ก้อย 50 จบภาคแรก
ปวดหัวจังเลย สงสัยเมื่อคืนจะกินเหล้ามากไปหน่อย แล้วทำไมเงียบจังเลยหละ แนนกับหงส์ไม่อยู่หรอ หรือว่าจะไปส่งแป้งกัน ผมลุกขึ้นจากเตียง อ้อนี่เพิ่ง 8 โมงกว่าเองผมไปล้างหน้าแปลงฟันแล้วเดินมาเปิดทีวีดู
“สวัสดีครับขอต้อนรับเข้าสู่เช้าวันใหม่ของการทำงาน” พิธีการรายการโทรทัศน์
ผมแทบสำลักกาแฟที่กำลังดื่มอยู่ อ้าวเห้ยเมื่อวานมันวันศุกร์แล้วทำไมวันนี้มันเป็นวันจันทร์ได้หละ รายการช่องนี้มันฉายซ้ำหรือเปล่าเนี่ย ผมลองเปลี่ยนช่องอื่นดูมันก็เป็นรายการที่มาเฉพาวันจันทร์ถึงศุกร์เท่านั้น ผมงงมากแต่ถ้านี้วันจันทร์ผมก็สายแล้วหละซิ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะรีบไปทำงาน
แต่ผมหากระเป๋า
notebook ไม่เจอ แล้วทำไมโทรศัพท์ที่ผมใช้มันกลายเป็นเครื่องเก่าได้หละเนี่ย ผมว่าผมเปลี่ยนเป็นเครื่องใหม่ตั้งแต่ตอนไปช่วยหงส์จากไอ้บิ๊กแล้วนี่ แต่ช่างมันผมอาจจะลืมไว้ที่ออฟฟิตแล้วก็คงลืมเอา notebook กลับมาด้วย ผมรีบออกจากห้องลงไปที่รถ สงสัยแนนคงไปมหาลัยแล้ว เพราะเธอฝึกงานเสร็จแล้วนี่ หงส์เองเห็นผมไม่ยอมตื่นก็เลยไปบริษัทเองแล้วหละมั้ง
ผมรีบขับรถออกไปที่บริษัทแต่ผมก็อดที่จะมองรถเจนที่ฝากไว้กับผมไมได้ แต่ว่ามันหายไป เห้ยหายไปได้ไงหละเนี่ยมีคนมาขโมยหรอเป็นไปไม่ได้ที่นี่ก็มียามเฝ้าตลอดเวลา แถมยามทุกคนก็รู้ว่ารถคันนี้ผมเป็นคนเอามาจอดไว้ผมยังให้เงินพิเศษให้ยามช่วยดูแลเลย หรือว่าเจนมาเอาไปใช้แล้ว สงสัยผมต้องโทรถามเธอดูซักหน่อย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์เจน อ้าวทำไมถึงไม่มีเบอร์เจนเลยหละ จะว่าไปเบอร์ก้อยเบอร์แนนก็ไม่มีด้วย หรือว่าเป็นเพราะมันเป็นโทรศัพท์เครื่องเก่านะ ผมอาจจะเผลอล้างเบอร์ทิ้งตอนเปลี่ยนเครื่องก็ได้เอาไว้ไปถึงออฟฟิตค่อยเอาเครื่องใหม่โทรแล้วกัน
ถึงบริษัทผมก็รีบขึ้นไปที่ออฟฟิตทันที แคทไปไหนหละเนี่ย หรือว่ายังไม่มาทำไมแคทถึงมาสายนะปรกติไม่เคยมาสายเลยนี่ ผมจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง แต่เอ๋ประตูมันล๊อคอยู่ ผมไม่ได้ล๊อคไว้นี่แคทมาล๊อคให้ผมหรอ แล้วก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง
“อ้าวบีมีธุระอะไรกับพี่หรือเปล่าโทษทีพี่เพิ่งมา รถติดมากเลยวันนี้” พี่ศักดิ์
“อ้าวพี่ศักดิ์แล้วทำไมพี่”
“เดี๋ยวรอพี่ขึ้นไปประชุมก่อนนะแล้วเดี๋ยวจะกลับลงมาคุยด้วย” พี่ศักดิ์
“เออครับ”
พี่ศักดิ์ผู้จัดการคนเก่า พี่เค้าออกจากบริษัทไปตั้งนานแล้วนี่ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ได้หละเนี่ย มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่นะเนี่ย
“พี่บีเมื่อไหร่จะนั่งโต๊ะเนี่ย หนูมีเรื่องให้ช่วยพี่ตอบเมลต่างประเทศให้ทีซิ” แคท
“อ้าวแคท”
“อ้าวอะไรหละพี่นั่งโต๊ะซิ เปิดคอมด้วย ช่วยหนูหน่อยมันจะเอาหนูตายแล้ว” แคท
“เออๆ”
เมื่อก่อนตอนผมยังเป็นรองผู้จัดการก็นั่งตรงโต๊ะแคทนี่แหละ แต่ว่านั่นมันก็นานมากแล้วนี่ แล้วทำไมตอนนี้ผมกลับมานั่งที่ตรงนี้อีกหละ ผมนั่งที่โต๊ะและเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อช่วยตอบเมลให้แคท จะว่าไปของบนโต๊ะมันก็เป็นของๆ ผมทั้งนั่นเหมือนกัน แล้วหงส์หละ แล้วพวกนก แป้ง พลอยอีกหายกันไปไหนหมดนะ
“เอ้าเสร็จแล้ว แล้วหงส์หละมาหรือยัง น่าจะมาก่อนพี่นานแล้วนะ”
“หงส์ไหนหละพี่ พวกหนูก็มีกันสามคนมานานแล้วนะ หนู จอย หมวย ไม่มีหรอกหงส์หนะ” แคท
“เออ โทษทีพี่พูดถึงฝ่ายอื่นหนะ”
“แหมไปจีบสาวฝ่ายอื่นอีกแล้วหรอ ระวังน้องมิ้นจะโกรธเอานะ” แคท
“มิ้นหรอ??”
“อ้าวโน้นพูดถึงก็มาเลย ไปดีกว่าเดี๋ยวโดนหึง” แคท
ผมมองไปทางที่แคทบอกก็เห็นมิ้นกำลังเดินมาหาผม แต่ว่าทำไมเธอใส่ชุดนักศึกษาหละ แต่ไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรมิ้นก็เดินมาถึงโต๊ะผมแล้ว
“สวัสดีค่ะพี่บี ขอโทษนะค่ะพอดีมิ้นรู้สึกไม่ค่อยสบายก็เลยมาสาย วันนี้มิ้นเลยไม่ได้ทานข้าวเช้ากับพี่บีเลย” มิ้น
“เออ ไม่เป็นไรครับ พี่เองก็มาสายเหมือนกัน”
“พี่มาสายหรอทำไมหละแบบนี้เมื่อไหร่จะได้เลื่อนตำแหน่งซะทีหละค่ะ” มิ้น
“อืม ขอโทษด้วยนะแต่คงไม่เป็นไรมั้งพี่ศักดิ์มาสายกว่าพี่เค้าคงไม่รู้หรอก”
“งั้นหรอค่ะ ก็ดีค่ะ แต่วันหลังห้ามมาสายแล้วนะ วันนี้มิ้นต้องไปทานข้าวเที่ยงกับคุณพ่อนะค่ะ วันนี้พี่ไปทานคนเดียวนะแต่ว่าตอนเย็นมิ้นจะไปรอที่ห้องพี่นะค่ะ คืนนี้มิ้นจะค้างด้วย” มิ้น
“มันจะดีหรือครับ เดี๋ยวคุณพ่อมิ้นรู้มันจะไม่ดีนะ”
ผมตกใจมากถ้ามิ้นไปเจอกับแนนสงสัยผมตายแน่ๆ แล้วทำไมมิ้นพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปรกติแบบนี้หละ ทั้งๆ ที่ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วแถมยังใส่ชุดนักศึกษาอีก หรือว่าเธอเสียใจที่บิ๊กเสียไปจนอยากหาที่พึงเลยใส่ชุดนี้มาทำให้ผมนึกถึงความหลัง
“ทำไมพี่พูดแบบนี้หละ มิ้นก็ไปค้างอยู่บ่อยๆ หรือว่าพี่เบื่อมิ้นแล้ว ใช่ซินะพี่ได้มิ้นแล้ว แล้วพี่ก็คงเบื่อที่มิ้นมาค่อยจูจี้กับเรื่องงานพี่ แต่ที่มิ้นทำก็เพราะมิ้นอยากให้พี่มีหน้าที่กางงานมั่นคงพี่จะได้ดูแลมิ้นได้ แต่ถ้าพี่ไม่ต้องการแล้วมิ้นยอมไปเองก็ได้ค่ะ” มิ้น
มิ้นทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้ ทำเอาผมใจแป้ว
“เออคือ ไม่ใช่แบบนั้นครับพี่ก็แค่กลัวมิ้นจะเสียหายนะ ตอนนี้มิ้นก็…” ผมอยากจะบอกว่ามีคนอื่นไปแล้วแต่ผมก็พูดไม่ออก
“จะเสียหายอะไรค่ะ มิ้นก็ให้พี่หมดทั้งตัวและหัวใจแล้ว ก็คงมีแค่พี่ไม่อยากจะรับผิดชอบมิ้นแล้วเท่านั้นแหละ” มิ้น
“ไม่ครับ พี่ขอโทษนะ วันนี้เราเจอกันที่ห้องนะครับ”
“ค่ะ มิ้นจะไปรอนะ แล้วห้ามพูดแบบนี้อีกหละ” มิ้น
มิ้นเดินกลับออกไปจากออฟฟิต ผมเริ่มงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น พี่ศักดิ์เดินออกมาจากห้อง
“บีดูแลออฟฟิตแทนพี่ทีนะพี่มีเรื่องต้องไปคุยกับผู้ใหญ่หน่อย แล้วเดี๋ยวบ่ายๆ เราค่อยมาคุยกัน” พี่ศักดิ์
“ครับพี่”
ผมรู้สึกสงสัยมากว่ามันเกิดอะไรขึ้นแล้วเรื่องที่ผ่านมามันคืออะไร ผมดูวันที่ในเครื่องคอมพิวเตอร์ นี่มันเมื่อหลายปีก่อนนี่ หรือว่าเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดผมแค่ฝันไป ตอนนี้ต่างหากขึ้นความเป็นจริงงั้นหรอ หรือว่าผมจะย้อนเวลามา เป็นไปไม่ได้มันจะเป็นไปได้ยังไงเรื่องย้ายเวลา งั้นมันก็คงเป็นวันเวลาที่แท้จริงของผมงั้นซิ เรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดมันเป็นแค่ความฝัน คงเป็นแบบนี้แน่ๆ
ผมนั่งทำงานตามปรกติจนถึงเวลาเลิกงาน ผมเลิกคิดถึงความฝันที่มันผ่านมา เรื่องทั้งหมดมันคงไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ แต่ผมก็จะจำมันไว้ว่าผมเคยมีความสุขมากแค่ไหนตอนที่ผมมีเมียที่ชื่อ ก้อย เจน และก็แนน
ผมกลับไปที่คอนโดผมมองที่จอดรถที่เคยเป็นที่จอดรถของเจน แล้วก็อดยิ้มไม่ได้นี่ผมหลงรักผู้หญิงที่อยู่ในความฝันงั้นหรอผมนี่คงบ้าไปแล้ว ผมขึ้นไปที่ห้อง มิ้นใส่ชุดนอนรอผมอยู่แล้ว
“กลับมาแล้วหรอค่ะ ไปอาบน้ำซิเดี๋ยวมาทานข้าวพร้อมกัน” มิ้น
“จ๊ะ รอพี่แป๊บนะ”
ผมยิ้มอีกครั้ง ตอนนี้ผมเองก็กำลังมีความสุขนี้ ผมเองก็รักมิ้น ได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้ผมก็มีความสุขไม่แพ้กับในฝัน ผมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานั่งทานข้าวกับมิ้น ความรู้สึกอบอุ่นและเป็นสุขกลับมาอีกครั้ง เราทานอาหารกันอย่างมีความสุข เสร็จแล้วเราก็ไปนั่งดูทีวีด้วยกัน มิ้นนั่งซบไหล่ผม กลิ่นสาวหอมๆ แก้มนิ่มๆ ทำเอาผมนึกถึงตอนที่เคยมีอะไรกับมิ้น มันเหมือนผ่านมานานแสนนานจนผมแทบมันจะลืมมันไปหมดแล้ว ผมเลยหอมไปที่แก้มเธอ
“อุ้ย จะไปห้องแล้วหรอค่ะ” มิ้น
“พี่อยากนอนแล้ว”
“แหม นี่เพิ่งสามทุ่มกว่าเอง แบบนี้มิ้นก็แย่อีกแล้วซิค่ะ” มิ้น
“แต่พี่อยากไปห้องแล้วหละ ไปกันเถอะนะ”
“ก็ได้ค่ะ” มิ้นยิ้มอายๆ
ผมกดรีโมทปิดโทรทัศน์ แล้วอุ้มมิ้น
“ว้ายทำอะไรค่ะพี่บี” มิ้น
“ก็อุ้มเจ้าสาวเข้าหอไง”
“ใครเค้าจะแต่งด้วยหละ ถ้ายังไม่มีหน้าที่การงานที่มั่นคง มิ้นไม่แต่งด้วยหรอกนะ” มิ้น
“ใจร้ายจังแบบนี้ต้องรีบทำให้ท้องแล้วจะได้ยอมแต่งด้วย”
“ไม่เอานะมิ้นยังเรียนไม่จบเลย” มิ้น
เราสองคนคุยกันกระหนุงกระนิ่งจะไปถึงที่เตียงผมวางมิ้นลงบนเตียง แล้วก้มไปจูบปากเรียวเล็กน่ารักของเธอ มิ้นจูบปากผมตอบ มันช่างเป็นความรู้สึกผมไม่ได้เจอมานานแสนนาน ผมนอนลงคล่อมตัวมิ้นไว้ เธอเอื่อมมือขึ้นมากอดแผ่นหลังผมแล้วลูบเบาๆ ผมผละปากจากเธอแล้วจ้องหน้าที่ผมรู้สึกว่าไม่เคยได้มองใกล้ๆ แบบนี้มานานแสนนาน
“เป็นอะไรค่ะ ไม่นอนแล้วหรอ จ้องหน้ามิ้นทำไม มิ้นอายนะ” มิ้น
“เปล่าครับแค่พี่รู้สึกว่าเหมือนไม่เคยได้มองหน้ามิ้นใกล้ๆ แบบนี้มานานมากแล้ว”
“แหมเมื่อวันศุกร์พี่ก็เพิ่งจะทำแบบนี้ไป ผ่านมาแค่สองวันนานแล้วหรอค่ะ” มิ้น
“นั่นซินะ” แต่ผมจำไม่ได้
ผมเสยผมที่ปิดแก้มของมิ้นแล้วก้มไปหอมกลิ่นแก้มเธอหอมมากๆ ผมบดจมูกกับแก้มนุ่มๆ ของเธอ จากนั้นก็เลยไปที่ลำคอ ผมใช้ริมฝีปากงับไปทั่วลำคอมิ้นเบาๆ มิ้นเริ่มกอดผมแน่นขึ้นส่งเสียงครางเบาๆ ผมเอาเข่าแทรกไปที่หว่างขาของมิ้นเพื่อดันชุดนอนขึ้น มิ้นถ่างขาแล้วยกมันขึ้นมารัดเอวผมไว้ ผมซกไซ้กินความหวานไปทั่วลำคอมิ้นจนมิ้นเริ่มหายใจฟืดฟาด ผมค่อยจับสายเสื้อชุดนอนเธอออกจากหัวไหล่ แล้วก้มหอมไปตามหัวไหล่มิ้น มันช่างนุ่มนิ่มจนผมอดงับไปมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ ไม่ได้ มิ้นเริ่มอดใจไม่ไหวเธอดันไหล่ผมให้เลียต่ำลงมาเรื่อย ผมก็ลากลิ้นแล้วปล่อยให้ตัวเลื่อนต่ำลงมาเนินอกคู่งาม หน้าอกมิ้นมันช่างเนียนุ่มมากสมกับเป็นคุณหนูจริงๆ คงดูแลและบำรุงอย่างดีมาตั้งแต่เด็กๆ ขนเล็กของเธอลุกซ่าไปทั่วเนินอก ผมลากลิ้นเลียไปจนทั่ว มิ้นสะดุงตัวร้องครางเป็นระยะๆ จากนั้นผมก็ลากลิ้นมาหยุดที่เม็ดสตอเบอรี่สีชมพูสด หัวนมเธอที่เป็นฐานกลมเล็กและมีหัวนมที่ชูชันจนเป็นเป็นรอยแยกที่ตรงปลายหัวนมมันช่างดูเหมือนลูกสตอเบอรี่เล็กๆ จริงๆ
ผมอดใจไม่ไหวงับแล้วดูดมันอย่างแรง มิ้นแอ่นอกซูดปากเอามือกดหัวผมแน่น ขาเธอก็รัดเอวผมแน่นแถมยังเริ่มสายเอวไปมาด้วย ผมดูดเลียแรงๆ ไปที่หัวนมเธอทั้งสองข้างจนมิ้นร้องครางลั่น มิ้นกดหัวผมให้ลงตามมาอีกแล้วปล่อยขาออกจากเอวผม มิ้นดันผมไปหาร่องสาวของเธอที่มันกำลังมีใส่ๆ ไหลออกมา นี่มิ้นไม่ใช่ชุดชั้นในนอนเลยหรอเนี่ย ผมเองก็ไม่ได้สังเกตด้วยไม่งั้นคงเอาเธอตั้งแต่กลับมาถึงห้องแล้วแน่ๆ มิ้นกดหัวผมให้แนบชิดกับร่องสาวเธอแน่น ผมเองพอเข้าใกล้ก็ได้กลิ่นคาวสาวของเธอเลยอดไม่ได้ที่จะต้องลากลิ้นชิมรสหวานทันที มิ้นซูดปากแอ่นเอวแรงๆ หลายครั้งตามจังหวะการเลียของผม ร่องมิ้นมันช่างหวานจริงๆ ผมแหวกกลีบสีชมพูของเธออกทั้งสองข้างแล้วแหย่ลิ้นเข้าไปเลียด้านในนุ่มของเธอ มิ้นเสียวมาจนต้องร้องกรี๊ดเอาขาหนิบหัวผมแน่นจนเจ็บไปหมด
ผมลากลิ้นชิมรสร่องสาวมิ้นจนมิ้นทนไม่ไหวร้องโอ้ยยยยเสร็จไปก่อนผมหนึ่งครั้ง มิ้นเลิกเอาขาหนีบหัวผมแล้วใช้มือลูบหัวผมเบาๆ บ่งบอกว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหน ผมลากลิ้นไปทั่วร่องสาวมิ้นต่อจนเธอเริ่มอยากขึ้นมาอีกครั้ง มิ้นดึงหัวผมขึ้นมาที่หน้าเธอแล้วประกบปากจูบจากนั้นเธอก็ล่วงมาที่น้องชายผมแล้วงัดมันออกมาจากกางเกงนอน ผมถอดกางเกงนอนที่เกะกะออก มิ้นจับเอ็นผมรูดอย่างแรงจนมันเข็งเต็มที่เสร็จแล้วก็เอาไปจอที่ร่องสาวเธอทันที
ผมเห็นสายตามิ้นที่เธอมองผม ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเธอต้องการให้ผมกดน้องเข้าไปในร่องเธอ ผมกดมันเข้าไปอย่างแรงจนสุดลำ มิ้นสะดุ้งร้องโอ้ยยย แล้วตีแขนผมทีนึงเหมือนกับรู้ว่าผมแกล้งเธอ เรามองหน้ากันมิ้นยิ้มอายๆ ผมค่อยเริ่มขยับเอว จากยิ้มมิ้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนสีหน้าเป็นเสียวซ่านแล้วก็เริ่มร้องคราง ร่องสาวมิ้นบีบรัดเอ็นผมแน่นมาก ผมกระเด้าเองไปก็ต้องซูดปากไป
ยิ่งกระแทกเอวผมยิ่งรู้สึกว่าร่องสาวมิ้นมันบีบแรงขึ้นมากเรื่อยๆ จนผมกระเด้าเอวใส่มิ้นจนตัวเธอสั่นเทิ่มไปทั้งตัวโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลย มิ้นร้องครางสะบัดหัวไปมาด้วยความเสียว ผมเองก็ก้มหน้าไปซุกไซ้ซอกคอเธอเพื่อเพิ่มความเสียวของเธอให้มากยิ่งขึ้นอีก ผมซอยเอวจนมิ้นเริ่มเกร็งตัวยกขาขึ้นรัดเอวผมแน่น ทำให้ร่องสาวเธอเคลื่อนตัวขึ้นมาในองศาที่ทำให้ผมเย็ดเธอได้ลึกขึ้นอีก ผมส่งเอ็นเข้าไปสุดๆ อีกหลายครั้งจนมิ้นร้องโอ้ยยน้ำแตกอีกรอบ
ผมหยุดพักเหนื่อย เหงื่อผมกับมิ้นค่อยผุดออกมาตามร่างกายของเราทั้งคู่ มิ้นดันเอวผมออก ผมชักเอ็นออกตามแรงที่เธอดัน พอเอ็นผมหลุดจากร่องสาวเธอมิ้นก็จับให้ผมนอนหงายแล้วเธอก็รีบก้มมางับเอ็นผมเข้าไปจนมิดด้าม มิ้นทั้งดูดทั้งเลียบางทีก็รูดมันเล่นแรงๆ ผมเสียวจนครางแอ่นเอวไปมา
มิ้นเล่นมันจนพอใจก็ขึ้นคล่อมผมแล้วเอาร่องสาวกดลงมาที่เอ็นผม เร้าทั้งคู่ซูดปาก มิ้นแหง่นหน้าร้องซีดแล้วกดร่องลงมาจนมิด จากนั้นเธอก็เริ่มควบเอวแล้วสะบัดหัวไปมา ผมได้แต่แอ่นเอวสวนมิ้นแล้วปล่อยให้เธอควบเอวตักตวงความเสียวอย่างที่เธอต้องการ มิ้นควบเอ็นผมอยู่ซักพักเธอก็เริ่มโน้มตัวมาด้านหน้าแล้วขย่มเอวใส่เอ็นผมดัง ตับ ตับ ตับ มิ้นคงเร่งจังหวะเพื่อให้ขึ้นสวรรค์แล้ว ผมเองก็เลยกระเด้งเอวสวนมิ้นไปด้วยอันส่วนล่างใส่กันไม่หยุดจนมิ้นร้องโอ้ย ก้มมากอดผม ผมหอมแก้มเธอ ร่องสาวมิ้นบีบรัดอย่างแรงหลายครั้งก่อนจะเริ่มผ่อนคลาย
ผมมิ้นเริ่มหายตัวกระตุกจากความเสียว ผมก็เริ่มสาวเอวเอาเอ็นเข้าออกร่องสาวมิ้นอีกครั้ง มิ้นยิ้มในตาเยิ้มแล้วประกบปากจูบกับผม ผมซอยเอ็นเข้าออกช้าๆ จนมันเริ่มแข็งเต็มที่ขึ้นมาอีกครั้ง ผมดึงมันออกจากร่องสาวมิ้นดังผัวะ ผมเลื่อนตัวออกจากมิ้นโดยให้มิ้นยังคงคลานอยู่บนเตียง มิ้นรูงานมากเธอก้มหน้าซุกหมอนโก้งโค้งก้นโด่งขึ้น ผมไปที่ด้านหลังมิ้นแล้วเอาเอ็นถูที่ร่องสาวมิ้นไปมาอีกไม่กี่ครั้งก็ดันมันกลับเข้าไป มิ้นสะดุ้งอีกครั้ง
พอของผมเข้าไปได้สุดลำร่องสาวมิ้นก็เริ่มทำหน้าทีทั้งบีบทั้งรัดอีกครั้ง ผมเลยเริ่มสาวเอวยาวแล้วกระแทกมันเข้าออกจนก้นมิ้นกระเพื่อม มิ้นครางอู้อี้เพราะเอาหน้าซุกหมอนไว้ ผมกระแทกเอวมิ้นอย่างเมาส์มัน น้ำรักมิ้นไหลทะลักออกมาไม่หยุดมันข้นเป็นสีขาวเพราะการเสียดสีระหว่างผนังร่องสาวมิ้นกันแท่งเอ็นผม แต่มันก็ช่วยให้ผมกระเด้าเอวได้อย่างไม่ติดขัด ผมกระแทกเอวจนรู้สึกว่าเต็มที่แล้วอยากเอาน้ำที่อั้นไว้ออกมาบ้าง
ผมเลยเริ่มเร่งซอยเอวเร็วๆ มิ้นครางอู้อี้ไม่หยุดมือกำผ้าปูที่นอนแน่น ร่องเธอบีบรัดไม่หยุด มันยิ่งเร่งความเสียวให้ผม แล้วผมก็ทนไม่ไหวหลับตาอันแท่งเอวเข้าไปจนสุดลำแล้วเสยกระตุกปล่อยน้ำกามหลายครั้ง มิ้นเองก็แอ่นก้นแล้วร้องกรี๊ดไปด้วยเหมือนกัน ผมปล่อยความอัดอั้นจนหมดแล้วก็ดึงแท่งเอ็นออกแล้วนอนลงข้างๆ มิ้นที่นอนคว่ำหมดแรงอยู่ ผมดึงเธอมากอดเรานอนหมดแรงกันทั้งคู่
พอหายเหนื่อยผมก็เอาเธออีกสองครั้ง ก็ผมรู้สึกว่าเหมือนไม่ได้มีอะไรกับเธอมาหลายปีแล้วคืนนี้ผมก็ขอลำลึกความหลังให้ชุ่มฉ่ำหน่อย พอหมดแรงเราก็นอนกอดคุยกัน
“พี่บีค่ะพรุ่งนี้มิ้นขอไปหาหมอก่อนไปออฟฟิตนะค่ะ” มิ้น
“เป็นอะไรครับ ไม่สบายหรอ ให้พี่ไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะแค่มิ้นรู้สึกปวดท้องแปลกๆ พี่บีไปทำงานเถอะ มิ้นขับรถไปเองได้” มิ้น
“งั้นหรอครับ แต่มิ้นไม่เป็นอะไรมากนะ”
“มิ้นไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ พี่บีรีบไปทำงานแต่เช้าเถอะ แล้วก็นอนกันเธอค่ะดึกแล้ว” มิ้น
“นอนแล้วหรอครับพี่ยังไม่หายคิดถึงน้องมิ้นเลยนะ”
“ไม่เอาแล้วค่ะ ดึกแล้วพรุ่งนี้พี่บีไปสายอีกมิ้นโกรธนะ” มิ้น
“ครับไม่ก็ไม่แต่พรุ่งนี้มิ้นมาอีกนะ”
“ทำไมหละค่ะ มิ้นก็มาอยู่แบบนี้ทุกอาทิตย์อยู่แล้วทำไมต้องขอให้มาด้วยหละ” มิ้น
“เปล่าครับพี่ก็แค่อ้อนเท่านั้นเอง”
“ค่ะงั้นนอนได้แล้วค่ะราตรีสวัสดิ์ค่ะ” มิ้น
“ครับราตรีสวัสดิ์ครับ”
เรานอนหลับกันไปทั่งคู่ตอนเช้ามิ้นแต่งตัวแล้วปลุกผมให้ตื่นไปทำงานด้วย เราแยกกันมิ้นขับรถไปหาหมอ ผมขับรถไปบริษัท วันนี้ผมมาเช้าพี่ศักดิ์ยังไม่มาทำงาน ผมเลยนั่งเช็คเมล์ไปเรื่อยๆ ซักพักพี่ศักดิ์ก็มาถึงออฟฟิต
“อ้าวบีมาแล้วหรอ ตามพี่มาในห้องซิพี่มีเรื่องจะคุยด้วย” พี่ศักดิ์
“ครับ”
ผมตามพี่ศักดิ์เข้าไปในห้องทำงาน
“อืมเมื่อวานพี่ไปคุยกับผู้ใหญ่เรื่องขอลาออก” พี่ศักดิ์
“อ้าวทำไมหละครับพี่”
“พี่ได้งานใหม่นะ ข้อเสนอเค้าดีกว่าที่นี่เยอะ พี่ลองคุยแล้วที่นี่เค้าให้พี่เท่ากับขอเสนอของที่ใหม่ไมได้ พี่เองก็ไม่อยากจะไปนะแต่ว่าพี่ก็ต้องดูแลครอบครัว เมียพี่ก็กำลังจะคลอด ถ้าได้งานนี้พี่ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายสำหรับลูก” พี่ศักดิ์
“ครับ งั้นหรอครับ การมีลูกนี่มันค่าใช้จ่ายสูงขนาดมากเลยหรอครับ”
“มันก็แล้วแต่นะบี แต่พี่กับเมียก็อยากให้ลูกได้รับแต่สิ่งดีๆ คนเป็นพ่อแม่ก็ต้องลำบากแบบนี้แหละ” พี่ศักดิ์
“ครับพี่ผมเข้าใจแล้ว”
“อีกเรื่องนะ พี่ได้ขอให้บีเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นผู้จัดการแทนพี่นะ” พี่ศักดิ์
“จะดีหรอครับ ผมเองก็ไม่ได้มีความสามารถอะไร วุฒิก็แค่ปริญญาตรี ไม่ได้จบโทนอกเหมือนพี่นะครับ”
“เห้ย ความสามารถมันไม่ได้จำกัดแค่วุฒินะบี ความสามารถบีผู้ใหญ่เขาเห็นอยู่แล้ว เวลาพี่ไม่อยู่บีก็ดูแลงานแทนพี่ได้ทั้งหมด ตัดสินใจได้ แถมยังดูแลลูกน้องได้ดีอีก”
“ผมคงไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกครับ”
“อย่าถ่อมตัวเลย ถ้าบีไม่รับผู้ใหญ่ก็ต้องเอาคนนอกเข้ามา พี่เองไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเพราะถ้ารับคนนอกเค้าก็อาจจะเอาคนของเขาเข้ามาด้วยทีนี้น้องๆ พี่ก็หมดโอกาสที่จะได้เติบโตกันพอดี” พี่ศักดิ์
“อย่างนั้นหรอครับ”
“เอาหละรับๆ ไปเถอะ พรุ่งนี้คงมีประกาศออกแล้ว พี่มีเรื่องคุยกับบีแค่นี้แหละพี่ต้องขึ้นไปคุยกับผู้ใหญ่ต่อ แล้วบ่ายๆ พี่จะลงมาประกาศอย่างเป็นทางการในฝ่ายอีกรอบนะ” พี่ศักดิ์
“ขอบคุณครับพี่”
ผมออกมาจากห้องพี่ศักดิ์ พี่ศักดิ์ขึ้นไปประชุม ผมก็นั่งทำงานจนใกล้เที่ยง มิ้นก็มาหาผมชวนผมไปทานข้าวด้วย เราไปทานข้าวด้วยกันสองคน ผมสังเกตว่ามิ้นมีสีหน้าไม่ค่อยดีเลย
“เป็นอะไรครับทำไมทำหน้าแบบนั้นหละครับ แล้วไปหาหมอมาเป็นไงบ้าง”
“พี่บีค่ะ คือมิ้น” มิ้น
“มิ้นเป็นอะไรครับหมอว่ายังไงบ้าง”
“คือมิ้น มิ้น ท้องค่ะ” มิ้น
“อะไรนะ” ผมตกใจจนแทบตกเก้าอี้
“มิ้นท้องสามอาทิตย์แล้วค่ะ” มิ้น
“แน่ใจนะครับ”
“ค่ะ คือมิ้นประจำเดือนไม่มานานแล้ว แต่ไม่คิดว่าท้อง พอวันนี้ไปตรวจที่ปวดท้อง พอหมดตรวจก็บอกว่ามิ้นท้องค่ะ” มิ้นน้ำตาเอ่อ
“อย่าร้องซิครับ พี่จะรับผิดชอบเองนะ มิ้นไม่ต้องร้องไห้นะครับ”
“พี่จะรับผิดชอบหรอค่ะ พี่ยังเป็นแค่รองผู้จัดการเอง” มิ้น
“ทำไมหละครับ ทำแหน่งงานมันเกี่ยวอะไรกับที่พี่จะรับผิดชอบได้หรือไม่ได้ด้วยหละ”
“ก็ ก็” มิ้น
“พี่สงสัยมานานแล้วนะทำไมการที่เราจะคบกันได้หรือไม่ได้มันเกี่ยวกับเรื่องตำแหน่งพี่ด้วยหละครับ” ผมเริ่มโกรธที่มิ้นเป็นขนาดนี้แล้วยังห่วงแต่เรื่องตำแหน่งงานผม
“ก็ถ้าพี่ไม่ได้เป็นผู้จัดการคุณพ่อก็จะให้มิ้นไปเรียนต่อเมืองนอก แล้วก็ไม่ยอมให้เราคบกันค่ะ” มิ้นพูดเสียงดัง
ผมรู้สึกเสียใจมากนี่ตลอดเวลาผมคิดผิดไปเองว่ามิ้นเป็นคนชื่นชอบชื่อเสียงต่ำแหน่งหน้าที่ แต่ที่จริงมันเป็นเพราะเธอไม่อยากไปเรียนเมืองนอกไม่อยากจากผมไป
“มิ้นพี่ขอโทษพี่ไม่รู้จริงๆ ว่ามิ้นคิดแบบนี้”
“ช่างมันเถอะค่ะ แบบนี้มิ้นกับลูกก็คงไม่ได้เจอกับพี่อีก” มิ้น
“มิ้น ไม่หรอกพี่ได้เป็นผู้จัดการแล้วนะ แบบนี้คุณพ่อมิ้นก็ยอมให้เราแต่งงานกันได้แล้ว”
“พี่อย่ามาโกหกให้มิ้นดีใจเลยค่ะ มิ้นทำใจไว้แล้วก็ยังดีนะที่มิ้นมีลูกมิ้นคงหายคิดถึงพี่ได้บ้าง” มิ้นลูบท้องตัวเอง
“พี่ไม่ได้โกหกนะ พี่ศักดิ์ลาออกแล้ว บ่ายนี้ก็จะมีหนังสือแต่งตั้งพี่แล้ว”
“จริงหรอค่ะ” มิ้น
“จริงซิเดี๋ยวขึ้นไปอาจจะมีเมล์ประกาศเรื่องนี้แล้วก็ได้จากนั้นพี่ก็จะไปพบคุณพ่อมิ้นบอกเรื่องที่มิ้นท้องและขอแต่งงานกับมิ้นนะ”
“ค่ะ มิ้นดีใจนะค่ะที่ในที่สุดพี่ก็ทำได้ มิ้นกลัวมากนะค่ะ กลัวว่าจะต้องไม่เจอพี่อีก” มิ้น
ตอนบ่ายก็มีเมล์ประกาศเรื่องเลื่อนตำแหน่งผมออกมา จากนั้นผมก็ขึ้นไปคุณกับคุณไพศาลเรื่องทำมิ้นท้อง ตอนแรกคุณไพศาลก็โกรธมากแต่เห็นผมเป็นลูกผู้ชายไปยอมรับต่อหน้าแกว่าทำมิ้นท้องแกเลยยอมให้เราสองคนแต่งงานกัน
หลังจากนั้นมาผมก็รู้สึกว่าชีวิตมีความสุขมาก ผมกับมิ้นเตรียมงานแต่งงานและก็เตรียมของให้กับลูกที่กำลังจะเกิดมาด้วย มิ้นบอกให้ผมชวนบิ๊กมาในงานแต่งด้วย ผมรู้สึกงงมาที่มิ้นรู้จักบิ๊กแล้วยังจะให้ชวนอีก ผมจะชวนทำไมคนที่มันเป็นศัตรูเนี่ย แต่มิ้นกลับบอกว่าผมกับบิ๊กเป็นเพื่อนสนิทกันมาก ผมเลยลองโทรไปหามันดู บิ๊กคุยกับผมเหมือนเราสนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนแถมยังว่าผมอีกว่าจะแต่งงานทำไมเพิ่งมาบอก ที่สำคัญบิ๊กแต่งงานกับน้องจนมีลูกด้วกันแล้วคนนึง นี่น้องไม่ได้ตายหรอ งั้นที่ผมฝันมันก็ไม่ใช่เรื่องจริงซินะ ผมก็ได้บิ๊กกับน้องมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวและเพื่อนเจ้าสาว แถมยังช่วยผมจัดงานอีก
ในวันแต่งงานของผมนั้นผมก็ได้พบกับผู้หญิงคนนึงที่ผมเคยได้รักกับเธอในความฝัน ก้อยนั่นเองก้อยมาแนะนำตัวว่าจะมาเป็นคนดูแลติดต่องานกับบริษัทผมคนใหม่แทนคนเก่าที่ลาออกไป ก้อยมาพร้อมกับแฟนเธอที่ชื่อเดย์ ดูทั้งคู่รักกันมากจนผมยังแอบหึง แต่ถึงยังไงเรื่องที่ผ่านมามันก็เป็นแค่ความฝัน เป็นแบบนี้ก้อยน่าจะมีความสุขมากกว่า ดูเธอมีความสุขจนผมหมดหวง ต่อมาอีก 9 เดือน ลูกผมก็คลอดออกมาเป็นเด็กผู้ชาย มิ้นตั้งชื่อว่า บีจูเนียร์ เพราะตอนที่รู้ว่าท้องเธอคิดว่าจะไม่ได้แต่งงานกับผมแล้วเธอเลยตั้งใจจะตั้งชื่อลูกว่าบีเพื่อเป็นตัวแทนผม แต่ผมชอบเรียกแกว่าบีน้อยมากกว่า
เวลาผ่านไป 2 ปีบีน้อยอายุสองขวบกำลังน่ารักเลย ผมเองทำงานเสร็จก็รีบกลับบ้านตลอดตั้งแต่หลังแต่งงานกับมิ้น ผมไม่เคยได้เจอ เจน หรือ แนนเลย ส่งสัยพวกเธอคงไม่มีตัวตนจริงๆ ในโลกนี้แน่ๆ แต่ว่าอยู่มาวันนึงก้อยก็มาหาผมที่บริษัทพร้อมกับการ์ดแต่งงาน
“คุณก้อยจะแต่งงานหรอครับ”
“ค่ะคุณบีไปให้ได้นะค่ะ” ก้อย
“อืมแต่งกับคุณเดย์ใช่ไหมครับ
ก้อยทำสีหน้าไม่ค่อยดีก่อนจะตอบผม
“เปล่าค่ะ ก้อยเลิกกับเค้ามาเกือบปีแล้ว” ก้อย
“อ้าวทำไมหละครับ ไม่เห็นคุณก้อยเคยบอกผมเลย”
“ก็มันไม่ใช่เรื่องสำคัญนี่ค่ะ ก้อยก็ไม่กล้ารบกวนคุณบีด้วย” ก้อย
“ครับแล้วนี่แต่งงานกับใครครับแฟนใหม่หรอ”
“เปล่าค่ะคนที่คุณแม่หาให้หนะค่ะ” ก้อย
“แล้วคุณก้อยอยากแต่งหรอครับ แล้วคุณก้อยชอบเขาหรอครับ”
“อืมสำหรับก้อย ก้อยคงไม่เจอแล้วหละค่ะคนที่ก้อยรัก บางทีการได้แต่งงานกับคนที่เค้ารักก้อยอาจจะดีที่สุดแล้วสำหรับก้อยก็ได้” ก้อย
สายตาที่ก้อยผม ทำให้ผมรู้สึกได้ทันทีว่าเธอชอบผม ผมจะทำยังไงดี ผมมีเมียมีลูกที่รักแล้วผมคงช่วยอะไรเธอไม่ได้ นี่ผมอุสาห์คิดว่าการที่ผมแต่งานกับมิ้นมันจะช่วยให้ก้อยไม่ต้องเลิกกับแฟนแล้วแท้ๆ
“ครับยังไงคุณก้อยลองทบทวนดูดีๆ นะครับ อย่างน้อยก็ขอให้แน่ใจว่าผู้ชายคนนี้เค้ารักคุณจริงๆ ผมไม่อยากให้ก้อยต้องเสียใจอีก”
“ค่ะขอบคุณนะค่ะ ก้อยขอตัวก่อนนะค่ะ อย่าลืมมางานแต่งก้อยด้วยนะค่ะ” ก้อย
“ครับผมจะไปแน่นนอน”
“ขอบคุณค่ะก้อยไปก่อนนะค่ะ” ก้อย
ก้อยออกจากห้องผมไป ถึงเรื่องราวมันจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่ว่าเรื่องบางเรื่องมันก็ยังเกิดอยู่อย่างเช่นก้อยก็ยังเลิกกับแฟนเก่าอยู่เหมือนกับในความฝัน ถ้าเป็นแบบนี้แนนกับเจนหละ บางทีเรื่องราวมันเปลี่ยนไปทำให้ผมไม่เจอพวกเธอไม่ซิมันยังไม่ถึงเวลามากกว่า ผมต้องได้เจอกับพวกเธอแน่ๆ ผมยังเจอกับก้อยเลย แล้วนี่ก้อยเพิ่งเลิกกับแฟนมันเป็นช่วงเวลาที่ผมยังไม่เจอกับเจนและแนน ผมเริ่มนึกถึงเรื่องราวในความฝันแล้วผมก็นึกเรื่องที่เจอกับเจนครั้งแรกได้ เจนผมต้องรีบหาตัวเธอให้เจอก่อนที่เธอจะต้องไปทำงานแบบนั้น
ผมออกจากออฟฟิตบอกแคทว่าจะไปธุระ ระหว่างนั้นผมก็คิดได้ว่ามีเรื่องที่ผมควรจะทำก่อน ผมขึ้นไปหาพี่คมที่ห้องแล้วเรียกให้พี่นุ่นตามเข้ามาด้วย
“ว่าไงบีมีอะไรวะ” พี่คม
“พี่คม พี่ชอบพี่นุ่นใช่ไหม พี่นุ่นพี่ก็ชอบพี่คมเหมือนกันใช่ไหมครับ ทำไมพี่สองคนไม่ลองคุยกันดูหละครับ จะรออะไรกันอยู่อีก”
“อะไรวะอยู่ๆ ดีๆ ก็เข้ามาพูดๆ “ พี่คม
“พี่สองคนลองคุยกันดูนะครับ ผมช่วยบอกความรู้สึกของพี่ทั้งสองให้รู้กันแล้ว ผมไปนะครับผมมีเรื่องที่ต้องทำอีก” ผมรีบออกไปจากห้องโดยพี่คมกับพี่นุ่นได้แต่ยืนงง
ผมเชื่อว่าผมทำแบบนี้พี่คมกับพี่นุ่นต้องกล้าที่จะเริ่มพูดความรู้สึกที่มีต่อกันแน่ๆ ผมรีบลงไปที่ที่จอดรถแล้วขับออกไปหาเจนที่มหาลัย ผมไปถึงที่คณะที่เจนเรียนอยู่ ไม่แน่ใจว่าเจนเรียนปีอะไรแต่เธอเรียนคณะนี้แน่ๆ ผมได้แต่เดินไปเดินมาที่หน้าคณะหวังว่าเจนจะบังเอิญเดินมาพบผม แต่ผมกลับเจอผู้หญิงสองคนที่ผมรู้จักในความฝันและคนนึงเป็นคนที่ผมรักมากด้วย
“แนน” ผมเรียกแนนที่กำลังเดินมากับพิสต้า
แนนมองหน้าผมงงๆ แล้วก็รีบดึงแขนพิสต้าเดินหนีไป
“ใครหนะแนน แนนรู้จักหรอ” พิสต้า
“ไม่รู้” แนน
“น่ารักดีนะ” พิสต้า
“นี่พิสต้าเป็นเมียแนนแล้วนะห้ามมองผู้ชายหันมานี่” แนน
แนนกับพิสต้าเป็นแฟนกันหรอ อืมอย่างน้อยเรื่องของแนนก็ดูจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี ตอนนี้ก็เหลือเจนผมต้องเจอตัวเธอให้ได้ก่อนที่เธอจะโดนพวกโต๊ะบอลมาทวงเงิน
ผมเดินไปเดินมาอยู่แถวนั้นอยู่นานก็ไม่เจอเจนจนมีน้องคนนึงเดินมาถามผมว่ามารอใคร
“พี่มารอใครหรือเปล่าค่ะหนูเห็นพี่ยืนรออยู่นานแล้ว” นักศึกษาหญิง
“คือพี่มารอเจนครับ น้องพอจะรู้ไหมเขาเรียนอยู่คณะนี้”
“อ้อเจนหรอค่ะ น่าจะกลับไปหอนานแล้วหละค่ะ เจนเขามีเรียนเช้าบ่ายคงกลับไปหอแล้วหละค่ะ”
“ขอบคุณมากนะครับ”
ผมรีบไปที่รถเพื่อขับไปที่หอพักเจน ผมคิดว่ายังไงเจนคงพักที่เดียวกับในความฝันผมแน่ๆ ผมขับรถเข้าไปจดในที่จอรถก็เจอผู้ชายคนนึงกำลังยื้อยุดแขนนักศึกษาหญิงคนนึงอยู่ ผมรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปช่วย ผู้หญิงคนนี้คือเจนนั้นเอง
“เห้ยทำอะไรวะ”
“อย่าเสือกเรื่องของผัวเมีย” คนทวงหนี้
“กูจำไม่ได้ว่าน้องสาวกูมีผัวแบบมึงนะไม่ปล่อยกูแจ้งตำรวจนะ”
“พี่ชายหรอดี อีนี่มันติดเงินบอลแล้วไม่ยอมจ่าย” คนทวงหนี้
“ใครติดน้องกูไม่เล่นพนันบอล”
“ผัวมันเล่นแล้วไม่จ่ายตอนนี้หนีไปแล้ว เมียมันก็ต้องรับผิดชอบแทน” คนทวงหนี้
“เห้ยอะไรวะ ไม่ได้เล่นแล้วทำไมจะต้องจ่ายด้วย”
“ไม่ยอมจ่ายกูก็จะพาพวกมาจับมันไปขายตัวใช้หนี้แทน” คนทวงหนี้
“งั้นเอางี้กูจ่ายให้เอง รอเดี๋ยว”
ผมกลับไปที่รถไปหยิบสมุดเช็คมา
“เอ้านี่” ผมเขียนจำนวนเงินเองเพราะรู้อยู่แล้วว่าเจนติดเงินอยู่เท่าไหร่
“ไม่เอาโว้ย เอาเงินสด” คนทวงหนี้
“มึงบ้าหรือเปล่าเงินเป็นแสนใครเค้าจะหอบไปหอบมาวะ”
“นายสั่งมา ถ้าไม่ได้เงินสดก็ให้เอาอีนี่ไปขายตัว” คนทวงหนี้
เจนกลัวมากรีบมาแอบด้านหลังผม
“เงินสดไม่ได้หรอก ให้ชั้นคุยกับนายแก ไม่งั้นวันนี้แกก็ต้องกลับมือเปล่าเพราะชั้นจะโทรแจ้งตำรวจ”
“ก็ได้รอเดี๋ยว” คนทวงหนี้
มันกดโทรศัพท์กลับไปหาเจ้านายซักพักก็ยืนโทรศัพท์มาให้ผมคุย ผมตกลงกับเจ้านายมันจนยอมรับเช็ดแล้วสัญญาว่าจะเลิกยุ่งกับเจน ถ้าไม่ทำตามผมจะให้ลุงมิ้นที่เป็นนายตำรวจใหญ่เล่นงานมันก็ยอมตกลง คนทวงหนี้รับเช็คแล้วก็รีบขับเมอเตอร์ไซด์ออกไป
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะค่ะ แต่เจนคงไม่มีปัญญาหาเงินมากขนาดนั้นมาคืนให้พี่” เจน
“อย่าคิดมากเลยครับ ไม่ต้องคืนพี่หรอกครับ”
“จะได้ยังไงหละค่ะ เงินตั้งมาก ถ้าพี่ไม่รังเกียจ เจน” เจน
“ไม่ครับ น้องเจนไม่ต้องให้อะไรพี่หรอก พี่ขอแค่หลังจากนี้น้องเจนตั้งใจเรียนให้จบแล้วทำความฝันที่จะเป็นดีไซน์เนอร์ให้ได้พี่ก็ชื่นใจแล้ว”
“ทำไมพี่รู้หละค่ะว่าเจนฝันอยากจะเป็นดีไซน์เนอร์” เจน
“เออคือ เออพี่เป็นรุ่นน้องของพี่แจนครับ พี่เคยเจอเจนแล้วแต่เจนคงจำพี่ไม่ได้หรอก”
“หรอค่ะ อืมเจนไม่เห็นจำหน้าพี่ได้เลย แต่ว่าเจนกับรู้สึกเหมือนเราสองคนเคยเจนกันมากก่อน” เจน
“ใช่แหละครับเราเคยเจนกันมาแล้วเจนคงยังเด็กเลยลืม เอาและเจนต้องทำตามที่พี่ขอร้องให้ได้นะครับ แล้วพี่จะถือว่าเจนได้ใช้หนี้พี่แล้วหละครับ”
“ค่ะ เจนจะตั้งใจเรียนแล้วทำตามความฝันให้ได้นะค่ะ แล้วหลังจากนั้นเจนจะมาหาพี่นะค่ะ” เจน
ผมน้ำตาเอ่อนี่มันช่างเป็นความรู้สึกเหมือนกับในความฝันเลย ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปผมต้องเผลอใจมีอะไรกับเจนแน่ๆ
“ครับไว้ตอนนั้นเจนมาบอกพี่นะครับ แต่ตอนนี้พี่ขอตัวไปรับลูกก่อน”
เจนมีสีหน้าเหมือนกำลังผิดหวัง ผมคิดแล้วว่าเจนจะต้องชอบผมที่ใจดีกับเธอจริงๆ ด้วย
“ค่ะ พี่ไปรับลูกเถอะค่ะ” เจน
“นี่นามบัตรพี่นะครับ ถ้าพวกนั้นยังมาวุ่นวายกับเจน เจนรีบบอกพี่เลยนะครับ แล้วว่างพี่จะพาลูกชายมาเล่นด้วย”
“ค่ะ อย่าลืมพามาให้เจนพบนะค่ะ บาย
ผม เดินออกมาแล้วก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ นี่ถ้าเรื่องนี้มันไม่ได้เป็นแบบนี้ก็ดีซินะ ถ้ามิ้นไม่ได้ท้องและหนีผมไปจริงๆ ตอนนี้ผมก็คงได้กอดเจนไว้ในอ้อมแขนแล้ว แต่อย่างน้อยผมก็ช่วยให้เธอไม่ต้องไปทำงานที่มันจะเป็นตราบาปกับตัวเธอไป ตลอดชีวิตแล้ว ผมขับรถออกจากหอพักเจน ผมนั่งนึกว่าแล้วยังไม่ใครอีกนะที่ผมต้องไปช่วยแก้ไขอนาคตให้ หงส์ นั่นซิยังเหลือหงส์อีกคนซินะ ผมเลยขับรถตรงไปที่ร้านอาหารจีนที่เจอกับหงส์ในฝัน
ไป ถึงร้านผมก็เข้าไปในห้องพิเศษ พนักงานตอนรับที่มาบริการผมไม่ใช่น้องหงส์ ผมสั่งอาหารมาทานเล่นเสร็จแล้วก่อนที่น้องพนังงานต้อนรับจะเดินออกไปผมก็ให้ ทิปเธอและขอให้เธอสลับโต๊ะห้องหงส์ เธอตกแล้วออกไปสั่งอาหารให้ผมซักพักหงส์ก็เข้ามาดูแลโต๊ะผมแทน ผมเห็นหน้าหงส์ก็ลืมตัวทักเธอ
“แก้มยุ้ย เออ น้องครับ น้องชื่อหงส์ใช่ไหมครับ”
“ค่ะ เออทำไมพี่รู้หละค่ะ” หงส์
“อืม คือมีคนบอกพี่นะ คือตอนนี้พี่กำลังรับสมัครพนักงานเพิ่ม พี่อยากให้พรุ่งนี้น้องเอาหลักฐานแล้วไปเจอพี่ที่บริษัท ตามนามบัตรนี้” ผมยื่นนามบัตรให้เธอ
“เออ คือ แล้วทำไมพี่รู้หละค่ะว่าหงส์กำลังหางาน แล้วใครที่บอกพี่หรอค่ะ” หงส์
“อืม เค้าบอกว่าไม่ให้บอกหงส์นะ แต่เรื่องที่หงส์อยากได้งานทำก็เรื่องจริงใช่ไหมหละ”
“ค่ะใช่ แต่ว่า” หงส์
“จะกลัวอะไรหละพี่ไม่อยากได้อะไรตอบแทนหรอกนะ”
“แต่ว่าคนอื่นเค้าบอกว่าช่วยกันแบบนี้ก็ต้องมีข้อตอบแทน” หงส์
“พี่ไม่เอาหรอก แล้วเราไม่อยากได้งานหรอจะได้เอาไปให้แม่ใช้ แล้วเราจะได้มีเงินกินอาหารดีๆ บ้างไม่ใช่กินแต่มาม่าทุกวัน”
“ทำไมพี่รู้หละค่ะ” หงส์ทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้
“เออ คือมีคนเค้าบอกมานะ ตกลงไปทำงานกับพี่นะ เงินเดือนค่อยคุยกันแต่รับรองว่าส่งให้แม่แล้วยังเหลือพอไว้กินไว้ใช้แน่ๆ”
“ค่ะหงส์จะไปค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ” หงส์
สายตาที่หงส์มองผมมันช่างเหมือนตอนที่เธอคิดจะมอบสิ่งที่หวงแหนให้ผมในฝันเลยผมคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้วเพื่อให้เธอตัดใจเรื่องนั้นซะ
“อืมแป๊บนะขอพี่โทรหาเมียหน่อย จะถามดูว่าเค้าอยากจะทานอะไรหรือเปล่า”
ผมคุยโทรศัพท์กับมิ้นดูท่าทางหงส์ก็คงเข้าใจว่าผมมีเมียแล้ว ท่าทีเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยไม่ทำตาหวานใส่ผมแล้ว
“อืมงั้นพี่สั่งเป็ดย่างกล่องใหญ่สองกล่องนะ แล้วก็ฮะเก๋า ลูกชิ้นกุ้ง ขนมจีบกุ้ง เอาอย่างละชุดนะ ใส่กล่องกลับบ้านนะ”
“ค่ะ” หงส์
ผมทานอาหารที่สั่งไว้อิ่มแล้วก็ให้หงส์ไปเอาอาหารที่สั่งกลับบ้านมาให้และคิดเงินด้วย
“อืม เกือบลืม พรุ่งนี้ก็ลองไปหาห้องใหม่ใกล้ๆ บริษัทด้วยนะ เดี๋ยวเรื่องค่ามัดจำพี่จะออกให้ก่อนแล้วค่อยหักจากเงินเดือน แต่ไม่ต้องกลัวจะค่อยๆ หักไม่ทำให้เราต้องอดหรอก”
“ขอบคุณค่ะ พี่ใจดีกับหงส์จัง” หงส์
“อีกเรื่องเอ้านี่กล่องนี้พี่ซื้อให้เรา”
“เออ คือ ทำไมหละค่ะ” หงส์
“ก็เราอยากกินไม่ใช่หรอ ทำงานที่นี่มาตั้งนานแต่ก็ไม่เคยกินไม่ใช่หรอ ถือว่าฉลองได้งานใหม่แล้วกันนะ”
“ขอบคุณมากค่ะพี่” หงส์ยิ้มหวาน
“งั้นพี่ไปนะแล้วพรุ่งนี้เจอกันบาย”
“บายค่ะขอบคุณพี่มากนะค่ะที่ช่วยเหลือหงส์” หงส์
ผมออกมาจากร้านขับรถกลับบ้านพี่คมก็โทรศัพท์มาหาผม
“มึงอยู่ไหนเนี่ย” พี่คม
“กำลังกลับบ้านไปหาลูกเมียซิพี่”
“แหมมาโยนระเบิดให้กูแล้วก็หายหัวเลยนะวันนี้ พี่คม
“แล้วเป็นไงบ้างหละพี่ตกลงกันได้ไหม”
“เออ คือ มันก็ตกลงกันได้นะ” พี่คม
“ก็ดีแล้วพี่ รีบๆ แต่งกันซะแก่แล้วนะเดี๋ยวมีลูกไม่ทันใช้ แค่นี้นะครับผมจะรีบกลับบ้าน”
“เห้ยๆ อะไรวะ จะรีบวางไปไหน” พี่คม
ผม วางสายแล้วก็รีบขับรถกลับไปหามิ้นกับบีน้อยที่คอนโด กลับไปถึงมิ้นก็รับบีน้อยมาจากบ้านคุณแม่แล้ว เราทานอาหารเย็นกัน บีน้อยชอบกินติ่มซำมากรวมทั้งเป็ดย่างด้วย ผมกับมิ้นต้องผลัดกันป้อน ทานข้าวเสร็จเราก็ไปนั่งดูทีวีกัน บีน้อยก็ขนของเล่นมาชวนผมกับมิ้นเล่นไม่ยอมให้ผมได้มีเวลาคุยกับมิ้นเลย
“ดูซิซนจริงๆ เลยเรา คุณพ่อกับคุณแม่จะดูทีวีนะ”
บีน้อยหัวเราะแล้วก็ยังชวนผมเล่นอยู่
“งั้นพี่บีก็เล่นกับลูกแล้วกันนะ มิ้นขอดูหนังก่อน” มิ้น
“เอาเปรียบกันนี่ ให้พี่เล่นกับบีน้อยคนเดียว แบบนี้ต้องหาน้องสาวมาเป็นเพื่อนบีน้อยซะแล้ว”
“ไม่เอาหรอก เข็ดแล้วกว่าจะกลับมาผอมเหมือนเดิมแทบแย่” มิ้น
“อยากได้น้องสาวไหมครับบีน้อย”
บีน้อยหัวเราะอีก
“เห็นเปล่าลูกอยากได้น้องมาทำอีกซักคนนะ”
“ไม่เอานะ ไปดูทีวีในห้องนอนดีกว่ากล่อมลูกให้หลับด้วยนะ” มิ้น
“เดี๋ยวซิมาทำน้องให้บีน้อยกันก่อน”
ผมเล่นกับบีน้อยจนดึกว่าจะยอมหลับ พอหลับแล้วผมก็เอาแกไปนอนในเตียงจากนั้นก็ไปชวนมิ้นทำน้องสาวให้บีน้อยจนหลับไป
ผมหลับไปนานเท่าไหรไม่รู้ อยู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีคนมาเขย่าแขน
“ตื่น ตื่นได้แล้ว” บีน้อย
“อ้าวบีน้อยหรอเช้าแล้วหรอเนี่ย คุณแม่ไปไหนหละ”
“ตื่น ตื่นได้แล้ว” บีน้อย
“คุณพ่อก็ลืมตาแล้วไงครับ”
ผมอุ้มบีน้อยมานอนบนหน้าอก แต่ทำไมตัวบีน้อยหนักจังนะ ผมเอามือลูบหัวบีน้อย
“เอ้าๆ พ่อตื่นแล้วครับไม่ต้องเขย่าแล้ว”
บีน้อยตีแขนผมดังผัวะ ผมสะดุงลืมตาขึ้น แนนอยู่บนตัวผม
“อ้าวบีน้อยไปไหนแล้วหละ”
“บีน้อยไหนหละ อุสาห์มาปลุกมาจับหัวเค้าอีกไปดีกว่า” แนน
“แล้วบีน้อยหละ ไม่อยู่หรอ”
“บีน้อยไหนหละพี่บี” แนน
งั้นตกลงนี่ผมฝันไปหรอ หรือนี่เป็นความฝันอีก
“นี่พี่กำลังฝันใช่ไหม”
แนนตีแขนผมอีกครั้งดังผัวะ
“เจ็บไหม ถ้าเจ็บก็ไม่ใช่ฝัน” แนน
“หรอ อืมแนน”
“มีอะไร”
“มาทำบีน้อยกันเถอะพี่อยากมีลูก”
ผมปล้ำแนน แต่แนนก็ไม่ยอมแล้ววิ่งหนีออกจากห้องผมก็วิ่งตามเธอไป
จบ บริบูรณ์… ซะเมื่อไหร่หละครับ อิอิ
