แฟนกู ตอน 7 เธอคือ……
แฟนกู ตอน 7 เธอคือ……
โดย magna67t
แค่โบนัสพยักหน้าเท่านั้น ผมก็กดลำควยผมกลับเข้าไปในตัวเธออีกครั้ง
รอบสองผมไม่ทำให้โบนัสผิดหวัง ผมยืนระยะได้ยาวนานขึ้น ทำให้เกมแห่งความรักของผมกับโบนัสเต็มไปด้วยความสนุกสนาน โบนัสก็ถึงกะผมสองครั้งในช่วง 20 นาที เราไม่ได้อ่านหนังสือกันต่อแล้ว และก็ไม่ได้เริ่มเกมที่สามด้วย เพราะโบนัสเหนื่อยมาก แค่เพียงผมดึงของผมออกจากตัวเธอ โบนัสก็หันมายิ้มและจูบผมอีกครั้งก่อนจะหลับตาลงไป วันเสาร์และวันอาทิตย์ผมก็ไม่ได้ทำอะไรโบนัสอีกเลย เราแค่เพียงกอดกัน จูบกัน เท่านั้น
การสอบสำหรับผมและโบนัสไม่ใช่เรื่องยาก ผมว่าผมทำได้ค่อนข้างดีทีเดียว เราสอบติดๆกันหลายวันและถือว่าหนักเอาการ จนวันศุกร์ที่สอบเสร็จก็มาถึง โบนัสจำได้ว่าวันนี้ผมจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เธอเดินเข้ามาหาผมเมื่อสอบเสร็จ
“ป้องจะไปเลยหรือเปล่า”
“นี่มันเพิ่งสี่โมง เราว่าน่าจะนัดเจอกันที่ร้านราวหกโมงนะ โบนัสจะให้เราทำไรเหรอ”
“แหม แฟนกันต้องถามด้วยเหรอ ก็ทำแบบแฟนกันสิจ้ะ”
“อ๋อ…ได้สิ หาไรกินก่อนนะเดี๋ยวเราไปส่งบ้าน”
ผมก็ไปส่งโบนัสกลับบ้าน ก่อนจะนัดเจอโบนัสตอนเก้าโมงเช้าวันเสาร์ ผมจะมารับโบนัสไปดูหนัง ผมรีบกลับไปหออาบน้ำแต่งตัวและรีบกลับออกมา ผมมาถึงเป็นคนสุดท้ายทั้งแก๊งกำลังรอผม พอผมมาถึง ไอ้เพชรถีบผมด้วยความเป็นกันเองโทษฐานผมมาสาย เย็นวันนั้นเรากินข้าวที่ร้านคาราโอเกะแห่งนึง ทั้งกินทั้งร้องทั้งเต้น ทั้งฮา แบบปลดปล่อยอารมณ์มันสุดๆ ผมเองเป็นคนไม่กินเหล้ากินเบียร์มานานแล้ว เมื่อรับน้องโดนพี่ๆกรอกก็อ้วกกระหน่ำเจียนตายมาครั้งนึงแล้ว
“แต่วันนี้มึงต้องกิน ให้ไอ้พวกขับรถมันไม่ต้องกิน”
“โอ๊ย อีเพชร มึงจะบ้าเหรอ กูจะตายห่าอยู่แล้ว แม่งเบียร์ก็สองกระป๋องแล้ว”
“นั่นเบียร์..นี่เหล้า คนละเรื่องกัน”
ด้วยความที่ผมกะไอ้เพชรสนิทสนมกันเสมอ และจะว่าไปมันก็เป็นเพื่อนที่สนิทมาตั้งแต่โรงเรียน สนิทกว่าไอ้โอมอีก มันพยายามกรอกเหล้าใส่ผม อยากดูผมเมา… คืนนั้นดึกมากๆ และผมหมดสติมากๆ ผมลืมไปด้วยว่าจะต้องโทรหาโบนัสตอนสี่ทุ่ม กินเหล้ากะไอ้เพชร ผมรู้สึกเพียงแค่ว่าไอ้เพชรกอดผมอยู่ตลอด กอดคอ กอดเอว กอดหัว นั่งตักสารพัด แต่ผมก็ไม่ค่อยจะว่าอะไรมัน มันก็เป็นไปตามประสา..สาวทอมๆแบบของมัน
“เฮ่ย กู กลับ เองงงงงง เดี๋ยวกูเดินปายด้ายยยยย แค่นี้เองงงงง”
“เชี่ยป้องเอ๊ย แม่ง คออ่อนชิบหาย พวกมึงไปเหอะ เดี๋ยวกูลากมันไปส่งเอง”
ผมรู้ว่าเป็นเสียงผู้หญิง แต่ผมไม่รู้ว่าใคร ผมเดินโงนเงนมากๆ แต่มีคนหิ้วปีกผมเดินมาเรื่อยๆ ผมนึกในใจไอ้เหี้ยโอมมันทิ้งผม แม่ง..เลว
“ไอ้ป้อง ซอยไหนของมึง เชี่ย เมาก็ควรเลิกซิวะ แดกเข้าไปแล้วเนี่ย….เป็นภาระกู”
“ไหนอ่ะ อ่ออออ ซอยเนี่ย… เข้าไป รั้วขาวๆแหละ”
พอถึงรั้ว ผมลืมตามาดูไอ้คนที่มาส่งผม
“อ้าวเมิง….ไอ้เพชรนี่หว่า… มาส่งกู แล้วมึงกลับงายวะ เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไอ้ป้องเอ๊ย มึงแม่ง จะเดินยังไม่ได้เลยจะส่งกู ไปๆ มึงเข้าไปได้แล้ว”
“เอออ เออ ขอบจายมากนะ โอ๊ย อยากอ้วกชิบหาย แม่งมึนว่ะ”
ผมพูดแล้วก็เดินโซเซ เข้ามาในรั้ว เดินไปได้แค่สามก้าว ผมก็ล้มกองลงกับพื้นและไม่ลุกขึ้นมาอีก ผมรู้สึกตัวว่ามีคนมาประคอง และรู้ตัวอีกทีคือผมเข้ามาอยู่ในห้อง ผมมาห้องได้ไงวะเนี่ย ใครเอากุญแจผมมาเปิดได้ไง….
ผมรู้ว่าคนนี้ไม่น่าจะใช่ไอ้เพชร ตัวเธอนิ่มกว่า และไม่กระโดกกระเดกแบบไอ้เพชร ผมโดนนมเธอหลายครั้ง ผมรู้ดีว่าเธอนมมีมากกว่าไอ้เพชรแยะเลย
“พี่คะ พี่ป้อง ไหวหรือเปล่าคะพี่”
“อ้าว…ไอ้เพชรเหรอ ครายวะ…เนี่ย อ๋อ นึกออกแล้ว….. โบนัสน่ะเอง ม่ายต้องเรียกป้องพี่สิ…”
“ไม่ใช่คะพี่ หนูเองค่ะ….โมโน”
ผมไม่มีสติหรือสมองที่จะจำได้ว่าโมโนคือใคร แต่ตอนนี้ผมกำลังอยากอ้วก ผมลุกโซเซพุ่งไปที่ห้องน้ำ คนนั้นเดินประคองผมมาที่ชักโครก ผมก้มหน้าลงก่อนอ้วกที่กินไปออกมาหมด จนผมหมดแรงฟุบคาส้วม ผู้หญิงที่ชื่อโมโนประคองผมเปิดน้ำล้างหน้า บ้วนปากและเช็ดตัวให้ พอผมได้คายของออกไปมั่ง ผมเริ่มสร่างๆ ผมเห็นหน้าน้องคนนั้น ผมก็ยังจำไม่ได้ว่าเธอคือใคร แต่เหมือนเธอจะรู้จักผมดี เธอประคองผมมาที่เตียงและผมล้มนอนอย่างเสียหลักเลยดึงเด็กคนนั้นลงมาด้วย เธอเสียหลักล้มตามผมลงมา อกที่นุ่มนิ่มของเธอมาอยู่บนตัวผม ในวูบสั้นๆนั้น ผมนึกถึงโบนัสทันที เธอน่าจะเป็นโบนัสที่ปลอมตัวมาสืบพฤติกรรมของผม แต่ตอนนี้ผมคิดถึงเธอจัง ผมดึงเจ้าของเต้านมนั้นเข้ามาจูบ แต่สาวน้อยพยายามดิ้นหนี แต่ไม่พ้นอ้อมแขนที่แข็งแรงของผม ผมพลิกตัว หญิงสาวคนนั้นไปนอนที่เตียง ส่วนผมเองเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนและกอดจูบเธอหนักหน่วงมากๆ หญิงสาวรู้ว่ามันหมายถึงอะไร พยายามจะหลบหนีผม แต่ช้ากว่าผมที่เอามือมาโอบที่เต้าและบีบขยำ เธอตกใจตัวสั่นและเริ่มร้องไห้ ผมจับเธอแน่น ดึงเสื้อออก ทำไมวันนี้ผมอยากมีอะไรกะผู้หญิงมากมายเช่นนี้ ผมคิดถึงโบนัสจัง หรือว่านี่คือโบนัสเนี่ย ถ้าเธออยู่กะผมคงจะดีมากๆ
“พี่ป้องคะ โมโน…นะคะพี่ พอเถอะ โมโนกลัว”
“โบนัส กลัวอาราย เคยมีอะไรกันแล้วอ่ะ…”
“พี่ป้องเมาแล้วนะคะ ไม่ใช่คะ นี่…โมโน…ไม่ใช่พี่โบนัสค่ะ พี่ป้องอย่า โอ๊ยอย่าคะ อย่าถอดค่ะ ไม่เอา พี่ป้องอย่าทำนะ….”
เธอโวยวายเมื่อมือผมเริ่มดึงกางเกงวอร์มออกไปจากตัวเธอ สาวน้อยที่ชื่อโมโน ไม่มีแรงสู้ผมหรอกครับ เธอตัวเล็กกว่า เรี่ยวแรงกำลังก็น้อยกว่า ผมถอดกางเกงยีนของผมออก ผมดันตัวเองขึ้นไปบนโมโน ตอนนี้ระหว่างผมกะเด็กสาว มีเพียงกางเกงในของเราสองคนเท่านั้น ผมดึงกางเกงในของโมโนออก เธอร้องลั่น มือไม้ของเธอขีดข่วนผมไม่ยั้ง ผมเมามากมายจนไม่รู้ว่าเธอคือโมโน ผมคิดว่าเธอคือโบนัส และผมยังแปลกใจว่าทำไมวันนี้โบนัสไม่ต้องการผม
“พี่คะ โมโนขอร้อง พี่ป้อง อย่าทำโมโนนะ โมโนกลัว ไหว้ล่ะคะพี่ป้อง”
“ไม่ต้องกลัว เราเคยมีไรกันแล้วอ่ะ มันไม่เจ็บแล้วนะ”
นั่นคือคำขอร้องสุดท้ายของหญิงสาวที่ชื่อโมโน ผมเอาควยผมออกมาจากกางเกงในและเสียบเข้าไปในช่องทาง ผมรู้สึกว่ามันแน่น แต่โบนัสก็แน่นๆแบบนี้แหละ ผมพยายามหาทางเข้า แต่เด็กสาวร้องตลอดเวลาจนผมต้องเอามืออุดปากเธอไว้และกดลำควยเข้าไปในรู พอมันแหวกผ่านปากทางเข้าไปเท่านั้น สายตาเธอเหลือกลาน ความเจ็บปวดพุ่งพรวด สีหน้าเธอตกใจสุดขีดและหวาดกลัว แต่พิษของแอลกอฮอล์มันบดบังความชั่วดีของผมไปหมดสิ้น มันขับเน้นความเงี่ยนของผมออกมามากมาย ผมนึกได้แค่ว่าโบนัสวันนี้คงกลัวผมมาก เธอเลยไม่ค่อยให้ความร่วมมือกับผม ผมกดควยรุนแรงอีกครั้ง มันพุ่งทะลุเยื่อสาวเข้าไปในตัวของโมโน ผมไม่ได้รอจังหวะเลยให้โมโนได้ปรับตัว ผมกลับกดมันซ้ำเข้าอีกครั้ง ฝ่ายผู้หญิงร้องลั่น ดิ้นรนพยายามจะหลบหนีผม แต่มันช้าไปแล้ว ควยทั้งหมดเข้ามาในตัวเธอจนหมดสิ้น มันเสียบลึกจนถึงมดลูกของเธอ ผมนึกในใจวันนี้ทำไมมันฟิตเหมือนผมได้เปิดซิงโบนัสมากๆ ผมเริ่มกระเด้าเข้าออก เด็กสาวดิ้นด้วยความเจ็บปวด เธอยังคงดิ้นเพื่อจะให้หลุดออกไป แต่ยิ่งดิ้นผมยิ่งกระหน่ำแทง พิษเหล้าทำให้ผมมีอารมณ์พลุ่งพล่าน ผมกระหน่ำเต็มที่ เด็กสาวดิ้นไปดิ้น เจ็บจนตัวงอ จนเธอทนความเจ็บปวดไม่ไหว และไม่นานนักสาวน้อยก็เงียบลงไป หยุดดิ้นและหมดสติในที่สุด ผมยังคงทำต่อเมื่อเห็นว่าเธอหลับลงไปแล้ว และไม่นานนักผมก็ปล่อยน้ำเข้าไปในตัวเธอ ผมก้มลงไปกอดสาวน้อยหลังจากเสร็จกิจ…และหลับไป
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเกือบตีสาม พร้อมกับสร่างเมาขึ้นมาบ้างแล้ว ผมรู้สึกว่ามีคนนอนอยู่ข้างผม ผมพยายามรวบรวมสติ ว่าเธอคือใคร แต่ผมก็นึกไม่ออก ผมลุกขึ้นนั่งมองหน้าคนที่นอนข้างผมและตกใจสุดขีด เธอคือโมโน เด็กนักเรียนรุ่นน้องโรงเรียนเก่าผมเอง นอกจากรุ่นน้องโรงเรียนมัธยมแล้ว โมโนเป็นน้องที่มาจากพิษณุโลกด้วย แม้ว่าจะต่างอำเภอ ผมเอ็นดูโมโนมากๆเหมือนเป็นน้องสาวคนนึงและผมสอนพิเศษให้เธอโดยไม่คิดเงิน เธออยู่หอที่เดียวกะผม ผมช้อคมากเมื่อเห็นว่า โมโนโดนผมเปิดซิงไปแล้ว เธออยู่ในสภาพเปล่าเปลือย ยังคงมีเลือดซึมออกมาจากส่วนนั้น น้ำกามผมเปรอะเปียกไปทั้งหน้าขาของเธอรวมทั้งที่เตียงด้วย เฮ้ย….ผมทำอะไรลงไปเนี่ย ผมก้มลงไปดูของผม หลักฐานอยู่ครบ เลือดสาวอยู่ติดกางเกงในสีขาวตัวที่โบนัสซื้อให้ ส่วนนั้นของผมก็มีคราบเลือดและน้ำกามของผมอยู่ ผมทำอะไรลงไปเนี่ย
ขณะที่ผมตกใจอยู่ในนั้น โมโนก็ลืมตาขึ้นมา เด็กสาวเห็นหน้าผม เธอก็ดึงผ้าห่มมาปิดตัวเธอด้วยความหวาดกลัวและร้องไห้เสียใจอย่างที่สุด ไม่มีคำพูดจากโมโนเลยนอกจากร้องไห้สะอื้นเสียใจ
“โมโน พี่ป้องขอโทษ พี่ป้อง เอ่อ… พี่..เอ่ออ ทำไงกันเนี่ย… พี่เมา พี่ขอโทษ พี่รับผิดทุกอย่างเลยโมโน”
ผมดึงน้องขึ้นมากอด โมโนกอดผมแน่น เธอร้องไห้รุนแรงจนผมรู้สึกได้ เธอไม่ต้องการให้ความสาวของเธอสูญเสียไปแบบนี้
“โมโนจะให้พี่ป้องทำไงพี่ยอมหมดทุกอย่าง พี่ไม่ควรทำโมโนเลย พี่ขอโทษ”
ผมยิ่งพูดเท่าไร เธอก็ร้องไห้มากเท่านั้น ไม่มีคำพูดจากปากโมโนเลย ผมกอดเธอแน่น อย่างน้อยก็ชดเชยสิ่งที่ผมทำเธอลงไป ผมให้โมโนร้องไห้พักใหญ่ จนเธอเริ่มเงียบเสียงลง
“โมโน ฟังพี่นะ เดี๋ยวพี่จะซื้อยาให้โมโนกินกันท้องนะ ไม่เจ็บกินยาเฉยๆ ต่อไปคือโมโนไปแจ้งความกะตำรวจว่าโดนพี่ข่มขืน พี่จะไปมอบตัว หรือโมโนบอกพ่อแม่ก็ได้ พี่จะไปขอโมโนแต่งงานนะ อย่าร้องไห้ พี่เสียใจเหลือเกินที่ทำโมโน”
“พี่ป้อง ฮือๆๆๆ โมโนเห็นพี่นอนอยู่หน้าหอ ก็เลยพาพี่มาส่ง”
โห..ผมชั่วสุดๆ ในชีวิตของเด็กเรียนไม่เคยมีเรื่องวุ่นวายมากมายแบบนี้ ผมไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ผมพูดออกไปแล้วค่อยนึกได้ว่า แล้วโบนัสล่ะ ผมก็รักโบนัสมาก และหวังจะแต่งงานกับเธอ โอ๊ย ถ้าโมโนจะแต่งงานกับผม โบนัสจะต้องเสียใจมากๆ ผมนึกในใจ ผมไม่เคยมีอารมณ์ทางเพศมากมายขนาดนี้ ทำไมวันนี้ผมเป็นแบบนี้ แม่ง…หาเรื่องใส่ตัวมาก
“พี่ป้องคะ ถ้าพี่ป้องแต่งงานกะโมโน แล้วพี่โบนัสทำไงค่ะพี่… โมโนรู้ว่าพี่รักพี่โบนัส”
“งั้นก็ให้พี่เข้าคุกเหอะ พี่คงต้องรับผิดชอบสิ่งที่พี่ทำลงไป”
“พี่ป้อง พี่ติดคุกแล้วใครจะได้อะไรมั่งคะพี่ พี่โบนัสต้องเสียใจ พ่อแม่พี่ก็เสียใจ พี่ก็เสียใจ และโมโนคงเสียใจมาก พี่ป้องคะ…พี่เองก็ดีกะโมโนมาตลอด ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้…โมโนทำให้พี่ได้ค่ะ…”
ผมช้อคในคำพูดของโมโน เธอเป็นเด็กกว่าผม แต่ดูเธอจะรอบคอบกว่าผม ผมคิดว่าไม่แฟร์กะเธอมากๆ การสูญเสียความสาวมันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย
“โมโน ฟังพี่นะ พี่ทำผิดมากๆ ก็ขอบคุณโมโนนะที่ไม่เอาโทษพี่ แต่พี่ก็คงทำแบบนี้ไม่ได้ เอางี้…เพื่อไถ่โทษ พี่จะสอนหนังสือติวให้โมโนจนโมโนเข้ามาเรียนหมอกะพี่ได้…โอเคมั๊ย”
สาวน้อยยิ้ม เธอเป็นฝ่ายขอกอดผม ซึ่งผมก็ต้องกอดเธอเป็นการตอบแทนความเหี้ยที่สุดของผม
“เข้าห้องน้ำมั๊ย..พี่พาไป แล้วคืนนี้โมโนนอนกะพี่ก่อนก็ได้นะ แต่ถ้าจะกลับห้องพี่ก็จะพาไปส่ง แต่พี่ว่าโมโนนอนพักห้องพี่ก่อนนะ พี่สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก”
โมโนพยักหน้า ผมหาเสื้อยืดและกางเกงให้เธอใส่ก่อนพาไปห้องน้ำ โมโนบ่นว่ามันเจ็บแสบมากๆ ผมเห็นน้ำกามของผมที่ไหลออกมาที่ขาอ่อนเธอเป็นสีแดงจางๆ ผมสงสารเธอเหลือเกิน เธอเสียตัวเพราะมาช่วยผมเนี่ยนะ แล้วผมจะต้องทำไงกะโบนัสเนี่ย
“พี่ป้องจะบอกพี่โบนัสเรื่องนี้มั๊ย”
“พี่ไม่รู้จะทำไงเลยโมโน โมโนอยากให้พี่บอกมั๊ย”
“เราเก็บเรื่องนี้ไว้แล้วกันนะพี่ อยากรู้แยะเลย โมโนเสียหายนะคะพี่ป้อง”
ก็จริงอย่างที่โมโนพูดแหละ เรื่องแบบนี้ผมต้องถาม ดีที่น้องโมโนไม่ต้องการชิงตำแหน่ง ไม่งั้นผมคงมีเรื่องลำบากใจตามมาอีกมาก
แต่เรื่องของโมโนก็ไม่ใช่จบสิ้นง่ายๆเพียงแค่นี้…มันรอแค่เวลาปะทุใหม่เท่านั้น
