ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 35
“มึงเอาไปลืมที่ไหนหรือเปล่า?”
“กูว่าไม่นา–…ปกติก็จะไม่เอาห่างตัวเลย”
“หายที่ไหนล่ะ?”
“ในห้องกูเลยแหละ”
“ก็มึงน่ะชอบเผลอเปิดหน้าต่างทิ้งไว้บ่อยๆ”
“แย่ชะมัด!!!…ในมือถือมีของสำคัญเก็บไว้ซะด้วย”
“ของสำคัญ…คงไม่ใช่?”
“เออ!!…ถ้าหลุดลงเน็ตกูกับมึงคงได้ฉาวโฉ่ไปทั่วโลก”
“ไอ้บ้าห้าร้อย!…ไอ้เปรตนรก!!…แม่งมึงจะเก็บมันไว้ทำไมวะเนี่ย?…เกิดไปเข้ามือคนรู้จักมีหวังเน่ากันหมด…มึงนะมึง!!!”
“ใจเย็นๆเพื่อน~~…มันอาจจะตกอยู่ในห้องนี่ก็ได้เดี๋ยวกูลองหาอีกที…แต่ก็ให้น้องขวัญเห็นไม่ได้เหมือนกันว่ะ”
“มึงรีบหาให้เจอแล้วจัดการลบซะให้หมดไม่งั้นกูจะคว้าตะบองไปฟาดหัวมึง!!!!”
…ไม่ รู้ไอ้เชนจะเก็บไฟล์รูปตอนมันกับผมรุมข่มขืนแอมอดีตดาวคณะวิทย์ไปหาสวรรค์ วิมานอะไรอีก?…เตือนให้ลบหลายครั้งแต่เชนบอกว่าจะเก็บไว้เป็นเกราะคุ้มกัน ความปลอดภัยของตัวมันกับผม…
“หากกลัวเขาจะมาตามล้างแค้นทีหลังก็ไม่สมควรทำแต่แรกและไม่ต้องมาชวนเราด้วย…ตอนนั้นเรามันก็บ้าที่ไปร่วมมือซะได้”
(จุดด่างพร้อยเพียงครั้งเดียวในชีวิต)
“อืม–…กลางวันนี่ช่างเงียบดีแท้ๆสงสัยออกไปเรียนไปทำงานกันหมด…ครับ!!…มาแล้วครับๆ…พี่แคท!?”
“พี่มีเรื่องจะพูดด้วย”
“แต่ผมไม่มี!!!”
(กำลังอารมณ์ไม่ค่อยดีและโดยเฉพาะแม่สาวคนนี้ยิ่งไม่อยากเห็นหน้า)
“ฉันมาคุยด้วยดีๆนะ?”
“กลับไปซะเถอะครับ”
“หึ!…ผู้ชายอะไรใจน้อยยังกะผู้หญิง?”
“พี่ว่าใคร!?”
“ว่าหนุ่มหล่อแต่ขี้งอนแถวๆนี้แหละ”
“ผมเปล่านะ!!”
“ก็บอกแล้วว่ามีธุระอยากคุยด้วย…ตกลงจะให้พี่เข้าไปหรือจะยืนรับลมหนาวคุยกันตรงนี้?”
“…………………………………………”
“ขอบใจ”
…แต่ง ชุดนักศึกษาแสดงว่าเพิ่งเลิกเรียนหรือไม่ก็กำลังจะไปมหาวิทยาลัยแต่วางมาด ได้น่าหมั่นไส้ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง!!!…จะมาขอคุยกับเขายังแสดงสีหน้าเชิด หยิ่งแต่ว่าไปผมคงประพฤติตัวกวนฝ่าตีนเจ้าหล่อนแย่แล้วล่ะนะ…
(แต่ก็ใช่ว่าเราจะยียวนฝ่ายเดียวซะที่ไหนเล่า?)
“ห้องเธอสะอาดดีนี่ฉันนึกว่าจะรกกว่านี้ซะอีก?…อือ–…ครั้งก่อนที่แวะมาก็จัดได้เป็นระเบียบ”
“คือสากับอ้อยจะคอยมาช่วยทำความสะอาดให้บ่อยๆครับ”
“…พวกเธอสามคน…รักกันดีนะ?”
“ครับ…สา เป็นผู้หญิงที่ดีมากนี่แหละสาเหตุที่ผมรักเธอเหลือเกินส่วนอ้อยก็มีความเป็น แม่บ้านแม่เรือน…ผมน่ะโชคดีจริงๆที่ได้เป็นพี่ชายของเธอ”
“บอลไม่ต้อง ปิดบังพี่…นอกจากน้องอ้อยแล้วป้ากวางฤทัยและป้าศรีวิกาก็ได้มีสัมพันธ์ลับ กับบอลด้วยฉะนั้นอย่าสรรหาคำโกหกมาพูดให้พี่ฟังเลยมันเปล่าประโยชน์แต่ที่มา หาไม่ใช่เพราะเรื่องนี้…มีอย่างอื่นที่สำคัญกว่า…อ้อ!…ไม่มีใครในบ้าน รู้สักคนแม้กระทั่งฝน…ไม่!!…คนนี้ยิ่งให้รู้ไม่ได้เด็ดขาด”
“?”
“เพราะเรื่องที่จะคุยมีชั้นความลับคือลับที่สุด!!!!”
…จะมาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ยก็ในเมื่อสองพี่น้องคู่นี้ติดกันอย่างกะตังเมและยังจะมีความลับต่อกันได้งั้นเหรอ?…
“สำคัญมาก?…ลับที่สุด?”
“ฟังจากน้ำเสียงเหมือนจะไม่เชื่อว่าพี่พูดจริง?…คิดว่าพี่มีเวลาว่างจะมาล้อเล่นกับเธอนักเรอะ?”
“……………………………………..”
“ก่อนอื่น…พี่ขอตำหนิบอล”
“!!”
“เพราะ บอลจิตใจไม่หนักแน่นฝนจึงสบช่องเข้ามาแทรกได้…ทำไมวันที่อยู่บ้านตามลำพัง ถึงใจโลเล?…รู้มั้ยว่าทำอย่างนี้คือการเปิดโอกาสให้เด็กคนนั้น?”
“เปิดโอกาส?…พี่แคทพูดอย่างกะผมคิดอะไรเลยเถิดกับฝน!?”
“ก็ใช่ไหมล่ะ?”
“ไม่จริง!!!…ผมเห็นเธอเป็นเหมือนน้องคนหนึ่งเท่านั้น”
“ฉันเชื่อว่าลึกๆเธอโกหก”
“เฮอะ!!…พี่มีอคติกับผมไม่เคยเปลี่ยนแปลงอยู่แล้วนี่?…จะพูดยังไงก็พูดได้”
“ถูกต้อง–…พี่ไม่เคยมองบอลเป็นผู้ชายที่ดีเลยสักนิดเดียว”
“ออกไป๊!!!…ออกไปจากห้องผมเดี๋ยวนี้!!!!”
“โอหัง!!!!”
“อั๊ก!!!”
…พี่ แคทพุ่งเข้าจับคอเสื้อแล้วหมุนตัวเอาหลังพิงอกผมก่อนใช้เท้าเตะตัดขายกทุ่ม ข้ามหัวเธอ…ร่างผมหมุนคว้างกลางอากาศไปตกลงบนเตียงเสียงดังสนั่นอย่างน่า กลัวว่ามันจะพังถล่มจากนั้นสาวเจ้าวัย 22 ก็รีบโถมนั่งคร่อมทับพลางยกมือขวาเงื้อขึ้นทำท่าเหมือนจะตบ…
“โทษของความปากพล่อย…กล้าไล่คนอย่างฉันถึงสองครั้งเชียวนะไอ้หนู?”
“โอ๊ย~~”
“หรือ จะเอาแบบตบจูบๆดีล่ะนายจอมเสเพล?…เอ๊ะไม่ดีกว่า!?…ไม่อยากจะเห็นหนุ่ม น้อยใสซื่อเลือดกำเดาไหลเป็นครั้งที่สอง…ตอนทุ่มพี่ยั้งแรงไว้มันจึงไม่ เจ็บมากหรอกฉะนั้นอย่าสำออยแล้วก็รีบลุกขึ้นมาคุยกันต่อ!”
“อึ๊ก!!…คน…คนพูดความจริงแต่กลับหาว่าโกหก…พี่จะอยู่ในโลกนี้อย่างมีความสุขได้ยังไงถ้าเอาแต่ระแวงผู้อื่น?…นักเลง…อันธพาล”
“ฮึๆๆ!…ฉันเป็นนักเลงอันธพาลแล้วเธอเป็นอะไร?…นักรักหรือ?”
“………………………………………..”
“ไม่ใช่เลย…เป็นแค่ไอ้บ้ากามต่างหาก”
“ลุกไปซะที!!…กางเกงในโผล่แล้ว!?”
(ใส่สีขาวและก็มีอะไรๆสีดำซ่อนอยู่ภายในนั้นซึ่งแน่ละว่ามันคือขนในที่ลับ)
“ยังไม่วายทะลึ่ง…เฮ้อ~~…แบบนี้พอจะนับว่าเป็นพรสวรรค์ได้หรือเปล่า?”
…หญิง สาวในชุดนิสิตกระโปรงสั้นสวมเสื้อคลุมลุกไปยืนจัดทรงผมกับเครื่องแต่งกาย ข้างๆเตียงก่อนจะก้มหยิบแว่นตาซึ่งมันหลุดออกขณะใช้ท่าเซโออิ(ทุ่ม)นอกเวที อย่างไม่เกรงใจเจ้าของห้อง…จากนั้น…
“เรื่องของฝน…ฉันอยากให้เธอทำใจแข็งเข้าไว้…ไม่ต้องเห็นด้วยและทำตามสิ่งที่เด็กคนนั้นขอไปซะทุกอย่าง”
“ผมก็ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว…พยายามข่มใจตัวเองให้มั่นคงไว้ตลอดเวลาเพราะต่อให้เป็นญาติแต่ยังไงก็อยู่ในวัยคึกคะนอง”
“ไม่พอ”
“?”
“มี โอกาสเมื่อไหร่เธอต้องใจหินปฏิเสธให้เด็ดขาดไปเลยถึงแม้เด็กคนนั้นจะไม่ยอม แพ้ง่ายๆก็ตาม…แต่…แต่ที่สำคัญเธอดันไปให้ความหวังเข้าซะแล้วน่ะสิ”
…ถึงตรงนี้สีหน้าของพี่แคทก็เคร่งเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด…เธอมองผมพลางลอบถอนหายใจนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อไป…
“เมื่อ 10 ปีก่อนเธอจำได้ไหมว่าเคยให้สัญญาบางอย่างกับฝนไว้?”
“สัญญา?”
“ใช่”
“หากมันคือสัญญาว่าจะแต่งงานกับฝนล่ะก็ผมนึกออกแล้ว”
“เมื่อไหร่?”
“ตอน ที่มีเรื่องในร้านของพี่แก้ว…ผมถูกลูกน้องของจีทุบเข้าที่หัวจนมึนงงไปพัก หนึ่งแล้วหลังจากนั้นสองสามวันก็รู้สึกปวดหัวตลอดเวลาแต่ความทรงจำในอดีตบาง เรื่องก็ค่อยๆผุดขึ้นมาซึ่งรวมถึงเรื่องนี้ด้วย”
“เหตุใดจึงไม่พูด?”
“ผมจะบอกได้ยังไงในเมื่อตัวเองมีคนรักแล้ว?…พี่แคทนั่นแหละจะจริงจังอะไรนักหนากับการเล่นของเด็ก!?”
“เธออาจเห็นว่ามันไม่ใช่สิ่งสำคัญแต่ฝนไม่ได้คิดแบบนั้น…เด็กนั่นจะทำทุกอย่างเพื่อ…”
“น่ารำคาญจริง!!…แค่ผมไม่ยุ่งกับฝนก็พอแล้วใช่มั้ยล่ะครับ?”
“ปากพูดมันก็ง่ายแต่จะทำได้อย่างงั้นหรือ?…ในเมื่อประวัติที่ผ่านมา…”
“ถ้าฝนไม่ใช่ญาติก็คงจะจริงหรอกนะครับที่มีแววเสร็จผมแน่แต่ความเป็นจริงมันก็อย่างที่พี่รู้”
“ช่างกล้าพูด?”
“เพราะไหนๆผมก็เป็นคนเลวในสายตาของพี่ตลอดเวลา”
“…………………………………………..”
“พี่ แคทน่ะเห็นผู้ชายหน้าไหนก็ชี้นิ้วกราดว่าต้องเลวทั้งหมด…ถือวิสาสะเอา มาตรฐานบ้าๆบอๆของตัวเองมาเที่ยวตัดสินคุณค่าของคนอื่น…อีกหน่อยพี่คงจะ ต้องได้เข้าโรงพยาบาลประสาท”
“เธอ!!!!”
“เอาสิ!!…ต่อยผมเลย!!!…พี่ถือดีว่าตัวเองเก่งตัวเองดีเลิศประเสริฐศรีอยู่แล้วนี่”
“…………………………………………..”
“ดี…ดี มาก–…ดูไปเธอก็ช่างเหมือนกับใครบางคนที่ฉันรู้จัก…หากเธอได้พบกับเขา ล่ะก็คงเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยและเธอก็น่าจะปากเก่งกับฉันมากยิ่งกว่า นี้อีกหลายเท่า”
…พี่แคทเผยรอยยิ้มที่อาบเจือความประชดประชันแต่คนที่เธอหมายถึงคือใครกัน?…
“…หมู่นี้รู้สึกฉันจะอารมณ์ขึ้นบ่อยไปหน่อย”
“หึ!!…ผมว่าพี่สมควรระแวงแล้วก็โกรธใครต่อใครให้มากกว่านี้นะครับ…หน้าจะได้แก่เหี่ยวย่นเร็วๆ”
“…เลิก…ยั่วโมโหฉันได้แล้ว…ถือว่ามีคุณป้าให้ท้ายหรือไง?”
“ก็แล้วจะคิดซี่!!”
…แหม~~… ผมนี่ก็นับว่าบ้าไม่เบาที่จู่ๆไปปลุกเพลิงพิโรธของญาติสาวผู้พี่วัย 22 แต่เชื่อมั่นว่าอย่างไรเธอก็ไม่กล้าเล่นงานผมจนถึงขั้นเจ็บหนักเพราะมีคุณ ป้าศรมรกตอยู่ทั้งคน…นั่นไง…จากที่กำหมัดแน่นสาวสวยผมยาวก็ค่อยคลายมือ ออกช้าๆ…
“เฮ่อ~~…ทั้งที่วันนี้พี่ไม่ได้ตั้งใจจะมาชวนทะเลาะกับเธอ”
“อ้อ!!…แล้วอีกอย่างหนึ่งที่พี่แคทก็น่าจะเบาใจได้คือผมกับฝนเป็นลูกพี่ลูกน้องกันฉะนั้นยังไงๆก็แต่งงานกันไม่ได้หรอกครับ”
“แต่ปัญหามัน…อื๋อ?”
“อยู่นี่เอง?…ฝนตามหาแทบแย่แน่ะ!!”
“มาได้ไง?”
“ให้รุ้งมาส่ง…พี่เนี่ยใจร้ายจังเยยจะออกมาข้างนอกก็ไม่ชวนฝนสักคำ!!”
“………………………………………..”
“เจ๊ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนี่นา~~…ว่าแต่กะลังคุยไรกันเหรอ?”
“………………………………………..”
“ว่าไงจ๊ะตัวเอง?”
“เรื่อง…ทั่วๆไปน่ะ”
“ตั่วไปอะหยังก๊า?”
“อ่า–”
“หือ?”
“พี่แคท…ก็แค่มาเยี่ยมแล้วถามว่ากลางวันอยากกินอะไรจะได้ไปซื้อมาให้…ฉันก็บอกอยากกินพิชซ่าปานีคอมแล้วก็ไก่ทอดซีเคเอฟ”
“อะไรนะ!?”
“พิชซ่ากะไก่ทอดรึ!?…ว้าว!!!…ฝนอยากกินอยู่พอดีเลยอ่ะ…พี่จ๋า~~…เราไปซื้อมากินกับบอลที่นี่เถอะ…นะๆๆ?”
“คือ–”
“ดีๆๆ…มื้อนี้พี่แคทเลี้ยง…ไป…รีบไปซื้อกัน”
“ตะ…แต่”
“ผมจะจัดถ้วยจานรอไว้ครับ”
“ฝาก…ฝากไว้ก่อนนะ!!”
“เมื่อกี้เจ๊ว่าอะไรจ๊ะ?”
“เปล่า!!!”
…ค่อย สบายใจขึ้นได้บ้าง…งานนี้นอกจากจะอิ่มจังตังค์อยู่ครบแล้วก็ยังได้แก้เผ็ด ญาติสาวผู้พี่จอมหยิ่งไปพร้อมๆกัน…หนอย~~…บ้าพลังจับผมทุ่มดีนัก!!!… ถ้าเกิดหลังหักหรือหัวกระแทกพื้นไปจะรับผิดชอบยังไง?…
“แต่ฝนดันมาขัดจังหวะตอนพี่แคทกำลังเอ่ยอะไรที่เกี่ยวกับปัญหาสักอย่าง?”
………………………………………………………………………………………………..
“น่ากลัวจัง…เพิ่งคุยกันเมื่อวานแท้ๆแต่ฝนก็มาทันเวลาพอดีเนอะ?”
“น้องต่างหากที่น่ากลัว…ครั้งนี้พี่พลาดเพราะไม่อาจจะบอกสิ่งสำคัญมากให้บอลรู้ได้ทัน”
“หนูจะจัดการทุกอย่างเอง…พี่ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ”
“ไม่ได้!!”
“คิๆๆ…ก็ลองดู~~”
“เมื่อกี้ ก็เดือดจนเกือบจะสะกดอารมณ์กับยั้งมือไม่อยู่…เจ้าคนบ้านั่นมัวแต่ยั่ว โมโหก็เลยคุยกันได้ไม่ถึงไหน…บ้าที่สุด!!!…ทำไมแม้แต่น้องฉันก็พลอยหลง ชอบไปด้วยนะ?”
“บ่นพึมพำอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเราน่ะพนันกันไว้ไม่ใช่ หรือไงคะ?…ว่าไปก็ไม่แฟร์ที่เจ๊แอบมาหาตาบอลโดยไม่บอกหนู…ต่อไปอย่าได้ ทำอีกนะคะเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือนเพราะนานไปเจ๊นั่นแหละที่กลายเป็นคนร้ายใน สายตาของทุกคนแต่หนูสิจะเป็นคนดี”
“แม้พี่จะถูกตราหน้าว่าเป็นคนดื้อ แพ่ง,ชอบใช้วิธีการรุนแรง,ใจคอคับแคบหรืออะไรก็ช่างแต่จะไม่มีวันยอมให้ เรื่องไม่ดีไม่งามเกิดขึ้นในครอบครัวของพี่!!!”
“ฝนว่าพี่แคทคงยากจะทำใจยอมรับผลที่ออกมาซะล่ะมากกว่า…ลึกๆในใจพี่ก็มีคำตอบอยู่แล้ว”
“……………………………………….”
…………………………………………………………………………………….
…ส่วนอีกทางด้านหนึ่งก็กำลังโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงไม่ต่างกัน…
“แหม่~~…เมื่อวานได้ชมหนังสดเต็มสองตาและเต็มสองหู…พี่นะอยากจะไปกราบขอบคุณแทบเท้าคุณเอกคเชนทร์ซะจริงๆ”
“แม้จะต้องแอบดูจนตาแทบเหล่แต่มันก็น่าตื่นเต้นมากมาย…ป่านนี้ขนตามแขนผมยังลุกอยู่เลยพี่”
“พี่เศกกะพี่ศุกร์เนี่ยหัดรู้จักกาลเทศะซะมั่งสิคะ!!…ศิอุตส่าห์พยายามแทบตายกว่าจะห้ามนายหญิงได้”
“กึ๋ย!!”
“แย่แล้ว!!”
“แต่คุณหนูใหญ่คงผิดหวังที่ผลลัพธ์ไม่เป็นไปตามคาด…เมื่อเช้ายังหงุดหงิดไม่หายเลยค่ะ”
“…เรื่อง เซคน่ะช่างเถอะแต่เนี่ยยังเจ็บใจไม่หาย!!…นังพวกนั้นมีอะไรจะดีไปกว่า ฉัน?…สวยกว่าฉันตรงไหน?…แค่นี้ก็บอกมีความสุขแล้วหรือพ่อบอล?…พวก นาย!!!…ไหนบอกซิว่าระหว่างฉันกับนังกวางฤทัยใครสวยกว่ากัน?”
“นายหญิงทิ้งขาดไม่เห็นฝุ่นครับ”
“และนังศรีวิกาล่ะ?”
“ก็ต้องเป็นนายหญิงที่ชนะทุกประตูอยู่แล้วครับ”
“เหรอ?…งั้นถ้าเทียบกับศกุนตลาและสาวิตรี…รูปร่างทรวดทรงของฉันเป็นยังไง?”
“นายหญิงสู้ได้สบายมากค่ะ…เรื่องอายุไม่เป็นปัญหาสักนิด”
“ใช่ พวกนายพูดถูก!!…แต่เพราะอย่างงี้เองเรอะ?…หลานชายสุดรักของฉันถึงไม่ยอม กลับไปบ้านเกิดก็มัวแต่ลุ่มหลงสาวรุ่นสาวแก่ที่มาคอยเฝ้าเวียนนอนเปลื้องผ้า พลีกายให้ร่วมสมสู่อย่างหน้าไม่อายนี่ไง!!…หนอยให้ตายสิ!!!…มีวิธีไหน บ้างที่จะทำให้พ่อบอลตาสว่างเสียที…อื๋อ?”
“?”
“หึ!!…หึๆๆๆๆ…จะ ต้องคิดมากไปไยเล่าก็ในเมื่อฉันมีของดีที่ตาหนูชอบนักชอบหนาอยู่แล้ว แท้ๆ?…ตัดสินใจได้ละ!!!!…พวกนายสามคนต้องร่วมมือกับฉันด้วยและก็ห้ามปาก สว่างไปบอกเซคหรือใครคนอื่นเด็ดขาด!!!…เข้าใจไหม?”
“ครับ(ค่ะ)”
“ฉัน ไม่มีวันยอมแพ้แม่ลูก 5 คนนั่น!!…ต่อให้ต้องแลกกับทุกสิ่งทุกอย่างที่มีฉันก็จะเอาตาหนูกลับคืนมา ให้ได้สถานเดียว!!!…พวกหล่อนอยากเล่นไม้นี้เองงั้นจะได้เจอวิธีการหนามยอก เอาหนามบ่งบ้างละ!!!!”
“ศุกร์”
“หือ?”
“จุดอ่อนที่สำคัญที่สุดของนายหญิง…เอ็งว่ามั้ย?”
“ช่วยไม่ได้ครับพี่…ก็มีโจทก์เก่ารวมอยู่ด้วยนี่นาฉะนั้นท่านไม่มีทางให้ประวัติศาสตร์มันเกิดขึ้นซ้ำรอยเดิมหรอก”
“ศุกร์แยกไปคอยดูแลเซคแล้วถ้ามีความเคลื่อนไหวอะไรที่ไม่ปกติก็รีบรายงานฉันทันที”
“รับทราบครับ”
“หึๆๆๆ…พอคิดออกก็สบายใจขึ้นเยอะ…เมื่อคืนฉันเจ็บใจนังพวกนั้นจนนอนไม่หลับ…เออฉันเอง!!…อะไรนะ?”
“…………………………………………..”
“เร็วดีนี่!!…สมกับที่ฉันไว้ใจ…ถ้าอยู่หน้าบ้านแล้วก็เข้ามาได้เลย”
“ใครมาหรือคะ?”
“คนที่ฉันให้ไปสืบหาตัวการที่ปองร้ายหนูแคทเมื่อสามสี่วันก่อนน่ะสิ…มาแล้วเหรอ?…ไหนๆ”
“…………………………………………..”
“…………………………………………..”
“เชอะ!!…ก็แค่ลูกเศรษฐีปลายแถวริจะมาหาเรื่องแถมใช้วิธีการชั่วช้าสามานย์อีก…อยากเป็นศัตรูกับวิษณุมนตรีนักก็จะได้สมหวัง!!!”
“จะให้ผมทำยังไงบ้างครับท่าน?”
“ชื่อ แอมเรอะ?…แกหาเรื่องหนูแคทหนูฝนก็เท่ากับหาเรื่องฉันด้วย…นายจัดการส่ง คลิปกับรูปถ่ายมั่วกามอันแสนบัดสีพวกนี้ไปให้พ่อแม่ของนังนี่ชื่นชม…จะได้ ปลาบปลื้มน้ำตาไหลกับวีรเวรมั่วกามมั่วผู้ชายของลูกสาวตัวเองให้ทั่วถึงกัน ทั้งโคตรและมีเพื่อนฝูงญาติพี่น้องที่ไหนก็ส่งไปให้หมด…ฉันจะไม่ให้มันลอย หน้าลอยตาอยู่ในสังคมมนุษย์ได้อีก!!!”
“ครับ”
“มันจะไม่รุนแรงไปหน่อยหรือคะ?”
“ศิ–… แค่นี้ก็บอกรุนแรงรึ?…ที่จริงฉันกะจะส่งข้อมูลพวกนี้ไปที่สถานีโทรทัศน์ สักช่องกับสำนักหนังสือพิมพ์ให้กลายเป็นสกู๊ปเด็ดประจำปีด้วยซ้ำนะ เนี่ย!!…จะเอาให้มันฉาวโฉ่ขายขี้หน้าไปทั้งประเทศแต่ตอนนี้ฉันอารมณ์ดี ขึ้นมาบ้างก็เลยจะงดไว้ก่อน”
“…………………………………………”
“เดี๋ยวครับ!!…ข้อมูลในหน้านี้กล่าวถึงแรงจูงใจว่านางสาวแอมมีความแค้นกับนายวิเชียรและนาย…”
“นายอะไรคะพี่?”
“และนาย…เอกคเชนทร์เพราะทั้งสองร่วมกันวางแผนข่มขืน…”
“ว้าย!!!…นะ…นายหญิงได้อ่านหรือยังคะ?”
“พอแล้ว!!!…หลายชายของฉันไม่มีทางตาต่ำไปเย็ดอีตัวเมียสำส่อนนี่หรอก!!!!”
“แต่ข้อมูลมาจากคนใกล้ชิดของ…”
“ยังไม่หยุดอีก?…มันก็คงจะแกล้งบีบน้ำตาตอแหลให้เพื่อนมันฟังนั่นแหละ!!!”
“ขอ…ขอโทษครับ”
“หลัก ฐานก็มีอยู่ทนโท่นั่นไง!!…ก็มันทำตัวเลวทรามซะปานนี้แถมน่ากลัวจะเป็นฝ่าย มายั่วยวนพ่อบอลมากกว่าและพอเขาไม่เล่นด้วยก็เลยเจ็บใจแต่งเรื่องโกหกพกลมมา ปรักปรำกันแน่นอนแต่ถึงตาหนูจะทำจริงๆแล้วไง?…วัยหนุ่มพอเจออะไรยั่วยุ เข้าก็อาจจะมีพลั้งพลาดกันไปบ้างมันของธรรมดา”
“เข้าข้างสุดโต่งเลยว่ะศิ”
“เงียบเถอะพี่!…พูดไปสองไพเบี้ยนิ่งเสียตำลึงทอง”
“ฉะนั้นนังนี่มันเป็นคนสารเลวที่สุด!!…นายไปจัดการตามที่ฉันสั่งแล้วพอเสร็จสิ้นค่อยมารับค่าตอบแทนอีกครึ่งหนึ่ง”
“ครับ!!”
“เท่านี้พ่อบอล,หนูฝนหนูแคทก็สบายใจได้ละ”
“ความจริงนายหญิงไม่น่าจะโกรธถึงขนาดนี้นี่ครับ?…หรือว่ารับไม่ได้ที่…”
“ขอ ให้เข้าใจไว้ด้วยนะว่าที่ฉันโกรธเพราะมันขี้ขลาด…แค้นพ่อบอลแต่เสือกจะหัน ไปเล่นงานหนูแคทหนูฝนที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย…วางแผนจะให้วิษณุมนตรี เสื่อมเสียชื่อเสียง…เชอะ!!…นี่ถ้าม่อนรู้คงใช้จันทรกานต์ยิงตัดขั้ว หัวใจตายสถานเดียว…จะหมอเทวดาหรือใช้ยาวิเศษอะไรรักษาก็ไม่ได้แถมหลักฐาน ก็ไม่มีทางสาวมาถึงตัวด้วย…หือ?…ยา…ยาเรอะ?…ใช่แล้ว!!!”
“?”
“………………………………………..”
“จ๋า~~…แม่ถามอะไรหน่อยสิ…อืม–…ไอ้นั่นน่ะป้อมมีอยู่ใช่ไหม?”
“………………………………………..”
“จะอยากได้ไปทำไมน่ะเหรอ?…น่า!!…แล้วแม่จะเล่าให้ฟังทีหลัง…ตกลงลูกมีนะ?”
“………………………………………..”
“ว้า~~…ไอ้นั่นก็คือไอ้นั่นไง!!…หลอกแม่หรือเปล่าเนี่ย?…อ๋อ~~…ต้องไปลองค้นดูก่อนแต่มีแน่นอน”
“………………………………………..”
“งั้น สักวันมะรืนแม่จะให้ยัยศิไปเอา…คงจะตอนเย็นๆป้อมก็กะจังหวะไปรอที่บ้านล่ะ กัน…เอ้า!!…ที่บูรพาสิจ๊ะ…ขืนให้ไปทักษิณเดี๋ยวก็โดนเจ้าใหญ่มันขบหัว เอาพอดี…อ้อ!!…อย่าเพิ่งให้พี่เรารู้ตอนนี้ด้วย…เออ~~…เก็บความ สงสัยไว้ก่อนรอให้แม่คิดอะไรดีๆออกแล้วจะบอกทั้งสองคนแหละนะ…จ้า!!”
“………………………………………..”
“ศิ!!…มะรืนนี้ตอนสักสี่โมงเย็นเธอกลับไปบูรพา…เข้าทางประตูนภาจะได้ไม่เสียเวลา”
“ค่ะ”
“ใคร ถามอะไรก็ไม่ต้องตอบเพราะฉันไม่อยากให้มันเอิกเกริกจนเกินไป…ฮะๆๆๆ…แผน การหวนคืนสู่วัยสาวที่ไม่มีใครในวิษณุมนตรีเคยกระทำมาก่อนแต่มันจะเกิดขึ้น ในอีกไม่นานต่อจากนี้!!!!”
…………………………………………………………………………………………………..
…และงานนี้ก็เรียกได้ว่าแลกกันคนละหมัด…เป็นยังไง?…ไปดู!!!…สถานที่คือโรงพยาบาลทางนอกเมือง…
“พี่แอมมาเยี่ยมบ่อยไหมคะ?”
“ก็นะ…แม้สองคนนี่ออกจะไม่ค่อยมีสมองแต่พวกมันก็ซื่อสัตย์ต่อฉัน…สั่งอะไรไปก็ทำตามไม่มีบิดพริ้วแต่เที่ยวนี้ดันไปเจอตอ”
“……………………………………….”
“แต่บุศอยากจะรู้มั้ยล่ะว่าฉันจ่ายด้วยอะไร?”
“?”
“จ่ายด้วยเรือนร่างไง…คนที่เธอเคยเห็นหน้าน่ะฉันมีอะไรด้วยมาหมดแล้วทั้งนั้น”
“ทำไมพี่ถึงทำ?”
“เพื่อ การแก้แค้นฉันไม่มีอะไรจะเสียอีก!!…จงจำไว้ให้ดีนะ…พ่อเทพบุตรสุดแสนดี ของเธอแต่สำหรับฉันมันก็คือไอ้มารร้ายสวมหนังมนุษย์!!!…สักวันเธอจะต้อง เสียใจเพราะผู้ชายหน้าไหว้หลังหลอกคนนี้แน่”
“……………………………………….”
“ไม่รู้ว่าจากมาเยี่ยมวันนั้นเจ้านั่นจะฟื้นหรือยังแต่อย่างน้อยฉันก็จัดการเอาคืนให้แล้ว”
“ว่าไงนะคะ?…จัดการไปแล้ว!!!”
“ใช่”
“พี่แอมทำยังไง?”
“ห่อพัสดุอย่างดี…เวลาพวกนั้นเปิดออกดูมันจะได้ตกตะลึงพรึงเพริดตั้งตัวกันไม่ติดไงล่ะ”
“………………………………………..”
“บุศ…เธอหวังจะทำลายความรักของเจ้านั่นแล้วทำไมดูไม่ดีใจเลย?”
“มันจะได้ผลแน่หรือคะ?”
“อี นี่!!…มีผู้หญิงหน้าโง่ที่ไหนจะยอมรับผู้ชายที่เคยก่อคดีข่มขืน บ้าง?…รู้มาก่อนยังพอทำเนาแต่นี่ไอ้เอกคเชนทร์มันกลับปิดบังความชั่วช้า ของตัวเอง…ถ้าเธอเป็นศกุนตลาหรือสาวิตรีจะรู้สึกยังไงเล่า?”
“คือว่า…”
“เอ–…แต่เธอมันก็ตาบอดตาใสแบบเดียวกันกับสองคนนั้นนะ?”
“พี่ด่าฉันเหรอ?”
“หลงอย่างชนิดไม่ลืมหูลืมตาด้วย…พูดผิดรึ?”
“…………………………………………”
“กับ ไอ้เอกคเชนทร์จะหยุดอยู่แค่นี้แต่ไอ้วิเชียรตัวการสำคัญจะไม่มีวันสิ้นสุดจน กว่ามันจะตาย!!!…ฉันจะตามล้างผลาญชีวิตมันไม่ให้อยู่เป็นสุข!!!!”
“!?”
“ฉัน ได้ส่งข้อมูลชุดเดียวกันนี่ไปที่คณะที่มันเรียนแล้ว…คราวนี้ไอ้วิเชียร ต้องโดนไล่ออกแน่ๆ!!!…ฮะๆๆๆ…ก็ใช้รูปถ่ายในมือถือของมันที่ฉันให้คนไป ขโมยมานั่นแหละ…ฮึ!!…ตั้งใจจะเก็บไว้เพื่อข่มขู่ฉันแต่กลายเป็นว่าสิ่ง ที่ตัวเองทำจะย้อนกลับมาเล่นงาน…ไม่ต้องห่วง–…ฉันคัดแต่รูปที่ไม่มี หน้าผัวรักของเธอส่งไป”
“ค่อยยังชั่ว~~”
“ทีนี้ก็รอดูผล…โอ๊ย !!…เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะยาย!!!…ให้ตายสิ–…คนแก่ก็เป็นเหมือนกัน ไปหมด…งกๆเงิ่นๆขวางหูขวางตาจริง!!”
“…ขอโทษจ้ะแม่หนู~~”
“เอ๊ะยาย?”
“รู้จักเรอะ?”
“ยายคือคุณ…อุทุมพรใช่ไหมคะ!?”
“หา?…ทักคนผิดแล้ว…ยายไม่ใช่คนที่แม่หนูว่าสักหน่อย–”
“แต่…แต่หนูจำได้นะคะ…ดะ…เดี๋ยวก่อนค่ะ!!!”
“ยายไม่ใช่คนที่หนูบอกแต่เป็นแค่แม่ค้าหาบเร่แก่ๆเท่านั้นเอง”
“……………………………………..”
“อย่าไปยุ่งกับแกเลยน่า–…ทำไม?…ยังติดใจอยู่หรือไง?”
“ค่ะ…คล้ายมากเลย…บุศเคยเห็นคุณยายอุทุมพรที่โยนกประจิมแม้จะแค่ครั้งเดียวแต่ก็พอจำได้”
“อุทุมพรที่เธอว่าเป็นใครกันน่ะ?”
“ท่านเป็นบุคคลที่ไม่ว่ายังไง…บุศก็จะต้องดึงมาเป็นพวกให้ได้ไงคะ”
“?”
……………………………………………………………………………………………………
…ไม่มีบทเสียวก็จริงแต่น่าลุ้นระทึกไม่เบาเพราะคุณศรมรกตกำลังจะทำอะไรสักอย่าง?
