ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 47
“เพื่อให้บรรลุความต้องการของตัวเองก็ถึงกับเอาพี่มาอ้าง”
“บ่นอีกละ~~”
“มีแผนอะไร?”
“ป่าว–”
“หึๆ”
“เจ๊อ่ะ!!”
“ตกลงว่าน้องสาวพี่คาดการณ์อนาคตไปถึงไหนแล้ว?”
“ชอบจับผิดกันอยู่เรื่อย…ฝนเป็นเด็กนิสัยดีนะเออเชื่อหน่อยซี่~~”
“ค่าๆ…จะเชื่อก็ได้นะคะ”
“หุ!!…ผิดคาดแฮะ…นึกว่าห้องจะรกกว่านี้?”
“ไม่น่าแปลกใจเพราะถูกอบรมมาเป็นอย่างดีและอดีตเขาก็ต้องอาศัยอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อไม่ให้โดน
ว่า”
“แม้แต่ขยะก็ทิ้งเรียบร้อยก่อนไป…ดีๆๆ”
“เราต้องทำอะไรบ้าง?”
“กวาดพื้นถูพื้นและก็ซักผ้าที่อยู่ในห้องน้ำ…แค่นี้มั้ง?”
“งั้นพี่ทำสองอย่างแรกส่วนเธอซักผ้า”
“โอเค–”
“หือ?”
“?”
“…ใช่ของน้องสาหรือเปล่า?”
“อ่า–…ฝนก็ไม่ค่อยแน่ใจแต่ตัวสีดำนี้ของหนูอ้อยแน่ๆเพราะเคยแอบเห็นเธอสวมตอนจะไปโรงเรียน”
“เด็กเรียบร้อยอย่างน้องอ้อยใส่จีสตริงด้วย?”
“โธ่พี่ขา~~…วัยรุ่นสมัยนี้เขานิยมกันจะตายไป…มันสะดวกเวลาดึ๊บๆกันเพราะไม่ต้องมัวถอด”
“ฝน!!”
“หนูก็ตั้งใจว่าจะซื้อมาใส่สักตัวเหมือนกันนะ…มีอะไรอีกคะ?”
“…พี่เห็นปกหนังสือแลบออกมาก็เลยจะเปิดลิ้นชัก…แต่…มันล็อค”
“สงสัยอีตาจุ๊กจู๋แอบซ่อนหนังสือโป๊ไว้”
“คงไม่ใช่มั้ง?…ก็เขาชอบภาคปฏิบัติมากกว่า”
“รึไม่งั้นก็–…อ๋า!!!”
“?”
“ในนั้นอาจจะมีความลับบางอย่าง!!!!…ลวดๆๆ”
“เดี๋ยวก่อน!!…มันไม่ดีนะฝน”
“เคะ!!…ตาบอลเป็นญาติสนิทของเราแล้วทำไมเราจะรู้ไม่ได้จ๊ะ?…ค่อยๆใช้เศษลวดแหย่รูกุญแจเข้าไปแบบนี้”
“เฮ้อ~~…เอาสิ่งที่คุณพ่อสอนมาใช้เพื่อการนี้เอง”
“นี่แหละเป้าหมายที่มาที่นี่!!!…เมื่อก่อนมาหาทีไรเจ้าบอลก็ชอบไล่กลับก่อนทุกทีหนูเลยเอะใจว่ามันจะต้องมีความลับที่ให้ใครรู้ไม่ได้”
“ฉันว่าแล้ว”
“โอ้~~…เปิดได้แล้ว!!!”
“ชีทบทเรียน,พจนานุกรมและที่พี่เห็น…หนังสือเปิดบริสุทธิ์?”
“หยา~~…อีตาจุ๊กจู๋นี่!!!”
“มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย”
“คงจะดูเพื่อจำท่าแล้วเอาไปใช้สินะ?…ว้าวท่านี้เด็ด!!!”
“ห้ามดูต่อนะ…เอามานี่!!”
“ฝนโตแล้วเจ๊ก็อย่าห้ามนักเลยน่า…หืม?…หนังสือโป๊เล่มนี้เก่าจัง…กี่ปีแล้วเนี่ย?”
“มันเป็น…หนังสือปกขาวที่สมัยก่อนฮิตกันมาก…สำนวนการบรรยายจะมีความโดดเด่นและเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ”
“อ๋อนี่น่ะรึหนังสือปกขาว?…หนูเคยได้ยินแต่ไม่เคยเห็นสักที…เอ๋!?…พี่รู้ได้ยังไง?”
“ก็สันต์เขา!!…ช่างเถอะๆ”
“เคะๆๆ…สงสัยพี่เขยจะเคยเอามาให้พี่อ่านสิเนาะ!!…แล้วไอ้นี่อะไร?”
“สมุด?”
“มันคือไดอารี่ค่ะ…เจอของดีเข้าให้แล้ว!!!!”
………………………………………………………………………………………………………………..
(26 มกราคม 2548
…ทุกคนในบ้านเลิกทะเลาะเบาะแว้งแล้วกลับมารักใคร่ปรองดองกันถือว่าน่ายินดีเป็นที่สุดแต่วันนี้มีเรื่องให้ตกใจนิดๆ(มากต่างหาก)นั่นคือฝนกับพี่แคทสองลูกพี่ลูกน้องที่ไม่ได้พบกันเกือบสิบปีเดินทางจากลำปางมาที่บ้านเราพร้อมคุณอาอรนิภาน้องสาวของพ่อเพื่อทำเรื่องย้ายมาศึกษาต่อ…ไม่ได้พบหน้ากันซะนานโหอะไรเนี่ย!?…ฝนที่สมัยก่อนเนื้อตัวมอมแมมหน้าตาหัวหูดำคล้ำไหงถึงกลายร่างเป็นสาวน้อยคิกขุสดใสน่ารักไปได้…ถ้าไม่ใช่ญาติกันล่ะก็น่าดูชมแน่รับรองจะจีบเสียให้เข็ด!!!!…)
“หนอยแน่ะๆตาจอมเจ้าชู้!!!…ตัวเองคิดไม่ดีกับเค้ามาตั้งแต่วันนั้นเชียวน๊า~~”
“……………………………………………..”
(ส่วนพี่แคทนั้นเล่า?…โอ้โฮแม่เจ้าโว้ย!!!!!!!…ผมน่ะรู้ดีว่าเธอออกแววสวยตั้งแต่ครั้งกระโน้นแล้วพอเอาเข้าจริงสิ…นี่นางฟ้าชัดๆ!!!!…ผู้หญิงอะไรทำไมถึงได้สวยหยาดงามเยิ้มขนาดนี้?…สรุปคือระหว่างกินที่สุกี้ในร้านผมต้องเก็บอาการสุดชีวิตทั้งๆที่อยากมองหล่อนกับน้องสาวอย่างไม่ยอมจะละสายตาไปไหนเลยจริงๆนะ!?…)
“ฮิๆๆ…น่าหมั่นไส้อีตาบ้านี่จัง…เนะๆ…พี่ดีใจป่ะที่ตาบอลชมว่าเป็นนางฟ้า?”
“ไม่เห็นน่าดีใจตรงไหน?…ยิ่งมาจากเพลย์บอยตัวฉกาจอย่างบอลด้วยแล้วไม่สมควรจะหลงใหลได้ปลื้ม”
“แต่ฝนดีใจนะ…ฮื่อๆ…เขียนได้น่าสนใจมากแต่เสียดายที่เล่มก่อนๆหาไม่เจอเลยถ่ายเอกสารมาได้แค่สองเล่มเอง…นี่คือไดอารี่แทนความรู้สึกและเป็นบันทึกของความจริง…อยากอ่านให้จบเร็วๆจังเลย”
“…บอกหลายครั้งว่านั่งรถอย่าอ่านหนังสือ…มันเสียสายตา”
“นิดหน่อยน่า~~”
“ถึงบ้านค่อยอ่าน”
“…จ้าๆ”
“เย็นนี้พี่เซคชวนไปงานเลี้ยง”
“ไม่ไปได้มะ?”
“ได้…แต่คงจะมีของกินที่น้องชอบเยอะแยะ”
“อ่างั้น–…ไปสักนิดก็คงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง?…เฮ่พี่!?…ฝนไม่ใช่คนเห็นแก่กินนะขอเตือนไว้ก่อน”
“…ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่คะ?”
“หรือว่า…เจ๊!?”
“ขับรถอยู่…อย่าถามซ่อกแซ่ก”
“…………………………………………..”
…………………………………………………………………………………………………………………………..
“อีหน้าด้าน!!!!!!…แกถือดียังไงมาอวดอ้างตัวกับฉัน?”
“…………………………………………..”
“ฉันถามแก…ยังจะมานั่งยิ้มแป้นแล้นปั้นหน้าตอแหลอีก?…ขอตบสักฉาดก่อนเถอะวะ!!!!”
“อย่าค่ะพี่สา!!…อย่า!!!”
“ปล่อย!!!”
“ถ้าพี่ไม่ใจเย็นกว่านี้เราจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบนะคะ!!!”
“…………………………………………..”
“…………………………………………..”
“พี่เธอมัวเมาตาต่ำไปเอาผู้หญิงไร้ยางอายพรรค์นี้…มันบ้าหรือโง่เง่ากันแน่ห๊ะ?”
“…ไม่บ้า…ไม่โง่และก็ไม่ใช่การอวดอ้างแต่เป็นความชอบธรรมค่ะ”
“แกกำลังพล่ามความชอบธรรมบ้าบออะไร?”
“คุณสาวิตรี วิชานาถ…การเปิดเผยอารมณ์ความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมาก็ถือว่าน่าชื่นชมอยู่แต่คุณสมควรจะลดความเกรี้ยวกราดลงดังที่น้องอ้อยเตือนและก็ไม่ได้รู้สึกอับอายคนข้างบ้านบ้างเลยหรือไงคะเนี่ย?”
“นังคนสารเลวแย่งผัวชาวบ้านอย่างแกเนี่ยมีต่อมยางอายด้วยเรอะ?…หนอยกลัวชาวบ้านได้ยิน!?…ฉันอยากจะอ้วกโว้ย!!!!”
“แหม~~…กล้าพูดคำว่าผัวได้อย่างคล่องปากเชียวนะคะ?”
“แก!!!”
“อย่าแสดงกิริยาป่าเถื่อนไร้สมบัติผู้ดีกับคุณพี่นะคะ!!…วันนี้พวกเราอุตส่าห์มาพูดคุยดีๆแต่พี่สากลับเอาแต่ตะคอกด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคาย…ผู้หญิงโมโหร้ายอย่างนี้ท่านเอกบดินทร์จะไม่ยอมรับเป็นหลานสะใภ้แน่นอน!!!…ไม่ไหวๆ”
“ปู่ของบอลมาเกี่ยวข้องอะไร?…นังเด็กปากกล้า!!”
“โบว์!!!…ไหนเราสัญญากันว่า…”
“ทำไมล่ะอ้อย?…ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์มายืนอยู่เบื้องหน้าได้ในเมื่อฉันก็เป็นเมียพี่บอลคนหนึ่ง!!!”
“โบว์!!!!”
“ฉันไม่เอาแล้ว–…ไอ้การที่ต้องหลบๆซ่อนๆและทนเฝ้ามองอ้อยได้ควงคู่ไปไหนมาไหนกับพี่บอลอย่างออกหน้าออกตาน่ะ”
“…………………………………………..”
“ท่านเอกบดินทร์ก็รับรู้และสนับสนุนให้พวกเราคบกับหลานชายของท่านได้”
“ถูกต้อง…ดิฉันกับน้องได้ไปฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกกับหลานกับท่านมาแล้ว”
“จริงสิ!!…พี่สาได้เคยไปคารวะท่านปู่เอกบดินทร์กับท่านย่าอุทุมพรบ้างไหมคะ?”
“ฉัน…ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนังแพศยาอย่างพวกแก!!…นี่ถ้ารู้ฐานะพวกแกแต่แรกแม้กระทั่งถนนหน้าบ้านฉันก็จะไม่ให้มาเหยียบเป็นเสนียดจัญไรหรอก!!!”
“ขนาดนั้นเชียวเหรอคะคุณสาวิตรี?…อืม–…แต่บอลเขาชอบมาหาหญิงแพศยาอย่างพวกเรามากเลยนะคะ”
“นั่นสิ…ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหญิงผู้ดีอย่างพี่สามีอะไรบกพร่องตรงไหนพี่บอลถึงได้บ่นออกมาว่าเบื่อ!?”
“โกหก!!…พวกมึงโกหกตอแหลทั้งเพ!!!…สะ…ไส…ไสหัวออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้!!!!”
“หึ!!…ขึ้นกูขึ้นมึงจนได้…ไม่ต้องไล่ก็จะไปอยู่แล้วค่ะ”
“คุณมีนิสัยพาลขี้โวยวายแบบนี้แหละค่ะบอลถึงไม่ชอบ”
“ฮึ!!!…อย่างพวกมึงดีที่สุดก็คงเป็นได้แค่นางบำเรอค้างคืนชั่วคราวเท่านั้น…บอลเขาไม่มีทางคิดจริงจังอะไรหรอกแถมเจ้าของตัวจริงน่ะ…”
“หมายถึงพี่ศกุนตลาหรือคะ?…แน่ใจ?”
“แกหมายความว่าไง?”
“เวลาเปลี่ยนใจคนก็เปลี่ยน…ถ้าบอลยังมีรักที่มั่นคงในตัวพี่สาวคุณแล้วมีรึที่เขาจะแอบไปมีเล็กมีน้อยลับหลัง
จริงต่อให้มีพี่สาอยู่ด้วยทั้งคนก็ตามเถอะ?…อ๊ะไม่สิคะ!!!…อ้อยกับป้าศรีแล้วยังมีแม่ของพี่อีก?”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ตกใจมากหรือคะที่เรารู้?”
“ใคร…ใครบอกพวกแก?”
“จะมีใครอีกคะ?…ก็ว่าที่สามีที่คุณสาวิตรีคิดว่าดีนั่นแหละ”
“พี่…พี่บอล!!!”
“นี่ความลับสุดยอดในครอบครัวพี่เลยใช่มั้ยคะ?…ในเมื่อเห็นธาตุแท้ของพี่บอลแล้วพี่ก็ยกเขามาให้หญิงแพศยาอย่างหนูดีกว่าเพราะผู้ชายไม่รักแล้วยังจะเหนี่ยวรั้งไว้ทำไม?…อ๋อ~~…เพื่อตำแหน่งนายหญิงคนที่สองสิท่า?”
“เออแล้วจะทำไม?…ผัวของกูๆไม่มียกให้พวกมึง!!!!”
“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ…แล้วที่วันนี้ดิฉันกับน้องสาวมาก็เพื่อแจ้งให้คุณสาวิตรีทราบว่าเราสองคนก็มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับบอลมากขนาดไหน”
“คิกๆ…ถูกหลอกกินฟรีตั้งนานก็ยักไม่รู้ตัวเขาเรียกโง่ดักดาน…หากยังไม่รู้ซึ้งไม่เข้าใจอีกก็เชิญไปที่โยนกจัตุรัสเล้ย!!!”
“ออกไป๊!!!!…แก–…พวกแก~~…อึ๊ก!!!”
“พี่สา!!!…ใจเย็นๆก่อนค่ะ”
“อีพวกหน้าด้าน!!…โอ๊ย~~…กะ…กูจะไม่ละเว้นพวกมึงแน่!!!!”
“ยาดมค่ะพี่สา…ยาดม”
“นัง…นังเด็กโบว์เป็นเพื่อนเธอใช่มั้ย?…พี่ขอสั่งให้เลิกคบกับมันตั้งแต่บัดนี้!!!!…มัน…มันกับพี่สาวคือหญิงชั่วสำส่อนจะมาอวดอ้างตัวเพื่อแย่งบอลไปจากเรา…ถูกเพื่อนแทงข้างหลังแต่ไม่เคยรู้สึกตัวบ้างเลยหรือยังไงหา?”
“เรื่องนั้น…”
“เพื่อนชั่วทรยศอย่างนี้คบกันต่อไปไม่ได้…เธอต้องเลิกยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด!!!”
“พี่ควรจะถามต้นสายปลายเหตุจากพี่บอลก่อนเพราะบางที…อาจไม่ใช่…ความจริง…”
“…อ้อย…อ้อยปิดบังอะไรพี่หรือเปล่า?”
“………………………………………………”
“จริงสิ!!…โทรหาบอลแล้วให้กลับบ้านมาเคลียร์ด่วนเลย…งานนี้มันต้องเอาให้รู้ดำรู้แดงกันไป…จะบอกพี่กุนกับแม่ให้รู้ด้วย”
“………………………………………………”
“ปิดมือถือ~~…ปัทโธ่โว้ยไอ้บ้า!!!!”
“พี่สา…หนูขอโทษค่ะ”
“…อ้อยร้องให้ทำไม?”
“…หนูมีความจริงจะบอกพี่สา”
“ใช่แล้ว!!…พี่แคทกับฝนคงจะยังไม่ไปไหนไกล…พวกเธอน่าจะมีวิธีดีๆบ้าง!!!”
“เดี๋ยวก่อนค่ะพี่…อย่าเพิ่งให้พวกเธอรู้เลย~~”
“?”
………………………………………………………………………………………………………………………….
“โบว์กลัวจังเลยค่ะคุณพี่”
“แต่ก็เก็บอาการแถมปั่นหัวยัยนั่นจนพี่อดทึ่งไม่ได้”
“…แค่พูดตามที่ซักซ้อมกันนั่นแหละค่ะ…คุณพี่สิเยี่ยมยอดจริงๆเพราะไม่ว่าพี่สาจะพูดมายังไงก็ดักทางได้หมด”
“นังสาวิตรีนั่นมีจุดอ่อนที่เป็นคนใจร้อนโกรธง่ายและพอโดนยั่วยุหนักๆเข้าก็จะเป๋สติแตกจับต้นชนปลายไม่ถูก…ยิ่งตอนที่ไม่มีใครช่วยเถียงด้วยแล้วเลยตกหลุมเดินตามเกมส์ของเราอย่างง่ายดาย…อ้อยก็ไม่ใช่กำลังหนุนที่ดี”
“จะได้ผลไหมคะ?…โบว์กังวลว่า…”
“บอลจะโกรธ?…ก็เชิญ!!…เขาจะได้สำเหนียกซะทีไงว่าพวกเราเอาจริงแล้วก็เปิดโอกาสให้เลิกรากับทางนั้นตั้งนานนมแต่มัวใจโลเลไม่ยอมทำสักที…มันก็ต้องใช้ยาแรงซัดกันตรงๆแบบนี้ล่ะจะมาโทษกันไม่ได้หรอกนะ…ส่วนที่ถามว่าได้ผลไหม?…แน่นอน!!!…แก้วที่มีรอยร้าวจะกลับมาผสานแนบสนิทกันได้งั้นหรือ?”
“…ต่อไปโบว์ก็คงจะเข้าหน้าอ้อยไม่ติดแล้ว”
“เราถอยหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว…เพื่อรักจงอย่ากลัวเลยน้องพี่–”
“แต่…”
“โบว์รักพี่บอลหรือเปล่า?”
“รัก…รักสิคะ”
“ถ้าอย่างงั้นเพื่อให้ได้ครอบครองพี่บอลแล้วน้องก็ไม่ต้องไปสนใจใครหน้าไหนอีก!!…ห้ามใจอ่อนห้ามสงสารเพราะหากน้องเกิดเห็นใจเพื่อนขึ้นมาก็จะต้องสูญเสียพี่บอลไปแน่ๆ…ยอมได้งั้นเหรอ?”
“…………………………………………….”
“แค่ท่านเอกบดินทร์อยู่ข้างเรายังไงก็ชนะเห็นๆฉะนั้นจงช่วยกันตอกย้ำรอยร้าวให้ลึกเข้าไปในใจของศกุนตลาและสาวิตรีอีกด้วยลิ่มในมือเราสองพี่น้อง…ให้สัมพันธ์รักของพวกเขาร้าวฉานและแตกสลายไปเลย!!!!”
“…………………………………………….”
“ถึงเวลาที่พวกเราจะก้าวมาอยู่เบื้องหน้าโดยไม่ต้องหลบต้องซ่อนกันอีกแล้ว…ตั้งต้นจากงานเลี้ยงปลายปีนี้แหละ…ยืดอกอย่างสง่าผ่าเผยไปประกาศให้ทุกคนรู้กันเลยว่าเราสองคนต่างหากที่เป็นว่าที่หลานสะใภ้ของวิษณุมนตรีตัวจริง!!!!”
…………………………………………………………………………………………………………………………
…ขณะนั้นที่หมู่บ้านโยนกอุดร…
“ตาแก่ๆ”
“…………………………………………”
“อยู่ไหน?…ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!”
“วะ!!…เรียกให้มันสุภาพหน่อยซี่~~…นี่ตกลงข้าเป็นตาหรือเป็นเพื่อนเล่นเจ้าเนี่ย?”
“จะตารึเพื่อนเล่นก็ช่างก่อนเหอะ”
“ฮืม~~…ข้าได้ข่าวว่าเมื่อเร็วๆนี้เจ้ากับพี่สาวไปโดนเขาไล่เตะตูดล้มลุกคลุกคลานที่พิษณุโลกใช่มั้ย?”
“เกอะ…กั๊กก๊ากๆๆ!!!…ไปได้ยินมาจากหนาย?”
“ก็จากการข่าวของข้าน่ะสิ”
“วู้ย!!!…มั่วนิ่มทั้งเพ–”
“อุเหม่–…การข่าวข้าเชื่อถือได้นะเว้ย!!!”
“ไม่จริ๊งไม่จริงๆ…ตาเฒ่าโดนหลอกแล้วละ!!”
“เออ–…ยังจะมีคนกล้าโกหกข้าอีกเนาะ!?…ว่าแต่มาทำอะไรถึงนี่?”
“ไหนบอกจะไปนอนค้างที่โยนกทักษิณ?”
“…เรื่องของเรื่องคือข้ากลัวหนีไม่ทัน”
“หา?”
“คุ้มดีคุ้มร้ายเจ้าอ๋อมบ้าเกิดยัวะปล่อยเพื่อนมันมางับแข้งงับขาข้าจะว่าไง?”
“ฮะๆๆๆ…คิดมาก!!”
“มันยิ่งไม่ชอบหน้าข้าอยู่ส่วนเจ้าก็ไม่ต้องมาหลอกเลยโว้ย!!!…ไปค้างด้วยทีไรก็หาเรื่องแกล้งข้าทุกที”
“คิกๆๆๆ…เพราะรักดอกจึงหยอกเล่น…เอ้อ!!…คือหนูมีบางอย่างจะให้ดูแน่ะ”
“เฮ่ย?…ถ้าแลกกับขอตังค์ไม่เอานา–”
“ไม่ขอหรอก”
“…มันเป็นอะไร?”
“ยาย…ไม่อยู่ใช่ป่ะ?”
“ไปไร่สักพักใหญ่แล้ว…กลับมาก็คงจะเที่ยงๆบ่ายๆ…ทำไมรึ?”
“ป้อมได้ของเด็ดๆมา…ไปดูในห้องกันดีกว่า”
“มีลับลมคมใน…สงสัยจะให้ยายเขารู้ไม่ได้สิเนี่ย?…อ่า–…ขอกินน้ำหน่อย…วิ่งมาเมื่อกี้เหนื่อย”
“ประมาณนั้น…เปิดแล้วนะ”
“………………………………………….”
“………………………………………….”
“อุ๊!!!!”
“ไงเคอะ?”
“เจ้าหลานเวร!!!…เอา…เอาอะไรมาให้ข้าดู?”
“ก็หนังโป๊โฮมเมดไง”
“โอ๊ยหัวใจจะวาย~~…ข้าอายุปูนนี้แล้วเว้ย!!…เกิดช็อคตายไปจะว่าไงเล่า?”
“แหม่ๆ…ขวัญอ่อนจริ๊ง!!”
“บัดสีบัดเถลิงวุ้ย!!!…ปิดๆๆ”
“ชอบก็บอกเหอะ!!…ไม่ต้องทำเป็นผู้มีศงมีศีลร้อก~~”
“บ๊ะเจ้านี่!!!…ถ้ายายรู้เข้ามีหวังหัวข้าได้แยกสองเสี่ยงแถมโดนด่าเปิงเป็นตาแก่ตัณหากลับล่ะสิไม่ว่า?”
“ที่อยากให้ดูเนี่ยเพราะผู้หญิงนั่นคือคนที่ตารู้จัก”
“ใคร?”
“ว่าที่หลานสะใภ้ไง…ยังจะถามอีก”
“มั่วล่ะๆ…ใครคือว่าที่หลานสะใภ้ของ…อื๋อ?”
“จำได้แล้วใช่ม้า!?”
“นั่น…หนูบุศยาใช่มั้ย?”
“ปิ๊งป่อง!!!”
“ทำไม…ทำตัวแบบนี้?…ผู้ชายตั้งกี่คน…สอง…ตั้งสามคน!?”
“แม่คนเนี้ยประกาศตัวว่าเป็นคนรักของพี่บอลแต่ลับหลังกลับแอบไปมีอะไรๆกับชายอื่น…มันดีแน่เร้อตาเฒ่าที่จะคว้าเอาผู้หญิงพรรค์นี้มาเป็นหลานสะใภ้?”
“ข้าบอกเมื่อไหร่?”
“อย่าหลอกเด็ก”
“ซะที่ไหน?…ไม่เคยพูดสักคำ”
“จริงง่ะ?”
“ก็จริงน่ะซี่!!!”
“แล้วที่ตาเคยเรียกให้นังนี่มาพบ?”
“อะ…อ๋อ!!”
“คุยอะไรกัน?”
“ไม่ใช่หนูบุศยาคนเดียวแต่มากันหมดบ้านเลยต่างหาก…แบบประมาณว่าพาลูกพาหลานมาฝากเนื้อฝากตัว”
“หึๆ…แล้วถ้าบุศยาจะเป็นหลานสะใภ้…เอามั้ย?”
“…ข้ายินดีไปโดดน้ำตายซะดีกว่า!!!…รู้ถึงไหนอายถึงนั่น”
“ฮะๆๆๆๆ…พูดดีมากตาแก่แต่โดดน้ำตายศพไม่สวยนะเออ!!…เปลี่ยนเป็นอิ่มตายดีกว่าม้าง~~”
“ฟันแทบไม่เหลือจะเคี้ยวแล้วโว้ย!!”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ไปเอาไอ้นี่มาได้ยังไง?”
“ก็แอบถ่ายบนต้นไม้…ทีแรกแค่จะสังเกตการณ์ความเป็นไปต่างๆในบ้านแต่เสือกมีคนแสดงหนังเอ็กซ์ก็ต้องไม่พลาดที่จะถ่ายเก็บไว้…ภาพไม่ค่อยชัดเพราะกล้องคุณภาพไม่เนี้ยบแต่ก็รู้ว่าใครเป็นใคร”
“กะเปิบกะปาบจริงนะ?…เป็นผู้หญิงยิงเรือกลับไปปีนป่ายขึ้นต้นไม้แอบดูชาวบ้านเขามีอะไรกัน”
“อ้าว!?…หากป้อมไม่ทำแล้วจะมีข้อมูลเด็ดๆนี่มาให้เรอะ?”
“กะจะเก็บไว้ข่มขู่เค้า?”
“แฮ่ม!!…ถูกแค่ครึ่งเดียว”
“?”
“จุดมุ่งหมายคืออยากให้รู้ความจริงว่าเบื้องหลังของนังบุศยาน่ะเน่าเฟะเหลวแหลกขนาดไหนฉะนั้นตาแก่อย่าหลวมตัวคว้าเอามาเป็นหลานสะใภ้เชียว!!!”
“สรุปคือไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ดีพอจะเป็นพี่สะใภ้ของเจ้าว่างั้นเหอะ?”
“ถูกต้องที่สุด!!!!…ไม่เว้นกระทั่งศกุนตลากับสาวิตรีรึผู้หญิงคนอื่นๆ…เข้าใจมั้ย?…เหอ?”
“แล้วจะมาใส่อารมณ์กับข้าทำไมวะ?”
“ก็แสดงจุดยืนก่อนไว้ไงว่าป้อม,พี่อ๋อมรวมถึงแม่จะไม่มีวันยอมรับใครหน้าไหนเด็ดขาด…พี่ชายจะต้องเป็นของพวกเราเท่านั้น!!!!”
“…เอาจริง?”
“ใครเขาพูดล้อเล่นกัน?…แม่ก็น่าจะเคยมาคุยๆไว้แล้วไม่ใช่หรือ?”
“ตอนนั้นที่แม่มรกตมาเปรยๆให้ฟังข้ายอมรับเลยว่ายังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง”
“งั้นก็จงเชื่ออย่างสนิทใจได้แล้วค่ะว่านั่นคือความจริงและไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งได้อีกด้วย”
“หมายความว่าไง?”
“ยังไม่บอก”
“แน่ะ!!…เดี๋ยวนี้รู้จักหัดมีความลับ”
“ก็หนูโตเป็นสาวแล้วนิและอีกหน่อยจะพาว่าที่สามีมาคารวะ…รับรองตาเฒ่าจะต้องดีใจจนร้องให้โฮแน่”
“เจ้ามั่นใจว่าข้าจะดีใจรึ?”
“…………………………………………”
……………………………………………………………………………………………………………………………….
“…น้องป้อมนี่ขอรับ!?”
“…………………………………………”
“เหตุใดจึงปีนออกทางหน้าต่างเช่นนั้น?…มันอันตราย”
“ไปเถิด”
“ท่านแม่…”
“นางมิเป็นอะไรดอก”
“…………………………………………”
“มาแล้วรึ?…กำลังรออยู่เลย”
“สวัสดีขอรับท่านตา”
“สวัสดีเจ้าค่ะท่านพ่อ”
“เออตามสบายๆ!!!…อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ”
“เจ้าค่ะ”
“เมื่อกี้น้องป้อม…”
“เห็นเรอะ?…มันก็มาเย้าแหย่ข้าเล่นเหมือนทุกทีแหละ”
“ท่านพ่อดูจะมีความสุข?”
“ฮ่าๆๆ…เจ้าป้อมเป็นหลานที่ข้าห่วงที่สุดเพราะมันยังเล็กกับใจร้อน…ถึงความคิดความอ่านจะไม่ธรรมดาก็ตาม”
“นับว่าได้มาจากท่านป้าเต็มๆนะขอรับ”
“ก็นี่แหละที่ข้ากังวลเหลือเกิน…โดยเฉพาะสองแม่ลูกคู่นี้กำลังจะทำอะไรๆที่เกินความคาดหมายของเราอยู่”
“มันคือสิ่งใดหรือเจ้าคะ?”
“ยัง…ข้าก็ยังไม่รู้…แค่ฟังจากเจ้าป้อมพูดแล้วมานึกเอาเอง”
“……………………………………….”
“ท่านตาขอรับ…กระผมกับท่านแม่อยากจะมาพูดเรื่องงานเลี้ยงปลายปีนี้”
“…ท่านพ่อเชื่อมั่นหรือเจ้าคะว่าปีนี้หลานเอกคเชนทร์จะกลับมา?”
“แม่เอ็มสัญญากับข้าไว้…เขามั่นอกมั่นใจมากๆว่าต้องสำเร็จแน่แต่ข้าน่ะยังไงก็ได้เพราะถ้าเจ้าบอลอายุ 20 ปีเมื่อไหร่ก็จะกลับมาอยู่แล้ว…เดือนมีนาปีหน้านี่แหละ”
“หมายความว่าท่านป้าแค่อยากจะเร่งให้เร็วขึ้นเท่านั้นเองหรือขอรับ?”
“ป้าของเจ้าก็เป็นคนใจร้อนไม่เบา…เธอคิดว่าพ่อน้องชายตัวดีมัวแต่ยืดยาด…ที่จริงเจ้าภพเคยบอกข้าว่ารอให้เจ้าบอลอายุ 20 ก็จะพากลับมาที่นี่ข้าถึงไม่ได้รีบเร่งอะไร”
“น้องเอกคเชนทร์กลับมาที่นี่…เช่นนั้นโยนกจัตุรัสคงจะเกิดเรื่องวุ่นอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน”
“ของมันแน่อยู่แล้วแต่เราก็ต้องพร้อมจะรับมือกับมันนะหลานเอ๊ย!!”
“เหนื่อยหน่าย…”
“ท่านแม่?”
“แม่นีย์–”
“ฉันมิขอข้องเกี่ยว…ทว่า…เรื่องดีอาจมีเพียงหนึ่งเดียวคือได้พบหน้าหลานชายเท่านั้นเจ้าค่ะ”
“……………………………………….”
“ท่านตาอย่าได้ถือสาท่านแม่เลยนะขอรับ”
“อืม–…แม่เจ้าน่ะใจคอผิดกับแม่ภาคนละขั้วเหมือนไม่ใช่ฝาแฝดกัน…ก็ทำไมข้าจะไม่รู้นิสัยเล่า?”
………………………………………………………………………………………………………………
