ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 82
“ฉันเคยเตือนเธอแล้วว่ามิให้ปริปากพูดอะไรออกไปทั้งนั้น!!!”
“คุณ…คุณนิดได้โปรดยกโทษให้มีนด้วยแต่…แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วนี่เจ้าคะ…มิสู้…”
“เหลวไหล!!…มันจะดีได้อย่างไร?…ก่อความผิดขึ้นแล้วยังจะแก้ตัวอีก!!!”
“เอาน่ะๆ…นิดอย่าเพิ่งโมโห…เป็นแบบนี้ก็สนุกดีมิใช่หรือ?”
“จะสนุกได้อย่างไรกันเจ้าคะใน
เมื่อตัวตนของคุณหนูกำลังถูกคุกคาม?…แม้จะรู้เพิ่มขึ้นสักเพียงหนึ่งคนก็ถือว่าอันตรายมากนะเจ้าคะ!!”
“ฮึๆๆ…ในเมื่อเป็นเช่นนี้ให้ผู้คนรู้จักชื่อของอ้อก็ดีเหมือนกัน”
“คุณหนู”
“ตัดสินใจล่ะ!!!…ต่อไปนี้คุณหนูอ้อจะมิปิดบังโฉมหน้าแต่ก็จะมิออกไปสรวลเสเฮฮากับผู้ใด”
“หมายความว่า…”
“ใช่…ถ้ามีผู้ใดไต่ถามพวกเธอก็จงบอกไปเถิดว่าฉันชื่ออ้อหรือชื่อจริงคือ…สุรีย์วรรณ วิษณุมนตรี…น้องสาวฝาแฝดของท่านพี่สุริยาววรณ…จำไว้ให้ดีนะนิด…ใครมาสอบถามก็จงพูดเช่นนี้”
“อะ…เอาจริงหรือเจ้าคะ?”
“ฉันคิดว่ามีนหาได้มีเจตนาร้ายดอก…นางแค่ต้องการจะช่วยแก้ไขปัญหาเท่านั้นเองแลฉันก็ถูกใจวิธีนี้ซะด้วย”
“ลูกคนนี้…ยังเลือกใช้วิธีที่สุ่มเสี่ยงเป็นประจำเลย”
“ท่านแม่เจ้าคะ…การสยบข่าวลือด้วยวิธีประกาศออกไปให้รู้โดยถ้วนทั่วก็นับว่าได้ผลดีมิใช่น้อยเทียว”
“แม่รู้…แต่ผู้คนมีหวังได้สับสนแลเข้าใจผิดเพี้ยนมากยิ่งขึ้น”
“ชีวิตของหนูก็ผิดเพี้ยนมาตั้งแต่ต้นแล้วนี่เจ้าคะ”
“ลูกกำลังหมายถึงเขา?”
“เจ้าค่ะ…ท่านแม่คงจะมิเคยลืมเลือนเป็นแน่ว่าที่ชีวิตของลูกต้องยุ่งเหยิงผิดเพี้ยนไปถึงเพียงนี้ก็เพราะผู้ชายคนนั้น”
“แล้วที่มาตัดพ้อกับแม่…ตกลง…ลูกอ้อเกลียดเขาหรืออย่างไรกันแน่เล่า?”
“จะเกลียดหรือชอบก็มีความเป็นไปได้ทั้งนั้นเจ้าค่ะ”
“หากแม้แต่ลูกก็ยังนิยมชมชอบหลานบอลเช่นนี้เห็นทีแม่คงจะลำบากใจ”
“?”
“แม่อยากถามว่าลูกอ้อจะทำอะไรเป็นอันดับแรกเมื่อได้พบกับหลานบอล?”
“ท่านแม่ย่อมทราบดีอยู่แล้วเจ้าค่ะ…ก่อนอื่นเลยจะทำให้รู้ว่าตัวเขานั่นแหละคือต้นเหตุที่นำพาให้ชีวิตของลูกเป็นเช่นนี้”
“…………………………………………..”
…………………………………………………………………………………………………………………………….
“เป็นความจริงหรือขอรับ?”
“จ้ะลุง…อชินีสุราลัยถือเป็นคู่ปรับของหนูเลยนะเพราะนางมีนิสัยโมโหร้ายมาก…ไม่ชอบใจใครก็จะแสดงฤทธิ์ออกจากปากอย่างนี้…ฮ่าห์!!!”
“…น้องรินพูดเกินจริง…ท่านลุงอย่าไปเชื่อนะคะ”
“หนูพูดเกินจริงตรงไหนเล่า?…เวลาอชินีสุราลัยสำแดงฤทธิ์แผ่นฟ้าผืนดินก็แทบจะพังทลายเชียวละ!!!”
“นั่นเพราะน้องมักจะไปยั่วให้นางโกรธอยู่เนืองๆ”
“ก็มันน่าไหมล่ะคะ?…แล้วที่จริงอชินีสุราลัยน่ะก็รักพ่อเอกคเชนทร์เหมือนกัน”
“!?”
“ไม่ใช่แค่รักธรรมดาแต่รักมากๆด้วย…หึ!…ทำเป็นแสดงร่างพยัคฆ์ทองต่อว่าหนูที่พาพ่อไปยังถิ่นที่อยู่แต่แท้จริงนางนั่นแหละที่อยากจะวิ่งเข้ามากอดพ่อแทบขาดใจ”
“ริน…นี่น้องก็รู้ด้วยหรือ?”
“…ไม่ได้มีแค่พี่รีย์ที่รู้จักนางสักหน่อย”
“เหตุใดท่านอชินีสุราลัยจึงมิเผยความรู้สึกที่แท้จริงล่ะขอรับ?”
“ง่ายมาก…เพราะอายไงล่ะลุง”
“จริงหรือขอรับท่านสุริยนนุจรินทร์?”
“…ใช่”
“หมายความว่าทำทีเป็นไม่ชอบไปอย่างนั้นแหละ…ลุงว่านิสัยนางเหมือนเด็กน้อยไหมล่ะ?”
“เอ่อ–”
“ฮะๆๆ…หือ?”
“?”
“…บริวารของอชินีสุราลัย?”
“สะ…เสือดาวนั่นน่ะหรือขอรับ?…ท่าทางน่าเกรงขาม”
“ข้าน้อยนำโองการแห่งท่านอชินีสุราลัยมาแจ้งต่อท่านสุริยนนุจรินทร์ขอรับ”
“…คงจะเป็นเรื่องสำคัญมากสินะ?”
“มีอะไรกันเหรอคะ?…ให้หนูรู้มั่งสิ”
“ขออภัยด้วยขอรับ…นายของข้าน้อยกำชับมาว่าให้แจ้งต่อท่านสุริยนนุจรินทร์เพียงผู้เดียวเท่านั้น”
“ทำไมพี่รีย์รู้แล้วฉันจะรู้ไม่ได้เล่า?…ไม่ยุติธรรมเลย!!!”
“เพราะนายของข้าได้เอ่ยถึงท่านวสันตะนุจรินทร์ว่า…ท่านน่ารำคาญหนวกหูและมักจะทำการตามแต่ใจตนมิยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น”
“หนอยแน่ะ~~…พูดถึงขนาดนี้เชียวเรอะ?”
“รินถอยออกไปก่อน”
“แม้แต่พี่ก็…”
“พี่จะบอกน้องภายหลังเอง”
“…ก็ได้…คอยดูนะคอยดูกลับไปต้องได้เห็นดีกัน…ฮึ!!”
“ท่านอชินีสุราลัยสั่งให้ข้าน้อยมาเรียนว่า…”
“………………………………………..”.
“เข้าใจแล้ว…กลับไปแจ้งให้อชินีสุราลัยทราบด้วยว่าสุริยนนุจรินทร์ขอขอบคุณ”
“เช่นนั้นข้าน้อยขอลาขอรับ”
“อะไรกันๆ?”
“…ความอยากรู้อยากเห็นของน้อง…สมแล้วที่อชินีสุราลัยออกปากว่าน่ารำคาญ”
“พี่รีย์ก็!!…อย่าเห็นดีไปกับสหายแล้วมารุมตำหนิน้องสิ…ว่าแต่มีอะไรกันแน่คะรีบบอกมาเร็วๆเข้า?”
“อชินีสุราลัยสั่งให้บริวารมาแจ้งข่าวว่าฝ่ายนั้นมีความเคลื่อนไหวไม่ปกติ…สถานที่ๆควรอยู่กลับไม่อยู่”
“ฝ่ายนั้นที่พี่รีย์หมายถึงคือ…”
“ถูกต้อง…เทพราชาทั้งสี่ที่สถิตอยู่อีกฝากฝั่งของขุนเขา”
“หนูไม่เข้าใจ…ที่ผ่านๆมาทั้งสองฝ่ายต่างไม่เคยวุ่นวายหรือยุ่งเกี่ยวกันแต่ทำไมครั้งนี้?”
“คงจะเหตุอะไรบางอย่างแน่”
“แม้จะไม่เคยมีเหตุกระทบกระทั่งแต่ก็ไม่ได้สนิทสนมและน้อยครั้งที่จะพบปะสนทนา…จริงด้วย!!…แต่ล่ะองค์มีอิทธิเดชเหนือกว่าน้องทั้งนั้นเลย…นี่พี่”
“?”
“ลองคิดในแง่ที่เลวร้ายที่สุดก็คือการเผชิญหน้ากันตรงๆ…พี่รีย์มีความเห็นว่าอย่างไรคะ?”
“ถ้ารวมอชินีสุราลัยด้วยทางเราจะมีสามส่วนทางนั้นมีสี่…ไม่ว่าจะมองในแง่มุมไหนทางเราก็เสียเปรียบ”
“แล้วใครคะที่มีความเคลื่อนไหวไม่ปกติกับสถานที่ๆควรอยู่กลับไม่อยู่น่ะ?”
“…เทพบดีผู้เป็นใหญ่ในหมู่มวลจตุบาทแห่งบูรพาทิศ”
“หา!?…งั้นก็เป็น…ผู้…ผู้ที่มีนามว่า…”
“หัสดินเทวนาถ”
……………………………………………………………………………………………………………………………
“แบบนี้ก็แย่สิ!!…แม่มีอะไรจะคุยกับบอลสักหน่อยน๊า~~”
“เป็นความลับที่แคทรู้ไม่ได้หรือไงคะถึงออกอุบายให้ไปซื้อของ?”
“เอ๊อะ!!!”
“หรือว่า…ถ้าหนูได้รู้แล้วมันจะทำให้แผนการล้มเหลว?”
“เอ้ย!!…ล้มเหลวอะไรกัน?…ลูกแคทคิดมากน่า–”
“ขอโทษครับ”
“หืม?”
“ผมเอาของที่คุณหนูแคทสั่งซื้อมาส่งครับ”
“ฮ้า!!!…นะ…นี่ลูกใช้ให้ตำรวจไปซื้อของงั้นเรอะ?”
(โอ้โห!?…ใช้สายตรวจไปซื้อของแล้วเอามาให้ถึงบ้านเนี่ยนะ?)
“ใช้ได้ที่ไหนกัน?…ถึงจะเป็นลูกน้องของพ่อก็ไม่สมควร…”
“ไม่เป็นไรครับคุณหญิง…ไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงอะไรเลย”
“ต้องขอโทษจริงๆค่ะที่ลูกสาวของดิฉันทำอย่างนี้”
“………………………………………….”
“ยัยหนู~~”
“?”
“เอาไปเลย!!!”
(อานิภาโยนตุ๊กตาแมวใส่ลูกสาวคนโตโดยที่พี่แคทมีท่าทางชะงักแต่ก็รับไว้ก่อนจะเดินมาคืนด้วยสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น)
“เลิกเล่นเป็นเด็กๆแล้วก็ได้เวลาไปทำงานซะทีนะคะ”
“ยังไม่จบหรอก!!…ออกเวรเมื่อไหร่แม่จะรีบกลับมาถามบอล…อย่าเพิ่งรีบนอนกันน๊ะ!!!”
…จากนั้นอานิภาก็แต่งตัวแล้วขับรถออกไปทำงานฝ่ายพี่แคทพาผมขึ้นไปที่ห้องของฝน…นี่จะต้องนอนในห้องผู้หญิงจริงๆหรือเนี่ย?…
“โห~~…ห้องสวยชะมัดแถมมีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วย”
“รีบจัดข้าวของกับเปลี่ยนชุดซะจะได้ลงไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนสักที”
“ห้องพี่อยู่ตรงไหนเหรอ?”
“ก็ถัดไปนี่ไง…ทำไม?…กลางคืนจะแอบย่องเข้าห้องพี่รึ?”
“ผม…ผมเปล่า…แค่ถามดูเฉยๆแต่ว่า…”
“?”
“อยู่บ้านนั้นมีน้องฝันกับน้องมีนอาบน้ำให้แต่มาที่นี่…”
“งั้นเธอคิดว่าจะมีใครอื่นหึ?”
“จุ๊ๆๆ…สุดยอดไปเลย!!!!”
“จะง่ายไปมั้ง?…ลองทำอะไรทะลึ่งๆกับพี่รับรองเธอโดนไม่ใช่น้อยแน่ย่ะ!!”
(ฮื๊อ~~…คอยดูให้ดีล่ะกันคนสวย!!!…โอกาสมาเคาะที่หน้าประตูแล้วจะปล่อยให้หลุดลอยงั้นหรือ?…มีหวังโดนดูถูกแย่เลย!!…เปลี่ยนชุดเสร็จนั่งรอบนเตียงแค่เดี๋ยวเดียวพี่แคทก็ปรากฏตัว)
“เอ๊ะ!?…นุ่งผ้าเช็ดตัวแต่ทำไมพี่ยังใส่ยกทรงอยู่ล่ะครับ”
“ก็เพราะรู้น่ะสิว่าเธอคิดจะทำอะไร?”
“ฮึ่ย~~”
“ส่วนท่อนล่าง…ก็…”
(คุณ…คุณพระช่วย!!!…ญาติสาวผู้พี่ถลกปลายผ้าขนหนูบริเวณบั้นท้ายขึ้นจนเห็นกางเกงในสีฟ้าที่เหมือนกับสีของยกทรง)
“เพราะฉะนั้นเสียใจด้วยนะจ๊ะที่พี่จะไม่ถอดให้เธอเห็นอะไรดีๆหรอก”
…ไม่!!!…มาถึงขั้นนี้แล้วยังไงก็ไม่ยอมอยู่นิ่งเด็ดขาดเพราะไม่ใช่แค่หญิงสาวจะหันหลังเลิกผ้าขนหนูโชว์แก้มก้นแต่ยังขยิบตาให้ผมเป็นเชิง “ท้าทาย” อีกซะด้วย!?…
