้~~”
(นึกไงไปเห็นดีเห็นงามกับเขา?)
“คอยดูนะ–…เค้าจะเลือกเสื้อผ้าให้พี่เอ้ใส่จนตัวเองต้องอ้าตาค้างเชียวละเอ้อ!!”
“มิต้องขนาดนั้นหรอกขอรับน้องนางหยาดฝน”
“เธอนี่ชอบก่อเรื่องยุ่ง…ส่วนพี่จะช่วยเรื่องเครื่องสำอางให้เอ้เองจ้ะ”
“พี่แคท!!”
(นี่ก็พลอยเห็นดีไปด้วยอีกคนงั้นเรอะ?)
“เพราะน้องบอลเลยนะขอรับ”
“ทำไมมาโทษผมล่ะ?…ใช่ๆๆ…ถ้าผมชนะแล้วอาจะว่ายังไงครับ?”
“หมายถึง?”
“ก็พี่เอ้ทำให้ผมพอใจไม่ได้ไงครับ”
“…จะบอกภายหลัง”
“อ้าว?”)
“ให้ตายสิ!…คลุมเครือจริงๆ…เราแพ้ก็ไม่บอกว่าต้องทำอะไรกับเกิดเราชนะก็ไม่พูดว่าจะให้อะไรด้วยอีก…เฮ้อ~~”
…นี่ก็จะรอดูว่าพี่เอ้แต่งตัวชุดอะไรมาพบผม?…ถ้าแต่งหน้าหนาทาปากแดงแจ๊ดนุ่งกระโปรงโชว์ขนหน้าแข้งแบบพวกกะเทยควายจะรีบกลับบ้านทันทีเชียว…อ้อ!…ถ่ายรูปไว้ให้เพื่อนๆดูด้วยท่าจะดี…
“คิดได้ไงให้ผู้ชายมีกล้ามอกกล้ามแขนแต่งหญิง?…ทุเรศจะตายชัก!!…เฮอะ!…อย่างหมอนั่นน่ะเรอะจะทำให้เราหวั่นไหวได้?…อยากดูเหมือนกันว่าถ้าแต่งหญิงแล้วจะน่าแหวะขนาดไหน?”
“ขออภัยที่ให้รอนานเจ้าค่ะ”
“………………………………………………..”
“………………………………………………..”
(ว้าว~~…ผู้…ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเนี่ย?…สวย…สวยสุดยอดไปเลย!!!!)
“………………………………………………..”
“มีอะไรหรือเจ้าคะ?”
(ทะ…ทักเรางั้นเหรอ?…เอ้ย!!…จริงหรือเปล่า?…ผู้หญิงสวยหยาดฟ้ามาดินขนาดนี้เป็นฝ่ายเข้ามาทักเราก่อน!!!!)
“น้องนางหยาดฝนนี่นะเลือกชุดนี้มาให้พี่…คะยั้นคะยอว่าให้ใส่ให้ได้”
“เอ๊ะ?…ฝน”
“เจ้าค่ะ”
“มะ…หมายความว่าคุณ?”
“ท่านพี่สุรีย์พรรณก็แต่งหน้าให้อย่างสุดฝีมือเลย…ฮิๆ…ทำให้เสียเวลาไปเยอะกว่าที่คิด”
“คือ..”.
“เจ้าคะ”
“พี่…เอ้เหรอ?”
“อะไรเจ้าคะ?…จำพี่มิได้ซะแล้วหรือ?”
(เสียง…เสียงเปลี่ยนนี่นา)
“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?…พี่พอจะสู้กับมิสทิฟฟานี่ได้หรือเปล่า?”
“โอ้โฮ!!!…สวย…สวยสุดๆเลยครับ!!!!…ผมคิดไม่ถึงจริงๆว่าพี่เอ้จะสวยขนาดนี้”
“หวา~~…ได้ยินเช่นนี้พี่ดีใจจังเลยเจ้าค่ะ”
“แฮะๆๆ…อื๋อ?…โอ๊~~…ไม่ใช่!!…ไม่ใช่แบบนี้!!!…นี่เราพูดอะไรออกไปวะ?”
(ไปชมว่าสวยทำไมเล่า!?…ไอ้หมอนี่มันเป็นผู้ชายนะโว้ย!!!!…อุ!!…อะไรกันนี่?…พอแต่งหน้าทาปากแล้วยิ้มเล็กยิ้มน้อยกับแสดงกิริยาจริตจะก้านเหมือนผู้หญิงฉิบหา-…สวมเสื้อกล้ามไว้ข้างในแล้วมีเสื้อคลุมอีกชั้น…นะ…หน้าอกนั่นต้องยัดฟองน้ำชัวร์…อู๊ย~~…ใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่า…ขาขาวสวยเหลือเกิน–…ว๊าก!!!…ทำไมมันดูเหมือนขาของผู้หญิงแบบนั้นแถมขนหน้าแข้งอะไรก็ไม่มีสักเส้นเดียว…โอ๊ยแม่เจ้า!!!!
…………………………………………………………………………………………………………………………….
“ว้ายตาเถรตกใต้ถุน!!!”
“!?”
“เรื่องมันส์ๆแบบนี้ทำไมถึงเพิ่งมาบอกพี่เล่า?…เออไปแน่ๆ…พี่จะไปดูด้วย!!”
“มีอะไรหรือเจ้าคะ?”
“ยัยม่อนแต่งตัวเร็วเข้า!!”
“เอ๋?”
“เรารีบไปดูน้องเอ้เดทกับไอ้เคี่ยมกัน”
“เดท!!…ท่านพี่สุริยาวรรณกับ…เอกคเชนทร์น่ะหรือเจ้าคะ?”
“ช่าย~~”
“เหตุใดจึงได้เกิดเรื่องพิลึกเช่นนี้ได้?”
“ฮึๆๆๆ…เพราะงั้นถึงยอมพลาดไม่ได้ด้วยประการทั้งปวงไงล่ะจ๊ะ…อีกอย่างได้เห็นน้องเอ้แต่งหญิงเป็นอาหารตา…งานนี้ได้กำไรเนื้อๆ…โว้~~…ไม่ได้เห็นมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย?”
“…………………………………………….”
………………………………………………………………………………………………………………………………………….
“ท่องไว้…เจ้านั่นเป็นผู้ชาย…ผู้ชายๆๆๆ”
“………………………………………..”
“ชานมหวานน้อยครับ”
“ขอบคุณเจ้าค่ะ…รู้ได้อย่างไรนะว่าพี่ชอบดื่มชานมใส่น้ำตาลเล็กน้อย?”
“อ๋อ!…พี่แคทบอกไว้น่ะ…ครับ”
(อ๊าก!!!…เมื่อกี้เราเผลอปล่อยไหลตามใจพี่เอ้…แค่เขาขอให้ซื้อเครื่องดื่มแก้กระหายก็รีบแจ้นไปซื้อมาให้ทันทีแล้วยังเป็นไปตามที่พี่แคทพูดไว้อีกต่างหาก)
“แล้วน้องบอลมิอยากดื่มอะไรหรือเจ้าคะ?”
“ไม่!!”
“พูดมิสุภาพเลยเจ้าค่ะ”
“พี่นั่นแหละหยุดพูดแบบผู้หญิงซะทีครับ…ผมรู้สึกปั่นป่วนในท้อง”
(จะว่าตรงๆคืออยากอ้วกก็ยังไว้หน้ากัน)
“พี่จะปฏิบัติตามคำสั่งของท่านแม่ที่วันนี้ต้องกระทำตนเป็นสตรี”
“ทุกอย่าง?”
“ใช่จ้ะ”
“โอ้!!”
“?”
“อย่าบอกนะครับว่าแม้กระทั่ง…ชุดชั้นใน…พี่ก็เอาของผู้หญิงมาใส่?”
“พี่มิขอตอบนะเจ้าคะเพราะเป็นเรื่องส่วนตัว”
“ผู้ชายด้วยกันไม่เห็นต้องปิดบัง”
“แต่ขณะนี้พี่เป็นผู้หญิงเจ้าค่ะ”
(ยี้!!…โรคจิตนี่หว่า)
…เฮอะ!…ยอมรับว่าผิดความคาดหมายเพราะพี่เอ้ตอนแต่งหญิงก็ไม่เลวทีเดียวแต่ความจริงที่ว่าเขาเป็น “ชาย” จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปจากหัวสมองของผม!!!…
(เนื่องจากพี่เอ้ผมขาวจึงใส่วิกผมสีดำเพื่อไม่ให้เป็นเป้าสายตา…อืม…จะบอกว่าเป็นพี่แคทเวอร์ชั่นผมสั้นก็พอกล้อมแหล้มได้)
“วันนี้เราต้องเดทกันจนค่ำ…น้องบอลจะพาพี่ไปที่ไหนบ้างเจ้าคะ?”
“เดทอะไร?…พี่อย่าใช้คำนี้!!”
“ดุจัง~~”
(ถ้ามากับผู้หญิงก็ว่าไปอย่างเฟ้ย!!)
“จะใจดีกับพี่สักวันมิได้หรือเจ้าคะ?”
“ผมใจดีกับสาวๆครับ”
“ฮิ!…ก็นี่ไงเจ้าคะ”
“พี่ไม่ใช่…ปัทโธ่!!!”
“นั่น…ทะเลาะกันหรือไง?”
“ผู้หญิงสวยว่ะ…สุดยอดเลย”
“แต่ผู้ชายปากจัดเนอะ…ได้ยินแต่เมื่อกี้ล่ะ”
“ถือว่าหน้าตาดีสิท่า?”
(อึย~~)
“พี่เอ้…ผมจะพาไปดูหนัง…โอเคใช่มั้ย?”
“จะที่ไหนก็ได้เจ้าค่ะ”
“เอ้ย…แล้วพี่…”
“?”
“จะควงแขนผมทำไม?”
(ผู้ชายสองคนควงแขนกัน…ขนลุกฉิบ!!)
“ให้ผู้อื่นเห็นว่าเราเป็นคู่กันสิเจ้าคะ”
“พะ…พูดบ้าอะไรเนี่ย?”
“พี่ขอเตือนนะว่าเวลานี้มีผู้สังเกตเราทั้งสองอยู่”
“ฝนกับพี่แคท?”
“มิใช่ดอกแต่เป็นผู้ที่ท่านแม่ส่งมา…น้องบอลอยากจะแพ้พนันตั้งแต่เริ่มหรือเจ้าคะ?”
“……………………………………………”
“พี่ถูกกำชับว่าให้ปฏิบัติตนเป็นสตรีซึ่งมิใช่เพียงสวมใส่เครื่องแต่งกายเท่านั้นแต่การพูดจากิริยาท่าทางก็ต้องสมกันด้วย”
“แล้วต้องทำยังไง?…บอกไว้ก่อนครับว่าผมจะไม่มีวันพึงพอใจในตัวพี่แน่!!”
“มิพึงพอใจก็มิต้องพึงพอใจ…”
“…………………………………………”
“แต่วันนี้น้องบอลสมควรจะประพฤติตนเป็นสุภาพบุรุษแลให้เกียรติพี่ในฐานะสุภาพสตรี…เข้าใจหรือเปล่าเจ้าคะ?”
(ฮึ่ย!!!)
“………………………………………..”
“เข้า…เข้าใจแล้วน่า–…หยุดเกาะแขนผมได้แล้ว”
“แหม~~…มิเห็นต้องเขิน”
“ไม่ใช่!”
…เปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อว่านี่คือพี่เอ้ที่ผมรู้จัก…มาดชายหนุ่มอันองอาจสุขุมเงียบขรึมหายไปไหนหมดสิ้นโดยที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้านี่คือ “หญิงสาว” วัยรุ่นที่เต็มเปี่ยมด้วยความมีชีวิตชีวาและไม่ดูเหมือนเป็นการเสแสร้งแกล้งทำสักนิด!?…
(หรือว่าเคยทำแบบนี้มาก่อน?…หวา~~)
“เอ–…จะดูเรื่องอะไรดีน๊า?”
“นี่ไงครับ”
“มิเอา!!…พาผู้หญิงมาดูหนังสงคราม…คิดอะไรกันแน่เจ้าคะ?”
“เฮ่!…ก็พี่ไม่ใช่”
“หืม?”
(โธ่!!…เหมือนเขาถือไพ่เหนือกว่าเรายังไงไม่รู้)
“เอาล่ะๆๆ…พี่จะดูเรื่องอะไร?”
“นี่”
“วัยสาวว้าวุ่นแรกพบรัก…พะ…พี่เอ้!?”
“พี่ตัดสินใจแล้วเจ้าค่ะ”
(แล้วเราก็ต้องเป็นคนไปซื้อตั๋วหนัง…ให้ตายสิ–…อื๋อ?)
“ดูท่า…รองเท้าจะหลวมไปนิด…เดินเร็วมิได้เลย”
…จังหวะที่พี่เอ้ย่อตัวจัดรองเท้าให้เข้าที่ตาผมได้เหลือบไปเห็นบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายในกระโปรงสั้น…แม้จะเพียงชั่วพริบตาแต่ก็รู้ว่าวันนี้พี่เอ้ใส่กางเกงชั้นในสีชมพูอ่อน…เฮ่ยๆๆๆๆๆๆๆ…กางเกงในผู้ชายมันมีสีชมพูด้วยเหรอผมไม่เคยพบไม่เคยเห็น!?…
(รึจะเป็นกางเกงในผู้หญิง?…ไอ้บ้านี่มันแอบจิตได้ถึงขนาดนี้จริงๆเรอะ!?)
“เราเข้าไปนั่งในโรงเลยดีไหม?”
“อยู่ข้างนอกก่อนดีกว่าครับ…ผมไม่ชอบเข้าไปที่มืดนานๆ”
“พิลึกคนจัง?”
(นายนั่นแหละที่พิลึก!!!)
“……………………………………………”
(ถ้ารีบเข้าไปนั่งก็จะมองไม่ชัดน่ะสิว่าแท้จริงแล้วเขานุ่งกางเกงในของผู้ชายหรือของผู้หญิง)
“……………………………………………”
(อืม…พอจะมองเห็นขอบ)
“…………………………………………..”
(แต่คิดไปคิดมาก็น่าอดสูวุ้ยที่ต้องมาเหลือบตาคอยแอบดูผู้ชายในคราบผู้หญิงแบบนี้!!)
“…………………………………………..”
“พี่ไปห้องน้ำก่อนนะเจ้าคะ”
“อือ–”
“…………………………………………..”
“!!!!”
(ในที่สุดก็เห็น…เห็นขอบกางเกงในจนได้ซึ่งเหมือนกับของผู้หญิงเลยแถมตัวนิดเดียวเองด้วย…แบบนี้มันชักจะเกินไปแล้ว!!!!)
………………………………………………………………………………………………………………………………
“น้องอ้อใช่ไหมจ๊ะ?”
“ก็นึกอยู่เจ้าค่ะว่าท่านพี่ศรเพทายกับน้องนางศรมุกดาจะต้องมา”
“……………………………………………”
“ฝนบอกเองจ้า~~”
“ต่อไปจะทำอะไร?”
“ท่านพี่สุรีย์พรรณ…ความสนุกเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเจ้าค่ะ…น้องจะทำให้เจ้าหนุ่มคนนั้นงงเป็นไก่ตาแตกเชียว”
“แต่แค่นี้พี่ว่าบอลก็สับสนจะแย่”
“นี่พี่อ้อ…ผลแพ้ชนะต่างกันยังไงคะ?”
“ท่านแม่เองก็ยังมิได้เอ่ยว่ากระไรจ้ะ”
“ฮืม~~…ชนะทำอะไรและแพ้ต้องทำยังไงหนอ?…ฝนอยากรู้จริง”
“คุณน้าก็ไม่บอกอะไรกับกรรมการอย่างเราซะด้วย”
“เพียงให้ตัดสินว่าผู้ใดจะแพ้เท่านั้นเจ้าค่ะ”
“ไปก่อนนะเจ้าคะ”
“พวกเราก็ไปด้วยสิ”
“เจ๊”
“?”
“ตัดสินว่าผู้ใดจะแพ้…หมายความว่าอะไรคะ?”
“พี่เข้าใจว่าคนแพ้ต้องทำอะไรสักอย่างให้คนชนะมั้ง?”
“เหรอ?”
“น้องม่อน”
“เจ้าคะ?”
“การเดทในวันนี้ถ้าเป็นไปได้พี่ก็ไม่อยากให้มันยืดเยื้อ”
“เจ้าค่ะ…เวลาผ่านไปก็จะยิ่งเป็นอันตราย…สมควรที่จะจบลงโดยเร็วที่สุด”
“สำหรับไอ้จระเข้น้ำเค็มนั่น…มันจะต้องเป็นความลับต่อไป…หืม?”
“ท่านพี่?”
“เหตุผลนี้…คงจะใช้ได้”
“?”
……………………………………………………………………………………………………………………………….
“ไปล็อบบี้กรรมการเรียบร้อยแล้วหรือครับ?”
“พี่หาใช่คนเอารัดเอาเปรียบเช่นนั้นไม่…การตัดสินต้องเป็นไปอย่างยุติธรรม”
“แต่ดูไปดูมากรรมการช่างคุ้นหน้าคุ้นตา”
(นึกว่าใครที่ไหน…อื๋อ?)
“พี่น้องของเราช่างมีเสน่ห์ชวนน่าหลงใหลเหลือเกินนะเจ้าคะ”
…นับจากที่นั่งของผมกับพี่เอ้ขึ้นไปอีกสี่ชั้นตรงนั้นมีสี่หญิงสาวนั่งเรียงกันและกลายเป็นเป้าสายตาของคนในโรงหนังไปโดยปริยาย…พี่เซคกำลังคุยโทรศัพท์,พี่ม่อนกับพี่แคทนั่งหน้านิ่งทั้งคู่และฝนหยิบข้าวโพดคั่วมากินอย่างอร่อย…
(ใครน้อช่างให้สองสาวจอมขรึมพูดน้อยอย่างพี่แคทกับพี่ม่อนมานั่งข้างกัน!?)
“พี่เอ้จะไปนั่งกับพวกเธอก็ได้นะครับ”
“หากพี่ไปก็จะเพิ่มเป็นห้าสาวสวย”
“มั่นใจเรอะ?”
“น้องบอลมิเชื่อ?”
“……………………………………………….”
“……………………………………………….”
(ก็อาจจะจริงของเขา)
“แต่ถ้าน้องบอลไปนั่งก็จะถูกเขม่นอย่างแน่แท้”
“หา?”
“ผู้ชายในโรงหนังแห่งนี้จะพากันตั้งคำถามว่าน้องบอลเป็นใครถึงบังอาจไปนั่งเคียงข้างสี่สาวงามที่เป็นจุดสนใจของทุกคน…หนังฉายแล้วเจ้าค่ะ”
“………………………………………………”
“………………………………………………”
(ดูท่าพี่เอ้จะชอบแฮะ…ดูไปก็ยิ้มไป)
…แต่ก่อนหน้านี้ไม่เคยสังเกตเลยว่าลูกพี่ลูกน้องหนุ่มวัย 22 ปีใส่น้ำหอมแถมเป็นของผู้หญิงอีกด้วย…แค่มา “เดท” กับผู้ชายด้วยกันอย่างผมถึงกับลงทุนขนาดนี้เพียงเพื่อให้ชนะพนันนี่นะ?…
“โธ่~~…พระเอกนี่ล่ะ!!…จะบอกรักนางเอกก็มิกล้าทั้งที่ในใจอยากให้มาอยู่เคียงข้างมากขนาดไหน”
“………………………………………………”
“ผู้ชายเช่นนี้จะว่าน่ารักก็ใช่แต่จะว่ามิน่ารักก็ถูก”
“มั้ง”
“แล้วน้องบอลเป็นเช่นนี้หรือเปล่า?”
“เรื่องอะไรมาถามผม?”
“พี่อยากรู้”
“งั้นพี่เอ้เป็นผู้ชายแบบไหน?”
“มิเอา..พี่ถามน้องบอลก่อน”
“เลิกดัดเสียงซะทีได้มั้ย?”
“มิชอบเหรอ?”
“ครับ”
“แต่พี่ชอบ…อ๊ะ!!…อย่าเปลี่ยนเรื่องสิเจ้าคะ”
“ผมไม่บอก”
“ฮื่อ~~…บอกหน่อยก็มิได้”
(ทำหน้ากะเง้ากะงอดด้วย…ไม่!…ไม่น่ารักเลยสักนิดเดียว!!!…ไม่สับสนๆ…ต่อให้น่ารักยังไงก็เป็นผู้ชาย)
…เมื่อหนังจบผมกับพี่เอ้ก็แวะเข้าห้องน้ำโดยตั้งใจว่าจะไปกินข้าวกลางวันก่อนไปหาที่เที่ยวใหม่ส่วนสี่ลูกพี่ลูกน้องหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้…
“พี่เข้ามาสิครับ”
“จะเข้าไปได้อย่างไร?…นั่นห้องน้ำชาย”
“เอ๊า~~…รึพี่จะเข้าห้องผู้หญิง?”
“ถูก”
“ว้าก!!…จะโรคจิตก็ให้มีขอบเขตมั่ง…อยากเข้าคุกเหรอไง?”
“ใครโรคจิตเจ้าคะ?”
(แย่ล่ะ!!…หน้าบึ้ง)
“เอ้าๆ…เดี๋ยวผมจะเป็นต้นทางให้…พอไม่มีใครแล้วพี่รีบเข้านะ”
“พี่จะมิเข้าห้องน้ำชาย”
(เจ้า…เจ้าแอบจิตนี่!!!…สุดท้ายก็เข้าห้องน้ำผู้หญิงจริงๆ)
“น้องบอล…ที่นี่มีวัยรุ่นเยอะจัง”
“อ๋อ~~…พวกนี้จะมามั่วสุมคุยกัน…บางทีก็โดดเรียนมา”
“แย่จริง”
“หรือไม่ก็มานั่งหาสาวจีบไปวันๆ”
“…………………………………………….”
“ไปครับ”
“อืม”
(เป็นไปได้ก็ไม่อยากเดินเข้าทางนี้…มานั่งทำอะไรกันเยอะแยะ…บ้านช่องมีไม่กลับหรือไงว๊า?)
“วี้ดวิ้ว~~”
“น่ารักจังเลย”
(นั่นไง…เริ่มออกลวดลายเป่าปากแซวกันแล้วแต่ “ผู้หญิง” นี่ไม่ใช่ของจริงนะพวกเอ็ง)
“ไปกินข้าวกับพี่มั้ยจ๊ะน้องสาว?”
(น้องสาวบ้านแกสิ…22 แล้วโว้ย!!)
“รำคาญตัวผู้ว่ะ”
(อ้าว!?…เรื่องอะไรมาแว้งกัดเรา?)
“อุ๊ย!!…ใส่สีชมพู…น่ารักจัง”
“!!!!!”
(ชม…ชมพูเรอะ?…งั้นที่เราเห็นตอนอยู่หน้าโรงหนังก็ไม่ตาฝาดไปน่ะสิ!!!)
“จะเกินไปแล้ว”
“น้องสาวน่าจะมาเดินคู่กับพี่ดีกว่า”
“แฟนพี่ขอนะ”
“พูดอะไร…คนนี้เป็น…”
“อึ๊ก!…อึ๊ก!!”
“?”
“!?”
(เมื่อกี้พี่เอ้ทำอะไรไม่รู้แต่วัยรุ่นหนึ่งในนั้นจู่ๆก็ล้มลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายที่พื้นและสักพักก็อาเจียนออกมา)
“ทะ…ทำอะไรวะ?”
“นี่คือโทษของการรู้ในสิ่งที่มิสมควรจะรู้…เห็นในสิ่งที่มิควรจะเห็น”
…จากนั้นพี่เอ้ก็หยิบดาบสั้นจากในเสื้อคลุมและเมื่อชักออกจากฝักปรากฏว่าไม่ใช่ดาบจริงแต่เป็นดาบไม้…
“ฉันกำลังรื่นรมย์แต่พวกเจ้ากลับทำลายความรู้สึกนี้เสียได้”
“อย่านะพี่เอ้!!!”
“หนูเอง!!”
“ฝน!”
(เท้ามาก่อนอวัยวะส่วนอื่น!?…ลูกพี่ลูกน้องวัย 18 พุ่งกระโดดสองขาถีบเข้าหน้าวัยโจ๋ล้มกลิ้งไม่เป็นท่า)
“ไม่ต้องถึงมือเอ้หรอก…พี่จะจัดการให้”
“พี่แคท”
(นี่ก็เอาด้วยเรอะ?…มาถึงไม่พูดมากคุณเธอสาวหมัดชกใส่ทันที)
“อีพวกนี้!!!”
“จะหาเรื่องพี่คนนี้ของฉัน…ไม่รักชีวิตตัวเองแล้วใช่มั้ย?”
“พูดอะไรวะ?”
“ก็จะพูดว่าถ้าเขาโกรธขึ้นมา…นายจะตายน่ะเซ่!!!”
(พูดจบฝนก็โชว์เพลงเตะซ้ายขวาตามด้วยเตะตัดขาล้มแล้วกระทืบซ้ำส่วนพี่แคทจับคู่ต่อสู้สองคนมาโขกหัวใส่กันหลายครั้งและเหวี่ยงล้มไปนอนร้องโอดโอยคนละทิศคนละทาง…ทำไมครั้งนี้พวกเธอถึงชิงลงมือก่อน?)
“หึ!”
(พี่เอ้ยิ้มแล้วก็เก็บดาบเข้าฝักตามเดิม…อื๋อ?)
“ถะ…ถอยไป!!”
“!?”
…มีผู้ชายอีกคนจะทำร้ายพี่เอ้จากทางด้านหลังผมจึงรีบจะเข้าไปบังให้แต่ญาติหนุ่มผู้พี่เอี้ยวตัวแล้วพุ่ง “ฝ่ามือ” กระแทกไปที่บริเวณอกของฝ่ายตรงข้ามกระเด็น…
“…รนหาที่”
“พี่เอ้เป็นอะไรไปหรือเปล่า?”
“มิเป็นไร”
“ไหนครับ…ให้ผมดูหน่อย!!”
“…………………………………………..”
“เมื่อกี้มันจะเอาไม้มาตีพี่”
“…………………………………………..”
“ดีที่ไม่เป็นอะไรนะครับ”
“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”
“โอ๊ะ!?…ไม่ใช่!!”
(ลืมตัว)
“เรารีบไปจากที่นี่ก่อนที่ใครจะมาเจอ”
“ใช่…รีบไปสรุปผลกัน”
“ผล?”
“ถูกต้อง…บอล…แกน่ะแพ้แล้ว”
“!!!”
“!?”
…………………………………………………………………………………………………………………………….
“ทำไมจึงด่วนตัดสินแล้วล่ะเจ้าคะ?”
“ใช่…ผมแพ้ได้ยังไง?”
“ที่แกลูบผมเอ้และสีหน้าก็ดูเป็นห่วงเป็นใยไง”
“เมื่อกี้น่ะหรือครับ?”
“เออ!!…แกแพ้เพราะเหตุผลนี้แหละฉะนั้นไม่จำเป็นต้องไปเดทกันอีก”
“เพราะผลออกมาเป็นที่สิ้นสุด”
“มันจะง่ายไปหน่อยมั้ยครับ?…กะอีแค่ลูบผม…กับ…”
(พยายามเอาตัวบัง)
“กระทำไปเพื่ออะไรหากเจ้าหาได้คิดเป็นอื่นไม่?…อธิบายมาซิ”
“เอ่อ…”
(แวบหนึ่งเราเกิดความรู้สึก…สงสาร…ใช่…น่าจะพอพูดได้แต่…แต่ที่พี่เอ้เกือบจะถูกทำร้ายและจะให้ผมไม่รู้สึกเห็นใจ…ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน…มันได้หรือ?)
“แล้วก็ที่นายเอาตัวบังเอ้เล่าจะอธิบายว่ายังไง?”
“นั่นเพราะจะมีคนทำร้าย”
“ท่านพี่สุริยาวรรณมิเสียท่ากับการลอบทำร้ายตื้นๆพรรค์นั้นดอก”
“อ๋อ!!!…ผมเสือกไปเอง”
“แก…ห่วงเอ้ใช่มั้ย?”
“คืออย่างน้อยเราก็…เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”
“ไม่ใช่…ชั่วขณะหนึ่งแกเห็นเอ้เป็นผู้หญิงจริงๆต่างหาก…หลอกตาฉันไม่ได้หรอกนะ”
“ท่านน้าอรศินีย์สั่งมาว่าหากผลเกิดขึ้นก็ให้การเดทครั้งนี้ยุติ”
“อ้าว!?…ไม่ใช่รอให้ถึงเย็นหรอกเหรอ?”
“มิจำเป็นเจ้าค่ะ…ท่านพี่สุรีย์พรรณ”
“เออใช่!!…ผมไม่ได้พึงพอใจกับการเดท”
“แกพูดอะไรออกมา?”
“ยังมิรู้สึกตนอีกหรือ?”
“?”
“ตัวเอง…ถ้าตัวเองไม่พอใจพี่เอ้แล้วชวนไปดูหนังทำไมอ่ะ?”
“มิหนำซ้ำยังนั่งดูด้วยกันจนหนังฉายจบ”
“นั่น…เพราะอาสั่ง”
“แต่เจ้ามิจำเป็นต้องกระทำตามหากว่ามิพึงพอใจเสียแล้ว”
“หลงกลคุณน้าเต็มๆ…ถ้าแกยืนกรานจะกลับซะอย่างใครห้ามได้เรอะ?”
“ชิ!”
“จริงมะ?”
“ก็ได้…ผมยอมรับว่าแพ้เพราะก็ไม่อยากไปเดทบ้าๆกับผู้ชายด้วยกันอีกแล้ว!!!”
(ดีเหมือนกัน!!…จะได้จบเร็วๆ)
“นี่ตัวเอง…น้าบอกยังว่าถ้าแพ้ต้องทำอะไร?”
“ยัง”
(จะอะไรก็ช่างมัน)
…มันจะกลมกลืนมากเกินไปแล้วมั้งที่พี่เอ้นั่งคุยกับพี่น้องทั้งสี่คนด้วยอากัปกิริยาอย่าง “ผู้หญิง” โดยไม่มีความเคอะเขินใดๆเลยทั้งสิ้น…รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองเป็นเพศอะไร?…
“พี่ชอบหนังวันนี้นะ…อยากไปดูอีกจัง”
“จะไปกับใครล่ะ?”
“นั่นสิเจ้าคะ…จะมีผู้ใดใจดีพาไปไหมหนอ?”
(ปรายตามองเราแวบหนึ่ง!?)
“พี่มีเพื่อนหมอหล่อๆอยู่…จะแนะนำให้น้องเอ้รู้จักดีมั้ยจ๊ะ?”
“อ๊ะ!!…วิเศษไปเลยเจ้าค่ะ”
(ไอ้บ้านั่นช่างน่าขนลุกขนพองที่สุด!!!)
“แต่ครั้งหน้าท่านพี่สุริยาวรรณสมควรแต่งกายให้มิดชิดกว่านี้เจ้าค่ะเพราะวันนี้ตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนมากไป”
(พี่ม่อนสังเกตเห็นด้วยวุ้ย!!)
“ฮึๆ…คนอะไรก็ไม่รู้เนอะ?…คอยแต่จะแอบมองกางเกงใน”
(บะ…บ้าน่ะ!!…เราไม่ได้แสดงท่าทางชัดเจนขนาดนั้นสักหน่อย)
“ช่างเขาเถิดเจ้าค่ะ…น้องมิถือสาดอก”
“เอ่อ–…คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอกค่ะพี่เซค”
“จริงด้วยอ่ะ!…ฝนว่ามันแรงไปหน่อย”
“………………………………………………”
“หลานบอล”
“คุณอา”
“เธอแพ้แล้ว”
“…ครับ”
(เพราะเราเผลอไปลูบผมพี่เอ้กับเอาตัวบังประหนึ่งว่าเราห่วงใยแต่…แต่นั่นมันแค่ลืมตัวไปชั่วขณะเท่านั้น…โหย~~…กรรมการก็ช่างตาไวซะจริ๊ง!!!)
“ผมต้องทำอะไรครับคุณอาสั่งมาได้เลย”
“สำหรับผู้แพ้…”
“……………………………………………….”
“อาขอสั่งให้หลานบอล…ไปหอมแก้มลูกเอ้”
“ฮ้า!?”
…ผมถึงกับหน้าชาด้วยความตื่นตะลึงเมื่อได้ยินคำสั่งของคุณอา…ให้ผมไปหอมแก้ม “ลูกชาย” ของเธอเนี่ยน่ะเหรอ?…ให้…ให้ตายก็ไม่เอาด้วยหรอก!!!!…
“ไปตอนนี้เลย”
“ทั้งที่…พี่เอ้กำลังคุยกับพวกพี่แคทอยู่”
“ใช่จ้ะ…อายังมิได้บอกลูกเอ้ด้วยว่าชนะหรือแพ้แล้วหลานบอลต้องทำอย่างไร”
“มะ…ไม่เอาครับ”
“รังเกียจลูกของอาหรือ?”
“ไม่ใช่ๆ…แต่พี่เอ้เป็นผู้ชาย…จะให้ผมไปหอมแก้ม…ไม่เอาเด็ดขาด!!!”
“จะบิดพลิ้วหรือ?”
“อ่า…”
“แลหากว่าหลานบอลชนะ…อยากรู้ไหมว่าต้องทำอย่างไร?”
“…………………………………………………”
“อาจะให้หลานบอลเป็นฝ่ายจูบลูกเอ้”
“!!!!!!!!!”
(ผู้ชายสองคนจูบกันกลางวันแสกๆฟ้าได้ผ่าเปรี้ยงพอดี!!!!)
“เลือกเอา…หลานบอลจะหอมแก้ม…หรือว่า…”
(อานีย์ไม่พูดแต่เอาปลายนิ้วแตะที่ริมฝีปากตัวเองแต่นั่นก็เพียงพอที่ทำให้เราขนลุก)
“อึ๋ย!!”
“…ย่อมได้…เช่นนั้นอาจะบอกลูกเอ้ให้มาจูบกับหลานบอลแทน”
“อย่าครับๆๆๆ…อาอย่าทำแบบนั้น!!”
“…………………………………………………”
“ผม…ผมยอมทำ…ยอมทำก็ได้”
“ดีมาก…ไปเดี๋ยวนี้เลย”
“แต่”
“อะไร?”
“ถ้าผมเดินดุ่มๆบุกเข้าไปตอนนี้พี่เอ้ไม่ชักดาบเสียบเอาเหรอ?”
“มิต้องเป็นห่วง…ลูกเอ้”
“เจ้าคะ?”
(ขานรับได้คล่องปรื๋อเชียว!!!)
“หลานบอลมีบางอย่างจะพูดกับลูก…แค่สองคน”
“ทราบแล้ว…ขอตัวสักครู่นะเจ้าคะ”
“มิต้อง…นั่งตรงนั้น”
“!?”
“หลานบอลจะไปกระซิบให้ฟังเอง…ไปสิจ๊ะ”
“โธ่~~…อานีย์”
“เลือกตามใจชอบว่าจะเอาข้างซ้ายหรือข้างขวา”
“ผม…ไม่ทำไม่ได้เหรอครับ?”
“มิทำก็ได้”
“เยี่ยม”
“แต่อาจะให้หลานบอลจูบลูกเอ้ที่ปาก”
(ว๊าก!!!…หนักเข้าไปใหญ่)
“ว่าอย่างไร?”
“ครับๆๆ…ผมจะทำเดี๋ยวนี้แหละ”
(ปัทโธ่ว้อย!!!)
…เอาวะ!!…กลั้นใจหอมแก้มซะให้หมดเรื่องหมดราวและต่อไปนี้ผมจะไม่ปากพล่อยไปท้าทายอานีย์คนนี้เด็ดขาด…พี่เซคกับพี่ม่อนกำลังจะลุกจากเก้าอี้เหมือนเตรียมตัวกลับบ้านส่วนพี่แคทกับฝนต่างมองด้วยความสนใจว่าผมจะทำอะไรต่อ…
“มีสิ่งใดจะบอกพี่หรือเจ้าคะ?…สุภาพบุรุษสุดหล่อใจดี”
(อย่ามาทำตาหวานใส่เราเจ้าผู้ชายโรคจิต!!!!…ตกลงนาย…นายเป็นแบบนั้นใช่มั้ย?)
“เอ่อ…”
“หืม?”
“เอียง…เอียงหูมา…สิ…สิครับ”
“เป็นความลับขนาดนั้นหรือ?”
“เถอะน่า–”
“แหม~~…ก็ได้…มิเห็นจะต้องเสียงดัง”
“…………………………………………..”
“ว่าอย่างไรเจ้าคะ?”
(หนอย!!…นั่งท้าวคางเอียงคอเปิดแก้มให้ราวกับจะรู้ตัว!!!…อือ–…กะ…กลิ่นหอมจัง)
“คือ”
“เจ้าคะ”
“คือว่า…”
“เอ้า!!…ตัวเองมีอะไรก็ว่ามาซี่~~…มัวแต่อึกอักอยู่นั่น”
“บอลไม่ต้องกลัวถูกแอบฟังหรอกน่ะ”
(ไม่ใช่อย่างนั้นครับพี่แคท)
“ท่าทางจะเป็นเรื่องไม่ดีแน่…อย่างเช่นขอดูกางเกงในหน่อย”
“เป็นไปได้…”
“อุ๊ย!!…จริงเหรอเจ้าคะ?”
“ใช่ที่ไหนเล่าพี่เอ้ก็เชื่อไปได้ส่วนพี่เซคกับพี่ม่อนก็เงียบเลย!?”
“ฮะๆๆๆ”
“…………………………………………………”
“ท่านพี่ศรเพทายล้อเล่นดอก”
(ฮึ่ม!!!…รวมหัวมองเราเป็นตัวตลก)
“พี่เอ้”
“ว่าอย่างไรเจ้าคะ?”
“ละ…หลับตาดีกว่าครับ”
“ทำไมเจ้าคะ?”
“เอาน่า!!…หลับตาที”
“ได้ๆ”
“ฮะ…ฮึ่ย!!!!”
(จุ๊บ!?)
“!!!!!”
“หวา!!”
“อะไรนี่?”
“เฮ่ย!?”
“!?”
“จนกว่าอาจะสั่งห้ามถอนริมฝีปากออก”
(โหดร้าย!!!)
“…………………………………………”
“…………………………………………”
(พอหรือยัง?)
“เอาล่ะ”
“เรียบร้อย…เรียบร้อยแล้วนะครับคุณอา!!…ผมทำแล้ว!!!”
“ดีมากจ้ะ”
…อายแทบจะแทรกแผ่นดินหนีที่เกิดมาเป็นชายทั้งแท่งกลับต้องมาทำแบบนี้กับคนเพศเดียวกัน…ผมรีบเดินหนีเข้าบ้านขณะที่สาวๆต่างชิงถามคุณอานีย์กันใหญ่…
“น้า!!…อะไรเนี่ย?”
“หนูฝน…ผู้แพ้จะให้รางวัลกับผู้ชนะไงจ๊ะ”
“ด้วยการ…หอมแก้มน่ะหรือคะ?”
“ใช่แล้ว…หลานแคทฟังมิผิดดอก”
“คุณน้าไม่เห็นบอกหนูก่อนเลยค่ะ!!!”
“ท่านพี่–…ใจเย็นๆเจ้าค่ะ”
“ฮื่อ~~…ท่านแม่นี่ล่ะก็น่าจะบอกเสียแต่ทีแรก…ลูกตกใจหมดเจ้าค่ะ”
“รู้สึกอย่างไรบ้างจ๊ะ?”
“…จะ…จะให้พูดออกมาอย่างไรได้เจ้าคะ?”
(ไอ้…ไอ้ผู้ชายแอบจิต!!…ทำหน้าปลาบปลื้มดีใจอะไรกัน?)
“น้องบอล”
“อะ…อะไรอีกเล่า?”
“ขอบคุณมากเจ้าค่ะวันนี้พี่สนุกมาก”
“…………………………………………………”
“แลหวังว่าจะมีครั้งหน้าแลนานกว่านี้นะเจ้าคะ”
(พูดจบก็เอานิ้วแตะที่แก้มตัวเองและที่ว่านานนี่?…ไม่มีวัน!!…เราไม่มีวันทำกับเจ้าหมอนี่อีกเป็นครั้งที่สองแน่…สาบาน!!!!)
……………………………………………………………………………………………………………………………..
…คืนนั้น…ผมนอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดเรื่องราวทั้งหมดที่เริ่มต้นจากไปดูหนังและลงท้ายด้วยการหอมแก้มพี่เอ้ตามคำสั่งของคุณอาอรศินีย์…
(เอ–…ว่าไปก็เสียงคนคุยกันแว่วๆและยังเป็นของผู้หญิงด้วย)
“พี่แคทกับฝนมั้ง?…ลงไปดูสักหน่อย”
“…………………………………………..”
“…………………………………………..”
(ไม่เห็นมีใคร?…ช่างเหอะ…เอาไว้ตอนเช้าค่อยถาม)
“อะไรจ๊ะ?”
“ฝน…เมื่อคืนฉันได้ยินเสียง”
“เสียงอะไร?”
“ผู้หญิงคุยกัน”
“ไม่เห็นได้ยินเลย”
“อาไร้!!…ปกติเธอหูไวจะตาย”
“ไม่ได้ยินจริงๆ…ฝนนอนแต่หัวค่ำ”
“แต่ฉันมั่นใจว่าบ้านหลังนี้ต้องยังมีใครอยู่อีกคน!!!”
“เออะ!!…ตัวเองคิดมากไปแล้ว…จะมีคนอื่นอีกที่ไหนนอกจากเรา?”
“ไม่รู้สึกไปเองแน่ๆ!!…เมื่อคืนน่ะฉันได้ยินเหมือนเสียงผู้หญิงคุยกันและก็หัวเราะด้วย”
“พี่แคทมั้ง?”
“ไม่ใช่เสียงเธอหรอก”
“ก็…น้านีย์ไง”
“คุณอา?”
“บางทีน้าอาจจะคุยโทรศัพท์กับใครก็ได้”
“งั้นหรือ?”
“อื้อ!”
“…นั่นสินะ”
“พี่เอ้!!…ทานข้าวค่ะ”
“ขอรับ”
…พี่เอ้กลับมาแต่งกายเป็น “ชาย” รวมทั้งหน้าตาที่เคร่งขรึมเรียบเฉยโดยราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อวานนั้นเป็นเพียงความฝันที่วันนี้พอตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ…
“น้องบอลขอรับ”
“?”
“จงลืมไปซะให้หมด”
“แน่นอน!!…ถึงพี่ไม่พูดผมตั้งใจก็แบบนั้น”
“ขอรับ”
………………………………………………………………………………………………………………………………………..
ตัวอย่างในตอนหน้า…ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 95 “การพบกันในที่ๆคาดไม่ถึง!?”
“อ๋อม!!!…ฉันมีเรื่องจะขอร้อง”
“ฟังจากเสียงแล้วดูท่าจะเป็นเรื่องที่สำคัญสำหรับนายมากเลยสินะ…เอ้าว่ายังไง?”
“ช่วยพิสูจน์ให้ฉันทีเถอะ…ว่า…ว่าฉัน…ไม่ได้เบี่ยงเบน!!!!”
…………………………………………..
“เธอถามว่าพวกฉันมาทำอะไรกันที่นี่?…ฮึ!…ก็รู้อยู่แก่ใจแล้วยังจะมีหน้ามาถาม…นัดเซ็นพินัยกรรมล่ะมั้ง?”
“อ๋อมระวังคำพูดบ้าง!!…อย่างน้อยก็…”
“ไม่ใช่ญาติโกโหติกาฉันทำไมจะต้องระวังคำพูดวะ?…งั้นฉันถามมั่งซิว่าหล่อนมาทำอะไรที่นี่กับชายคนนี้?”
…………………………………………..
“พี่รู้ได้ยังไงว่าผมกับอ๋อมไป?…ฮึ่ย!!…จะรู้มากเกินไปแล้ว”
“หึๆ…กับคนที่รู้สึกชอบกระผมนั้นรู้ทุกอย่างล่ะขอรับ”
“!!!!!”
……………………………………………………………………………………………………….
