ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 90
“ก่อนอื่นอธิบายให้ฟังหน่อยซิว่าม่อนทำลายแผนของพี่ทำไม?”
“ยังมีวิธีอีกมากมายที่จะขจัดเอกคเชนทร์แลน้องมิต้องการให้ท่านพี่ใช้วิธีนี้เจ้าค่ะ”
“ไม่ใช่น้องยังคิดว่าไอ้เคี่ยมนั่นเป็นคู่หมั้นอยู่หรอกนะ”
“เหตุใดท่านพี่จึงกล่าวเช่นนี้เจ้าคะ?”
“มันอดคิดไม่ได้เพราะไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ม่อนจะไปอยู่ที่ตรงนั้น”
“……………………………………………”
“เอาล่ะๆ…ในเมื่อมันผ่านมาแล้วจะพูดมากก็ใช่ที่…ไปพักผ่อนเถอะจ้ะ”
“…ขอตัวเจ้าค่ะ”
“……………………………………………”
“ท่านพี่”
“หืม?”
“เอกคเชนทร์อาจจะกำลังคิดวางแผนเอาคืนท่านพี่อยู่ก็เป็นได้เจ้าค่ะ”
“น่าสนุกดีนี่…พี่อยากเห็นเร็วๆจัง…แล้ว…น้องจะปกป้องพี่หรือเปล่า?”
“หาได้มีข้อสงสัยแต่อย่างใดไม่เจ้าค่ะ”
“ฮิๆ”
“ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะ”
“……………………………………………..”
“ถึงแผนของพี่จะไม่ดีที่สุดแต่ก็ประสบผลสำเร็จได้ถ้าม่อนไม่ขัดขวาง…น่าเสียดายแต่ช่วยไม่ได้”
“ท่านพี่ศรเพทายเชื่อมั่นในตัวน้องนางศรมุกดาเถิดเจ้าค่ะเพราะนางก็รู้ดีว่าเอกคเชนทร์เป็นคนอย่างไร”
“แล้วอ้อล่ะ?”
“เจ้าคะ?”
“เอกคเชนทร์เป็นคนอย่างไร?”
“น่ารักดี…เหมาะที่จะเอามาเป็นคู่นอนแล้วก็เชือดทิ้งซะ”
“พูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ย?”
“ฮะๆๆ…พูดเล่นสิเจ้าคะ…ขืนทำจริงๆอ้อคงจะต้องเร่ร่อนไร้ที่ซุกหัวนอนเพราะถูกอ๋อมตามล่า”
“หึๆ…แน่นอนเพราะตอนนี้มันถือว่าเจ้าจระเข้น้ำเค็มเป็นผัวไปเรียบร้อยแล้ว”
“แลเวลานี้ท่านพี่สุริยาวรรณก็เริ่มจะถูกใจเอกคเชนทร์ด้วยเจ้าค่ะ”
“หา?”
“ลืมไปแล้วหรือเจ้าคะว่าหากท่านพี่สุริยาวรรณถูกใจผู้ใดก็มิเกี่ยงงอนดอกว่าจะเป็นหญิงหรือชาย?”
“อ่า–…แล้วอ้อ…”
“ก็บอกไปแล้วไงเจ้าคะว่าเอกคเชนทร์เหมาะที่จะเอามาเป็นคู่นอนแล้วก็เชือดทิ้งหากมิได้ดังใจในกลกาม”
“เอาจริงแน่!!…สายตาของอ้อแบบนั้นต้องเอาจริงแน่ๆ”
“ถ้าอ๋อมมาได้ยินคงด่าอ้อว่าเป็นผู้หญิงโรคจิตอย่างมิต้องสงสัยเลยเจ้าค่ะ”
“แต่อย่างอ้อนี่พี่ชอบนะจ๊ะ”
“พูดเช่นนี้จะให้อยู่ต่อล่ะสิเจ้าคะ?…มิได้ดอก…น้องนางศรมุกดาคงจะขุ่นเคืองใจอย่างแน่แท้”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“มิได้ๆ”
…………………………………………………………………………………………………………………………………..
“อย่าซ่อนตัวอยู่เลย…ออกมาคุยกันตรงนี้ดีกว่า”
“………………………………………….”
“ฉันรู้ว่าแกตามมาตั้งแต่ทางออกจากโยนกบูรพาแล้ว”
“สมคำร่ำลือจริงๆแต่จากข้อมูลที่ได้มา…แกเป็นผู้ชายนี่นาแล้วไหงถึงใส่ชุดผู้หญิงกับมีนมด้วย?…อ๋อ!!…นี่แกเป็นพวกโรคจิตลักเพศล่ะสิ?”
“จะชายหรือหญิงก็ช่างมันเถิดแต่แกอาจจำผิดคนก็ได้นะ?”
“ผมมึงสีเทาหงอกเหมือนคนแก่ตรงกับข้อมูลเป๊ะมันจะผิดได้ยังไงกันวะ?”
“ข้อมูลที่แกรู้คงมิลึกพอ”
“หยุดพูดมากซะที!!…ในเมื่อมึงเป็นมือสังหารงั้นก็คงรู้ว่ากูมาทำไม?”
“ใช่…ฉันรู้ว่าคืนนี้คนใดคนหนึ่งระหว่างเราอาจจะต้อง…ตาย”
“ซึ่งมันแน่นอนว่าเป็นแก!!!”
“หึ!!”
“หือ?”
“แกนี่โชคไม่ดีนะเพราะบังเอิญฉันกำลังอยากจะฆ่าคนพอดี…ขอควักหัวใจของแกออกมาดูหน่อยล่ะกัน!!!!”
“!!!!!!”
“เอ้า!!…มือแกขาดกระเด็นพร้อมกับปืนไปแล้ว…จงอย่าได้มีไว้ทำชั่วอีกต่อไป!!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!”
“เฮ้อ~~…ชิโรเทนเคียว…ดาบอสูรของฉันเปื้อนเลือดไอ้คนเลวเต็มไปหมด”
“……………………………………….”
“มิส่งเสียงร้องเลย…ตายแล้ว?”
“……………………………………….”
“หึ!!…ทนทรหดจริงนะ…ถูกฟันมือขาดสองข้างแลก็เลือดไหลนองขนาดนี้แต่ยังมีลมหายใจอยู่…โอ้!…ฉันพูดว่าจะขอควักหัวใจของแกออกมาดูนี่?”
“คุณหนูอ้อปลอดภัยนะเจ้าคะ!!!”
“นิดหรือ?…อืม”
“ใครส่งหมอนี่มากัน?”
“ยังมิรู้แต่ต้องเป็นคนที่เข้าใจในวิถีเลือดต้องล้างด้วยเลือด…ความชั่วต้องล้างด้วยความชั่ว…ความมืดต้องล้าง…ด้วยความมืดจึงได้ส่งนักฆ่ามาที่นี่”
“เช่นนั้นคงสืบหาได้มิยากเจ้าค่ะ”
“เธอเอาไปโยนทิ้งหน้าโรงพยาบาลถ้าโชคดีมันก็รอดหรือหากเกิดตายระหว่างทางก็จงเก็บกวาดให้หายสาปสูญไปอย่างเช่นทุกครั้ง”
“เจ้าค่ะ”
“นิดส่งมีดมาแลหันหน้าไป…โทษฐานที่มันบังอาจว่าฉันเป็นพวกโรคจิตลักเพศ…ฉันจะตัดลิ้นมันทิ้งซะไม่ให้มันพูดได้ตลอดไปตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจอยู่”
“…………………………………………….”
“คุณนักฆ่าเจ้าคะ…ขอโทษอีกครั้งนะที่ฉันมิใช่สุริยาวรรณแลฉันก็อำมหิตกว่าเขาด้วย…ฮะๆๆๆ…ฮึ!!”
………………………………………………………………………………………………………………………………..
“…………………………………………….”
“…………………………………………….”
“มันเกิดอะไรขึ้น…เมื่อคืนฉันทำอะไร…ลงไป?”
“…………………………………………….”
“แม้แต่เพชฌฆาตอย่างเรา…ก็เสียตัวเสียท่าให้กับผู้ชายคนนี้…ดังเช่นพี่น้องคนอื่นๆหรือ?”
…หัวสมองพยายามจะนึกเรียงลำดับเหตุการณ์เมื่อคืนว่าอะไรเกิดก่อนเกิดหลังบ้าง?…ตั้งแต่ต้นที่ฉันกลับมาถึงบ้านที่โยนกประจิม…ขึ้นไปเดินเล่นบนเขามิหวนกลับ…อาบน้ำชำระร่างกาย…เข้าห้องนอนและ…ตื่นเช้ามาก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่ามิหนำซ้ำยังมีเอกคเชนทร์ญาติหนุ่มผู้น้องนอนหลับสบายบนเตียงของฉันด้วย…
(“นิด…ท่านแม่กำลังอยู่กับใคร?”
“คุณอรนิภาค่ะ”
“แล้วคนที่หันหลังนั่นใช่…”
“คุณชายหก…เอกคเชนทร์ค่ะ”
(ท่านป้าอรนิภานั้นมิแปลกดอกแต่เอกคเชนทร์นี่สิ…เขาสมควรไปอยู่กับท่านพี่สุรีย์พรรณหรืออ๋อมแล้วจะมาที่นี่ทำไมกัน?)
“เหล้าแก้วนี้คือคำสัญญาว่าบอลจะไม่ทอดทิ้งลูกสาวของอา…ดื่มให้หมดรวดเดียว!!!”
“โหยอา!!!…ไม่ไหวหรอกครับ”
“เร็ว!!…ขัดใจอาน่ะน่ากลัวนะจะบอกให้…ใจเสาะแบบนี้อาจะวางใจให้ดูแลลูกสาวได้ยังไง?”
(เราว่ามิน่าจะเกี่ยวข้องกันเลยนะ)
“ท่านพี่พอเท่านี้เถิด…หลานบอลดื่มสุรามิไหวแล้วเจ้าค่ะ”
“ใครว่า?…เอางี้!…ถ้าบอลยกแก้วนี้ลงคอได้ในทีเดียว…อานีย์คนสวยจะระบำพัดให้ชม”
“ระบำ…พัด?”
“แม่นแย้ว~~…รำสวยด้วยนะขอบอก!!”
“วัยอย่างผมเนี่ยนะ…ดูระบำพัด?”
(ฮึ!!…ท่านนี่มิรู้อะไรเสียแล้ว…ผู้ที่มีวาสนาได้ชมท่านแม่ระบำพัดจะมีถึงสิบคนหรือเปล่านั้นก็ยังมิแน่เลย)
“เฮ่ย!!…ดูถูกๆ…นี่ไม่ใช่ระบำพัดธรรมดานะเฟ้ย!!!!”
“ยังไงครับที่ว่าไม่ธรรมดา?”
“เพราะอานีย์ของเราน่ะจะเปลื้องผ้าระบำพัดไงเล่า”
“ฮ้า!?”
“!!!!”
“ท่านพี่!!…พูด…พูดเช่นนั้นกับหลานบอลได้อย่างไรเจ้าคะ?”
“อิๆๆ”
“ก็ไหนว่าท่านพี่จะเก็บเป็นความลับเรื่องที่?…นีย์โกรธจริงๆแล้วนะเจ้าคะ!!!”
“โอ้ว~~…จริงหรือครับที่อานีย์จะ?…โหย!!!…แล้วอานิภาก็ไม่รีบบอก…มาเล้ย!!”
“เฮ!!…หมดแก้วๆๆ”
(สมแล้วที่ท่านพี่ศรเพทายตราหน้าว่าเป็นคนบ้ากาม…หึ!…แล้วมีรึที่เราจะยอมให้ท่านเห็น “งานอดิเรก” ของท่านแม่ได้น่ะ?…จงไปตายซะเถิด!!!)
“ไม่ได้นะคะ!!…คุณหนูอ้อจะปรากฏตัวออกไม่ได้!!!…ใจเย็นๆก่อน”
“………………………………………………”
“อึ๊กๆ”
“อีกนิดเดียวๆ”
“ท่านพี่…น้องมิยอมนะเจ้าคะ!!!”
“เอ้ย!!…นิดๆหน่อยๆจะเป็นอะไรไป?”
“เช่นนั้นน้องจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?…หือ?”
“เอ๋?”
“หึๆ…ดูท่าเวลานี้ต่อให้เสื้อผ้าอาภรณ์ของน้องหลุดลงไปกองที่พื้นหลานบอลก็คงมิอาจลืมตาตื่นขึ้นมาอีกเจ้าค่ะ”
“โธ่!!…อดดูของดีเล้ยเจ้าเด็กบ้า”
(สมน้ำหน้าแล้วคนลามก…ริอาจจะดูท่านแม่เปลื้องผ้าระบำพัดหรือ?…รอให้ถึงชาติหน้าท่านก็หาได้มีโอกาสไม่!!)
…จากนั้นฉันก็ขึ้นไปเดินเล่นบนเขามิหวนกลับก่อนลงมาอาบน้ำแล้วมาที่ห้องนอนของตัวเอง…จำได้ว่าเวลาใกล้จะตีหนึ่งทว่าพอมาถึงหน้าประตูก็รู้สึกว่าในห้องของฉันมีใครบางคนอยู่ซึ่งแน่นอนว่ามิใช่ท่านแม่หรือนิด…
“บังอาจนัก!!!”
“……………………………………………….”
“ผู้ที่บังอาจเข้าห้องของฉันโดยพลการจะต้อง…ตาย…ความลับของฉันจะถูกเปิดเผยมิได้”
(อยู่บนเตียง…จะใช้ท่าทะลวงอสูรเสียบให้ตายในทีเดียวไปซะ!!!)
“อโหสิเถิด”
“อืม~~”
“อื๋อ?”
“………………………………………………..”
“อะ…อะไร?…แขนฉัน!?…มิจริง!!!…แม้กระทั่งร่างกายด้วย…ขยับ…ขยับมิได้เลย!!!!”
(พะ…พลังจิตรึ?…อือ–…คนนี้มิใช่น้องนางศรมุกดาแน่แต่ทำไมกัน?…ทำไมถึงหยุดการเคลื่อนไหวของเราได้?)
“ใจร้ายจริงๆ”
“ใจร้ายมากๆ”
“!?”
(เสียงใคร?)
“ยอมไม่ได้หรอก”
“ยอมไม่ได้แน่ๆ”
(ฮึ่ม!!!…ถึงขณะนี้ปากจะออกเสียงก็ทำมิได้)
“ฉะนั้นจงหลุดเถิด!!”
“จงหลุดไปซะ!!”
“!!!!!!!!!!”
“ฮิๆๆ”
“ฮะๆๆ”
“อือ–…หนาวจริงเว้ย!!”
“………………………………………..”
“หืม?…กลิ่นหอมจัง…พี่แคทเหรอจ๊ะ?”
“………………………………………..”
“คิดถึงจนทนไม่ไหวแล้วน๊า~~…สุดที่รักของผม”
(ดาบอสูรชิโรเทนเคียวหลุดจากมือของเรา…หลุดเพราะผู้ชายคนนี้)
“ฮิๆ…นุ่งผ้าถุงหรือจ๊ะ?…แหม…แบบนี้ก็ไม่เสียเวลาน่ะสิ”
(เมื่อกี้เอกคเชนทร์ใช้มือปัดทำให้ดาบของเราหลุดจากมือ…มันง่ายดายขนาดนั้นเชียวหรือ?…เป็นไปมิได้!!!!…แม้แต่ท่านแม่ก็…อื๋อ?)
“นี่…นี่ท่าน…หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!…ฉันมิใช่ท่านพี่สุรีย์พรรณ…จะบังอาจมากเกินไปแล้ว!!!”
“อาไร้~~…เสียงก็ใช่ทำไมจะไม่ใช่พี่แคทคนสวยของผม…อย่าโกหกเลยน่า!”
“ฉันมิได้โกหก…ออกไปให้ห่าง…เหม็นกลิ่นสุราที่สุด!!”
“โธ่แคทจ๋า~~…ผมกินนิดเดียวเอง…น่านะ!…ขอให้ผมชื่นใจหน่อย”
“ก็บอกว่าฉันมิใช่!!…ผู้ชายอะไรทำไมดื้อเช่นนี้?…บุกรุกเข้าห้องฉันโดยพลการแล้วยังคิดจะทำมิดีมิร้ายเพราะเข้าใจผิดว่าฉันคือท่านพี่สุรีย์พรรณอีก…ท่านจะต้องเสียใจแน่!!!”
“ไม่มีวันซะละ”
(เดี๋ยวก็ฆ่าซะจริงๆเลยนี่)
“มืดวุ้ย!!…หลอดไฟอยู่ไหนเนี่ย?”
“…………………………………………”
“ใช้มือคลำก็ได้…เดี๋ยวก็เจอของดีจนได้”
…ฉันหมดความอดทนต่อผู้ชายคนนี้แล้ว!!!…แม้จะทำให้ท่านพี่สุรีย์พรรณแลน้องนางหยาดฝนเสียใจแต่ฉันหาได้มีทางเลือกไม่เพราะต้องปกป้องศักดิ์ศรีของตนเช่นกัน…อโหสิเถิด!!!!…เอกคเชนทร์…
“จะรักษาสัญญาใช่ไหม?”
“จะรักษาสัญญาหรือเปล่า?”
“?”
“คงไม่บิดพลิ้วหรอก”
“คงไม่บิดพลิ้วแน่”
(เสียงนี่ดังขึ้นอีกแล้ว!?)
“ใคร?…ท่านพาผู้ใดมาด้วย?”
“ฮี่ๆๆ”
(ดูดหน้าอกเราโดยมิสนใจอะไรเลย…มันน่านัก!!!)
“พิสูจน์ให้เห็นซิว่าคำพูดนั้นไม่ใช่แค่ลมปาก”
“พิสูจน์ให้เห็นหน่อยว่าคำพูดนั้นไม่ใช่แค่ลมปาก”
“ทะ…ท่านเลี้ยงกุมารทองไว้ใช่มั้ย?”
“หึๆๆๆ”
“ฮิๆๆๆ”
(เสียงที่เราได้ยินเป็นเสียงของใครก็มิทราบแต่ที่พอจะแน่ใจได้คือมีมากกว่าหนึ่ง!?…เบื้องหลังของชายนามว่าเอกคเชนทร์ยังมีอะไรที่เรามิรู้อีกอย่างนั้นรึ?)
“………………………………………..”
“หอมจัง~~…หอมไปซะทุกส่วนเลย”
“………………………………………..”
“ให้ตาย!!…เฝือกนี่มันน่ารำคาญจัง”
“…น่ารำคาญนักก็เอาออก”
“เห?”
“ก็ขาของท่านหายดีแล้วมิใช่หรือ?”
…นับเป็นเรื่องอัศจรรย์จนมิคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นได้แต่ฉันมั่นใจว่าดวงตาของตนเองมองมิผิดดอก…ฉันค่อยๆยื่นแขนเอื้อมคว้าชิโรเทนเคียวที่หล่นอยู่ที่พื้นพลางบอกให้เอกคเชนทร์หยุดกระทำการลวนลามสักครู่หนึ่งแลก่อนที่เขาจะอ้าปากพูดฉันก็ตวัดดาบไปที่เฝือกขาโดยอาศัยแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง…
(นั่นคือตาของนักดาบจะต้องมองเห็นได้ในที่มืดแสงสว่างน้อยเพื่อหลบหลีกการจู่โจมของศัตรูที่ซุ่มแอบอยู่)
“เอ้ย!!…เฝือกหลุด”
“…………………………………………”
(ขาหักเข้าเฝือกมิทันจะถึงหนึ่งเดือนแต่กลับกดน้ำหนักลงได้อย่างเต็มที่แล้วดูท่าเจ้าตัวจะมิรู้สึกเสียด้วยซึ่งสาเหตุคงเป็นเพราะความเมา)
“เออะ!!…ชักมึนหัวแฮะ”
“ปิศาจสุรา…เมาเหล้าก็นอนไปซะ…มิต้องมามัวเกี้ยวสาวดอกนะ?”
“ไม่เอาๆ…คืนนี้จะปล่อยให้ผ่านไปเฉยๆได้ไง?”
“ไหวแน่หรือเจ้าคะ?”
“ไหวซี่~~”
“………………………………………..”
“………………………………………..”
“น่าสนใจ…แม้จะเกิดขึ้นจากสิ่งลึกลับแต่คงยากที่ใครจะเชื่อหากฉันพูดออกไปฉะนั้นเมื่อท่านเป็นผู้ชายที่ทำให้ดาบหลุดจากมือของฉันได้…ตกลง!!…ฉันจะทำตามคำพูดของตัวเอง…ฟังอยู่หรือเปล่า?”
(สิ่งลึกลับที่วนเวียนอยู่ใกล้เอกคเชนทร์)
“ฮึ่ย!!…เปิดไฟดีกว่า…แบบนี้จะดูดจะเลียมันไม่เห็นเลย”
“อย่าเจ้าค่ะ!!”
“?”
“เรามาตกลงกันสักข้อ”
“อะไรจ๊ะ?”
“คืนนี้ฉันยินดีจะปรนนิบัติท่านแต่มีข้อแม้ว่าท่านต้องมิเปิดไฟหรือแอบมองหน้า…จะทำได้หรือไม่เจ้าคะ?”
“แบบนั้นก็ไม่สนุกสิ?”
“ปิศาจสุราอย่ามาต่อรอง!”
“จ้ะๆๆ…ก็ได้ๆ…ผมยอม”
…คืนมืดที่แดนประจิมแลฉันก็กำลังสูญเสียความบริสุทธิ์ในห้องของตนเองดังที่เคยวาดหวังไว้แต่เป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้วที่เอกคเชนทร์ยังมิสมควรจะเห็นหน้าของฉันในเวลานี้เพราะมิอยากให้เกิดเรื่องเข้าใจผิด…ผ้าถุงที่ห่มร่างอยู่บางส่วนฉันก็ปล่อยให้เอกคเชนทร์ดึงมันออกด้วยความเต็มใจแล้ว…
(หวังว่าคงจะทำให้เราได้สนุกยิ่งกว่าตอนที่มีอะไรกับผู้หญิงด้วยกันนะ…พ่อหนุ่มน้อย)
…………………………………………………………………………………………………………………..
“ให้คุณพ่อกินอาหารของน้อง…ขาถึงหายดีในเวลาอันรวดเร็ว”
“ค่ะ”
“จะทำให้ผู้คนรอบข้างแตกตื่น…ชอบทำตามใจตัวเองอยู่เรื่อย”
“แหะๆ…อึ๋ย~~…พวกนางมาแอบดูเราอีกแล้ว”
“ครั้งนี้คงจะไม่ใช่แอบดูล่ะนะ…ใช่หรือไม่?”
“เราทั้งสองไม่ใช่พวกสอดรู้สอดเห็น”
“ไม่ใช่พวกสอดรู้สอดเห็น”
“ไม่จริง”
“จริง”
“จริง”
“ก็บอกว่าไม่…แล้วนั่นจะไปไหน?”
“ธุระของเราเสร็จสิ้นแล้ว”
“เสร็จสิ้นแล้ว”
“โฮ่~~…อุ้มชูให้พ่อได้กับ…”
“จะติเตียนอะไรพวกเราก็จงเกรงใจพี่ของท่านสักนิดเถิดนะ…วสันตะนุจรินทร์”
“เกรงใจพี่ของท่านสักนิด”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวตรงไหน?”
“เกี่ยวสิ”
“เกี่ยวแน่นอน”
“เพราะเราทั้งสองมีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับพี่ของท่านอย่างไรเล่า”
“คล้ายคลึงกับพี่ของท่านอย่างไรเล่า”
“ดูให้ดีๆสิ”
“ดูให้เต็มตาเลย”
“ฮึ่ม!!”
“พวกเราจะไปปกป้องราชหงส์สุรัมภามิให้ผู้ใดมารังแกนางได้”
“มิให้ผู้ใดมารังแกนางได้…โดยเฉพาะนางเสือสวรรค์อันธพาล”
“…………………………………………….”
“หนูไม่ชอบแฝดคู่นี้!!!”
“แต่พวกนางจะเป็นพี่สาวของเราทั้งสองกับอชินีสุราลัย”
“ยอมรับไม่ได้!!!”
“ความจริงพวกนางไม่มีอะไรหรอกแค่มีการกระทำที่แปลกประหลาดเท่านั้นเอง”
“ประหลาดแค่ดวงตากับคำพูดก็มากพอแล้วค่ะ…ว่าแต่…อชินีสุราลัยหายไปไหนอีก?”
“…ถูกลงโทษกักตัวไว้ในถ้ำ”
“ที่จะบุกไปท้าประลองกับราชหงส์สุรัมภาน่ะหรือคะ?”
“อีกไม่นานก็คงทำลายถ้ำออกมาก่อเรื่องวุ่นวายอีกนั่นแหละ”
“อืม–…แต่ราชหงส์สุรัมภานั้นนอนหลับไม่เคยลืมตาตื่นขึ้นมาเลย…มิหนำซ้ำพระเวทของนางก็ไหลออกจากปากตลอดเวลา…ยังไงก็สู้อชินีสุราลัยไม่ได้”
“เรื่องนี้ล่ะที่พี่คิดว่ามีอะไรแปลกๆ”
“ยังไงคะ?”
“หากพระเวทไหลออกจากปากของราชหงส์สุรัมภาจนหมดสิ้น…นางก็มีแต่จะต้องสูญสลายไป”
“ใช่แล้วค่ะแต่พี่รีย์ว่ามันแปลกตรงไหน?”
“แปลกตรงที่อุษณรัศมีหรือสีตลรัศมี…แม้กระทั่งหัสดินเทวนาถ…ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย”
…………………………………………………………………………………………………………………………………
(“พวกแกแอบอ้างตระกูลของฉันเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตน…คงจะรู้ใช่ไหมว่าผลที่ตามมาคืออะไร?”
“แล้วจะให้เราทำ?”
“ไปมอบตัวกับเจ้าหน้าที่”
“มีวิธีที่ง่ายกว่านั้นอีก…ใช่!!…ก็ปิดปากไอ้คนรนหาที่ตายไง”
“ถ้าหมายถึงฉัน…น่าเสียดายนะ”
“?”
“ทางมีให้เลือกเดินกลับปฏิเสธ…เช่นนั้น…ก็ไปตายซะเถิด”)
“คนอย่างฉัน…สม…ควร…ได้รับความสุข…หรือเปล่า?”
(“นี่…แก!!…เป็น…เป็น…ผู้…ผู้หญิง…หรอกเรอะ?”
“…ยังมี…ลมหายใจอยู่อีก…แกสมควรจะตาย…ได้แล้ว!!!”
“…………………………………………”
“ยอดเยี่ยมเหมือนเคย”
“…ฉันควรรีบไปจากที่นี่ก่อนตำรวจจะตามมาจับเข้าคุก”
“ฮะๆๆ…ไม่หรอกครับ…คุณหนูจะถูกจับได้ยังไงในเมื่อคุณ…อุ!!”
“อย่าพูดถึงผู้ชายคนนั้นให้ฉันได้ยิน”
“ขะ…ขอประทานโทษครับ!!!”
“เขามิได้มีความเกี่ยวข้องกับฉันหรือท่านแม่อีกแล้ว…จงจำใส่กะลาหัวไว้!!!!”)
“ฉัน…ทำให้คนอื่น…หลั่งเลือดมา…ไม่รู้กี่ครั้ง…อืออออออออออออ…สมควร…สมควร…อื๋อ?”
(หยุดทำไม?)
“อมให้ผมด้วยสิครับ”
“อะไรนะ?”
…ฉันกำลังโดนเลียหีอย่างเพลิดเพลินจู่ๆบอลก็หยุดแล้วขยับตัวเอาควยมาจ่อริมฝีปาก…ตายจริง~~…ลืมสนิทไปเลยว่าผู้ชายก็ต้องการความสุขเช่นเดียวกัน…ฉันมิต้องรอให้ญาติหนุ่มผู้น้องคะยั้นคะยอมากอ้าปากรับท่อนลำที่พองตัวเข้าไปอมจนแก้มตอบ…อืม…ใหญ่กว่าเจ้าของปลอมที่ท่านพี่ศรเพทายเอามาเล่นกับฉันเมื่อช่วงหัวค่ำหน่อยนึงนะ…
“อึยยยยยยยยยยยยย…นะ…นั่นแหละทูนหัว…อูยยยยยยยยยยย…ดี…ดีเจ้าค่ะ”
(ความรู้สึกต่างกับของปลอมจริงๆด้วยอย่างน้อยตรงที่มันกระฉูดน้ำได้)
“ซีดสสสสสสสสส…อาวววววววววววว”
(อย่าเพิ่งออกล่ะ)
“ฮึ่ยยยยยยยยย”
“เอ่น…อา…อกเอ้า”
(เล่น…ท่า…หกเก้า)
“หือ?”
“เอีย…อีใอ้อ้วย”
(เลีย…หีให้ด้วย)
“เมื่อกี้…ยังเลียหีไม่สาแก่ใจเลย”
(ดีมาก!!…แหกให้แล้ว…เร็วๆเข้า)
“อยู่…ตรงไหนวะ?”
(ทึ่มจริง~~…ก็แหกอ้าซ่าอยู่นี่ไง!!…ใช้นิ้วควานหาหน่อยมิได้หรือเจ้าคะ?)
“ตะ…ต้องใช้จมูกดมหากลิ่น”
(อีตาบ้า!!…จะคายท่อนควยแล้วออกปากด่าก็เสียดาย)
“เจอละ!!”
(อื้อ!!…ลงลิ้นเร็วๆเข้า…เงี่ยนจะตายแล้วนะ)
“ฮี่ๆๆๆ”
“อูวววววววววววววววว”
(สุด…สุดยอดเลย!!!…ลิ้นของผู้ชายคนนี้ทำไมถึงสากอย่างนี้?…ความรู้สึกส่วนตัวคิดว่าเอกคเชนทร์ยังใช้ลิ้นมิเก่งเท่าท่านพี่ศรเพทายดอกแต่ก็สามารถสร้างความเสียวซ่านให้ได้ดีเทียว…ฝ่ายฉันเพิ่มความเร็วอมเจ้าท่อนเนื้อบริเวณส่วนหัวเข้าๆออกสลับกับใช้ลิ้นเลียและดูดมันอย่างแรงจนบอลที่กำลังง่วนเลียเนินเนื้อมีชะงักพลางร้องโอวๆๆกับขยับตัวเข้ามาใกล้มากขึ้นทีนี้ปากของฉันเลยรับเอาท่อนควยเข้ามาเกือบสุดลำแต่ก็พยายามอมรูดมันให้เป็นจังหวะพอดีมิเช่นนั้นฉันสำลักแน่นอน)
“โอยยยยยยยยยยยยย…เก่งจังเลย…เก่งกว่าทุกทีเลยนะเนี่ย”
(ท่านพี่ศรเพทายก็เคยพูดว่าเราใช้ปากเก่งกว่าท่านพี่สุรีย์พรรณ)
“อื๊ออออออออออออออออ”
(บอลเปลี่ยนมาใช้นิ้วแยงรูเสียวของเรา…อืมมมมมมมมมมมมมมมมม…เสียงแจ๊ะๆเช่นนี้แสดงว่าน้ำหล่อลื่นหลั่งออกมาเยอะแล้ว)
“อยากดูดควยมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
(มิน่าถามแล้วเมื่อไหร่จะเอามาป้อนถึงปากเราซะที)
…หนอย~~…เสียวสยิวจนสุดจะห้ามใจไหว…ฉันถ่างขากว้างเปิดทางให้บอลเข้าไปเลียเนินเนื้อสีแดงก่ำมีน้ำหล่อลื่นไหลเยิ้ม…โอ๊ว!!!…ดูสิ่งญาติหนุ่มผู้น้องกระทำกับฉัน…อา~~…เขาตวัดลิ้นที่ทั้งสากและยาวโจมตีใส่จุดยุทธศาสตร์ของฉันอย่างได้ใจและมันทำให้ร่างของฉันสั่นเทิ้มเกร็งไปถึงปลายนิ้วเท้า…
“อือออออออออออ…มิน่า…หญิงสาวมากมายถึงได้พึงพอใจ…ท่าน…อูยยยยยยยยยยย”
“……………………………………..”
“เลียอีกสิเจ้าคะ…อ๊าววววววววว…หะ…ให้ตายซิ”
(เตือนตัวเองตลอดว่าอย่าครางเสียงดังแต่ก็เผลอจนได้)
“อูยยยยยยยยยย…เสียว…ฉันเสียว…ใจจะขาดเลยเจ้าค่ะ…อึ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
(มิไหว…เราต้องคลั่งตายแน่นอนถ้ามิตอบโต้กลับไปเสียบ้าง…ท่านอย่าเหิมเกริมคิดจะเป็นฝ่ายรุกเดียวสิเจ้าคะ)
“โอ๊ว!!”
“จับได้แล้ว~~…คิกๆ”
“ซีดสสสสสสสสส”
“ชอบหรือเจ้าคะ?”
“ชอบ…ชอบมาก”
“งั้นฉันจะถอกควยแรงกว่านี้นะ?”
“อะ…เอาเลยทูนหัว…โอออออออออออ”
“ฮิๆ”
…ผู้หญิงลงว่ามีอารมณ์ทางเพศสูงจนควบคุมมิได้ก็ย่อมต้องละทิ้งความเขินอายไปเสีย…ฉันกับญาติหนุ่มผู้น้องผลัดกันเลียผลัดกันดูดอวัยวะเพศของอีกฝ่ายและสักพักบอลก็จับฉันนอนลงตรงขอบเตียงกับแยกขาออกและเอาหมอนมารองบั้นท้ายของฉัน…แบบนี้อวัยวะเพศของฉันก็นูนเด่นขึ้นมาท้าทายญาติหนุ่มผู้น้องที่ประคองอาวุธร้ายที่เคยส่งท่านพี่สุรีย์พรรณกับน้องนางหยาดฝนหรือกระทั่งหญิงสาวขึ้นสวรรค์มานักต่อนักแล้ว…ในที่สุดฉันก็…
(แต่ใจร้อนไปหรือเปล่า?)
“โอ๊ย!!!…เบาๆเจ้าค่ะ”
“……………………………………..”
“อื๊อออออออออออ…มัน…มันคับ…ค่อยๆ”
(พอเข้ารูจริงๆถึงรู้ว่ามันใหญ่มิเบาเชียว)
“อีกนิดนะ”
“อะ…อืม”
“……………………………………..”
“เจ็บ!!”
(หวังว่าเลือดจะมิออกนะ)
“จะหมดแล้ว”
“เอาเข้ามาให้หมดสิเจ้าคะ”
“ได้”
“เฮือก!!!”
(อุตส่าห์กลั้นหายใจแล้วนะแต่ก็ยังเผลอร้องออกมา)
“พี่แคทน่าจะชินแล้วนา”
(ชินอะไรกันเล่า?…ก็เราใช่ท่านพี่สุรีย์พรรณซะที่ไหน!?)
“ยังเจ็บอยู่มั้ย?”
“เจ็บเจ้าค่ะ”
“ผมว่าหีพี่แคทมันคับกว่าทุกที?”
(เราก็พูดเป็นครั้งที่ร้อยแล้วว่านี่มิใช่อวัยวะเพศของท่านพี่สุรีย์พรรณ…ขัดหูจริงๆเลย!!!)
“รึจะรู้สึกไปเอง?”
“ท่านจะสงสัยอะไรนักหนาเจ้าคะ?…มีหีให้ล่อแล้วยังมิพอใจอีกหรือ?”
“ขอ…ขอโทษจ้ะ”
“………………………………………..”
“อย่างอนผมเลยนะคนสวย”
“…อือ…มิต้องพูดดอก…ท่านมีหน้าที่ที่ต้องทำ”
“หน้าที่?”
“ก็อะไรล่ะเจ้าคะ?”
…ฉันขยับร่างกายเป็นสัญญาณให้บอลรู้ว่าพร้อมจะ “ร่วมประเวณี” แล้วซึ่งเขาก็รู้จึงเริ่มสาวท่อนเนื้อเข้าออกร่องรูสักพักฉันก็เริ่มชินแลขยับตัวขึ้นรับการสอดใส่ของญาติหนุ่มรุ่นน้อง…ให้ตายสิ…เวลาผ่านไปความเสียวซ่านก็เพิ่มพูนมากขึ้นทว่าฉันจะร้องเสียงดังมากมิได้…
“อาาาาาาา…เสียวไหมจ๊ะ?”
“เจ้าค่ะ…อืออออออออออออ…ท่านเย็ดเก่งจัง”
“ยังเจ็บอยู่มั้ย”
“มิเท่าไหร่แล้ว…โออออออออ…ฉันเสียวหีจังเลยเจ้าค่ะ”
“ผมก็เสียวควยครับ…ซีดสสสสสสสสสสสสส”
“อย่าเสียงดังเจ้าค่ะเดี๋ยวคนจะได้ยิน!!!…อายเขา”
“งั้นจะเย็ดเบาๆนะ”
“อืม”
(ถ้าเป็นที่ชายป่าท้ายหมู่บ้านหรือบนเขามิหวนกลับเราคงร้องครางลั่นให้รู้เรื่องไปแล้ว)
“อ๊าาาาาาา~~”
“เป็นไงแบบนี้?”
“ก้นลอยมิติดที่นอนสิเจ้าคะถามได้!!”
“ฮะๆๆ”
“นิสัยมิดีจริงๆ”
“เปลี่ยนท่ากันดีกว่าที่รัก”
“ท่าไหน?…อ๋อ!”
(ท่าหมานี่เอง)
“อุ๊ย!!…มะ…มิใช่เจ้าค่ะ…นั่นรูก้น!!!”
“อ้าว?…มันมืด”
“แหม~~”
…มิรู้ว่าตั้งใจหรือมองไม่เห็นจริงๆแต่ดีที่ฉันห้ามทันมิฉะนั้นคืนเดียวโดนทะลวงสองรูเป็นแน่…ฉันยังมิพร้อมให้ท่านร่วมทางประตูหลังนะเจ้าคะแลเพื่อเป็นการป้องกันจึงเอามือจับควยญาติหนุ่มผู้น้องถูที่ปากรูหีซึ่งชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำเมือกพลางพูดเสียงสั่นว่า…
“ตรงนี้เจ้าค่ะ…อูยยยยยยยยยยยยยยย…หีฉันอ้ารอควยท่านอยู่”
“ได้เลยครับ…ทีนี้ไม่เข้าผิดแน่”
“แน่นะ?…ห้ามแกล้งฉันด้วย”
“ไม่แกล้งๆ…เอ้า!!”
“อึ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
(ตาบ้าเอ๊ย~~…เมื่อกี้สะดุ้งสุดตัวเลยอ่ะก็พ่อคุณเล่นแทงพรวดเดียวมิดุ้น…นี่ถ้าเสียบผิดไปเข้ารูตูดล่ะก็เราคงร้องลั่นบ้านแน่ๆ)
“โออออออออ…บอกแล้วว่าอย่าแกล้ง…นิสัยเสียจัง”
“ฮะๆๆ”
“ยังจะหัวเราะ?”
(ตีที่ขาขวาไปที…อืม…เช่นนี้นี่เอง)
“เย็ดสิเจ้าค่ะอย่ามัวช้า…ฉันคันหีแย่แล้ว”
“อ๋อ!!…คันนักใช่มั้ยจ๊ะ?”
“โออออออออออออออออออ”
“คันอยู่มั้ย?”
“ซีดสสสสสสสสสสสส…ยิ่งคัน…ไปใหญ่เลยเจ้าค่ะ…อ๊าววววววววววววว…ตะ…ต้องเย็ดแรงกว่านี้…อูยยยยยยยยยยย…มิเช่นนั้น…หายคัน…อึ๊ยยยยยยยยยยยยย…มิหายคันดอก”
…ท่านี้ถึงใจฉันจริงๆแลได้ยินมาว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ชอบ…ญาติหนุ่มผู้น้องที่กำลังเมาสุราก็กระหน่ำเย็ดหนักขึ้นทุกทีๆ…อูย~~…มันทรมานอะไรอย่างนี้?…เสียวข้างในรูหีที่สุดแต่ร้องเสียงดังมิได้…
“อ๊อก!!”
“อะไร…แค่นี้หมอบซะแล้วเรอะ?”
“มิใช่…เจ้าค่ะ”
(เอามืออุดปากตัวเองต่างหาก…เมื่อกี้กระแทกโดนมดลูกของฉันเต็มที่เลยนี่)
“ฮะๆๆ…ยอมรับดีๆเหอะ”
“ยอมรับอะไรกันเจ้าคะ?”
“ก็พี่…โอออออออ…ใกล้จะน้ำแตกไง”
“ท่านนั่นแหละมิใช่ฉัน…อืมมมมมมมมมม…ว้าย!!…ท่าน…ท่านเจ้าขา~~”
“อะไรจ๊ะ?”
“เบากว่านี้ได้ไหมเจ้าคะ?”
(มิใช่อะไร…เรากลัวเขาจะชิงไปสวรรค์ซะก่อน)
“ซีดสสสสสสสสสส…อืออออออออออ…เก่งจังเลยเจ้าค่ะ…โอวววววววววววววววว…ท่านขา~~…หี…ฉันเสียวหีที่สุดเจ้าค่ะ”
“อาววววววววววววววววว…ผม…ผมก็เสียวครับ…พี่…อุ!!”
“อย่าเจ้าค่ะ”
(เพราะเรามิใช่ท่านพี่สุรีย์พรรณแลอย่าพูดถึงนางเวลานี้จะได้ไหมเจ้าคะ?)
“เพราะท่านเสียงเริ่มดังอย่างไรล่ะ…อื้มมมมมมมมมมม…ตะ…ต้องเบาๆอย่างนี้…อูววววววววววว”
“ฮี่ๆๆ…คับได้ใจจริงๆ…แบบนี้สิถึงจะสนุก”
“อาาาาาา…ท่าน…แรงๆอีก…อู๊ยยยยยยยยยยยยยย…ถึงใจฉันเหลือเกิน…ซีดสสสสสสสสสสส”
…ข้างในของฉันถูกแท่งเนื้อของญาติหนุ่มผู้น้องเสียดสีอย่างแรงจนอยากจะบอกว่าให้เบาๆลงอีกหน่อยแต่มิรู้ทำไมมีแต่งเสียงร้องครางด้วยความเสียวซ่าน…มือฉันขยำผ้าปูที่นอนไว้แน่นซุกหน้ากับหมอนบั้นท้ายโด่งพร้อมทั้งสูดปากอย่างเสียวซ่าน…แหม…ราวกับบอลจะรับรู้อาการของฉันยิ่งเพิ่มความเร็วเย็ดเข้าไปอีกแล้วบางครั้งก็ดึงเอาเจ้าท่อนควยตัวร้ายออกมาจนเกือบสุดก่อนจะแทงสวนกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว…ฉันถึงกับสะดุ้งสุดตัวร้องด้วยด้วยความเสียวปนจุกในท้องถึงกระนั้นก็ยังกระดกก้นเข้าใส่บ้าง…
“อู๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย…บอลขา~~…ฉันจะแย่แล้ว”
“ผมก็ชักแย่เหมือนกัน”
“อึ๊ยยยยยยยยยยยย…อือออออออออออออ”
“กรอดดดดดดดด…เสียวควยฉิบ!!!”
“อืมมมมมมมมมมมมมมมมม”
“โอออออออออออออออออ…โอ๊วววววววววววววววววว”
“ซีดสสสสสสสสสสสสส…ฮึ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย…ช้าๆก็ได้เจ้าค่ะ…อ๊าววววววววววว”
“กะ…กำลังมันส์…หยุดไม่ได้”
“ก็มิได้จะให้หยุด…อื๊ออออออออออออออออ”
“ฮึ่มมมมมมมมมมมมม…มีเด้งสู้แน่ะ”
“อ๊อก!!…อ๊อยยยยยยยยยยยย…จุก…ฉันจุกท้อง”
(แต่สนุกอย่าบอกใคร)
“เวร!!!…นะ…น้ำจะแตก”
“โธ่ท่าน~~…อดทนสิเจ้าคะ!!”
“มาปิดท้ายกันตรงนี้ดีกว่า”
“ขะ…ขอบเตียง…”
…ผู้ชายคนนี้เข้าใจสรรหาความแปลกใหม่พอใช้ได้เทียว…ฉันยืนกางแขนยันเตียงโก้งโค้งก้นแอ่นหีรอรับการสอดใส่ของอาวุธตัวร้ายของญาติหนุ่มผู้น้อง…ให้ตาย…เหงื่อไหลโทรมร่างราวกับวิ่งไล่ซัดศัตรูเลย…
(คิดอะไรมิเข้าท่าอีกแล้ว)
“…………………………………………”
“?”
“…………………………………………”
“มัวช้าอะไรอยู่เจ้าคะ?”
“กำลังเล็ง”
(คนเมานี่พูดอะไรมิอยู่กับร่องกับรอยจริงๆ)
“อย่าเข้าผิดรูนะเจ้าคะ?”
(เราล่ะกลัว)
“ถ้าเร่งอาจมีผิดนะจ๊ะ”
(อยากโดนแก้แค้นคืนก็เอาสิยะ!…โอ๊ย!!!)
“อึ๊ยยยยยยยยยยยยย…อีก…อีกแล้วนะเจ้าคะ…ชอบแกล้งกันจัง”
“แกล้งที่ไหน?”
“ก็ที่กำลังทำอยู่ไงเจ้าคะ!!”
…แต่ท่าหมารอบนี้ดูท่าจะสนุกกว่าเมื่อกี้อีกเพราะอย่างน้อยฉันก็ได้ยืนมั่ง…บอลบีบบั้นท้ายสลับกับหน้าอกฉันพลางเอานิ้วบี้หัวนมอย่างสนุกมือ…ความเสียวซ่านที่มีมากขึ้นทำให้แทบจะกลั้นเสียงร้องมิอยู่…
“ซีดสสสสสสสสสส…โออออออออออ…อุ!”
“บะ…บอกว่าให้เบาๆ”
“อูววววววววว…ก็…ก็มันเสียวนี่จ๊ะ”
“สะ…เสียวแค่ไหนก็ต้องทน…อยากให้คนอื่นรู้ด้วยหรือไง?”
“ใครๆก็รู้ว่าเราเป็น…”
“ฉันมิอยากจะฟัง!!”
“เอ๋?”
“คำพูดของคนเมา”
(เพราะมันเชื่อถือมิได้ดอก)
“…ทำให้เสร็จๆเถอะเจ้าค่ะ”
“ดะ…ได้”
“อืมมมมมมมมมมมมมมมม…อื๊อออออออออออออ”
“กรอดดดดดดดดดดด”
“โอออออออออออออออออ”
…ฉันต้องคอยเอี้ยวตัวเอามืออุดปากบอลเพราะเขาจะครางดังตลอด…ลองฟังดีๆก็จะรู้เลยว่ารอบข้างนี้หาได้มีเสียงดังอื่นอีกแล้ว…หึ!…ยังโชคดีอยู่นะที่บ้านหลังนี้ในยามค่ำคืนจะมิค่อยมีคนอยู่มาก…
(กลัวท่านแม่จะได้ยิน…อา~~…ช้าไปไหม?)
“อึ๊ก!!”
“อะ…อะไร?”
“ผม…ผมจะออก…อู๊ยยยยยยยยยย…จะกลั้นไม่ไหวแล้ววววววว”
“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ”
“ฮึ๊ยยยยยยยยยยยย…มะ…ไม่ไหว…กลั้นไม่ไหวแล้วววววววว”
“อ๊าาาาาาาาา”
“อ๊ากกกกกกกกก”
“โอววววววววว…อะ…ออกมาเยอะๆเลย…อีกๆๆ…โอออออออออออออออ”
“อืออออออออออออ…ร้อน…ร้อนข้างในเจ้าค่ะ…ร้อนมาก”
“อาาาาาาาา…รับไปให้เต็มๆเลยนะจ๊ะ”
“มีเท่าไหร่ก็หลั่งออกมาให้หมดสิเจ้าคะ”
“อยู่แล้ว!!”
…ญาติหนุ่มผู้น้องเอนตัวซบบนตัวฉันพลางจูบเลียไปตามซอกคอกับหัวไหล่ขณะที่ก็ปล่อย “น้ำสืบพันธุ์” ไปด้วย…แหม…สภาพนี้ช่างน่าอับอายนัก…ผู้ชายคร่อมร่างฉันดั่งสุนัขกำลังสมสู่กันมิมีผิดเลย…ซีดสสสส…ยัง…อวัยวะเพศของเขายังหลั่งน้ำกามเข้ามาในช่องคลอดของฉันอีก…หากคืนนี้เป็นช่วง “ตกไข่” อยู่ก็มิอยากจะคิด…
“มีความสุขไหมเจ้าคะ?”
“มาก…มากเลยจ้ะ”
“เช่นนั้นต่อกันอีกยกนะ…เมื่อกี้ฉันยังมิค่อยสะใจเลย”
“ผม…ผมไม่ไหวแล้ว”
“เอ๊ะ?”
(สิ้นฤทธิ์ซะแล้ว)
……………………………………………………………………………………………………………………………..
“ท่าน”
“………………………………………….”
“ท่าน!”
“………………………………………….”
“เต็มที่แล้วสิ”
…พอญาติหนุ่มผู้น้องหลั่ง “น้ำสืบพันธุ์” เข้าสู่ร่างของฉันแล้วก็ค่อยๆหงายหลังนอนแผ่หลับเป็นตายชนิดว่าเอาดาบจ่อคอหอยก็มิรู้สึกตัว…ถามว่าพอใจหรือเปล่าก็ขอตอบได้ทันทีว่า “มิพอใจ” เพราะฉันยังมีความต้องการที่จะมี “เพศสัมพันธ์” อีก…
“แล้วยังจะทำอวดเก่งนะเจ้าคะ”
“………………………………………….”
“ที่นอนเลอะน้ำกามด้วย…แย่จริง!…จะเอาไปซักตอนนี้ก็มิได้อีก”
“อืมมมมมมม”
“ท่านแม่จัดให้เขานอนที่ห้องไหนนะ?…จะถามนิดก็มิได้เสียด้วยเพราะความได้แตกแน่”
“…………………………………………”
“ช่วยมิได้…คงต้องให้นอนที่นี่แล้วตีสี่ค่อยให้ไปนอนที่ห้องโถง”
(อย่างไรก็ต้องจัดการให้เสร็จก่อนเด็กรับใช้จะตื่นนอน)
“เอกคเชนทร์”
“…………………………………………”
“ท่านได้ยินเสียงของฉันหรือเปล่าเจ้าคะ?”
“อิๆๆ”
“ละเมอบ้าอะไรน่ะ?…ประสาท”
…ฉันได้แต่ส่ายหัวด้วยความเหนื่อยหน่ายแล้วลุกไปหยิบผ้าขนหนูมาสองผืนๆหนึ่งเช็ดที่ท่อนลึงค์เพื่อทำความสะอาดคราบคาวกามส่วนอีกผืนชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ญาติหนุ่มผู้น้องตัวดีและสังเกตอยู่สักครู่ก็เดินไปเปิดไฟเมื่อแน่ใจว่าเขาหลับไปแล้ว…
(หึ!…ใจหนึ่งก็รู้สึกเอ็นดูอยู่แต่อีกใจก็ให้นึกหมั่นไส้)
“หลับสนิทเลย”
“……………………………………….”
“เช่นนั้นฉันจะนวดให้ท่านเจ้าค่ะ”
“……………………………………….”
“ขาข้างที่หัก…”
“……………………………………….”
“กระดูกเชื่อมติดกันสนิทราวกับว่ามิเคยหักมาก่อน…เหลือเชื่อจริงๆ”
(จะว่าไปตอนที่ร่วมประเวณีกันเราแอบใช้มือกดน้ำหนักลงไปบริเวณที่หักก็มิเห็นว่าเอกคเชนทร์จะแสดงอาการเจ็บปวดเลยสักนิด)
“……………………………………….”
“เมื่อยตรงไหนหรือเปล่าเจ้าคะ?”
“……………………………………….”
“มิตอบเลย…งั้นฉันจะนวดให้ทั้งตัวล่ะกัน”
“อืออออออ”
“ดีแล้ว–…เหตุการณ์ในคืนนี้เป็นเพียงความฝันชั่วครั้งที่เมื่อท่านลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็จะหาได้มีมันอยู่ในความทรงจำไม่…ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะ”
…………………………………………………………………………………………………………………………….
“ไม่–…ไม่ได้ฝัน…ไม่ใช่แน่!…เมื่อคืนเราเอากับผู้หญิงจริงๆ!!…ไม่ใช่พี่แคทซะด้วยเพราะเราโทรไปหลอกถามฝนแล้ว”
…ตั้งสติให้ดีๆ…จริงอยู่ที่ผมเมาแต่ก็ไม่ถึงกับจำอะไรไม่ได้เลยสักหน่อย…ให้ตายสิ!!…งั้นจะอธิบายเฝือกที่กลายเป็นสองซีกเพราะโดนวัตถุบางอย่างผ่ายังไงเล่า?…
(ตื่นมาด้วยความตกใจที่จำได้ว่าเมื่อคืนนอนกับหญิงสาวและเฝือกขาหลุดก็พอทำเนาแต่ขาของเราดันเดินได้เป็นปกติราวกับไม่เคยหักมาก่อนนี่สิน่าตกใจยิ่งกว่า)
“ตอนนี้เอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นก่อน…จะต้องเป็นคนในบ้านหลังนี้…ดีล่ะไปคุยให้ครบทุกคน…เรามั่นใจว่ายังไงก็ต้องเผยพิรุธออกมาบ้างแน่ๆ!!!”
“นี่เธอ”
“เจ้าคะ”
“เมื่อคืน…เธอ…นอนที่ไหน?”
“หนูกลับไปนอนที่บ้านเจ้าค่ะ…เพิ่งมาที่นี่ตอนตีห้า”
“…เหรอ?”
“ว่าแต่…ขาคุณชายหกหักอยู่มิใช่หรือเจ้าคะแล้วทำไม?”
“ผมก็อยากรู้เหมือนกันแหละ”
“น่าแปลกนะเธอ”
“อะไร?”
“ก็ดูนั่นสิ”
(อานีย์มีอะไรรึ?)
“รู้สึกนายหญิงจะแปลกๆไปเธอว่าไหมล่ะอย่างเช่นวันนี้ถึงกับลงมือซักผ้าปูที่นอนเองเชียวนะ?”
“นั่นสิ…ปกติจะต้องเป็นหน้าที่ของพวกเรา”
“นายหญิงมีอะไรมิพอใจเราหรือเปล่า?”
“เอ๋!?…ฉันจำมิได้เลยว่าเคยทำอะไรผิดนะ”
“ก็ใช่ไง”
(ดูท่าจะไม่ต้องไล่ถามทุกๆคนซะแล้วมั้ง?)
“อานีย์ครับ”
“จะ…จ๊ะ”
“เอ่อ–…ทำไมถึงมาซักผ้าปูที่นอนเองล่ะครับ?”
“ก็…อาเห็นว่ามันเปื้อน”
(รวบรวมความกล้าถามต่อไปซี่!!)
“ใช้…เด็กซักก็ได้นี่ครับ?”
“มิได้!!”
“?”
“อา…อาจะไปเตรียมข้าวเช้าก่อนนะ…หลานบอลรอสักครู่”
(อานีย์ไม่ยอมพูดด้วยแถมพอสบตามองเราก็อายหน้าแดงก่ำ…อย่า…อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนเมื่อคืนนี้เป็น…)
“คง…คงไม่น่า…ไม่ใช่มั้ง?…แต่…เมื่อกี้ก็ไม่ได้ถามสักคำว่าทำไมขาเราถึงหายยังกับรู้อยู่ก่อนแล้ว?”
“……………………………………………..”
“ไม่ใช่!!…ต้องไม่ใช่…ขืนเป็นแบบนั้นหัวเราได้หลุดจากบ่าแหงๆ”
“หัวใครหลุดหรือขอรับ?”
“ว้าก!!!”
(ไอ้คุณพี่เอ้!!…คน…คนนี้ไงที่ถ้ารู้ความจริงหัวเราจะขาดกระเด็น!!!)
“ทำไมจะต้องตกใจด้วย?”
“มะ…ไม่นี่ครับ…ผมตกใจตรงไหน?…ไม่มี!!…ฮะๆๆ”
(รีบไปให้ห่างจากหมอนี่ดีกว่า)
“เดี๋ยวก่อน”
“อะ…อะไรอีกล่ะ?”
“เหตุใดพบกระผมแล้วจึงเดินหนี?…มิทราบว่าน้องเอกคเชนทร์กระทำความผิดอะไรมาอีกหรือขอรับ?”
“เอ้ย!?…ความผิดอะไรกันผมเปล่า!!…แล้วทำไมผมจะต้องหนีพี่ด้วย?”
“จริงหรือ?”
“ก็จริงสิครับ…พี่น่ะอย่ามาจ้องจับผิดผมมากนักเลยดีกว่า”
(ไอ้หนุ่มหน้าหยกนี่จมูกไว…สมควรไปให้ห่างจะดีที่สุด)
“กระผมแปลกใจยิ่งนัก”
“หา?”
“ขาของน้องเอกคเชนทร์หายดีแล้วหรือขอรับถึงแกะเฝือกออกได้?”
“พูดอะไรของพี่?…ผมไม่ได้แกะเองแต่มีคนใช้ดาบฟัน…มัน”
…ยังพูดไม่ทันจะจบประโยคก็ต้องชะงักเมื่อแลเห็นดาบญี่ปุ่นเหน็บอยู่ที่เอวของพี่เอ้…เฮ้ย!?…คิดบ้าอะไรวะเอกคเชนทร์?…เมื่อคืนน่ะกับผู้หญิงแท้ๆแต่เจ้านี่มันเป็นผู้ชายทั้งแท่ง!!!!…
“เลอะเทอะใหญ่ละๆ…ฟ้าผ่ากันพอดี”
“?”
“จริง…จริงด้วย!!…นอกจากพี่เอ้แล้วที่นี่ยังมีใครใช้ดาบเก่งๆมั่ง?”
“…ท่านแม่ขอรับ”
(อึ๊ก!!)
“แต่เท่าที่กระผมจำได้ท่านมิใช้ดาบชิโรเทนเคียวเล่มนี้หรือดาบเล่มไหนๆมานานแล้วเพราะแค่มีพัดเล่มเดียวก็เกินพอ”
“พัด?”
“ขอรับ…สำหรับท่านแม่แล้วพัดก็มิต่างจากดาบมีดแหลมคมที่สามารถผ่าหรือฟันสิ่งใดได้ตามใจปรารถนา”
(หมายความว่า…สิ่งที่ทำให้เฝือกของเราผ่าครึ่งก็อาจจะเป็น…)
“ฮึ่ย~~…เป็น…เป็นไปไม่ได้ๆๆๆๆ…โธ่โว้ย!!!…ผะ…ผมจะกลับบ้านแล้ว”
“จะมิอยู่รับอาหารเช้าก่อนหรือขอรับ?”
“ไม่!!!!”
……………………………………………………………………………………………………………………………..
…ตัวอย่างในตอนหน้า ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 91 “บทเรียนที่ต้องจำขึ้นใจ!!!”
(“ผู้ชายคนไหนแต่งตัวเป๊ะใส่ใจทุกรายละเอียดดูเจ้าสำอางล่ะก็ชัดเลย…เกย์แน่ๆ…ในวงเหล้าไม่มีโกหกว่ะ”)
…แล้วเมื่อกี้พี่เอ้ชำเลืองมองแล้วก็ขยิบตาให้ผมด้วย!?…มิ…มิน่าถึงได้มีผู้ชายแวะเวียนมาหาตั้งหลายคนเพราะที่แท้นายก็เป็น…เป็น…มะ…ไม่ได้การแล้ว!!!…ขืนอยู่ใกล้ไอ้เวรนี่มากๆมีหวังได้พลาดท่าเข้าสักวันแน่!!!!…
………………………………………………………..
“คุณหนูใหญ่ทำไมถึงไม่ตอกกลับไปบ้างครับ?…ผมได้ยินแล้วคันไม้คันมือจริงๆ”
“ใช่ครับ…ปล่อยให้ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมบุกมากำแหงถึงนี่…คุณหนูใจเย็นผิดปกติแล้ว”
“ฉันรู้ว่าพวกนายไม่นับถือเจ้านั่นแต่ยังไงก็เป็นญาติของฉัน…ฝืนเกรงใจศักดิ์ศรีของมันหน่อยล่ะกัน”
……………………………………………………….
…วุ่นแล้วไง~~…ผมอุ้มหนูน้อยผมขาวไม่ทันจะเรียบร้อยหนูน้อยผมดำก็ดึงเสื้อกับมองด้วยแววตาอ้อนวอนจนต้องใจอ่อนจึงวางหนูผมขาวแล้วอุ้มหนูผมดำบ้างแต่หนูผมขาวกลับตีหน้าบึ้งเหยียบเท้าผม!!…ทีนี้วางหนูผมดำแล้วจัดแจงจะอุ้มหนูผมขาวอีกครั้งกลายเป็นว่าพอเท้าแตะพื้นหนูผมดำก็ร้องให้เสียงดังลั่น!?…
……………………………………………………………………………………………………………………….
