แฝดอันตราย ตอนที่14
“เห้ย!…”
ฉัตรชัยผงะหงายหลังอย่างเสียหลักโดยมีร่างบอบบางแต่เนื้อเนียนแน่นเต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งนูนของหวานโถมทับ
ทาบ จึงพยายามเบี่ยงตัวออก แต่ดูเหมือนว่าหวานน้องสะใภ้จะไม่ยอมง่ายๆ เธอยิ่งกอดรัดร่างสามีกำมะลอของเธอแนบ
แน่น เพราะความดีใจ ความรัก หน้าซุกอยู่ตรงแผงอกกว้าง เธอสูดดมกลิ่นกายของสามีเธอ แม้จะประหลาดใจว่ากลิ่นกาย
มันไม่เหมือนเดิม มันหอมกรุ่นอย่างประหลาด หาใช่กลิ่นยาสูบที่สามีเคยสูบมาหลายสิบปี จนกลิ่นมันฝังเข้าเนื้อ เข้าเสื้อ
ผ้า จนปะปนออก
มาตามเหงื่อไคลที่ไหลออกมา
“หวานอย่า…ปล่อยพี่ก่อน…”
แม้ฉัตรชัยจะพยายามผลักร่างของหวานออก พร้อมเบี่ยงกายหนีด้วยรู้สึกถึงแรงกดตรงหว่างขาตนเองที่แนบประกบประทะ
กับโหนกเนินอัดแน่นของน้องสะใภ้ แต่พอดิ้นหนีไม่รอดจำต้องร้องบอกด้วยเสียงเข้ม หวังให้เธอหยุด หวานถึงกับชะงักเมื่อ
ได้ยินเสียงเข้มของสามีห้ามเช่นนี้ น้ำตาที่เพิ่งดีใจตื้นตันใจอยู่เมื่อครู่ กลายเป็นน้ำตาที่คลอออกมาด้วยความน้อยใจเสียแทน
“พี่…ไม่รักหวานแล้วหรอจ๊ะ..” หวานพูดเสียงแผ่วเบาปนเสียงสะอื้น ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ปล่อยให้ฉัตรชัยรีบขยับลุกตาม
“ไม่ใช่อย่างนั้น….พี่ยังรักหวานอยุ่…เอ่อ..จ๊ะ…”
ฉัตรชัยก้มหน้าตอบอุ๊บอิ๊บ แล้วลุกขึ้นยืนหมายใจจะเดินเลี่ยงออกไปจากสถานการณ์ที่ช่างหวาดเสียว แต่หวานกลับถลา
มากอดแผ่นหลังสามีตนเองแน่น ลางสังหรณ์ของผู้หญิงบอกกับเธอว่า สามีเธอเปลี่ยนไป แต่เธอกลับคิดว่าที่เขาเปลี่ยน
ไปแบบนี้ คงแอบมีผู้หญิงคนใหม่ตอนที่ไปทำงานอย่างแน่นอน ผุ้หญิงคนนั้นอาจจะสวย อาจจะสาวสด จนสามารถมัดใจ
มัดกายของสามีเธอให้ปฎิเสธความรักที่เธอนำเสนอขึ้นมาก่อน นึกไปนึกมาน้ำตาก็ยิ่งไหล ตัดพ้อสามีกำมะลอเบาๆ
“หวานไม่เคยห้ามพี่สักครั้ง ถ้าพี่จะมีกิ๊ก แล้วคราวนี้ทำไมพี่ถึงทำกับหวานแบบนี้จ๊ะ…พี่ไม่รักหวานแล้วหรอจ๊ะ…ผุ้หญิงคน
ใหม่ของพี่ คงสาว คงสวยสดกว่าหวานใช่มั๊ย พี่ถึงทำท่าทางรังเกียจหวานขนาดนี้ ฮือๆๆๆๆๆๆ” หวานพูดด้วยความน้อยใจ
กับทีท่าที่เปลี่ยนไปของสามี เหมือนกับว่าขณะนี้เขาไม่ต้องการตัวเธอเสียแล้ว
ฉัตรชัยยืนนิ่งปล่อยให้หวานกอดด้านหลังไว้แน่น สมองหมุนติ้วพยายามคิดหาทางออก ไม่อยากให้น้องสะใภ้คิดเช่นนั้น
เพราะเกรงว่าจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่ พอถึงเวลาสลับตัวกับน้องชายตามเดิม แล้วจะมีผลกระทบกับครอบครัวของน้อง แต่
ครั้นจะยอมตามใจให้เธอกอดๆจูบๆ เขาก็เป็นผู้ชายมีเลือดมีเนื้อ หาใช่พระอิฐพระปูนแต่อย่างใด เกรงว่ามันจะเกิดเรื่อง
ไม่ดี ตามที่มารดาได้เคยเตือนเอาไว้ก่อนที่จะมาที่นี่
“หวานอย่าเข้าใจพี่ผิด….ใจเย็นๆ หยุดร้องไห้ซะคนดีของพี่…พี่รักหวานคนเดียว พี่มาเหนื่อยๆนะจ๊ะ ไม่มีผู้หญิงคนใหม่ที่
ไหนหรอก”
ฉัตรหันหันกลับมากอดร่างหวานเบาๆ เอามือลูบหัวอย่างปลอบประโลมอบอุ่นอ่อนหวาน จนหวานหยุดร้องไห้ แม้จะแปลก
ใจกับกิริยาที่แสบอบอุ่นของสามีก็ตาม เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับสามีก็แลเห็นว่าเขาพูดออกมาจากใจจริงๆ มิได้เสแสร้ง
หวานจึงยิ้มออกมาทั้งๆที่ดวงตาแสนสวยยังคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บแก้มสามีเบาๆ แล้วหน้าแดง
ด้วยความเขิลอาย เมือสบสายตาแสนอบอุ่นของเขา จากนั้นก็ชวนกันออกไปกู้ปลาที่เธอวางเบ็ดไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
หลังจากได้ปลาช่อนขนาดไม่ใหญ่นักมาสองตัว หวานก็บอกกับสามีว่าวันนี้จะแกงคั่วปลาช่อนใส่หัวปลีให้ทานตอนเย็น
พร้อมกับวานให้สามีไปหาเครื่องปรุง ส่วนนางจะขอดเกร็ดปลารอจากนั้นก็เดินแยกจากไปด้วยความสุข พอคล้อยหลัง
ฉัตรชัยถึงกับเกาหัวแกรกๆ ด้วยตนเองไม่รู้สักนิดว่าเครื่องปรุงของแกงคั่วปลาช่อนนั้นมันมีอะไรบ้าง พอนึกขึ้นได้ว่าคงต้อง
โทรไปถามมารดา จึงควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแต่หาไม่พบ คิดว่าอาจอยุ่ในกระเป๋าหนีบจึงเดินกลับมาที่
เรือนไทย แต่หาเท่าใดก็หาไม่เจอ จนหวานต้องถามว่าหาอะไรอยู่
“หาโทรศัพท์น่ะจ๊ะ…ไม่รุ้พี่ไปลืมไว้ตรงไหน…พี่ขอยืมของหวานใช้หน่อยสิจ๊ะ…”
คำพูดของสามีถึงกับทำให้หวานงุนงง ในชีวิตของเธอเคยมีโทรศัพท์มือถือใช้เสียเมื่อไหร่ ทำไมสามีเธอถึงมาถามเช่นนี้
หรือว่าเขาจะลืมไป หวานสังเกตุดูหลายครั้งแล้วว่าตั้งแต่สามีกลับมาเมื่อตอนเที่ยงๆบ่ายๆ ดูเหมือนเขาจะแปลกไปกว่า
สามีคนเดิมของเธอเหมือนดั่งเป็นคนละคน แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกในเมื่อร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่บนเรือนขณะนี้ หน้าตามัน
คือสามีของเธออย่างชัดเจน
“พี่…หวานเคยมีโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ…พี่นี่แปลกจัง…” ฉัตรชัยได้ยินหวานตอบมาเช่นนั้นก็อยากจะเขกกระโหลก
ตนเองแรงๆ ที่พลาดไปอีกครั้ง ดีแต่ว่าหวานไม่ได้ติดใจซักถาม
“เอ่อ…จริงสิ..พี่ก็ลืมไป…ไม่เป็นไรจ๊ะ…เอ่อ…ว่าแต่หวานน่ะจะให้พี่หาเครื่องปรุงแกง บอกพี่หน่อยสิจ๊ะว่าจะเอาอะไรบ้าง
พักนี้พี่เบลอๆเดี๋ยวหามาให้ไม่ครบ เมียคนสวยของพี่จะบ่นผัวอีกฮาๆๆๆๆๆๆ” ฉัตรชัยพูดจบก็ทำลูกอ้อนตรงเข้าไปกอด
เอวหวานด้านหลัง จุ๊บเบาๆที่เรือนผมดำขลับยาวเหยียดตรงไปจนถึงกลางหลังของเธอ
“ไม่เป็นไรจ๊ะ…พี่นั่งเฉยๆก็ได้ เดี๋ยวหวานลงไปหาที่สวนครัวหลังบ้านเอง…”
หวานพูดตอบยิ้มๆรู้สึกอิ่มเอมใจกับทีท่าออดอ้อนของสามี ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน แม้ขณะที่กำลังขุดข่าเธอก็อดคิดไม่ได้
ว่าผู้หญิงคนไหนก็ตามที่สามีเธอไปพบตอนที่ไปทำงานพิเศษ น่าจะมีส่วนทำให้สามีของเธอน่ารักกว่าแต่ก่อนมากมาย ถ้า
ได้รู้เธออยากจะขอบใจเธอคนนั้นจริงๆ ส่วนฉัตรชัยก็ดูเหมือนจะหายใจคล่องขึ้น แล้วรู้ว่าถ้าถึงสถานการณ์คับขัน เขา
เพียงออดอ้อนพูดเอาใจน้องสะใภ้คนนี้ เขาก็จะรอดมาได้ไม่โดนจับผิดแน่นอน
…………………………………………………………………
[post]ย้อนกลับไปที่กรุงเทพ หลังจากชัดชายขับรถกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นมารดานั่งรออยู่ในห้องรับแขก เขาเพียงทักทายสองสาม
คำก็อตัวขึ้นไปพักผ่อน โดยอ้างว่าขับรถกลับมายังเพลียอยุ่ หาได้สนใจกับความรุ้สึกของมารดาที่นั่งรอเพื่อพูดคุย และใกล้
ชิดให้หายคิดถึงหลังจากที่จากกันไปกว่าสามสิบปี
หลังจากที่ชัดชายกลับเข้ามายังห้องนอนของฉัตรชับแฝดผู้พี่ ก้ตรงเข้ารื้อค้นลิ้นชัก เหมือนกำลังหาสิ่งใดบางอย่าง จน
กระทั่งพบกระดาษแผ่นหนึ่งขนาดเอสี่ มีข้อความเป็นตัวพิมพ์ดีดมากมายจบท้ายด้วยลายเซ็นต์ของฉัตรชัยผู้เป็นพี่ สิ่งที่
ชัดชายค้นหานั้นหาใช่กระดาษแผ่นนั้นแม้สักนิด สิ่งที่เขาต้องการนั่นคือลายเซ็นต์ของพี่ชายต่างหาก
หลังจากได้มาแล้ว ชัดชายก็ใช้เวลาหัดเซ็นต์เลียนแบบลายเซ็นต์ของฉัตรชัย ตั้งแต่บ่ายแก่จนพรบค่ำจึงสำเร็จ เขาเซ็นต์ชื่อ
ได้เหมือนลายเซ็นต์ของฉัตรชัยทุกประการ จากนั้นชัดชายก็หัวเราะลั่นห้องด้วยความดีใจ แต่ใบหน้าของเขานั้นกลับแฝงแวว
น่ากลัวมาก ถ้าบังเอิญมีใครมาพบเห็นเข้า
……………………………………………………………………..
ย้อนกลับมาที่บ้านในชนบทอีกครั้ง หลังจากสองผัวเมียกินอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อย ก้นั่งคุยกันตามประสาผัวเมียไปเรื่อย
เปื่อย ส่วนใหญ่หวานก็จะถามถึงงานที่เขาหลอกว่าไปทำมา ฉัตรชัยจึงจำเป็นต้องแต่งเรื่องบอกให้หวานรู้ แล้วสิ่งหนึ่งที่
ฉัตรชัยรู้ก็คือบ้านของน้องชายไม่มีทีวีดูแม้แต่เครื่องเล็กๆสักเครื่องเดียว ฉัตรชัยตั้งใจไว้ว่าพรุ่งนี้จะเข้าไปที่ตัวอำเภอเพื่อ
หาซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่เอาไว้ติดต่อกับมารดา แล้วอาจหาทีวีเครื่องเล็กๆเอามาให้หวานกับตนเองดูข่าวสารแก้เหงาสัก
เครื่อง แม้ว่าขณะนี้เงินสดของตนจะเหลือเพียงสองหมื่น เพราะให้หวานไปแล้วหนึ่งหมื่น แต่ฉัตรชัยก็ยังคงมีสร้อยทองที่
คล้องติดตัวประจำอยู่อีกห้าบาท เพิ่งจะถอดออกจากคอตอนที่มาถึงบ้านน้องชายเมื่อตอนเที่ยงนี้เอง
“พี่..ไปอาบน้ำกันเถอะ..จะได้เข้านอน…”
