ตำนานนักรัก ตอนที่ 96
“มะลิพูดจากับคุณเจนเพียงแค่นี้เองหรือครับ…” ผมร้องถามมะลิอีกครั้ง หลังจากที่นอนกอดกกกันอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อน
“เอ้อ..แค่นี้ค่ะ…”
มะลิอึกอักก่อนจะตอบเสียงอุ๊บอิ๊บ แต่ผมรู้ว่าเธอยังบอกไม่หมด เพราะมีอีกหลายประโยคแน่ๆที่มะลิพูดกับคุณเจน ฉนั้นเมื่อมะลิยืนยันว่าเธอพูดแค่นี้จริงๆ ผมก็ขมวดคิ้วเลิกสุง ทำหน้าเหมือนดั่งไม่เชื่อถือ จนมะลิต้องยื่นมือมาลุบหน้า ให้คิ้วผมคลายลง ก่อนจะกระซิบเบาๆว่า
“พี่เชื่อใจมะลิเถอะค่ะ…อีกไม่นานคุณเจนต้องใจอ่อนกับพี่แน่ๆ ทั้งมะลิและคุณดากำลังพูดจาหว่านล้อมให้คุณเจนใจอ่อน..แต่พี่ควรไปหาตาเพชรบ่อยๆนะคะ..ไปเล่น ไปคุยกับแกบ้าง จะได้สนิทสนมกัน…”
“อ๋อ..เรื่องตาเพชรพี่ทราบดีว่าควรจะทำยังไง ว่าจะบอกมะลิพอดีว่า ช่วงนี้พี่อาจกลับบ้านมืดหน่อย เพราะจะไปเล่นกับลูกเพชรบ้าง..”
ผมบอกความตั้งใจไว้แต่แรกให้มะลิรับทราบ
ซึ่งมันก็ตรงกันกับที่มะลิบอกให้ผมไปหาลูกเพชรเช่นเดียวกัน เธอจึงยิ้มด้วยใจเป็นสุข พร้อมกระซิบบอกว่าดีแล้วค่ะ..
“พี่ไม่ต้องห่วงมะลิกับลูกจูนนะคะ…ไปทำหน้าที่พ่อบ้าง มะลิเข้าใจดี และภูมิใจที่พี่เป็นคนมีความรับผิดชอบแบบนี้..”
เสียงของมะลิที่พูดคุยกับผมตอนแรกก็ชัดเจนแจ่มใสดี แต่หลังๆค่อยๆช้าลงอ่อนลง พร้อมปิดปากหาวหวอดๆ จนน้ำตาคลอ ผมรู้ว่าเธอคงอ่อนเพลียจนง่วงเป็นแน่ จึงหยุดคุยหยุดถาม นอนกอดลูบหลังไหล่เบาๆ จนมะลินอนหลับไปในอ้อมกอดของผมทั้งคืน
พอรุ่งเช้าผมก็แวะเข้าไปดูงานในออฟฟิสตามปรกติ พร้อมโทรศัพท์ติดต่อลูกค้าต่างๆ ตามโปรแกรมที่จดบันทึกไว้ในสมุด จนเรียบร้อยแล้ว จึงขับรถออกจากออฟฟิส จุกมุ่งหมายของผมคือบ้านคุณดา แต่คนที่ผมอยากจะเจอนั้นมิใช่คุณเจน แต่เป็นตาเพชรลูกชายคนเดียวของผมต่างหาก ผมไปหาแกพร้อมกับซื้อของเล่นพวกโมเด็ลหุนยนต์ต่างๆ รวมทั้งพวกฮีโรในภาพยนต์ไปมากพอสมควรเพื่อให้แกแบ่งกันเล่นกับมาร์ก
ลูกชายของนายเอ็มศัตรูหัวใจของผม
ก็ต้องยอมรับการแบบลูกผู้ชายเลยวา แม้ผมจะไม่ชอบขี้หน้าพ่อของมาร์กก็จริง แต่สำหรับแก คงไม่รู้เรื่องราวอะไรด้วย ในใจผมจึงมีแต่ความรักเอ็นดูให้กับเด็กๆทั้งสองไม่ต่างกัน
พอผมขับรถมาถึงหน้าบ้านคุณดา หลังจากแจ้งความจำนงค์ไปกับสาวใช้เสียงเหน่อว่าผมมาหาคุณดาเจ้าของบ้าน เธอจึงเปิดประตูให้รถผมแล้นเข้ามาจอด พร้อมเดินหายไปตามคุณดาบนบ้านลงมาพบ
“แวะมาหาลูกเจนหรือคะคุณ…” พอเจอหน้าอดีตเมียผมก็ร้องถามเสียงหวานๆใสๆขึ้นมาทันที
“คุณดาก็..ทำอย่างกับไม่รู้ใจคุณเจนงั้นแหละ..ว่าใจเธอแข็งแค่ไหน…ถ้าผมบอกแบบนั้นไป รับรองว่าคุณเจนไม่ลงมาหาหรอกครับ…ฮ่าๆๆ..” ผมพูดขำๆยิ้มๆบอกออกไป คุณดาจึงหัวเราะตามอย่างเห็นด้วย
“อ้าว..แล้วคุณมาหาใครคะ…ถ้าไม่ใช่ลูกเจน..”
“ผมมาหาลูกเพชรครับ..อนุญาตให้ผมพบแกหน่อยนะครับคุณดา…”
“เอ้อ..ดาเป็นแค่ยายของตาเพขรนะคะคุณ..อยากพบลูกชายเค้า คุณต้องขอจากแม่เค้าเองแล้วแหละ..รอก่อนนะคะ..เดี๋ยวดาไปตามยัยเจนมาให้..” คุณดาบอกยิ้มๆ แล้วรีบผุดลุกขึ้นเดินหายไปข้างบนห้อง จนผมทักท้วงไม่ทัน ได้แต่นั่งใจเต้นโครมๆ ที่ต้องเผชิญหน้ากับคุณเจนอีกครั้ง
ผมนั่งกระสับกระส่ายรออยู่ในห้องรับแขกครู่ใหญ่ ก็ได้ยินฝีเท้าวิ่งลงบันไดมาโครมๆ พร้อมเสียงพูดคุยเจี้ยวจ้าวของเด็กชายสองคนที่แข่งกันวิ่งลงมา พอทั้งเพชรและมาร์กลงมาพบผมที่นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก แกทั้งสองคนก้รีบยกมือไหว้สวัสดีพร้อมกันทั้งคู่ ผมเลยยื่นถุงใส่ตุ๊กตาโมเด็ลถุงใหญ่ให้กับเพชรแล้วบอก
“ลุงผ่านไปเห็นว่ามันสวยดีเลยแวะซื้อมาฝาก แบ่งกันเล่นนะลูก…”
“ขอบคุณครับ…”
ทั้งเพชรและมาร์กต่างตอบขอบคุณขึ้นพร้อมกัน แล้วช่วยกันรือถุงใบใหญ่ที่ใส่โมเด็ลตุ๊กตาแล้วแบ่งกันเล่นโดยไม่ได้สนใจพูดคุยอะไรกับผมอีกเลย ส่วนผมได้แต่มองดูลูกเพชรเงียบๆ ทั้งๆที่ใจอยากลุกเข้าไปกอดลูกเพชรด้วยความคิดถึง แต่แกคงแปลกใจแน่ถ้าผมทำแบบนี้อีกครั้ง จนกระทั่งสะดุ้งเฮือก เมื่อได้ยินเสียงหวานๆเย็นๆพูดขึ้นมาเบาๆ
“พี่เอาของเล่นมาให้ตาเพชรเสร็จแล้วไม่ใช่หรือคะ….”
“เอ้อ..ครับเสร็จแล้ว…” ผมอึกอักก่อนจะตอบเสียงอ่อยๆ เดาได้ว่าคุณเจนจะพูดอะไรต่อ แล้วก็เป็นไปตามที่ผมเดา
“ถ้างั้นเชิญพี่กลับได้แล้วค่ะ…”
เสียงคุณเจนหวานอยู่ก็จริง แต่สุ้มเสียงนั้นเย็นเฉียบ จนผมแทบสัมผัสกับไอเย็นที่ลอยออกมาจากคำพูดของเธอได้ จึงตั้งท่าจะลุกขึ้นยืน
“ลุงเอ้อ..จะไปไหนครับ..มาเล่นกับผมก่อนสิ..”
“ลุงชื่อทองดีครับ…ได้เลยมาเล่นด้วยกัน..” เมื่อลูกเพชรเอ่ยปากชวนให้ผมอยุ่เล่นกับแก ผมจึงได้ข้ออ้าง ทรุดลงนั่งบนโซฟาตามเดิม
“จะให้ลุงเล่นเป็นตัวอะไรล่ะลูก…” ผมถามลูกเพชรด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น พร้อมเหลือบสายตาไปมองคุณเจนที่เพิ่งออกปากไล่ผมกลับบ้านอยู่เมือ่สักครู่ เหมือนดั่งผู้ชนะ ทำเอาเธอเม้มปากทำหน้าบูดๆ เมื่อไม่สามารถขับไล่ผมกลับบ้านได้ดังใจหวัง
“เพชรจะเป็นกัปตันอเมริกา…พี่มาร์คเป็นไอรอนแมน..ลุงเป็นสัตว์ประหลาดตัวเขียวๆ นี้แล้วกัน..ฮ่าๆๆ..”
แล้วเกมส์การต่อสู้ระหว่างผมกับลูกเพชรและนายมาร์กก็เริ่มขึ้น สัตว์ประหลาดตัวเขียวของผมโดนเด็กทั้งสองคนลุมชกต่อยจนล้มลุกคลุกคลานสู้ไม่ได้ ทำท่าจะประกาศยอมแพ้อยู่แล้ว มาร์กก็พูดขึ้นมา
“Jan;..come to play together , you play to are monster wife please , ” แม้ว่าคนโง่อย่างผมที่มีการศึกษาน้อย และไม่เก่งภาษาอังกฤษจะแปลไม่ออกว่ามาร์กพูดว่าอะไร แต่พอเงยหน้าขึ้นไปมองคุณเจน ก็เห็นหน้าเธอแดงละเลื่อด้วยความอาย ยิ่งลูกเพชรพูดซ้ำด้วยภาษาไทยอีกครั้ง
“แม่เจนครับ..มาเล่นกับเราสิ..แม่เจนเอาตัวนี้ไป เป็นเมียสัตว์ประหลาด เข้ามาช่วยแฟนต่อสู้กับพวกผม…สิครับ…”
“เอ้อ..ลูกเพชรเล่นกับลุงทองดีไปเถอะจ๊ะ..แม่เจนไม่ว่าง…”
คุณเจนร้องตอบลูกเพชรด้วยน้ำเสียงปั้นปึงขัดเคืองใจ แต่เด็กทั้งสอง คงแปลไม่ออก เมื่อผู้เป็นแม่ปฏิเสธ
ที่จะเล่นด้วยก็ไม่ใส่ใจ เล่นลุมชกต่อยจนในที่สุดสัตว์ประหลาดอย่างผมต้องยกธงยอมแพ้ ทำให้ทั้งกัปตันอเมริกา และไอรอนแมน หัวเราะชอบใจ ผมก็บังเอิญเหลือบสายตาขึ้นไปมองคุณเจนยามที่เธอเผลอตัวเลิกวางหน้าปั้นปึ่ง เห็นเธอยิ้มและหัวเราะตามไปกับลูกเพชร แล้วชะงักค้างทำหน้าปั้นปึ่งตามเดิม เมื่อรู้ตัวว่าโดนผมแอบมอง
“ลูกจ๋า…ขึ้นไปเล่นกันต่อที่บนห้องได้แล้วจ๊ะ..ลุงทองดีจะกลับบ้านแล้ว…”
เมื่อเพชรและมาร์กได้ยินเสียงคุณเจนร้องบอก รีบจัดการเก็บตุ๊ตาโมเด็ลทั้งหมดที่หล่นกระจายพื้นเก็บใส่ถุง แล้วขวนกันขึ้นไปเล่นต่อบนห้องนอนตามที่คุณเจนสั่ง จนห้องรับแขกกว้างใหญ่เหลืออยู่เพียงผมกับเธอตามลำพัง คุณเจนจึงส่งยิ้มเย็นเฉียบบางๆมาให้ แล้วร้องถาม
“คุณมาทำตัวเป็นพ่อที่ดีแบบนี้กับลูกเพชร..หวังอะไรคะ…”
ทั้งน้ำเสียงที่ดูหวาดระแวงไม่ใว้วางใจ รวมทั้งใบหน้าที่คิ้วโก่งดำสองข้าง ขมวดเข้าหากันดั่งซีเลียส ทำเอาผมอยากตรงเข้าไปจับไหล่เล็กๆสองข้างของคุณเจนเขย่าแรงๆด้วยความหมั่นไส้ ปากหนอปากช่างจำนรรจา ถามออกมาได้ว่าผมหวังอะไร ทำให้ผมต้องสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆสองสามครั้ง จึงตัดใจพูดออกมา ด้วยน้ำเสียงเข้มๆ ที่ดูจริงจังเป็นพิธีการ
“คุณเจนครับ..คุณได้โปรดพิจารณาให้ดี…ที่ถามว่าผมหวังอะไร ผมคงไม่มีความหวังอะไรกับผู้หญิงที่แต่งงานมีสามีเป็นตัวตนอีกแล้วละครับ สิ่งที่ผมหวังในขณะนี้ มีเพียงต้องการใกล้ชิดกับลูกเพชรบ้าง ให้เวลากับแกที่สูญเสียไปถึง10ปี แม้ไม่สามารถ ให้แกล่วงรู้ได้ว่าผมเป็นพ่อแท้ๆของแกก็ตาม อย่างน้อยให้แกได้เรียกและรักว่าผมเป็นลุงทองดีของแก แค่นั้นก็พอครับ….อย่าได้ปิดกั้นความรักที่ผมมีกับแกอีกเลย..ผมขอร้องครับ….”
ผมพูดจบก็ขยับตัวลุกขึ้นยืน เมื่อเจ้าของบ้านเขาออกปากขับไล่เยี่ยงนี้ ก็ไม่มีหน้าพอจะด้านทนขัดขืนได้อีก จึงค่อยๆสาวเท้าเดินออกไปจากบ้านทันที
“เดี๋ยวสิ..นายจะไปแบบนี้ มันไม่ง่ายไปหรือ…จู่ๆเข้ามาในบ้านชั้น แล้วมาต่อว่าด่าทอเจ้าของบ้าน ถ้าชั้นปล่อยให้นายกลับไปได้ง่ายๆ คงไม่ใช่ตัวชั้นแน่…”
คุณเจนเรียกรั้งผมไว้ ด้วยน้ำเสียงสูงๆอย่างเอาเรื่อง เฉกเช่นตอนที่เธอยังเป็นสาวๆ ในขณะที่ผมกำลังเอื้อมมือเปิดประตูบ้านออกไป จนทำให้มือผมที่กำลูกบิดชะงักค้าง รีบหันหน้ามามองหน้าคุณเจนอีกครั้งด้วยความรุ้สึกที่อึดอัดน้อยใจกับวาจากเชือดเฉือนของเธอ
“แล้วคุณเจนจะเอาอย่างไรอีกครับ…” ผมหันหน้ากลับไปร้องถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ด้วยความเสียใจและผิดหวังที่เฝ้ารักเฝ้ารอเธอมานานนับปี
“นายยังไปไม่ได้ จนกว่าจะเข้าใจเสียใหม่ให้ถูกต้อง…”
เสียงคุณเจนเย็นเฉียบ เมื่อพูดพร้อมขยับก้าวเข้ามาหาผม จนยืนประจัญหน้ากันห่างแค่เอื้อมมือถึง มันทำให้ผถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ จนลูกกระเดือกวิ่งขึ้นวิ่งลง แล้วตัดใจถามออกไปด้วยน้ำเสียงเหมือนคนปลงตก
“ผมเข้าใจอะไรผิดครับ..คุณเจนบอกมาสิครับ..บอกให้ผมรู้สักที…”
เมื่อหลุดคำพูดออกไปแล้ว ผมก็ได้แต่ยืนนิ่งรอฟังคำพูดจากคุณเจน แต่เธอกลับยิ้มอย่างเยือกเย็น แล้วมองสำรวจไปทั่วตัวผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ขั้นๆลงๆ สองสามรอบก่อนจะหลุดคำพูดออกมา ความรู้สึกของผมมันช่างเหมือนนักโทษที่กำลังรอเพชฌฆาต ลงดาบประหารฟันคออย่างไรอย่างนั้นเลย
