ศึกสองนางพญา ตอนที่ 13 รัชทายาทที่รัก

       เฟยจินเอ๋อพาอู๋ซันกุ้ยกลับที่พัก แนเสี่ยวเชี่ยนอ้อยอิ่ง อยู่บริเวณนั้นครู่หนึ่ง หันไปชำเลืองมองไทจือ แล้วหันหลังกลับ ไทจือพลันร้องเรียกว่า
“เสี่ยวเชี่ยน เจ้าเข้ามานี่”
แนเสี่ยวเชี่ยนเดินเข้าไปตามเสียงเรียก พลางกล่าว
“องค์ชายมีพระประสงค์อะไร”
“เจ้าปล่อยข้า”
“ไม่ได้หรอก หากองค์หญิงเจาเหยินรู้ต้องกริ้วข้า แน่ๆ”
พูดจบทำท่าจะหันกลับ ไทจือพลันเปลี่ยนเสียง น้ำเสียงอ่อนหวานว่า
“พี่เสี่ยวเชี่ยน ปล่อยข้าเถอะ ข้ายืนมาเกือบชั่วยาม แล้วเมื่อยเหลือเกิน”
แนเสี่ยวเชี่ยนได้ยินไทจือเรียกตนว่าพี่ เสี่ยวเชี่ยนด้วยน้ำเสียงออดอ้อน พลันรู้สึกวาบหวิวแปลกประหลาดต้องหันมาปลอบโยนไทจืออีก ครั้ง
“องค์
ชายอดทนอีกชั่วครู่ คาดว่าองค์หญิงต้องมา ปล่อยท่านในไม่ช้า”
“แต่ข้าจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว พี่เสี่ยวเชี่ยนคนงาม น้ำใจงามช่วยปล่อยข้า ด้วยเถิด”
ไทจือเฝ้าออดอ้อนเสียงอ่อนหวาน แนเสี่ยวเชี่ยนใจอ่อน ไม่สามารถหักใจฟังได้ ต้องแก้มัดปล่อยไทจือเป็นอิสระ เขาถูกผูกมัดเป็นเวลานาน รู้สึกปวดเมื่อย แนเสี่ยวเชี่ยนต้องช่วยประคองกลับเข้าวัง เหล่าทหารองครักษ์พอเห็น แนเสี่ยวเชี่ยนประคองไทจือก็ลอบหัวร่อในใจ ทราบดีว่าองค์ชายคงก่อกวนเรื่องเหลวไหล จึงถูกลงโทษถึงกับต้อง ให้คนสนิทขององค์หญิงประคองกลับมา

ครั้นพอส่งถึงห้อง แนเสี่ยวเสี่ยนย่อกาย คำนับ ทำท่าว่าจะกลับ ไทจือพลันร้องเรียกว่า
“เดี๋ยวก่อนพี่เสี่ยวเชี่ยน ข้าเหนียวตัวเหลือเกิน ท่านช่วยข้าอาบน้ำเถอะ”
แนเสี่ยวเชี่ยนหน้าแดง นางเคยแต่ปรนนิบัติองค์ หญิงเจาเหยินอาบน้ำ ไม่เคยปรนนิบัติเจ้าชายอาบน้ำมาก่อน รู้สึกอับอายต้องกล่าว ว่า
“ข้าไม่ถนัด องค์ชายให้นางกำนัลคนอื่นเถอะ”
“โธ่ พี่เสี่ยวเชี่ยน ข้าอยากให้ท่านอาบให้ข้านี่ หรือท่านรังเกียจข้า”
“เปล่า องค์ชายอย่าเข้าใจผิด” แนเสี่ยวเชี่ยนรีบปฎิเสธ
“ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้”
ไม่รอให้แนเสี่ยวเชี่ยนปฎิเสธ รีบสั่งนางกำนัลหน้า ห้องให้เรียกบ่าวไพร่ยกถังอาบน้ำเข้ามา
แนเสี่ยวเชี่ยนอับจนปัญญา ต้องช่วยไทจือปลดเปลื้อง เสื้อผ้า อย่าเห็นว่าแนเสี่ยวเชี่ยนอายุเกือบยี่สิบปีแล้ว แต่นางเติบโตในวัง รับใช้คลุกคลีกับองค์หญิงเจาเหยินกับเฟยจินเอ๋อมาตลอด ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชาย มาก่อน ไทจือแม้อ่อนวัยกว่านาง แต่ก็เป็นเด็กหนุ่มงามสง่า นางอับอายจนหน้าแดงฉาน
ขณะถอดเสื้อผ้าองค์ชายก็เบือนหน้าหนี ไม่กล้ามองเรือนร่างของ เขา โดย เฉพาะที่สัดส่วนความเป็นชายนั้น

ไทจือก้าวลงไปในอ่างน้ำ แนเสี่ยวเชี่ยนก็ลอบ ระบายลมหายใจโล่งอก ร่างกายไทจือแม้เปลือยเปล่าแต่อยู่ในน้ำก็มองเห็นส่วน สำคัญเพียงเลือนราง
ไทจือเอนหลังพิงผนังไม้ด้านหนึ่งในถังหลัย ตาพริ้มสบายใจ แนเสี่ยวเชี่ยนก็เดินอ้อมไปด้านหลัง ช่วยเช็ดถูไปตามเรือนร่างของเขา มืออ่อนนุ่มของแนเสี่ยว เชี่ยนยามลูบคลำไปตามเนื้อตัวของยิ่งทำให้ไทจือรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก แนเสี่ยวเชี่ยนลูบไล้ ขัดถูไปถึงแผ่นอกของเขาก็ลูบคลำผ่านหัวนมไปเบาๆ ไทจือพลันกล่าวว่า
“พี่เสี่ยวเชี่ยนท่านขัดถูอย่างนี้ไม่ ถนัดนัก มิ สู้เปลืองผ้าลงมาอาบน้ำกับข้าเถอะ”
แนเสี่ยวเชี่ยนอุทานดังอา รีบปฎิเสธ
” ไม่ได้หรอกองค์ชาย”
“ทำไมล่ะพี่เสี่ยวเชี่ยน” องค์ชายถามด้วยความสงสัย
แนเสี่ยวเชี่ยนหน้าแดง อีกอักชั่วครู๋จึงกล่าว
“องค์ชายเป็นผู้ชาย ส่วนข้าเป็นผู้หญิง อาบน้ำด้วยกันไม่ได้”
“เอ๊ะ ผู้ชายกับผู้หญิงอาบน้ำด้วยกันไม่ได้หรือ”
“ไม่ได้เด็ดขาด”
“แล้วทำไม เสด็จพ่อจึงอาบน้ำกับพระสนมเป็นประจำ”
แนเสี่ยวเชี่ยนเป็นดรุณีพรหมจรรย์ ได้ยินไทจือพูดด้วยความ ซื่อ ยิ่งอับอายจนหน้าแดงฉาน ร้องเพ้ยบอกว่า
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ซิ”
“ประหลาดแท้” องค์ชายพีมพำ
แนเสี่ยวเชี่ยนต้องถามด้วยความสงสัย
“ประหลาดอันใด”
“ทำไมพี่เสี่ยวเชี่ยนต้องหน้าแดงด้วย”
แนเสี่ยวเชี่ยนจ้องมองไทจือด้วยความสงสัย ไทจือไม่ไร้เดียงสา จริงๆหรือแกล้งหยอกล้อนางกันแน่
ไทจือพลันกล่าวขึ้นอีกครั้ง
“ท่านหลอกลวงข้า บัดนี้ข้าขอสั่งให้ท่าน เปลื้องเสื้อผ้าแล้วลงมาอาบน้ำกับข้าเดี๋ยวนี้”
“ท่าน…”
“ข้าเป็นรัชทายาท ท่านกล้าขัดคำสั่งข้า หรือ”
แนเสี่ยวเชี่ยนบังเกิดความคับแค้นใจ ต้องร้องไห้โฮออกมา ทันที ไทจือกลับเป็นฝ่ายตกใจร้องว่า
“พี่เสี่ยวเชี่ยน ข้าให้ท่านอาบน้ำ ทำไมต้องร้องไห้”
“ท่านรังแกข้า”
“ข้ารังแกท่านที่ใด”
“ท่านบังคับให้ข้า..เปลื้อง.. เปลื้อง..ผ้าอาบน้ำกับท่าน…ไม่เรียกรังแกแล้วจะเรียกอะไร เสียทีที่ข้าอุตส่าห์ ช่วยแก้มัดพาท่านมาส่งถึงที่นี่”
ไทจือกล่าวอย่างน้อยใจ
“พี่เสี่ยวเชี่ยนไม่ต้องร้องไห้แล้ว ข้ารู้แล้วว่าท่าน รังเกียจข้า เมื่อท่านไม่ประสงค์จะอาบน้ำกับข้า ก็แล้วแต่ท่านเถอะ”
แนเสี่ยวเชี่ยนเห็นไทจือยอมอ่อนข้อให้กับ นาง ก็ดีใจ แต่ เห็นสำเนียงของไทจือแฝงไว้ด้วยความน้อยใจต้องถามว่า
“องค์ชาย… ท่านโกรธข้าหรือ”
“หามิได้ แต่ข้าเสียใจที่ท่านรังเกียจข้า”
แนเสี่ยวเชี่ยนเห็นสีหน้าไทจือแสดงถึงความ น้อยใจจริงๆ หา ใช่ลักษณะของการเอาเปรียบนางไม่ ต้องฉุกใจคิด
“ไทจือ คงไม่รู้เรื่องบุรุษสตรีจริงๆ เขายังเป็นเพียงเด็กหนุ่มบริสุทธิ์ เราต้องถือสาอันใด อย่าว่าแต่หากเขาใช้คำ สั่งบังคับให้เราเป็นนางบำเรอ เราไหนหลีกเลี่ยงได้”

…………………………………….