เรื่องเสียว ครูสาวคาวสวาท
ช่วงบ่ายวันหนึ่งของวันจันทร์ ได้มีรถคันหนึ่งของครอบครัวหนึ่งมาจอดที่ลานกว้างข้างสนามของโรงเรียนแห่งหนึ่ง ในจังหวัดกาญจนบุรี ซึ่งห่างไกลจากตัวเมืองและห่างไกลจากผู้คนเป็นอย่างมาก อยู่ป่าเขากว้างใหญ่ ผู้คนที่นี่จะใช้ชีวิตเรียบง่าย อยู่แบบพอเพียงกันทุกๆบ้าน บ้านของผู้คนที่นี่จะไม่อยู่ติดกัน จะห่างออกกันทุกๆ 500 เมตรบ้าง เรียกว่าเป็นหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งดีกว่าค่ะ โรงเรียนแห่งนี้จะมีครูสอนเพียงแค่ 6 คนรวม ผอ.ด้วยเป็นผู้ชายหมด เป็นโรงเรียนเล็กๆในหมู่บ้านที่มี ป.1-ป.6 เท่านั้น นักเรียนแต่ละชั้นก็จะมีกันไม่ถึง 20 คน บางคนไม่มีชุดนักเรียนใส่ ไม่มีรองเท้าใส่ ครูแต่ละคนก็ได้เงินเดือนจากรัฐและทางจังหวัดก็น้อยมากถ้าเทียบกับครูในตัวเมือง แต่พวกครูที่นี่ก็อยู่กันได้ เพราะพวกเขารักเด็กอยู่กันด้วยใจทั้งนั้น
“ที่นี่น่ะเหรอลูกโรงเรียนที่หนูบอกไว้น่ะ” พ่อถาม
“ใช่ค่ะพ่อที่นี่ละค่ะ”
“แล้วหนูจะอยู่ได้เหรอลูก ท่าทางจะลำบากนะจ้ะ” แม่ถาม
“อยู่ได้ค่ะแม่ ไม่ต้องห่วงหนูหรอกค่ะ หนูชอบที่นี่ ชอบบรรยากาศที่นี่ค่ะ งั้นไปหา ผอ.ดีกว่าค่ะคุณพ่อคุณแม่”
เธอมีนามว่า ครูพิชญา ชื่อเล่นว่าโบ อายุ 24 ปี สาวน้อยร่างเล็ก สวย น่ารัก หุ่นดีผิวขาวจั๊ว ที่เหมือนเด็กสาวๆ ในกรุงเทพฯ เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัวนี้ที่รับราชการครูด้วยกันเหมือนคุณพ่อคุณแม่ของเธอ เป็นครูที่เพิ่งจบมาไม่นาน มีประสบการณ์สอนโรงเรียนมา 2-3 ที่ในตัวเมืองมาแล้ว แต่เธอกับไม่ชอบสภาพแวดล้อมนัก เลยคุยกับพ่อแม่ของเธอว่าอยากจะย้ายไปสอนตามถิ่นทุรกันดารมากกว่า เพราะมันเงียบสงบ ไม่ต้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไรให้มากความ ใช้ชีวิตแบบชาวบ้านธรรมดาๆ แบบที่เธอเคยฝันไว้ ได้สอนเด็กๆ ที่ฐานะไม่ค่อยจะดี เธออยากนำความรู้ที่เธอเก็บเกี่ยวประสบการณ์มา มาสอนให้เด็กๆ เหล่านี้ได้รับรู้มากกว่าเด็กๆ ที่เรียนในตัวเมืองเงินเดือนจะน้อยแค่ไหนเธอไม่ต้องการ พ่อกับแม่พิชญาก็เห็นลูกอยากจะใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้ มีหรือที่เขาจะไม่ทำตามคำขอของลูกสาวสุดที่รักคนเดียวได้อย่างไร
โบเคยมาที่นี่กับเพื่อนๆ ตอนสมัยที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง มาแจกของ ขนมเสื้อผ้าให้เด็กๆ ที่นี่ และชอบบรรยากาศที่นี่มากๆ ชาวบ้านและเด็กๆ ก็น่ารักกันทุกคน เลยทำให้โบรู้สึกประทับใจกับที่นี่หลายๆ อย่าง และเธอก็ตั้งมั่นว่าสักวันเธอจะมาสอนเด็กๆ เหล่านี้ที่นี่ และจะมาใช้ชีวิตเรียบง่ายที่นี่
ครอบครัวของโบเดินผ่านห้องเรียนที่เด็กกำลังเรียนหนังสือกันอยู่ ได้มาถึงที่หน้าห้อง ผอ. ที่เปิดประตูรอ
“สวัสดีค่ะ ผอ.” ครอบครัวครูโบ ยกมือสวัสดี ผอ.บุญเลิศ
“สวัสดีครับ ทุกๆ คน คงจะเดินทางกันเหนื่อยแย่เลยสิครับ เชิญนั่งครับๆ” ผอ. กล่าว
“วันนี้ผมมาส่งลูกสาวน่ะครับ ยังไงผมก็รบกวน ผอ.ฝากดูแลลูกสาวของเราด้วยนะครับ เธอดีใจมากๆ ที่ได้มาสอนเด็กๆ ในโรงเรียนแห่งนี้”
“ฉันก็เป็นห่วงลูกสาวมากๆ ค่ะกลัวว่าเขาจะอยู่ลำบากอยู่ไม่ได้ เพราะห่างไกลจากผู้คนแบบนี้”
“พวกคุณไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมเองก็มีฐานะเป็นครูเหมือนพวกคุณ ลูกคุณก็เหมือนลูกสาวของผม ผมจะดูแลและอำนวยความสะดวกให้อย่างดีที่สุดเลยครับ”
แล้วการสนทนาของพ่อแม่และ ผอ.ก็คุยกันไปเรื่อย โบเองก็นึกดีใจที่เห็นพ่อแม่ของเธอนั้นยินดีตกลงที่จะให้เธอทำงานเป็นครูที่นี่ ทั้งที่ใจไม่อยากจะให้ลูกสาวมาทำที่นี่นัก
“งั้นผมก็ขอฝาก ผอ.ดูแลลูกสาวผมด้วยนะครับ เบอร์มือถือติดต่อผมให้ไปแล้วถ้ามีเรื่องอะไรก็รีบโทรติดต่อผมได้เลยนะครับ”
“ได้เลยครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ชาวบ้านและเด็กๆ ที่นี่เขาน่ารักกันมากๆ งั้นครูโบเองคงจะไม่กลับมาที่นี่อีกครั้งได้ยังไงละครับ”
ทุกคนหัวเราะ ยิ้มแย้มให้ต่อกัน ผอ.ก็พามาดูบ้านพักของลูกสาวเขาที่อยู่ด้านหลังโรงเรียนแห่งนี้นี่เองเป็นบ้านไม้เล็กๆ สองชั้นทั้งหลัง ที่มีห้องนอน มีระเบียงเล็กๆ มีห้องครัว ซึ่งทาง ผอ.นั้นได้ช่วยกันทำความสะอาดกับน้าชิดไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าจะมีครูใหม่มาประจำการที่นี่ แต่เสียตรงที้ห้องน้ำนี่เองที่ต้องเดินออกมาไกลจากตัวบ้าน 60 เมตรเพราะเป็นห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ กับห้องน้ำของเด็กๆ ในโรงเรียนทำง่ายๆ ด้วยอิฐบล็อกต่อๆ กันไป แต่จะมีห้องน้ำอาบน้ำสำหรับครูที่มาพักที่นี่ ถัดไปใกล้ๆ ก็จะเป็นบ้านเล็กๆ ของน้าชิด ที่มีมอเตอร์ไซค์คันนึงจอดไว้หน้าบ้าน ด้านหลังโรงเรียนก็เป็นป่าพงทึบต้นไม้มากมายติดภูเขา ซึ่ง ผอ.ได้บอกว่า บ้านนี้ไม่ได้มีคนอยู่นานแล้ว ครูที่นี่ส่วนมากก็จะมีบ้านกันที่นี่ทุกคน เลยทำให้ไม่อยากให้ครูโบไปหาบ้านที่ห่างจากโรงเรียนนัก ซึ่งครูโบที่มาที่นี่ครั้งที่สองเพื่อมาขอผมว่า เธออยากจะมาเป็นครูที่นี่ ผมก็ดีใจแล้ว หลังจากที่ ผอ.พาเดินชมรอบๆ ไปแล้วก็มาส่งคุณพ่อก็รีบไปขับรถเพื่อมาจอดใกล้บ้านพัก ก่อน ผอ.จะเรียกน้าชิด ภารโรงคนเดียวของที่นี่ มาช่วยยกของๆ ครูโบ และข้าวของต่างๆ ที่มีทั้งขนม เสื้อผ้ารองเท้าผ้าห่มที่เพื่อนๆ ของเธอฝากมาแจกเด็กๆ อีกมากมายเต็มรถกระบะ
“เอ้าๆ น้าชิดมาช่วยครูโบขนของลงจากรถหน่อยเร็ว อ้อจะแนะนำให้รู้จักนะ นี่ครูพิชญา หรือครูโบนะ เขาจะเป็นครูใหม่ให้เด็กๆ ของเราที่นี่น้าชิดยังจำได้ใช่ไหม”
ชายคนนึงรูปร่างสูงใหญ่ผิวดำเข้มใส่ชุดสีกากีรีบเดินเข้ามา
ครูโบยกมือไหว้ทันทีที่เห็นน้าชิดภารโรงคนนี้
“สวัสดีค่ะน้าชิด หนูขอฝากตัวด้วยนะคะ น้าจำหนูได้ไหมคะ”
น้าชิดยกมือรับสวัสดีครูโบ และไหว้พ่อแม่ของเธอด้วย
“สวัสดีครับครูโบ จำได้สิครับ หนูคนสวยใจดีที่มาเมื่อคราวก่อนนี่เองทำไมจะจำไม่ได้ละครับ มาๆ ให้ผมช่วยขนของนะ”
คุณพ่อของโบ ผอ. และน้าชิดก็มาช่วยกันขนของลงจากรถ แล้วพ่อแม่ของครูโบนั้นก็ขอตัวกลับทันทีเพราะต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวัดอีก
“งั้นพวกเราขอตัวกลับเลยนะครับ ว่างๆ พ่อกับแม่จะมาหาบ่อยๆ นะลูก” สามพ่อแม่ลูกสวมกอดต่อกันเพื่อจากลา เพราะต่อไปนี้ลูกสาวคนเดียวของเขาจะต้องใช้ชีวิตในป่าเขากับหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ จะไม่มีโอกาสได้เจอกันบ่อยๆกันอีกแล้ว
เสียงสตาร์ทรถก็ค่อยๆ ออกไป โบและพ่อแม่ได้โบกมือบ้ายบายต่อกันในวันนั้น แล้วเธอก็หันมาพร้อมกับรอยยิ้มกันแสนหวานที่น่ารักใสๆ ของเธอ
“ช่วยกันขนของต่อดีกว่าค่ะน้าชิด ผอ.คะ”
แล้วชายสองคนก็ช่วยกันยกกระเป๋าหลายๆ ใบ ของครูโบไปไว้ชั้นบนบ้าน ก่อนที่ ผอ. จะพาไปรู้จักกับครูและเด็กๆทุกคนอีกครั้งในฐานะครูของที่นี่ซึ่งทุกคนก็จำครูโบกันได้หมดทุกคน
ซึ่งคุณครูทุกท่านก็ยินดีกันมากที่เห็นครูโบมากประจำการที่นี่ เพราะส่วนมากจะไม่มีใครมาสอนที่นี่กันเพราะเงินเดือนน้อย ไปไหนมาไหนก็ลำบาก ก่อนที่ช่วงเลิกเรียนวันนั้นครูโบก็เลยขอให้คุณครูทุกคนช่วยกันแจกข้าวของต่างๆ ที่เพื่อนๆ และคนรู้จักของเธอมากแจกให้เด็กๆ ทุกคน มีขนม เสื้อผ้า รองเท้า อุปกรณ์การเรียน การกีฬา เด็กๆ ทุกคนดีใจกันมากๆ ที่ได้รับของขวัญเหล่านี้ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ของใหม่อะไร แต่คนที่ให้และคนรับได้มีรอยยิ้มมันก็สุขใจแล้ว ก่อนที่ ผอ. จะกลับบ้านเขาก็เอาข้อมูลตารางการสอนให้ครูโบที่จะเริ่มสอนให้เด็กๆ ห้อง 5 ว่ามีเรียนอะไรบ้างจะได้เตรียมตัวสอนถูก ซึ่งมันก็ไม่ได้ยากอะไรสำหรับครูโบเลย สอนเลข ภาษาไทย อังกฤษและวิชาอื่นๆ และ ผอ.และครูคนอื่นๆ ก็ทยอยกันกลับบ้านกันหมดรวมทั้งเด็กๆ ที่ต่างเดินทางเท้าเปล่ากลับบ้านใครบ้านมัน แต่ครูโบก็ยังนั่งเล่นอยู่ในห้องเรียน คิดว่าพรุ่งนี้จะทำอะไรวางแผนยังไงดี จนมีคนมาทัก
“อ้าวครูโบนี่เอง มานั่งทำอะไรครับนี่ ตื่นเต้นเหรอครับ” น้าชิดภารโรงกล่าว
“นิดนึงค่ะน้า หนูดีใจน่ะค่ะไม่คิดว่าจะกลับมาที่โรงเรียนที่นี่อีกครั้งในฐานะครูน่ะค่ะ”
“555 แรกๆ ก็แบบนี้ละครับ ทุกๆ คนดีใจกันมากเลยนะครับที่เห็นครูโบกลับมาที่นี่ เดี๋ยวลุงจะปิดห้องเรียนละครับ”
“อ้าวเหรอจ้ะ งั้นขอโบช่วยน้าชิดละกันค่ะ มาๆๆ”
แล้วครูโบก็ขอกุญแจห้องช่วยปิดไฟเก็บของปิดล็อกประตูช่วยน้าชิดจนเสร็จ
“นี่น้าชิดคะต่อไปนี้ขอเป็นหน้าที่ครูคนใหม่แบบหนูดีกว่าไหมคะ ช่วยเปิดปิดประตู จะได้ช่วยน้าด้วย เพราะน้าเองก็ทำอะไรหลายๆ อย่างน่ะค่ะ นะคะๆ ช่วยๆ กัน”
“งั้นก็ได้ครับ ขอบคุณครูโบจริงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงชอบครูโบน่ะครับ”
“โหจริงงะน้าดีใจจังเลย”
“ครูโบทานข้าวยังครับ ผมจะพาไปทานร้านยัยบัวน่ะ ไกลไปจากที่นี่หน่อยนึงจะไปไหมครับ นี่มันก็ห้าโมงกว่าละ”
“ไปสิคะ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะน้าชิด มื้อนี้หนูขอเลี้ยงขอบคุณน้านะคะ ห้ามปฏิเสธเลยค่ะงั้นไม่ยอมจริงๆ”
“ได้ครับๆ โดนบังคับแบบนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงเลย 55”
ก่อนที่ครูโบจะซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์น้าชิดกอดเอวไปที่ร้านยัยบัว ซึ่งเป็นร้านขายของชำ อาหารที่นี่เป็นร้านใหญ่สำหรับคนชุมชนที่นี่เลยค่ะ เพราะที่นี่ไม่มีเซเว่น ทำให้รู้จักป้าบัวกันไปในตัว ทั้งสองนั่งทานข้าวกันพูดคุยกันก็ยิ่งสนิทสนมต่อกัน เพราะน้าชิดเล่าอะไรหลายๆ อย่างที่นี่ ทำให้เธอสนุกหัวเราะกับสิ่งที่เขาเล่าให้ฟังอย่างสนุก หลังจากที่ทานกันอิ่ม น้าชิดก็ขับรถมาส่งที่หน้าบ้าน
“มีอะไรก็เรียกน้าชิดได้นะครับ บ้านน้าอยู่ข้างๆ ครูโบใกล้ๆ นี่เอง”
“ได้ค่ะน้าชิด ขอบคุณนะคะ” แล้วครูโบก็จัดการข้าวของตัวเองที่เยอะเต็มบ้าน ส่วนมากก็จะเป็นเสื้อผ้า ข้าวของส่วนตัว คอมพิวเตอร์ พัดลม ข้าวของในครัวส่วนทีวี ตู้เย็น เตียงนอนนั้นคุณพ่อครูโบได้จัดให้เรียบร้อยก่อนหน้ากับน้าชิดแล้ว เธอจัดแจงคนเดียวจนเสร็จ จนเห็นว่านี่มันจะ 4 ทุ่มแล้วเหนียวเนื้อเหนียวตัวไปหมด ก็จะไปอาบน้ำให้ชื่นใจซะหน่อย ก็นุ่งผ้าขนหนูลายคิดตี้ พร้อมกับตะกร้าใส่แชมพู สบู่แปรงสีฟันไปด้วย เดินมาที่ห้องน้ำที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านพักหลังนี้ในยามดึกที่เงียบสงัดที่ทุกๆ บ้านต่างนอนหลับกันไปหมดแล้วคืนนั้น แล้วครูโบก็อาบน้ำอย่างมีความสุขสบายตัว และรีบขึ้นบ้านแต่งตัวด้วยชุดนอนประจำของเธอ และไม่ลืมที่จะโทรหาคุณพ่อคุณแม่ของเธอแต่ก็ต้องเดินออกไปคุยถึงริมถนนของที่นี่เพราะตรงนี้พอจะมีคลื่นมือถือถ้าอยู่ในบ้านสัญญาณจะไม่มีเลย ก็คุยกันนานมากๆ ก่อนจะวางสายเพื่อโทรหาคนรักอีกคนซึ่งก็คือแฟนของครูโบนี่เอง ชื่อพี่ต้อม ที่วันนี้ไม่ได้มาส่งด้วยเพราะเขาติดงานที่ต่างจังหวัด
“คิดถึงพี่ต้อมจังเลยค่ะ เสียดายพี่ไม่ได้มาส่งด้วย”
“พี่ขอโทษนะจ้ะพี่ติดงานนี่ครับ พี่ขอโทษด้วยจริงๆ นะ ว่าแต่ที่นั่นเป็นยังไงบ้างอยู่ได้ไหมครับ”
“อยู่ได้ค่ะพี่ บรรยากาศดีมากๆ เลยค่ะ เงียบสงบมากๆ เลยอยากให้พี่ต้อมอยู่ด้วยจัง”
“งั้นวันเสาร์ให้พี่ไปหานะขอค้างสักคืนโบจะให้พี่นอนด้วยไหมละ”
“พี่ต้อมจะมาหาจริงๆ นะคะโบคิดถึงพี่มากๆ เลย แต่จะมาถูกเร้อ”
“โหดูถูกพี่ซะละพี่จำทางได้น่าคราวก่อนที่พี่มากับโบไง ถ้าพี่ไปถูกให้รางวัลพี่ไหมละ”
“ได้ค่ะพี่อยากได้อะไรโบก็ให้พี่หมดละค่ะต้องมาจริงๆ นะคะ”
“ได้สิจ้ะเมียของพี่”
“บ้าพี่ต้อมชอบเรียกโบแบบนี้อะ เขินนะยังไม่แต่งงานกันสักหน่อยนะ”
“ก็โบเป็นเมียของพี่จริงๆ นี่นา พี่รักของพี่นี่ครับงั้นวันเสาร์ผัวจะรีบไปหาเมียนะจ้ะ”
“อืมๆ ได้ค่ะ รักพี่นะคะดูแลตัวเองด้วยนะคะตั้งใจทำงาน โทรหาโบบ่อยๆ ด้วยนะคะ ถ้าโทรไมติดแสดงว่าคลื่นที่นี่อาจจะไม่ดีนะพี่ต้อม และห้ามไปมีคนอื่นเด็ดขาด เข้าใจ๊”
“จ้ะเมียจ๋า มีเมียสวยน่ารักแบบนี้ พี่จะไปหาที่ไหนได้อีกละจ้ะ รักโบนะคะ ฝันดีจ้ะ”
“รักพี่นะคะ ฝันดีค่ะพี่ต้อม”
วางสายเสร็จแล้ว ครูโบก็เดินเล่นรอบๆ บ้านและโรงเรียนมองดูดาวไปเรื่อยจนหนำใจ ก่อนจะขึ้นมาบนบ้าน เปิดคอมฟังเพลงโปรดในเครื่อง เล่นเน็ตที่ใช้แอร์การ์ดเชื่อมต่อแบบกากๆ ไม่ค่อยจะได้ และนั่งพิมพ์ไดอารี่เกี่ยวกับเรื่องราวของวันนี้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียงหลับสบายไปเลยคืนนั้น
ตื่นเช้ามาวันอังคารวันใหม่เกือบตี 5 ครูโบเปิดครัวใช้กระทะไฟฟ้าทำกับข้าวสองอย่างไว้ถวายพระส่วนนึง ไว้ทานส่วนนึง ตักใส่ถุง และหุงข้าวด้วยหม้อข้าวที่เพิ่งซื้อมา ก่อนจะรอพระสงฆ์จากวัดที่เดินผ่าน เธอถวายของทำบุญ เพื่อขอให้ตัวเองเจอแต่สิ่งดีๆ ที่นี่ และขอให้พระคุ้มครองด้วย ก่อนที่ครูโบจะรีบเอากุญแจไปเปิดห้องเรียนและห้องต่างๆ ตามหน้าที่ ก่อนจะกลับบ้านไปอาบน้ำล้างตัวเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนจะมาเตรียมตัวใส่ชุดราชครูที่เธอและครอบครัวต่างภูมิใจ เห็นว่าจะ 7 โมงเช้าละก็รีบไปทานข้าวที่ทำไว้ เธอนั่งกินตรงโต๊ะไม้ชั้นล่างที่ใกล้ห้องครัว ก่อนจะเห็นน้าชิดกำลังเดินผ่านหน้าบ้าน ถามว่า
“ครูโบตื่นแต่เช้าเลยนะครับ น้าเดินไปดูเห็นว่าเปิดห้องไว้ให้หมดแล้ว ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะน้าชิด หนูบอกแล้วไงว่ามันเป็นหน้าที่หนูค่ะ มาๆๆ นั่งทานข้าวด้วยกันนะคะโบทำเผื่อไว้มาเร็วๆ”
น้าชิดก็เดินมานั่งที่โต๊ะ ครูโบก็รีบตักข้าวใส่จานให้น้าชิดอย่างไว กับข้าวสองอย่างที่ครูโบทำนั้น มีไข่เจียวกับเขียวหวานหมู น้าชิดก็นั่งทานด้วยกัน
“อื้อหือ…อร่อยจังเลยนะครูโบ ไม่เคยทานของอร่อยแบบนี้มานานละนะ”
“จริงเหรอคะ ไม่ได้แกล้งชมหนูใช่ไหมดีใจจัง โบก็พอทำทานได้น่ะค่ะแม่เคยสอนทำหลายๆอย่างค่ะ”
“อร่อยจริงๆ จ้ะน้าชิดชมจากใจเลย”
“งั้นต่อไปนี้น้าชิดไม่ต้องไปทานข้าวที่ไหนแล้วนะคะ มาทานข้าวที่บ้านหนูนี่ละเช้า กลางวัน เย็นโอเคนะคะห้ามปฏิเสธด้วย หนูอยากมีเพื่อนกินด้วยน่ะค่ะ”
“โห…น้าเกรงใจแย่ รบกวนครูโบแย่เลย”
“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ อ้อน้าชิดถ้าอยู่กันสองคนก็เรียกหนูว่าหนูโบก็ได้ค่ะ”
“ได้ครับหนูโบ” แล้วพวกเขาก็ทานข้าวนั่งคุยกันอย่างอร่อย น้าชิดก็มองเด็กสาวหน้าใสตรงหน้าอย่างอิ่มอกอิ่มใจ เธอช่างใจดี น่ารักซะเหลือเกิน เพราะครูโบนั้นไม่ได้แต่งหน้าแต่งตาแต่อย่างใด หน้าสดไร้เครื่องสำอางยังดูสวยใสไร้มนทิล
กินกันเสร็จทั้งสองก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน น้าชิดก็จัดการหน้าที่ตัวเอง ส่วนครูโบนั้นก็รออยู่หน้าโรงเรียนรอรับเด็กๆ ที่เดินทางมาที่โรงเรียน จนถึงเวลาเคารพธงชาติ ร้องเพลงชาติ ก่อนที่ ผอ.จะมาแนะนำตัวให้เด็กทั้งโรงเรียนให้รู้จัก เด็กๆ บางคนที่เคยอยู่ปีก่อนก็จำครูโบได้หมด เมื่อวานตอนแจกของเด็กๆ ก็เข้ามากอดครูโบกันยกใหญ่
แล้วก็ได้เวลาสอนหนังสือ ครูโบได้ประจำอยู่ห้อง ป.5 เด็กๆ นั้นดีใจกันมากๆ ที่เห็นครูโบมาสอนที่นี่ ครูโบปรับตัวกับคนที่นี่ได้รวดเร็วมากๆ เป็นที่รักของทุกๆ คนรวมทั้งครูและชาวบ้านเหล่านั้นด้วย เพราะครูโบเป็นกันเอง พูดเก่ง พูดจาไพเราะ แถมยังชอบซื้อขนมมาแจกเด็กๆ บ่อยๆ เพราะเด็กบางคนมื้อกลางวันก็ไม่ได้มีกินเหมือนคนอื่นๆ เขาครูโบก็พาไปที่บ้านเอาอาหารที่ทำไว้ตอนเช้ามาให้เด็กกินด้วย ทั้งที่เธอเองก็ยังไม่ได้ทานเช่นกัน ครูโบคิดเสมอว่า เราน่ะเมื่อไหร่ก็กินได้แต่เด็กบางคนเขาทนอดเหมือนเราไม่ได้นะ ยิ่งทำให้เด็กๆ เหล่านี้รักครูโบสุดๆ ตั้งใจเรียนกันมากๆ
เวลาผ่านไปถึงวันศุกร์ช่วงเย็นๆ เกือบทุ่ม ครูโบทำกับข้าวเสร็จก็รีบจัดแจงใส่ปิ่นโตเพื่อจะเอาไปทานที่บ้านน้าชิด เพราะครูโบได้บอกน้าชิดไว้แล้วว่าจะเอาไปทานที่นั่นด้วยกัน
“น้าชิดโบมาแล้วค่ะ”
“เข้ามาเลยครับหนูโบ” เธอดันประตูเข้ามาก็เห็นว่าน้าชิดนั่งดูทีวีอยู่ และใส่กางเกงตัวเดียว ส่วนครูโบนั้นใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นโชว์ขาขาวๆ
“มาทานข้าวด้วยกันนะคะน้าชิด” เธอวางปิ่นโตลงกับพื้นกลางบ้าน และมองไปรอบๆ ห้องของน้าชิด
“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่เข้ามาห้องน้าชิดเนี่ย น้าชิดอยู่คนเดียวคงเหงาแย่เลยสิคะ”
“ไม่เหงาหรอกครับ น้าตัวคนเดียวไม่มีลูกเมียใช้ชีวิตแบบนี้ละดีแล้วหนูโบเอ้ย”
ครูโบจัดแจงกับข้าวออกมา เป็นหมูทอด กับผัดผักปลากระป๋องเมนูง่ายๆ น้าชิดขอบคุณยกใหญ่ที่ครูโบนั้นชอบเรียกมาทานข้าวด้วยกันทุกๆ มื้อ แต่ครูโบนั้นกับดีใจซะอีกเพราะทานข้าวคนเดียวมันเหงา น้าชิดก็เลยกลายเป็นคนสนิทที่เธออยู่ที่นี่เพียงคนเดียว
“น้าชิดคะขอหนูยืมมอเตอร์ไซค์หน่อยสิคะ หนูอยากไปสี่แยกตรงนั้นน่ะค่ะ น้าชิดพาไปได้ไหมคะหนูอยากถ่ายรูปน่ะ”
“ได้สิครับ หนูโบอยากเอามอเตอร์ไซค์ไปใช้ได้ตามสบายเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจนะ งั้นน้าพาไปละกันมันดึกแล้ว”
น้าชิดก็พาครูโบซ้อนท้ายรถไปถึงหัวมุมถนน เพราะตรงนั้นมันวิวสวย เห็นดาวและภูเขาที่ล้อมรอบ ครูโบก็รีบถ่ายรูปด้วยกล้องมือถือของเธอจนหนำใจโดยให้น้าชิดเป็นคนถ่ายให้ และก็มาถ่ายคู่กับน้าชิดด้วย ก่อนจะกลับที่พักกัน ครูโบก็จัดการอัพรูปลงเฟสบุ๊คเพื่อให้เพื่อนๆ ให้ครอบครัวและแฟนได้เห็นว่า เธออยู่อย่างสบายไม่ต้องเป็นห่วงและมีความสุขกับที่นี่ดี ก่อนจะลงไปอาบน้ำก่อนนอนในช่วงเกือบๆ 4 ทุ่มดึกสงัดคืนนั้นนี่เอง โดยระหว่างที่อาบน้ำนี่เองครูโบไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังโดนแอบมองจากสายตาคนๆ หนึ่ง ที่แอบมองรอดจากช่องว่างระหว่างอิฐที่แตก ทำให้คนที่แอบมองนั้นได้เห็นสัดส่วนของครูโบทุกส่วนแบบเต็มตาโดยที่ครูโบไม่รู้ตัวเลย อาบน้ำเสร็จครูโบก็เดินกลับบ้านพักก่อนจะโทรศัพท์หาแฟนและพ่อแม่ของครูโบเหมือนทุกวัน จนกลับมานอนพักผ่อนในคืนนั้นเพราะพรุ่งนี้เธอมีนัดกับคนๆ นึงไว้
ตื่นเช้ามาวันเสาร์วันหยุดวันแรกของครูโบที่ทำหน้าที่ครูมา 4 วันครูโบตื่นเกือบๆ 9 โมงเช้า ก่อนจะลงจากบ้านเพื่อจะไปหาน้าชิดที่บ้านเพื่อจะบอกว่าเดี๋ยวมาทานข้าวด้วยกัน
“น้าชิดคะตื่นยังเอ่ย น้าชิดคะ” ครูโบเรียกอยู่ 2-3 คำไม่มีเสียงตอบรับ คงคิดว่าเขากำลังหลับอยู่แน่ๆ เลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป แต่มันกลับทำให้ครูโบนั้นตกใจมากๆ เพราะภาพตรงหน้านั้น น้าชิดแก้ผ้านอนที่อยู่ที่เตียง แต่เห็นว่ามีคราบน้ำกามเลอะหน้าท้องเขาด้วย เธอตกใจมากที่เห็น เลยรีบออกมาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นภาพเมื่อกี้ เลยตัดสินใจเรียกน้าชิดอีกครั้งเสียงดังกว่าเดิม
“น้าชิดคะอยู่ไหมคะ”
“ครับตื่นละครับ” พร้อมกับเปิดประตูออกมา ในสภาพที่เอาผ้าโสร่งปิดคลุมไว้
ประตูเปิดออก พร้อมกับร่างของผู้ชายผิวเข้มสีผมดำสนิทร่างสูงใหญ่ ที่ยืนอยู่
“อ่าว น้าชิดอยู่บ้านหรอคะ” ครูโบแกล้งปั้นทำหน้าถามน้าชิดด้วยความสงสัยก่อนที่กำลังจะดันประตูปิด แต่น้าชิดเอามือมากั้นไว้ไม่ให้เธอปิด ผู้หญิงร่างเล็กเอวบางอย่างเธอ มีหรือจะสู้แรงผู้ชายร่างสูงใหญ่แบบน้าชิดได้
“น้าชิด หนูจะปิดประตูค่ะ” เธอพูดเสียงดุใส่น้าชิดมันยิ่งทำให้เธอดูน่ารักเข้าไปอีก
น้าชิดจับร่างของครูโบดันเข้าไปในห้องหลังจากนั้นน้าชิดก็ล็อคประตูลง แล้วก็รีบผลักเธอลงไปนอนบนโต๊ะ
เธอพยายามดันร่างของน้าชิดออกไป ร้องโวยวายเสียงดัง แต่ตอนนี้คงไม่มีใครได้ยินเสียงของครูโบหรอกเพราะเป็นเวลาที่มืดแล้วและห่างไกลบ้านคน แล้วห้องก็ถูกล็อคไว้เรียบร้อยแล้วด้วย คงไม่มีใครจะมาขัดจังหวะกิจกามทางเพศของน้าชิดได้แน่นอน
“น้าชิดจะทำอะไรหนูคะ” ครูโบถามน้าชิดเหมือนจะร้องไห้
“ยังต้องถามอีกเหรอหนูโบ” น้าชิดประกบริมฝีปากหนาของตนเอง เข้ากับริมฝีปากอ่อนนุ่ม บางเล็กของเธอ
“อืออ๊า” เธอพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด
น้าชิดถอนปากตัวเองออกจากปากของเธอ แล้วเอานิ้วลูบไล้ที่ใบ้หน้าของเธอ “น้าแอบชอบ และมองหนูโบตั้งแต่ครั้งแลกที่เห็นแล้วนะครับ จนน้าอยากได้หนูโบมาเป็นแค่ของน้าคนเดียว”
เธอทำสีหน้าตกใจแล้วน้ำตาของเธอก็ไหลอาบแก้มสองข้างตอนนี้ใบหน้าของเธอเหมือนลูกแมวๆ น้อยที่น่าฟัดแล้วน่ากิน
“น้าชิดทำแบบนี้ไม่ได้นะถ้ามีใครรู้ หนูจะโดนไล่ออกได้เลยนะ” เธอพูดหน้าตาน่าเอ็นดู
น้าชิดไม่ฟังในสิ่งที่เธอพูด รีบจับเธอถ่างขาสองข้างแล้วกางออกพาดบ่าเอาไว้ แล้วดึงกางเกงขาสั้นของเธอออกจากนั้นน้าชิดก็อยากเล่นเสียวกับเธอ ก่อนที่น้าชิดจะสอดใส่เข้าไป น้าชิดใช้นิ้วเบ็ดหีเธอ “อือ อื้อ อ๊า ” เธอครางออกมาเพราะว่านิ้วของน้าชิดรัวอยู่ในหีของเธอ
“ไม่นะ” เธอทั้งดิ้น ทั้งทุบมาที่ตัวของน้าชิด
“อยู่นิ่งๆ นะครับผมจะทำให้หนูโบรู้จักคำว่าสวรรค์ชั้นฟ้าเลยครับ” น้าชิดรูดโสร่งลงพร้อมควักควยของตัวเองออกมาให้สัมผัสกับอากาศภายนอก ก่อนจะดันรวดเดียวเข้าไปในร่องเสียวรูหีของครูโบ
“อ๊ะ อ๊ะ โอ้ยยยย” รูหีของโบเต็มไปด้วยน้ำหีที่หลั่งมาจากการเล้าโลมของน้าชิดเมื่อครู่ยิ่งทำให้ควยของน้าชิดเข้าง่ายขึ้น
“รูหีแน่นฟิตควยซะด้วย” น้าชิดค่อยๆ ขยับเอวเข้าออกเรื่อยๆ จนกระทั่งโบให้ความร่วมมือตอบสนอง
น้าชิดเริ่มขยับเอวเร็วและแรงขึ้นๆๆ
“อื้ออ ครางดังๆ ให้ผมฟังหน่อยครับหนูโบ”น้าชิดพูดพรางจับเอวเธอร่อนให้ตามความเร็วของควยที่อัดกระแทกเข้าไป
“ซี๊ดดด เสียวหี” ยิ่งครูโบครางแบบนี้ น้าชิดยิ่งหมั่นเขี้ยวเธอขึ้นเรื่อยๆ
น้าชิดจับเธอขึ้นคร่อมร่างให้เธอตั้งฉากขาแล้วเอาหีเธอรูดควยขึ้นลงๆ
ป้าบ ป้าบ ป้าบๆๆ พับ พับๆๆ เสียงหีของครูโบกับควยของน้าชิดกระทบกันดังลั่นห้องที่มีแค่สองคนจากนั้นน้าชิดก็จับเธอก้มโค้งแล้วเอาควยเข้าออกเร็วขึ้นๆ เร็วขึ้นๆ
“จะแตกแล้ว อ่า”น้าชิดพูดครางออกมาแล้วดึงหัวเธอขึ้นมาจูบที่ปากอย่างดูดดื่ม
“อย่าแตกในหนูนะ” เธอพูดห้ามปรามก่อนมันจะสายเกินไป น้าชิดปล่อยแตกในของเต็มรูหีของเธอ จากนั้นน้าชิดก็ดึงเธอมาจูบแล้วจุ๊บเข้าที่หน้าผากของเธอหนึ่งที
จากนั้นน้าชิดก็ปล่อยให้เธอแต่งตัวแล้วรับปากว่าเรื่องนี้จะไม่มีใครได้รู้
วันรุ่งขึ้นน้าชิดมาโรงเรียนตามปกติ
