ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 64
“จับความสัมพันธ์ของสองอย่างนี่ไม่ได้เลย…กล่องใส่ซองถุงยางที่เรียงกันเป็นตับกับขนมเอแคลร์ 1 ชิ้น…ถ้าไม่เต็มใจจะให้ก็ไม่มีใครว่า?”
“เลิกบ่นซะที”
“ก็ดูของที่พวกเธอให้มาสิครับโดยเฉพาะพี่ศรเพทายนี่แสบจริงๆ…หลอกด่าทางอ้อมว่าผมเป็นไอ้บ้ากาม!!”
“บอลไม่ได้ฟังที่ฝนบอกรึ?”
“ห่วงว่าจะไป
ติดโรค?…เฮอๆ…ผมอยากจะเชื่อเหมือนกันครับแต่เปลี่ยนใจดีกว่า”
“…เธอมักพูดว่าพี่ชอบมองคนอื่นในแง่ร้ายแต่ไหงกลับเป็นซะเอง?”
“เพราะมันตีความได้สองทางจะดีก็ได้จะร้ายก็ไม่ผิด…ถ้ารู้สึกดีกับอีกฝ่ายก็จะทำแบบนั้นแต่กับพี่ศรเพทายนี่ไม่ใช่”
“งั้นม่อนเล่า?”
“พี่ศรมุกดานี่ยังไม่เคยเจอกันตรงๆเลยพูดอะไรมากไม่ได้”
“…บอลน่ะน่ารำคาญ”
“อะไรของพี่?”
“พี่ขอสั่งเธอตั้งแต่ตอนนี้…ห้ามเรียกชื่อจริงของพี่เซคกับม่อนพร่ำเพรื่อ”
“ทำไมครับ?”
“ครั้งสองครั้งยังพอทำเนาแต่นี่พูดทุกครั้งขนาดพี่ได้ยินยังรู้สึกหงุดหงิดแล้วเจ้าตัวเขาจะพอใจหรือ?”
“การเรียกชื่อจริงก็ถือเป็นการให้เกียรติอีกฝ่าย?”
“แต่นิสัยของสองคนนั้น…บอลกำลังยั่วยุให้หมางใจกันมากยิ่งขึ้นฉะนั้นต่อไปให้เรียกชื่อเล่น…คนนอกก็ไม่ใช่วงศ์วานว่านเครือเดียวกันแท้ๆ”
“……………………………………………..”
“พูด!”
“…พี่เซค…พี่ม่อน…มันกระดากปากยังไงไม่รู้?”
“ก็พูดซะให้ชินปากสิ…ทีกับพี่หรือฝนยังเรียกได้เลย”
“ไม่เหมือนครับ…เราสามคนเป็นเพื่อนเล่นกันมาแต่เล็กส่วนพี่…พี่เซคกับพี่ม่อนตอนเด็กผมไม่เคยเจอ”
“อุ!”
“เป็นอะไรน่ะ?”
“…เปล่า”
“อย่านึกว่าผมไม่รู้…พี่แคทเจ็บแขนอยู่ใช่ไหม?”
“ไม่”
“กุมแขนอย่างนั้นมันไม่ธรรมดาแล้ว…ถ้าไงไปหาหมอเถอะครับ”
“อย่ามาออกคำสั่งกับพี่!”
“ไม่ได้สั่งแต่ขอร้อง”
“ไม่ไป”
“พี่อย่าดื้อได้มั้ย?”
“เธอต่างหาก”
“ใครว่าครับ?”
“พี่นี่แหละว่า”
“ผมว่าคนที่ดื้อก็คือพี่นั่นแหละ…ต่อยคนจนแขนบวมช้ำก็ยังทนเจ็บไม่ยอมไปหาหมออีก”
“ร่างกายของตัวเองพี่ย่อมรู้ดี…อย่านะไม่ต้องมาจับ…โอ๊ย!!”
“เห็นมั้ยครับ?…พี่ร้องโอ๊ยดังลั่นแบบนั้นก็ต้องเป็นคนเจ็บ…จะยอมไปหาหมอดีๆหรือจะให้ผมพาไป?”
“ถ้าฉันไม่ไปแล้วเธอจะทำอะไร?”
“ก็แบบนี้ไง”
“!!”
…เมื่อพูดดีๆไม่ฟังก็ต้องออกแรง…ผมช้อนร่างพี่แคทอุ้มพาลงบันไดซึ่งแน่นอนว่าเธอขัดขืน…
(หนักแฮะ!?)
“จะมากไปแล้ว!!”
“อยู่นิ่งๆครับเดี๋ยวก็ร่วงกันทั้งคู่หรอก…เจ็บครับเจ็บ!!…หยิกมาได้”
“จะอุ้มพี่ทำไมเล่า?”
“ก็พาไปขึ้นรถไง”
“บังอาจที่สุด!!…ไม่มีใครกล้าอุ้มพี่ท่านี้มาก่อน”
“แม้แต่คุณสันต์ก็ไม่เคยหรือครับ?…ท่าอุ้มเจ้าสาวนี่”
“…เขายังไม่มีโอกาส”
“หมายความว่าผมเป็นผู้ชายคนแรกหรือเนี่ย?…ว้าว!!!…อย่างนี้ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีห่วงอะไรแล้วล่ะ”
“ระวังจะเป็นดังปากเถอะ…ฮึ!!”
“โอ้ว!?”
…พอลงถึงชั้นล่างพี่แคทก็รีบดีดตัวออกจากอ้อมแขนแต่ไอ้จังหวะที่เท้าแตะพื้นนี่สิเล่นเอาผมโดดโหยงเลยเพราะญาติสาวผู้พี่จงใจเอาบริเวณส้นเหยียบหัวแม่เท้าเต็มๆ…
“คราวหน้าถ้ากล้าทำอีกพี่จะชกดั้งจมูกเธอให้แตกยับโดยไม่พูด”
“อูย~~…แต่…แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นผมว่าพี่ยอมไปหาหมอซะดีๆเถอะครับ”
“แล้วเป็นอะไรเหรอถึงต้องไปหาหมอน่ะ?”
“คุณแม่!?”
“มาให้แม่ดูซิ”
…อานิภามาถึงแล้วงั้นดีเลยเพราะพี่แคทต้องฟังแน่เพราะอย่างไรก็แม่ลูกกัน…วันนี้เธอกับสามีลางานเพื่อลงมาเยี่ยมลูกสาวโดยเฉพาะพี่แคทและก็แวะโยนกบูรพารับป้าเอ็มมาด้วย…
“หนูฝนซื้อของมาตั้งเยอะแยะ…พ่อบอลไปช่วยขนสิจ๊ะ”
“ครับ…อุ๊!!”
(แล้วป้าเอ็มจะหยิกเราทำไมเนี่ย?)
“…ป้า”
“พ่อบอลอุ้มหนูแคท…จะทำอะไรห๊ะ?”
“ไม่…ไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ”
…ไม่นึกว่าป้าเอ็มจะทันเห็นด้วยและที่ออกอาการฉุนเฉียวนี่ก็ไม่ทราบว่า “หึง” ผมแทนลูกสาวหรือกับตัวเองกันแน่?…
(รึจะทั้งสองอย่าง?)
“ปวดตรงนี้เหรอ?”
“……………………………………………”
“ถ้ารู้สึกปวดก็บอกแม่มาสิ…ว่าไงล่ะ?”
“…ค่ะ”
“ว่าแต่มันยังไงกันจ๊ะ?”
“ก็พี่แคทน่ะสิครับดื้อไม่ยอมไปหาหมอทั้งที่เจ็บแขน…ผมบอกเท่าไหร่ก็ไม่ฟังเลยต้องใช้วิธีบังคับ”
“เจ๊ชอบทำตัวเป็นคนเหล็กแบบนี้แหละ”
“พี่บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็น…อุ๊ก!!”
“แขนบวมอย่างนี้ยังจะว่าไม่เป็นอีก?…เดี๋ยวแม่จะทายาและก็พันผ้าให้จากนั้นอยู่เฉยๆสักสองวัน…ห้ามขับรถหรือเที่ยวไปไล่ต่อยตีชาวบ้านเด็ดขาด…นี่คือคำสั่งของหัวหน้าพยาบาลสุดสวย”
“คุณแม่~~”
“ฮะๆๆ…ลูกสาวฉันแต่ล่ะคน”
…เจอผู้เป็นแม่เบรคเข้าพี่แคทถึงเงียบปากได้…ไม่รู้จะอวดเก่งไปทำไมยอดมนุษย์ก็ไม่ใช่?…
“แม่รู้ว่านอกจากป้องกันตัวแล้วลูกแคทก็ยังมีอีกเหตุผลที่ชอบรัวกำปั้นใส่ศัตรูนั่นคือความเกลียดผู้ชาย?”
“…………………………………………..”
“แต่ต่อไปให้ระวังหน่อย…การชกนับสิบๆครั้งอย่างรวดเร็วจะทำให้กล้ามเนื้อที่แขนกับแผ่นหลังรับภาระหนักมากและก็จะเกิดผลเสียตามมา…นี่คือสัญญาณเตือนรู้ไหม?”
“ฮะ…หนูแคทกับหนูฝนนี่แข็งแกร่งกันจังเลย”
“แต่หนูอ๋อมกับหนูป้อมก็ไม่ใช่ธรรมดานะคะ…คนดวงซวยนี่โดนหนักๆงอมพระรามกันทั้งนั้น”
“ไม่ใช่สักหน่อย!…เด็กสองคนนั่นใจดีออกจะตายไปรับรองเข้ากับพ่อบอลได้ดีแน่ๆ”
“โฮ่!?”
“เธอไม่เชื่อที่ฉันพูดเรอะยะ?”
“ก็ไม่เชื่อสิคะ”
“ยัยภา!”
“ใช่ๆ…แล้วอาสนไปไหนครับ?”
…ไปๆมาๆป้าเอ็มกับอานิภาจะทะเลาะกันเองซะงั้น!?…ผมเห็นท่าไม่ดีเลยชิงตัดบทถามถึงอาสนหรือก็คืออาวงศ์ศักดิ์นั่นเอง…สนคือชื่อเล่นแต่ไม่ค่อยมีใครเรียกกันเท่าไหร่อย่างผมก็มักจะเรียก “อาศักดิ์” จนติดปาก…
“เขาแวะไปกองบังคับการติดตามเรื่องคดีจ้ะ…รายนี้พอรู้เรื่องก็โมโหมากจนอาไม่ให้ขับรถเลยละ!!!…กลัวจะพาอากับพี่เอ็มไปแหกโค้งซะก่อนมาถึง”
(ก็แน่สิครับ…ลูกสาวถูกปองร้ายจะมีใครใจเย็นอยู่ได้?)
“แต่เมื่อครู่สนพูดเหมือนรู้ว่าคนบงการเป็นใคร?”
“ภาคิดว่ารู้แน่ๆแต่เขายังไม่บอกค่ะ”
“ก็คงไม่พ้นพวกค้ายาหรือค้าของผิดกฎหมาย…ตามกวาดล้างเหลือเกินนี่”
“แต่แค้นพ่อแล้วจะมาลงที่ลูกแบบนี้มันไม่ถูก”
“บอลมาช่วยฝนถือนี่หน่อย”
“เออ–”
“พวกพี่เชนจะมากี่โมง?”
“ห้าโมงเย็นมั้ง?”
“โอเค!…มีเวลาเยอะแต่ก่อนนั้น…”
“อู้!!”
“ตัวเองกล้ามากนะ!!…อุ้มพี่แคทต่อหน้าต่อตาเค้าเชียวเหรอ?”
“โธ่!…ฉันก็อธิบายไปแล้วไง”
“ไม่รุ!!”
…พอคล้อยหลังเข้าครัวฝนก็หยิกเข้าให้อีกหมับซ้ำรอยพี่แคท…แค่ไม่ถึงสิบนาทีแต่เราโดนผู้หญิงหยิกไปแล้วตั้งสามที!?…
…………………………………………………………………………………………………………………
“อื้อหือ!?…น้องฝนทำอาหารเก่งจริงๆ…อร่อยทุกอย่างเลย”
“พี่ถูกใจต้มยำรวมเห็ดเหลือเกิน…อย่างนี้นะใครได้ไปเป็นเมียรับรองสบายตลอดชาติ”
“แหม~~…พี่เชนพูดอะไรก็ไม่รู้?”
“เอ้ย!!”
“อุ๊ย!?…ผมขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรจ้าเธอพูดถูกแล้วล่ะ…ตามสบายนะจ๊ะ”
“………………………………………..”
“บอล…อาของมึงอายุเท่าไหร่วะ?”
“จะรู้ไปทำไม?”
“ก็กูสงสัยนี่หว่า!…ป้ามึงก็คนนึงแล้วแม่งยังดูสาวอยู่เลย”
“ปีนี้…น่าจะขึ้นเลขสี่”
“ไม่น่าเชื่อ!!”
“จริงอ่ะ?”
“กูจะโกหกมึงไปหาสวรรค์วิมานอะไรวะไอ้เคย์?”
“โฮ่ย!!…เลขสี่แล้วไงถ้าแต่งชุดนักศึกษาก็ไม่มีใครเอะใจแน่นอน”
“จะพูดอะไรระวังปากหน่อย…อาเขยกูอยู่ด้วยพี่แคทก็อีกคน…เดี๋ยวได้กินกำปั้นแทนเหล้าหรอก”
“อาเขยมึงนี่หล่อเท่ดีว่ะ…มิน่า”
“มิน่าอะไร?”
“ก็ไม่แปลกใจที่พี่แคทกับน้องฝนจะทั้งสวยทั้งขาวไง…พ่อหล่อแม่สวย”
“ไอ้บอล…กูถามจริงๆเถอะว่ามึงเคยคิดอะไรกับป้าและอามึงบ้างหรือป่าว?”
“วะไอ้ห่-นี่!!!…หาเรื่องให้กูซวยแล้วมั้ยล่ะ?”
“กูไม่เชื่อเด็ดขาดว่ามึงไม่คิดอะไร…ยอมรับมาตรงๆ”
“ตอบเองเสร็จสรรพเชียวแต่ถึงกูพูดไปพวกมึงก็ไม่เชื่อหรอก”
“งั้นเอาเป็นว่ารู้กัน…นิสัยพวกเราเป็นยังไงก็รู้ๆกันอยู่…แหม่~~…อิจฉามึงจริงๆมีป้ากับอายังสวยเช้งวับจับใจ”
“ถ้ามีแบบนี้ที่บ้านกูบ้างนะ…ฮึ่ม!!…กูจะถ้ำมองตอนอาบน้ำแม่งทุกวันเลย”
(ไอ้เชนจอมลามกเอ๊ย!!!)
“เมื่อกี้ว่าอะไรกันนะ?”
“ปละ…เปล่าหรอกครับ”
“เอ้านี่!!…ลูกสาวอาทำสุดฝีมือเลย…กินแล้วจะร้องโอ้โห”
“ขอบคุณครับ”
“……………………………………….”
“บอล”
“หืม?”
“จะว่าไปก็รู้สึกคุ้นหน้าอาเขยมึงจัง…เคยเห็นที่ไหนน๊า?”
“เหมือนกัน…ในทีวีป่ะ?”
“ใช่ๆๆ”
“พวกพี่ต้องคุ้นแน่เพราะป้อหนูเป็นตำหนวด”
“ตำหนวด?”
“ก็ตำรวจไงเล่าทำเป็นงง…หะห๊า!?”
“เวรแล้ว!!!!”
…พอได้ยินว่าอาเขยผมเป็นตำรวจเท่านั้นวงเหล้าก็แทบแตก…พวกไอ้เชนต่างทำหน้าเหลอหลามองกันไปมาและก็ไม่พูดอะไรสักคำโดยเฉพาะไอ้ติตกใจจนส้อมหลุดจากมือขณะกำลังจะจิ้มทอดมันกุ้งที่อานิภาทำ…ท่าทางพวกมันคงจะลืมกันไปแล้วแน่เพราะผมเคยเล่าว่าพ่อของพี่แคทกับฝนเป็นตำรวจแต่นั่นมันก็นานมากแล้ว…
(ว่าแต่ไอ้พวกนี้มันไปก่อคดีอะไรมาหรือเปล่าวะถึงกลัวกันจัง!?)
“ไม่เป็นไรๆ…อาไม่จับพวกเธอหรอกเพราะจะมาขอกินด้วย”
“จะดีหรือคะคุณพ่อ?”
“น่า–…พ่อเองก็ชักเบื่อกินเหล้ากับพวกผู้ใหญ่…ต้องวางท่าดื่มไอ้นี่นิดกินไอ้นี่หน่อย…จะทำอะไรตามใจตัวเองบ้างก็ต้องคอยระวัง”
“ก็คุณพ่อเป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ที่จะต้องวางตัวเป็นแบบอย่างที่ดีนี่คะ”
“นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่หรือ?”
“นี่มึงยังไม่รู้อีกใช่มั้ยเนี่ยว่าอาเขาเป็นใคร?”
“พลตำรวจโทวงศ์ศักดิ์ เทวะกรนันท์…ผู้บัญชาการตำรวจภาคไงเล่าไอ้ซื่อบื้อ!!!”
“เออะ!!!…มือ…มือปราบยาบ้าชื่อดังนี่หว่า!?”
“หวา!!!!…อย่า…อย่าจับผมเข้าคุกเลยนะครับ…ผมยังเรียนหนังสืออยู่ไม่อยากหมดอนาคต”
(ไอ้ติมันกลัวจริงๆว่ะ!?…ขำก็ขำสงสารก็สงสาร)
“ฮ่าๆๆ…ก็บอกว่าไม่จับไง…กลัวไปได้”
“แนะ…แน่นะครับ?”
“อื้อ!!…มากินเหล้าให้สนุกดีกว่า…อาถอดเครื่องแบบกับปลดดาวที่บ่าทิ้งไปแล้ว…เห็นอย่างนี้ใครจะรู้ว่าอาเป็นตำรวจล่ะจริงไหม?”
“ป้อเนี่ยล่ะก็~~…ดีใจจนออกนอกหน้าเชียว”
“หนูไปยกกับแกล้มมาให้หมดเลย…ขอแรงแม่กับพี่เอ็มหน่อย”
“ใช้ได้ใช้ดีนะคุณ”
“แม้กระทั่งพี่เมียก็ยังไม่เว้นเรอะ?”
“น่า!!…วันนี้ก็ตามใจผมสักครั้งหน่อยไม่ได้เหรอครับพี่เมียคนสวย?”
“ก็ได้ย่ะ!”
…ป้าเอ็มยิ้มรับคำชมก่อนลุกตามอานิภาไปหยิบจานอาหารในครัว…หากจะว่ากันตามจริงอาสนอายุมากกว่าป้าเอ็มคือ 52 กับ 49 แต่ก็ต้องเรียกพี่เพราะแต่งงานกับน้องสาว…
“อาครับ…เรื่องคดีไปถึงไหน?”
“ฮื้ย~~…ปล่อยให้ทางนี้เขาจัดการไปตามพยานแวดล้อมกับหลักฐานที่มี…อุตส่าห์ลาพักมาทั้งทีอาจะไม่พูดเรื่องงาน”
“…………………………………………”
“จะเอาเบียร์หรือเหล้าดีครับ?”
“เหล้า…โซดาน้ำ”
“ครับ”
“ฝาเดียวพอนะเดี๋ยวหัวทิ่มไว”
“ไอ้เคย์…หยิบถังน้ำแข็งมาสิวะมัวนั่งเซ่ออยู่ได้!!”
“เออๆ”
“เมื่อกี้พวกมึงยังปากเก่งกันอยู่เลย?”
“นักศึกษากินเหล้ากับตำรวจๆ”
“นี่ก็มัวพึมพำอะไรอีกล่ะไอ้เชน?”
…แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันว่าพอแอลกอฮอล์ซึมเข้าสู่เส้นเลือดความคึกคะนองก็บังเกิด…ผมจำไม่ได้ว่าอาสนเรียกแทนตัวเองว่า “พี่” ตั้งแต่เมื่อไหร่และพวกขี้เมาทั้งสามส่งเสียงเฮฮาหัวเราะเอิ๊กอ้ากกันตอนไหนแต่ที่แน่ๆคือนักศึกษาคุยถูกคอกับนายตำรวจดีมาก!?…
“นี่พี่สน…พูดจริงเหรอครับ?”
“จริงซี่!!…เจอใครพี่ก็พูดแบบนี้แหละว่าถ้าหนุ่มคนไหนจีบได้ก็เอาไปเล้ยแถมจะจัดงานแต่งให้อย่างใหญ่โตเชียว”
“คุณพ่อคะ!”
“สงสัยป้อจะเมาละ”
“นานแล้วนะเนี่ยที่แม่ไม่เคยเห็นพ่อเขาเมาขนาดนี้?”
“ปล่อยไปสักวันเหอะ”
…พี่แคทได้ยินก็หันขวับมาปรามพ่อของเธอทันทีแต่ดูท่าจะไม่ได้ผลเพราะอาสนยังคุยขรมไม่หยุด…ลูกสาวสองคน,เมียกับพี่เมียก็ไม่ได้ไปไหนไกลเลยแต่นั่งดูละครอยู่ใกล้ๆนั่นแหละ…
“ฮ่าๆๆๆ…แต่ลูกสาวพี่นี่ใจแข็งกันเหลือเกิน…ยอมรับว่าพี่กลัว”
“กลัวอะไรครับ?”
“ก็กลัวลูกสาวจะขายไม่ออกเพราะสวยเกินไปน่ะซี่!!”
“โอ้โฮ!?”
“พี่ไม่ได้โม้น๊า!!!”
“พวกผมเชื่อโดยสนิทใจไร้ซึ่งข้อโต้แย้งใดๆครับ”
“ใช่มะ?…ฮะๆๆๆ”
“ฟังป้อพูดเข้า?”
“บอล”
“……………………………………….”
“บอล~~”
“ครับ!”
“มานี่”
…พี่แคทเรียกผมไปสั่งว่าอย่าปล่อยให้คุณพ่อของเธอกินเหล้ามากไปกว่านี้…
“ผู้ชายก็อย่างนี้แหละ”
“แต่นี่ชักจะเลอะเทอะไปใหญ่แล้ว”
“มันพูดยากน่ะพี่”
“เพราะเธอก็เป็นเหมือนกัน?”
“พี่ไปนอนเถอะผมจะดูแลเอง…ไม่ต้องห่วงครับ”
“ฉันคงไว้ใจเธอได้นะ”
…พี่แคทขึ้นบันไดไปแล้วสักพักอานิภากับป้าเอ็มก็ตามขึ้นไปส่วนฝนยังนั่งดูทีวีอยู่ใกล้ๆกับวงเหล้าที่ตอนนี้ต่างตาปรือหน้าแดงพูดเสียงอ้อแอ้ไปตามๆกัน…ตัวผมไม่เมาเท่าไหร่นักหรอกเพราะรับหน้าที่เป็นคนชงเหล้าแต่ก็ดื่มพอเป็นพิธีกับเขาด้วยเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ…งานเลี้ยงฉลองขึ้นบ้านใหม่(?)ดำเนินไปจนเกือบห้าทุ่มจึงเลิกรา…
“พวกน้อง…จากลับยังไงล่ะ?…ถ้าไม่ไหว…นอนนี่ก็ได้”
“นั่นสิครับพี่…สงสัยจะต้องขอค้าง”
“แต่หมดนี่นอนที่ห้องบอลไม่ได้แน่…เออ!!…มีมุ้งครอบนี่นา?”
…ฝนไปหยิบมุ้งครอบมาสองหลังพร้อมกับปูที่นอนให้พวกเพื่อนผมนอนกันในห้องรับแขกนั่นเอง…ไอ้ติมันตัวออกจะอ้วนเลยได้นอนคนเดียวส่วนไอ้เชนกับไอ้เคย์นอนมุ้งหลังเดียวกัน…
(ขืนอัดอยู่ในห้องเดียวกันมีหวังเราได้เมากลิ่นแอลกอฮอล์ตายแหงๆ)
“ต่อไปก็จานชาม”
“ฝนจัดการเองบอลพาป้อไปนอนเถอะ”
“ขอบใจนะ”
“แต่เหม็นกลิ่นเหล้าแบบนั้นให้นอนห้องเดียวกับแม่ไม่ได้หรอก”
“จริงด้วย…ป้าเอ็มจะบ่นเอา”
(ป้าเอ็มให้อานิภากับอาสนนอนที่ห้องของเธอ)
“ให้ป้อไปนอนที่ห้องตัวเองได้มั้ย?”
“ได้สิไม่เป็นไร…ฉันจะนอนที่พื้นเอง”
“ขอโทษนะ”
…ผมหิ้วปีกอาสนขึ้นบันไดโดยมีพี่แคทออกจากห้องมาช่วยอีกแรง…ขานี้พยุงไปก็บ่นไป…
“อุตส่าห์เตือนแล้ว…คุณพ่อนี่เหลือเกิน”
“นานๆทีครับพี่”
“เลยซัดซะเมาแอ๋อย่างนี้เรอะ?”
“บ่นมากระวังจะแก่เร็วนะ”
“ปากเสีย!!”
…พอส่งอาสนถึงเตียงแล้วพี่แคทก็ไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้พ่อของเธอที่นอนแผ่หมดสภาพไม่รู้สึกตัวเพราะกินเหล้าเข้าไปเยอะ…
“ฝากคุณพ่อด้วย”
“ครับผม”
“เจ๊…ป้อเป็นไงบ้าง?”
“หลับไม่รู้เรื่อง”
“อาสนลางานมากี่วันครับ?”
“สามวัน…พอเสร็จจากงานเลี้ยงปลายปีที่โยนกจัตุรัสก็จะกลับลำปางก่อนเลย”
“หมายความว่าจะไปพร้อมพวกเรา?”
“ใช่…เตรียมตัวไว้พร้อมหรือยังล่ะ?…มะรืนนี้แล้วนะ”
“ผมพร้อมนานแล้วครับ”
“หึ!”
…พี่แคทกับฝนแยกไปนอนส่วนผมรู้สึกเหนียวตัวจึงผลัดผ้าลงไปอาบน้ำและเลยไปดูพวกขี้เมาทั้งหลายที่ต่างนอนกรนเสียงดังลั่นกลิ่นเหล้าก็คละคลุ้งแล้วให้นึกโล่งใจ…
(ดีแล้วที่ไม่ไปนอนที่ห้องเราไม่งั้นล่ะซวยตายห่-)
…………………………………………………………………………………………………………………
…พอช่วงสายวันรุ่งขึ้นพวกขี้เมาทั้งหลายก็แข่งกันร้องโหยหวนอย่างที่ผมคาดไว้…
“ไอ้ฉิบหา-!!!…มึงช่วยพูดอีกทีซิว่าเมื่อคืนใครมากินเหล้ากับพวกกู?”
“พอสร่างเมาแม่งก็เอะอะโวยวายเชียว…ก็อาเขยกู…เอ่อ–…พ่อของพี่แคทกับฝนไงเล่า!!”
“นี่…นี่พวกกูกินเหล้ากับตำรวจแถมเป็นถึงนายพลด้วย?…ตายห่-!!!!…นักศึกษาตั้งวงก๊งเหล้ากับตำรวจรึ?”
“หนวกหูจริง!!!”
“……………………………………….”
“พี่แคทอารมณ์บูดแล้วพวกมึงรีบกลับเหอะ…วันหลังค่อยว่ากันใหม่”
…เพื่อนผมกลับไปได้สักพักอาสนก็ตื่นนอนคว้าผ้าเช็ดตัวพาดบ่าลงมาชั้นล่างพี่แคทเห็นเข้าจึงไปดักหน้าทันที…
“เป็นไงล่ะคะ?”
“…ดื่มหนักไปหน่อย”
“ถ้าลูกน้องคุณพ่อรู้เข้าคงจะสนุกไม่น้อย”
“อา–…พ่อไม่เคยเมาหยำเปสักครั้งแคทก็รู้”
“เจ๊…ไปที่จัตุรัสป้อจะดื่มหนักกว่านี้อีกเยอะ…ก็ตานั่นแหละจะจับป้อกรอกเหล้า…ดูอย่างปีที่แล้วนั่นไงคะ?”
“…ให้ตายสิ”
“เอ้าๆ…มากินข้าวเถอะเแล้วใครมีธุระอะไรก็จะได้ไปทำให้เรียบร้อย…พรุ่งนี้พวกเราจะได้กลับโยนกจัตุรัสกัน…ถ้านิภาไม่ได้ไปไหนจะไปเดินห้างกับพี่มั้ย?”
“ภาจะไปธุระกับสนค่ะ”
“แหมๆ…ยังหวานกันเหมือนเดิมเลยน๊า~~”
“พี่เอ็มล่ะก็!…ภาจะไปเยี่ยมเจ้านายที่เกษียณไปแล้วของสนเค้าต่างหาก”
“งั้นหนูแคทช่วยไปเป็นเพื่อนป้าหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ”
“ส่วนฝนจะไปดูหนังกับบอล”
“ไปสองคนรึ?”
“สากับหนูอ้อยจะไปด้วย”
“หึ!!…นี่เป็นแผนของใคร?”
“ไม่ใช่นะครับ”
“เอาเหอะ!!…จะใช่แผนหรือไม่ก็ช่างแต่สิ่งที่ใครสักคนมุ่งหวังไว้มันไม่มีทางเกิดขึ้น”
(ป้าเอ็มคงหมายถึงแม่กวางเป็นแน่)
“ไปเร็วๆ”
“เดี๋ยวซี่~~…ฉันยังกินข้าวไม่เสร็จ”
“หงึช้าจริง!!…ให้เวลาครึ่งชั่วโมง…บวกเพิ่มได้ 5 นาทีห้ามเกิน”
“อุวะยัยคนนี้!?”
“ก็สัญญากันแล้วอ่ะ!!”
“จริงสิเกือบลืม…บอลโทรไปหาพี่กุนด้วย”
“ครับ”
…จังหวะเหมาะเจาะเลยเพราะผมก็มีเรื่องอยากจะคุยกับกุนอยู่พอดี…
“จะไปที่โยนกจัตุรัสมั้ยครับ?”
“กุนมีงานต้องเคลียร์ให้เสร็จก่อนปีใหม่…คงจะไปไม่ได้จ้ะ”
“งานอะไรกันนักหนา?…บริษัทนี้ไม่ปล่อยให้พนักงานหยุดแม้กระทั่งสิ้นปีเลยหรือไง!?”
“มันไม่ได้สบายเหมือนสมัยเรียนหรอกนะบอล…ในเมื่อเขาจ้างเราๆก็ต้องทำให้เต็มที่งานเอกชนก็แบบนี้แหละแต่ถึงกุนจะไม่ได้กลับไปแต่สากับน้องอ้อยก็ยังอยู่”
“เจอหน้ากันแทบจะนับครั้งได้…น่าอึดอัดจริงๆ”
“เพราะเป็นเงื่อนไขของคุณย่าของบอลเอง”
“นั่นไม่เท่าไหร่…ผมเกรงใจป้าเอ็มมากกว่าและพี่แคทก็โน้มน้าวให้ยอมรับด้วย”
“พูดถึงแคท…เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ?”
“อย่างไรนี่คืออะไรครับ?”
“เธอทำให้บอลมีความสุขดีใช่ไหม?”
“นี่…นี่กุนกำลังพูดอะไร?…ผมไม่เข้าใจ”
(หรือว่า!?)
“กุนหมายถึงเรื่องบนเตียง”
“อะไรนะ?”
…แสดงว่าพี่แคทบอกกุนแน่ๆเลย!?…โธ่เอ๊ย!!!!…ต่อให้เคารพนับถือกันมากแค่ไหนแต่มันสมควรจะบอกด้วยเรอะ?…
“บอลจะต้องถามแน่ว่ากุนรู้ได้ยังไง?”
“…………………………………………”
“กุนขอร้องให้แคททำแบบนั้นเอง”
“ขอร้องให้ทำ!?”
“จ้ะ”
“มีเหตุผลอะไรจึงให้พี่แคททำอย่างนั้น?…ครั้งนี้บอลไม่เข้าใจความคิดของกุนจริงๆ”
“บอลไม่เข้าใจแต่กุนเข้าใจ”
“หมายความว่ายังไงครับ?”
“ก่อนจะถามกุนๆว่าบอลลองกลับไปคิดดูให้ดีๆเถอะนะจ๊ะ…น่าจะได้คำตอบแน่”
“คำตอบ?”
“ใช่แล้ว…จงมองลงไปในส่วนลึกของจิตใจของบอลเอง!?…เมื่อได้คำตอบที่แน่ชัดแล้วค่อยมาบอกกุน”
……………………………………………………………………………………………………………………….
“ถึงแล้วแน่ะ…ไม่ลงไปเหรอ?”
“………………………………………..”
“บอล”
“เอ้อ!”
…ผมขี่รถพาฝนมาที่บ้านของพ่อซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าระหว่างทางทำไมถึงไม่เกิดอุบัติเหตุเพราะใจลอยมัวแต่คิดถึงช่วงที่คุยโทรศัพท์กับกุน!?…
“มีเหตุผลอะไรนะ?”
“หือ?”
“เปล่าๆ…เข้าไปเถอะ”
“ยู้ฮู~~…สาอยู่หนาย?”
“…………………………………………”
“ตอบหน่อยพลีส!!”
“ฝนเหรอ?”
…เข้าไปข้างในก็เจอสากำลังนุ่งกระโจมอกลงบันไดมาสงสัยเตรียมจะอาบน้ำ…ฉิบหา-แล้วไง!!!…ผมเห็นขาอ่อนขาวๆก็ดันจะมาอารมณ์ขึ้นเอาตอนนี้ซะได้…
(ก็ไม่ได้มีอะไรกันมานานเลยนี่นา)
“มีอะไรหรือ?”
“ฝนมาชวนสากับหนูอ้อยไปดูหนัง”
“แต่ฉันบอกเธอแล้วนี่ว่าวันนี้ต้องพาอ้อยไปธุระ”
“อ้าวฝน!?…นี่มันยังไงกันแน่?”
“เอ่อ–…ก็บางทีสาอาจจะเปลี่ยนใจไงถ้ามาชวนถึงบ้าน”
“ขอโทษที…สากับอ้อยไปไม่ได้จริงๆ”
“ว้า~~…เสียดายจัง!!”
“ไปทำธุระอะไรกัน?”
“…ไปที่คณะของสาน่ะ…คือมีหนังสือที่อ้อยอยากอ่านเพื่อเอาไว้มาทำการบ้านส่งอาจารย์…นี่ถ้ามาช้าอีกนิดคงไม่เจอกันแล้ว”
“หนูอ้อยอยู่ข้างบนใช่มะ?”
…ยัยผีวิ่งตื้อขึ้นชั้นบนโดยไม่ฟังเสียงใครส่วนผมรออยู่ข้างล่าง…
“สาจะไปที่โยนกจัตุรัสหรือเปล่า?”
“ไปสิ…แม่สั่งเสียงเข้มว่ายังไงก็ห้ามพลาด”
“ถ้าแม่กวางไม่สั่งจะไปไหม?”
“…ถึงไม่สั่งก็ต้องไป”
“ขอโทษจริงๆ…เพราะคำสั่งของย่าทำให้อะไรๆมันยุ่งยากไปหมด”
“มันก็ช่วยไม่ได้แต่เราแค่ทำตามซะให้เรียบร้อยก็จะได้ไม่มีใครมาว่าทีหลัง”
“แล้วแม่กวางไปไหน?”
“ไปทำงานที่บริษัท…สาเองก็เป็นห่วงเพราะช่วงนี้มีแต่งานๆๆประดังเข้ามา”
“………………………………………”
“โธ่พี่ฝน~~…อ้อยกำลังแต่งตัวนะคะ”
“โอเคพี่ไม่กวนแย้ว!!”
“ขึ้นไปทำอะไรของเธอน่ะ?”
“ไม่มีอะไร้!!”
“พี่บอลมาด้วยหรือคะ?”
“จะชวนไปดูหนัง”
“วันนี้อ้อยไปไม่ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะเอาไว้โอกาสหน้า…อ้อยจะต้องไปโยนกจัตุรัสนะ”
“ค่ะ…หนูจะรอแม่ขึ้นมาที่นี่แล้วไปด้วยกัน”
…นึกว่าจะได้ไปดูหนังกันสี่คนซะอีกสุดท้ายผมก็ต้องไปกับฝนแค่สองคน…
“…………………………………………”
“เธอน่ะ…แน่ใจอยู่แล้วใช่มั้ยว่ายังไงๆสากับอ้อยก็ไปไม่ได้?”
“…ก็มั่นใจเกินครึ่งแหละนะแต่เค้ายังให้โอกาสนี่นา”
“?”
“เค้าไม่มีปัญหาเลยถ้าสากับหนูอ้อยจะมาด้วยกัน…การไปชวนด้วยตัวเองถึงที่บ้านก็เป็นข้อพิสูจน์ที่เพียงพอ”
“…………………………………………”
“แต่มีโอกาสแล้วไม่คว้าเอาไว้ก็ช่วยไม่ได้…ในเมื่อสองคนนั้นไม่มาฝนก็มีความสุขเพราะจะไม่มีกขคมาขวาง”
…สาวน้อยตอบเนิบๆขณะนั่งดูเคี้ยวข้าวโพดคั่วผมเองก็ไม่รู้จะเอาอะไรมาแย้งได้แต่นิ่งเงียบ…บอกตรงๆว่าดูหนังไม่รู้เรื่องเลยเพราะหัวสมองมันคิดถึงแต่เรื่องของกุนกับพี่แคทและไหนยังจะฝนอีก…
(“บอลจะมีอะไรกับพี่ก็ได้เท่าที่ต้องการแต่ต้องมีสิ่งตอบแทนที่คุ้มค่า”
“อะไรครับ?”
“ความจริง”
“?”
“เวลานี้พี่มีหนึ่งคำถามให้เธอตอบและเมื่อพิสูจน์ได้ว่าเป็นความจริงร้อยเปอร์เซ็นต์…เธอจะชวนพี่ไปร่วมรักกันที่ไหนและตอนไหนก็ไม่มีปัญหา”
“ผมไม่ตอบได้หรือเปล่า?”
“ได้…แต่บอลก็จะอดตีหม้อของพี่”
“ฮืม–…ประมาณว่าความจริงไปความสุขมาว่างั้น…พี่อยากจะรู้อะไรครับ?”
“บอลผ่านผู้หญิงมาทั้งหมดกี่คน?”
(หา!?)
“ที่เคยมีเพศสัมพันธ์ถึงขั้นสอดใส่…ต้องตอบให้ครบตกหล่นไม่ได้แม้แต่คนเดียว…อายุเพิ่ง 19 คงไม่หลงลืมใบหน้าผู้หญิงคนไหนไปหรอกใช่ไหม?”
“ในสมุดของพี่ศรเพทายก็มี”
“แต่พี่ต้องการรู้จากปากของเธอมากกว่า”
“……………………………………………..”
“ไม่มีกำหนดเวลาหรือเส้นตายแต่หากซี้ซั๊วตอบจะเป็นผลร้ายต่อเธออย่างคาดไม่ถึงดังนั้นไตร่ตรองให้ดีๆและพร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยมาบอกพี่”)
“โหว!?…นางเอกดูท่าจะสนใจเพื่อนพระเอกนะเนี่ย?”
“……………………………………………..”
“ดูสิๆ”
“เออ–”
“ภาคนี้จะมีฉากอีโรติคเหมือนภาคก่อนมั้ยน๊า?”
“…ก็น่าจะมีแต่คงตัดออกบ้าง”
“ตัดทำไมอ่ะ?”
“มันจะไม่ผ่านเซ็นเซอร์น่ะสิ”
“อ๋อ!!”
…ก็อย่างที่บอกไปว่าผมไม่มีสมาธิจะดูหนังแต่ญาติสาวผู้น้องกลับตั้งอกตั้งใจดูมาก…จะไร้เดียงสาไปหน่อยมั้ยนั่น?…พอนักแสดงจูบกันก็รีบยกมือปิดหน้าแต่ยังหรี่ตามอง…เอากับเธอสิ…
(“บอลจะต้องถามแน่ว่ากุนรู้ได้ยังไง?”
“…………………………………………”
“กุนขอร้องให้แคททำแบบนั้นเอง”
“ขอร้องให้ทำ!?”
“จ้ะ”
“มีเหตุผลอะไรจึงให้พี่แคททำอย่างนั้น?…ครั้งนี้บอลไม่เข้าใจความคิดของกุนจริงๆ”
“บอลไม่เข้าใจแต่กุนเข้าใจ”
“หมายความว่ายังไงครับ?”
“ก่อนจะถามกุนๆว่าบอลลองกลับไปคิดดูให้ดีๆเถอะนะจ๊ะ…น่าจะได้คำตอบแน่”
“คำตอบ?”
“ใช่แล้ว…จงมองลงไปในส่วนลึกของจิตใจของบอลเอง!?…เมื่อได้คำตอบที่แน่ชัดแล้วค่อยมาบอกกุน”)
…พี่แคททำตามที่กุนขอร้องเพราะมีเหตุผลอะไร?…ของแบบนี้มันปฏิเสธได้อยู่แล้วก็เจ้าหล่อนไม่ได้ชอบผมนี่!?…
“โอ๊ะ?”
“อะไรของเธออีกฟะ?…เงียบๆหน่อยซี่!!”
“ก็ดูนั่นสิผ่านเซ็นมาได้ยังไง?…เห็นหัวนมกับขนที่จิ๋มจิ๊ชัดแจ๋วเลย!!”
(จิ๋มจิ๊!?)
“กล้องเขาถ่ายมัวๆหรอก…ตาดีจริงนะเธอนี่?”
“แล้วเงาตรงหว่างขาพระเอกนั่นดูยังไงก็ไอ้จุ๊กจู๋ชัดๆอ่ะ!!!”
“ก็ใช้เทคนิคให้เห็นแต่เงาแหละน่า…มันคงไม่ใช่ไอ้นั่นจริงๆหรอก”
“อือ–…แต่เหมือนจังเลย~~”
“เออน่ะดูไปเงียบๆ…ดีที่คนไม่ค่อยเยอะ”
“หนังเข้าวันแรกนึกว่าคนจะมาดูเยอะเต็มโรงซะอีก…ผิดคาดเนอะ?”
…นั่นสิ…หนังเรื่องนี้จะว่าไปก็ทำออกมาแล้วสองภาคและคนก็ชอบคู่พระคู่นางกันมากแต่ทำไมพอภาคสามออกมาคนถึงมาดูน้อยกว่าที่คิด!?…
“บางทีคนอาจยังไม่รู้กันก็ได้”
“คิดว่างั้น”
(ถ้ารวมเรากับฝนแล้วแถวที่นั่งอยู่ก็มีแค่ห้าคนเท่านั้นส่วนทั้งโรงคะเนดูน่าจะประมาณ 40-50 คน)
“หูย!!…ถอดชุดชั้นในให้เห็นด้วย”
“ปกติ”
“แล้วนางเอกแก้ผ้านี่ปกติป่าว?”
“อือ–”
“เห็นนมเห็นก้นหมดเลยเนี่ยนะ?”
“แค่นี้ยังน้อย…เอ้ย!!”
“แล้วแบบนี้เรียกว่าน้อยป่ะ?”
“จะ…จะบ้าเหรอ?…เดี๋ยวใครเห็น”
“งั้นก็อย่าดังสิ…ฝนอยากรู้ว่าบอลจะเกิดอารมณ์ไหมและก็ได้รู้แล้ว”
…ผู้ชายกับผู้หญิงที่นั่งแถวเดียวกับพวกเราอยู่ไกลออกไปประมาณเก้าอี้เจ็ดแปดตัวและในโรงหนังก็มืดอย่างที่รู้ๆกันแต่ฝนจะใจกล้าเกินไปซะแล้ว!!!…ไม่รู้คิดอะไรสาวเจ้าเลื่อนมือมาจับไอ้หนูผมหน้าตาเฉยเลย!?…
“ทีพี่แคทยังจับได้นิ?”
“หา!?”
“คิดว่าฝนไม่รู้เรอะ?…ที่จริงก็ไม่อยากพูดแต่ตอนนี้มันไม่จำเป็นจะต้องปิดเงียบ…บอลกับพี่แคทเรียบร้อยกันไปแล้วไม่ใช่หรือ?”
“เอา…เอาอะไรมาพูด?…ไม่จริง!!!”
(มันรู้ได้ไงวะ!?)
“เห~~…ไหงหางเสียงถึงอ่อนลงจ๊ะ?”
“ใครว่าเล่า?”
“เลิกตีหน้าตายบอกไม่รู้ไม่เห็นสักทีเหอะ…ช่วงเวลาของเมื่อวานหรือวันไหนๆที่ฝนไม่ได้อยู่ด้วยมันมีเหตุอะไรมั่งน๊า?”
“พูดอะไรฉันไม่เข้าใจ?”
…นี่อย่าบอกนะว่านอกจากกุนแล้วพี่แคทก็ยังบอกฝนด้วย?…ไม่!…เป็นไปไม่ได้!?…ฝนจะต้องรู้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งแน่แต่ผมไม่ยอมสารภาพง่ายๆหรอกเพราะมีเยี่ยงอย่างที่ไหนเขาทำกันบ้าง?…ลงจากหลังม้ากลางสมรภูมิรบ…
“บอลต้องมีอารมณ์ตั้งแต่ที่บ้านสาแล้ว…อย่าหลุกหลิกซี่เดี๋ยวก็ถูกเห็นจนได้”
“……………………………………………..”
“แข็งมากเลย…”
“พอ…พอแล้ว!!”
“แค่ข้างนอกเองทำหวงไปได้…ฮึๆๆ”
“พี่แคทบอกเธองั้นหรือ?”
“ไม่ได้บอก”
“แล้วรู้ได้ไง?”
“อิๆๆ…ความลับ”
…ไม่ว่าจะถามกี่ครั้งฝนก็ส่ายหน้าลูกเดียว…ถึงแม้ไม่พูดแต่ก็พอจะเดาได้ว่าคงมีคนของยัยนี่เห็นการเคลื่อนไหวของผมกับพี่แคท…
“แล้วเธอจะทำอย่างไรเมื่อรู้ว่าฉันกับพี่แคท?”
“โฮ่~~…ในที่สุดก็ยอมรับรึ?”
“…ฉันแค่สมมติ”
“จุ๊ๆๆ…ปากแข็งไม่เบานะเนี่ยมิน่าพี่เซคถึงหมั่นไส้นักแต่สำหรับฝน…บอลน่ารักเสมอแหละ”
“……………………………………………”
“ทำอย่างไรน่ะเรอะ?…ฝนจะไม่ยอมน้อยหน้าพี่แคทนั่นคือคำตอบ”
“แต่…”
“บอลอย่าเพิ่งขัด…ฝนอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนะรู้มั้ย?”
“……………………………………………”
“ทั้งที่ฝนรักบอลมาตั้งนานแต่พี่แคทกลับเห็นแก่ตัวยกเอาข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นมาชิงตัดหน้ากันเสียได้…ฮึ!!…ถ้าตั้งสติให้มั่นคงถึงที่สุดยังไงก็ไม่มีวันทำลงไปได้”
“นั่นเพราะกุนสั่ง”
“ฮ่า–…นึกแล้วเชียว!!…เห็นหมู่นี้คุยกันบ่อยมากๆ”
“……………………………………………”
“หากเป็นคนอื่นฝนยังพอจะโกรธได้แต่นี่กลับเป็นพี่สาวและที่ทนไม่ได้คือห้ามคนอื่นแต่ตัวกลับเป็นซะเอง”
“นี่หรือสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่เธอว่า?”
“ในเมื่อพี่แคททำได้แล้วทำไมฝนจะทำบ้างไม่ได้?…คึๆๆ…อีกไม่นานต่อจากนี้แน่…ขอจองจุ๊กจู๋นี่ไว้ล่ะกัน”
“ฮึ่ย~~”
…เห็นทีจะเลี่ยงไม่ได้เสียแล้ว(มั้ง)กับสาวน้อยวัย 18 หยาดฝน เทวะกรนันท์…แววตาที่แสดงออกมานั้นชัดเจนจริงๆว่าเธอไม่เห็นผมเป็นพี่ชายอีกต่อไปแล้ว…
……………………………………………………………………………………………………………………
…ขณะเดียวกัน…
“ลูกแคทมานี่หน่อยสิจ๊ะ”
“คะ?”
“แม่อยากจะคุยเรื่องที่น้องเราไปเดทกับบอล…”
“ไม่ใช่เดทนะคะ!!!”
“ไม่จ้ะ…นั่นน่ะเดทของแท้”
“คุณแม่จะเห็นดีเห็นงามกับฝนไปด้วยหรือไงคะ?”
“อื้ม!!”
“คุณแม่!!”
“เอาล่ะๆ…ก่อนอื่นในฐานะที่แคทเป็นพี่สาว…แม่ก็อยากจะฟังความเห็นของลูกน่ะ…ฝนกับบอลโตด้วยกันมาอย่างพี่น้องแต่แม่ไม่คิดว่าจะเสียหายอะไรหากเปลี่ยนมารักชอบอย่างชายหนุ่มหญิงสาว…แคทจะว่าไงจ๊ะ?”
“คนนอกมองว่าเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องแต่คนในโยนกจัตุรัสให้การยอมรับเพียงแต่ทั้งสองฝ่ายต้องมีใจรักใคร่กันและผู้ใหญ่ไม่ขัดข้อง”
“ถูกต้องจ้ะ”
“แต่ฝนรักบอลข้างเดียวนะคะดังนั้นจึงไม่…”
“เอ๊ะเอ๋~~…ลูกแคทแน่ใจเรอะ?”
“ทำไมคะ?…คุณแม่ไปรู้เห็นอะไรมา?”
“เปล่า–…คือแม่เริ่มมั่นใจว่าตอนนี้บอลก็ดูจะชอบๆน้องเราแล้วเหมือนกันนะ”
“ไม่เป็นความจริงค่ะ!!”
“หงึ!!…ถ้าบอลไม่ได้รู้สึกชอบฝนก็จะต้องปฏิเสธไปนานแล้วสิแต่นี่ไม่มีแสดงท่าทางรังเกียจเลยสักนิดนิ?”
“นั่นเพราะ…”
“แม่เชื่อว่าลูกแคทก็มองออก”
“แต่บอลมีคนรักอยู่แล้วส่วนฝนจะเป็นอะไรได้มากกว่านี้คะ?…ให้ทนเห็นน้องสาวไปกินน้ำใต้ศอกคนอื่นแคทไม่มีวันยอมหรอก!!!!”
“แม่ก็ไม่ยอมเหมือนกันฉะนั้น…น้องสาวของเราจะต้องเข้ามาแทนที่หนูกุน”
“นี่…นี่คุณแม่พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่าคะ?”
“สติของแม่ยังดีและก็ไม่บ้าพอจะเห็นลูกสาวสุดที่รักตกไปเป็นเมียน้อยเมียเก็บของใครด้วย”
“อย่างนั้นก็จะต้องผิดใจกับคุณป้ากวาง”
“มันช่วยไม่ได้…อย่างไรแม่ก็เห็นคนอื่นดีไปกว่าลูกตัวเองไม่ได้และแคทจะทนดูน้องที่คลานตามกันมาต้องเศร้าโศกเสียใจเพราะผิดหวังในความรักได้งั้นหรือ?”
“………………………………………………”
“แม่น่ะตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะช่วยฝนจนถึงที่สุด…สำหรับแคทหากไม่คิดจะช่วยก็ให้อยู่เฉยๆอย่าไปขัดขวางความรักของน้องเลย”
“…นอกจากคุณป้ากวางแล้วคุณแม่ก็จะมองหน้าคุณป้าไม่ติดด้วยนะคะ”
“อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด…บอกแล้วว่าเพื่อลูกสาวสุดที่รักจะให้แม่ไปยิงหัวใครก็ยอม”
“………………………………………………”
“อ้าว!!…สองแม่ลูกกำลังคุยอะไรอยู่?…สีหน้าเครียดเชียว”
“ไม่มีอะไรค่ะคุณพ่อ…หนูมาถามคุณแม่เรื่องงานเลี้ยงที่โยนก”
“หืม–…ปกติลูกก็ไม่ชอบอยู่แล้วนี่นา?”
“แต่แคทคิดว่าครั้งนี้จะต้องไปร่วมงานด้วยค่ะ”
“อือๆๆ…ก็อย่าไปเผลอกินเหล้าล่ะกันเดี๋ยวงานล่ม”
“…หนูขอตัวไปจัดของต่อนะคะ”
“ไปเถอะ”
“…………………………………………….”
“ลูกฝนกับบอลยังไม่กลับมาอีกรึ?”
“คุณคะ”
“?
“ที่ภากับลูกแคทคุยกันเมื่อกี้คุณได้ยินหมดแล้วสินะ?”
“…………………………………………….”
“นึกแล้ว…”
“นี่เรื่องใหญ่มากนะใจคอภาไม่คิดจะมาหารือกันมั่งเลยรึ?…อย่างไรผมก็เป็นพ่อนะ!!”
“แต่คุณก็รู้ตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือคะว่าลูกฝนชอบบอล?”
“ฮึม–…ถ้าผมไม่รู้ดูไม่ออกก็เป็นพ่อกับตำรวจที่ใช้ไม่ได้เหลือเกินล่ะแต่ที่บอกว่าเรื่องใหญ่น่ะคือพี่เอ็ม…ภาเข้าใจใช่มั้ยว่าอะไรจะเกิดขึ้นตามมาบ้าง?…คนอย่างพี่เอ็มน่ะต้องการอะไรแล้วจะต้องได้…ที่ผ่านมาไม่มีใครกล้าขัดใจเธอเลย”
“แต่คราวนี้ภาจะทำเพื่อลูกฝน…คนเป็นพ่อแม่ไม่มีอะไรจะสุขใจไปกว่าการเห็นลูกสาวได้ครองคู่กับผู้ชายที่ตนรัก”
“…ผมก็เข้าใจ”
“ขอแค่พวกเราเดินหน้าลุยกันสุดตัวก็ไม่จำเป็นต้องกลัวใครทั้งนั้นค่ะ!!!…ลูกฝนมีอะไรด้อยกว่าหนูอ๋อมตรงไหน?”
“ผมรู้แต่เรื่องนี้ต้องคิดกันให้รอบคอบอีกอย่างเกิดบอลไม่ได้ชอบฝนแบบ…แบบหนุ่มสาวก็จะกลายเป็นเอาลูกสาวตัวเองไปเสนอให้ผู้ชายถึงที่…มันดูไม่ดีแล้วจะเข้าหน้าภพไม่ติดด้วย”
“หึ!!…คุณไม่ต้องห่วงเลยค่ะ…บอลชอบลูกฝนแน่นอนภารับรองและที่บ้านเกิดของพวกเขาสองคนก็น่าจะเป็นโอกาสที่ดี”
“โอกาสที่ดี?”
“ที่นั่นมีหนูอ๋อมกับหนูป้อมรออยู่ก็จริงแต่มันต้องลองดูกันสักตั้งหนึ่ง”
………………………………………………………………………………………………………………
…คืนนี้ป้าเอ็มไม่ได้กลับมานอนบ้านซึ่งผมได้ยินพี่แคทบอกว่าไปค้างที่บ้านพี่เซคโดยก่อนไปป้าเอ็มแอบกระซิบกับผมว่านายศุกร์โทรมาขอร่วมหลับนอนก็เลยจะไปช่วยสนองความอยากให้…ป่านนี้สองนายบ่าวคงผลัดกันรุกรับซัลโวประตูกันอย่างเพลิดเพลินอยู่แน่ๆ…เอ๊ะ!?…ผมดูบอลมากจนฟุ้งซ่านไปแล้วหรือ?…
(แต่น่าอิจฉาศุกร์ชะมัดเลยวุ้ย!!!)
“ตัวเองยังไม่นอนเหรอ?…บอลก็แข่งจบไปแล้วนิ”
“ว่าจะอาบน้ำก่อนน่ะ”
“เค้าอาบเป็นเพื่อนมะ?”
“จะ…จะบ้าเรอะ?”
“ฮิๆ…ว่าไปนั่น…เอาไว้เราค่อยไปอาบด้วยกันสองต่อสองที่บ้านเกิดนะจ๊ะ…ราตรีสวัสดิ์จ้า!!”
“……………………………………….”
…ก็แบบนี้ไงเล่าจะให้ผมเข้านอนเลยได้อย่างไร?…ตอนดูทีวีในห้องรับแขกกับอยู่ต่อหน้าพ่อแม่และพี่สาวฝนก็ยังคอยเข้ามาเบียดกระแซะออเซาะผมซึ่งไม่ว่าพี่แคทจะจับแยกเท่าไหร่แต่เธอก็หาโอกาสอีกจนได้…ต่อหน้ายังกล้าขนาดนี้แล้วลับตาคนกับอยู่ในที่รโหฐานสาวเจ้าไม่ปลุกปล้ำผมไปแล้วรึ?…
(ถือวิสาสะจับจองไอ้น้องชายของเราไปแล้วด้วยแต่มันไม่ใช่สินค้ารุ่นลิมิทนะเฟ้ยที่จะต้องจองกันก่อนล่วงหน้า!!!!)
…………………………………………………………………………………………………………………
…ส่วนอีกด้านหนึ่ง…
“โอ้…โอ้…โอ้ยยยยยยยยยย…วัน…วันนี้…นะ…นายเย็ดถึงใจฉันจริงๆ…โออออออออออ”
“ระ…เหรอครับ?…นายหญิงชอบ…อูยยยยยยยยยย…ผม…ผมก็ดีใจ…โอวววววววววววว”
“ซีดสสสสสสสส…ยังดีที่มีควยไว้เย็ดแก้ขัด…อืมมมมมมมมมมม…คงอีกนาน…อาววววววววววววว…กว่าจะได้เอากับตาหนู”
“วะ..ไว้กลับไปที่นั่น…ต้องมีโอกาสจนได้แหละครับ…อือออออออออออออ…เย็ดกี่ทีๆหีนายหญิงก็ยังฟิตเปรี๊ยะ…อูยยยยยยยยย”
“นายก็เหมือนกัน…นับวันก็ยิ่งอึดขึ้น…อู๊ยยยยยยยยยยยยยยย…ต่อ…ต่อไปฉันให้นายหลั่งน้ำเงี่ยนในหีได้ตามใจชอบ…เอาไหมจ๊ะ?”
“ว้าว!?…สุดยอดเหลือเกินครับ!!!!…โอออออออออออ…บุญของไอ้ศุกร์แล้ว…อึ๊บบบบบบ”
“แหม~~…คึกคักขึ้นมาเชียวนะ…ว้ายจะแรงไปแล้ว!!!…อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย…กรอดดดดดดด…หีฉันร้อนไปหมดเลย”
“ก็นี่คือข่าวดีที่ผมรอมานาน…พี่เศกได้ยินต้องโดดตัวลอยแน่เลย”
“อ๊อยยยยยยยยยยยยยย…ก็…ก็ถ้าให้พวกนาย…น้ำแตกแค่ในรูตูดก็…ไม่…ไม่ถึงใจใช่ไหมล่ะ?…อึ๊!!…กระแทกลงมาอีก…อูยยยยยยยยยยยยย…ฉันเองก็ทำหมันแล้ว…มะ…ไม่เป็นไรหรอก”
“ดีเหลือเกินครับ…เวลาเล่นสองรุมหนึ่งจะได้ไม่ต้องเอาออกมาแตกข้างนอก”
“ฮิๆๆ…เริ่มจากยกนี้เลยนะ”
“เต็มใจอย่างยิ่งครับ…ปะ…เปลี่ยนท่ากันเถอะนายหญิง…ผมอยากกระฉูดน้ำควยใส่หีนายหญิงด้วยท่าหมา”
“อึ๊ย~~…แค่คิดก็เสียวไปทั้งรู…ตามใจสิคะ”
“……………………………………..”
“เอ้ามัวรออะไรเล่าฉันแหกหีให้แล้ว?…เร็วๆเข้า”
“เอาล่ะนะครับ”
“โอ๊วววววววววววววว…เอาเลย!!…กระเด้าฉันอย่าหยุด…อื้มมมมมมมมมมมมมมมมม…แบบนั้น…แบบนั้นแหละศุกร์…อื๊อออออออออออออออ”
“ฮึ่ยยยยยยยย…เสียวควยอะไรอย่างนี้…อีกไม่นาน…อีกไม่นานผมจะแตกแล้วครับนายหญิง…ซีดสสสสสสสสสส”
“เวลานี้อยากให้พี่นายหายเป็นปกติจริงๆ”
“ครับ?”
“พี่นายหายดีเมื่อไหร่ต้องรีบมาสนุกกับฉัน…เข้า…เข้าใจมั้ย?”
“นายหญิงอยากให้พวกผมรุมเย็ดเต็มที่แล้วสินะครับ?”
“หึ!!…ใช่สิจ๊ะ…ช่วยกันรุมเย็ดหีเย็ดตูดฉันให้สะใจไปเลยไง”
“กรอดดดดดด…มะ…ไม่ไหวแล้วววววววววววว”
“ปล่อยออกมา…เอาสิ…ปล่อยน้ำเงี่ยนใส่ฉันให้หมดลูกกระโปกเลย…อ๊าาาาาาาา”
“อ๊ากกกกกกกกกก…โอ๊ออออออออออออ”
“อึ๊ก!!…ซีดสสสสสสสสสส…ฉะ…ฉันได้กลับเป็นสาวอีกแล้วล่ะ…หึๆๆๆ”
“……………………………………………..”
“เฮ้อ~~…ควยหลุดออกมาแล้ว…กระฉูดเต็มรูฉันเลย…ดีมาก–”
“วิ…วิเศษจริงๆ…เอากับใครก็ไม่เสียวซ่านเท่าเอากับนายหญิง”
“ปากหวานจังเลยหนุ่มน้อยคนนี้…หืม?”
“?”
“มีคนแอบดู”
“อะไรนะครับ?”
“ลูกเซค!?”
“อึ๋ย!!”
“แม่รู้นะว่าลูกอยู่ตรงนั้น…หยุดเลยห้ามหนี!!!”
“แหะๆ”
“เรานี่ชักจะเอาใหญ่แล้ว…เรื่องอะไรมาแอบดูแม่ล่ะ?”
“รู้ได้ไงอ่ะ?”
“ยังจะมาถาม…ก็กล้องวงจรปิดไง”
“อ๋า!?…ลืมไปเลยว่ากล้องตัวนี้ต่อเข้ากับทีวีในห้องคุณแม่”
“แอบดูนานแค่ไหนแล้วห๊ะ?”
“คุณแม่อย่าเพิ่งโกรธสิคะ…หนูเพิ่งจะกลับมาถึงเมื่อกี้นี้เอง”
“แล้วไง?…”
“หนูทันมาดูตอนนายศุกร์ควบแม่ส่งท้ายเท่านั้นแหละ”
“ลูกเซคนี่น่าตีจริงๆ…ทีหลังอย่าทำอีกนะ!!”
“งั้นคราวหน้าแม่ก็ล็อคประตูให้ดีๆสิคะ…อย่างนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับตั้งใจเอากันให้คนอื่นเห็น”
“ตั้งใจอะไรกันให้ตายเถอะ?…อ๊ะ!!…จะทำอะไรน่ะ?”
“คุณหนูใหญ่!!!”
“ไง!…มีความสุขเหลือเกินนี่?…สุขทะลักจนหำเหี่ยวเลย”
“คะ…คือผม…”
“เฮอะ!…ฉันไม่ขัดข้องหรอกถ้าคนที่มีอะไรกับคุณแม่จะเป็นนายหรือเศกแต่หากมีคนอื่นอีกล่ะก็…อ้อ!…ประโยคนี้ม่อนฝากมา…จงฟังให้ดีๆนะ”
“………………………………………”
“เราจะสังหารมันผู้นั้นให้ตายในสภาพที่น่าเอน็จอนาจที่สุด!!!!”
“หวา!!!!”
“ฮะๆๆ…เหมือนม่อนใช่ป่ะ?…เอ้า!!…หนูไม่ขัดความสุขของทั้งสองคนแล้วค่ะ…ต้องกลับไปทำงานต่อ”
“……………………………………….”
“นายหญิงครับ!!…หากคุณหนูใหญ่…”
“หุบปากให้สนิทเลยนะ!!!…ถ้าลูกฉันรู้ความจริงขึ้นมาคิดว่าพวกนายจะรอดอย่างงั้นเหรอ?…กลับไปห้องตัวเองซะ…ฉันหมดอารมณ์แล้ว!!”
“………………………………………”
“แต่นับว่าโชคยังดีที่เซคไม่ได้ยินที่เราพูดกันก่อนหน้านั้น”
……………………………………………………………………………………………………………………….
…ตัวอย่างในตอนหน้า…
“เธอนึกว่าฉันสามารถทำตามอำเภอใจตัวเองได้อย่างงั้นหรือ?…ถ้าพี่กุนไม่ขอร้องมันก็จะไม่มีวันเกิดขึ้น”
“พี่มีสิทธิ์เต็มที่อยู่แล้วที่จะปฏิเสธแต่เพราะอะไรถึงตอบตกลงครับ?”
“นั่นสิมันเป็นเพราะอะไรนะ?…เธอกับฉันจะลองมาช่วยค้นหาคำตอบนี้ด้วยกันไหม?”
…………………………………………..
“พี่รู้ว่านี่ฝีมือใคร?”
“ฝนด้วยค่ะ…ในหมู่บ้านสี่โยนกถ้าไม่ใช่ป้าเอ็มก็มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นที่ทำได้ถึงขนาดนี้”
“อุ๊ยตาย!!…นี่น้องสาวที่น่ารักทั้งสองคนกำลังพูดถึงพี่อยู่หรือเปล่าจ๊ะ?”
…………………………………………..
“สิบปีแล้วสิที่เราไม่ได้เจอกัน…ยังจำคำถามสามข้อของฉันได้หรือเปล่า?”
“เธอ…เป็นใคร?”
“ใครน่ะเรอะ?…ฉันก็เป็นว่าที่ภรรยาของนายไงเล่า!!!”
………………………………………………………………………………………………………….
…ตอนหน้าจะเข้าสู่ภาคโยนกจัตุรัสแล้วครับ…
