แฝดอันตราย ตอนที่12
หลังจากคู่แฝดมั่นใจว่าการสลับตัวในครั้งนี้ น่าจะไม่มีใครจับได้ เพราะแม้แต่มารดาของทั้งสองยังจำไม่ได้ ชัดชายแฝดผู้น้อง
ก็ขอตัวไปพักผ่อนที่ห้องของแฝดผู้พี่ ทันที่ที่เท้าเหยียบย่างเข้าไปในห้องนอนแสนสวย รอยยิ้มอย่างสะใจก็ผุดขึ้นที่ริมฝีปาก
และใบหน้าของเขา จากนั้นก็เดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนหนานุ่มของพี่ชาย หลับตาครุ่นคิดเรื่องอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครทราบ
นอกจากตัวของเขาเอง จากนั้นก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะไม่ได้บ่งบอกเลยว่าผู้นั้นกำลังมีความสุข แต่มันกลับเต็มไปด้วย
ความสะใจเสียมากกว่า
ย้อนกลับมาที่ห้องรับแขกคุณนายแจ่มจรัสนั่งอยู่กับฉัตรชัยลูกชายคนโต ใบหน้าของนาง
แม้จะมีความสุขที่ได้ตัวลูกชายคน
เล็กกลับมาอยู่ด้วย แต่ในดวงตาคู่นั้นของหญิงชรากลับฉายแววของความหนักใจ ความกังวล และความสงสารสู่บุตรชายอีก
คน ที่ต้องไปลำบากยากแค้นในชนบท ทั้งๆที่เขาหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องแต่อย่างใด
“ฉัตร…แม่ขอบใจลูกมากนะที่ยอมทำเพื่อแม่….” มารดาลูบหัวบุตรชายคนโตช้าๆ ความรักแผ่นซ่านออกจากฝ่ามือที่ลูบผม
บุตรชายอย่างถนุถนอม
“ไม่เป็นหรอกครับแม่….แค่30วันเอง …เอ่อแม่ครับ…ถ้ามีเหตุอะไรผิดพลาด…แม่เลื่อนงานแต่งของผมกับคุณหมิว ออกให้
ผมด้วยนะครับ….” ฉัตรชัยพูดออกมาเหมือนกับมีลางสังหรณ์
“จ๊ะ…แม่จะคอยดูแลหนู๋หมิวเอง ลูกไม่ต้องเป็นห่วง…แล้วลูกไปอยู่กับเมียของน้อง ลูกต้องพยายามขีดเส้นตัวเองให้ดีๆนะ
ลูก…คงลำบากใจพอดูแหละที่ต้องนอนอยู่ด้วยกัน ลูกต้องนึกไว้ในใจตลอดนะจ๊ะ..ว่านั่นคือเมียของน้อง…”
“ครับแม่….” ฉัตรชัยรับปากรับคำ แต่ยังหนักใจอยู่ว่าตนเองจะหาทางเลี่ยงแบบใดดี
“จ๊ะ…ดีแล้ว..แม่รู้ว่าลูกของแม่เป็นคนดี…ขอคุณพระคุ้มครองลูกนะ…ถ้าขาดเหลืออย่างไรโทรมาบอกแม่นะ…แม่จะเก็บ
บัตรเครดิตของลูกไว้อย่างดีไม่ต้องห่วง…แล้วลูกอยากได้อะไรอีกมั๊ยจ๊ะ…แม่จะไปเอามาให้…”
“ผมขอกระเป๋าหนีบที่ผมใช้ประจำอีกใบเดียวก็พอครับ อยู่ในตู้เสื้อผ้าน่ะครับแม่…เอ่อ…แล้วบอกนายชัดเค้าว่าผมพร้อมจะ
ไปแล้วด้วยนะครับ….”
สักครู่มารดาของฉัตรชัยก็เดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกระเป๋าหนีบที่ฉัตรชัยถือติดมืออยุ่เป็นประจำ ฉัตรชัยเปิดกระเป๋าออกมา
ข้างในมีสมุดธนาคารอยู่สามเล่มของแบ็งค์ต่างๆกัน กับล็อตตอรี่ปึกใหญ่ที่ซื้อมาจากป้าสมเมื่อหลายวันก่อน กับเงินสดอีก
จำนวนไม่มากนัก รวมกับที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์น่าจะไม่เกินสามหมื่นบาทกับชีวิตสามสิบวันในชนบท ฉัตรชัยหยิบสมุด
ธนาคารส่งให้มารดาเก็บรักษาไว้ จากนั้นก็นั่งรอชัดชายจนเผลอตัวงีบหลับไปบนโซฟา
“ตื่นได้แล้วนายชัด..”
ฉัตรชัยได้ยินเสียงเรียกพร้อมกับมีมือมาเขย่าปลุกที่ลำตัว พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นน้องชายแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของตนเอง ฉีด
โคโลจญ์เสียหอมฟุ้ง หวีผมเรียบตามแบบที่ตนเองหวีแบบนี้ประจำ ในมือของชัดชายมีเสื้อผ้าเก่าๆเป็นกางเกงยีนส์กับเสื้อ
เชิร์ตแขนยาวลายสก็อตสีน้ำเงิน ตัวที่ชัดชายใส่ออกมาจากบ้าน ยื่นส่งมาตรงหน้า
“เอ้า…นายชัดเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย…”
ฉัตรชัยยื่นมือรับเสื้อผ้าจากมือน้องชายมาแล้วขยับลุกขึ้นก้าวเดินจะไปที่ห้องนอนของตนเอง แต่พอเท้าก้าวไปเหยียบบรรได
คั่นแรก เสียงของน้องชายก็ขัดขึ้นก่อนว่า
“นายชัด นั่นห้องพี่ นายใช้ห้องน้ำที่ห้องรับแขกเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ได้…”
ฉัตรชัยได้ยินเสียงน้องบอกแบบนั้นถึงกับสะอึก แต่ยังคงนิ่งเงียบเดินตรงไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ สักครุ่ก็ออกมา เห้นน้องชาย
ยืนรออยู่หน้าบ้านแล้ว ในมือถือพวงกุญแจรถเบ็นซ์ของตนเองกระเดาะโยนเล่นไปมา
“เราต้องทำให้ชินน่ะ ที่เรียกนายว่านายชัด ไม่งั้นจะเผลอตัวฮาๆๆๆๆๆๆ”
น้องชายฉัตรชัยพูดยิ้มๆ แล้วเดินนำออกไปที่รถคันหรู เปิดประตุเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ แม้ในชีวิตจะไม่เคยได้ขับรถยี่ห้อนี้
มาก่อน แต่ก็หาใช่เรื่องลำบาก เพียงสอบถามแฝดผู้พี่นิดๆหน่อย ชัดชายก็เคลื่อนรถออกมาจากบ้าน โดยมีสายตาของมารดา
มองตามหลังด้วยความเป็นห่วง
ชัดชายขับรถพาพี่ชายไปตามเส้นทางกลับบ้าน สองฝาแฝดต่างนั่งนิ่งเงียบ เหมือนกำลังใช้ความคิดกันอยุ่ทั้งคู่ ไม่มีใครล่วง
รู้ว่าทั้งสองคนคิดเรื่องเดียวกัน หรือเรื่องต่างกัน จนกระทั่งรถคันหรูขับมาถึงปั้มน้ำมัน โดยที่ชัดชายไม่ได้ลงมาจากรถ ส่ง
พี่ชายตนเองลงที่ข้างรถกระบะคันเก่าๆ ซึ่งตอนนี้ล้อรถถูกเจ้าของปั้มใส่กุญแจล็อคไว้เรียบร้อยแล้ว ฉัตรชัยในคราบของน้อง
ชายต้องไปติดต่อกับเจ้าของปั้ม ยอมเสียเงินค่าปรับเล็กน้อยที่เอารถมาจอดค้างไว้เสียหลายวัน จากนั้นก็ขับรถออกมาตาม
หลังรถเบ็นซ์คันหรูของตนเองไปจนกระทั่งถึงทางแยกเข้าตัวหมู่บ้านซึ่งชัดชายจอดรถรออยู่ ฉัตรชับจึงจอดรถแล้วเดินลงมา
ชะโงกหน้าผ่านกระจกด้านคนขับ
“จำได้ใช่มั๊ยที่เราเคยบอกว่า บ้านเราอยู่หลังไหน…สังเกตุที่ต้นเฟื่องฟ้าสีแดงหน้าบ้านก็จะรุ้ เพราะแถวนั้นไม่มีบ้านไหนปลูก…
โชคดีนะ…บาย…”
ชัดชายพูดจบก็ขับรถออกไปทิ้งให้พี่ชายเดินกลับไปขับรถเข้าไปตามทางราดยางเส้นเล็กๆ ร่วม2กิโล จึงเห็นบ้านทรงไทย
ใต้ถุนสูงหลังเล็กๆ หน้าบ้านปลูกต้นเฟื่องฟ้ากำลังออกดอกสีแดงเต็มต้น จึงค่อยๆขับรถเข้าไปช้าๆ มองผ่านกระจกหน้ารถ
เข้าไปในบ้านเห็นผุ้หญิงวันสามสิบต้นๆ ยืนชะเง้อมองมาทางตน จากนั้นก็รีบลงจากเรือนตรงเข้ามากอดแขนฉัตรชัยแน่น
เมื่อเขาลงมาจากรถ
“พี่….ไปเสียตั้งหลายวัน คิดถึงพี่จัง….”
เสียงหวานๆไพเราะของหวานภรรยาของนายชัดชาย บวกกับสีหน้าที่แสดงความดีใจออกมา รวมทั้งรอยยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์
ทำให้ฉัตรชัยจำต้องยิ้มตอบ แต่ก็รุ้สึกอึดอัดใจอย่างไรชอบกลที่ต้นแขนของตนนั้นยังคงเบียดเสียดกับอกอูมอวบใหญ่ของ
น้องสะใภ้คนสวยอยุ่อย่างนั้น
“ชั้นก็คิดถึงแก….ปล่อยก่อนมาร้อนๆเหนื่อยๆ…”
ฉัตรชัยตอบไปให้เหมือนกับที่น้องชายชอบใช้ถ้อยคำเหล่านี้ในการสนทนากับเมีย จากนั้นก็เบี่ยงตัวออกจากการโดนหวาน
กอดรัดแขน อย่างสุภาพไม่ให้เธอรู้สึกถึงความผิดปรกติ
[post]อีกด้านหนึ่งหลังจากที่ชัดชายขับรถนำทางไปส่งพี่ชายที่ปากทางเข้าหมู่บ้านเสร็จแล้วก็ตีรถกลับกรุงเทพ ใบหน้าเต็มไปด้วย
ความสุข เปิดวิทยุฮัมเพลงเสียงดัมาตลอดทางจนถึงอยุธยาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์เรียกเข้า แต่ไม่ใช่ดังมาจากโทรศัพท์ของ
ตนเอง จึงจอดรถข้างไหล่ทาง พยายามฟังที่มาของเสียงโทรศัพท์ จนพบว่าโทรศัพท์ของพี่ชายตนเองหลุ่นซุกอยู่ข้างๆ
เบาะที่นั่ง รียยกขึ้นดูหน้าจอ เห็นรูปของมล.ลาวัลย์ คุ่หมั้นของพี่ชายตนเองกำลังโทรเข้ามาหา
