มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป (ตอนที่ 10)
เรานอนกอดกันอีกหน่อย แล้วผมบอกกับเธอว่า
“สร้อย..มาๆ นายช่างใส่กางเกงให้ก็แล้วกัน…”
“สร้อยใส่เองก็ได้…นายช่าง”
“ไม่ได้..นายช่างเป็นถอด..ต้องให้นายช่างเป็นคนใส่…”
“เค้าถือเหรอ…”
“ตอนใส่ไม่ถือ..แต่อยากใส่ให้สร้อยเอง…”
สร้อยนอนมองผมหยิบเอากางเกงในของเธอมาใส่แล้วตามด้วยกางเกงขาสั้น
ผมรูดซิบติดตะขอกางเกงให้จนเรียบร้อย
จากนั้นผมก้มลงเปิดเสื้อเชิ๊ตที่ยังไม่ติดกระดุมของเธอออกจนเห็นเต้านมทั้งสองเต้า
แล้วก้มลงหอมเต้าอวบของเธอข้างละฟอดใหญ่
สร้อยดึงผมลงไปกอด
“นายช่างดีกับสร้อยจัง…” เสียงพูดเสียงแผ่ว
“ก็รักไง..อยากได้สร้อยมาเป็น มอ.เมีย..นะ…”
“….”
“สร้อยพูดกับแม่ดีๆนะ…แม่ตกลงเราจะไปหาฤกษ์แต่งงาน ดีป๋าว…”
“ไม่เร็วไปเหรอนายช่าง…”
“ไม่เร็วหรอก…รักจนอกนายช่างจะระเบิดอยู่แล้ว…”
“ทำไมเป็นงั้นละ…”
“เห็นนม เห็น หอ.หีสร้อยแล้ว…อกจะระเบิด…”
“ความผิดสร้อยเหรอ…”
ผมส่ายหน้า…
“ใจนายช่างต่างหาก”
“แสดงว่านายช่างอยากทำใช่
ไหมละ…”
ผมพยักหน้าในความเข้าใจของเธอ สร้อยจึงดึงผมลงไปหอมแก้วแล้วพูดว่า
“สร้อยเชื่อในตัวนายช่าง ฝากตัวกับใจสร้อยไว้ให้นายช่างดูแลด้วยนะ…”
ผมกอดเธอแน่น…แล้วผมรู้สึกเปียกๆที่แก้ม
“สร้อยร้องไห้เหรอ…”
ผมดันตัวขึ้นมองหน้าเธอที่แก้มทั้งสองอาบไปด้วยน้ำตา
“เสียใจเหรอ….”
“ไม่ใช่..สร้อยดีใจต่างหาก”
“ดีใจแล้วทำไมร้องไห้…”
“ก็แบบนี้แหละผู้หญิง..”
“นายช่างรักสร้อยให้มากๆนะ..”
ผมโผลงกอดเธอแน่นแล้วประกบปากจูบอย่างดูดดื่ม
สร้อยลุกขึ้นดูแลเสื้อผ้าจนเรียบร้อย หอมแก้มผมแล้วพูดว่า
“สร้อยไปก่อนนะ…นายช่าง…”
ผมพยักหน้า สร้อยเดินไปลงบันใด ไม่นานเสียงแมงกะไซด์ของเธอก็ดังขึ้น
ผมนอนคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาระหว่างผมกับสร้อย
ชีวิตคนเรามันก็แปลกๆแบบนี้นะ
เฮ่อ..แล้วผมก็ต้องนอนชักว่าวระบายอารมณ์คนเดียวอีกแล้ว
แม่สร้อยฟ้าลดาวัลย์ แม่เนื้อโหนกของนายช่าง
……….
รุ่งเช้าผมรีบตื่นแต่เช้า ความจริงไม่ใช่หรอก
ผมนอนหลับๆตื่นๆ เพราะมัวกังวลเรื่องแม่ของสร้อยนี่แหละ
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จสร้อยก็มาพอดี
“นายช่าง..วันนี้ข้าวต้มกุ้ง..”
“แม่ว่าไงมั๊ง….”
“แม่…แม่…”
ผมรีบเดินเข้าไปหาสร้อยจับแขนทั้งสองของเธอแน่น
“ว่าไงเล่า..บอกสิ…”
“แม่ก็..”
สร้อยตีสีหน้าเศร้า… ผมใจหายแว๊บ
“แม่ไม่ยอมเหรอ…”
“แม่บอกว่า…ไม่อยากเลี้ยงสร้อยแล้ว ยกให้นายช่างเอาไปเลี้ยงแทนแม่…”
ผมอึ้งไปนิด แล้วก็ร้องไชโยตอนท้าย
ผมดึงตัวเธอข้ามากอดซบหน้ากับแก้มเธอ
“สร้อย..ไม่น่าแกล้งนายช่างเลยนะ…อย่างนี้ต้องทำโทษ..ให้เข็ดหลาบ”
พูดจบผมจับหมับเข้าที่เนินเนื้ออูมของเธอ
สร้อยสะดุ้งโหยงร้อง
“โอ๊ยยย….”
สร้อยร้องลั่นจนผมตกใจ จะว่าผมจับของเธอรุนแรงไปก็ไม่ใช่
ผมจับมันเต็มมือมากกว่า หรือสร้อยเป็นอะไร
“สร้อย..สร้อย…”
ผมระล่ำระลักเรียกชื่อเธอ
“สร้อย…”
เธอยังนิ่ง ผมเลยดันตัวเธอออก สร้อยคออ่อนคอพับไปแล้ว
“สร้อย..เป็นอะไร…”
ผมรีบอุ้มเธอขึ้นเอาไปวางบนเตียง
ผมตบแก้มเธอเบา
“สร้อย…สร้อย…”
ใจนะหล่นไปอยู่ตาตุ่มแล้วตอนนั้น
สร้อยนอนนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่งโดยผมเองนะงงไปหมด ทำอะไรไม่ถูก
แล้วสร้อยก็ลืมตาแป๋วพร้อมกับหัวเราะลั่นบ้าน
“สร้อย..ทำเอานายช่างตกใจหมดเลย…นึกว่าจับนิดเดียวเป็นลมไปแล้ว…”
“สร้อยแกล้งนายช่าง..อยากรู้ว่านายช่างจะทำอะไร…”
“นายช่างจะตีให้นะซิ..ตกใจมากเลยรู้ปล่าว…”
“รักมากเลยหรือ…นังสร้อยคนนี้นะ…”
ผมพยักหน้าตาละห้อย
“อย่างทำแบบนี้อีกนะ…ใจไม่ดี…”
“แม่ยกให้นายช่างแล้วละ…ดูแลให้ดีๆนะ”
“นายช่าง..จะไม่ทำให้แม่เค้าผิดหวัง”
สร้อยดึงผมมากอดแน่นประกบปากจูบผมอย่างดูดดื่ม
……….
“สร้อยอย่างแกล้งแบบนี้อีกนะ…”
“รู้แล้ว..ไม่ทำอีก รู้แล้วว่านายช่างรักสร้อยมาก แค่นี้พอแล้วละ”
“แต่นายช่าง..ตะกี้ทำไรสร้อย…”
“ทำโทษ…”
“ทำไมไปทำโทษตรงนั้น…ตรงนั้นยังจับไม่ได้ ให้ดูได้อย่างเดียว”
“ก็สร้อยแกล้ง..หลอกให้นายช่างร้อนใจแทบแย่…”
“อึม..สร้อยก็ผิด…ถือว่าหายกันไปนะ..ทีหลังอย่างทำอีกนะ…”
“แหะ ๆ สร้อย…”
ผมทำตาเจ้าเล่ห์ใส่เธอ สร้อยมองผมอย่างละแวง
“แน๊ะๆ มีไร…นายช่าง…”
“ก็สามเวลาก่อนและหลังอาหารไง…จำได้ปะ”
“จะหอมนมเหรอ…”
ผมส่ายหน้า พร้อมกับยกมือโบกไปมา
“งั้น..อาราย..นายช่าง…”
“มาให้ดูเดี่ยวนี้…ทำโทษที่มาแกล้งนายช่าง…”
“นายช่าง..เอาไว้ดูตอนเมื้อค่ำๆ ไม่ได้เหรอ…นะนายช่างนะ…”
สร้อยยกมือไหว้ที่อกผม แต่ตาของเธอเจ้าเล่ห์อย่าบอกใคร
แล้วผมก็ชอบไอ้แววตาแบบนี้ของเธอเสียจริงๆ
เพราะมันสนุกเร้าใจเร้าอารมณ์
บอกว่าไงดี
มันทั้งอยากแกล้ง ทั้งอยากทนุถนอม อยากเอาอกเอาใจ
ที่สำคัญที่สุด คืออยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งชีวิต
“ไม่ได้..ตกลงกันแล้วว่าสามเวลาก่อนและหลังอาหาร…ห้ามขี้โกง…”
สร้อยเอามือปิดหน้า…
“ยังไม่แต่งงานเลย..ยังบังคับจิตใจแบบนี้ แต่งงานแล้วสร้อยตายแน่เลย…”
เธอหัวเราะกิ๊กๆ มือที่ปิดหน้ากางนิ้วออกมามองหน้าผม
“ทะเล้นดีนัก…มาๆนายช่างจะถอดออกให้…”
“วันหลังสร้อยนุ่งผ้าถุงมาเลยดีป๊ะ…”
“ดีไง…”
“นายช่างก็ไม่ต้องเสียเวลาถอดไง ถลกขึ้นก็เห็นแล้ว”
ผมผงกหัวรับแล้วตอบว่า
“ตอนเที่ยงสร้อยลองนุ่งผ้าถุงมาให้ดูนะ…”
“แนะๆ นายช่างจะเอาจริงด้วย…”
เธอมองค้อนผมด้วยแววตาเจ้าเล่ห์เช่นเดิม
ปัจจุบันเราไม่เห็นผู้หญิงเค้านุ่งผ้าถุงกันในกรุงเทพแล้ว
แม้แต่ต่างจังหวัดก็จะเห็นเฉพาะคนแก่ๆ
ส่วนสาวๆนิยมนุ่งกางเกงขาสั้น ขายาวกันหมดแล้ว
“นายช่าง…ชอบดูมันมากเหรอ…”
“ฮื้อ..ของสร้อยนี่ นายช่างอยากดูทั้งวันทั้งคืนเลยแหละ…”
“บ้า..เปล่า…”
พูดจบพร้อมหัวเราะจนตัวงอไปงอมา
“บ้า..ก็บ้ารักสร้อยนี่แหละ…”
“เหรอ..แสดงว่าเมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้…”
ผมพยักหน้า
“เออ..ยังสงสัยอย่าง นายช่างอาจจะถูกของสร้อยเข้าไปแล้ว…”
“อื้อ..ถูกเต็มๆเลยเมื่อกี้”
ดูลีลาของเธอซิ…เอาที่โดนจับโคกมาล้อเล่นก็ได้
“ล้นมือเลย…นุ่มมือด้วย…”
“นายช่างบ้า…ไม่พูดแล้ว…เขิน…”
“แน๊ะๆ เขินก็เป็นด้วย…”
“เป็นซิ..ก็ผู้หญิงนี่…”
——————————–
โดย : kankan
