ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 49
“ติดต่อไม่ได้เลยเหรอ?”
“จะทำยังไงดีคะ?…พี่สาก็เอาแต่ร้องให้อยู่ในห้อง…หนูกลัว…”
“ป้ามั่นใจว่าสาไม่ใช่คนที่จะทำอะไรโง่ๆแต่แค่เสียใจมากเท่านั้น…เธอเข้มแข็งพอ”
“พี่เค้าโกรธอ้อยมากที่ปกปิดความจริง”
“ช่างเถอะๆ…ตอนนี้มาช่วยกันหาหนทางแก้ไขปัญหาที่ใหญ่กว่าซะก่อน…ป้าจะต้องทำอะไรสัก
อย่างให้มันเด็ดขาดเสียที”
“พี่กุนก็ดูจะใจเย็นเกินไปอย่างกับรู้ล่วงหน้า…อ้อยไม่เข้าใจจริงๆ”
“เพราะคนที่รู้จักบอลดีกว่าใครก็คือกุน”
“เมื่อก่อนก็เห็นโทรคุยกันบ่อยแต่ช่วงนี้…บางทีอ้อยอาจจะคิดมากไปก็ได้นะคะ”
“ไม่ คิดมากหรอกเพราะป้าก็สังเกตมาพักนึงแล้ว…พออยู่ห่างกันนานๆก็จะเป็นอย่าง นี้ไงแถมอายุยังต่างกันหลายปีด้วย…กุนอยู่ในวัยทำงานต้องเข้าสังคมพบปะกับ ผู้หลักผู้ใหญ่แต่บอลยังเป็นหนุ่มนักศึกษาวัยรุ่นเรียนเที่ยวเฮฮาไปตาม เรื่อง…มันเสี่ยงมากที่จะเกิดความไม่เข้าใจกัน”
“แล้วเราควรทำอย่างไรคะ?”
“ป้าจะขอลุงว่าให้บอลกับกุนแต่งงานกันโดยเร็วที่สุด”
“แต่งงาน?”
“ขอเพียงทั้งสองคนจดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฏหมายก็จะช่วยตัดปัญหาลงได้เยอะ”
“แต่…แต่คุณศรมรกตไม่ยอมแน่ค่ะ”
“ถูกต้องจ้ะ…ป้ารู้ความคิดของเธอที่จะเอาลูกสาวตัวเองมาแทนที่พร้อมกำจัดพวกหนูออกไปให้พ้นทาง”
“ลูกสาว?”
“ใช่…คุณศรมรกตมีลูกสี่คนและเป็นผู้หญิงทั้งหมด”
“มาแทนที่…หมายความว่ายังไงคะ?…ไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกับพี่บอลหรอกหรือ?”
“เป็น แต่แต่งงานกันได้…ประเพณีหลายอย่างของคนที่โยนกจัตุรัสไม่เหมือนที่ อื่น…ป้ารู้ความจริงข้อนี้มานานแล้วแต่ไม่อยากให้พวกหนูกังวลใจก็เลยไม่ ได้บอกและไม่เคยคาดคิดว่ามันจะเกิดกับตัวเองด้วย”
“ลูกสาวของคุณศรมรกตหน้าตาเป็นไงคะ?…อายุเท่าไหร่?…สวยมั้ย?”
“รู้แล้วจะไม่สบายใจซะเปล่าๆนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะหนูอยากรู้เพราะนอกจากพี่แคทกับพี่ฝนแล้วหนูก็ไม่รู้จักคนอื่นเลย”
“…………………………………………..”
“…………………………………………..”
“ลูกสาวคนโตชื่อศรเพทาย…ถามว่าสวยหรือเปล่า?…เทียบกับกุนแล้วป้าคิดว่ายังไม่เท่าน่ะ”
“ศรเพทาย…”
“เป็น หมออายุไล่เลี่ยกับกุน…คนรองชื่อศรมุกดาน่าจะอ่อนเดือนกว่าหนูแคทไม่มากคน ที่สามศรบุษราคัมรู้สึกแก่กว่าบอลเกือบๆปีนึงมั้งและคนสุดท้องศรโกเมนก็คง รุ่นราวคราวเดียวกับอ้อยนี่แหละ”
“พี่บอลชอบผู้หญิงสวยนี่เป็นเหตุผลอันดับแรกๆเลย…ถ้างั้นเธอไม่น่าจะเข้า…”
“ก็คงไม่เข้าเกณฑ์จริงๆแหละจ้ะแต่ศรมุกดาน้องสาวเธอเนี่ยสิ”
“สวยมากหรือคะ?”
“ความเห็นส่วนตัวนะ…เด็กคนนี้รูปร่างหน้าตาไม่ได้ด้อยไปกว่าหนูแคท…ปีก่อนได้เจอกุนกับสาถึงกับเป่าปากโล่งใจว่าดีแล้วที่บอลไม่มา”
“……………………………………….”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ…ป้าได้ยินมาว่าเธอไม่ชอบผู้ชายแถมยังมีพฤติกรรมแปลกๆด้วย”
“แปลก?”
“เป็น คนเก็บเนื้อเก็บตัว…ถ้าไม่ใช่งานรวมญาติพี่น้องครั้งใหญ่จริงๆก็หาตัวไม่ เจอหรอก…ถึงจะสวยแต่มนุษย์สัมพันธ์แย่บอลก็ไม่สนเพราะเขาชอบผู้หญิงที่ ช่างเอาอกเอาใจ”
“……………………………………….”
“ส่วน อีกสองคนป้าไม่เคยเห็นตัวจริงแต่อย่าเพิ่งไปคิดมาก…ถ้าเราโน้มน้าวบอล สำเร็จก็ไม่มีทางที่ใครจะมาห้ามได้…หากเขามีความรักต่อพวกหนูจริงก็จะต้อง ยินดีทำด้วยความเต็มใจและการแต่งงานต้องห้ามระหว่างลูกพี่ลูกน้องก็จะไม่มี วันเกิดขึ้น”
“……………………………………….”
“แต่ ยังติดต่อเจ้าผัวเฮงซวยไม่ได้…มันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนหรือกำลังเอาหน้าซุก หีใครอยู่!!!…พลาด…ฉันพลาดอย่างมหันต์ทั้งๆที่รู้ซึ้งพฤติกรรมของเจ้า นี่ว่าต่อให้มีหีเป็นสิบเป็นร้อยควยมันก็ไม่รู้จักอิ่ม!!!!”
“พี่สา!?”
“เวลานี้พวกหนูต้องเข้มแข็งให้มาก…หากถอดใจเมื่อไหร่ล่ะก็เสร็จพวกนั้นแน่”
“ค่ะแม่…หนูจะยกไอ้ผัวบ้ากามนี่ให้พวกมัน”
“สา!!”
“แต่ อีนังแพศยาพวกนี้จะต้องฆ่าตัวตายแล้วไปเกิดเป็นกะหรี่อีกร้อยชาติซะ ก่อน…เมื่อร้ายมาก็จะร้ายตอบไป…คิดว่าสาไม่มีมือมีตีนรึไง?”
………………………………………………………………………………………………………………………
“ผลลัพธ์แบบนี้ดีที่สุด”
“เมื่อผอ.เห็นชอบดิฉันก็ไม่โต้แย้งค่ะ”
“คุณศรมรกตออกหน้าเองนี่แหละเยี่ยมที่สุดครับเพราะทำให้กรรมการคนอื่นไม่กล้าคัดค้าน”
“แต่ดิฉันเห็นว่าผอ.ต่างหากที่ยอดเยี่ยม”
“ผม?”
“ก็สามารถคุมกรรมการบริหารไม่ให้แตกแถวไงคะ”
“ฮะๆๆๆ…ผมลำบากแน่ถ้าปล่อยให้หลานสาวของท่านเอกบดินทร์ทำงานที่นี่ด้วยความยุ่งยากใจ…ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ขอบพระคุณท่านผอ.เป็นอย่างยิ่งค่ะ”
“………………………………………….”
“อย่าจ้องท่านผอ.ราวกะจะกินเลือดกินเนื้อแบบนั้น…ประจบเจ้านายน่ะรู้จักมั้ย?”
“…น้องมิรู้จัก”
“พี่ก็ใช่ว่าจะชอบแต่มันช่วยไม่ได้…เขาเสนอตัวเข้ามาเป็นธุระให้แล้วเรื่องก็จบลงในเวลาอันสั้นเราควรต้องขอบคุณ”
“เสนอตนเป็นธุระ?…เพื่อมุ่งหวังสิ่งใดท่านพี่ย่อมทราบดี”
“อืม–…เขาแสดงออกแบบนี้มาตลอด”
“โอบเอวยังมิพอใจแต่ลูบจับบั้นท้ายของท่านพี่ด้วยเจตนาสกปรกลามก…หาได้สมกับเป็นผู้ใหญ่ที่ควรค่าแก่การเคารพนับถือไม่!!!”
“ไม่มีใครเห็นหรอก”
“น้องเห็น!!”
“เออน่าๆเลิกทำหน้าบึ้งซะที…พี่จะพาไปกินของอร่อยๆก่อนกลับบ้านล่ะกัน”
“สักวัน…น้องจะทำให้เขารู้สำนึกว่ายังมีความเจ็บปวดที่ทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายรออยู่”
“ก็เข้าใจว่าม่อนหวงพี่…หือ!?…เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?”
“………………………………………….”
“แปลก คน?…เออใช่!!…ที่คุยกันก่อนพี่เข้าประชุม…คุณอัจฉราตกลงรับน้องกับไหม เข้าสำนักโดยไม่คิดเงินแต่จะขอให้เล่าเรื่องราวของตระกูลเรากับความลับของ สุริยะโลหิตเป็นค่าตอบแทน?…เอ้อ!!…จะอยากรู้ให้ได้อะไรขึ้นมา?”
“น้อง…ก็มิทราบเจ้าค่ะ…”
“เรอะ?…พี่จะไปเก็บของในห้องก่อน…ไปรอที่รถเลย”
“เจ้าค่ะ”
“นั่นรึพี่สาวเธอ?”
“………………………………………….”
“พอจะมีเวลาสักนิดมั้ย?”
“ท่านจะให้เราเริ่มจ่ายค่าเล่าเรียนตั้งแต่บัดนี้หรือเจ้าคะ?”
“อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ…ยิ่งมาคิดๆก็ยิ่งสงสัย…ถ้าวันนี้ไม่รู้เรื่องล่ะก็ฉันคงเป็นโรคประสาทแน่”
………………………………………………………………………………………………………….
“เอ็งขับให้มันเร็วกว่านี้สิวะ!!…ข้าอยากกลับไปถึงไวๆ”
“คิดถึงนายหญิงจั๊ดเลยซี่~~…ดูหน้าพี่สะใภ้ก่อนเหอะนั่งบึ้งอยู่น่ะเห็นมั้ยครับ?”
“พี่เปล่า~~”
“ไม่ต้องน้อยใจไป…คุณเอกคเชนทร์เอ๊ยไม่สิ!…นายท่านจะดูแลเอ็งเป็นอย่างดี”
“จะจริงเหรอ?”
“เอ็งรับใช้ท่านดีๆเถอะ…ทั้งหมดนี้ก็เพื่ออนาคตเจ้าแดงมัน”
“เรื่องนี้ฉันเข้าใจแต่ท่านจะยอมรับฉันเหรอ?…ไม่เคยพบกันด้วย”
“นั่นไม่ใช่ปัญหา…เอ็งพยายามใส่จริตยั่วยวนท่านให้เต็มที่ซี่แถมหุ่นเอ็งสะบึ้มอยู่แล้วรับรองสำเร็จชัวร์!!!”
“แต่มันดีแน่นะพี่เศก?”
“อะไรของเอ็งนักหนาวะ?”
“ก็ฉันได้ยินว่าคุณหนูใหญ่เธอเกลียดคุณเอกคเชนทร์มากเลย”
“พี่สะใภ้พูดแบบนี้ก็เท่ากับสงสัยในความคิดของนายหญิงด้วยนะครับ”
“………………………………………….”
“นาย หญิงมีพระคุณกับครอบครัวพวกเราแค่ไหนเอ็งก็รู้ฉะนั้นต่อให้สั่งข้าไปตายข้า ก็จะทำ…ข้ายินดีติดตามนายหญิงและนายท่านตลอดไป…แม้จะเพิ่งพบกันได้ไม่ นานแต่ข้าเชื่อว่านายท่านเป็นคนดีมีเมตตามากและนายหญิงไม่มีทางมองผิดแน่ นอน”
“ถูกต้องครับ…ผมไม่ได้ภักดีต่อนายหญิงเพียงแค่เรื่องความสัมพันธ์ ชู้สาวแต่เป็นเพราะท่านที่ทำให้ผมมีวันนี้…ถ้าไม่ได้นายหญิงช่วยอุปถัมภ์ ค้ำชู…ป่านนี้ชีวิตเราสามคนพี่น้องจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
“มีนายหญิงคุ้มกะลาหัวอยู่ทั้งคนดังนั้นเอ็งไม่ต้องกังวลให้มากนัก…ไอ้พวกข่าวลือต่างๆน่ะอย่าไปเชื่อจนเกินเลยดีกว่า”
“………………………………………….”
“พี่เศก…ที่จอดข้างหน้าใช่รถคุณสุรีย์พรรณหรือเปล่า?”
“เออใช่!!…เธอมาทำอะไร?”
“ก็ทางนี้มันลัดไปโยนกอุดรได้ไม่ใช่เรอะ?”
“………………………………………….”
“โอ้ว!!”
“มีอะไรหรือครับ?”
“รถยางแตกน่ะ…ดีที่เจ๊ไม่ขับเร็วมาก”
“งั้นผมเปลี่ยนให้เองครับ”
“ขอบใจจ้ะ…โชคดีจริงเนอะพี่แคท?”
“…พี่ก็เปลี่ยนได้…อุ๊ก!!”
“เขาอุตส่าห์มีน้ำใจก็อย่าวางฟอร์มนักเล้ย!!…ว่าแต่จะไปไหนกัน?”
“…ศอกมาได้…เด็กบ้านี่!”
“กลับบ้านพักครับ…นายหญิงสั่งให้เรามารับดวงไปเที่ยวด้วยกัน”
“อ๋อ~~…อยู่ไกลมั้ย?”
“ไกลครับ…ไกลมากครับ”
“มีแต่คนเที่ยวไกลทั้งน้าน~~…อีตาบ้าบอลก็ไปแอ่วถึงเวียงหละปูน…ฮื่อ!!”
“…………………………………………”
“เสร็จแล้วครับ”
“วู้เร็วแฮะ?…สมกับที่พ่อตาเปิดอู่ซ่อมรถจริงๆนะนายเศก”
“ข้างหน้ามีร้านกาแฟ…ไปด้วยกันสิ”
“กลับมาทางนี้เราจะแวะเป็นประจำ…กาแฟเค้าอร่อยใช้ได้ทีเดียว”
“ตอบแทนที่ช่วย…ฉันเลี้ยงเอง”
“โอ้ยแค่นี้เล็กน้อยครับ!!…ไม่เป็นไร”
“…………………………………………”
“เฮ่!!!…ดูถูกน้ำใจเราเรอะ?”
“ไม่ครับไม่!!!…ผม…ผมไม่กล้า”
“ตามมาเร็วๆ!!…ไม่งั้นจะบอกพี่เซคนะ”
“…………………………………………”
“เอาไงดีพี่เศก?”
“จะปฏิเสธได้ไงเล่า!?”
……………………………………………………………………………………………………………..
“มาร่วมงานเลี้ยงที่บ้านพี่จุกหรือครับ?”
“พอดีกลับบ้านพี่เซคก็เลยชวน”
“แล้วจะพักอยู่กี่วันคะ?”
“จนกว่าจะเปิดเรียน”
“งั้นก็พร้อมๆกับนายท่าน”
“เห!?…นายท่านอะหยังก๊ะ?”
“น้องนี่!…ครีมเลอะแก้มยังจะพูด”
“ก็มันอร่อยอ่ะ!!”
“งั้นนั่งฟังเฉยๆ…เช็ดปากด้วย”
“เอ้าว่าไง!!…ใครเป็นนายท่าน?”
“คุณเอกคเชนทร์ครับ”
“เขาได้รับเกียรติถึงขนาดนี้แล้วหรือ?”
“นายหญิงสั่งให้พวกเราเรียกและแน่ใจว่าทุกคนในโยนกจัตุรัสก็จะทำตามด้วยครับ”
“…ฝนคิดว่าไง?”
“หนู รึ?…ก็ไม่มีปัญหาอะไรนะคะแต่มันติดอยู่ที่จะได้เป็นจริงๆเร้อ?…พวกนายก็ รู้นิว่าต้องมีเสียงในมือเกินครึ่งและใครบ้างล่ะที่สนับสนุนบอล?”
“ผมไม่กล้าตอบแต่คุณหยาดฝนน่าจะทราบดีครับ”
“มั่นใจว่าต้องมีพี่อ๋อมกับเจ้าป้อมแต่ฉันบอกเลยว่าช่วยอะไรไม่ได้…เนอะพี่ดวง?”
“ดิ…ดิฉันไม่ทราบค่ะ”
“อย่าพูดเรื่องหนักสมองดีกว่า…มาคุยเรื่องสนุกๆเถอะ”
“เจ๊คุยอะไรสนุกๆกับใครเป็นซะที่ไหน?”
“งั้นน้องก็จัดการสิ”
“ฝนนึกไม่ออกเลย”
“เอ่อ–…ถ้าผมอยากจะถามอะไรคุณสุรีย์พรรณสักนิด…ได้ไหมครับ?”
“…ได้”
“คุณเห็นว่านายท่านเป็นคนยังไงครับ?”
“เจ้าชู้มักมาก…หัวรั้นดื้อแพ่ง”
“โอ้โฮ!?…เจ๊ซัดเข้าเป้าเลยอ่ะ!!!”
“……………………………………….”
“……………………………………….”
“สมกับเป็นคุณสุรีย์พรรณที่ไม่ใช่คนชอบพูดจาอ้อมค้อม”
“ฉันพูดความจริงน่ะดวง”
“ค่ะ”
“ถ้า แก้ไขสองอย่างนี่ได้เขาก็จัดว่าเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง…ความเรียบง่ายไม่ ฟุ้งเฟ้อ,ขยันขันแข็งตั้งใจเรียนตั้งใจทำงาน…ผู้หญิงแทบจะร้อยทั้งร้อยชอบ ผู้ชายแบบนี้ทั้งนั้น…หากบอลไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกับมีแฟนแล้ว…บาง ที…พี่อาจจะลองพิจารณาเขาก็ได้”
“………………………………………..”
“คุณหยาดฝนล่ะครับ?”
“ฉันเหรอ?…อือ…”
“………………………………………..”
“ก็น่าจะคล้ายๆพี่แคทนะ”
“แยกย้ายกันได้แล้ว…ถ้ากลับไปช้าเดี๋ยวคุณป้าจะดุพวกเธอ”
“ขอบพระคุณที่เลี้ยงอาหารครับ”
“เล็กน้อยน่า~~…ศุกร์”
“ครับ?”
“ฝากบอกป้าเอ็มว่าขอให้กลับมาบ้านลุงก่อน…แม่ฉันจะลงไปพบ”
“คุณอรนิภาจะไปพิษณุโลก!?”
“อื้อ!!…มีธุระที่ต้องไปคุยด้วยตัวเอง…แม่บอกมาอย่างนั้น”
“เข้าใจครับ”
……………………………………………………………………………………………………………………
“ร้ายกาจมาก…จนป่านนี้สาวก็ไม่อยากจะเชื่อ”
“มีแต่จะทำให้บอลเกลียด…เก๋ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงกล้าเป็นศัตรูกับคนบ้านนั้นอย่างเปิดเผย?”
“คงมั่นใจว่าบอลจะเลือกตัวเอง”
“อะไรคือหลักประกัน?”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่มันไม่ง่าย…จำตอนที่เราพบกับพี่แคทได้มั้ย?”
“เก๋ไม่มีทางลืมคนน่ากลัวอย่างนั้น…แค่นึกก็เสียวสันหลังวาบแล้ว”
“เธอเป็นพี่สาวของเด็กร่าเริงอย่างฝน…น่าเซอร์ไพรส์นะ”
(“อิจฉาอ่ะ…หยุดเรียนตั้งสี่วัน…รู้งี้ไม่น่าย้ายเลย”
“เก๋ก็พูดเกินไป”
“ว่าแต่นายมีเพื่อนที่ลำพูนด้วยรึ?”
“มี…มีสิ”
“นั่นน้องฝนใช่ป่าว?”
“ไม่ผิด”
“ปีหนึ่งคนอื่นเขาเปลี่ยนมานุ่งสั้นกันหมดแต่น้องฝนยังใส่กระโปรงจีบ…คงไม่อยากโชว์ให้ใครเห็นขาอ่อน”
“ประมาณนั้น…เธอบอกว่ามันดูไม่เหมาะกับตัวเอง”
“เสียดาย…อดเห็นกกน.เลย”
“เดี๋ยวนะ!”
“หู~~…แค่นี้หึง!?”
“เออสิยะ!!!”
“แล้วผู้หญิงผมยาวคนที่เดินมาหาน้องฝนล่ะ?”
“โอ้ว้าวแม่เจ้าโว้ย!!!…สวยฉิบหา-…เฉียบขาดจริงๆเพื่อนเอ๊ย!!!!”
“โต!!”
“เจ็บ!!!”
“มึงไม่น่าเอ่ยถึงเล้ย!!”
“เป็นอะไรของแกเนี่ย?”
“พอจะรู้จักร้านขายสายไฟมั้ย?”
“มีอยู่ใกล้ๆตลาดฝั่งเดียวกับท่ารถ…ร้านนี้จะขายถูกกว่าที่อื่นครับ”
“ขอบใจจ้ะ)
“พี่เขาไว้ผมยาวเหมือนเก๋เมื่อก่อน”
“ของพี่แคทยาวกว่าเยอะ!!…นี่สาว…จำตอนเธอหยุดเดินก่อนหันกลับมาดูเราอีกทีได้มะ?…ชอตนั่นสุดจะเท่!!!”
“อื้อ!!…นึกว่าขอบคุณบอลแล้วจะเดินจากไปโดยไม่สนใจพวกเราซะอีก”
(“เพื่อนเธอหรือ?”
“ครับ…เก๋กับสาวเคยเรียนตอนปีหนึ่งด้วยกันส่วนนี่ชื่อโตเป็นแฟนเก๋”
“………………………………………….”
“พี่แคทลูกพี่ลูกน้องเรา…พี่ฝนน่ะ”
“พี่…พี่สาวของ…”
“น้องฝนเหรอ?”
“………………………………………….”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ…บอลไม่เคยเล่าให้ฟังว่ามีพวกเธอเป็นเพื่อน”
“แล้วทำไมผมจะต้องบอกพี่ไปซะทุกเรื่องด้วย?”
“เพราะฉันอาจเข้าใจไปได้ว่าสองคนนี้เป็น…”
“แค่ประโยคแรกก็ผิดมหันต์…ผมเบื่อที่จะพูดเต็มทนแล้ว”
“จริงค่ะ…บอลไม่ได้โกหก”
“………………………………………….”
“ผมนี่แหละครับแฟนเก๋…สาวก็กำลังคบกับหนุ่มคณะเดียวกันอยู่ฉะนั้นบอลไม่ใช่อย่างแน่นอนครับ”
“………………………………………….”
“………………………………………….”
“ฉันจะไปซื้อตามร้านที่บอกและก็อาจารย์ให้เธอไปหาที่คณะ”
“งั้นเราไปก่อนนะ”
“อืม–”
“………………………………………….”
“ผู้หญิงคนนี้เชิดหยิ่งชะมัด!!…ใช่พี่สาวของฝนแน่เรอะ?”
“แววตาก็ดูไม่ค่อยจะเป็นมิตร…มองเขม็งอย่างกะพวกเราเป็นผู้ร้าย”
“ไม่ยิ้มให้สักแอะเดียวเลยด้วย”
“คง สงสัยว่าพวกเราเป็นอะไรกับบอลมากกว่าเพื่อนหรือเปล่า?…เหมือนดวงตาของเธอ จะมองลึกเข้าไปถึงในใจฉัน…ไม่แน่อาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าฉันพูดโกหก”
“สาวไม่ต้องกลัวโตช่วยยืนยันให้อีกคนรับรองหล่อนเชื่อแน่…แต่แหม่~~…ผิวขาวผมยาวนุ่งสั้น…สุดยอด!!”
“ไอ้โตบ้า!!!”
“โอ๊ย!!!”)
“บอลเคยเปรยๆว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาเป็นสาวสวยที่สุดในมหาวิทยาลัย…คงจะหมายถึงพี่แคท”
“น่าจะอย่างนั้น”
“แล้วคนอย่างพี่แคทนี่แหละที่บุศเกลียดที่สุดเพราะยัยนั่นถือตัวเองว่าสวยเลิศกว่าใคร”
“เห็นด้วยเต็มที่จ้ะ…เออสาวว่า–…พี่แคทกับฝนมีบางสิ่งที่เหมือนกัน”
“อะไร?”
“คือพอมีผู้หญิงมาอยู่ใกล้บอลก็จะมองตาไม่กระพริบไง”
“ใช่แฮะ!!…แถมจะมองอย่างตั้งใจมากซะด้วย”
“ดีที่สาวแยกตัวออกมาจากวังวนความขัดแย้งนี่ได้”
“พูดอีกก็ถูกอีก”
……………………………………………………………………………………………………………….
…สำหรับ เรื่องราวระหว่างป้ากับหลานและหนุ่มสาวคนรับใช้จะแยกออกมาเป็นตอนพิเศษว่า กันด้วยเรื่องเสียวล้วนๆเพื่อจะได้อ่านแบบไม่สะดุดอารมณ์ส่วนตอนหน้าตั้งแต่ 50 เป็นต้นไปจะกล่าวถึงเงื่อนปมความขัดแย้งและการตัดสินใจอันเด็ดขาดของสาวิตรี รวมไปถึงความต้องการของกวางฤทัยที่จะให้เอกคเชนทร์กับศกุนตลาแต่งงานกันโดย เร็วที่สุด…
