ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 43
…หกโมงเย็นของวันเดียวกันที่บ้านราศีกาญจนา…หมู่บ้านโยนกบูรพา…ตำบลโยนกจัตุรัส…
“ก็สงสัยไม่ใช่เรอะถึงฝากเจ้านั่นน่ะ?”
“มันก็มีบ้างค่ะแต่จริงๆแคทอยากกินขนมเปี๊ยะมากกว่าส่วนเขาจะซื้อหรือไหว้วานใครก็ช่าง”
“เพราะปกติเธอจะไม่ค่อยใช้แผนตื้นๆแบบนี้พี่เลยแปลกใจ”
“บางครั้งการคิดอะไรง่ายๆ
ก็ได้ผลที่ดีกว่าการวางแผนซับซ้อน”
“…ถ้าเอกคเชนทร์มีจุดประสงค์ไม่ดีจริงๆจะทำยังไงต่อไป?”
“บอกพี่กุนกับสาโดยไม่มีการปิดบังค่ะ”
“…………………………………………….”
“คือหนูถูกขอร้องมาอย่างนั้น”
“อือ–…หากลองมองกันไปยาวๆล่ะก็…น่ากังวลนะ?”
“…ค่ะ”
“เค้กฟร้องส์มาแล้วจ้า~~”
“สนทนาอะไรกันอยู่หรือเจ้าคะ?”
“ไม่พ้นนินทาผู้ชายจ้ะพี่ม่อน”
“หา!!!”
“เคะๆๆ…พี่เซคลากเสียงเข้มดังอย่างนี้ก็แสดงว่าใช่แหงๆ”
“อ่ะๆ…วันนี้เราได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง…ถือเป็นเรื่องดี…ก็…อย่ามาจ้องจับผิดกันเลย”
“แต่อะไรก็ไม่ดีเท่ากับได้กินขนมเค้กฝรั่งเศสเสริฟ์พร้อมน้ำชาร้อนๆ”
“เจ้าป้อมก็ชอบกินเค้กน่าจะชวนด้วยนา–…โฮ่!!…พี่อ๋อมคงจะให้มาเหยียบโยนกบูรพาหรอกเนอะ?”
“ไม่ใช่–…วันก่อนมันมาปากเสียถึงหน้าห้องนี้เลย”
“อ้าว!?…ทะเลาะอะไรกันอีกคะ?”
“ก็ยัยหนูเนี่ยบังอาจด่าพี่ว่าวิปริตผิดเพศ…เจ็บใจชะมัด”
“…เป็นความจริงมิใช่หรือเจ้าคะ?”
“ม่อนเข้าข้างเจ้าเด็กเวรนั่นเรอะ?…เออจำไว้เลยนะ!!”
“น้องหาได้เข้าข้างผู้ใดไม่แต่เหตุไฉนท่านพี่จึงแสดงกิริยาประเจิดประเจ้อให้ถูกจับพิรุธได้เช่นนั้นเล่า?”
“เปล่า–…ฉันก็แค่อยากคุยกับหนูนุ่มใกล้ๆแต่แม่คุณดันโผล่มาจากไหนไม่รู้”
“คงอยากมาเที่ยวหาบ้าง…อย่างไรเธอก็ไม่ใจแข็งเท่าอ๋อม”
“ไม่ใช่จะไม่รู้สักหน่อยว่าฉันชอบผู้หญิงมากกว่าผู้ชายแต่ยังพูดจาถากถางแบบไม่เห็นหัวกันเสียได้…กรณีของฉันก็ไม่ต่างจากคุณแม่นักหรอก”
“ไม่ต่าง?”
“เราสี่คนไม่เคยสนับสนุนให้คุณแม่แต่งงานใหม่เพราะมันจะมีปัญหายุ่งยากตามมาอย่างไม่จบไม่สิ้น”
“หญิงใดตบแต่งสามสามีหญิงนั้นหาใช่ผู้เจริญไม่เจ้าค่ะ”
“แต่ป้าเอ็มยังดูสาวอยู่เลยรูปร่างก็ดีอายุก็เพิ่งจะ 49 เอง…ลุงโยะก็เสียไปนานคงจะเหงาน่าดูเลย”
(ลุงโยะ=โยทะกาพ่อของเซคกับม่อน)
“ห้ามแต่งงานใหม่แต่ไม่ได้ห้ามควงผู้ชายขึ้นเตียงนี่จ๊ะ…ดังนั้นหากโทรไปหาแล้วได้ยินเสียงสั่นๆหายใจแรงๆและบอกว่า…นี่เป็นเวลาส่วนตัวของฉัน…ก็…ใช่เลย”
“ว้าว!!!…พี่เซคก็รู้สินะว่ามีใครบ้าง?”
“…………………………………………..”
“บอกหน่อยดิ๊!!”
“ฝน–”
“แหม่~~…เจ๊ก็อยากรู้ไม่ใช่เหยอ?”
“ขอไม่ตอบจ้ะ”
“แง่ว~~”
“ลองคิดดีๆก็ไม่น่าจะยากหรอก…น้องเคยเห็นอยู่บ่อยๆด้วย”
“……………………………………………”
“นี่อาจจะเป็นเรื่องเดียวที่พี่กับม่อนมีความเห็นตรงกับแม่สองเสือนั่น…เหตุผลรึก็เข้าที…คุณแม่เลี้ยงดูลูกทุกคนมาอย่างยากลำบากนับสิบๆปีพวกเราก็เลยอยากให้ท่านมีความสุขเสียบ้าง”
“ทั้งสอง…จะค้างคืนซะที่โยนกบูรพาไหมเจ้าคะ?…ม่อนจะได้สั่งคนเตรียมห้องหับฝูกหมอนไว้รอท่า”
“ไม่รบกวนดีกว่าจ้ะเพราะเราออกจากบ้านโดยไม่ได้บอกป้ากวางก่อน”
“นี่!…ถามอะไรแคทกับฝนหน่อยสิ”
“คะ?”
“อะหยังก๊ะ?”
“ทั้งคู่จะอาศัยที่บ้านหลังนั้นไปถึงเมื่อไหร่?”
“เหอ~~…งั้นจะให้ฝนกะเจ๊ไปอยู่ไหนอ่ะ?”
“ก็บ้านของเราไง!!…พี่ไม่เข้าใจว่าพวกเธอมีความจำเป็นอะไรจะต้องไปทนอยู่ร่วมชายคาเดียวกับพวกคนไร้ยางอายเหล่านั้น?”
“พี่คิดว่าพวกเราฝืนใจอยู่หรือจ๊ะเนี่ย?”
“อย่างไรป้ากวางก็คือภรรยาของลุงภพ…”
“ภรรยาของน้าภพ?…เกี่ยวกันตรงไหนฟังไม่ขึ้น!!…อ๋อ~~…หมายถึงภรรยาที่ลับหลังสามีแล้วแอบไปมีอะไรกับลูกเขยน่ะรึ?…ต่ำทรามนัก!!!…แทนที่จะมีความละอายใจกลับก่อเหตุซ้ำแล้วซ้ำเล่าแถมภายนอกยังเสแสร้งวางท่าเป็นผู้ดีทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น…ด้านอย่างหนาได้ถึงขนาดนี้ยางมะตอยต้องเรียกแม่นะจะบอกให้!!!!”
“……………………………………………..”
“……………………………………………..”
“เถียงไม่ออกใช่มั้ยก็พี่พูดเรื่องจริงทั้งนั้น?…เบื้องหลังของแต่ล่ะคนเป็นยังไงบ้างทั้งสองก็รู้อยู่แก่ใจดี”
“คือว่า…”
“แคท!!…อย่าออกปากแก้ตัวแทนเชียวในเมื่อความจริงมันฟ้องอยู่ทนโท่…เธออาจไม่รู้แต่ฉันรู้!!!…ฝนก็เหมือนกัน…อดทนอยู่ได้ยังไงช่างไม่สมกับเป็นน้องเลย!?…พูดมากอารมณ์ชักขึ้น”
“……………………………………………..”
“เช่นนั้นท่านพี่สุรีย์พรรณแลน้องนางหยาดฝนก็ได้โปรดย้ายออกมาพำนักอยู่กับพวกเราเถิด”
“แต่…หนูยังไม่อยากย้ายนี่~~…อีกอย่างม่ามี๊ก็ฝากฝังหนูกับพี่แคทไว้กับป้ากวาง…”
“น้านิภาเรอะ?…คุยง่ายน่า!!!”
“…พี่เซคกับน้องม่อนตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?”
“……………………………………………..”
“ช่วยบอกมาตามตรงได้ไหม?”
“ก็…ไม่มีอะไรซับซ้อน…แค่พี่อยากให้พวกเธอเลิกคบค้าสมาคมกับพวกคนหน้าไหว้หลังหลอกนั่นซะ!!!…นี่คือข้อเสนอของพี่กับม่อน…ทั้งสองลองเก็บไปคิดตรึกตรองดูดีๆไม่ต้องรีบร้อนให้คำตอบ…อ้อ!!…เพราะครั้งนั้นพี่เห็นว่าคุณน้านิภาเป็นธุระให้ด้วยตัวเองจึงไม่อยากทักท้วงแต่ครั้งนี้คงต้องขอยุ่งซักหน่อยละ”
“ที่แท้พี่เซคก็เกลียดพวกเขาทุกคนเหมือนคุณป้า”
“แล้วเคยบอกชอบซะเมื่อไหร่จ๊ะ?”
“ม่อนก็หาได้เคยกล่าวเช่นนั้นไม่เจ้าค่ะ”
“6 เดือนมันนานมากเกินพอแล้ว…พวกเราจะทำให้แคทและฝนย้ายออกจากรังฮาเร็มของไอ้ผู้ชายบ้ากามนั่นให้ได้!!!!”
“……………………………………………..”
“……………………………………………..”
“ไปๆ…ไปลงนรกซะเถอะที่รัก!!!”
“โห~~…เสียงเรียกเข้าแต่ละเพลงเหลือกินจริงๆ”
“รุ้งเหรอ?…มี’ไรอ่ะ?”
“……………………………………………..”
“อื้อเข้าใจล่ะ!!…พี่แคท…รุ้งโทรมาบอกว่าเกิดเรื่องแล้วค่ะ”
“เรื่องอะไร?”
“ยัยจีถูกคนทำร้ายที่โรงฝึกชองมินเวลานี้กำลังถูกนำตัวส่งโรง’บาล”
“รู้ตัวคนร้ายมั้ย?”
“รุ้งบอกว่าเป็นผู้หญิงวัยรุ่น”
“ผู้หญิง?”
“นอกจากยัยทอมวิตถารแล้วคนที่มาฝึกก็โดนเล่นงานไปด้วย…เมื่อสักครู่ใหญ่นี่เอง”
“จีหรือ?…เหมือนพี่เคยได้ยินแฮะ”
“เจ้าค่ะ”
“เธอคือคนที่ฝนจะประลองด้วยในอีกสองวันนี้แต่ดันถูกตัดหน้าไปซะแล้ว…ฮึ!!…งวดนี้โดนลูบคมถึงถิ่นเชียว”
“…………………………………………….”
“ว่าไงรุ้ง?…จริงเหรอ!?…ได้ยินมาไม่ผิดนะ?”
“…………………………………………….”
“พี่ๆทั้งหลายคะ…เพื่อนฝนบอกว่า…คนร้าย…”
“?”
“เป็นใครก็พูดมาสิจ๊ะ…ทำไมทำหน้าแปลกๆ?”
“คนร้ายรูปร่างสมส่วน…พกอาวุธยาวคล้ายไม้พลองพันด้วยผ้าสีดำและในมือถือลูกแก้วสองลูก…สีผมคล้ายลายเสือโคร่งหน้าตาไม่น่าคบแววตาดุร้าย”
“เดี๋ยว!!…เดี๋ยวนะ!?…ไม้พลองพันผ้า…สีดำ…มือ…ถือลูกแก้ว”
“สีผมคล้ายลายเสือโคร่ง…แววตาดุร้าย”
“…………………………………………….”
“…………………………………………….”
“น้องอ๋อม!!!!”
“นี่…นี่มันอะไรก๊าน~~~”
“ฮ้าย!!!!!!…ตก…ตกลงคนร้ายเป็น…แม่…แม่เสือโหดนั่นหรอกเร๊อะ?”
“เธอมารู้จักกับจีได้ยังไงกัน?”
“ฝนก็ไม่รู้จ้ะแต่รุ้งยืนยันหนักแน่นเพราะน้าของเธออยู่ที่โรงฝึกด้วย”
“ยัยบ้าเอ๊ย!!!…พอข้อมือหายเจ็บปุ๊บก็ออกไปหาเรื่องชาวบ้านชาวช่องปั๊บ…จีที่ว่าเนี่ยเข้าโรงพยาบาลไหน?…อ้อ!!…ชื่อจริงล่ะ?”
“โรงพยาบาลในมหาวิทยาลัยแหละค่ะ…ส่วนชื่อจริงก็กัลยา…”
“กัลยาๆ…ชื่อคุ้นเหลือเกิน…ฉันต้องเคยเห็นเคยได้ยินมาก่อนแน่…เอ–…ที่ไหนๆๆ”
“…………………………………………….”
“ใช่แล้ว!!!…ในสมุดรวมรายชื่อและประวัติกิ๊กของเจ้าเอกคเชนทร์…จีคนนี้มีน้องสาวต่างแม่อยู่ใช่มั้ย?”
“รู้สึกจะเป็นอย่างนั้นค่ะ”
“งั้นก็ชัดเลย~~…ชัดเลย!!!”
“อะไรหรือเจ้าคะ?”
“ถามว่าอะไร?…ก็ยัยผีบ้าเริ่มจะออกกวาดล้างบรรดากิ๊กของน้องชายตัวดีแล้วน่ะสิเจ้าแมวหลงทาง–”
“เดี๋ยว!!…แคทว่าไม่น่าจะใช่ค่ะ”
“อย่าเพิ่งด่วนตัดประเด็นเพราะมันก็เป็นไปได้เหมือนกันไม่ใช่หรือไง?”
“…………………………………………..”
“แต่ฝนเห็นด้วยกับพี่แคทนะคะก็ยัยจีไม่ใช่กิ๊กของบอลหรอก…สองคนนี้เขาไม่กินเส้นกันอยู่…ใครๆที่คณะต่างรู้ดี”
“ใช่ค่ะพี่เซค…คำตอบแท้จริงมันยังซ่อนอยู่ที่อื่นซึ่งเราจะต้องรู้ให้ได้”
“แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วและป้อมคงจะรู้เห็นด้วยแน่…ให้ตายสิคิดอะไรกันอยู่นะถึงกล้าก่อเรื่องอุกอาจแบบนี้?”
“จะบอกคุณป้าหรือเปล่าคะ?”
“…อย่าเพิ่ง…เพราะพี่ชักไม่แน่ใจ…พวกเธอห้ามลืมเชียวนะว่าคุณแม่กับอ๋อมต่างมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน”
“พี่เซคอยากจะบอกเราว่าป้าเอ็มคือคนให้ท้าย…”
“ใช่…น้องฝนเข้าใจถูกต้องแล้วคนที่ออกอาการเต้นแร้งเต้นกามากที่สุดบางทีอาจเป็นพวกเรานี่เอง”
“…………………………………………..”
“ดีจริง…ดีจริงๆ!!!…เราอยู่พร้อมหน้ากันทีไรจะต้องมีเรื่องดีและก็เรื่องน่าปวดหัวผสมโรงด้วยร่ำไป”
……………………………………………………………………………………………………………………………..
…ส่วนในขณะนั้น…
“จากแยกนี้เลี้ยวขวาไปอีก 20 กิโลก็ถึงแล้วค่ะ”
“ถูกทางนะ?”
“แน่สิพี่–…แผนที่ก็เขียนไว้”
“ป้าว่า…หนูแคทเธอสงสัยเข้าแล้วถึงฝากให้พ่อบอลซื้อขนมเปี๊ยะ”
“เป็น…เป็นไปได้ยังไงครับ?…ผมไม่เคยแสดงพิรุธอะไรนะ!!!”
“ตาหนูคงไม่ทันรู้ตัวแต่หนูแคทกลับไม่พลาดรายละเอียดเพียงเล็กน้อย…ช่างเป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ”
“จริงด้วยครับ…หากจะตบตาคุณสุรีย์พรรณให้สำเร็จ…ทุกอย่างต้องเป็นไปตามธรรมชาติและไร้ช่องโหว่”
“หรือไม่ก็จงผิดพลาดให้น้อยที่สุดครับ”
“แต่ศิยังไม่เคยเห็นมีผู้ชายคนไหนทำได้ค่ะ”
“แม่นี่จะเก่งเกินคนไปแล้ว!!…เอ๊ะรึ?…รึว่าตอนทำตั๋วรถไฟหล่น!?”
“ลองเล่าทีสิจ๊ะ”
…พอผมบอกให้ป้าฟังแล้วเธอก็ตบเข่าผาง…อ่า–…ใจจริงอยากเปิดอกคุยเรื่องเมื่อคืนยิ่งกว่าเรื่องใดๆแต่ไม่มีโอกาสอยู่กันตามลำพังเสียทีและโดยเฉพาะรอยจูบบนตัวที่ผมคาใจเหลือเกินว่าเป็นฝีมือของพี่สาวพ่อหรือไม่?…
(นิ่งมาก…ตั้งแต่เจอกันที่สถานีรถไฟจนถึงขณะนี้คุณป้าจะแสดงสีหน้าที่เคร่งขรึมอย่างกับมีอะไรอยู่ในใจที่ยังแก้ไม่ตกเกือบตลอดเวลาเหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อคืนซึ่งทำให้เรารู้สึกเกร็งไม่กล้าสบตาหรือเอ่ยวาจาหยอกเย้าด้วย)
“แค่นี้ก็เพียงพอมากแล้ว…ที่หนูแคทมีนิสัยละเอียดรอบคอบกับจับพิรุธคนเก่งเพราะนอกจากมีแม่ที่ลูกเล่นแพรวพราวแล้วพ่อก็ยังเป็นนายตำรวจจอมเก๋าอีกต่างหาก”
“แม่ที่มีลูกเล่นแพรวพราว…อานิภา?”
“ถ้าอยากรู้ว่าอาคนนี้สมัยก่อนเป็นยังไงก็ดูหนูฝนได้เลยเพราะถอดแบบกันมาแทบจะทุกกะเบียดนิ้ว”
“มันจะเป็นไปได้ไหมครับป้า?…ที่พี่แคทฝากซื้อเพราะเข้าใจว่าผมไปลำพูนจริงๆ”
“40 ต่อ 60 จ้ะ”
“……………………………………………”
“40 คือเชื่อโดยไม่มีเป้าหมายแอบแฝงแต่จริงๆแล้วอาจต่ำกว่านี้เพราะอีกฝ่ายคือหนูแคท”
“โธ่~~…อุตส่าห์ระวังแล้วยังพลาดจนได้!!”
“ยังมีทางแก้ไข…ศุกร์…โทรหาคุณจิรายุทธ”
“ครับ”
“…………………………………………….”
“ค่ะฉันเอง…คือมีเรื่องขอให้คุณช่วยหน่อยน่ะค่ะ”
“…………………………………………….”
“…………………………………………….”
“ค่า~~…ขอบคุณมากนะคะ…ไว้มีโอกาสจะตอบแทนอย่างงามแน่นอนค่ะ”
“เป็นไง…ครับ?”
“ก็สำเร็จสิจ๊ะ…ขากลับพ่อบอลแวะรับขนมเปี๊ยะเจ้าอร่อยนี่ไปได้เลย”
“วิเศษจริง!!…ถ้าไม่ได้ป้าเอ็มช่วยล่ะก็ผมแย่แน่ๆ”
“เป็นความรับผิดชอบของป้าอยู่แล้ว”
“คุณจิรายุทธที่ว่านี่คือ…”
“กิ๊กเก่าสมัยป้ายังสาว”
“ฮ้า!!!!”
“ตกใจอะไร?…ยี่สิบสามสิบปีก่อนป้าเนื้อหอมจะตาย…มีแต่หนุ่มๆตามจีบตามขอแต่งงานจนหัวกะไดบ้านเนี่ยไม่เคยแห้งสักวัน”
“แหม่!!!…มีกงมีกิ๊กกับเขาด้วยนะครับ”
“ตาหนู…น่าจะดีใจสิจ๊ะที่มีป้าสุดสวยเสน่ห์แรงไม่สร่างซา…ไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปีก็ยังมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เฝ้าตามจีบตรึม”
“ไม่เห็นน่าดีใจตรงไหน?”
“…………………………………………….”
“…………………………………………….”
“…………………………………………….”
“…………………………………………….”
…ป้าเอ็มมองแล้วก็ยิ้ม…เฮ่ย!?…อย่า…อย่าบอกนะว่าเรากำลังหึงเธอน่ะ?…คงจะไม่ใช่น่า–…แต่ทว่า…ความขุ่นข้องหมองใจนี่มันคืออะไรกันแน่ล่ะ?…
………………………………………………………………………………………………………………………………….
…เกือบหนึ่งทุ่มจึงมาถึงบ้านตากอากาศซึ่งทีแรกผมตั้งใจจะลงเล่นน้ำที่ลำธารด้านหลังแต่เกิดเปลี่ยนใจซะก่อนเพราะรู้สึกล้าจากการเดินทางและมันค่ำแล้ว…
“ราคาเท่าไหร่เนี่ย?…ทั้งตัวบ้านและที่ดินไหนจะสวนไม้ดอกกับค่าก่อสร้างตกแต่งอีก…สงสัยหลายล้านชัวร์ๆ”
“ผมเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้ครับ…คืนนี้อากาศคงหนาวแน่แต่ที่นี่มีน้ำอุ่นด้วย…ตอนนี้เจ้าศุกร์กำลังตรวจเช็คอยู่และพวกเราจะลองอาบดูก่อน”
“ขอบคุณครับ”
“โอ้!!!…ไม่ต้องพูดครับกับผมหรอกเพราะคุณเอกคเชนทร์เป็นหลานชายของนายหญิงย่อมต้องเป็นเจ้านายคนหนึ่งด้วย”
“ได้ยังไงกัน?…ผมไม่ใช่คนถือตัวเจ้ายศเจ้าอย่างนะ”
“แต่คุณมีศักดิ์เทียบเท่าบุตรสาวของนายหญิงดังนั้นผมจึงต้องให้ความเคารพ…นี่คือสิ่งที่พวกเราสามคนยึดถือมาตั้งแต่เล็กแล้ว…ขอตัวก่อนครับ”
“……………………………………………..”
…จู่ๆก็จะมาให้ผมวางตัววางท่าเป็นเจ้านายคอยชี้นิ้วสั่งโน่นสั่งนี่ได้อย่างไร?…โตมาก็ไม่เคยมีคนใกล้ชิดคอยรับใช้ซะด้วย…
(ไปเดินยืดเส้นยืดสายดีกว่าเรา)
“งั้นเหรอ?”
“จะทำอย่างไรดีคะ?”
“ลูกสาวคนนี้ลงว่าทำอะไรแล้วจะไม่มีการเปลี่ยนใจกลางคัน…ฝ่ายโน้นเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
“ยังไม่ทราบข่าวที่แน่นอนค่ะ”
“…………………………………………….”
“ศิอยากเสนอความเห็นว่า…”
“ปล่อยเรื่องนี้ไป…ทำภารกิจของเราให้เสร็จสิ้นก่อน”
“ใช่ค่ะ…เอ่อ–…”
“หืม?”
“พี่เขาฝากมาถาม…ว่าตลอดเวลาที่อยู่นี่…”
“ยังไม่ถึงเวลาย่ะ!!…เพราะเมื่อก่อนกับปัจจุบันไม่เหมือนกัน…จะเอาความรู้สึกส่วนตัวมาทำให้เสียงานใหญ่ไม่ได้!!!”
“…………………………………………….”
“แต่…ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่ฉันต้องการแล้วก็จะลองคิดดูอีกครั้งก็ได้…ระหว่างนี้เธอก็ช่วยเป็นธุระแทนฉันที”
“ค่ะ”
…สองสาวนายบ่าวคุยเรื่องอะไรกันไม่รู้แต่ตอนที่ศิเดินสวนกับผมนั้น…เธอไม่สบตาด้วยและเอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียว!?…
………………………………………………………………………………………………………………………
“ถ้าพ่อบอลหิวก็กินก่อนนะ…อาหารทุกอย่างยัยศิเตรียมไว้ให้หมดแล้ว”
“ครับ”
“ป้าเพิ่งกินข้าวเมื่อตอนสี่โมงกว่ายังอิ่มๆอยู่”
“เมื่อกี้ศิมาคุยอะไรครับ?”
“…เรื่องทางบ้านนั้น…ลูกสาวของป้ายังไม่รู้เรื่องกันจ้ะ”
“เป็นเรื่องดีครับ…ทางผมก็เช่นกัน”
(โกหกสาว่ายังอยู่ในระหว่างเดินทางและกำลังกินข้าวเย็น)
“ดีแล้วๆ…ต่อไปเราสองคนจะได้…”
“?”
“เอ้า!!!…มาถึงขั้นนี้แล้วป้าก็ไม่ต้องการจะปิดบังตาหนูอีกต่อไป…จุดประสงค์ที่แท้จริงของการมาเที่ยวก็เพื่อเราป้าหลานจะได้สานความสัมพันธ์ต่อจากเมื่อคืน…รู้ไหม?”
“จริง…จริงเหรอครับ?”
“แต่ป้าจะรอให้อะไรๆมันลงตัวเข้ารูปเข้ารอยซะก่อน…เตรียมร่างกายไว้ให้พร้อมนะจ๊ะ”
(ดีใจจริงโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!)
“หากจะหาเหตุผลมาอธิบาย…คงเป็น…ป้าไม่ยอมน้อยหน้ากวางฤทัยกับศรีวิกาเด็ดขาด…ทีคนอื่นตาหนูมีอะไรด้วยได้แถมติดใจแล้วกับป้าแท้ๆจะเป็นคู่นอนของตาหนูไม่ได้เรอะไง?”
“เพราะกลัวแพ้หรือเปล่าครับ??
“ก็ถูกที่ป้าไม่อยากแพ้แต่มันแค่ส่วนเดียวจ้ะ…การต่อสู้ด้วยวิธีไหนก็ตามต้องมีความยุติธรรมจึงจะถือว่าใช้ได้?”
“ฉะนั้นเลยจะให้ผมตัดสิน?”
“ใช่…ตาหนูลองมาร่วมรักกับป้าสักครั้งก่อนสิ…งานนี้ไม่มีเสียมีแต่ได้กับได้ฉะนั้นอย่ามัวลังเลใจอีกเลยลูก…โอกาสงามๆแบบนี้ใช่จะหาได้ง่ายๆนะ”
(โอกาสงามๆรึ?)
“แล้วหลังจากนั้นพ่อบอลจะตัดสินเลือกฝ่ายไหนก็ตามแต่ใจ…ป้าพร้อมยอมรับได้เสมอ”
“………………………………………………..”
…ผมออกจากห้องด้วยความเบิกบานใจสุดขีดและแทบจะอดทนรอถึงพรุ่งนี้ตามที่ป้าเอ็มขอร้องไม่ไหวอีกแล้ว…
“ฮะๆๆๆ…มันต้องฉลองซะหน่อย…โอววววว…ได้ซดเบียร์เย็นๆเนี่ยชื่นใจจัง”
(ถึงข้อเสนอของป้าเอ็มนั้นดีเกินกว่าที่จะปฏิเสธได้แต่เราตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ย?…ไม่ผิดใช่มั้ย?…อื๋อ?)
…หูได้ยินเสียงมาจากผนังด้านข้างที่เป็นห้องอาบน้ำใหญ่ของบ้านหลังนี้ซึ่งนั่นคือเสียงของนายศุกร์กับนายเศก…อ๋อ!!…ก็เขาบอกจะลองอาบดูก่อนเพื่อเช็คความเรียบร้อยต่างๆให้ผมกับป้าเอ็มก่อนนี่นะ?…
“นายหญิงกับคุณเอกคเชนทร์ล่ะ?”
“ก็คงจะยังคุยกันอยู่ในห้องแหละจ้ะพี่”
“งั้นก็ทางสะดวกของเรา”
(ทางสะดวก?)
“ศิเอ๊ย!!!…เข้ามาอาบพร้อมกันเลย–”
“มาผูกสัมพันธ์น้องพี่กันเถอะ…พี่คิดถึงนมกับหีของเอ็งจะแย่อยู่แล้ว”
“รู้แล้วน่า~~…อย่าตะโกนได้ไหมเล่า?”
“!!!!!!!!!!!!!!!!”
…ได้ยินแค่เสียงไม่เห็นภาพทำให้หัวใจชักเต้นไม่เป็นจังหวะ!!!…ผมอาศัยรอยแตกของผนังไม้ใกล้ๆตู้เย็นเพื่อส่องดูความเป็นไปต่างๆ…อีกฝั่งหนึ่งนั้นสาวน้อยศศิธรเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาในสภาพนุ่งกางเกงชั้นในเนื้อผ้าลื่นสีครีมประดับลายดอกไม้ด้านหน้าโดยท่อนบนเปลือยเปล่าและเอาผ้าขนหนูคล้องคอ…เธอหยุดยืนท้าวเอวมองพี่ชายทั้งสองอย่างไม่รู้สึกจะเขินอายแต่อย่างใดสักนิด…
“เพิ่งมาถึงก็จะเอากันเลยนะพี่ๆ…ถ้าคืนนี้ลมปากอ่าวล่ะน่าดูแน่…จะเอาลูกปืนยัดดากซะ”
“วางใจเถอะอีน้อง!!!…พี่ชายเอ็งคนนี้ฟิตปั๋งแรงดีจะตายไป”
“อย่าดีแต่โม้ล่ะกัน”
“เสียดายที่พี่ดวงไม่มาด้วย?”
“ปล่อยให้มันเลี้ยงลูกอยู่บ้านน่ะดีแล้ว”
“ก็จะได้ครบคู่…ไม่ใช่อะไรหรอก”
“นานๆเล่นชายสองหญิงหนึ่งจะเป็นไรไป?”
“โธ่~~…หวงเมียก็ยอมรับมาเถอะพี่”
“หวงบ้าอะไรวะศุกร์?…เอ็งก็เคยล่ออีดวงตั้งหลายครั้ง…ขานั้นแรกๆก็ไม่ยอมแต่พอโดนรุมเข้าไปทีเดียวดันเสือกติดใจขอให้ข้าชวนเอ็งด้วย”
“จะเถียงกันทำไมเนี่ย?…ศิก็ไม่มีปัญหาอะไรสักหน่อยแถมเย็ดสองรุมหนึ่งเสียวสนุกออก…ก่อนพี่เศกแต่งงานกับพี่ดวงเราสามคนก็เอากันบ่อยๆ”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
…อะไร!!!!!!!!!…ที่ผมได้ยินอยู่ในขณะนี้มันคืออะไรกัน?…นี่…นี่หูไม่ได้ฝาดไปใช่มั้ย!?…พี่น้องท้องเดียวมีความสัมพันธ์ทางเพศกันอย่างงั้นเหรอ?…
(แล้วป้าเอ็มได้รู้บ้างหรือเปล่าว่าคนใกล้ชิดของเธอ?…)
“นายหญิงจองคุณเอกคเชนทร์อยู่แล้ว…ยังไงสองคนนี้ก็ต้องลงเอยกันแต่จะเป็นเวลาไหนเท่านั้นนะคะ”
“เท่าที่พวกเราเห็นในโรงแรม…คุณเอกคเชนทร์ก็เก่งไม่เบาทีเดียว”
“แต่คราวนี้เป็นนายหญิงนะพี่เศก…คงไม่ง่ายแน่…ที่สำคัญก็คือความอึดน่ะ”
“ใช่ค่ะ…อย่าเอาพวกคุณกวางฤทัยมาเปรียบเทียบด้วยเลยเพราะมันต่างกันมาก”
“พวกเอ็งลองคิดดูซี่~~…ถ้ายังผ่านนายหญิงไม่ได้แล้วคุณเอกคเชนทร์จะสามารถทำอะไรกับคุณหนูทั้งสี่ได้เล่า?…มีหวังถูกคุณเธอคนใดคนหนึ่งจับตอนแก้โมโหเพราะอารมณ์ค้างแหงๆ…สุริยะโลหิตเชียวนิ!!!”
(สุริยะโลหิต!?)
“ผู้หญิงตระกูลนี้แปลกชะมัด…อย่างเช่นคุณหนูใหญ่ถึงได้เบี่ยงเบนทางเพศไปเลยไงเพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนจะทำให้เธอถึงใจได้สักที…แหม~~…น่าจะลองเรียกพวกเราเข้าไปรับใช้สักครั้งจะได้พิสูจน์คำร่ำลือนั้น”
“พี่เศกก็แค่อยากล่อหีคุณหนูใหญ่ล่ะว้า~~”
“รึเอ็งไม่อยากวะ?…ลองแหลมาสิข้าจะถีบให้กระเด็น!!!”
“สองคนนี้นี่!!”
“ส่วนเอ็งก็น่าจะช่วยพวกพี่บ้าง…ไม่แน่ว่าอาจช่วยคุณหนูใหญ่ได้”
“หนูกล้าพูดซะที่ไหนกันเล่า?…พวกผู้ชายน่ะเดี๋ยวนี้คุณหนูใหญ่แม้แต่จะชายตามองก็ยังไม่ทำเลยแถมชอบนัดสาวออกไปพบกันบ่อยด้วยๆ…นักศึกษาก็มีพยาบาลก็ด้วย…เอ่อ–…แม่บ้านสวยๆหน้าตาดีก็ไม่เว้นฉะนั้นพวกพี่อย่าฝันดีกว่าเพราะมีแต่จะโดนจับตอนซะเปล่าๆ”
“ปากนะเอ็ง!!!”
“ศิพูดจริง…พี่ๆผ่านด่านนายหญิงให้ได้ซะก่อนเถอะค่ะค่อยมาขันอาสา…เป็นคนพูดเองแท้ๆนะ”
(ผ่านด่าน?…ผ่านด่านอะไรกัน?)
“เฮ้อ!!…คุณหนูเซคน่าจะเกิดมาเป็นผู้ชายซะแต่แรกนะเนี่ย…เป็นผู้หญิงแต่ตัวจริงๆ”
“เลิกนินทาเจ้านายได้แล้ว!!!…ส่วนครั้งนี้เราสามคนก็ให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่เถอะค่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ…เอ็งอยากช่วยคุณเอกคเชนทร์ตัวต่อตัวก็บอกมาตรงๆ”
“เอ๊ะพี่เศกเนี่ย!!!”
“ก็มันจริงนี่หว่า–…เอ็งน่ะหมายตาคุณเอกคเชนทร์อยู่แล้วจะรอต่อคิวจากนายหญิง…จริงเปล่า?”
“พี่ศุกร์บ้า!!…ไม่พูดด้วยแล้ว!!!”
“เขินๆๆ…มะ!!…ถ้าจะไม่พูดก็เปลี่ยนมาดูดจู๋ให้ทีว่ะ”
“เดี๋ยวจะดูดให้น้ำเงี่ยนหมดกระโปกเลยคอยดูสิ!!!”
“ศุกร์…อยู่…อยู่ที่นี่พวกเราจะได้เอานายหญิงไหมวะ?…ข้าอยากรู้แต่ไม่กล้าถาม”
“คง…ไม่มั้ง?…ก็เธอจะเอาคุณเอกคเชนทร์ทำผัวอยู่ร่อมร่อ…แล้ววันๆคงจะไม่ทำอะไรกันนอกจากช่วยแนะแนวติววิชาใต้สะดือให้หลานชายสุดรักสุดหวงน่ะแหละ”
“อืมมมมมมมมมมมม…นั่นสิ–…เย็ดใคร…ก็คงจะไม่มีความสุขเท่ากับได้เย็ดหลานชาย…หัวแก้วหัวแหวน…เสีย…เสียดาย”
“เรายังมี…น้องสาวที่แสนดีอยู่ทั้งคนจะเสียดายไปทำไม?”
“เฮ่ย!!!…เอ็งก็รู้ดีว่าของนายหญิงน่ะสุดยอดขนาดไหน?…คราวก่อนข้าเย็ดหีไม่ถึงนาทีน้ำเงี่ยนพุ่งกระฉูดหน้าตาเฉย”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
(อะไรนะ!!!!!!?…ปะๆๆๆ…ป้า…ป้าเอ็ม…กะๆๆๆๆ…กับ…กับนายเศกเคย…เคย…)
“ใช่…แต่เราไม่ได้ถูกเรียกรับใช้ซะนานมันเลยเกร็งแล้วก็ลมปากอ่าวอย่างน่าขายหน้า…เหตุผลน่าจะพอฟังขึ้น”
“เอ–…พี่ศุกร์ล่อตูดนายหญิงไม่ใช่เหรอ?…ขายหน้าหนักกว่าพี่เศกอีก”
“ก็จู่ๆนายหญิงโทรมาบอกว่าเดี๋ยวไปช่วยคลายเหงาให้ที…พี่ก็ตื่นเต้นน่ะสิ!!!…กระเด้าควยเข้าๆออกๆไม่ทันจะถึงสิบครั้งก็เงี่ยนแตก…เฮ้อ~~”
(นะๆๆๆ…นาย…นายศุกร์ก็อีกคนด้วยงั้นเรอะเนี่ย!?)
“หึ!!…หนูเลยพลอยเดือดร้อนไปด้วย”
“อะไรฟะ!!…เอ็งตีฉิ่งกับนายหญิงจนเสร็จไปไม่รู้กี่ครั้งเนี่ยนะเดือดร้อน!?”
(ทั้งช็อคทั้งอึ้งกิมกี่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก!!!…มะ…แม้…แม้กระทั่งสาวศิ…โอ๊ย~~…จะเป็นลม!!!!)
“แต่ยังไงซะคุณเอกคเชนทร์ก็ไม่โดนด่าอย่างเราหรอกเชื่อสิ”
“งั้นจะคอยติดตามดูป้าเอาหลานชายเป็นผัวอย่างลุ้นระทึก”
“นี่–…แต่ก่อนอื่นช่วยสนใจตรงหน้านี้จะดีกว่ามั้ยคะ?…ใช้ให้น้องสาวถอกควยแล้วตัวเองมัวแต่นั่งบ่นแข่งกันอยู่ได้…กลัวกันจริงนะจะไม่ได้เอาหีเอาตูดนายหญิงเนี่ย?”
“เออสิ!!!”
“เมื่อกี้…หนูลองถามนายหญิงแล้ว…ท่านบอกยังไม่ถึงเวลาน่ะและก็ระหว่างนี้ให้หนูทำหน้าที่แทน”
“ช่วยไม่ได้นะ–”
“ดังนั้นหากพี่ๆเงี่ยนก็มาเย็ดกับศิไปพลางๆก่อน…เข้าใจไหม?”
(“ยังไม่ถึงเวลาย่ะ!!…เพราะเมื่อก่อนกับปัจจุบันไม่เหมือนกัน…จะเอาความรู้สึกส่วนตัวมาทำให้เสียงานใหญ่ไม่ได้!!!”
“………………………………………………..”
“แต่…ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่ฉันต้องการแล้วจะลองคิดดูอีกครั้งก็ได้…ระหว่างนี้เธอก็ช่วยเป็นธุระแทนฉันที”
“ค่ะ”)
…ในที่สุดก็เข้าใจความหมายนี้โดยแจ่มแจ้งแล้ว…ผมแทบทรงกายไม่อยู่จะทรุดเสียให้ได้!!!!…ความจริงที่น่าตื่นตระหนกได้ถาโถมเข้าใส่อย่างไม่หยุดยั้งทั้งกรณีพี่น้องร่วมสายเลือดแอบลับลอบได้เสียกันซะเองรวมไปถึงเรื่องที่นายเศกและนายศุกร์เคยร่วมประเวณีกับคุณป้าของผมมาแล้ว(สาวศิก็เคยบรรเลงดนตรีไทยกับนายหญิงของตัวเองอีกต่างหาก!?)…
“ขนาดคนอื่นยังได้เย็ดแล้วเราที่เป็นถึงหลานชายแท้ๆก็ต้องได้เย็ดป้าเอ็มบ้างสิวะ!!!…เป็นไงเป็นกันจะไม่มีการลังเลใจอีกต่อไปแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!”
……………………………………………………………………………………………………………….
…มั่นใจแล้วก็ลุยเลยสิเจ้าบอลเอ๋ย~~…จงเปิดโลกใบใหม่ในตัวของนายซะ!!!!!!…Fuck Non Stop!!!!!!!!!!!!!…
………………………………………………………………………………………………………..
