แฝดอันตราย ตอนที่25
ที่โรงพยาบาล หมอเดินออกมาจากห้องไอซียู เพื่อมาแจ้งข่าวเรื่องคุณนายแจ่มจรัสให้กับคุณหมิวและพ่อแม่ทราบ
“ขอโทษครับ ใครเป็นญาติของผู้ป่วยครับ…” นายแพทย์วัยกลางคนเดินออกมาสอบถาม พอคุณะของคุณหมิวแจ้งว่า
พวกตนเป็นญาติของผู้ป่วย
“เอ่อ…คุณแจ่มจรัสมีเลือดคั่งในสมองนะครับ ขณะนี้ทางแพทย์จำต้องผ่าตัดอยากทราบว่าใครพอจะเซ็นต์อนุญาติ
ได้ครับ….”
คุณหมิวและพ่อแม่ต่างพากันอึ้ง เพราะเท่าที่ทราบนอกจากบุตรชายคือฉัตรชัยแล้ว คุณนายแจ่มจรัสไม่มีญาติสนิท
ชิดเชื้อที่ไหนอีกเลย คุณหมิวจึงรีบติดต่อหาคุ่หมั้น แม้จะโทรศัพท์ติด แต่เขากลับไม่ยอมรับสาย จึงส่งข้อความ
ผ่าน
ระบบไปบอกให้คุ่หมั้นทราบว่าให้รีบมาพบที่โรงพยาบาล แล้วต่างก็นั่งมองหน้ากัน พร้อมกับแจ้งให้คุณหมอรับทราบ
“ผมเกรงว่าถ้ายิ่งชักช้า มันจะยิ่งเป็นอันตรายกับผู้ป่วยนะครับ….”
“เอ่อคุณหมอคะ…ให้หมิวเซ็นตืได้มั๊ยคะ…” คุณหมิวลองเสนอตัว แต่พอคุณหมอรับทราบฐานะของเธอ คุณหมอกลับ
ส่ายหัวปฏิเสธ
“ถ้าเช่นนั้นเราคงต้องรอบุตรชายของผู้ป่วยคนเดียวเท่านั้นแหละครับ…” จากนั้นคุณหมอก็เดินกลับไปเข้าในห้อง
ไอซียูอีกครั้ง
ทางด้านชัดชายได้เลือกสาวหมอนวดระดับเบอร์ตองขึ้นห้องไป แต่หลังจากเข้าไปในห้องแล้วความรู้สึกหืนหายกลับหาย
ไปเสียดื้อๆ มีความรุ้สึกไม่ต้องการมีเซ็กส์กับสาวบริการที่ตนเองเลือกขึ้นมา อาจเป็นเพราะมันง่ายไปไม่ได้ลุ้น ไม่ได้
หลอกล่อ ซึ่งชัดชายรู้สึกไม่สนุก ไม่สะใจ เหมือนตอนที่ตนได้หลอกล่อคู่หมั้นของพี่ชาย จึงเข้าไปเพียงอาบน้ำ แม้สาว
บริการจะทำการปลุกเร้าอารมณ์อย่างไรชัดชายกลับรู้สึกเฉื่อยชา จนกระทั่งหมดเวลา ก็กลับลงมาเพื่อตระเวณหาที่เที่ยว
ต่อ ในสมองไม่เคยคิดห่วงหาผู้เป็นมารดาแม่แต่น้อยว่ากำลังเป็นอะไร
ขณะที่ชัดชายเดินออกมาจากสถานบริการเพื่อรอเรียกรถรับจ้างอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ดังตื๊ดๆๆ สั้นๆเป็นสัญญาณบอกว่ามี
ข้อความส่งเข้ามา ชัดชายหยิบข้อมากดอ่านข้อความที่ส่งมาจากคุณหมิว บอกให้ไปหาที่โรงพยาบาลด่วน พออ่านจบก็
กดลบข้อความทิ้ง ยืนลังเลตัดสินใจว่าควรจะทำอย่างไรดี แล้วก็เลือกไปหาคุณหมิวที่โรงพยบาล ซึ่งชัดชายคิดเพียง
แค่ว่า ตนเองอาจจะมีโอกาศอยู่กันสองต่อสองกับคุณหมิวอีกครั้ง
……………………………………….
“วะ…หวานหยุดเถอะ..พี่ว่าทำแบบนี้..มะ..มันไม่ถูกนะจ๊ะ…อูววว..อ่าส์สืส์..หยุดก่อน..เชื่อพี่นะ..ก่อนที่ทุกอย่างจะ..สะ..
สายไป…..”
ฉัตรชายยืนพิงโอ่งใบใหญ่ร่างกายเปลือยเปล่า ส่งเสียงกระท่อนกระแท่นร้องปรามน้องสะใภ้ ในขณะที่ท่อนลำยาวแข็ง
แกร่งอยู่ในช่องปากของหวานเกือบหมดทั้งดุ้น สองมือของเขาพยายามจับยึดหัวของหวานที่ผงกหงึกๆเข้าๆออก ๆ จน
ลำยาวของเขาเปียกชุ่มโชกเต็มไปด้วยน้ำลายของเธอผสมกับน้ำหล่อลื่นจากควยของเขา จนบางส่วนไหลย้อยลงมา
ตามมุมปากบางสวยของน้องสะใภ้
“ไม่ถูกยังไงจ๊ะพี่…หวานก็ทำให้พี่แบบนี้ประจำนี่จ๊ะ…” หวานคายปากออกมาจากท่อนลำยาวของสามีกำมะลอแล้วเงยหน้า
ช้อนตาสวยหวานเชื่อมถามเขา
“นั่นแหละ..มันไม่ถูก…เพราะพี่ไม่ใช่สามีของหวาน….”
ในที่สุดฉัตรชัยก็จำเป็นต้องสารภาพความจริงออกมา ด้วยจิตสำนึกบอกกับตัวเขาว่าการกระทำแบบนี้กับเมียของน้อง มัน
ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง โดยเฉพาะหวานน้องสะใภ้นั้น เข้าใจผิดคิดว่าเขาคือสามีของเธอ แต่คำตอบของหวานกลับทำให้
ฉัตรชัยแทบไม่เชื่อหูของตนเอง
“จ๊ะ….หวานรู้ว่าพี่ไม่ใช่พี่ชัดสามีของหวาน…”
หวานพูดจบก็ก้มหน้าเข้าหาลำยาวของฉัตรชัยอีกครั้ง แลบลิ้นเรียวแหลมออกมาเลียไล้รอบๆเงี่ยงบานสีแดงกล่ำของเขา
ก่อนจะอ้าปากจุ๊บเบาๆตรงปลายหัว จนฉัตรชั่ยเสียวสยิววูบ ผวากระเด้งแอ่นควยใส่ปากหวานยึกๆด้วยความเสียวซ่าน
“อ่ะ…หวานรู้แล้ว..ตั้งแต่เมื่อไหร่….แล้วทำแบบนี้ทำไมจ๊ะ……มะ..มันไม่ถูกนะจ๊ะ…ซี๊ดดด..หวาน..หยุดก่อนได้มั๊ยจ๊ะ…พะ..
พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะ….”
ฉัตรชัยหาใช่พระอิฐพระปูน ยังมีกิเลสตัณหาความอยากความใคร่ แม้จะถูกครอบเก็บไว้ด้วยความรุ้สึกผิดถูกชั่วดี แต่การ
ที่โดนน้องสะใภ้ปลุกเร้าจนอารมณ์กระเจิงไปแบบนี้ ก็แทบจะทนต่อไปไม่ไหว โดยเฉพาะเธอกลับบอกว่ารู้มาแล้วว่าเขา
ไม่ใช่สามี รู้แล้วทำแบบนี้เพราะอะไร…เป็นคำถามที่ฉัตรชัยอยากรู้คำตอบก่อนที่จะปล่อยกายปล่อยใจไปตามอารมณ์ใคร่
อารมณ์อยากตามวิถีปุถุชน
“ถ้าพี่ทนไม่ไหว พี่จะทำอะไรหวานจ๊ะ….”
แทนที่หวานจะหยุดการกระทำ แทนที่จะตอบคำถามของฉัตรชัยว่ารู้ว่าเขาปลอมตัวมาตั้งแต่เมื่อไหร่ หวานกลับเงยหน้า
ขึ้นมาถามด้วยเสียงกระเส่าวาบหวามว่าถ้าทนไม่ไหวเขาจะทำอะไรเธอ
คำพูดที่ดุใสซื่อของหวานถามออกมา กลับมีความหมายที่ท้าทายปรามาทความเป็นชายของฉัตรชัยอย่างแรงกล้า ใช่สิ
ถ้าเขาทนไม่ไหว เขาจะทำอย่างไร จะเย็ดหวานรึ เขาจะทำได้รึ ในเมื่อจิตสำนึกเตือนตัวเขาอยู่ตลอดเวลาว่ามันเป็นสิ่ง
ไม่ถูกต้อง แต่อารมณ์ที่กระเจิดกระเจิงเต็มไปด้วยแรงตัณหาราคะ เขาควรจะปล่อยให้ดำเนินต่อไปหรือหยุดเอาไว้แค่นี้
“ไม่จ๊ะ…พี่ก็ไม่ทำอะไร พี่จะต้องหยุดการกระทำของหวาน…”
ฉัตรชัยกลับเลือกที่จะพูดแบบนี้ออกไป หวานได้ยินเธอก็ยิ้ม รอยยิ้มของหวานบ่งบอกถึงความดีใจ ปลื้มใจในคำตอบของ
ฉัตรชัย จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนตรงเข้ามากอดรัดเขาแน่น ยื่นปากมาจู๊บแก้มเขาเบาๆพร้อมพูดว่า
“หวานขอโทษนะจ๊ะ….ที่ทำแบบนี้ หวานไม่ได้ตั้งใจแกล้งพี่เลย…แต่หวานเรียนมาน้อย หาวิธีที่จะทำให้พี่สารภาพออกมา
ว่าพี่เป็นใคร และมาสลับตัวกับผัวหวานทำไม ได้เพียงวิธีนี้เท่านั้น หวานรู้ว่าพี่เป็นคนดี มีทางเดียวคือเอาความดีของตัว
พี่มาเอาชนะอารมณ์กิเลสตัณหา แล้วความดีของพี่ก็ชนะ…หวานดีใจที่สุดเลยจ๊ะ…” คำพูดซื่อๆใสๆ ของน้องสะใภ้ทำให้
ฉัตรชัยตื้นตันใจ โอบกอดตัวเธอเข้ามารัดแน่นขึ้นด้วยความรู้สึกที่ดีๆ
จากนั้นก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้หวานรับฟังตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงวันที่มีการสลับตัวกัน หวานนั่งฟังจ้องตาแป๋ว เสื้อผ้าของทั้ง
สองคนก้ยังไม่สวมใส่ให้เรียบร้อย แต่อารมณ์ตัณหานั้นกลับไม่มีหลงเหลืออยู่ในกายในใจของทั้งสองคนเลย ร่างกายส่วน
ต่างๆจึงสงบราบเรียบเหมือนปรกติ จนฉัตรชัยเล่าจบ
“หวานรุ้ว่าพี่ไม่ใช่พี่ชัดตั้งแต่คืนแรกแล้วละจ๊ะ…” หวานสารภาพออกมาบ้าง
“รู้ได้อย่างไรครับ….” คราวนี้ฉัตรชัยพูดออกมาตามปรกติของตนเอง ไม่ต้องจ๊ะๆจ๋าๆ เลียนแบบน้องชายอีกต่อไป
“ช่วงที่พี่มาถึง..พี่ก็ทำอะไรต่างจากพี่ชัดตั้งหลายอย่าง..ไม่สุบบุหรี่งี้…แล้วที่หวานมั่นใจก็ตรงนี้… ” หวานพูดจบก็ชี้มือ
มาท่อนลำยาวของฉัตรชัยที่นอนสงบนิ่ง แล้วหัวเราะคิกๆ เสียงสดใสน่ารัก
“มันต่างกับของพี่ชัดมากเลย อิอิ” ฉัตรชัยได้ยินคำตอบถึงกับอายหน้าแดง อยากรู้ว่ามันต่างกับชัดชายผู้น้องอย่างไรแต่
ก็ไม่กล้าสอบถาม
“เอ่อ..แล้วที่หวานตั้งใจยั่วพี่นี้ก้เพื่อให้พี่ทนไม่ไหว สารภาพออกมางั้นรึครับ…”ฉัตรชัยลองสอบถามเพราะความอยากรู้
“ใช่ค่ะ…”
“แล้วถ้าพี่ไม่พูดไม่สารภาพล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น….”
“หวานก็….ก็…ทำกับพี่แบบผัวเมียไงคะ….” หวานพูดอุ๊บอิ๊บ อายจนหน้าแดง แต่ฉัตรชัยพอได้ยินกลับรู้สึกสยิวๆ
“เอ้า….หวานก้รุ้ว่าพี่ไม่ใช่สามี แล้วจะทำกับพี่แบบนั้นทำไมครับ….” ฉัตรชัยถามไปแล้ว แต่พอได้คำตอบกลับมา ถ้าเขา
ย้อนเวลาได้ คงไม่กล้าถามคำนี้ออกมาจนตอนนี้เขากำลังรุ้สึกกระอักกระอ่วนใจ
“ก็…ก็….หวานชอบพี่จ๊ะ…”
“อ่ะ…หวานว่าไงนะ” ฉัตรชัยไม่อยากเชื่อหูตนเอง
“พี่ได้ยินไม่ผิดหรอกจ๊ะ…หวานชอบพี่…แม้เพียงรู้จักพี่แค่สองวัน…หวานก้รู้สึกชอบพี่จริงๆจ๊ะ…พี่คงรู้เรื่องของหวานกับ
พี่ชัดเขาแล้วใช่มั๊ยคะ…ว่าหวานมาเป็นเมียพี่เขาได้อย่างไร…” หวานหยุดเล่ารอจนฉัตรชัยผงกหัวตอบรับ
[post]”หวานไม่เคยรักพี่เขามาก่อน แม้จนบัดนี้หวานก็ไม่เคยรักเขา หลายอย่างมันไปกันไม่ได้ แต่ที่หวานทนอยู่กันจนมีลูก
เต้า ก็เพราะเหมือนตกกระไดพลอยโจน หวานเสียตัวให้พี่เค้าเป็นคนแรก แม้ไม่รัก ก็จำต้องอยุ่กับพี่เค้าไปจวบจนวัน
ตาย…หวานไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนใดมาก่อน จนกระทั่งมีพี่มาชิดใกล้ แม้หน้าตาพี่จเหมือนกับพี่ชัด แต่จิตใจพี่น่า
รักกว่า หวานอบอุ่นเป้นสุขกว่าตอนที่อยู่กับพี่ชัด… พี่จะว่าหวานเลวก็ได้นะจ๊ะ…แต่หวานพูดออกมาจากใจจริงๆ ..”
หวานพูดมาจนตอนท้ายใกล้จบ เสียงเธอก็สั่นเครือ มีหยาดน้ำตาเต็มสองเบ้าตาคู่สวย จนฉัตรชัยต้องเอื้อมมือดึงร่าง
บอบบางเต็มไปด้วยสัดส่วนอวบนูนโค้งเว้าของสตรีเพศที่เย้ายวนตา เข้ามากอดปลอบ พร้อมก้มหน้าสจูบเรือนผมดำ
ขลับยาวสลวยของหวานเบาๆ…..
