ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 87
“ไอ้หมอนี่ไม่รู้จักทำตัวให้น่าเอ็นดูซะบ้าง…จองหองเย่อหยิ่งเหมือนยัยอ๋อมไม่มีผิด”
“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ”
“…ให้เข้ามา”
“เจ้าค่ะ”
“ว่าไง?”
“เป็นไปตามที่คุณหนูใหญ่คาดการณ์ไว้…คุณหนูทั้งสี่ต่างมิยินยอมให้คุณชายหกไปที่ศรีไตรตรึงษ์เจ้าค่ะ”
“เธอออกไปได้…เดี๋ยวฉันจะให้ไหมเอารางวัลไปให้”
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ”
“หึ!…แม้กระทั่งน้องแคทที่น่ารักของฉันก็พลอยเป็นไปด้วย”
“หากเป็นเช่นนี้แล้ว…”
“คุณศิริรัศมีคงต้องกลับไปมือเปล่าซึ่งฉันจะไม่ปล่อยให้เกิดขึ้นแน่ๆ…เจ้าเอกคเชนทร์…ฉันจะชิงน้องแคทกับน้องฝนกลับคืนมาให้ได้…แกน่ะไม่คู่ควรกับพวกเธอหรอก!!!”
“………………………………………….”
“ไหม…เธอไปบอกคุณศิริรัศมีว่าให้เตรียมพร้อมรอไว้…สบโอกาสเมื่อไหร่ฉันจะลงมือทันที”
“เจ้าค่ะ”
“ว่าแต่ม่อนไปไหนฉันไม่เห็นตั้งแต่ตอนสาย?…ตั้งใจจะให้เป็นเหยื่อล่อไอ้เคี่ยมนั่นสักหน่อย”
“เหยื่อ…เหยื่อล่ออะไรกันเจ้าคะ?”
“เจ้าบอลมันชอบผู้หญิงมากใช่มั้ยงั้นก็ให้ม่อนเป็น…”
“คุณหนูใหญ่!”
“เอ้ย!!…ฉันตกใจนะเนี่ย…เสียงดังทำไมเล่า?”
“ดิฉันมิเห็นด้วยเจ้าค่ะ!!”
“อ้าว!?”
“ก็เมื่อสักครู่คุณหนูใหญ่พูดว่าจะมิใช้แผน…ปัญญาอ่อนอย่างในละคร…แล้วเหตุใดจึงจะใช้วิธีนั้นซึ่งก็หาได้ต่างกันเลย?”
“นั่นแน่–…ขนาดเธอยังเชื่อก็แสดงว่าแผนนี้จะต้องได้ผลอย่างแน่นอนฉะนั้นคนที่ดีแต่ตีหม้ออย่างเจ้านั่น…เสร็จ!!!”
“หากนายหญิงทราบจะต้องมิพอใจเป็นแน่…ยังพอมีเวลาให้คุณหนูใหญ่ไตร่ตรองอีกครั้งนะเจ้าคะ”
“ยัยแมวหลงทางเจ้านายของเธอไม่มีวันพลาดพลั้งให้เจ้าบอลหรอกน่า”
“จะใช้แผนนี้จริงๆหรือเจ้าคะ?”
“มันน่าสนุกดีออก”
“น่าสนุก?”
“เพราะฉันต้องการเห็นไอ้จระเข้น้ำเค็มนั่นเสียท่าให้กับผู้หญิงซ้ำแล้วซ้ำเล่าเผื่อที่คุณตาหรือใครๆจะได้หูตาสว่างเลิกคาดหวังลมๆแล้งๆสักทีว่าผู้ชายพรรค์นั้นมันไม่มีอะไรในสมองเลยนอกจากวันๆคิดแต่จะเสพสุขกับผู้หญิง”
“แล้วหากตระกูลศิวะบัณฑิตได้คุณชายหกไปจริงๆจักมิเป็นการนับถอยหลังสู่ความเสื่อมหรือเจ้าคะ?”
“เจ้านั่นเป็นคนยังไงศิวะบัณฑิตรู้ดีแต่ในเมื่อยังยืนยันความตั้งใจเดิมฉันก็จะไม่ขัดขวางเพราะมันตรงกับความต้องการพอดี”
“ผลประโยชน์ลงตัวสินะเจ้าคะ”
“ดีลนี้สุดยอดใช่ม๊า?…ไม่แน่เจ้าเคี่ยมอาจเกิดติดใจท้องฟ้าสีครามผืนน้ำทะเลกว้างไกลอาหารการกินและสาวงามแห่งแดนใต้แล้วสามดรุณีน่ะแม้อายุยังน้อยแต่ก็งดงามใช่ย่อยซะเมื่อไหร่…พวกเธอต่างเป็นกุลสตรีมารยาทเรียบร้อยไม่มีใครกระโดกกระเดกเหมือน…อ้าว!!…ม่อนมาพอดี”
“ท่านพี่…จะมีสิ่งใดให้น้องช่วยอีกหรือเจ้าคะ?”
“แน่นอน…เรื่องของเจ้าเอกคเชนทร์ไง”
“!?”
……………………………………………………………………………………………………………………………..
“พี่คงจะไม่ว่าหนูเพี้ยนหรือฟุ้งซ่านไปเองใช่ไหม?”
“…พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“เจ๊ไม่คิดว่าหนูเพี้ยนที่ไปยึดถือเอากับความฝันหรอกรึ?”
“ไม่”
“หรือว่า…พี่ก็…”
“พี่พูดไม่ได้”
“อ้าว!?…ทำไมล่ะ?”
“เพราะถูกห้าม”
“ใครเรอะ?”
“………………………………………….”
“บอกหน่อยสิว่าใคร?”
“พี่ก็เพิ่งจะพูดไปหยกๆว่าถูกห้าม”
“หงึ!!…ทีหนูยังบอกเลย…งั้นก็ได้…พี่ไม่ต้องเอ่ยปากแต่หนูจะถามแค่ฝ่ายเดียว…ในเมื่อพี่ไม่ตอบก็ไม่ผิดใช่มั้ยล่า?”
“จะบังคับให้พี่พูดทำไม?”
“ก็ไม่ได้พูดไง…เอางี้!!…ถ้าใช่พี่เงียบไม่ใช่ก็ส่ายหน้า…ตกลงนะ?”
“………………………………………….”
“พี่โอเคแล้ว!!”
“เอ๋!?…พี่ยังไม่โอเคสักหน่อย”
“โธ่เจ๊!!…เราใช่คนอื่นไกลอะไร”
“…ตื้อจัง”
“เริ่มนะ…ต่อไปอีกหลายปีข้างหน้าพี่จะมีลูก”
“………………………………………….”
“กับบอล”
“………………………………………….”
“หวา!!!…หน้าแดง”
“ยะ…ยุ่งน่ะ!!…ไม่ต้องมาจ้องหน้าพี่”
“จ้าๆๆ…ถามต่อ…ผู้ชายหรือเปล่า?”
“………………………………………….”
“ส่ายหน้า…ผู้หญิงเหรอ?…งั้นก็เหมือนของฝนน่ะสิ?”
“………………………………………….”
“หน้าตาเหมือนพี่ป่าว?”
“………………………………………….”
“โฮ่ๆ…สวยเหมือนแม่สินะเคอะ?…แล้ว…มีตรงส่วนไหนที่เหมือนบอลมั่ง?”
“!”
“พี่แคท”
“มี…มีซะที่ไหนล่ะ?…ลูกสาวก็ต้องเหมือนแม่สิจะให้ไปเหมือน…”
“ไม่จริง!!…เมื่อกี้พี่ตะลึงดวงตาเบิกโตด้วย”
“อึ๊!!”
“มาถึงขั้นนี้แล้วก็อย่าปิดบังอีกเลยน่า–”
“…………………………………………..”
“ว่าไงเอ่ย?…หลานสาวของหนูมีอะไรที่เหมือนบอล?”
“…บอกไปแล้ว”
“เอ้ย!!…ตอนไหนไม่รู้เรื่อง…อื๋อ!?…เมื่อกี้เจ๊หลับตาข้างนึง?”
“……………………………………………”
“ห๊ะ!?…แม่หนูมีตาที่เหมือนกับ…บอล?”
“พอได้แล้ว!!…พี่ไม่อยากให้หนูน้อยน่ารักโกรธ…แบบนั้นน่ากลัวที่สุด”
“โอ้!!…กลัวลูกสาวตัวเองเหรอนี่?”
“เพราะเธอนิสัยเหมือนพี่น่ะสิ”
“ต่อยเก่งด้วยรึ?”
“บ้า!…เธอเรียบร้อยน่ารักแต่เวลาโมโหก็คงจะเอาเรื่องเหมือนกันแหละ…หึๆ”
“พี่แคท”
“?”
“พอได้รู้ว่าอนาคตตัวเองจะมีลูกกับผู้ชายอันเป็นที่รัก…ฝนรู้สึกปลาบปลื้มดีใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆค่ะแต่แม่หนูน้อยยังไม่ยอมบอกอะไรเลย…ผิดกับพี่”
“บางทีฝนอาจจะต้องผ่านการทดสอบอะไรเสียก่อนมั้ง?”
“เห–…บททดสอบ?”
“อาจจะเหมือนหรือไม่เหมือนก็ได้ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรือ?”
“ชื่อ?…หนู…หนูไม่รู้”
“งั้นฝนจะต้องพยายามให้มากกว่านี้อีก…มากกว่านี้อีกหลายเท่า”
“แน่นอนอยู่แล้ว!!!…ฝนต้องเจอกับหนูน้อยอีกให้ได้และต้องชนะด้วย”
“ส่วนตาบ้านั่น…ฮึ!!…ขาเป็นแบบนั้นยังจะออกไปหาผู้หญิงอีกนะ”
“จะให้ทำไงได้ล่ะคะในเมื่อผู้หญิงคนนั้นคือพี่อ๋อม?…ฝนก็ไม่ชอบแต่ไม่มีทางห้าม”
“ใครบ้างที่จะชอบ?…ฮึ!!…คงลืมไปแล้วสิว่าเคยนอนดูดนมฉันทั้งคืน?”
“เมื่อกี้พี่ว่าอะไร?”
“เปล่าพูด”
“?”
“ไม่ใช่แค่ดึงหูแล้วแต่จะต้องดึงจมูกด้วย!!…พ่อหนูเนี่ยทำตัวแย่ชอบให้แม่อารมณ์ขุ่นอยู่เรื่อย”
“พี่พูดจริงๆด้วย!…อะไรกันแน่อ่ะ?”
“…ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกแค่พูดกับลูกตัวเอง”
“หา!?…เธอจะได้ยินเหรอ?…อยู่แถวๆนี้หรือไงคะ?”
“ใช่…เธอไม่เคยอยู่ห่างพี่เลย”
“?”
……………………………………………………………………………………………………………………..
“สี่โมงเย็นอ๋อมให้เรามารอที่ศาลาพักร้อนหน้าทางเข้าโยนกทักษิณแต่นี่มันจะห้าโมงแล้ว…ไหงถึงยังไม่มีใครมา?”
(“วันนี้นายจะต้องไปกินข้าวที่บ้านของฉัน…ห้ามปฏิเสธห้ามป่วยห้ามลาห้ามมีข้ออ้างห้ามชักช้า…อ้อ!!…ห้ามพกข้าวกล่องไปด้วยเด็ดขาด”
“ข้าวกล่อง…เธอหมายถึง…พี่แคทกับฝน?”
“เออ!!”
“แต่ห้ามกันซะขนาดนี้ฉันว่าเธอเอาโซ่มาล่ามแล้วลากไปเลยตอนนี้ดีกว่า”
“ได้งั้นเรอะ?”
“พูดเล่นเฟ้ย!!”
“ฮ่าๆๆ…นายรออยู่นี่แหละฉันต้องกลับไปเตรียมตัวทำอาหารแล้วเดี๋ยวจะมีคนมารับ?”
“น้องป้อม?”
“ประมาณนั้น”)
“จะกลับก็ไม่ได้ซะด้วยเดี๋ยวแม่คุณเล่นเราตายแน่…อื๋อ?”
“………………………………………….”
“………………………………………….”
“………………………………………….”
“ที่นี่อยู่ใกล้ป่าลึกจะมีเสือก็ไม่ใช่เรื่องแปลก…อ่า–…ตัวใหญ่กว่าในภาพซะอีก…เฮ้ย!!…เสือ…เสือ!!!!!!”
…เสือโคร่งตัวเบ้อเริ่มยืนจังก้าตรงหน้าผม…มีหวังได้ตายจริงๆแน่งานนี้!!!!…ลำพังถ้าขายังปกติดีก็พอจะมีหนทางรอดแต่สภาพพิกลพิการแบบนี้มองหาหนทางไม่ออกเลยว่าจะหนีได้ยังไง?…
(ยัยอ๋อมบ้ามันแกล้งลวงเรามาฆ่าหรือไงวะ?)
“ฉะ…ฉัน…ฉันไม่อร่อยหรอก!!…กิน…กินไปก็ติดเขี้ยวติดฟัน…ดูขาสินี่!!!…มะ…ไม่น่าดูเลยเห็นมั้ย?…นาย…นายต้องไม่ชอบแน่ๆ”
(นี่กูพูดอะไรออกไปเนี่ย?)
“………………………………………….”
“ว้าก”
(แค่เสียงร้องขู่เราก็แทบเยี่ยวจะแตกแล้ว!!!!)
“………………………………………….”
(ถ้ากระโดดขึ้นไปบนหลังคาศาลาอย่างอ๋อมหรือฝนได้ล่ะก็…โธ่ไอ้หอก!!…เราไม่ใช่ไอ้แมงมุมนะโว้ย!!!)
“หือ?”
(ถอย…เสือถอยกลับไปแล้ว!!!…ทำไม?…พอเข้าพุ่มไม้ได้ก็หายไปเลย)
“ยังไงก็ช่างเหอะ!!…โอ้ย!!…รอด…รอดแล้วเรา!!!!”
“พี่ชายทำอะไรน่ะคะ?”
“ป้อม!?…เมื่อกี้…เมื่อกี้มีเสือจะเข้ามาทำร้ายพี่!!…มันยืนอยู่ตรงนี้เลยแน่ะ!!!”
“เสือ…อ๋อ!!…ตัวเมียใช่มั้ยคะ?
“ตัวเมีย?…พี่…พี่ไม่รู้หรอก…โธ่!!…ใครจะไปมีแก่ใจไปดูล่ะ?”
“ถ้าหมายถึงเสือที่อยู่ละแวกนี้ก็มีแต่แม่ชบาตัวเดียวเท่านั้นแหละค่ะ…นั่นคือยามเฝ้าหมู่บ้านของเรา”
(ตั้งชื่อซะ)
“หมู่บ้านนี้ปล่อยให้เสือออกจากป่ามาเพ่นพ่านอยู่กับคน…อันตรายมากนะ”
“ชาวบ้านที่นี่ชินชาซะแล้วค่ะ…มา!!…หนูจะพาพี่ชายไปบ้าน…ขอโทษที่มาช้าและปล่อยให้พี่ชายตกใจ”
“………………………………………”
“แม่ชบาน่ะไม่เคยกัดใครหรอกคงจะแค่มาดูว่ามีใครเข้ามา…พี่ชายถือเป็นคนแปลกหน้าสำหรับที่นี่แม่ชบาเลยผิดกลิ่น”
“เฮ้อ!!!…ตั้งใจมากินอาหารอร่อยๆนึกว่าจะต้องกลายไปเป็นอาหารมื้อเย็นให้เสือซะแล้ว”
“ไม่เอาน่า!!…อีกหน่อยพี่ชายก็จะเป็นเจ้าของหมู่บ้านที่นี่แต่ว่า…”
“?”
“แม่ชบาน่ะถอยหลังไปเฉยๆหรือคะ?”
“อืม–…รีบวิ่งกลับเข้าป่าไปเลย”
“แปลกจัง…ลำพังแค่พี่ชายคนเดียวไม่น่าจะกลัวถึงขนาดนี้นี่?”
“กลัว?”
“ถ้าเสือหันตัวกลับรีบวิ่งก็แสดงว่ากำลังกลัวค่ะ”
“งั้นหรือ?”
“ไม่ใช่กลัวธรรมดาด้วยแต่กลัวมากทีเดียว…เอ๋?…สงสัยเพราะพี่ชายเป็นคนดีก็เลยมีวิญญาณเจ้าป่าเจ้าเขาคอยคุ้มครอง”
“มะ…ไม่ใช่มั้ง?…น้องป้อมพูดน่ากลัวนา–”
“ฮะๆๆๆ…หนูแค่พูดเล่นค่ะพี่ชายก็…แหม~~…ไม่ทันไรเสือก็กลัวพี่ชายแล้วแบบนี้หมดปัญหา”
(วิญญาณเจ้าป่าเจ้าเขา…เรื่องแบบนี้แม้ไม่เชื่อแต่ก็ไม่สมควรจะไปลบหลู่นะ)
“พี่อ๋อมอยู่ตรงสระน้ำข้างหน้าแน่ะ”
“ไหน?…อึ๋ย~~”
“กำลังอาบน้ำให้เจ้าใหญ่,เจ้าสอง,เจ้าสามค่ะ”
“แล้ว…แล้วต้องแก้ผ้าหมดด้วยหรือ?”
“ฮิๆๆ”
“ไงผัวรักของฉัน!!…มาอาบน้ำด้วยกันมั้ย?”
“จะ…จะบ้ารึไง?”
(เมื่อกี้เพิ่งจะรอดพ้นจากเสือแล้วยังให้ลงน้ำไปหามันอีก!!!…แต่ว่า…ร่างเปลือยเปล่าของอ๋อมนี่ช่างเย้ายวนอารมณ์เหลือหลายแฮะ!!!!…หน้าอกถึงจะไม่โตเท่าพี่แคทก็ดูดีชะมัดยาด…เห็นแล้วเกิดอารมณ์เลย…อื๋อ?)
“เจ้าสองอย่า!!…นั่นผัวของฉัน”
“น้องป้อม…สะ…เสือตัวนั้นจะทำไมน่ะ?”
(ยังกับมันกำลังจะวิ่งมาทางเรา!?)
“เจ้าใหญ่กับเจ้าสามก็หยุด…อย่าดื้อ!!!”
…เสือทั้งสามตัวนี้อาจจะ “ฟัง” ภาษามนุษย์ออกก็เป็นได้เพราะเมื่ออ๋อมเรียกผมว่า “ผัว” ก็มีทีท่าเปลี่ยนไปคือหันมาจ้องผมโดยพร้อมเพรียงกันทว่าก่อนที่เจ้าป่าน่าเกรงขามทั้งสามจะวิ่งขึ้นจากสระน้ำพวกมันต่างก็กลับหลังวิ่งหายเข้าป่าไปท่ามกลางความงุนงงของอ๋อมและน้องป้อม…
“อะไรกันนี่?”
“นั่นสิคะ”
“บอล…นายเล่นของเหรอ?”
“เล่นอะไรฉันเปล่า”
“ปกติเจ้าสามตัวนี้ไม่เคยหวาดกลัวใครมาก่อน”
“ใช่แล้ว…เมื่อกี้แม่ชบาก็วิ่งหนีพี่ชายด้วยค่ะ”
“!?”
(เรายังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลย!?)
“นายพา…ใครมาด้วย?”
“มีที่ไหนเล่า?…เห็นๆอยู่ว่าฉันมากับน้องป้อมสองคน”
“ก่อนหน้านี้น่ะ”
“คนเดียวสิ!…เดินกะย่องกะแย่งมานี่ไง”
“………………………………………..”
“พี่แคทกับฝนไม่ได้มาส่งฉันจริงๆนะ”
“ไม่ได้หมายถึงสองคนนั้น”
“งั้นหมายถึงใคร?”
“ฉันรู้สึกว่า…ยังกับ…”
“?”
“มี…ใครบางคนอยู่ข้างๆนาย”
“เอ้ยบ้า!!…เธออย่าพูดเรื่องพรรค์นี้ได้มั้ย?…เป็นไปไม่ได้หรอก”
“แล้วจะต้องทรงอำนาจมากขนาดที่เจ้าป่าอย่างเสือต้องถอยหนีไม่กล้ากล้ำกราย”
“พะ…พอซะทีน่า!!!…เธอจะบอกว่ามีผีตามติดฉันเรอะ?”
“หวา!!…ป้อมชักกลัวแล้วนะ…หยุดคุยเรื่องน่ากลัวนี่กันเถอะค่ะ”
“เอาล่ะๆๆ…ในเมื่อนายมาที่นี่โดยไม่พกข้าวกล่องฉันก็ดีใจแล้วเพราะที่นี่มีของกินที่อร่อยกว่าเยอะ”
(ขนาดนั้นเชียวรึ?)
“ไม่เชื่อ?…งั้นตามฉันมา”
“เฮ่!!…แล้วจะไม่ใส่เสื้อผ้าสักหน่อยเหรอ?”
“ไม่ต้อง”
“ใจคอเธอจะเดินเปลือยโทงๆกลับบ้านเนี่ยนะ?”
“เออ”
(สวมแค่รองเท้าเท่านั้น…ยัยนี่เอาจริงว่ะ!!!!)
“เจ้าอ๋อม!!…อากาศมันร้อนนักหรือไงวะนั่น?”
“ฮะๆๆ…มั้ง?”
“อื้อหือ!?…ไม่เห็นแค่แว่บเดียวโตเป็นสาวขนาดนี้เลย”
“น้องป้อม…ลุงคนนี้คือ?”
“ลุงจิตผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ของโยนกทักษิณจ้ะ”
“อย่าๆๆ…ลุงเห็นฉันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยไม่ต้องมาจ้องมองกันมาก”
“ไม่มองได้ไงวะก็เดี๋ยวนี้หอยเอ็งน่ะเท่าฝาบ้านแล้ว?”
“ใหญ่เท่าฝาบ้านจะให้ใช้สากกะเบือเรอะถึงจะเหมาะ?”
“บ๊ะ!!…เสียของจะตายห่-…มาโดนของข้าดีกว่าโว้ย”
“เฮ่ย!!…อย่ามาเกิดอารมณ์แถวนี้นะลุง…กับลูกกับหลานพยายามข่มใจหน่อย”
“นี่ถ้ายังหนุ่มนะเอ็งเสร็จข้าแน่ๆแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วว่ะ…ถูกมั้ยเจ้าป้อม?”
“หึฮื่อ~~…คิดจะลองกับพี่หนูน่ะระวังหัวใจวายไม่รู้ด้วยนะ”
“อายุข้าปูนนี้ไม่กล้าลองของสาวๆหรอกอีหนู…อย่างมากก็ได้แค่มองเท่านั้น…อ๋อม”
“หืม?”
“นี่ผัวของเอ็งใช่มั้ย?”
“อื้ม!!…คืนนี้ฉันจะมีผัวเป็นตัวเป็นตนล่ะ”
“เอ้า!!…ยินดีด้วยๆ…วันหลังก็ไปเล่าให้ข้าฟังมั่งล่ะว่าผัวของเอ็งน่ะเด็ดสักแค่ไหน”
(ฮ้า!!!)
“ฮะๆๆๆ…เออ!…แล้วจะไปเล่าให้ฟังแบบไม่ให้มีตกหล่นสักนิดเดียวเลย”
(เฮ้ย!?)
“ข้าไปล่ะ”
“โชคดีลุง”
“พี่อ๋อม…พี่ชายยืนอึ้งไปแล้วค่ะ”
“เฮ่–…นายไม่ต้องคิดมาก…ลุงเขาไม่มีอะไรหรอกแค่แซวกันสนุกๆ”
“เธอกล้าคุยกับผู้ชายทั้งๆที่ร่างเปลือยล่อนจ้อน”
“กับคนแปลกหน้าหรือไม่สนิทฉันก็ไม่ทำให้เห็น”
“เธอจะโดนข่มขืน!!”
“ฮึ!…ฉันอยากเห็นหน้าไอ้หมอนั่นจัง…เอ๊ะ?…รึจะเป็นนาย?…ไม่ๆ…นายไม่ต้องใช้กำลังให้เหนื่อย”
“อ๋อม…เธอทำตัวแบบนี้ฉันไม่ชอบเลยนะ!!”
“หากนายไม่ชอบงั้นคืนนี้ก็ทำให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามทางที่มันสมควรจะเป็นสิ…ไม่ได้ยากลำบากอะไรเลยใช่ไหม?”
“………………………………………”
………………………………………………………………………………………………………………….
“ปากเสีย!!…ว่าข้าเป็นผีรึ?…ไม่น่าช่วยเลย!!!”
“นึกว่าผู้ใดเสียอีกที่แท้ก็เป็นเจ้า…อชินีสุราลัย”
“ไปซะวสันตะนุจรินทร์!…อย่ามาก้าวก่ายเรื่องของข้า”
“ถึงกับต้องไล่กันเลยหรือ?…แย่จัง~~”
“………………………………………”
“เจ้าสำแดงร่างเสือทองอยู่ข้างพ่อทำให้สิงสาราสัตว์พวกนั้นหวาดกลัวหลีกหนีไปหมด”
“เพราะข้าเป็นเจ้าแห่งพยัคฆ์ทั้งหลาย…สัตว์อื่นก็ย่อมที่จะศิโรราบ”
“ห่วงว่าพ่อจะถูกทำร้ายใช่ไหม?”
“…ชายผู้นั้นไม่เกี่ยวกับข้า”
“เทพบดีไม่เอ่ยวาจาจริงไม่ได้นะ…จะไม่เกี่ยวได้ยังไงในเมื่อเขาก็เป็นพ่อของเจ้า?”
“ข้าสนใจแต่แม่ของข้าเท่านั้น!!!”
“จริงเหรอ?”
“อย่ามายุ่งกับข้าได้ไหม?”
“ไม่ยุ่งก็ได้แต่เจ้าคงจะดีใจมากเลยนะที่พ่อกับแม่ของเจ้า…”
“วสันตะนุจรินทร์!!”
“อุ๊ย!!…น่ากลัวมาก…ฮิๆๆ”
“………………………………………..”
“จริงด้วยแน่ะ!!…อชินีสุราลัย…ข้ามีอะไรจะมาบอก”
“เรื่องไร้สาระอีกล่ะสิ?”
“โธ่!!…ฟังกันก่อนซี่~~…เมื่อสักครู่ข้าสังเกตเห็นสองฝาแฝดมาป้วนเปี้ยนแถวนี้น่ะ”
“เจ้าพวกนั้นยังไม่เลิกราก็หมายความว่าไม่อยากอยู่กันอย่างสงบสุขสินะ?”
“อย่าวู่วาม…ลำพังตัวเจ้าสู้พวกนางไม่ได้หรอกแต่ถ้าเจ้ารวมพี่รีย์ก็ถึงจะเรียกว่าพอฟัดพอเหวี่ยงกัน”
“ข้าไม่กลัว!!!!”
“โอ–…เก่งจังเลย”
“ดูเหมือนข้าจะต้องฝังเจ้าไปด้วย…ชอบกวนประสาทข้าอยู่เรื่อย!!!”
“ข้ากำลังจะพูดว่าเจ้าสนใจแต่แม่ศรบุษราคัมไม่ได้เพราะผู้ที่อุษณรัศมีกับสีตลรัศมีจ้องจะปองร้ายคือพ่อเอกคเชนทร์ของพวกเรา”
“แล้วถึงเวลานี้พวกนั้นทำอะไรบ้าง?”
“ไม่ทำอะไรเลยนอกจากแอบดูพวกเรา…พอข้ากับพี่รีย์ไหวตัวก็พากันหนีไปแล้วกลับมาตามแอบดูอีก”
“พวกบ้า!!!”
“เพราะงั้นนะ…”
“ไม่ต้องย้ำหลายครั้ง!!…ชายผู้นั้นข้าจะปกป้องเอง”
“โฮ่~~…ที่แท้เจ้าก็รักพ่อนี่นา?”
“ฮึ่ม!!!”
“คิก!…นางเสือผู้เขินอาย…ไปแล้วจ้าๆ”
“มีแต่พวกน่ารำคาญทั้งนั้น!!…สองเทพฝาแฝดนั่นประมาทไม่ได้ก็จริงแต่ข้าอยากจะจับตามองเทพบดีแห่งการหยั่งรู้มากกว่า…ใช่ไหมสุริยนนุจรินทร์?”
“ราชหงส์สุรัมภา?…นางยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาในเวลานี้หรอกนะและอาจจะไม่มีโอกาสนั้นด้วย”
“อืม”
……………………………………………………………………………………………………………………………
“อ๋อมไปไหนตั้งนานแล้ว?”
“พี่ไปเตรียมตัวค่ะ”
“ระ…เหรอ?”
“คืนนี้พี่ชายนอนห้องพี่นะคะ”
“ไม่รู้จะเจอกับอะไรบ้าง?”
“หา?
“ไม่ใช่พี่เปิดเข้าไปเจอแต่อาวุธวางอยู่เต็มห้องนะ…ฮะๆๆ”
“พี่ชาย…หยาบคายอ่ะ!!”
“ขอโทษจ้ะ…พี่แค่เดาเล่นๆ”
“พี่อ๋อมน่ะเห็นแบบนั้นแต่ก็มีความเป็นผู้หญิงมากเลยค่ะ”
(จะจริงแน่หรือ?)
“ถึงเวลาแล้วค่ะ…พี่ชาย”
“ห้องนั่นใช่มั้ย?”
“ค่ะ”
“ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแต่เรามาถึงที่นี่แล้วยังจะถอยหลังกลับได้หรือเปล่านะ?”
“เข้าไปสิคะพี่ชาย”
“อะ…อา”
…ผมสูดหายใจลึกเข้าปอดพลางนับหนึ่งถึงสามในใจแล้วจึงเปิดประตูเข้าไปเห็นอ๋อมนุ่งผ้าถุงกระโจมอกนั่งรอบนเตียง…ภายในห้องนอนของลูกพี่ลูกน้องสาวตกแต่งอย่างเรียบง่ายไม่มีข้าวของมากนักมีเตียงโต๊ะตู้เสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวอีกนิดหน่อย…ผมเอาแต่ยืนนิ่งจนสาวเจ้าเอ่ยเตือนเบาๆว่า…
“ล็อคประตูด้วย”
“ได้”
“กินข้าวอิ่มมั้ย?”
“อะ…อืม”
“…………………………………………”
“…………………………………………”
“บอลพูดอะไรมั่งซี่~~…ฉันเขิน!!”
“ก็เพราะเขินนี่แหละฉันถึงไม่กล้าพูด”
“อ้าว!?…นายด้วยรึ?”
“เออ!”
“ไหนว่าเจนสนามไง?…โด่!!”
“เปล่าเฟ้ย!!”
“ฮะๆๆๆ”
“เธอนี่น๊า…”
“บอล”
“หือ?”
“คืนนี้ฉันจะเป็นเมียของนาย…ดีใจมากๆเลย”
“…เหรอ?”
“นายดูไม่ค่อยจะดีใจ”
“ก็มัน…”
“อะไรหรือ?”
“เพราะอ๋อมไม่เหมือนผู้หญิงที่ฉันเคยเจอ…มันรู้สึกแปลกๆ”
“งั้นนายก็ทำอย่างทุกครั้งล่ะกัน…นั่งสิ”
“ห้องของเธอ…เรียบง่ายดีนะ”
“นายคิดว่าเข้ามาจะเจอกับอะไรงั้นเรอะ?”
“เปล่า”
…อ๋อมขยับนั่งข้างผมที่เตียงแล้วสบตามองโดยที่มือหล่อนค่อยๆดึงปมผ้าถุงออกจนเผยให้เห็นเต้านมขาวผ่องจากนั้นญาติสาวผู้พี่ค่อยๆโน้มตัวซบกับแผ่นอกผมและดันให้ล้มนอนไปด้วยกัน…อ๋อมคร่อมร่างข้างบนพลางเลิกผ้าถุงขึ้นมากองที่เอวอวดโชว์บั้นท้ายกลมกลึงลอยเด่น…ผมอดใจไม่อยู่จึงเผลอเอาลูบไล้ไปมาซึ่งสาวเจ้าก็ปล่อยให้กระทำอย่างเต็มอกเต็มใจ…
“ไม่เคย…มีผู้ชายคนไหนแตะเนื้อต้องตัวฉันมาก่อนเลย”
“จริงน่ะ?”
“เพราะงั้นช่วยสอนฉันหน่อย”
“ป้าเอ็มไม่เคยสอนอะไรมั่งรึ?”
“เคย…หลายๆอย่างด้วย”
“เช่นว่า…”
“นายจะรู้ไปทำไม?…อ๋อ!!…นี่ติดใจแม่ฉันมากขนาดนี้เชียว?”
“เอ่อ…”
“แม่ะของตายสำหรับนายอยู่แล้วฉะนั้นเวลานี้นายต้องสนใจแต่ฉันสิ”
“อ๋อม”
“จ๊ะ”
“หันหน้าไปทางปลายเท้าของฉัน”
“จะทำอะไร?”
“ก็บอกว่าจะให้ฉันสนใจแต่เธอไม่ใช่รึ?”
“แล้วมันเกี่ยวอะไร?”
“ฉะนั้นเธอต้องตามใจฉันไง”
“ได้…ได้เลย…ฉันจะตามใจนายทุกอย่าง”
…อ๋อมรีบทำตามที่ผมบอกโดยไม่รอช้า…ท่านี้ผมได้เห็นอวัยวะเพศของญาติสาวผู้พี่อย่างชัดแจ๋ว…อา~~…กลีบแคมยังปิดสนิทด้วยเพราะไม่เคยมีวัตถุแปลกปลอมทั้งจริงและปลอมเคยล่วงล้ำ…ปลายนิ้วผมตอนนี้ก็เริ่มเขี่ยรอบๆปากช่องคลอดของอ๋อมจนมีน้ำเมือกไหลซึมออกมาพอเห็นว่ามีเยอะแล้วก็ใช้นิ้วแยงเข้าไปทีละน้อย…ลูกพี่ลูกน้องสาวโค้งก้นสูงซบหน้ากับหมอนครางเสียงสั่นชนิดที่ผมไม่เคยได้ยินจากเธอมาก่อน…
“อื๊ออออออออ…สะ…สนุกใหญ่เลยนะผัวขา…เมื่อไหร่จะเย็ดหีเมียสักทีเล่า?”
“ไม่ต้องรีบร้อน”
“ซีดสสสสสสสส…อยาก…อยากโดนควยจะแย่แล้ววววว~~…อูยยยยยยยย…เร็วๆเข้าซี่!!!”
“งั้นเธอบอกฉันมาก่อน”
“บะ…บอกอะไร?”
“ที่อ๋อมพูดว่าป้าเอ็มสอนอะไรๆให้น่ะ
“แล้วไง?”
“สอนปากเปล่าหรือทำอะไรอีก?”
“ฉัน…ต้องตอบเหรอ?”
“อืม”
“ชิ!…ถือว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า…ก็ได้…แม่ให้ฉันกับป้อมได้เห็นของจริงด้วย”
“ของจริง?”
“ปลายปีก่อนแม่ให้พวกเราไปที่ห้องลับ…นายก็รู้จักนี่?”
“เอ๋?…หรือว่า…”
“แม่เรียกนายเศกนายศุกร์มาเอาให้พวกฉันดู”
“อู้หู!!!”
…พี่สาวพ่อใจกล้าขนาดไหนผมรู้ดีแต่มันตื่นเต้นตรงที่ทำกับผู้ชายตั้งสองคนที่ไม่ใช่สามีต่อหน้าลูกสาวของตัวเอง…ผมรู้สึกตื่นเต้นมากรีบถามหลายครั้งและก็ได้คำตอบที่อยากรู้…
“ทุกรูปแบบนั่นล่ะ…หนึ่งต่อหนึ่งพอเจ้าเศกเย็ดน้ำแตกรดหน้าแม่เจ้าศุกร์ก็เข้ามาเสียบต่อ…หีแม่น่ะแทบไม่ว่างควยเลยแต่ไม่ได้หลั่งข้างในนะเพราะแม่บอกจะให้นายแตกในเป็นคนแรก”
“…ฉันรู้”
“สองต่อหนึ่งก็ด้วย…สองพี่น้องนั่นผลัดกันเอาควยยัดหียัดตูดแม่แล้วก็เย็ดพร้อมกัน…ตอนนั้นแม่ฉันถึงกับอ้าปากหวอตาค้างเชียว”
“ฉัน…ฉันนึกภาพออกเลย”
“มิน่าควยถึงแข็งโป๊ก”
“ฮะๆ”
“พอเสร็จกิจแม่ก็ไล่สองคนนั้นออกไปแล้ว…”
“ทำไม?”
“…ฟังจบนายอย่าตกใจนะ”
“อื้อ!!”
“แม่กับฉันก็ผลัดกันเลียหี”
“ฮ้า!!!!…จริง…จริงๆเรอะ?”
“เรื่องจริงไม่โกหกหรอกและฉันก็เคยเลียหีให้ป้อมด้วย”
“โห~~…แม่ลูกเล่นกันเองซะแล้ววุ้ย!!!”
“เออน่ะ!!!…ก็แม่บอกว่าวิธีเรียนรู้ที่ดีที่สุดคือให้ลงมือทำเองนี่นา”
…กรณีพี่น้องร่วมประเวณีกันเองผมเจอมากับตาตัวเองจากสามพี่น้องแล้วแต่แม่กับลูกสาวออรัลเซ็กส์ให้กันนี่ถือเป็นประสบการณ์ที่ยากแก่การพบเจอทว่าใช่จะไม่เคยมี…
(คนใกล้ตัวเรานี่เอง)
“แม่เลียเก่งมากๆ…แป๊บเดียวฉันก็เสร็จแต่ป้อมเสร็จเร็วกว่าอีก”
“แล้วป้าเอ็มล่ะ?”
“พวกฉันเลียไม่ค่อยเก่งแต่แม่ก็ชม…ฮึ!!”
“โอ๊ว!?”
“พอที!!…ฉันเล่าให้ฟังแล้วทีนี้นายก็ต้องทำตามที่สัญญากัน”
(อ๋อมผลักเรานอนลงแล้วดึงกางเกงลงเอื้อมมือคว้ากุมท่อนลำไว้)
“อยากเล่นท่า 69”
“งั้นเธออยู่ข้างบน”
“อืม”
“ขอ…ขอดูอีกทีหน่อยว่าหีเธอสวยแค่ไหน”
“เอาเลย”
“……………………………………………”
“ปะ…เป็นไง…หีฉันน่าเย็ดมั้ย?”
“อูย…นะ…น่าเย็ดมาก…เนื้อในแดงแจ๋เชียว”
“อืออออออ…มะ…มีแต่แม่กับป้อมที่เคยแหกหีฉัน…นายคือผู้ชายคนแรกที่ได้สัมผัส…โอ๊ะ!?”
…อ๋อมสะดุ้งเฮือกกับความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นกับผู้ชายคนแรกในชีวิตเมื่อผมค่อยๆแลบลิ้นแยงติ่งเนื้อขณะที่สาวเจ้าเริ่มตั้งตัวได้ขยับมือสาวควยขึ้นลงช้าๆและจูบที่ปลายหัวหยัก…นับว่าอ๋อมตอบสนองผมได้เร็วมากเหมือนกัน…
(อาจารย์สอนมาดีก็งี้แหละ)
“อืมมมมมมมมมมม…บอล…บอลเลียเก่ง…เหมือนแม่เลย…โอ๊ออออออออออออ…เสียวจังเลยยยย…อึ๊ยยยยยยย”
“เธอก็…ดูดควยด้วย”
“ดะ…ได้…ไม่…ไม่ค่อยเก่งนะ…ซีดสสสสสสสสสสส…แต่ฉัน…ฉันเคยฝึกดูดกับควยปลอม”
“ของป้าเอ็ม”
“อือออออออออ…ฉะ…ฉันคงจะมีไว้ใช้หรอกนะยะ”
“ฮะๆ…แล้วเวลาเธอมีอารมณ์ทำยังไง?”
“ก็…อุ๊ก…ใช้นิ้วหรือไม่…โออออออ…ป้อมก็เลียหีให้”
“น้องป้อมยังเด็กอยู่เลย”
“เด็กที่ไหน?…อาววววววว…สิบสี่จะสิบห้าแล้ว…อารมณ์ทางเพศก็สูงเหมือนแม่ไม่มีผิด…ตอน…ตอนนี้ก็คงแอบดูเราอยู่”
“ฮึ๊ย!!…แล้วมันจะดีเหรอ?”
(ต้องรีบมองไปรอบห้อง)
“ไม่มีอะไรเสียหายนี่?”
“……………………………………………”
“ป้อมตั้งใจจะเป็นเมียนายในวันเกิดอายุสิบห้าปี”
“ฉันไม่รู้เลย”
“นึกว่ารู้ซะอีก?…อาาาาาา~~…ไม่ไหว…ฉันทนไม่ไหวแล้วววววว…มาเย็ดกันเถอะนะได้โปรด!!!”
…อ๋อมดึงผ้าถุงหลุดออกโชว์เรือนร่างเปลือยเปล่าและช่วยผมถอดเสื้อผ้าจนเกลี้ยงจากนั้นถามว่าสะดวกท่าไหนซึ่งผมก็บอกว่าสภาพขาแบบนี้คงเล่นท่าผาดโผนไม่ได้หล่อนจึงเสนอจะเป็นฝ่ายขึ้นเอง…
……………………………………………………………………………………………………………………………………….
“เสร็จไอ้เคี่ยมนั่นไปอีกคน…โง่จริงๆ…สุดท้ายคนที่ช้ำใจก็คือเธอนั่นแหละ…นางพญาเสือเอ๋ย~~”
“……………………………………………”
“เจ้าเอกคเชนทร์ไม่ได้รักเธอหรอกนะอ๋อม…มันดีแต่เอาหีเท่านั้น”
“คุณหนูใหญ่”
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเตือนแต่ยัยนั่นไม่ฟังฉันเลย…ใช่มั้ยคะลุงจิต?”
“…ครับ”
“อย่าทำหน้าทุกข์ใจแบบนั้น…ไม่ถือว่าลุงทรยศยัยอ๋อมแต่ลุงเป็นคนของฉันมาตั้งแต่แรกต่างหาก”
“…………………………………………….”
“คราวนี้ลูกสาวลุงก็จะได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยตามที่ใฝ่ฝันไว้…อยากเรียนคณะอะไรหรือ?”
“เอ่อ–…นังหนูมันอยากเรียนพยาบาลครับ”
“โอ้!!…ไม่ยากเลยๆฉันพอฝากให้ได้…เดี๋ยวเราค่อยมาพูดกันทีหลัง”
“ขอบพระคุณคุณหนูใหญ่มากครับ…ลุงขอกลับบ้านก่อน”
“เชิญค่ะ”
“…………………………………………..”
“นี่แหละสิ่งที่อ๋อมไม่มีวันทำได้แต่ฉันทำได้”
“จะเรียกว่าสมประโยชน์ทั้งสองฝ่ายหรือเปล่าเจ้าคะ?”
“ถูกต้อง…แล้วใครจะกล้าโวยจริงมั้ย?”
“เจ้าค่ะ”
“ถ้าเทียบกับแคทหรือฝน…อ๋อมยังเสียเปรียบอยู่มากและยิ่งเป็นฝ่ายเสนอตัวให้ผู้ชายแบบนี้นับว่าสิ้นคิดที่สุด”
“?”
“เพราะมันไม่ได้ต่างอะไรกับผู้หญิงขายตัวเลย…นอนทอดกายให้ผู้ชายเชยชมง่ายๆแล้วจะถูกตีราคาว่ามีค่าสูงส่งได้อย่างไรและผู้ชายที่ไหนจะเอาไปเป็นแม่ของลูก…ถูกไหม?”
“……………………………………………”
“ฉันเชื่อว่าเจ้าเอกคเชนทร์ก็ต้องคิดแบบนี้แน่ฉะนั้นอ๋อมจึงจะเป็นฝ่ายรักเขาข้างเดียว”
“น่าเห็นใจนะเจ้าคะ”
“ในเมื่อเลือกเองก็ต้องยอมรับผลของมัน”
“ว่าแต่หากคุณชายหกออกมาจากโยนกทักษิณแล้วคุณหนูใหญ่จะว่าอย่างไรเจ้าคะ?”
“มีคนไปรอรับแล้วนี่?”
“ไหมอดจะกังวลมิได้”
“ฉันก็กังวลบ้างแต่ในเมื่อตัดสินใจให้ม่อนทำแล้ว…มีแต่ต้องเชื่อใจเท่านั้น”
“คุณหนูรองนั้นแท้จริงแล้วเป็นคนอ่อนไหวต่อเรื่องของเพศตรงข้ามมาก”
“อืม…นี่เป็นความลับที่ไม่สมควรจะให้ผู้ชายรู้และโดยเฉพาะไอ้เคี่ยมน้ำเค็มนั่นต้องห้ามเด็ดขาดเลย”
“ซึ่งมันคือจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของคุณหนูรอง”
“จะจีบยัยม่อนน่ะเรอะง่ายนิดเดียว?…แค่ป้อนคำพูดหวานๆกับรุกถึงเนื้อถึงตัวเด็กนั่นก็หน้าแดงก่ำแล้ว”
“………………………………………….”
“แต่ฉันมั่นใจว่าม่อนต้องรับมือไอ้บ้ากามนั่นได้แน่…เรามาคอยดูกัน”
“เจ้าค่ะ”
“อ๊ะๆ…ต้องดื่มให้น้องสาวผู้น่ารักนี่นา?…ฉลองให้กับยัยอ๋อมที่จะละทิ้งความสาวไปซะที…ฮะๆๆๆๆๆ…แล้วก็ดื่มฉลองให้กับ…แผนการของฉันที่เริ่มเดินหน้าแล้วเหมือนกัน”
………………………………………………………………………………………………………………………..
“แบ…แบบนี้ใช่มั้ย?”
“อื้อ!…เอาเลย…แค่จ่อรูให้ตรงแล้วหย่อนตัวลงมาช้าๆ”
“………………………………………….”
“อุ๊ก!!…เธอ”
“ทำไม?”
“อ๋อมรูดควยฉันหลายครั้งมากแล้วนะ…สงสัยงานนี้มีพุ่งก่อนแน่มั้ง?”
“ก็คนไม่เคยนี่หว่า!!”
“………………………………………….”
“ใจกล้าไว้ยัยอ๋อม!!!…ของแค่นี้เอง”
“โอ้!!”
“ขะ…เข้าไปล่ะนะ…อ๊าาาาาาาาา~~”
“หูย~~…หีเธอ…ฟิตมากเลยว่ะ!!!”
“อืออออออออออออ…จะ…เจ็บ~~…ว้าย!!…หีฉีก!!…ซีดสสสสสสสสส…อื้มมมมมมมมมมมมม…ฉัน…ฉันเจ็บหี…จริงๆนะนี่!!!!”
“ค่อยๆไม่ต้องรีบร้อน”
“โอ๊วววววววววววววว…ควยนาย…สุด…สุดยอดเลย…อย่างนี้แหละที่ฉันต้องการ…อู๊ยยยยยยยยยยยยยยย…มันเข้ามาอีกแล้วววววววว”
“ใจเย็นๆอ๋อม”
…แต่ญาติสาวผู้พี่กลัวจะถูกว่าไม่แน่จริงหรือเปล่าไม่ทราบ?…ผมบอกให้เธออย่ารีบร้อนก็ไม่ฟังจัดการกดน้ำหนักตัวลงมาพรวดเดียวผลคือท่อนเอ็นทั้งอันจมหายไปในในรูหีที่ทั้งฟิตทั้งแน่นของอ๋อม…เราทั้งสองถึงกับถอนหายใจยาวออกมาพร้อมๆกันอย่างโล่งอกทีเดียว…
“บะ…บอล…ฉันดีใจที่สุดเลยล่ะ…ในที่สุดก็มีวันนี้จนได้”
“เจ็บมากมั้ย?”
“หึ!!…ไม่เท่าไหร่หรอกน่า–…อูย!!!”
“เห็นมั้ย?…อย่าดูถูกไอ้หนูฉัน”
“เปล่าสักหน่อย!!…แต่ฉันว่า…อืมมมมมมมมมม…ควยนายใหญ่มากเลยนะ…ดูสิ…มันทำให้เลือดฉันออก…อึ๊ยยยยยยยยยยยยยยย…แนะ…แน่นรูไปหมด…อูววววววววววว…สาแก่ใจฉันจริงๆ…ซีดสสสสสสสส”
“เริ่มกันเลยนะ”
“อะ…อืม”
…ผมยังไม่กล้าทำอะไรมากเพราะอ๋อมยังใหม่มาก…อ่า–…หมายถึงเครื่องเพศของเธอที่เพิ่งจะประสบกับการร่วมประเวณีเป็นครั้งแรกน่ะเริ่มต้นจึงให้สาวเจ้าทำช้าๆกับไม่ต้องยกตัวขย่มสูงซึ่งครั้งนี้อ๋อมยอมเชื่อฟังแต่โดยดี…
“เป็น…เป็นยังไง?…หายเจ็บมั่งหรือยัง?”
“ยัง…แสบมาก”
“สาวซิงก็แบบนี้แหละ”
“แต่ต่อไปจะไม่มีใครมาว่าฉันอีกแล้ว”
“ใครว่าอะไรเธอ?”
“ก็บรรดาตากับยายทั้งหลายน่ะสิ…ชอบถามว่าเมื่อไหร่ฉันจะหาผัวได้สักที…อายุยี่สิบแล้วยังไม่เคยโดนผู้ชายเย็ดระวังจะขายไม่ออก”
“ฮะๆๆ”
“หัวเราะอะไรยะ?”
“เปล่า”
“ก็หัวเราะเห็นๆ…อู๊ยยยยยยยยย…แสบหีจัง…อืมมมมมมมมมม…พรุ่งนี้นาย…ไปกับฉัน”
“ทำไมล่ะ?”
“ไปประกาศตัวว่าเป็นผัวฉันน่ะสิถามได้!!”
“เอ้ย!?…จะดีเหรอ?”
“ดีแน่!!!…โอออออออออออออออ…ชักเสียวขึ้นเรื่อยๆ…แต่…ฉันอาย”
“อายทำไม…มีเราแค่สองคน?”
“ก็อายทั้งนายและป้อมน่ะแหละ”
(เออแฮะ!!…น้องป้อมแอบดูเราอยู่นี่นา)
“งั้น…เธอหันหน้าไปทางนั้น”
“เอ๋?”
“จะได้ไม่อายไง”
“แต่นายก็เห็นก้นฉันอยู่ดี”
“เธ่อ–…อิดออดโน่นนี่แล้วริจะมีผัว”
“หนอย!!…ก็ได้ๆ…นึกว่าฉันไม่กล้าเรอะ?”
…ยุทีไรได้ผลตลอดสำหรับแม่สาวหัวเสือคนนี้…เธอรีบหมุนตัวหันหน้าออกปลายเท้าผมแล้วเอามือจับท่อนขาก่อนจะยกตูดขึ้นลงๆ…โอ้!!…ความเสียวสะท้านควยหีเริ่มบังเกิดมากขึ้นเป็นลำดับแล้ว…
“โอววววววววววว…มัน…มันต้องอย่างนี้สิอ๋อม…เด็ดดวงจริงๆ”
“ซีดสสสสสสสสสสสสส…ฉัน…ฉันทำเก่งมั้ย?…อาวววววววววววววววว”
“ยังไม่พอ…เธอต้องฝึกอีกเยอะ”
“…ได้…มีของจริงให้ใช้แล้วฉันไม่กลัวว่าจะน้อยหน้าใครหรอก…อือออออออออออออ…ครูดแตดเต็มๆเลย…โออออออออออออออ…มะ…มีความสุขจัง…อาาาาาาาาา”
“ไม่เจ็บแล้วใช่มั้ย?”
“อื้ม!!”
“งั้นเต็มเหนี่ยวไปเลย!!!”
“จ้ะ”
“อื้อหือ!?…หี…หีเธอเย็ดมันส์มาก”
“ควยนายก็ด้วย…อืมมมมมมมมมม…ฉะ…ฉันเสียวหีจนน้ำแทบแตก…อือออออออออออ…ได้รู้ซึ้งรสควยก็วันนี้เอง…โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
…อ๋อมยกก้นโขยกเข้าใส่ท่อนลำกับร้องครางอย่างสุดเสียวซ่านสลับแหงนหน้าเชิดสูดปากบีบหน้าอกตัวเองหน้าตาบิดเบี้ยว…ผมเองก็ชักจะแย่เหมือนกันและยิ่งมาเจอสาวซิงแบบนี้ด้วย…
(สงสัยจะไปไม่รอดในอีกไม่นานต่อจากนี้)
“โอ๊ยยยยยยยยยยย…กรอดดดดดดดดด…น้ำของฉัน…อึ๊ยยยยยยยยยยยยยย…ออกมาเยอะเลยยยยยยย…แรงกว่านี้สิบอล”
“ฉันเต็มที่แล้ววววววววววว”
“อ้า!!…จะขย่มให้แตกคาหีฉัน…ซีดสสสสสสสสสสส
“เอ้ย…ไม่…ไม่ดี”
“ตรงไหนที่บอกไม่ดี?
“คือ…เมื่อกี้ฉันเห็น…ที่ปฏิทิน…เธอวงปากกาไว้ว่าวันนี้…อูยยยยยยยยยยย”
“…ตาไวจังนะ”
“อ๋อม…เธอนี่…อารมณ์ร้อนแรงแม้กระทั่งตอนเย็ด…โอออออออออออออ”
“เพราะ…ฉะ…ฉันได้เลือดแม่มาเยอะ”
“จริงด้วย”
“อูววววววววววววว…อึ๊ยยยยยยยยยยย…ควยมันดีอย่างนี้เอง…ซีดสสสสสสสสสส…มิน่า…ถึงได้ชอบเย็ดกันนัก”
“ไม่กล้าขย่มแรงหรือไง?”
“คะ…ใครว่าฉันไม่กล้า?…นี่!!…จะทำให้ดู…โอ๊ววววววววววววว…จุก…ฉันจุกท้องไปหมดแล้วววววว”
“หันกลับมาได้แล้ว”
“เอ๋?”
“หันหน้ามาสิจ๊ะคนเก่ง”
“อืม”
…ผมให้อ๋อมหมุนตัวกลับมาพลางประคองสะโพกของหล่อนแล้วกระดกควยเด้งขึ้นฝ่ายญาติสาวผู้พี่ก็ไม่ยอมแพ้ขย่มกระแทกหีชนิดที่ว่าเธอคงลืมความเจ็บปวดจากการเสียสาวครั้งแรกไปแล้ว…
“อ๊อก!!…อื๊อออออออออออ…มัน…มันดีอย่างนี้เอง”
“อะ…อะไรดี?”
“ก็เย็ดกันไง…ฉันน่าจะทำแบบนี้…กับนายตั้งนาน”
“…เธอเคย…บุกปล้ำฉันที่โยนกอุดรแล้ว”
“หึ!!…เสียดายที่ไม่สำเร็จแต่…คืนนี้ไม่มีใคร…ขวาง”
“อุ!!”
“อ๊อยยยยยยยยย…สะ…สุดท้าย…คนจะได้กัน…ยะ…ยังไงก็ต้องได้”
“…………………………………………….”
“อือออออออออออออออ…กะ…ใกล้แล้วววววววว…โออออออออออออ…บอล…เร็วๆอีก…อื๊อออออออออออออ…ฉันอยากโดนควยมานานแล้วรู้มั้ย?…อูยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ฉะ…ฉันรู้…โอออออออออออ…เธอไม่เจ็บหี…แล้วใช่มั้ย?”
“ไม่…ไม่เจ็บ…เต็มที่…เย็ดหีฉันเต็มที่เลย…ซีดสสสสสสสสสส…มีเท่าไหร่…ใส่มาให้หมด”
“อุ!!…ฉันก็จะเสร็จเหมือนกัน…กรอดดดดดดด”
“อูยยยยย…โอ๊ะโอ๊วววววว…ผัวจ๋า~~…อ๋อมจะแตกแล้วววววว…ซีดสสสสสสสสสส…อูยยยยยยยยย…อ๊าวววววววว”
…ผมเปลี่ยนท่าจับขาอ๋อมพาดบ่าแล้วกระเด้าควยแทงไม่ยั้งอย่างที่ลืมตัวว่ายังไม่สมประกอบโดยสาวเจ้าก็เอามือบีบขยำหน้าอกตัวเองร้องครางดังลั่นห้องจนกระทั่งร่างของเธอเกร็งกระตุกอย่างแรงขยุ้มมือจิกที่นอนนิ้วเท้างองุ้มอันเป็นสัญญาณว่ากำลังจะถึงจุดยอดผมจึงรีบชักท่อนควยออกมากระทอกอยู่ไม่กี่ครั้งน้ำอสุจิก็พ่นกระฉูดใส่หน้าท้องของญาติสาวผู้พี่เลอะกระจายไปหมดเป็นอันว่า “เผด็จศึกนางพญาเสือ” สำเร็จอย่างดงาม…
(แต่เกือบไปแล้วไง…ดีนะที่ชักออกทัน)
“อืออออออออ…ออกข้างในก็ได้นี่นา~~”
“ป้องกันไว้ก่อน”
“แต่ฉันอยากท้อง…ฉันอยากมีลูกให้นาย”
“…………………………………………”
“เอาเหอะ…ครั้งหน้าก็ได้”
“อ๋อม”
“จ๊ะ”
“คือว่า…”
“มีอะไรก็พูดเลยไม่ต้องอ้ำอึ้ง…คืนนี้เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ”
“งั้นก็…”
“?”
…………………………………………………………………………………………………………………………..
…เป็นไปตามที่คาด…พออ๋อมได้ยินเหตุผลที่ผมหลั่งน้ำกามข้างนอกก็ผุดนั่งด้วยความไม่พอใจพลางคว้าผ้าถุงมาบังหน้าอกจากนั้นถามผมเสียงเข้ม…
“ว่าไงนะ?…เงื่อนไขที่ยอมให้นายมานอนกับฉันคือห้ามหลั่งข้างในและต้องกลับไปโยนกอุดรภายในคืนนี้!!”
“ใช่”
“หนอย~~…ยัยสองพี่น้องนั่น!!…แล้วนายก็เชื่อฟังเรอะ?”
“เพราะฉันรับปากพี่แคทกับฝนไว้”
“ถ้าฉันไม่ให้ไปล่ะ?”
“อ๋อม…เธออย่าให้ฉันลำบากใจเลย”
“…………………………………………..”
“ขอโทษ”
“ไม่!…นายไม่ผิดหรอกแต่เป็นฉันเองต่างหากที่มัวดีใจจนลืมไปว่าสองคนนั้นไม่มีทางยอมเสียเปรียบใครง่ายๆอยู่แล้ว”
“งั้น…ฉันกลับก่อนนะ”
“จะให้ป้อมไปส่ง”
“อืม”
“บอล”
“?”
“ฉันยอมรับว่าช้ากว่าสุรีย์พรรณกับหยาดฝนแต่สักวันจะไล่ตามทันแน่นอน…ฉันรู้ว่านายยังไม่ได้รู้สึกรักอะไรฉันเท่าไหร่เพราะเราเพิ่งกลับมาเจอกันแต่อย่างน้อยวันนี้…ฉันก็ยืนอยู่บนเส้นทางเดียวกับสองพี่น้องนั่นแล้ว”
“…………………………………………..”
…………………………………………………………………………………………………………………………
“ให้หนูไปส่งถึงโยนกอุดรเลยนะคะ”
“พี่กลับคนเดียวดีกว่า…อยากจะใช้ความคิดเงียบๆตามลำพัง”
“เห็นแก่ตัวกันที่สุด!!!…พี่อ๋อมสมควรจะได้อยู่กับพี่ชายอย่างน้อยก็จนรุ่งสางแต่กลับตั้งเงื่อนไขบ้าๆ…ฮึ!…เจ้าของความคิดนี่จะเป็นใครอื่นไปไม่ได้”
“…………………………………………….”
“พี่ฝนนะพี่ฝน!!…ช่างทำได้”
(ไม่ใช่เลยน้อง…ต้นคิดที่แท้จริงคือพี่แคทต่างหาก)
“นี่เป็นทางลัดที่ถึงจะไม่ไกลมากแต่พี่ชายก็เดินระวังๆหน่อยนะคะ”
“อือ”
“แน่ใจว่าไม่ต้องให้หนูไปส่ง?”
“จ้ะ”
…แค่เดินตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆก็เป็นทางสู่บ้านโยนกอุดร…เวลานี้ผมใช้ไม้ค้ำช่วยเดินอย่างคล่องแคล่วกว่าเมื่อช่วงแรกเยอะจึงพยายามเร่งเดินให้ถึงบ้านเร็วๆแต่หัวสมองก็ยังนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะประสบมาสดๆร้อนๆ…
“มันต่างออกไปจากพี่แคทและฝนจริงๆนั่นแหละ”
(“ฉันยอมรับว่าช้ากว่าสุรีย์พรรณกับหยาดฝนแต่สักวันจะไล่ตามทันแน่นอน…ฉันรู้ว่านายยังไม่ได้รู้สึกรักอะไรฉันเท่าไหร่เพราะเราเพิ่งกลับมาเจอกันแต่อย่างน้อยวันนี้…ฉันก็ยืนอยู่บนเส้นทางเดียวกับสองพี่น้องนั่นแล้ว”)
“อ๋อมก็รู้ดีว่าเราคิดยังไง…เฮ้อ~~…แล้วต่อไปเราจะตอบสนองต่อความรู้สึกของเธอยังไงดี?…โอ๊ว!?”
(มัวแต่คิดโน่นคิดนี่จนเดินไม่ทันระวังเท้าสะดุดรากไม้ล้ม…ฉิบหา-ล่ะ!!!…ล้มทางด้านขาที่หักของเราซะด้วย)
“เฮ่ย!?…ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด?…ทะ…ทั้งที่ขาข้างนี้รับน้ำหนักไปเต็มๆนะ!!”
(แล้วไม้ค้ำกระเด็นไปทางไหนวะเนี่ย?)
“……………………………………………”
(รู้งี้ให้น้องป้อมมาเป็นเพื่อนก็ดี…ไม่สิ!!…ขากลับเธอก็จะต้องกลับคนเดียวไม่ใช่หรือไง?)
“เอ๊ะเมื่อกี้?”
(เหมือนกับเห็นเป็นเงาคน!?)
“มะ…ไม่ใช่มั้ง?…แค่เงากิ่งไม้หรอก…ตาฝาด…ตาฝาดไปเองน่า!!”
“……………………………………………”
(แต่เอาจริงมันไม่ใช่แล้ว!!…ท่าทางจะเป็นคนจริงๆเพราะเราได้ยินเสียงฝีเท้าเดินดังมาจากในความมืดพร้อมกันด้วย!?)
“หรือจะเป็นพี่แคทหรือฝนมารอรับนะ?…ไม่ๆ…คนๆนี้เดินมาจากทางด้านหลังของเรา”
…จินตนาการตามไปด้วยนะครับแล้วจะเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ว่าคุณกำลังเดินลึกเข้าไปในที่ๆมืดมากจนแทบมองอะไรไม่เห็นและรอบข้างมีแต่ต้นไม้สูงท่วมหัวขึ้นเรียงรายทั้งสองฝั่งของถนนโดยแสงสว่างที่พอจะพึ่งพาได้มีเพียงแสงสลัวๆจากดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวเท่านั้นทว่ากลับมีใครบางคนที่เราไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดจะใช่มิตรหรือศัตรูก็ไม่ทราบเดินตามหลังมา…คุณก็ลองคิดดูเอาเองแต่ถ้าถามตัวผม…อยากจะถอดเฝือกกับเขวี้ยงไม้ค้ำทิ้งแล้วโกยแน่บให้สุดชีวิตยิ่งนัก!!!…
“นั่นใคร?”
“…………………………………………..”
“ไม่…ไม่กลัวหรอกนะโว้ย!!…มืดค่ำมาเดินตามกันทำไม?”
“…………………………………………..”
(กะว่าถ้าเป็นโจรก็ขอสู้ตายล่ะ!!!)
“หึ!”
“ผู้…ผู้หญิง…แล้วเสียงนี้…พี่ม่อนเหรอ?”
“หากเรามุ่งหวังทำร้ายจริงๆแล้วเจ้าจะทำอย่างไรนะ?”
“…………………………………………..”
(แค่ชั่วกระพริบตาสาวเจ้าก็มาอยู่ตรงหน้าเราทั้งที่ก่อนหน้ายังห่างกันหลายช่วงตัว…ทำได้ยังไง?)
“พี่ม่อนมาทำอะไรมืดค่ำป่านนี้ครับ?”
“เรามารอพบเจ้าแต่มิอยากให้น้องนางศรโกเมนเห็นเพราะจะเกิดเรื่องยุ่งเปล่าๆฉะนั้นเราจึงเดินตามเจ้ามา…พายเรือเป็นไหม?”
“ผมเคยพายตอนเด็กแต่พี่ถามทำไมครับ?”
“ดี…เช่นนั้นพวกเราจะนั่งเรือสนทนาความกัน”
“หา!?”
“ตามเรามาเถิด…เอกคเชนทร์”
…พี่ม่อนเดินนำไปที่ท่าน้ำใกล้ๆส่วนผมยังไม่แน่ใจว่าจะเอายังไงกับชีวิต…ทำไมต้องให้คนขาเดี้ยงอย่างผมลงนั่งเรือสภาพเก่าๆแบบนี้ด้วยเพราะถ้ามันเกิดล่มขึ้นมาก็มีสิทธิ์ตายสูงปรี๊ดเชียวนะ!?…
“ให้ผม…พายจริงๆหรือ?”
“สตรีพายเรือให้บุรุษนั่งสำหรับเจ้าคงจะเป็นภาพที่น่าดูกระมัง?”
(พี่สาวเราคนนี้ก็พูดประชดได้แสบสันต์เหมือนกัน)
“ก็ได้ครับ…ยังไงพายเรือก็ไม่เกี่ยวกับขา”
“หน้าตาเจ้าดูมิค่อยรื่นรมย์?…เอกคเชนทร์เอย–…จงภูมิใจเสียเถิดว่าเรามิเคยนั่งเรือกับบุรุษสองต่อสองมาก่อน”
(น่าภูมิใจตายละแต่เวลานั้นเราไม่รู้เลยว่าการล่องเรือกับสาวม่อนในคืนนี้จะเป็นจุดเริ่มของ “ยุทธการลักพาตัว” ที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งอย่างรุนแรงในหมู่พี่น้องอีกครั้ง)
…………………………………………………………………………………………………………………………………
…ตัวอย่างในตอนหน้า…ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 88 “ศักดิ์ศรีและความภาคภูมิ!!!”
“สุรีย์พรรณ…แววตาของเธอฟ้องชัดเจนว่าไม่เชื่อแต่เธอก็รู้ดีว่าฉันไม่ใช่คนชอบพูดจาโกหก”
“แต่จนป่านนี้บอลก็ยังไม่ได้กลับมาถึงที่นี่อย่างที่อ๋อมบอก…มันหมายความว่ายังไง?”
“เดี๋ยวค่ะ!!…ยัยตัวเล็กยืนยันว่าพาบอลมาส่งที่ทางลัดเข้าโยนกอุดรจริงๆแต่ที่เขาหายไปแบบนี้…ฝนคิดว่า…”
……………………………………………….
“ก็ไหนว่าอยากจะพูดธุระกับผมไงครับแต่เอาเข้าจริงพี่ม่อนกลับไปนั่งแช่ในน้ำตกที่หนาวเย็นแบบนั้น?”
“เจ้าควรหุบปากแลจงดื่มด่ำความงดงามของสถานที่แห่งนี้ดีกว่าจะมาส่งเสียงรบกวนโสตประสาทเรา!”
(ผู้หญิงคนนี้ไม่บ้าก็เพี้ยน!!!…น้ำเย็นเฉียบชนิดกระดูกแทบหลุดยังไปนั่งแช่ได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!?)
……………………………………………….
“ฉันจะถล่มพวกมันให้ย่อยยับ!!!!…เธอสองคนจะไปด้วยหรือไม่ตอบมา?…ยมทูต!!…เทพธิดา!!”
“…ในเมื่อนางพญาเสือถูกความพิโรธปลุกให้ตื่นขึ้นแล้วฉันจะทำนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร?…ก็ไปสิ!!!”
“ฝนขอตามไปด้วย…เราสามคนช่วยกันอาละวาดให้รู้เรื่องไปเลยแล้วก็พาคนรักของพวกเรากลับคืนมา!!!”
……………………………………………………………………………………………………………………
