ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 51
…มนุษย์ทุกคนต่างมีอดีต ด้วยกันทั้งนั้นซึ่งไม่ว่าจะดีหรือร้ายแต่มันก็คือบทเรียนที่สำคัญในการดำรง ชีวิต…เรื่องที่ดีควรค่าแก่การจดจำก็นำมาเป็นแบบอย่าง…เรื่องที่ไม่ดี สมควรลืมเลือนหรือเอามาเป็นสิ่งเตือนใจไม่ให้ก่อเหตุซ้ำและเพื่อ…ขอแก้ไข อีกครั้ง…
“นานทีปีหนเอาอัลบั้มรูปเก่าๆมาทำความสะอาด
หน่อยก็น่าจะดี…เอ๊ะ?”
“……………………………………….”
“ความจริงฉันไม่เคยคิดที่จะยกโทษให้คุณเลยนะคะแต่ก็ไหนๆคุณก็ตายไปนานแล้วจะมามัวฟื้นฝอยหาตะเข็บก็ใช่ที่”
“ป้าคะ…พวกคุณลุงจะมาถึงกี่โมงคะ?”
“…คงราวๆบ่ายสามหรืออย่างช้าก็สี่โมงเย็นจ้ะ”
“งั้นพี่แคทกับฝนก็จะถึงบ้านก่อน”
“มีพวกเธออยู่ด้วยน่ะดีแล้ว…อย่างน้อยก็ทำให้พวกหนูสบายใจขึ้นได้บ้าง”
“หนูรู้มาว่าคุณป้า,แม่ศรีและแม่ของพี่บอลเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก”
“จ้ะ…พวก เราทั้งสามสนิทสนมรักใคร่เหมือนเป็นพี่น้องแท้ๆแต่พอโตขึ้น…ป้ากับรัญภรณ์ กลับต้องมาแย่งชิงผู้ชายคนเดียวกันนั่นก็คือลุงภพ”
“คุณศรมรกตเกี่ยวข้องด้วยหรือเปล่าคะ?”
“เกี่ยวมากเพราะเธอคือผู้ที่ขีดเส้นชะตาชีวิตให้ทุกคนเดินโดยที่ไม่มีใครยินยอมพร้อมใจเลยไม่ว่าจะป้าหรือลุงภพ”
“แล้ว…คนที่อยู่ในรูปนั่นคือ?”
“สมควร…พ่อของกุนกับสาที่เสียไปหลายปีแล้วไงจ๊ะ…นี่เป็นรูปถ่ายตอนหนุ่ม”
“อ้อยไม่เคยเห็นมาก่อน…เก่ามากเลยค่ะ”
“เขา เองก็เป็นผู้หนึ่งที่ถูกคุณศรมรกตบงการชีวิตทั้งๆที่รู้ความจริง ทุกอย่าง…รู้ทั้งรู้ว่าโดนหลอกใช้ให้เป็นเครื่องมือแต่ก็ยังเต็มใจ”
“……………………………………….”
(“สาแก่ใจคุณแล้วใช่มั้ยคะ?”
“สาแก่ใจอะไรมิทราบ?…ฉันก็แค่ทำสิ่งที่ถูกต้องเท่านั้น”
“ถูกต้องหรือคะ?…เด็กสามขวบยังรู้ว่ามันเป็นการกลั่นแกล้ง!!!”
“งั้น คนบ้าก็รู้ความกับสิ่งที่หล่อนทำไปทั้งหมดเหมือนกัน!!!…หนอย~~…ยังมี หน้ามาย้อนถามฉัน!?…ตกลงต่อมสำนึกยางอายของเธอที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด นี่มันเหือดหายไปจากขุมกบาลกลวงๆนั่นหมดแล้วเรอะ?…เอากองทิ้งไว้ที่ กระท่อมกลางป่าโดยตั้งใจจะไม่หยิบกลับมาแล้วใช่มั้ย?…หญิงราคีแปดเปื้อน ที่มีสัมพันธ์กับชายอื่นแล้วอย่างเธอไม่มีทางจะได้มาร่วมวงไพบูลย์ของ ฉัน!!!!…ได้ยินชัดพอหรือยัง?”
“ที่สุดคุณศรมรกตก็เอาเหตุผลนี้เพื่อจะพรากความรักของฉันกับภพให้ได้”
“ความ รักกับเจ้าภพ?…อย่ามาใช้บทพูดนางเอกละครน้ำเน่าในทีวีแถวนี้!!…หล่อนน่ะ หายไปกับเจ้าสมควรถึงสามวันสามคืนเต็มๆจนแม้แต่พ่อแม่เธอก็ยังคิดเล้ยว่าเธอ ต้องเสร็จมันแน่…เจ้าสมควรหลงรักเธอมานานแค่ไหนใครๆก็รู้แล้วมีรึที่มันจะ ยอมพลาดโอกาสทอง?…หน้ามืดเป็นลมงั้นเรอะ?…ฉันว่ามันคงไม่ใช่หรอกม้าง~~”
“คุณศรมรกตอย่าดูหมิ่นฉันนะคะ!!!”
“คน อย่างหล่อนยังจะมีอะไรเหลือให้หมิ่นอีกยะ?…เฮอะ!!…งั้นก็เถียงสิว่าไม่ จริงแต่ฉันจะบอกเลยว่านอกจากคนปัญญาอ่อนเท่านั้นแหละที่เชื่อว่าแกยัง บริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่…ฉาวโฉ่เหม็นเน่าไปทั่วโยนกจัตุรัสแล้วยังไม่รู้ สำนึกตัวเจียมกะลาหัว…ฉันแปลกใจเหลือเกินที่ยังเห็นแกกล้าออกจากบ้านมา พบปะผู้คน…นับถือในความไร้ยางอายหน้าด้านมาก!!!”
“คุณคือคนที่เที่ยวป่าวประกาศจนทำให้ชื่อเสียงฉันเสียหาย”
“แล้วจะทำไม?”
“………………………………………”
“………………………………………”
“และคุณก็ถือโอกาสเข้ามาเป็นธุระจัดงานแต่งงานให้เพราะต้องการจะกำจัดฉัน”
“กำจัด?…ใช่!!…หนทางใดที่จะให้ย่อยยับได้ฉันยินดีทำทุกอย่าง!!!”
“เอกภพจะไม่ลืมฉัน…เขาจะจดจำฉันตลอดไปและสักวันหนึ่งในอนาคตเราต้องได้กลับมาครองคู่กัน”
“ดีนี่~~…แต่ก่อนจะถึงเวลานั้นฉันขอหัวเราะเยาะในชะตากรรมของแกให้สะใจ…ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”)
“จนป่านนี้ป้าก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะของผู้หญิงคนนั้นดังก้องอยู่ในหัว”
“ป้ากวางรักกับลุงภพมาตั้งแต่แรกจริงๆด้วย”
“แต่ คุณศรมรกตจะขัดขวางป้าตลอดเพราะเธอต้องการให้น้องชายได้แต่งงานกับรัญ ภรณ์…แม่ของบอลซึ่งเดิมทีเธอก็ไม่ได้ชอบใจอะไรรัญภรณ์เท่าไหร่แต่เพียงแค่ เอามาเป็นเครื่องมือเพื่อเขี่ยป้าออกไปเท่านั้น”
“แม่ของพี่บอลคืออดีตสาวรับใช้ที่หมู่บ้านโยนกอุดร”
“ศรีก็ด้วย…เข้ามาเป็นสาวรับใช้พร้อมๆกันเลยแต่ป้าปฏิเสธ”
“เอ๋?”
“คือพ่อแม่ของป้าก็หวังจะให้ได้เข้าบ้านวิษณุมนตรีในฐานะสาวรับใช้แต่ป้าไม่ยอม”
“ทำไมคะ?”
“เพราะป้าตั้งใจแน่วแน่ว่าหากจะเข้าไปอยู่ที่บ้านวิษณุมนตรีก็ต้องเป็นในฐานะลูกสะใภ้ไม่ใช่คนรับใช้…ป้าจะไม่ให้ใครมาค่อนแคะดูถูก”
“………………………………………..”
“ซึ่งนี่แหละที่ทำให้คุณศรมรกตเป็นเดือดเป็นแค้นป้ามาก…เธอบุกไปด่าป้าถึงบ้านเลยนะหาว่าหวังสูงเกินตัวไม่รู้จักเจียมกะลาหัวซะบ้าง”
“ด้วยเหตุผลเพียงแค่นี้เองเหรอคะ?”
“…ความ จริงเธอกับป้าก็ไม่ลงรอยกันมาก่อนหน้านั้นตั้งนานมากและที่จะเล่าให้ฟังต่อ ไปนี้ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งในหลายๆครั้ง…ป้ายังจำได้ไม่ลืม…เวลานั้นที่ ตำบลโยนกจัตุรัสช่วงเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2518 เราสองคนแอบเจอกันบนยอดเขามิหวนกลับ”
“แอบพบกัน?”
“เพราะอีกไม่ถึง หนึ่งเดือนต่อจากนั้นป้าจะต้องแต่งงาน…ใช่…มันเป็นการกระทำที่ผิด ศีลธรรมแต่จะให้ทำยังไงล่ะก็ในเมื่อเรารักกันมากเหลือเกิน”
“หนูเข้าใจค่ะ”
“หลัง จากที่ทางผู้ใหญ่ของสมควรมาสู่ขอและตกลงสินสอดดูฤกษ์ดูยามเรียบร้อย…ลุงภพ ก็เอาแต่กินเหล้าเมายาไปวันๆไม่ยอมรับรู้อะไรทั้งสิ้นบางทีก็เอะอะโวยวายราว กับคนบ้า…ฝ่ายศรีทนไม่ไหวที่เห็นพวกเราไม่มีความสุขจึงอาสามาเป็นธุระ จัดการวางแผนให้”
“…………………………………………”
“อ้อ อีกนิดหนึ่ง!…แล้วเพราะวันๆลุงภพเอาแต่เมาจนขาดสตินี่แหละคุณศรมรกตจึงส่ง รัญภรณ์มาคอยดูแลปรนนิบัติไม่ห่าง…ชายหนุ่มหญิงสาวอยู่ใกล้ชิดกันไม่อาจ หักห้ามใจกันได้หรอกดังนั้นทุกอย่างจึงเป็นไปตามที่คุณศรมรกตต้องการ”
“คุณป้าของพี่บอลช่างเป็นคนที่น่ากลัว”
“ใช่…ไม่ มีใครสักคนในโยนกจัตุรัสที่จะต่อต้านเธอได้…ลุงภพเป็นคนอ่อนโยนหัวอ่อนใจ ดีเกินไปส่วนอรนิภากับอรศินีย์สองพี่น้องฝาแฝดก็ยังอายุน้อยไม่มีสิทธิ์มี เสียงอะไร”
“คุณลุงกับพี่บอลนี่นับว่านิสัยเหมือนกันเลย”
“จ้ะ…สอง พ่อลูกจึงโดนคุณศรมรกตควบคุมได้ง่าย…ไม่ว่าทำอะไรหรือไปที่ไหนก็จะถูกล่วง รู้อย่างรวดเร็วเช่นตอนนั้น…ระหว่างที่ป้ากับลุงภพกำลังมีความสุขกันจวนจะ ถึงปลายทางอยู่แล้วจู่ๆประตูกระท่อมก็ถูกจนถีบพัง…พวกเราตกใจแทบจะสิ้น สติ”
(“พวกแก!!!!”
“ว้าย!!!!”
“พี่!!!…ทำไม?…ทำไมถึงรู้ว่าผมอยู่นี่?”
“คนอย่างแกไปไหนหรือทำอะไรมีรึที่ฉันจะไม่รู้น่ะหา!?”
“โยทะกา…แก!!”
“อย่าโกรธกันเลยนะ…ฉันไม่อยากให้แกทำผิด…”
“หุบ ปากไอ้เพื่อนทรยศ!!…ฉันอุตส่าห์สนับสนุนเต็มที่ให้แกได้ลงเอยกับพี่สาวแต่ แกทำกับฉันอย่างนี้เหรอ?…หลงนึกว่าเป็นเพื่อนรักที่ไว้ใจได้แต่สุดท้ายแก ก็คือไอ้งูพิษ!!!”
“คนที่ต้องหุบปากน่ะแกต่างหาก!!…รีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปข้างนอกทั้งคู่เลย!!!”
“……………………………………….”
“แก ไม่ต้องมองยัยเด็กศรีวิกาแบบนั้นเพราะมันก็แทบจะไม่รู้ตัวเลยซะด้วยซ้ำว่า พวกฉันมาถึง…เข้าใจคิดนี่–…ให้คนดูต้นทางและก็จะได้เสพสุขกันอย่างสบาย ใจแต่แกไม่มีความรู้สึกละอายใจอยู่ในหัวสมองบ้างเลยรึ?…กวางฤทัย…อี ผู้หญิงสำส่อน!!!”
“ถ้าพี่เอ็มจะด่ากวางก็ต้องด่าผมด้วยเพราะผมเป็นคนนัดเองครับ!!”
“นี่คือการยืดอกแสดงรับผิดชอบอย่างลูกผู้ชายในแบบฉบับของแกหรือ?”
“……………………………………….”
“เดือน หน้าผู้หญิงคนนี้จะแต่งงานกับไอ้สมควรส่วนแกก็หมั้นหมายกับน้องรัญ ภรณ์…ทุกสิ่งทุกอย่างตระเตรียมไว้หมดแล้ว…บอกฉันซิว่าน้องรัญภรณ์ทำความ ผิดอะไรแกถึงทำกับเธอได้ลงคอ?”
“……………………………………….”
“ถ้ายังไม่มีอะไรกันก็พอว่าแต่นี่แกได้เธอแล้ว…”
“กวางฤทัยก็ได้กับผมแล้วเหมือนกันครับ”
“ไอ้ภพ!!!…แกยังจะเถียงฉันข้างๆคูๆ”
“เอ็มใจเย็นๆ”
“ก็ฟังมันพูดสิโย!…ฟังมันพูด!!…มัน…มันไม่น่าเกิดมาเป็นน้องฉันจริงๆ!!!”
“พี่บีบบังคับผมทุกอย่าง…ทุกวันนี้ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจได้เลยแม้กระทั่งการหาคู่ครองด้วยตัวเอง”
“แกก็จะได้คว้าอีผู้หญิงสำส่อนนี่มาเป็นเมียให้ผู้คนดูถูกเหยียดหยามตระกูลของเรา…พอ–…พอเลยแก!…ไป!!…กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้!!!”
“พี่!?”
“โยทะกา!!”
“ไปน่า!…ขืนแกยังอยู่ตรงนี้เหตุการณ์มันจะยิ่งเลวร้ายกว่าเดิม”
“ปล่อย!!…ไม่ต้องจับตัวฉัน!!!”
“……………………………………….”
“ผู้หญิงอย่างแกเหมาะสมกับกุ๊ยข้างถนนอย่างไอ้สมควรที่สุด!!…เลิกฝันลมๆแล้งๆซะที”
“ไม่…ฉันไม่มีทางยอมเลิกราง่ายๆ…ภพคือผู้ชายที่ฉันรักเพียงคนเดียว”
“……………………………………….”
“……………………………………….”
“แพศยา!!!…อีดอกอุตพิด!!!!”
“โอ๊ย!!”
“พี่กวาง!?”
“เสือกเหรออีเด็กเวร!!!…ยังโดนตบไม่พอใช่มั้ย?”
“ว้าย!!”
“เจ้ากี้เจ้าการเป็นต้นทางให้น้องฉันกับนังสำส่อนนี่ดีนัก!!!”
“หยุดนะคะ!!…ศรีไม่ผิด…ถ้าคุณอยากระบายโทสะก็เชิญมาลงที่ฉัน!!!”
“เล่นบทนางเอกน่าสงสารรึ?…ได้!!…จะฉลองศรัทธาให้…วันนี้ฉันจะตบให้แกขาดใจตายคาที่เลย!!!!”
“พี่!!!”
“ภา…ภามาได้ไง?…นีย์ก็ด้วย!?”
“ท่านพี่ศรมรกตน่ากลัวเกินไปแล้วเจ้าค่ะ”
“อย่าเลยนะพี่เอ็ม”
“………………………………………”
“ชิ!!…กวางฤทัย…ครั้งนี้เห็นแก่น้องสาวฉันแต่ครั้งหน้าโชคจะไม่เข้าข้างแกอีก…ไสหัวไป๊!!!!”
“รีบ…รีบไปค่ะพี่กวาง”
“………………………………………”
“หน้าด้านที่สุด!!…ระเริงสวาทอยู่กับไอ้โจรชั่วสมควรถึงสามวันสามคืนแล้วยังจะมีหน้ามาพูดว่ารักเจ้าภพคนเดียว…อีดอกทอง!!!”
“ท่านพี่ศรมรกต…”
“ฉัน นึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าได้กลิ่นดอกมะลิโชยมา…เธอสองคนห้ามเอาเรื่องที่ เห็นในวันนี้ไปบอกใครเด็ดขาดโดยเฉพาะรัญภรณ์…เข้าใจมั้ย?”
“เรื่องมันเป็นไงมาไงจ๊ะพี่?”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก!!”
“หงะ!…ก็หนูอยากรู้…”
“ท่านพี่!!”
“โธ่!…นีย์ก็อยากรู้เหมือนกันแหละน่า”
“พวกเธอเพิ่งสิบขวบ…อย่ารีบร้อนยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่จะดีกว่า”
“……………………………………..”
“……………………………………..”)
…………………………………………………………………………………………………………..
“ร้ายกาจ!!!…คุณแม่ไม่เคยบอกหนูเลยค่ะ”
“เธอตบหน้าป้ากับศรีเต็มแรงทีเดียว…ถ้าสองแฝดไม่มาเจอล่ะก็ป้าคงสาหัสเจียนตาย”
“ได้รู้อย่างนี้อ้อยยิ่งกลัวคุณศรมรกตและก็รู้สึกชิงชังด้วย”
“แล้วพอมารู้ความจริงที่สมควรสารภาพก่อนตายราวๆสองเดือนป้าก็สาบานกับตัวเองว่าชั่วชีวิตนี้คงจะไม่อาจให้อภัยคุณศรมรกตได้”
“ความจริง?”
“ก็ อย่างที่บอกตอนแรกว่าคุณศรมรกตคือผู้อยู่เบื้องหลังทุกเรื่อง…ที่ป้าต้อง ระเห็จออกจากโยนกจัตุรัสและไม่ได้กลับไปนับสิบปีก็เป็นเพราะเธอ”
(“หมาย…หมายความว่า…”
“หากแกตกลง…ฉันจะให้เงินไปตั้งตัวก้อนหนึ่งและไม่ต้องมาใช้คืนด้วย”
“……………………………………..”
“ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลยแค่พอแกแต่งงานแล้วก็พานัง…พากวางฤทัยไปอยู่ที่อื่น…นี่เพื่อตัวแกเองนะ”
“เพื่อผม?”
“พ่อ แกติดคุกข้อหาฆ่าคนตายชาตินี้จะได้ออกมารึเปล่าไม่รู้…เหลือแกอยู่กับยาย เหมือนสองคน…ไม่แน่บางทีฝ่ายโน้นอาจจะเอาความแค้นมาลงที่แกแทนก็ได้”
“แต่ถ้าผมไปจากที่นี่แล้วย่าจะอยู่ยังไง?”
“แกก็ไม่เห็นจะทำการทำงานอะไรเอาแต่กินเหล้าเข้าบ่อนไปวันๆ…แกเคยดูแลเอาใจใส่ย่าตัวเองด้วยเรอะ?”
“……………………………………..”
“ฉันสัญญาว่าจะดูแลยายเหมือนอย่างดีที่สุด…แกไม่ต้องห่วงหรอก”
“ผมจะไปทำอาชีพอะไรดี?…”
“นั่นก็เรื่องของพวกแก…พรุ่งนี้สักตอนเที่ยงๆมาเอาเงินจากฉัน”
“จะ…จะให้ผมเท่าไหร่ครับ?”
“…ห้าล้านพอมั้ย?”
“โอ้โห!?…ตั้ง…ตั้งห้าล้าน!!!!”
“แต่ฉันจะแบ่งให้ยายเหมือนล้านนึงส่วนที่เหลือสี่ล้านแกเอาไป…ตกลงไหม?”
“ครับๆ…ตกลงครับ!!!”
“จง ห้ามลืมเงื่อนไขของฉันเด็ดขาด…พอแต่งงานแล้วแกต้องพากวางฤทัยไปจากโยนก จัตุรัสภายในหนึ่งอาทิตย์…หากแกอยากเจอยายเหมือนก็ส่งข่าวมาแล้วฉันจะให้ คนพาไปพบ”
“ผมทราบครับ”
“อีกอย่าง…เมื่อใดที่ฉันรู้ว่าแกกับกวางฤทัยยังป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ล่ะก็…คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”
“ครับ!!…ผมยินดีทำตามที่คุณศรมรกตสั่งทุกอย่างและจะไม่กล้าฝ่าฝืนเลยครับ”)
“อะไรกันคะนี่?…พะ…เพียงเพื่อจะขับไล่ป้ากวางให้ออกจากโยนกจัตุรัสคุณศรมรกตถึงกับใช้เงินตั้งมากตั้งมายอย่างไม่เสียดาย!?”
“ห้า ล้านสมัยนั้นถือว่าเยอะมากถ้าเทียบกับปัจจุบันก็ราวยี่สิบสามสิบล้าน มั้ง?…พอรู้เข้าป้าถึงกับช็อคไปครู่ใหญ่ทีเดียว…สมควรปิดบังเรื่องเงิน ห้าล้านมาตลอดแม้กระทั่งตอนงานศพของยายเหมือนเขาก็ยังไม่ยอมปริปากออกมาเลย สักคำ”
“อ๊ะ!!…ท่าทางจะมาถึงกันแล้วค่ะ”
“ทีนี้หนูอ้อยรู้แล้วนะจ๊ะ ว่าเพื่อเป้าหมายที่ต้องการเธอผู้นั้นก็พร้อมจะทำได้ทุกอย่าง…พวกหนูต้อง เข้มแข็งไม่ยอมแพ้…เราจะต่อสู้เพื่อให้ได้สิทธิ์ที่ควรจะเป็นของเรา… ใช่…มันต้องเป็นอย่างนั้น”
…………………………………………………………………………………………………..
…คล้อยบ่ายของวันหนึ่งในเดือนกรกฎาคม 2518 …
“เจ้าภา!!!”
“หูย~~…บ้านเรามีตั้งเยอะตั้งแยะน่าพ่อ!!”
“อันอื่นแตกไปพ่อจะไม่ว่าเลยแต่นี่คือแจกันที่ตาเจ้าปั้นมากับมือนะ!?”
“ของตารึ?”
“ท่านพ่อ!…ท่านพ่อได้โปรดอย่าเพิ่งโกรธ…ลูกเป็นผู้ทำแตกเองมิใช่ท่านพี่เจ้าค่ะ”
“นีย์–…พ่อพูดตั้งหลายครั้งแล้วว่าอย่าเที่ยวรับผิดในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ…เอาแต่ออกรับแทนกันแบบนี้พี่เจ้าก็ยิ่งได้ใจใหญ่สิ”
“โห!!…พ่อคิดได้อย่างเดียวเลยนะว่าหนูเป็นคนทำ?”
“เออสิเว้ย!!…จะเป็นใครอีก?”
“นั่นแน่ะ!!!…เอาไม้นั่นมาถือทำไมน่ะ?
“ท่านพ่อเจ้าคะ”
“หลบไปเจ้านีย์…เฮ่!!…หนีเหรอๆ?”
“ไม่อยู่ให้ตีร้อก~~”
“พวกแก!!…ไปปิดประตูหน้าต่างให้หมด…อย่าให้ลูกฉันออกนอกบ้านได้!!!”
“ว้าก!!”
“สม!…อยากมาขวางดีนัก!!”
“มันอยู่ตรงไหนน่ะ?”
“วิ่งไปทางห้องครัวครับ”
“พาคนไปดักไว้อย่าให้หนีรอดเชียว…วันนี้แหละวันนี้”
“เอะอะโวยวายอะไรของพี่อีกเนี่ย?…กะอีแค่แจกันใบเดียว”
“นั่นเป็นของขวัญเมื่อคราวขึ้นบ้านใหม่จากพ่อ”
“แต่ถ้าพ่อรู้ว่าพี่ตีหลานท่านล่ะมันก็ไม่ต่างกันหรอก”
“ทำผิดก็ต้องยอมรับ…จะปล่อยให้เสียเด็กได้เรอะ?”
“บอกให้หลบไป!!…ถือดียังไงมาขวางฉัน?”
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยเชียวไม่มีทางหนีแล้ว…ยอมให้ตีซะโดยดีเถอะ”
“ใจร้าย!!…พ่อจะตีหนูได้ลงคอเชียวหรือ?…คอยดูนะคอยดู!!!”
“ฉันไม่คอยดูหรอกว่ะ…มานี่!!”
“………………………………………..”
“………………………………………..”
“โป๊ะเช๊ะ!!!”
“เฮ้ยตาม!!…ตามไปเร็ว~~”
“ทำบ้าบออะไรของพี่หนอ?”
“เจ้าลูกคนนี้นับวันยิ่งเหลี่ยมจัด…แกล้งเดินเข้ามาแต่ฉวยโอกาสผลักน้องสาวตัวเองแล้วก็วิ่งหนี”
“เพราะพี่ประมาทลูกเกินไป”
“อยู่ไหนแล้วนี่?”
“นั่นครับ…ที่ต้นมะม่วงหน้าบ้าน”
“หา!?”
“คุณหนูกรุณาลงมาเถอะค่ะ!!”
“ฉันจะโดดลงไปให้ดู!!!”
“ยะ…อย่าทำอะไรบ้าๆนะ!!…ลงมาเดี๋ยวนี้!!!”
“ไม่ลง!!”
“บอกให้ลงไง!!”
“ไม่!!”
“ทำให้ใครต่อใครยุ่งไปหมด…พวกแกรออยู่ใต้ต้นไม้ส่วนแกปีนขึ้นไปเอาลูกฉันลงมา…อย่าให้มีแม้แต่รอยขีดข่วนเด็ดขาด”
“เฮอ–”
“ลงมาพูดคุยกันดีๆ…อย่างนี้พ่อไม่ชอบ”
“พ่อเห็นแจกันดีกว่าลูกสาวตัวเอง…ฮึ!!”
“ฮ้า!!!”
“ตายแล้วลูกฉัน!!!!”
“ท่านพี่!!!!”
“เย้วๆๆ…แน่จริงก็ปีนหลังคาขึ้นมาจับซี่!!”
“เจ้าลูกเวร~~…เพิ่งจะสิบขวบก็เป็นได้ถึงขนาดนี้…ลิงค่างมาเกิดใช่มั้ยเนี่ย?”
“เฮ้ทุกคน!!…ฉันเก่งมั้ยๆ?…คั่กๆๆ”
………………………………………………………………………………………………………
“ก็บอกแล้วว่าไม่ยอมให้ตี…หือ?…ห้องนอนพี่เอ็ม”
“บนหลังคาไม่มี…หายไปไหนอีก?”
“ฮึ่ย!!…ตามล่าไม่เลิก~~…ซ่อนใต้เตียงง่ายไปในตู้เสื้อผ้าก็ไม่ได้…เอ๋นี่?”
“…………………………………..”
“รึว่าจะเป็นทางลับ?…เหวอ!!”
“ท่านพี่…น้องมิได้จะมาพาไปหาท่านพ่อดอก”
“เราสองคนรู้ใจกันอยู่แล้ว…ไป”
“ไปไหนเจ้าคะ?”
“ก็นี่ไง”
“…………………………………….”
“พี่เอ็มจะสร้างไว้เพื่ออะไรกันน๊า?”
“ท่านพี่…เราแอบเข้ามาเช่นนี้…”
“จุ๊ๆ…ได้ยินเสียงมั้ย?”
“เจ้าค่ะ”
“ดังมาจากประตูตรงหน้านี่เอง”
“แล้วจะเปิดไปได้อย่างไร?”
“เดี๋ยวนะ…อุ๊ย!!!…ประตูไม่ได้ล็อค”
“นั่น…”
“!!!!”
“อ่ะ…อ่ะ…อีก…เอาอีกสิคะ!…เอาอีกค่ะที่รัก!!”
“เอ็มจ๋า~~…โยรักเอ็มที่สุดในโลก”
“อย่า…อย่าปากหวานแค่ปากนะ…คิกๆ…โอออออออออออออ”
“อู้หู~~…กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย!!”
“นะ…น่าบัดสียิ่งนัก!!!”
“ดูไว้เพื่อศึกษาสิอย่าคิดมาก!!…อีกหน่อยเมื่อเราแต่งงานก็ต้องทำแบบนี้กับสามี”
“………………………………………”
“ยก…ยกนี้แหละจะไม่ลมปากอ่าวอีกแน่!!”
“แน่รื้อ?”
“สัญญาจ้ะ”
“ถ้าเที่ยวนี้โยยังเสร็จก่อนเอ็มล่ะก็จะไม่ยอมกินยาไม่ได้แล้วนะ”
“อื้อ!!”
“ยา…ยาอะไรหรือเจ้าคะ?”
“พี่ก็ไม่รู้…ว้าว!?…ไอ้นั่นของพี่โยะ…มัน…มันขยายใหญ่ได้ด้วยแฮะ!!!”
“………………………………………..”
“เอ้า!!…มัวแต่มองอยู่นั่น”
“หีเอ็มสวยจัง”
“ชมได้ทุกที…ไม่เบื่อบ้างรึ?”
“ไม่เคยเบื่อเลยครับ”
“สวย!?…มันสวยตรงไหนกันว๊าขนขึ้นรกดำออกอย่างนั้น?…สู้ของเราไม่ได้หรอก…ใช่ไหมนีย์?”
“แต่ท่านพี่ศรมรกตเคยพูดไว้ว่าถ้ามีขนขึ้นในที่ลับย่อมอาจหมายถึงการเติบโตเป็นผู้ใหญ่”
“วู้ว~~…พี่เขยจะเอามันเข้าไปแล้ว”
“อื้ม มมมมมม…เอ็มชอบควยหัวใหญ่ๆอย่างนี้แหละ…อูยยยยยยยยยยยยยย…คับรูจัง… ฉะ…ฉันว่าฉันหีใหญ่พอตัวเหมือนกันนะแต่พอมาเจอควยเธอแล้ว…”
“ถ้าเจ็บก็บอก”
“ไม่เป็นไรหรอก…ดันเข้ามาเถอะ…อืออออออออออ”
“เกือบครึ่งแล้วเอ็ม”
“ขนาดน่ะได้แต่ความอึดนี่สิต้องพัฒนาอีกเยอะเลยนะโย”
“อืม–”
“มิดยัง?…อูยยยยยยยยยย”
“อีก…อีกนิด…อ้า…มิดแล้วจ้ะ”
“กอดจูบกันกลมเชียวนะแต่ถ้าไอ้นั่นเข้าจิ๋มจนมิดแล้วมันจะรู้สึกดีจริงๆเรอะ?”
“…น่าจะเป็นอย่างนั้นเจ้าคะ”
“แต่เห็นพี่เอ็มมั้ย?…หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว”
“น้องก็มิทราบ”
“โอ๊ววววววววววววว…ช้าๆก็ได้…ซีดสสสสสสสสสสส…ตายอดตายอยากมาจากไหน?”
“ต้องให้ควยมันคุ้นกับหีก่อนไงจ๊ะ”
“แหม~~…ป่านนี้ยังไม่…ว้าย!!!!”
“อะ…อะไรเหรอ?”
“ภา!!…น้องเข้ามาได้ยังไงกัน?…นีย์ก็ด้วย!!!”
“ซวยแล้ว!!!!”
“หยุด!…ทั้งคู่ไม่ต้องไปไหนเลยนะ!!…โยรีบหากางเกงใส่สิ!!!”
“ไม่มี”
“ผ้าเช็ดตัวน่ะ”
“ก็เอ็มเพิ่งคว้าไปห่มไงครับ…มันมีแค่ผืนเดียว”
“ชุดของโยน่ะก็อยู่ข้างเตียงไงเล่า!!!”
“เออแฮะ”
“นี่!!…มองอะไรกันน่ะ?”
“พี่เอ็มกับพี่โยะแอบทำเรื่องไม่ดีไม่งามกันแล้วยังจะมาดุหนูรึ?”
“การชิงสุกก่อนห่ามหาใช่เรื่องที่สมควรไม่นะเจ้าคะ”
“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าสอดรู้สอดเห็นเรื่องของผู้ใหญ่”
“พูดงี้อีกละ!?…แฮ่ม!!…แต่ถ้าผู้ใหญ่ทำตัวไม่ดีมันก็น่ายุ่งหรอกนะจ๊ะ”
“ยัยภา!!!…พี่จะฟ้องคุณพ่อคุณแม่”
“เอาเซ่ฟ้องเลยจ้ะ!!…แล้วทุกคนก็จะได้รู้เรื่องของพี่เอ็มกะพี่โยะ”
“หนอย!!!”
“……………………………………..”
“แล้วพ่อก็จะต้องโกรธมากแน่ๆ”
“ยังไงเราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว…อยากฟ้องก็ฟ้องเลย!!”
“มั่นใจ?”
“อะไร?”
“ภาดูออกนะว่าพ่อไม่ค่อยจะชอบหน้าพี่โยะสักเท่าไหร่และถ้าเกิดรู้เข้า…คนที่จะแย่ก็คือพี่โยะนั่นแหละ”
“อึ๋ย~~”
“จะขู่พี่เร๊อะ?”
“เฮ่ย~~… เรามาตกลงกันอย่างสันติดีกว่าน่า…ถ้าพี่ยอมช่วยหนูๆก็จะปิดปากเงียบไม่พูด อะไรทั้งนั้นและน้องนีย์ก็จะไม่แพร่งพรายด้วย…นะ?”
“จะ…เจ้าค่ะ”
“ช่วยอะไร?”
“คือ…หนูโดนพ่อไล่ตีมาเพราะทำแจกันแตก…หนีขึ้นหลังคาแล้วก็เข้ามาในห้องนอนพี่”
“หาทางลับของฉันเจอเพราะหนีความผิด…ช่างเป็นเหตุผลที่เหมาะสมกับตัวร้ายอย่างเธอดีจังนะ…ก็คือจะให้พี่ช่วยพูดกับคุณพ่อใช่มั้ย?”
“มันไม่ได้ยากอะไรเลยก็คุณพ่อตามใจพี่เอ็มมากๆนี่นา”
“………………………………………”
“………………………………………”
“ออกไปรอข้างนอก…ขอพี่ใส่เสื้อผ้าก่อน”
“เอ็ม!?”
“ได้จ้ะ”
“ท่านพี่”
“อ้า!!…พี่เอ็มยอมช่วย…ไปเถอะนีย์”
“……………………………………….”
“แย่จริง…เอ็มคงจะต้องทำให้มันมิดชิดกับรอบคอบกว่านี้…โยก็ไม่รู้สึกตัวบ้างเลยว่ามีคนแอบเข้ามา?”
“อยู่ต่อหน้าเอ็มทีไรผมก็ไม่เคยรวบรวมสมาธิได้”
“อ๋อเหรอจ๊ะ?”
“ครับ”
“แหมพ่อคู้ณ~~…เสียแรงมีพลังจิตซะเปล่า!!”
“น้องภาจะไปบอกใครหรือเปล่า?”
“เธอจะไม่ทำแบบนั้น”
“มั่นใจหรือ?”
“อืม–…ถึงยัยภาจะเป็นพวกมะกอกสามตะกร้าปาไม่ถูกแต่เอ็มรู้นิสัยเธอดีส่วนยัยนีย์ก็ยิ่งไว้ใจได้เลย”
“………………………………………..”
…………………………………………………………………………………………………………
…แล้ววันเวลาก็ได้ล่วงเลยผ่านมาเกือบ 14 ปี…ช่วงบ่ายในวันที่ 5 กุมภาพันธ์ 2532 …
“ฮะๆๆๆ…ถ้าเป็นเรื่องนี้ก็สนุกจนลืมไม่ลง…ภานึกทีไรก็ขำทุกที”
“ที่จริงไม่ต้องให้พี่เป็นหนังหน้าไฟเธอก็รอดตัวอยู่แล้วเพราะยังมีคุณทวดศรไพฑูรย์ทั้งคน”
“แหมไหนๆก็ไหนๆ~~…เมื่อมีโอกาสก็ต้องคว้าไว้ก่อนสิคะ”
“เออย่ะแม่คนเจ้าเล่ห์!…อ้า!!…นีย์ก็พูดอะไรมั่งสิเงียบตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“ได้ฟังท่านพี่ทั้งสองสนทนากันเพียงเท่านี้น้องก็เบิกบานใจแล้วเจ้าค่ะ”
“จะว่าไปพี่ก็ดีใจเหมือนกันนะ”
“คะ?”
“ที่นิสัยหนูแคทไม่เหมือนเธอไงส่วนหนูฝนยังไม่รู้”
“เชอะ!!…นั่นถือว่าได้จากพ่อเขาเต็มๆแต่ลูกแคทสวยเหมือนหนูนะจ๊ะพี่”
“มันเห็นๆกันอยู่แล้ว…พ่อหล่อแม่สวย”
“……………………………………………”
“ถ้าภาเป็นคนเลี้ยงหนูแคทป่านนี้จะเป็นไงบ้าง?”
“จะเหมือนหนูตอนเด็กทุกอย่าง…ไม่ต้องสงสัยค่ะแต่เสียดาย…”
“เสียดาย และจะบอกว่าโชคร้ายงั้นสิจ๊ะ?…ไม่ถูกๆ…เธอคลอดหนูแคทตอนอายุแค่ 18 ก็จริงแต่ยังถือว่าโชคดีที่คลอดก่อนเข้าเรียนพยาบาลนะ…มันดูไม่จืดแน่เลย ถ้าเธอเลี้ยงลูกพร้อมกับเรียนหนังสือไปด้วย”
“……………………………………………”
“เพราะคุณพ่อโกรธหนูมากจนเกือบจะตัดสินใจไปแบบนั้นแม้กระทั่งตอนที่นอนอยู่โรงพยาบาล”
“เฮอๆ…แต่ พอเห็นหน้าหลานแคทครั้งแรกก็ลืมหมดว่าเคยดุด่าอะไรไว้บ้างเช่นจะขับออกจาก บ้านเอยหรือจะตัดพ่อตัดลูกเอย…พี่จำได้แม่นจ้ะที่วิ่งอ้าวมาที่รถแล้วรีบ เปิดประตูขออุ้มหนูแคทน่ะ…หึๆๆ….หนูแคทก็เลี้ยงง่ายไม่ค่อยงอแงคุณพ่อ เลยยิ่งรักยิ่งหวงกันไปใหญ่จนลูกเซคเคยแอบมาบ่นน้อยใจกับพี่เชียวละ”
“นั่นสินะคะ…บางทีคุณแม่จะอุ้มบ้างยังไม่ยอมให้เลย”
“ใช่ไหม?…อย่างไรคุณพ่อก็ไม่มีทางปล่อยให้หลานสาวที่น่ารักไปตกระกำลำบากได้แต่ทำเป็นปากแข็งไปงั้นเอง”
“จะ ว่าไปภาต้องขอบคุณลูกสาวคนนี้นะคะ…เวลานั้นชีวิตภาเหมือนโดนต้อนเข้าทาง ตัน…โรงเรียนเกือบจะไล่ออกเพราะตั้งท้องแต่ดีที่แม่ไปช่วยพูดให้…พ่อก็ ไม่ยอมรับพี่ศักดิ์และไม่จัดกระทั่งงานผูกข้อไม้ข้อมือแถมจะเฉดหัวไล่ออกจาก โยนกจัตุรัสด้วย”
“…………………………………………..”
“พี่เอ็ม…เราว่า…”
“อ๊ะ!?…จริงด้วย”
“…………………………………………….”
“…………………………………………….”
“ฮะฮ่าๆๆ…ดูๆ”
“อย่าเข้ามานะ!!!”
“ลูกเซค!!…บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาตะวันเลือดมาหลอกน้อง”
“จะให้แคทเป็นเหมือนหนูตังหาก”
“น้องเค้ายังทำไม่ได้หรอกลูก”
“แต่ม่อนกับอ๋อมทำได้แล้วอ่ะ”
“พอๆๆ…นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาเล่น…ถ้าดื้อแม่จะตีนะ”
“ค่า~~”
“พาน้องๆไปเล่นตรงโน้นและก็อย่าซนนักล่ะ”
“ทีนี้ตาม่อนเป็นคนหา”
“มาน้อยออกกันอย่างยุติธรรมดีกว่า…ท่านพี่สุรีย์พรรณก็หยุดร้องให้ได้แล้วเจ้าค่ะ”
“ปละ…เปล่าร้องสักหน่อย!!”
“น้ำตาร่วงแหมะๆยังจะบอกเปล่า?…ขี้ขลาดจังเลย–”
“ไม่ใช่นะ!!”
“เบ้!!…แคทขี้แยไปขายดอกแค”
“อ๋อม!”
“ฮ่าๆๆๆ”
“มา!!…โออาน้อยออก…ใครไม่เปลี่ยนเป็น!!”
“…………………………………………”
“ใครเปลี่ยนเป็น!!”
“เอ๊ะ?”
“สุดท้ายม่อนก็เป็นคนหาอยู่ดีแหละ”
“นั่นสิเสียเวลา…ไม่ต้องน้อยออกก็ได้”
“ฮึ!!…เค้าจะนับละ”
“เอาเล้ย!!”
“ซ่อนเร็ว!!!”
“อย่าขี้โกงใช้พลังจิตนะ…คราวก่อนก็ทีนึงแล้ว”
“หนูวิ่งช้านี่เจ้าคะท่านพี่…ดวงตาก็มองมิค่อยชัด”
“รับรองว่าซ่อนไม่ไกลหรอกน่า!!”
“1-2-3…18-19…”
“เด็กๆร่าเริงกันดีนะเจ้าคะ”
“แล้วเอ้อยู่ไหนเหรอ?…พี่ไม่เห็นเลย”
“น้องภรณ์พาไปซื้อของในเมืองจ้ะ”
“…………………………………………”
“เกือบเดือนแล้วสิที่พี่ภพไม่กลับมา?”
“ปากก็อ้างว่างานเยอะแต่นี่มันกรรมเวรจริงๆ…เล่นพรากลูกพรากแม่กัน”
“ตอนหลานบอลมาบ้านคราวก่อนลูกๆเราก็ไม่ยอมมาพบแถมชวนกันขึ้นไปเล่นบนเขามิหวนกลับโน่น”
“ก็ ไม่รู้เซคไปได้ยินจากใครมาว่าบอลนิสัยไม่ดีโตขึ้นจะเจ้าชู้เลยสั่งน้องๆห้าม มาเล่นด้วย!?…โดยเฉพาะม่อนนี่เชื่อถือเป็นจริงเป็นจังมาก”
“นั่นสิ…รู้สึกม่อนกับบอลจะไม่เคยพบหน้ากันเลยใช่มั้ย?”
“รอให้พวกเขาเติบโตขึ้นอีกสักนิดน่าจะดีกว่าที่เป็นอยู่เจ้าค่ะ”
“อื๋อ!?…คุณพ่อเป็นอะไรน่ะ?”
“จะมีอะไรซะอีกนอกจากโดนแกล้งไง”
“เมื่อกี้บอกจะเล่นซ่อนหากันแท้ๆ”
“เฮ้ยๆๆๆ…เอาห่อยาเส้นตาคืนมา!!!”
“ขอหนูมั่งสิ”
“ไม่ได้ๆ…ไม่ใช่ของเด็ก”
“อยากได้ก็มาแย่งคืนซี่~~”
“วะ!…ชอบมาก่อกวนคนแก่จริ๊ง~~…ส่งมานี่เลยเจ้าเซคเดี๋ยวหกหมด!!”
“เรื่องอะไรจ๊ะ?…แคทรับ!”
“เอ้ย!?”
“เอ้า!!”
“ฮะๆๆ”
“นี่เจ้าม่อนก็เอากับเค้าด้วยเรอะ?”
“อ๋อม!”
“ได้แล้ว!!”
“แน่ะๆๆ”
“คิกๆๆ…คุณพ่อโดนแทบทุกวัน”
“แต่ท่านก็ชอบมิใช่หรือเจ้าคะ?”
“หนูๆจ๊ะ…มากินขนมกันเร้ว~~”
“เฮ!!!”
“วางทิ้งตรงนั้นไม่เอามาคืนด้วย!?…โอ๊ย~~…แข้งขาก็ไม่ค่อยจะดีเหมือนก่อน”
“ตาจ๋า~~…เดี๋ยวเรามาเล่นไล่จับกัน”
“มะ…ไม่เอา!!…ตาแก่แล้ววิ่งไม่ไหว”
“น่านะ!”
“พวกเจ้าแต่ล่ะคนวิ่งไวกันจะตายแล้วใครจะไปจับตัวได้?”
“ดื่มน้ำค่ะคุณพ่อ”
“เออขอบใจๆ…ลูกๆเจ้าแต่ล่ะคนทำไมถึงชอบมาคอยแหย่ข้าอยู่เรื่อยก็ไม่รู้?”
“นี่ยังนับว่าน้อย…พ่อคอยดูลูกฝนให้ดีๆน๊า~~…จะเลี้ยงให้เหมือนภาเลย”
“ตายๆๆ~~…ตอนหนุ่มวิ่งไล่จับลูกแต่พอแก่ตัวก็จะให้ตามไล่ขับหลานอีก!!!”
“ท่านพ่อยังดูหนุ่มแน่นหาได้ชราภาพแต่อย่างใดไม่เจ้าค่ะ”
“ใช่…เพิ่งจะหกสิบนิดๆเอง”
“ฮะๆๆ…อย่าเพิ่งรีบแก่เลยค่า~~”
“ก็ ตั้งแต่เจ้าพวกนี้โตขึ้นมานั่นแหละข้าถึงได้รู้สึกว่าตัวเองเริ่มแก่ แล้ว…ต้องเล่นกับคนโน้นคนนี้แทบทุกวัน…ซนยิ่งกว่ารุ่นพวกเจ้าซะอีก”
“อะไรคะคุณพ่อ?…ที่ซนน่ะยัยภาคนเดียวไม่ใช่เอ็มกับนีย์สักหน่อย!?”
“เออๆ…เมื่อ ก่อนน่ะคนเดียวก็ว่าแย่แล้วแต่นี่เล่นยกโขยงตั้งสี่ห้าคน…ข้าล่ะนับถือพวก เจ้าจริงๆว่าเลี้ยงลูกกันอีท่าไหนถึงได้ซนสุดขั้วแบบนี้?…จะมีก็เจ้าเอ้ กับเจ้าบอลมั้งที่เรียบร้อยหน่อย”
“ก็วิธีเดียวกับพ่อนั่นแหละ”
“ไม่จริงๆ…อู้!!…มาแล้วไง”
“ขอขี่หลังตาหน่อย”
“เอ้าๆๆ…ตาจะพาไปเที่ยว”
“อ๋อมขี้โกง!!”
“โกงอะไรกันพี่ม่อน?”
“ไม่ต้องเถียงกันๆ…ตาอุ้มทั้งคู่เลย”
“เย้!!!”
“ไหวหรือคะพ่อ?…ม่อนกับอ๋อมโตขึ้นกว่าเดิมเยอะนะ”
“รับปากแล้วจะไม่ทำได้ไงเสียชื่อข้าหมด…อึ๊บอู้หูย!?…ตัวหนักไม่เบานี่หว่า”
“ไปดูเขาตกปลาที่บึงกันนะเจ้าคะ”
“เอาสิ”
“เซคกับแคทไปด้วย!!!”
“โอ้โห!?…หมดเลยเรอะ?”
“แง~~”
“อุ๊ยลูกฝน!?”
“ขอประทานโทษค่ะ!!!…จู่ๆคุณหนูก็ตื่นนอนแล้วร้องให้ไม่หยุด…ป้าจะป้อนนมให้ก็ไม่ยอมกิน”
“ไม่มีอะไรให้ต้องขอโทษหรอก…โอ๋ๆแม่อยู่นี่แล้วจ้ะลูก…มีอะไรเหรอบอกแม่มาซิ?”
“ตา…ตา–”
“อ๋อ!!…จะตามคุณตาไปเที่ยว”
“ท่านพ่อเจ้าคะ!!…ได้โปรดกลับมารับหลานฝนด้วย”
“อ้าว!?…เมื่อกี้เห็นหลับอยู่”
“เราคงจะเสียงดังไปหน่อยน้องฝนเลยตื่น”
“มามะหลานตา!!…ไม่ต้องร้องๆ…ตาจะพาเจ้าไปด้วย”
“แอะ!!!”
“ขี้มูกขี้ตาไหลย้อยเต็มหน้าเลย…มานี่พี่เช็ดให้”
“ให้น้องนางหยาดฝนขึ้นขี่คอท่านตาก็แล้วกัน”
“อื้อ!!…ฝนยังเล็กมากเดินไกลไม่ไหว…เอ้กลับมาแล้ว!?”
“พอดีเลย…ไปเที่ยวที่บึงกับตาไหม?”
“ขอรับ!!!…ท่านตารอเอ้ด้วยขอรับ”
“เราก็ตามไปเหอะ…คุณพ่อคนเดียวรับมือหลานๆที่ไวปานวอกไม่ได้หรอก”
“ท่านพี่ศรมรกต”
“หือ?”
“จากคำทำนาย…ท่านพี่ศรมรกตจะให้กำเนิดบุตรสาวอีกคนมิใช่หรือเจ้าคะ?”
“ก็…น่าจะราวๆปีหน้าแหละอ๋อมจะได้มีน้องซะที…ฮิ!…ขานั้นเขาขอไว้ตั้งนานแล้ว”
“ไม่อยากน้อยหน้าหนูเซคกับลูกแคทว่างั้น?…โอ้โฮ!!…มีหวังทีนี้พ่อได้ผมร่วงหมดหัวแน่นอน”
“พี่ ยอมรับว่าในบรรดาลูกๆของเราทั้งหมดน่ะอ๋อมดื้อและก็ซนที่สุด…พี่ชัก สังหรณ์ว่าถ้าคนสุดท้องเกิดมาก็คงจะเลี้ยงยากกับเอาแต่ใจไม่น้อยกว่ากัน เพราะทุกคนจะรุมตามใจ”
“ท่านพ่อคงหาได้มีปัญหาแต่อย่างใดไม่เจ้าค่ะ”
“ใช่…เวลาโดนแหย่ก็บ่นอุบไปงั้นเองแต่เรื่องเห่อหลานยกให้เลย…รับรองไม่เป็นสองรองใคร”
“ภรณ์!!…ไปดูเขาตกปลากันมั้ย?”
“ไม่ไปค่ะ…ภรณ์จะอยู่ช่วยคุณแม่ทำอาหารเย็น”
“ว้า!!…ก็ไม่ใช่อะไรเผื่อจะได้ปลาสดๆมาทำกับข้าว…ช่างเถอะ”
“ที่จริงพี่เอ็มไม่น่าชวนเพราะถ้าพี่ภรณ์เห็นหน้าหลานมากๆเข้าแล้วจะพาลคิดถึงลูกชายตัวเองน่ะสิ”
“เช่นนั้นน้องจึงบอกลูกเอ้ให้ไปหารัญภรณ์ตราบเท่าที่มีโอกาสไงล่ะเจ้าคะ”
“เผื่อจะช่วยให้หายเหงาขึ้นมาได้บ้างรึ?…ก็เป็นความคิดที่ใช้ได้แต่ทางที่ดีที่สุดคือหลานบอลจะต้องอยู่ที่นี่”
“…………………………………………”
……………………………………………………………………………………………………………………..
“บ้านเพื่อนพ่อน่ะ…แวะสักเดี๋ยวก่อนกลับแต่ลูกอย่าบอกแม่นะว่าเรามาที่นี่”
“ทามไมเหรอ?”
“อ่า–…ลูกสัญญาสิว่าจะไม่บอกแม่เค้า…ถ้าทำตามที่บอกแล้วพ่อจะซื้อรถแข่งที่ลูกอยากได้นะ”
“คับ!”
“มาแล้วหรือคะ?”
“บอล…นี่…น้ากวางเพื่อนของพ่อ”
“หวัดดีคับ!!”
“แหมเพิ่งอายุแค่นี้แต่มารยาทดีจริงๆ~~…เข้ามาใกล้ๆน้าหน่อยซิ”
“……………………………………”
“ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนคุณตอนเด็กๆแต่ผิดกันแค่สีผมเท่านั้น…กุน,สา…ไหว้ลุงภพสิจ๊ะ”
“โอ้โห!?…ไม่เจอแค่เดี๋ยวเดียวโตขึ้นมากเลยนะเนี่ย!!”
“และนี่ก็น้องบอล…รู้จักกันไว้”
“หวัดดีจ้ะ…พี่ชื่อกุน”
“ยี้!!”
“ทำไมลูกสาทำกิริยาแบบนั้นเล่า?…ไม่น่ารักเลยนะ”
“น่า–…เด็กก็อย่างนี้แหละ…แรกๆก็จะงอนจะอายหรอกแต่พอได้เล่นได้คุยเดี๋ยวสนิทกันไปเอง”
“อืม–…สากับบอล…แค่อ่อนเดือนกันสินะ?”
“ห๊ะ?”
“อ๊ะไม่!!…ไม่มีอะไรค่ะ…กวางแค่กำลังคิดว่าจะทำกับข้าวอะไรให้คุณกับลูกชายดี?”
“โอ๊ยไม่ต้องคิดมาก!!…พ่อลูกชอบเหมือนกัน”
“ค่ะ”
…………………………………………………………………………………………………………….
…อดีตก็คืออดีต
