ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 56

ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 56 “กรรมนั้นคืนสนอง!?”

 …ช่วงเวลาตีหนึ่งก่อนจะเกิดเหตุ “ร้ายแรง” กับพระเอกของเราราวๆชั่วโมงกว่าก็มาดูความเป็นไปของพี่น้องคนอื่นๆกัน…เริ่มจากที่บ้าน “จัตุรัสชุมนุม” …

“คุณสุรีย์พรรณยังไม่นอนหรือคะ?”
“…ฉันมาเข้าห้องน้ำ…แล้วเธอ?”
“ศิโทรหาคุณศรรัตน์ค่ะ”
“เวลาป่านนี้ยังมีอะไรอีก?”
“………………………………………”

“เป็นเรื่องที่พูดไม่ได้รึ?”
“คือ…คุณศรรัตน์และคุณศรโกเมนจะมาที่นี่ค่ะ…ความจริงน่าจะมาถึงก่อนสามทุ่มแต่นี่ตีหนึ่งแล้วนายหญิงเลยสั่งให้หนูโทรถาม”
“เอาเถอะ…จะมาด้วยเหตุผลอะไรฉันพอเดาออกแต่มีอย่างหนึ่งที่คิดเท่าไหร่ๆก็ไม่เข้าใจสักที”
“?”
“วันก่อนที่หอพักของบอล…จำที่ฉันถามเธอได้หรือเปล่า?”
(“แกมีความภักดีกับไอ้สารเลวนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ในเมื่อเจ้านายของแกก็มีอยู่?…สิ่งที่พวกแกสามพี่น้องกำลังกระทำคือการทรยศเนรคุณ!!!)
“คะ…คือว่า…”
“พอพี่เซครู้ก็สงสัยเช่นกันเพียงแต่ยังไม่เรียกพวกเธอไปถาม…ตอบหน่อยได้มั้ยว่าเป็นเพราะอะไร?”
“………………………………………….”
“ฉันจำได้นะว่าทั้งสามคนไม่รู้จักบอลเป็นการส่วนตัวมาก่อนแล้วจู่ๆก็เอาตัวเข้าปกป้องเขา…นั่นเป็นสิ่งที่ฉันประหลาดใจมาก…โดยเฉพาะเธอที่อาจจะถึงขั้นยอมสละชีวิตเพื่อบอลได้”
“นั่น…นั่นเพราะคำสั่งของนายหญิงค่ะ”
“…จริงหรือ?”
“หนูไม่กล้าโกหกคุณสุรีย์พรรณค่ะ…ทุกถ้อยคำล้วนเป็นความจริง…นายหญิงสั่งพวกเราว่าคุณเอกคเชนทร์จะเป็นนายใหญ่คนต่อไปดังนั้น…”
“…พูดเอาเองอยู่ฝ่ายเดียว”
“คะ?”
“อย่าว่าแต่ฉัน…แม้กระทั่งเจ้านายที่แท้จริงของเธอก็ไม่ยอมรับผู้ชายคนนั้น”
“หากตาหนูไม่ได้เป็นงั้นก็ไม่มีใครจะได้สิทธิ์นี้”
“คุณป้า…”
“นายหญิง”
“อ๋อมว่ายังไง?”
“ติดธุระเลยมาช้าค่ะแต่บอกว่าจะเดินทางภายในคืนนี้”
“เวลาป่านนี้คงต้องให้คนที่นั่นมาส่ง…เธอไปนอนได้แล้วล่ะ…ขอบใจมาก”
“ค่ะ”
“สำหรับคำถามของหนูแคทเดี๋ยวป้าจะตอบให้เอง…ป้ามั่นใจเต็มร้อยว่าพ่อบอลจะได้ขึ้นเป็นผู้นำของวิษณุมนตรี…อย่างแน่นอน”
“ยังมีเอ้อีกคนนะคะ”
“ไม่ได้หรอกจ้ะและอีกอย่างเจ้าตัวก็บอกหลายครั้งว่าไม่เอาด้วย”
“แต่ว่า…”
“อย่าดื้อแพ่งต่อไปเลย…ผิดจากพ่อบอลก็ไม่มีใครอีก”
“หนูยอมรับเขาไม่ได้…หญิงสาวหลายคนต้องเสียน้ำตาก็เพราะเขาโดยเฉพาะพี่กุนผู้ที่มีบุญคุณต่อชีวิตหนู”
“เรื่องนั้นป้าก็รู้…ราวๆห้าปีก่อนตอนที่สันต์ถูกเพื่อนสนิทหักหลังและต้องเสียชีวิตไปหนูแคทก็เศร้าใจมากคิดจะฆ่าตัวตายตามแต่หนูกุนรีบเดินทางขึ้นไปลำปางแล้วคอยช่วยปลอบใจจนหนูแคทกลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง”
“ถ้าพี่กุนไม่มาช่วยเตือนสติ…แคทก็อาจจะคิดสั้นทำเรื่องบ้าๆไปแล้ว”
“นั่นก็ถือว่าน่ายกย่องแต่ไม่ควรเอามาปนกัน”
“?”
“หากพวกผู้หญิงบ้านนั้นทำตามเงื่อนไขของคุณยายได้ก็ถือว่าผ่านการทดสอบและสามารถไปอยู่กินกับพ่อบอลในฐานะอนุ”
“วะ…ว่าอะไรนะคะ?”
“ได้ยินไม่ผิดหรอกจ้ะ…อยู่กันโดยไม่จดทะเบียนสมรส”
“ไม่จริงน่า!!!…พี่กุนคือคนรักคนแรกของบอลฉะนั้นก็ต้องเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย!?”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ…อย่า ล้อเล่นไปหน่อยเลย–…นี่ถ้าไม่ใช่หนูแคทรับรองเดือดร้อนแน่…ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายที่ว่าคือลูกสาวของป้าต่างหาก!!…อ๋อมคือผู้หญิงที่จะเข้าพิธีแต่งงานกับตาหนูอย่างถูกต้องตามประเพณีไม่ใช่ลูกของกวางฤทัยหรือศรีวิการวมไปถึงใครหน้าไหนทั้งหมด!!!!”
“…คุณป้า”
“ยายเค้าอุตส่าห์ใจดีจะ ให้เข้าร่วมวงศ์ตระกูลแล้วยังมาเล่นตัวเรียกร้องไอ้โน่นไอ้นี่อีกงั้นก็ไม่ต้องได้รับอะไรแม้แต่สตางค์แดงเดียวล่ะกัน…เฮ้อ!!…ยายของหนูเนี่ยใจดีมากๆ”
“แล้ว…คุณป้าล่ะคะ?”
“ป้ารึ?…จะไม่มีเงื่อนไขอะไรให้หรอก…ยัยพวกนั้นต้องไปให้พ้นจากชีวิตตาหนูสถานเดียวเท่านั้น!!!”
“…………………………………………….”
…………………………………………………………………………………………………………………….

…เวลาเดียวกันที่หมู่บ้านโยนกทักษิณกับว่าที่เจ้าสาวของนายบอล(!?)…

“เสียท่ายัยน้าบ้าจนได้!!…แอบใส่ยานอนหลับในอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ในแก้วน้ำต่างหากจ้ะพี่…น่าจะเป็นตอนที่รินน้ำให้เรา”
“เจ็บใจนัก!!!”
“ป้อมก็พลอยติดร่างแหไปด้วย…น้านีย์ใจร้ายจัง~~”
“ว่าแต่แกมานั่งหัวโด่อยู่นี่ได้ไงวะ?”
“ฮึ!…มาคอยเฝ้าพวกเราน่ะสิคะจะมีอะไรอื่น?”
“…กระผมปฏิบัติตามคำสั่งของท่านแม่”
“เชอะ!!…เรื่องอุบายเล่ห์กลยกให้แม่แกคือต้นตำหรับ”
“ก็พอๆกับฝีมือแหละ…ไม่งั้นจะเป็นอาจารย์ของพวกเราได้เหรอ?”
(“มะ…มาทำอะไร?…จะมาซ้อมฉันอีกแล้วใช่มั้ย?”
“ใจร้ายเหลือเกิน~~…เหตุใดหลานศรบุษราคัมจึงมองน้าในแง่ร้ายเช่นนี้?”
“เฮ่ย!?”
“หวาๆๆ~~…พี่อ๋อมทำน้านีย์ร้องให้!”
“ไม่…ไม่ใช่เฟ้ย!!”
“เห็นน้าเป็นคนชอบความรุนแรงหรืออย่างไรกัน?…ที่มานี่ก็เพื่อแบ่งต้มข่าไก่บ้านให้หลานทั้งสองเท่านั้น”
“………………………………………..”
“………………………………………..”
“เอ่อ–…งั้น…งั้นฉันขอโทษที่เข้าใจผิด…คือมันระแวง”
“………………………………………..”
“หยุดน้ำตาร่วงซะทีเถอะน้า!…ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองทำผิด”
“เช่นนั้นน้าจะเอาไปใส่ชามในครัวจ้ะ”
“ไม่ต้องแบ่งใส่ถ้วยนั้นถ้วยนี้ให้วุ่นวาย…ป้อมยกหม้อข้าวกับจานชามมา…น้าก็กินกับพวกเรานะ”
“แต่น้าทานมาแล้ว…”
“ฮื่อ~~…กินข้าวกะลูกกะหลานไม่ใช่ใครอื่นสักหน่อย…ฉันรู้ว่าน้าเป็นคนกินจุฉะนั้นยังกินได้อีกแน่”
“ก็ได้จ้ะ”)
“อุตส่าห์คอยจับตาดูแท้ๆ…บอกมานะว้อยไอ้เอ้ว่าแกรู้เห็นเป็นใจด้วยหรือเปล่า!?”
“กระผมหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องแม้แต่นิดนะขอรับ!!…มาถึงก็เห็นทั้งสองหลับไปแล้ว”
“พี่อ๋อม!…เสื้อๆ”
“โว้ย!!…จะตีสองแล้วแต่ฉันยังต้องแก้ผ้าแก้ผ่อนเป็นชีเปลือยอีก…แกมองอะไรวะเดี๋ยวแม่ถีบกลิ้งลงใต้ถุนซะนี่!!!”
“โวยวายเอะอะมะเทิ่งมิกลัวชาวบ้านจะรู้หรือไงขอรับ?”
“ฉันไม่กลัวและก็ไม่อายด้วย!!”
“อย่างนี้เอง–”
“?”
“ก่อนกลับท่านแม่บอกกระผมว่าเธอหาได้มีความเป็นกุลสตรีแลมิอาจจะไปเป็นแม่บ้านแม่เรือนให้กับใครได้”
“ก็เลยวางยาเพื่อไม่ให้ฉันไปหาบอล?”
“แล้วป้อมเกี่ยวอะไรถึงโดนด้วยเนี่ย!?”
“ท่านแม่ห่วงใยทั้งสองนะขอรับ…เดินทางในยามค่ำคืนอาจจะเกิดอันตราย”
“ยังเห็นพวกเราเป็นเด็กอยู่อีกแถมชอบพูดเองเออเอง…ห่วงจะเกิดอันตรายก็พอฟังขึ้นแต่เอาเกณฑ์อะไรมาตัดสินว่าฉันไม่มีความเป็นผู้หญิง…กิริยามารยาท?…เชอะ!!…ไอ้ประเภทเงียบๆติ๋มๆอ่อนแอรึไม่ก็วี้ดว้ายดีแต่ร้องให้คนอื่นช่วยมันจะไปหาแดกอะไรกัน?”
“…………………………………….”
“ป้อมอาบน้ำแต่งตัว…เราจะไปหาแม่”
“โกหกอีกแล้วนะขอรับ”
“ยุ่งจริงโว้ยไอ้หมอนี่!!”
“อย่าขัดขวางกันอีกเลยน่า–…รู้ๆอยู่ว่ายังไงพี่เอ้ก็ห้ามไม่ได้”
“ข้อนั้นกระผมทราบแต่รอถึงรุ่งเช้าก่อนมิได้หรือ?”
“ไม่รอ!!…ที่จริงฉันจะไปหลังกินข้าวเย็นด้วยซ้ำ…ถ้าแม่แกไม่เล่นอะไรบ้าๆบอๆล่ะก็ป่านนี้ฉันเรียบร้อยกับบอลไปแล้ว!!!”
“จะมิสนใจในความห่วงใยที่ท่านแม่มีต่อเธอหรืออย่างไรกัน?”
“ถ้าห่วงนักแกก็ไปส่งพวกฉันสิ”
“กระผม?”
“ไปส่งให้ถึงบ้านจัตุรัสชุมนุมเลยนะจ๊ะพี่เอ้”
“……………………………………”
“ไม่งั้นหนูกับพี่ก็คงจะต้องนั่งรถเมล์ไปเอง”
“ฮืม~~…ท่านแม่ช่างคาดการณ์ได้แม่นยำนัก”
“?”
“ความจริงท่านสั่งกระผมมาแล้วว่าหากทัดทานมิได้ก็ให้ไปส่งทั้งสองที่บ้านจัตุรัสชุมนุมแลนอกจากนี้ยังพูดอีกว่า…”
“อะไรคะ”?
“กับคนหัวดื้อหัวรั้นก็ต้องปล่อยให้ไปพบเจอความลำบากด้วยตนเองจึงจะรู้สำนึกแลหุบปากไปเอง”
“ยัย…ยัยน้าบ้าหลอกด่ากันนี่หว่า!?…หาว่าฉันเป็นคนอวดดีรึ?”
“ใจเย็นๆจ้ะพี่…นับหนึ่งถึงสิบ”
“…น่าเห็นใจเอกคเชนทร์ที่มีพี่สาวเจ้าอารมณ์”
“ไอ้เอ้!!”
“อะ…อะแฮ่ม!!”
“…เจ้าสำบัดสำนวนทั้งแม่ทั้งลูก…ฝากไว้ก่อนเหอะ!!”
……………………………………………………………………………………………………………………..

…และในขณะเดียวกันที่โรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัย…

“ท่านพี่เจ้าคะ”
“เพิ่งจะนอนไปชั่วโมงกว่าๆเองตื่นซะแล้ว…มีอะไรจ๊ะ?”
“…มาตาม”
“พี่แค่ขึ้นมารับลมเย็นๆเดี๋ยวก็กลับไปนอน”
“แต่มิสมควรสูบบุหรี่นะเจ้าคะ…ม่อนห่วงใยสุขภาพของท่านพี่”
“โธ่~…บอกหลายครั้งแล้วว่าพี่เพิ่งจะสูบตอนย้ายมาอยู่ที่นี่น่า!…แค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ช่วยทำไม่รู้ไม่เห็นบ้างก็ได้”
“……………………………………..”
“ยามสามแล้ว…ไหนว่าจะไปหาเจ้านั่นไง?”
“…เขาตื่นอยู่”
“ดึกป่านนี้แล้วน่ะนะมัวทำอะไรกัน?…อ๋อ!!…คงจะเพราะกระสับกระส่ายไม่มีรูให้เสียบแก้เงี่ยนมั้ง?”
“ท่านพี่ใช้ถ้อยคำหยาบโลนอีกแล้วนะเจ้าคะ!?”
“น้องยังเป็นเด็กประถมหรือไง?”
“เอ๊ะ!?”
“ไม่ใช่ๆ…โตเป็นสาวเต็มตัวแถมหน้าอกก็ใหญ่เต็มมือนิ…ฮิ!…ไม่ใส่เสื้อในซะด้วย”
“ท่านพี่–”
“กางเกงในก็ไม่นุ่ง…เตรียมพร้อมทุกเวลาเชียวนะ”
“อย่าเจ้าค่ะ!…มิใช่ที่บ้าน”
“ไม่เป็นไรพี่ไม่ถือ…ขอแค่มีความต้องการจะเป็นที่ไหนก็ได้”
“มิทราบว่าเอาท่านพี่สุรีย์พรรณไปไว้ที่ใดเจ้าคะ?”
“หือ?”
“อย่างไรเสียน้องก็คงจะสู้ท่านพี่สุรีย์พรรณมิได้ดอก”
“แน่ะ!!…หึงพี่ใช่มั้ย?”
“………………………………………”
“แคทเค้าไม่รู้จะไปปลดปล่อยกับใครพี่เห็นใจก็เลยช่วยแต่ยังไงม่อนก็เป็นที่หนึ่งของพี่เสมอจ้ะ”
“มิต้องมาปากหวานเลยเจ้าค่ะเพราะลับหลังน้องท่านพี่ก็ชอบเล่นหูเล่นตากับหญิงอื่น”
“ก็แค่มองเฉยๆ”
“………………………………………”
“จริงๆนะ”
“เจ้าค่ะ”
“ชื่นใจพี่เหลือเกิน~~…เมื่อกี้เราคุยกันถึงไหน?…อ๋อ!…ความมักมากของเจ้าเอกคเชนทร์…อา–…ม่อนก็น่าจะช่วยสงเคราะห์ให้เจ้านั่นสักหน่อยนะ”
“ท่านพี่!!!”
“อย่าเข้าใจผิด…พี่หมายถึงว่าคืนนี้ม่อนไปหลอกมันให้จับไข้หัวโกร๋นหำจะได้เหี่ยวหดซะเลย…ฮ่าๆๆ…นี่แค่พูดเล่นอย่าทำจริงนะ”
“…น่าสนใจ”
“หือ?”
“เปล่าเจ้าค่ะ”
……………………………………………………………………………………………………..

…ส่วนทางด้านพระเอกของเรา…

“ดึกดื่นยังโทรมาจีบเค้าอีกเหรอ?”
“…ฉันนอนไม่ค่อยหลับเลย”
“ดีใจที่จะได้ไปอยู่บ้านใหม่?”
“เธอก็พูดเรื่อยเปื่อย”
“ฝนไปอยู่เป็นเพื่อนไหมล่า–”
“จะรบกวนเปล่าๆและขืนพี่เธอรู้ล่ะก็ฉันเละแน่”
“ไม่รู้หรอกเพราะไม่อยู่บ้าน”
“ไปไหน?”
“เจ๊ค้างที่บ้านอีกหลังน่ะ…แฮ่ม!!…ถ้าอยากเจอฝนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่…ไม่เกินสิบ…สิบห้านาทีก็ถึงโรง’บาลแล้ว”
“พูดเป็นเล่นรถก็ไม่มี…ไม่สิ…มีแต่เธอก็ขี่ไม่เป็นแล้วจะมายังไง?”
“เค้ามีวิธีของเค้าก็แล้วกันน่า–”
“อย่าลำบากเลย…พรุ่งนี้ก็เจอกัน”
“ที่ว่านอนไม่ค่อยหลับน่ะกลุ้มใจอะไรหรือเปล่า?”
“ก็…ไม่เชิง”
“…ยังคาใจกับเสียงของสาวปริศนานั่นใช่มั้ย?”
“ฝน”
“จ๋า~~”
“ฉันรู้ว่าเธอคนนั้นเป็นใคร”
“…สามพี่น้องบอกเรอะ?”
“อืม”
“รู้อะไรมั่ง?”
“แค่ชื่อจริงกับชื่อเล่นและนิสัยใจคออีกนิดหน่อย”
“…โฮ่~~”
“ตอนเด็กไม่เคยพบกันใช่มั้ย?…คือฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้เลย”
“ถูกแล้ว”
“เหตุผลคืออะไร?”
“ถ้าถามอย่างนี้ก็คงต้องคุยกันยาวนะแต่เอาสั้นๆก่อน…พี่ม่อนเป็นคนชอบเก็บตัวมาตั้งแต่เด็กเพราะมีปัญหาทางร่างกาย”
“ปัญหา…ทางร่างกาย”
“บอกก็ได้…ดวงตาของเธอไม่ดีมาแต่เกิด…ปัจจุบันก็คงมองอะไรแทบจะไม่เห็นแล้วล่ะ”
“มะ…มันจะเป็นไปได้ไงก็เมื่อเย็นนั่น!?…ตาเธอก็…เหมือนคนปกตินี่แถมเดินไปไหนมาไหนได้…”
“นี่ที่รักขา~~…คนๆนั้นที่ตัวเองเห็นน่ะไม่มีอะไรสักอย่างที่จะเป็นความจริงเลย…ชื่ออะไรเป็นใครมาจากไหนไม่รู้กับจะมีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่าก็ยังเป็นเครื่องหมายคำถามตัวเบ้อเร้อ!?…ไม่แน่นา–…ฝนที่กำลังคุยกับบอลอยู่นี่ก็อาจจะเป็นพี่ม่อนปลอมตัวมาก็ได้…เอิ๊กๆๆ”
…ยังจะมีแก่ใจพูดเล่นหัวกับผมอีกแน่ะยัยผีนี่…ไม่มีทาง!!!…ต่อให้จอมโจรลูแปงมาเองก็เลียนแบบสาวน้อยหยาดฝนนี่ไม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบแต่เมื่อกี้เอ่ยคำว่า “นี่ที่รักขา” พร้อมลากเสียงยาว…อูย~~…เสียวสันหลังวาบ!!!…
“เธอไม่สวยรึถึงไม่เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริง?”
“เหวอ!!…พี่ม่อนเนี่ยนะไม่สวย?…ถ้าเธอขี้เหร่ล่ะก็ฝนจะกลายเป็นผู้หญิงอัปลักษณ์ในบัดดลเลยนะเคอะ!!!”
“พูดเล่น…สาวๆตระกูลนี้มีแต่สวยน่ารักทั้งนั้น…คือฉันไม่เข้าใจ”
“ก็ไม่ต้องเข้าใจสิน่าปวดหัวเปล่าๆ…แอะๆ!!…ตัวเองสนใจพี่ม่อนเข้าแล้วใช่มั้ย?”
“บ้า!!…หน้าตาเป็นไงก็ไม่รู้แล้วมีเยี่ยงอย่างอะไรจะไปสนใจ?”
“ถ้าได้เห็นตัวจริงแล้วยังจะเสียงแข็งแบบนี้ไหมน๊า~~”
“ฉันไม่ใช่คนประเภทที่เห็นผู้หญิงแค่ครั้งเดียวก็จะเที่ยวไล่แจกขนมจีบนะเว้ย!!”
“แล้วเค้าจะคอยดู๊~~”
…หึ!…บางครั้งเถียงกับยัยเขี้ยวปิศาจก็สนุกดีเหมือนกันแต่ก็ถูกตรงที่น่าปวดหัวเปล่าๆถ้าจะคิดเรื่องของคนประหลาดลึกลับที่แม้แต่ใบหน้าก็ไม่ยอมเปิดเผยในเวลานี้…
“แสดงว่าไม่มีความจริงใจที่จะทำความรู้จักกัน…พอแล้ว…ราตรีสวัสดิ์”
………………………………………………………………………………………………………………..

“………………………………………..”
“………………………………………..”
“เฮ้ย!!?”
“อย่าส่งเสียง…อย่าขยับ”
“ไม่!!…ยะ…อย่าทำอะไรผมนะ!!!”
…ช่วงเวลาตีสามกว่าๆขณะที่ผมกำลังหลับสบายก็เกิดเหตุให้ต้องหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเพราะจู่ๆมีวัตถุบางอย่างมาจ่อที่คอหอย…
“คุณ…คุณต้องการอะไร?…ห้อง…ห้องนี้ไม่มีของมีค่า”
“หุบปาก!!”
“อะไร!?…จับ…จับผมมัดทำไม?…อุ!!”
“พูดอีกโดนเฉือนแน่!!!”
…ต่อให้ตกใจขนาดไหนแต่ผมทราบดีว่าถ้าไม่ทำตามก็อาจมีสิทธิ์อายุสั้นก่อนเวลาอันควรจึงต้องปิดปากเงียบกริบไม่กล้าแม้กระดิกตัว…คนๆนี้เอาเชือกที่เตรียมมาผูกแขนขากลางลำตัวผมตรึงไว้กับขอบเตียงอย่างแน่นหนาและยังอุดปากผมด้วยผ้าเช็ดหน้าอีก…ปล้นทรัพย์,ลักพาตัวเรียกค่าไถ่,ฆาตกรรม…ตกลงเขาจะทำอะไรกันแน่?…
(ลักพาตัวเรียกค่าไถ่ไม่น่าจะใช่เพราะจับเรามัดติดกับเตียงส่วนปล้นทรัพย์ก็เสียเวลาเปล่าเพราะที่นี่ไม่มีของมีค่าอะไรนอกจากเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวอีกนิดหน่อยเท่านั้น…เรียกพยาบาลดีมั้ย?…ไม่ได้ๆ)
“……………………………………..”
(งะ…งั้นก็ฆาตกรรมน่ะสิ!?…ไม่นะ!!!!…เราไปทำอะไรให้ใครแค้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?)
…บุคคลนิรนามรูดม่านที่หน้าต่างและเดินไปล็อคกลอนประตูห้องซึ่งปกติโรงพยาบาลเขาจะไม่ล็อคจากนั้นก็ปิดไฟในห้องน้ำกับไฟตรงประตู…พอเริ่มชินในความมืดก็เห็นว่าคนๆนี้แต่งชุดหมีสีดำสวมหมวกไอ้โม่งสีเดียวกันพร้อมคาดผ้าปิดปากอย่างมิดชิดจึงไม่รู้เลยว่าเป็นใครและมองไม่เห็นดวงตาของเขาด้วยซึ่งเข้าใจว่าอาจจะใส่แว่นตาดำปกปิดอีกชั้นก็ได้…
(รึจะเป็นคนที่เรารู้จักจึงอำพรางใบหน้าตนเองถึงขนาดนี้?)
“อีก…ชั่วโมงกว่าๆ”
…หืม?… อีกชั่วโมงกว่าๆก็ตีห้าซึ่งเวลานั้นพยาบาลจะเริ่มเข้ามาดูแลคนป่วยอย่างเช่นตรวจดูขวดน้ำเกลือหรือวัดไข้นี่นา!!…คนๆนี้รู้ว่าใครจะมาตอนเวลาไหนซึ่งก็อาจเป็นไปได้ว่าจะเป็นคนในโรงพยาบาลแห่งนี้…เขาเปิดไฟดวงเล็กตรงหัวนอนผมแล้วดึงม่านให้มาบังรอบเตียง…ผมชักสงสัยแล้วว่าตกลงเขาจะทำอะไรกันแน่?…
“เฮ้อ~~”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
(ผู้…ผู้หญิง!?)
…พอคนลึกลับนี่ถอดชุดหมีออกผมก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นผู้หญิงเพราะมีหน้าอกแต่ก่อนนั้นได้ยินเสียงถอนหายใจด้วย…ข้างในเธอสวมเสื้อแขนสั้นสีดำแต่ท่อนล่างนุ่งกางเกงในแค่ตัวเดียว…แสดงว่า…แสดงว่าเจ้าหล่อนมาเพื่อข่มขืนผมงั้นเรอะ?…
“อื้อๆๆๆ”
“อย่าดัง!”
“!!!!”
…สาวเจ้าดึงกางเกงคนไข้ทีเดียวลงไปถึงข้อเท้าและหันขวับมาเอ็ดแต่ผมก็ยังพยายามดิ้นรนเพราะไม่ อยากถูกข่มขืนให้เสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชายและอีกอย่างก็กลัวติดโรคด้วย…จะให้แน่ใจได้ยังไงกันล่ะว่าเธอปลอดภัย?…
(โธ่ว้อยมัดซะแน่นเลยยัยโจรปล้นสวาท!!!)
“…ไหน?”
“อู้อออออออออออ…อื๊ออออออออออออ…โอ๊ววววววววววว”
(ยัยบ้า!!…ประสาทไปแล้วหรือไงถึงเอาน้ำแข็งมาถูกระดอเรา…มันเย็นนะโว้ย!!!)
…เย็นปรี๊ดขึ้นถึงสมอง…ผมสะดุ้งโหยงสุดตัวเพราะหญิงสาวดันเล่นพิเรนทร์หยิบก้อนน้ำแข็งจากไหนไม่รู้และเอามาถูรอบๆท่อนควยซึ่งแอร์ในห้องมันก็หนาวเป็นทุนเดิม…นี่สติของหล่อนยังปกติดีอยู่รึเปล่าเนี่ย?…
“เริ่มแข็งแล้ว”
“อูววววววววววววว”
…หญิงสาวผู้ปิดบังใบหน้าขึ้นมานั่งห้อยขาบนเตียงแล้วหยิบผ้าเช็ดกระดอที่เปียกน้ำจนแห้งดีจากนั้นดึงผ้าคาดปากออกพลางเริ่มปฏิบัติการก้มหน้าแลบลิ้นเลียไปตามท่อนลำจากหัวลงล่างและจากล่างขึ้นบน…มันเป็นประสบการณ์ “เสียว” แบบใหม่ที่ผมไม่เคยพบเจอมาก่อนเลยนับตั้งแต่เย็ดหีเป็น…
“อูยยยยยยยยยยยย…ซีดสสสสสสสสสสสส”
“อืมมมมมมมมมมมมม”
(เสียวควยฉิบ!!…นี่ขนาดแค่เอาลิ้นเลียเฉยๆนะ…ใช้ได้เหมือนกันนี่หว่า!!)
“โออออออออออออ”
…พอเห็นใกล้ๆก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้สวมแว่นตาดำอย่างที่คาดไว้…เธอเป็นใครกันแน่นะถึงต้องอำพรางตัวขนาดนี้คนที่ผมรู้จัก…ใครล่ะ?…
(สาไม่มีทางทำอย่างแน่นอนอ้อยนั้นรูปร่างก็ไม่ใช่เลยส่วนกุนไม่มีความคิดแผลงๆหรอก)
“อุ!!”
“อื้ออออออออออออออ”
(แม่กวาง,ป้าศรีก็ไม่ใช่เด็ดขาดโดยเฉพาะรายแรกที่ยังโกรธเราอยู่และที่นี่ก็ไม่ใช่ที่บ้าน)
“จ๊วบๆๆ”
“อึ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
(บุศ?…ไม่…ไม่น่าใช่…ด้วยนิสัยอย่างเธอจะปลอมตัวทำไมให้ยุ่งยากและโบว์ก็เหตุผลเดียวกับอ้อยคือตัวเตี้ยหน้าอกเล็กแต่สาวเจ้าที่กำลังดูดเอ็นเรารูปร่างสูงเพรียวนมเป็นกระเปาะ)
“กรอดดดดดดด”
“…แข็งถูกใจ”
(พี่นัน,พี่แก้ว…ไม่ใช่…ไม่ใช่สองคนนั้นชัวร์!!!)
“………………………………………….”
“………………………………………….”
…ต่อมาสาวเจ้าอ้าปากอมควยเข้าไปเกือบครึ่งแล้วใช้ริมฝีปากรูดหนังควยผงกหัวขึ้นลงเสียงดังจ๊วบๆๆๆส่วนลิ้นก็ตวัดไปรอบหัวหยักกับรอบแท่งเนื้อสลับใช้ฟันแทะเบาๆพอให้รู้สึกเจ็บจี๊ดๆ…
(ยัยผี?…ที่แล้วมาพฤติกรรมน่าสงสัยก็จริงแต่ไม่น่าใช่เพราะเธอดูมั่นอกมั่นใจเหลือเกินว่าจะเล่นเราซึ่งๆหน้าได้และขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น…พี่แคท?…ตัดออกไปได้เลยเพราะแม่นี่เกลียดขี้หน้าเราอย่างกะอะไรดี!!!)
…หญิงสาวดูดควยอยู่พักหนึ่งก็คายมันออกและเงยหน้าดูผมที่เหงื่อแตกเต็มหน้าทั้งที่อยู่ในห้องพิเศษเปิดแอร์…หล่อนมองผมแล้วก็ก้มหน้าง่วนอยู่กับท่อนเนื้อกลางหว่างขาต่อ…
(ก็นับว่าเก่งพอตัวแต่ยังเทียบกับป้าเอ็มหรือยัยศิไม่ได้)
อือออออออออออออออออ…อืมมมมมมมมมมมมมมมมมม
(อ๊าก!!!…อย่างับหนังกระโปกซี่!?…ตรงนั้นมีหมอยอยู่ด้วย…มันเจ็บ)
“ซีดสสสสสสสสสสส”
(อูยยยยยยยยย…หรือจะเป็นลูกพี่ลูกน้องคนอื่น?…มีทางเป็นไปได้เหมือนกันแต่ใครล่ะ?)
…หญิง สาวเอามือแตะแก้มผมก่อนจะเอื้อมปิดไฟหัวนอนจากนั้นย่อตัวถอดกางเกงในออก…อู้หู~~…เธอคนนี้รูปร่างดีเหลือเกินคะเนด้วยตาแล้วไม่น่าจะอายุมากนะ(ไม่ถึงสามสิบชัวร์)และเพราะมันมืดหรอกผมจึงมองหีไม่ค่อยชัดแต่ก็มีขนขึ้นเยอะพอสมควร…
“?”
(เอากางเกงในมาวางที่หน้าเรา…จะให้ดมกลิ่นเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ทางเพศเหรอ?)
“แกชอบใช่มั้ย?”
(ไม่ใช่สาวกคนรักกางเกงในหรอกนะเพราะเราชอบดมหีตรงๆมากกว่าแต่เอาเหอะ…สภาพนี้ยังจะเรียกร้องอะไรอีกได้)
…ทีแรกก็หวั่นๆว่าจะเป็นพวกแปลงเพศมาแต่วางใจได้บ้างล่ะเพราะกลิ่นที่ติดแพนดี้ตัวจ้อยนี่เป็นน้ำหล่อลื่นจากอวัยวะเพศผู้หญิงของแท้แน่นอน…โอว!!…หญิงสาวขยับตัวขึ้นไปนั่งยองแถวๆหน้าขาผมพลางเลิกเสื้อแขนสั้นขึ้นก่อนเงยหน้ามองผมที่กำลังสูดดมกางเกงในของเธอจากนั้นหล่อนจับควยตั้งขึ้นแล้วเอารูหีมาถูวนไปวนมาทำอยู่หลายครั้งจนครางออกมาเบาๆส่วนผมนอนตัวแข็งกัดฟันกรอด…สักพักหญิงสาวผู้ลึกลับก็ดึงผ้ามาปิดปากเช่นเดิมพลางหมุนตัวเปลี่ยนทิศหันหน้า ออกปลายเท้าและพูดว่า..
“…ขอใช้หน่อย”
“โออออออออออออออออออออ”
“อูยยยยยยยยยยยยยย…ใหญ่…ใหญ่เหมือนกัน…อื้มมมมมมมมมม”
…เข้าใจว่าเวลาน้อยและกลัวใครจะมาเห็น…หญิงสาวใส่หมวกไอ้โม่งสวมแว่นดำผู้รอบคอบจึงรีบคล่อมบนตัวผมแล้วจับควยอมรูดเบาๆจากนั้นเอามันจ่อปากรูหีและพยายามกดตัวลงมาอย่างเร็ว…
“เอาะ!!!…อ๊อยยยยยยยยยยยยยยย~~”
(อืออออออออออออออออ…อื๊ออออออออออออออออ)
“อืมมมมมมมมมมมมมมมม…โอออออออออออ”
…เสียงสาวเจ้าครางยาวๆขณะก้มดูควยผมค่อยแทรกผ่านกลีบแคมหายเข้าไปในอวัยวะเพศของตัวเองกว่าครึ่งลำแล้วก็เปลี่ยนเป็นครางหายใจติดขัด…
“อึ๊ก!!!…อู๊ยยยยยยยยยยย”
(สุด ยอดดดดด…หี…หีคับฉิบหา-อย่างกับของเด็กควยเลยเข้ายากมากทั้งที่น้ำหล่อลื่นในนั้นก็รู้สึกว่ามีเยอะเพราะมันเปียกชุ่มแถมอุ่นไปทั้งลำ)
“ซีดสสสสสสสสสสสสสสสสส…จะ…จะมิดแล้ว…อ๊าวววววววววววววววววว”
…ในที่สุดความพยายามของหญิงสาวก็เป็นผลสำเร็จที่ควยผมผลุบหายเข้าไปในรูสวาทของตัวเองมิดดุ้นและไม่ต้องรอให้นานเกิน…หล่อนเริ่มโยกเอวดันหน้าดันหลังและ ร่อนหีวนไปรอบๆแล้วก็เร็วขึ้นๆตามลำดับ…
“อื้อๆๆๆๆๆ”
(ตอดแรงมาก!!!…อะไรของผู้หญิงคนนี้?)
“ไม่!!…ฉันเอง”
“อูวววววววววววววววววววววว”
“บอกว่าไม่ต้อง!!!…นอนเฉยๆพอ”
…สาวนิรนามคงกลัวผมจะกระฉูดน้ำเงี่ยนก่อนเธอเสร็จจึงสั่งไม่ให้กระดกควยสู้ดังนั้นผมได้แต่นอนตัวเกร็งรอรับการโยกขย่มเพียงฝ่ายเดียว…หล่อนเอื้อมมือจับราวเหล็กซ้ายขวาข้างเตียงนั่งยองๆยกก้นโขยกควยผมอย่างเอาเป็นเอาตายคล้ายตายอดตายอยากมาจากไหนไม่ทราบ…
“โอ๊ววววววว…กรอดดดด…อีกนิด…อีกนิดนึง…ซีดสสสสสสสสสสสส…เสียวจังเลยยยยย”
…หญิงสาวเหลียวหลังมองและบอกด้วยน้ำเสียงที่ขาดช่วงแต่มันจะทนไม่ไหวแล้วเพราะรูหีของหล่อนฟิตสุดยอดแถมมีแรงบีบรัดจนควยวิ่งฝืดทั้งที่มีน้ำเมือกไหลเยิ้มตลอดเวลา…
(หลั่งออกมาเยอะมากจนลูกกระโปกเปียกไปหมดแล้วเนี่ย)
“อ๊าววววววววววววววว…ดี…ดีมาก…อู๊ยๆๆๆๆๆ”
“โออออออออออออ”
“อย่างนี้…อย่างนี้แหละ…อูยยยยยยยยยยย”
“อื้ออออออออออออออ…อุด…อุดออด”
(สุดยอด!!!…ไม่ได้ล่อหีมาหลายวันอยู่ๆก็เจอเครื่องเพศชั้นเยี่ยม…นี่จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายนะ?)
…ต่อให้ควยถูกกระตุ้นด้วยปากกับลิ้น(บวกน้ำแข็ง)ก็ไม่ทำให้มีอารมณ์เท่าไหร่เพราะหนึ่งโดนข่มขืนอย่างเสียศักดิ์ศรีและสองไม่เห็นหน้าเห็นตากันแม้เจ้าหล่อนจะเลิกเสื้อยืดจนเห็นหน้าอกก็เถอะ…
(มันต้องได้ดูดได้จับด้วยซี่!!)
“อ๊าาาาาาาาาาาา”
“โอออออออออออออ”
“อื้อออออออออออ…อึ๊ยยยยยยยยยยย”
…ที…ทีแรกผมคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้ต้องเปลี่ยนใจเพราะรูหีของผู้หญิงคนนี้ฟิตและมีน้ำหล่อลื่นไหลออกมากเหลือเกิน…จำได้ว่าแค่เธอจับควยมาถูกับหีครั้งแรกก็มีน้ำเมือกเปียกเยิ้มแล้ว…
(หล่อนคงเกิดอารมณ์ทางเพศมาก่อนหน้านี้และตั้งใจมาหาเราโดยเฉพาะ)
“อุ๊ก!!!”
“!?”
“ถะ…ถึงมดลูก!?”
…ไม่น่าแปลกหรอกก็เธอขย่มแรงขนาดนั้นและควยผมก็สั้นซะเมื่อไหร่?…โดนควยกระแทกถึงปากมดลูกสาวเจ้าจึงหยุดนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะยกตูดขาวๆขย่มต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น…จะว่าไปนอกจากท่าหมาแล้วผมโปรดปรานท่านี้มากเลยให้ตายสิเพราะมันเสียวๆสุดทั้งสองฝ่าย…ป้าเอ็มเคยพูดว่าชอบท่านี้ที่สุดและจะเกิดอารมณ์มากๆถ้ามีคนอื่นดูอยู่ด้วย…ใช่…ที่กระท่อมหลังน้อยขึ้นไปทางเหนือของบ้านพักตากอากาศกลางภูเขา…
(“ท่านี้…ผะ…ผู้ชายอย่าเอาเปรียบนอนเฉยๆ…ต้องช่วยผู้หญิงด้วยนะ”
“แต่…แต่ถ้าแบบพี่ไม่ต้องน้องทำเองล่ะครับ?”
“ฮิ!…นั่นก็ต้องตามใจจ้ะ”
“แต่ผมว่าช่วยกันกระทุ้งจะสนุกกว่านะครับนายหญิง?”
“ยิ่งสองต่อหนึ่งล่ะมันส์โคตรๆ”
“พวกพี่เนี่ยล่ะ…นายหญิงกำลังเย็ดกับนายท่านนะคะ”
“ให้…ให้ฉันเสร็จกับตาหนูก่อน…แล้วพวกนายน่ะเข้ามาพร้อมๆกันเลย”
“ดวง…ตอนพี่เอากับนายหญิง…เอ็งถ่ายไว้ด้วยนะ”
“จ้ะพี่”
“งั้นศิขอต่อจากนายหญิงล่ะกัน”
“เข้าทางยัยศิจนได้ว่ะ”
“ก็มันติดใจควยนายท่านซะแล้วไงครับพี่เศก”
“พวกพี่นั่นแหละไม่ต้องว่าหนู…จ้องหีจ้องตูดนายหญิงตาเป็นมันเหมือนกันไม่ใช่หรือ?”
“อู๊ยยยยยยยย…ป้าจะออกแล้ววววววว…อาาาาาาาา”
“แต่ผมยังไม่…”
“มะ…ไม่เป็นไร…เดี๋ยวตาหนูค่อยไปออกกะยัยศิ…ซีดสสสสสสสสสสส…ใกล้จะเสร็จแล้วววววว”)
“โอ๊ะนี่แก!?…แกเด้งควยรึ?”
“……………………………………….”
“อื้มมมมมม…เชือกหลวมนี่เอง…ซีดสสสสสสสสส…ชะ…ช่างเถอะ”
…แล้วหญิงสาวก็ร่อนเอวบดหีใส่ควยอย่างเร่าร้อนมากขึ้นโดยไม่สนใจเชือกที่มัดกลางตัวผมเพราะต่อให้ตรงนี้คลายจนหลุดก็ไม่มีประโยชน์เพราะที่มือทั้งสองข้างยังถูกมัดแน่นอยู่…เห็นนมสาวเจ้าเด้งขึ้นเด้งลงแล้วอยากบีบอยากเคล้นบ้างจังเลย…
“อือออออออออออออออ”
“โอวววววววววววววววว”
“ซีดสสสสสสสสสส…เยี่ยม…เยี่ยมเลย…อูววววววววววววว”
“อืมมมมมมมมมมมมมมมม”
(เอ้ยเดี๋ยวก่อนไอ้บอล!?…นี่แกมีความสุขขนาดนี้เชียวหรือ?…อย่าลืมว่านี่คือการข่มขืนนะเว้ย!!…ใช่…มันเป็นกรรมตามทัน…กรรมนั้นคืนสนองที่มึงร่วมมือกับไอ้เชนและกระทำสิ่งชั่วร้ายต่อแอม!!!…มึงลืมไปแล้วหรือไง?)
…จิตสำนึกด้านดี(?)กลับมาเตือนสติไม่ให้ผมถลำลึกหลงไปกับตัณหาความใคร่แต่มันจะมีประโยชน์อะไรเล่าในเมื่อไม่อยู่ในสภาพที่ขัดขืนได้?…
(พยายามไม่คิดอะไรให้ควยมันอ่อนตัวลง)
“อึ๊ยยยยยยยยยยยยย”
“………………………………………….”
“โอ๊วววววววววววววว…โอ้ยยยยยยยยยยย”
…ไม่…ไม่ได้ผล…เสียงครางของหญิงสาวทำให้ตัณหาของผมตื่นตัวยิ่งกว่าเดิมอีก…ความคึกคะนองดังม้าศึกนี้เหมือนในวันสุดท้ายที่บ้านพักตากอากาศกลางภูเขาเลย…ตอนกลางวันผม,ป้าเอ็ม,ศิ,ศุกร์,เศกกับดวงเมียของเขาต่างผลัดเปลี่ยนคู่เล่นสวิงกิ้งกันทั้งแบบหนึ่งต่อหนึ่ง,สองต่อหนึ่ง,สามต่อหนึ่งพอใคร เหนื่อยก็พักดูคนอื่นหรือผลัดกันเป็นตากล้องถ่ายวีดีโอครั้นตกกลางคืนก็ปิด ห้องคู่ใครคู่มันซึ่งแน่นอนว่าผม…
(“ตาหนูอย่าเพิ่งหลับซี่~~”
“อือ–…ป้าจะชวนผมเย็ดอีกแล้วเหรอ?”
“พรุ่งนี้เราก็จะกลับ…เรามาสนุกกันจนแจ้งเลยดีมั้ย”
“โห!!…ผมได้มีหวังตายคาอกป้านี่แหละ”
“เราอย่าแพ้สี่คนนั่นสิจ๊ะ”
“พวกเขานอนกันแล้วมั้ง?”
“ใครว่า?…ป้าได้ยินเสียงครางดังลอดเข้ามาในนี้เลย”
“เซ็กส์จัดกันจริงๆ”
“มาเถอะค่ะที่รักของเมีย…จะปล่อยให้คืนนี้ผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น…เมียไม่ยอมหรอกนะ”)
…รุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นมาโดยนอนคว่ำทับป้าเอ็มและควยยังคาหีอยู่เลย…จำได้ว่ายกแรกร่วมทางรูตูดแล้วยกสองเล่นสลับทั้งสองรูหมดเรี่ยวหมดแรงกันทั้งป้าหลานส่วนอีกสี่คนก็เล่นเสียวเกือบทั้งคืนตื่นมามองฟ้าเหลืองไปตามๆกันและแทบไม่อยากจะขับรถกลับเชียวล่ะ…ช่างเป็นประสบการณ์ที่ยากจะลืมเลือนจริงๆ…
“อ๊ะ!?…แก…ออกแล้ว~~”
(เอ้ย!!!…เงี่ยนกูแตกได้ไงวะ!?)
…แย่ล่ะสิ!!!…นึกเหตุการณ์อันแสนหวานตอนที่เอากับป้าเอ็มจนน้ำกามกระฉูดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวสักนิด!?…หญิงสาวนิรนามรีบขยับตัวออกแล้วเอาปากดูดควยที่ยังขับน้ำเงี่ยนออกมาเป็นชุดๆกับใช้มือช่วยชัก…หล่อนพยายามปลุกให้ควยของผมกลับมาแข็งตัวอีกครั้ง…
“…ฉันยังไม่เสร็จนะ”
“……………………………………….”
“แข็งสิ!”
“……………………………………….”
“บ้าที่สุด!!!”
…หญิงสาวหงุดหงิดยิ่งนักที่เห็นควยผมอ่อนพับปลุกยังไงก็ไม่ขึ้นมาอีก…โธ่~~…เข้าใจธรรมชาติของผู้ชายบ้างมั้ยแม่คุณ!!!…
“มีคน!?”
“!!!”
…เท่านั้นแหละ…สาวเจ้ารีบคว้าชุดมาสวมด้วยความว่องไวแล้ววิ่งเผ่นฝ่าม่านออกไปจากนั้นพยาบาลก็เข้ามาในห้อง…
“คุณเอกคเชนทร์เป็นอะไรคะทำไมล็อคห้อง?…ว้าย!!!”
“อื้อๆๆๆๆ”
(แก้เชือกให้หน่อย~~)
“เกิดอะไรคะเนี่ย?…นั่นใครน่ะ!?”
…คาดว่ายัยตัวแสบคงจะหลบอยู่ในห้องน้ำและรอพยาบาลมาช่วยแก้มัดให้ผมแล้วอาศัยจังหวะนี้รีบหนีไป…
“ฮ่า!!…ช่วยดึงกางเกงผมขึ้นที…หนาวจะแย่แล้ว”
“คะ…ค่ะ…เมื่อกี้มีคนวิ่งออกไปด้วย…ใครคะ?”
“ผมไม่รู้ครับแต่เป็นผู้หญิง”
“ตายล่ะ!!…ต้องเรียกรปภ.”
“อย่า…อย่าบอกใครเด็ดขาดนะครับ…ช่วยปิดเป็นความลับด้วย…ผมอาย”
“แต่ว่า…”
“ขอร้องเถอะครับคุณพยาบาล…ถูกผู้หญิงที่ไหนไม่รู้เข้ามาข่มขืนถึงบนเตียงรู้ถึงไหนอายไปถึงนั้น…นึกว่าสงสารผมก็ได้”
“……………………………………………”
…เหตุการณ์อัปยศที่สุดแสนจะน่าอับอายนี้ให้มีคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดีและผมจะไม่มีวันเผลอหลุดปากออกมาเด็ดขาด!!!…ให้ตายสิหล่อนเป็นใครกันแน่นะ?…ชีวิตนี้ถ้าไม่ตายไปซะก่อนผมจะต้องรู้ให้ได้เลย!!!!…
……………………………………………………………………………………………………………………..

…ที่ป่าละเมาะใกล้ๆลานจอดรถทางด้านหลังของโรงพยาบาล…

“โธ่เอ๊ย!!!…รีบร้อนจนไม่ได้หยิบกางเกงในมาด้วย…ช่างเป็นผลข้างเคียงที่หัวเราะไม่ออก…นึกว่ากับพี่เซคแล้วจะเพียงพอแต่มันกลับไม่ใช่”
…ที่แท้ผู้หญิงที่อำพรางตัวแต่งชุดหมีสวมหมวกไอ้โม่งใส่แว่นดำพร้อมผ้าคาดปากคนนี้ก็คือ…
“สุรีย์พรรณเอ๋ย~~…เธอคิดง่ายเกินไปแล้วที่จะไปฝากความหวังกับเจ้าไก่อ่อนพรรค์นั้นและมันก็จอดในยกแรกปล่อยให้เธออารมณ์ค้างอยู่คนเดียว…ฮึ!!”
…เนื่องเพราะผลข้างเคียงของ “สุริยะโลหิต” ยังคงหลงเหลืออยู่และมันคอยเฝ้ารบกวนจิตใจอยู่นั่นเอง…แคทจึงยอมเสี่ยงบุกมา “ข่มขืน” บอลถึงโรงพยาบาลและผลที่ได้กลับคืนในสายตาของเธอก็ช่างไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย…
“สรุปงานนี้เราเสียตัวฟรี…น้องม่อน!!!!”
“เจ้าค่ะ”
“อะ…อะไรกัน!?…เธอมาอยู่ที่นี่…ได้ยังไง?”
“เห็นเจ้าค่ะ”
“!?”
“ม่อนตื่นนอนตอนเริ่มยามสี่ก็ขึ้นมารับลมเย็นบนดาดฟ้าตึกแลเห็นรถของท่านพี่สุรีย์พรรณเข้ามาในโรงพยาบาลจึงสงสัยยิ่งนักว่าในยามวิกาลเช่นนี้แล้วยังมีธุระอันใด?”
“……………………………………..”
“เหตุใดจึงกระทำเช่นนั้นเจ้าคะ?…แม้น้องจะเห็นด้วยตาตนเองแต่ก็มิอยากจะเชื่อว่านั่นคือความจริง”
“เพราะผลข้างเคียงของสุริยะโลหิตยังไม่หมดไปจากร่างกายพี่…มันทำให้พี่กระสับกระส่ายทรมานจนนอนไม่หลับเลย”
“แล้วไยจึงต้องเป็นเอกคเชนทร์เจ้าคะ?”
“มันไม่มี…”
“?”
“…ไม่มีผู้ชายคนไหนที่พี่จะสนิทมากพอ”
“ฮึ!!…นี่แหละผลเสียของการไม่สนใจผู้ชาย”
“!!!!!!!”
“น้องนางหยาดฝน!?”
“เมื่อเย็นแค่หนูเห็นพี่มาที่โรงพยาบาลก็รู้แล้วว่าผลข้างเคียงมันยังไม่สลายไปหมด”
“เธอ…จะหยั่งรู้ความคิดฉันแม่นเกินไปแล้ว!!!”
“ถึงพี่จะแสดงสีหน้านิ่งเฉยทำไม่รู้ไม่ชี้แต่ตบตาหนูไม่สำเร็จหรอก…โฮ่~~…ลงทุนไปซื้อชุดหมีกับสวมหมวกไอ้โม่งใส่แว่นดำปลอมตัวเชียวน๊า!!”
“……………………………………………”
“…เธอจะบอกบอลใช่มั้ยว่าแท้จริงแล้วผู้หญิงที่บุกข่มขืนเขาถึงบนเตียงก็คือพี่?”
“วางใจได้!!!…ฝนจะไม่ทำอะไรงี่เง่าแบบนั้นเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย”
“?”
“หนูเข้าใจและเห็นใจว่าพี่ไม่รู้จะไปปลดปล่อยความต้องการทางเพศอันรุนแรงนี้กับใครได้…”
“พอที!!”
“และเพราะพี่ไม่ยอมมีแฟนฉะนั้นคนที่พอจะพึ่งพาได้ก็มีแค่บอลเท่านั้น”
“หยุดพูดเถอะ!!…พี่มีเซ็กส์กับบอลไม่ใช่เพราะความชอบแต่…”
“นั่นมันมุมมองของพี่คนเดียว”
“!?”
“หึ!…ฝนพอเดาได้ว่าพี่จะต้องแอบมาที่โรงพยาบาลอีกแน่นอนก็เลยแอบดักรอตั้งแต่สามทุ่ม…ไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านนั้น”
“น้องสาวของฉันทำไมถึงได้ฉลาดขนาดนี้เนี่ย?”
“แหมชมเกินไปแล้ว~~”
“แต่ที่บอกว่าพึ่งพาได้น่ะผิด”
“เอ๋?”
“ไม่ได้เรื่อง…เจ้าคนบ้านั่นทำพี่อารมณ์ค้าง”
“อย่าเพิ่งด่วนสรุป…รอให้ฝนพิสูจน์ซะก่อน”
“ไม่ได้นะ!!!”
“พี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามหนูก็ในเมื่อพี่นั่นแหละที่เป็นคนเปิดบานประตูต้องห้ามบานนี้ส่วนหนูก็แค่…เดินตามเข้าไปเฉยๆเท่านั้นเอง!?…ง่วงนอนแล้วไปล่ะ”
“เดี๋ยว!!…เราจะต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
“จะแก้ตัวให้สวยหรูยังไงแต่ความจริงก็คือความจริงว่าพี่น่ะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับบอลซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองไปเสียแล้ว!!!!…ความจริงฝนจะต้องโกรธพี่จนไม่มีวันให้อภัยที่บังอาจมาชิงมีอะไรกับผู้ชายที่ฝนรักแต่ช่างเถอะเพราะต่อจากนี้ไปพี่ไม่เหลือความชอบธรรมอะไรจะมาห้ามปรามฝนอีก!!!”
“เดี๋ยวก่อน”
“สำหรับพี่ม่อน…ฝนจะไม่ถามหรอกนะว่าทำไมถึงไม่ห้ามพี่แคทแต่กลับไปทำให้สามพี่น้องห้องข้างๆหลับไม่ตื่น?…แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าพี่ไม่ต้องการให้มีพยานมารู้เห็นการกระทำของพี่แคทรวมทั้งมีความคิดบางอย่างซ่อนอยู่…พบกันคราวหน้าฝนจะขอฟังหน่อยนะคะว่ามันคืออะไร?”
“…………………………………….”
“รู้เห็นหมดทุกอย่างเลยหรือนี่?…คาดมิถึงจริงๆว่าน้องนางหยาดฝนจะเร้นกายอยู่ในโรงพยาบาล”
“พลาดแล้ว–”
“ท่านพี่สุรีย์พรรณ?”
“พี่ทำสิ่งที่ผิดพลาดอย่างมหันต์เลยเพราะอารมณ์ชั่ววูบแท้ๆ!!!…จะทำยังไงดี?…ฝนรู้เห็นทั้งหมดว่าพี่ทำอะไรไปบ้างแต่ก็ไม่ขัดขวางเพราะมุ่งหวังจะให้เรื่องลงเอยแบบนี้!!!!”
“ให้น้องลบความทรงจำจะดีหรือไม่เจ้าคะ?”
“ไม่…ไม่มีประโยชน์หรอก…สักวันฝนก็ต้องจำได้และเหตุการณ์มันจะเลวร้ายลงยิ่งกว่าเดิม…เด็กคนนั้นจะกลายเป็นว่าวที่ไม่มีสายป่านให้ฉุดรั้งได้อีก”
“เช่นนั้นหนทางที่ดีที่สุดก็คือปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปเจ้าค่ะ”
“อะไรนะ?”
“ม่อนเชื่อว่าน้องนางหยาดฝนพูดความจริงนะเจ้าคะที่จะมิแพร่งพรายให้ผู้ใดรู้แม้กระทั่งเอกคเชนทร์เช่นนั้นแล้วขอให้ท่านพี่สุรีย์พรรณคลายความกังวลใจเถิด”
(วางใจได้!!!…ฝนจะไม่ทำอะไรงี่เง่าแบบนั้นเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย)
“จะเชื่อได้เหรอ?…เด็กคนนี้เจ้าเล่ห์จะตายไปม่อนก็รู้…เธอไม่ยอมพลาดโอกาสนี้แน่”
“……………………………………..”
……………………………………………………………………………………………………………………….

…บัดนี้นายบอลได้รับผลกรรมจากอดีตแล้ว…