ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 83

ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 83 “ศึกชิงตัวเจ้าบ่าว(พ่อ)!?

      …ชายผู้โง่เง่าที่สุด!!!”

“มาสถานที่แปลกๆอีกแล้วสินะเรา?”
…ผิดไปจากที่ผมเคยเห็นเมื่อคราวที่ได้พบหนูหยาดวารินทร์สองครั้งก่อนซึ่งที่นั่นมีต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่มลำธารใสสะอาดแต่ที่นี่ไม่มีอะไรเลยแม้กระทั่งก้องหินโดยที่ห่างออกไปสักสิบกว่าก้าวเดินจะมีเพียงเวิ้งน้ำขนาดใหญ่ราวกับเป็นทะเลสาบหรือบึงอะไรสักอย่างที่กว้างขวางมากๆแล้วพอมองขึ้นไปบนท้องฟ้า…
“โอ…โอ้โฮ!!!!…อย่าบอกว่านะนั่นคือพระอาทิตย์?…ทำไมถึงได้ใหญ่โตมโหฬารขนาดนั้น!?”
(แต่แปลกมากที่ไม่รู้สึกร้อนผิวเลย)
“ส่วนอีกด้านก็…พะ…พระจันทร์งั้นเรอะ?…ไหงถึงมาอยู่ตรงกันข้ามกันได้ล่ะเนี่ย?”
(แล้วดวงจันทร์ที่ใหญ่โตขนาดนี้เกิดมาก็เพิ่งจะเคยพบเคยเห็น!!!!)
“ริน!!!…ลูกอยู่ที่นี่หรือเปล่า?…ถ้าอยู่ก็ออกมาหาพ่อหน่อย~~”

“…………………………………………”
(ไม่มีเสียงตอบนอกจากเสียงก้องของเราเอง…หืม!?)
…ข้างหน้าผมปรากฏร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่และจากทางไหนเพราะอย่างที่บอก…ที่ๆผมยืนอยู่นี่ไม่มีแม้กระทั่งต้นไม้สักต้นหรือก้อนหินสักก้อนเลยฉะนั้นถ้าหนูน้อยเดินมาจากทิศทางไหนผมก็ต้องเห็นก่อนอย่างแน่นอน!?…
“………………………………………….”
“………………………………………….”
(ตัวโตพอๆกับหนูรินแต่ไม่ใช่…แม่หนูคนนี้ไว้ผมยาวและแต่งกายแปลกๆคือห่มผ้าคลุมสีขาวไว้รอบตัวเพียงผืนเดียวเท่านั้น)
“อ่า–…เป็นเพื่อนกับ…หนูรินหรือเปล่าจ๊ะ?”
“………………………………………….”
(ไม่พูดไม่จาเอาแต่เงียบ)
“หรือว่าจะไม่รู้จัก?…แล้วหนูเป็นใครมาทำอะไร?…ที่นี่ที่ไหนจ๊ะ?”
“………………………………………….”
(ก็ยังไม่ยอมพูดอีกแฮะ…อะ…อะไรนั่นน่ะ!?)
“ผะ…ผมของหนูมันเป็น…สีขาว!!…ขาวยังกับคนแก่เลยและดวงตาก็…อึ๋ย!!!”
…สีดำสนิทไปทั้งหมดจนไม่รู้ตรงไหนเป็นตาดำตาขาว!!!!…ผมเริ่มเกิดความกลัวขึ้นมาในจิตใจซะแล้วว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่และมีจุดประสงค์อะไรซ่อนอยู่?…ยมทูตรับดวงวิญญาณไปพิพากษาโทษในนรกหรือนางฟ้าตัวน้อยที่มารับไปเสวยสุขบนสวรรค์!?…
“คิก!”
(เมื่อกี้หนูน้อยหัวเราะงั้นเรอะ?…พอลองมองดูให้ดีๆเธอมีส่วนคล้ายกับพี่แคทตอนยังเด็ก!!!!…รึว่า?…เด็กผู้หญิงคนนี้จะเป็น…)
“ไม่…ไม่ใช่มั้ง?…แต่…หนูรินยังเป็นลูกของเรากับฝนได้นี่นาแล้วพี่แคทจะไม่…”
“………………………………………….”
“เอ่อหนูจ๋า!…พี่อยากจะถามอะไรสักนิด”
“………………………………………….”
“แล้วทำไมต้องถอยหลังด้วย?…พี่ไม่ทำอะไรหรอก”
(เราเดินหน้าสองก้าวเธอก็ถอยหลังสองก้าว…คงจะยังไม่ไว้ใจเรา…อื๋อ?…ความรู้สึกนี้มัน…ยังมีใครอยู่อีก!?)
“!!!!”
“………………………………………….”
…ข้างหลังผมก็ปรากฏเด็กผู้หญิงอีกคนที่มีผ้าคลุมนุ่งห่มร่างกายเช่นเดียวกันแต่ยังมีข้อแตกต่างจากคนแรกคือดวงตาของเธอนั้นมีสีขาวปลอดกับไว้ผมสั้นดำขลับรวมทั้งสีของผ้าคลุมก็ดำสนิทอีกด้วย!?…ผมมองไปมองมาอยู่หลายครั้งจนคอแทบเคล็ดก็แน่ใจว่าแม่หนูน้อยทั้งสองนั้นเป็นฝาแฝดกัน…
(แล้วที่แตกต่างกันอีกประการก็คือหนูน้อยผมขาวสีหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้ายส่วนหนูน้อยผมดำกลับยิ้มแย้มสดใสดูมีชีวิตชีวา)
“สงสัยจะไม่ใช่เพื่อนกัน…งั้นไปตามหาหนูรินดีกว่าเรา”
“………………………………………..”
“………………………………………..”
“!?”
(เฮ่ยๆๆ…เด็กผู้หญิงสองคนนี่จะเดินตามเราทำไมน่ะแล้วพอเราหยุดพวกเธอก็หยุดด้วยแต่ยังรักษาระยะห่าง!?)
“เทียบกันแล้วหนูรินกลายเป็นเด็กธรรมดาๆไปเลยแฮะ…พวกหนูชื่ออะไรกันจ๊ะ?”
“…ถามใคร?”
“ถามใครเรอะ?”
(อะฮ้า!!!!…ในที่สุดก็ยอมเปิดปากพูดแล้วยังพร้อมๆกันอีกต่างหาก)
“ที่นี่ไม่มีใครอื่น…ก็หนูสองคนนั่นแหละ”
“จะบอกหรือไม่?”
“บอกดีไหมนะ?”
(อืม–…เท่าที่ดูและสังเกตเห็น…หนูน้อยผมดำจะพูดตามหนูน้อยผมขาวด้วยถ้อยคำที่ใกล้เคียง…ไม่รู้ว่าจะมีความหมายซ่อนเร้นอยู่หรือเปล่า?)
“พี่ว่าชื่อของหนูๆต้องไพเราะมากแน่…บอกให้รู้หน่อยสิจ๊ะ”
“…คงจะไม่ไพเราะเสนาะหูเท่ากับสองพี่น้องนุจรินทร์หรอก”
“ไม่ไพเราะเสนาะหูเท่า”
(ใครกันสองพี่น้องนุจรินทร์?)
“แต่จะบอกก็ได้”
“บอกก็ได้”
(ฮือ~~…ฝาแฝดคู่นี้เอาแค่คำพูดอย่างเดียวก็ประหลาดเข้าขั้นทีเดียวเชียวแฮะ!!!)
“รัศมี”
“รัศมี”
“ห๊ะ!?…นี่…พวกหนูชื่อเหมือนกันเรอะ?…แล้วอย่างนี้จะแยกออกได้ยังไงว่าใครเป็นใคร?”
“…………………………………………..”
“…………………………………………..”
“ปกติฝาแฝดน่ะถึงหน้าตาจะเหมือนกันแต่เขาก็ไม่นิยมตั้งชื่อซ้ำกันหรอกนะจ๊ะ”
“…เขาที่ว่าเป็นใคร?”
“เขาเป็นใครเหรอ?”
“เอ่อ…”
(ถามมาแบบนี้ก็อึ้งไปไม่เป็นเลยสิเรา!!)
“อะ…เอาเป็นว่าเขาไม่นิยมตั้งชื่อเหมือนกันเพราะจะแยกออกยาก”
“แต่ก็แยกออกได้ไม่ใช่หรือ?”
“แยกออกได้แน่ๆ”
…เออนั่นสิ!!!…คนหนึ่งผมขาวตาสีดำสนิทส่วนอีกคนก็ผมดำตาสีขาวปลอดแบบนี้แยกออกไม่ยากเลยว่าใครเป็นใครแต่ดันใช้ชื่อ “รัศมี” ทั้งคู่แล้วจะให้เรียกยังไงดี?… “รัศมีขาว” กับ “รัศมีดำ” งั้นรึ?…
(ฟังแล้วมันทะแม่งๆชอบกลนา–)
“ส่วนท่านชื่อเอกคเชนทร์”
“ชื่อเอกคเชนทร์”
“หา!!!…ทะ…ทำไมพวกหนูรู้ชื่อของพี่ล่ะ?”
“ไม่ผิดตัวแน่”
“ไม่ผิดตัวจ้ะ”
(เอ๋ๆๆ…อะไร?…ทำไม?…ด้วยเหตุใด?)
“มาเล่นทายปัญหากัน”
“ทายปัญหากัน”
“หากตอบถูกหนูจะพูดในสิ่งที่ท่านต้องการรู้”
“พูดในสิ่งที่ท่านต้องการรู้”
“จะ…จะทายอะไรเหรอ?”
“ระหว่างพวกเราใครคือพี่แล้วใครคือน้อง?”
“ใครคือพี่แล้วใครคือน้อง?”
“หวา!!!…ยากนะเนี่ย?…ไหนๆๆ…ลองมายืนคู่กันหน่อยซิ”
“………………………………………..”
“………………………………………..”
(คล้ายจริงๆ…ยิ่งมองก็ยิ่งชวนให้นึกถึงพี่แคทในวัยเด็กเพราะไม่ว่าจะปาก,จมูก,เค้าใบหน้าหรือรูปร่างคือมองมุมไหนก็ใช่…อุ!!!…แต่ดวงตาน่ากลัวไม่ค่อยจะชวนมองสักเท่าไหร่นัก)
“อ่า–…พี่ขอทายว่า…หนูรัศมีผมดำเป็นพี่และหนูรัศมีผมขาวก็เป็นน้อง”
“มั่นใจนะ?”
“มั่นใจหรือเปล่า?”
“อื้ม!!…ลองดู”
“ฮิ…ฮิๆๆๆๆๆ”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ”
“!?”
“ผิดแล้ว”
“ผิดจ้ะ”
“หนูเป็นพี่ต่างหาก!!”
“หนูเป็นน้องต่างหาก!!”
…ดูท่าสองหนูน้อยจะมีความสุขที่เห็นผมทายผิดแต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกเพราะโอกาสถูกหรือผิดจะมีครึ่งหนึ่ง…เอ๋!?…สองฝาแฝดค่อยๆเดินแยกออกไปคนละทางโดยมีผมยืนตรงกลางเหมือนกับครั้งแรก…
“ทำ…ทำไมหรือ?”
“ในเมื่อตอบผิดก็ต้องโดนลงโทษ!!!”
“ต้องโดนลงโทษ!!!”
“ฮ้า!?…มะ…มีงี้ด้วย!!!…ไม่เห็นบอกกันก่อนเลยนี่นา?”
“งั้นก็ไม่สนุกสิ”
“ไม่สนุก”
“!!!!!!”
(เฮ้ย!?…เมื่อ…เมื่อกี้ไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย?…เราเห็นดวงตาสีดำมืดของหนูรัศมีผมขาวส่องประกายขึ้นแวบหนึ่งและพอมองไปอีกทาง…ดะ…ดวงตาสีขาวปลอดของหนูรัศมีผมดำก็สว่างวาบขึ้นครั้งหนึ่งเช่นเดียวกัน)
“เป็นบุคคลเช่นนี้เอง”
“เป็นบุคคลเช่นนี้”
“จะ…จะทำอะไรน่ะ?”
(เด็กหญิงทั้งสองค่อยๆย่างเท้าเข้ามาใกล้เราทีละก้าวอย่างเชื่องช้า…คนหนึ่งนิ่งเฉยคนหนึ่งฉีกยิ้ม…นี่เรากำลังเจอกับอะไรอยู่กันแน่?)
“อย่าเอาแต่นิ่งเฉย!!!!”
“หนีเร็วพ่อ!!!!”
“!!!!!!!!!!”
“!?”
“!?”
……………………………………………………………………………………………………………………………..

“ตาเฒ่า”
“งืมๆๆๆๆ”
“ตื่นเซ่!!”
“โอ้ย!!…อะไรวะเจ้าอ๋อม!?…คนกำลังหลับสบาย”
“แต่ฉันนอนไม่หลับ”
“แล้ว…มันเกี่ยวอะไรกับข้าวะ?”
“ออกไปกินเหล้าเป็นเพื่อนกันหน่อย”
“กินเหล้า!!!…ดึกดื่นป่านนี้เนี่ยนะ?”
“มาเหอะน่า!!”
“เฮ่ยๆๆ…ขอข้าใส่เสื้อก่อน…อย่าฉุดซี่เดี๋ยวข้าก็หกล้มหน้าคะมำ!!!”
“……………………………………….”
“จะกินหน้าประตูบ้านนี่น่ะเรอะ?”
“เออสิ”
“หาว~~…เจ้านี่ชอบทรมานคนแก่ว๊า!!”
“หึ!!…ไอ้นี่จะช่วยให้หายง่วงได้แน่”
“นอนไม่หลับ…เจ้ากลุ้มใจอะไรอยู่ล่ะ?”
“เอ้าดื่ม!!”
“ไม่ๆ…ไม่เอา!!…ข้าแก่ปูนนี้แล้วกินเหล้าดีกรีจัดไม่ไหวหรอก”
“บอกให้ดื่มก็ดื่ม!!…อย่าขัดใจฉันจะได้ไหม?”
“ฮึ่ย~~…เรื่องบังคับขู่เข็ญคนอื่นนี่ยกให้เจ้าเป็นที่หนึ่งโว้ย!!…เจ้าเซคยิ่งสั่งห้ามข้าอยู่…อึก–…อ๊าย~~…บาดคอฉิบเป๋ง!!!”
“ฮะๆๆ”
“โอ้!!…ข้างในมันร้อนเหมือนจะลุกไหม้เลยเชียว”
“บังคับขู่เข็ญรึ?…ฉันก็ติดนิสัยมาจากตาแก่นั่นแหละ”
“ไม่จริงว่ะ!!…ข้ายังไม่ถึงขนาดนี้สักหน่อย”
“ก็ใครกันเล่าที่เป็นคนเลี้ยงฉันมาตั้งแต่แบเบาะ?…เอ้า!!…อีกจอกซิ”
“………………………………………….”
“ในโลกนี้…หลานสาวที่ชวนตากินเหล้ากลางดึกคงจะมีแต่ฉันนี่ล่ะมั้ง?…หึๆๆ”
“คงจะหาที่ไหนไม่ได้แล้วแน่ๆ…นี่!…ถ้าข้าร่วงเมื่อไหร่ก็ช่วยพาเข้าไปนอนในห้องด้วยละกัน”
“เออ!!…ไม่ปล่อยให้นอนหนาวอยู่ตรงนี้หรอก”
“แล้วตกลงเจ้ากลุ้มใจอะไรไหนลองระบายมาให้ข้าฟังหน่อย”
“…ตาแก่”
“หา?”
“ฉันสวยน่ารักมั้ย?”
“เหอ~~…จู่ๆมาถามอะไรแบบนี้?”
“เหอะน่า–…บอกมาที”
“สวยน่ะสิถามได้!!…เจ้าน่ะถอดแบบมาจากแม่เอ็มไม่ใช่น้อยเลยเชียว”
“แต่ยังไม่เท่าศรมุกดาหรือสุรีย์พรรณ?”
“…เอ่อ–”
“จริงๆด้วยสินะ?”
“เฮ้ยๆๆ…เจ้าก็คือเจ้าจะเอาไปเปรียบกับคนอื่นทำไมเล่า?…ทุกคนคือหลานที่ข้าเลี้ยงดูมากับมือและก็รักใคร่ใส่ใจไม่เคยแบ่งแยกหรือรังเกียจเดียดฉันท์…เจ้าอ๋อม”
“?”
“ตัวเจ้าเองก็มีจุดเด่นหลายอย่างที่เจ้าแคทกับเจ้าม่อนไม่มีเหมือนกันนะ”
“…ตรงไหนบ้างล่ะ?”
“อือ–…ก็อย่างเช่นเจ้าทำงานบ้านเก่งกว่าเจ้าม่อนไงและก็ทำอาหารเก่งกว่าเจ้าแคทด้วย”
“โฮ่~~”
“ไม่สมกับเป็นตัวเจ้าเลยนี่?…เจ้าเองก็หน้าตาสะสวยไม่เบา…ไอ้หนุ่มที่ไหนลองกล้าว่าหลานสาวข้าไม่สวยสิเดี๋ยวข้าจะไปจับมันถ่วงน้ำรายตัวสิเอ้า!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ…พูดดีว่ะตาเฒ่า!!”
“อ้อ!!…แล้วมีอีกอย่างที่เจ้าแคทกับเจ้าม่อนไม่มีและก็เลียนแบบไม่ได้ด้วย”
“ว่าไง?”
“ตาข้างนึงของเจ้าที่เป็นสีเขียว…ฮึ!…ถึงจะได้มาจากพ่อของเจ้าไอ้ฝรั่งขี้นกโซเวียตรัสเซียอะไรนั่นก็เถอะแต่ข้าชอบมากๆ”
“ขอบคุณมากนะ”
“แต่นี่ยัง…ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าไม่สบายใจใช่ไหม?”
“…ใช่”
“มันคืออะไรเรอะ?”
“รู้ใช่มั้ยว่าฉันกับป้อมรักบอล?”
“อื้ม!…ข้ารู้ดี”
“รักแบบชายหญิงนะเฟ้ย!!”
“เออ–…ก็แล้วมันยังไงเล่า?”
“สุรีย์พรรณกับหยาดฝนก็เหมือนกัน”
“อะ…อะไรนะ!?…เจ้า…เจ้าแคทกับเจ้าฝนด้วย?”
“…………………………………….”
“เฮ่!…เจ้าฝนน่ะข้าไม่ค่อยแปลกใจหรอกเพราะเห็นที่มันมองบอลข้าก็พอจะดูออกแต่เจ้าแคท…จะเป็นไปได้งั้นเหรอ?”
“เป็นไปได้หรือไม่สองคนนั้นกับบอลก็เรียบร้อยกันไปแล้ว…ฉันถึงมานั่งกลุ้มอยู่นี่”
“ฮ้า!!!!…เจ้าบอล…อุ๊บ!!…สะ…เสียงดังไม่ได้”
“งั้นเอาเหล้าอุดปากไป!”
“ส่งมา!!…กรึ๊บ~~”
“…………………………………….”
“อ้า!!…มะ…ไม่นึกว่ามันจะโง่เง่าถึงขนาดนี้…ตอนข้ายังหนุ่มๆเท่ากันยังทาบไม่ติดเลย…จุ๊ๆ…เอาพี่สาวน้องสาวตัวเองซะแล้วเจ้าเด็กเวรนี่!!”
“เฮ้ย!?…ทำไมว่าหลานตัวเองโง่วะ?”
“ก็มันจริงนี่นา!!…แล้วเจ้าแคทที่เกลียดผู้ชายเจ้าชู้ซะขนาดนั้นกลับไปหลงคารมเจ้าบอลได้ยังไง?”
“ถ้าไม่ใช่เพราะรักก็ไม่มีทางหรอกน่ะ”
“…งั้นหรือ?…ฮึ!!…ความใกล้ชิดนี่มันช่างอันตรายจริงๆ…หือ?”
“อะไร?”
“ทางแม่นิภาจะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”
“ฉันคิดว่าน้านิภารู้แต่น้าเขยไม่แน่ใจ”
“โอ้โห~~…นี่แสดงว่าเจ้าบอลจะโดนทั้งป้าทั้ง…อาจ้องตะครุบให้มาจับคู่กับลูกสาวตัวเองงั้นสิ?”
“……………………………………..”
“เฮ้อ!!…ข้ากลุ้มใจแทนเจ้าภพจริงๆ…หมอนี่ก็ไปทำงานซะไกลไม่ได้รู้เห็นอะไรซะมั่งเล้ย~~…โง่เง่าทั้งพ่อทั้งลูก”
“พูดให้สวยโว้ย!!…บอลโง่เง่าตรงไหน?”
“ก็โง่ที่ผู้หญิงมีเยอะแยะไม่สนใจดันผ่ามาคว้าพี่สาวตัวเองเป็นเมียไงเล่า?”
“เอ้ยตาแก่!!…คงยังไม่ถึงกับ…เป็นเมียหรอกมั้ง?”
“เจ้าแคทน่ะข้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยทำไมจะไม่รู้นิสัยท…ลองมันรักใครขึ้นมาแล้วจะไม่มีทางปล่อยมือจากคนๆนั้นแน่ถ้าไม่จริงนะให้มาถอนหงอกข้าได้เลย…เหมือนแม่นิภาสมัยยังสาวๆไงที่คอยเทียวไล้เทียวขื่อจนเจ้าสนที่ตามจีบแม่เอ็มอยู่ดีๆให้เปลี่ยนใจมาแต่งงานด้วยหน้าตาเฉย”
“ฮะๆๆๆ…น้าเขยก็เคยเป็นหนึ่งในพวกผู้ชายที่มาตามจีบแม่นี่หว่า…คิดแล้วปวดหัวเนอะ?”
“พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรอารมณ์ข้าก็ปรี๊ดขึ้นมาเชียว…รินมาอีกโว้ย!!!”
“………………………………………….”
“เอิ๊ก!!!…ชายผู้โง่เง่าที่สุดที่แท้ก็กลับกลายเป็นหลานชายของตัวเองซะงั้น…เจ้าบอลเอ๊ย~~…ข้ารู้สึกหนักใจแทนเจ้าจริงๆและก็…เฮ้อ~~”
“อ๋า!?…มองหน้าฉันแล้วถอนใจทำไมฟะ?”
“หมัดยมทูตอะไรนั่นคงจะยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิมเพราะคราวนี้มีลมเพชรหึงด้วย…เจ้าฝนยังพอว่าแต่เจ้าอ๋อมกับเจ้าป้อมนี่สิลำบากแน่แล้วผู้หญิงคนอื่นก็อาจจะ…เข้าใกล้เจ้าบอลไม่ง่าย”
“นี่!…พึมพำอะไรอยู่คนเดียวตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว?”
“เจ้าอ๋อม!!…สมเหตุแล้วว่ะที่เจ้ากลุ้มใจจนถึงกับต้องลากข้าออกมากินเหล้ากลางดึกกลางดื่นเพราะขนาดข้าตอนนี้ก็ยังพลอยกลุ้มไปด้วยเหมือนกัน”
“………………………………………….”
………………………………………………………………………………………………………………………………..

“แน่มาก”
“แน่จริงๆ”
“ชิงดวงจิตของชายผู้นั้นไปต่อหน้าต่อตาเราทั้งสอง”
“ต่อหน้าต่อตาเราทั้งสอง”
“สุริยนนุจรินทร์”
“วสันตะนุจรินทร์”
“พวกท่านต่างหากที่เป็นฝ่ายเริ่มต้นไม่ใช่เรา!!”
“จริงด้วย!!!…ทำไมถึงบังอาจมาช่วงชิงดวงจิตของพ่อไปขณะที่พี่รีย์กำลังชักนำ?”
“…………………………………………….”
“…………………………………………….”
“ไม่ตอบก็หมายความว่าไม่มีเจตนาดีและเมื่อสักครู่ถ้าเรามาไม่ทัน…พวกท่าน…จะทำอะไรพ่อกันแน่?”
“เรียกมนุษย์ผู้นั้นว่าพ่อได้อย่างเต็มปากเชียวหรือ?…วสันตะนุจรินทร์”
“ฮิ!…เรียกได้อย่างเต็มปากเชียวหรือ?”
“พี่รีย์…หนูเริ่มโกรธขึ้นมาแล้ว…พวกนางจะทำร้ายดวงจิตของพ่อ!!!!”
“ริน”
“ช่างเป็นกำลังฤทธิ์ที่มากมายเหลือเกิน”
“มากมายเหลือเกิน”
“หากพวกท่านยังไม่แจ้งเจตนาที่แท้จริงออกมาให้รู้…เวิ้งทะเลน้ำกรดแห่งนี้จะถูกเปลี่ยนเป็นสายน้ำที่โหมกระหน่ำและถล่มทุกสิ่งทุกอย่างให้ราบพนาสูญ”
“ไม่ได้เห็นเจ้าโมโหโกรธาขนาดนี้มานานทีเดียวนะ…วสันตะนุจรินทร์”
“อชินีสุราลัย!?”
“จะพูดไปให้มากความทำไม?”
“ริน…หลบเร็ว!!!”
“หวา!!!!”
“!?”
“!?”
“อูย~~…เกือบ…เกือบไปแล้ว…อชินีสุราลัย!!…เจ้าคิดจะทำร้ายพวกเราไปด้วยเรอะ?”
“…เสียดายที่หลบทัน”
“หน็อยแน่ะ!!!”
“ริน–…ใจเย็นๆก่อน”
“ก็ดูที่สหายของพี่ทำสิคะ!?…กลายร่างเป็นเสือทองปรากฏตัวบนท้องฟ้าไม่พอยังยิงสายฟ้าลงมาที่ทะเลน้ำกรดใกล้กับที่เราอยู่…ตั้งใจชัดๆเลย!!!”
“พูดมากจริง…สายฟ้าเท่านี้จะทำอะไรเจ้าได้กัน?”
“แล้วถ้าเมื่อกี้หลบไม่ทันจะว่าไง?”
“หึ!…ก็เรื่องของเจ้าสิ”
“นิ…นิสัยเสียนัก!!!”
“สุริยนนุจรินทร์…ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนน้องสาวเจ้านี่ก็น่ารำคาญเหลือเกิน”
“ว้าก~~”
“หนวกหู!!”
“ถูกต้อง
“ถูกแล้ว”
“?”
“อสุนีบาตเพียงเท่านี้ทำอะไรเราไม่ได้หรอก”
“ทำไม่ได้หรอก”
“ฮึๆๆๆๆๆ”
“ฮะๆๆๆๆๆ”
“สมแล้วที่ถูกขนานนามว่าเสือสวรรค์อันธพาล”
“เสือสวรรค์อันธพาล”
“อุ!…อุ๊บ!!”
“วสันตะนุจรินทร์!!…เจ้าขำรึ?”
“เปล่าๆ…ฮิ!…เปล่านะ~~…ฮิๆ”
“ฮึ่ย!!…ส่วนพวกเจ้าฝาแฝดจงมาเปิดศึกกับข้า!!!…ใช้ทะเลน้ำกรดนั่นสิแต่ขอพูดไว้ก่อนเลยว่ามันไม่มีผลอะไรกับร่างนี้!!!!”
“ทางนี้ก็เช่นกัน…ต่อให้ท่านสำแดงอิทธิเดชอสุนีบาตฟาดเต็มกำลังออกมาก็เผาผลาญพวกเราไม่ได้”
“เผาผลาญพวกเราไม่ได้”
“พูดจาโอ้อวดนัก!!!…งั้นก็เข้ามาพร้อมกันทั้งคู่แล้วจงพิสูจน์ดูเองเถอะ!!!!”
“จงหยุด!!”
“หือ?”
“เสียงนี้?”
“มาแล้วหรือสหายของเรา?”
“สหายของเรา”
“พี่รีย์…เขา…”
“หัสดินเทวนาถ”
“เฮอะ!!…ทีนี้ต่างฝ่ายก็มีสามเท่ากัน…ดี!!!…จะได้ไร้ข้อครหา”
“อย่าเลย…ข้าพเจ้ามิได้มาที่นี่เพราะต้องการเปิดศึกระหว่างเทพบดีอันเป็นการละเมิดกฎที่ถูกบัญญัติไว้แต่ครั้งโบราณกาล…สุริยนนุจรินทร์,วสันตะนุจรินทร์,อชินีสุราลัย…ข้าพเจ้าหาได้ประสงค์จะตั้งตนเป็นศัตรูกับพวกท่านแม้แต่น้อย”
“แล้วจะอธิบายการกระทำของสหายทั้งสองของท่านอย่างไรกัน?…ที่เรากับพี่รีย์มาที่นี่ก็เพื่อต้องการทราบเจตนานั้น”
“เหตุใดพวกท่านจึงยังมิพูดออกไปเล่า?”
“ก็อยากจะบอกหรอกนะแต่เปลี่ยนใจแล้ว”
“เปลี่ยนใจแล้ว”
“อชินีสุราลัยเอย–…ถือซะว่าที่ท่านจู่โจมใส่เราเมื่อสักครู่เป็นการชดใช้ที่เราแย่งชิงดวงจิตของชายผู้นั้นจากสหายของท่าน”
“ชดใช้ที่เราแย่งชิงดวงจิตของชายผู้นั้นจากสหายของท่าน”
“จะได้ยังไงกัน?”
“เอ๊ะ?…ก็อชินีสุราลัยไม่ใช่สหายของท่านด้วยหรอกหรือ?…วสันตะนุจรินทร์”
“ไม่ใช่สหายด้วยหรอกหรือ?”
“อะ…อือ…นั่นมัน…”
“อชินีสุราลัยเป็นสหายของพวกเราอย่างไม่ต้องสงสัยฉะนั้นการกระทำของนางก็คือการกระทำของพวกเรา”
“พี่รีย์!??
“ดีมาก…อย่างนั้นต่างฝ่ายต่างก็ทำผิดแล้วนะ”
“ต่างฝ่ายก็ทำผิดแล้วนะ”
“ฮึ่ม!!…ข้ารำคาญเจ้าแฝดผู้น้องนี่จริงๆ…พูดตามกันอยู่ได้…แล้วแปลงกายเป็นเด็กอย่างนี้…น่าขัน!!!”
“ยามที่ท่านกลายร่างเป็นเด็กคงจะไม่น่าดูสิ”
“คงจะไม่น่าดูแน่ๆ”
“วะ…ว่ายังไงนะ?…ข้าไม่มีวันจะกระทำเรื่องโง่เขลาเช่นนั้น!!”
“อ้าว!?…ด่ากระทบกันนี่นา!!”
“ข้าไม่ได้หมายถึงเจ้ากับสุริยนนุจรินทร์!!!”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ!!”
“เจ้า!!!”
“ริน!!…เงียบก่อน”
“เอ๊อะ!!…แต่ว่า…”
“พี่สั่งให้เงียบ!!!”
“อือ–”
“สรุปคือพวกท่านจะไม่พูดจริงๆหรือว่ากระทำไปเพื่ออะไร?”
“ไม่บอก”
“ไม่พูด”
“……………………………………….”
“งั้นไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่อีก…เราไปกันเถอะค่ะพี่”
“…อืม”
“ฮึ!!…หากครั้งหน้าพวกเจ้ายังก่อเหตุขึ้นอีกข้าจะไม่ไว้หน้าแล้ว…รวมทั้งเจ้าด้วย…หัสดินเทวนาถ!!!”
“……………………………………….”
“……………………………………….”
“เหตุใดทั้งสองจึงมิพูดความจริงออกไปเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิด?”
“เพราะเสือสวรรค์อันธพาลเข้ามาก้าวก่ายเสียก่อน”
“เข้ามาก้าวก่ายเสียก่อน”
“อชินีสุราลัยก็มีเหตุผลเป็นของตนเอง…การเผชิญหน้ากันโดยตรงหาใช่วิธีที่สมควรจะกระทำไม่…ต่อไปภายหน้าท่านทั้งสองอย่าได้กระทำการตามแต่ใจตนอีกเพราะหากเกิดเหตุอย่างเช่นครั้งนี้ข้าพเจ้าจะมิยื่นมือมาช่วยไกล่เกลี่ยให้อีกแล้ว”
“โอ–…จะไม่แล้งน้ำใจไปหน่อยหรือไง?”
“จะไม่แล้งน้ำใจไปหน่อยรึ?”
“อุตส่าห์คบหาเป็นสหายกันมาตั้งเนิ่นนาน…ท่านย่อมรู้อยู่แก่ใจว่าเราสองฝาแฝดมีจุดมุ่งหมายอะไร?”
“ข้าพเจ้าทราบเจตนารมย์ของท่าน…เทพบดีแห่งกาลเวลาที่แปรเปลี่ยนผู้สถิตอยู่ ณ อุดรทิศ…อุษณรัศมี”
“แล้วท่านจะช่วยเหลือพวกเราไหม?”
“คำถามนี้ท่านก็ย่อมทราบดีอยู่แล้วมิใช่ฤา?…เทพบดีแห่งห้วงมิติที่ผกผันผู้สถิตอยู่ ณ ทักษิณทิศ…สีตลรัศมี”
“ขอขอบคุณนะ”
“ขอขอบคุณจ้ะ”
“ครั้งนี้พวกท่านต้องการพิสูจน์ให้ประจักษ์แก่ตาตนเองว่าสองพี่น้องนุจรินทร์จะรู้สึกอย่างไรกับบุรุษนามว่าเอกคเชนทร์ใช่หรือไม่?”
“ได้รู้อะไรมากกว่าที่คาดเลย”
“มากกว่าที่คาดเลย”
“อย่างเช่น…”
“สองพี่น้องนุจรินทร์หวงชายผู้นั้นมากและนับถือเป็นบิดาอย่างสนิทใจ”
“หวงชายผู้นั้นมากและนับถือเป็นบิดาอย่างสนิทใจ”
“อชินีสุราลัยก็เช่นเดียวกัน”
“เช่นเดียวกัน”
“ที่พวกท่านไปช่วงชิงดวงจิตของเอกคเชนทร์แลแสดงทีท่าคุกคามประหนึ่งว่าจะคิดร้าย…นางโกรธมากทีเดียวนะ”
“เอาล่ะ!!…ต่อจากนี้ไปเราจะคอยเฝ้ามองท่าทีของทั้งสาม”
“เราจะคอยเฝ้ามองท่าทีของทั้งสาม…ฮิๆๆ…อย่างสนุกสนาน”
“…………………………………………..”
“ว่าแต่…เทพบดีแห่งการหยั่งรู้ประจำทิศประจิมทำไมจึงไม่มา?”
“ทำไมไม่มา?”
“นั่นก็เพราะนางหยั่งรู้ทุกอย่างตั้งแต่ต้นจึงมิยินดีจะปรากฏตัวอย่างไรเล่า”
“จริงด้วย”
“จริงสินะ”
……………………………………………………………………………………………………………………………..

“โออออออ…เออะ…ไม่~~…อย่า!!!”
“บอล…เธอเป็นอะไร?”
“ห๊ะ!!…พี่…แคท!?”
“ฝันร้ายเหรอ?…เหงื่อออกเต็มหน้าเลย”
…เมื่อรู้สึกตัวอีกทีผมก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องพี่แคท…นี่แสดงว่าเมื่อฝันไปเองสินะ…อะ…เอ๊ะ?…
(จำ…จำไม่ได้ว่าฝันอะไรไปบ้าง!?)
“ท่าทางจะเป็นฝันที่ไม่ค่อยดีนะ?”
“…อืม”
“ฝันว่าอะไรมั่งล่ะ?”
“ผม…”
“?”
“จำ…ผมจำไม่ได้”
“จะเป็นไปได้ยังไง!?…เพิ่งตื่นแท้ๆลืมซะแล้วรึว่าฝันอะไรไปบ้าง?”
“จริงๆนะครับ!!…ผมนึกอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง”
“สักนิดก็ไม่มี?”
“…………………………………………..”
“อย่างเช่น…ฝันเห็นเด็กผู้หญิงน่ารักๆ”
“อือ–…ไม่…ผมจำไม่ได้จริงๆ…อุ๊บ!!…ผมรู้สึกปวดหัว”
“…………………………………………..”
“โอยปวด~~…พยายามนึกเท่าไหร่ก็…นึกไม่ออก”
“ช่างเถอะๆอย่าฝืนเลย…รีบนอนดีกว่าเพราะต้องตื่นแต่เช้า”
“วะ…ว่าแต่…”
“มีอะไรอีกล่ะ?”
“ผม…นอนอยู่ในห้องพี่”
“ก็แล้วมันทำไมเล่า?”
“ตอนนี้…ตะ…ตีหนึ่งกว่า!?…แย่แล้วๆ…พี่แคทพาผมไปนอนที่ห้องฝนเถอะครับไม่งั้นอานิภารู้ล่ะก็ซวยแน่!!!”
“…อยากกลับก็กลับไปเอง”
“อ้าว!?”
“พี่จะนอนและไม่อยากลุกตอนนี้ด้วย”
“โธ่~~…แค่พยุงผมไปนอนที่ห้องฝนเท่านั้นเองนะ…อย่างน้อยก็ช่วยเป็นต้นทางให้เผื่ออานิภาจะออกมาเห็น”
“กลัวแม่พี่รู้ขนาดนั้นเลยรึ?”
“กะ…ก็แน่อยู่แล้ว”
“ฮึ!!…เธอก็เหมือนผู้ชายคนอื่นไม่มีอะไรแตกต่าง”
…พี่แคทพูดจบก็พลิกตะแคงหันหลังให้…สงสัยว่าจะไปทำให้สาวเจ้าไม่พอใจเข้าซะแล้ว…ทำไมกัน?…ผมยังไม่อยากให้ความแตกตอนนี้มันผิดงั้นเหรอ?…อื้อหือแม่เจ้าวู้ย~~…แม้จะเปิดแค่โคมไฟตรงหัวเตียงแต่ที่ญาติสาวผู้พี่นอนตะแคงโชว์บั้นท้ายโดยที่มีผ้าห่มผืนเดียวพาดตรงสะโพกนี่มันช่างสร้างความเสียหายให้แก่สติของผมอย่างมากเชียวนะเนี่ย?…
(แต่เราดันใช้กระสุนไปจนหมดคลังซะแล้ว)
“พี่…ไม่ชอบให้ผมไปนอนที่ห้องฝนใช่มั้ย?”
“เธอจะไปที่ไหนมันก็เรื่องของเธอ”
(พูดห้วนๆอย่างนี้ชัวร์!!!)
“ก็ได้…คืนนี้ผมจะนอนกับพี่”
“…………………………………………”
(นั่นแน่~~…เมื่อกี้ญาติสาวผู้พี่แอบยิ้มนี่หว่า…อ๋อ!!…เจ้าหล่อนไม่ชอบให้เราไปนอนในห้องผู้หญิงคนอื่นถึงจะเป็นน้องสาวแท้ๆก็เถอะ)
“แหม~~…ไม่อยากให้ผมไปก็บอกกันตรงๆสิ”
“…ไม่เห็นต้องบอก…เธอน่าจะเดาเองได้”
“แต่พี่ต้องให้ผมดูดนมทั้งคืนนะจ๊ะ”
“เป็นเด็กทารกเหรอไงยะถึงจะดูดนมทั้งคืนน่ะ?”
“ไม่รู้ละ!!…หันกลับมาเดี๋ยวนี้เลย”
“บอลก็…”
“ผมจะทำอย่างนุ่มนวลเชียว…มาใกล้ๆผมอีกหน่อยครับ”
“…นึกแล้วว่าต้องขออย่างนี้…งั้นเชิญดูดนมจนหลับไปเลยก็แล้วกัน…เด็กโข่งลามก!!”
…ปากไม่ตรงกับใจแบบนี้ช่างสมกับเป็นพี่แคทจริงๆและผมก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าผล็อยหลับไปเมื่อไหร่แต่ที่แน่ๆคือหลับทั้งๆหัวนมของสาวเจ้ายังคาอยู่ในปาก!?…
…………………………………………………………………………………………………………………….

“อืมมมมมมมม…อื๋อ?”
(หมอนข้างดิ้นได้หายไปไหนแล้ว?)
“แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็จะตราตรึงอยู่ในความทรงจำของแคทตลอดไปเช่นกันค่ะ…ไม่มีวันลืม”
(แคท…เอ่อ–…พี่แคทกำลังคุยกับใครอยู่นะได้ยินไม่ค่อยชัดเลย?)
“หนูจึงอยากขอร้อง…ได้โปรด…ยกเขาให้หนูเถอะนะคะเพราะเขาจะต้องเป็นพ่อของลูกสาวที่อยู่ในท้องหนู”
“ว่าอะไรนะ?”
“!?”
“อะ…อ้าว!?”
“เป็นอะไรของเธออีก?”
“…พี่แคท”
“ร้องเสียงดังแบบนั้นน่ะไม่กลัวเรื่องแดงแล้วหรือไง?”
“เมื่อกี้…พี่ไม่ได้โทรศัพท์ใช่มั้ย?”
“เปล่า…จะโทรไปหาใครแต่เช้ากันล่ะ?”
…พอลองกวาดสายตามองหาโทรศัพท์ของญาติสาวผู้พี่มันก็วางเรียบร้อยอยู่ที่หัวเตียงส่วนเจ้าของกำลังนั่งส่องกระจกผัดหน้าทาแป้งที่โต๊ะโดยสวมใส่เพียงชุดชั้นใน…สงสัยหูผมฝาดไปแน่ๆเลยถึงพาลได้ยินอะไรเป็นตุเป็นตะ…
“เพิ่งหกโมงครึ่ง…พี่จะไปแล้วเหรอ?”
“ยัง…พี่ไปเก้าโมง”
“งั้นไม่เห็นต้องรีบแต่งหน้าเลยนี่ครับ”
“ใครจะทนไหวจ๊ะพ่อคุณ?”
“หือ?”
“ก็เจ้าคนบ้าที่ไหนหึที่เมื่อคืนทำเลอะเทอะไว้กับพี่น่ะ?”
“ฮะๆๆ”
“ยังจะมาหัวเราะ…ลุกไปเข้าห้องน้ำห้องท่าซะ”
“ช่วยผมหน่อยสิจ๊ะ”
“อย่ามาอ้อน!!”
“แหม~~…ขาผมแทบจะไม่มีแรงเดินแล้วนะ”
“ใครใช้ให้เล่นท่าพิสดารเอง”
“หูย~~…ไม่แปลกใหม่สักหน่อยเป็นแค่ท่าพื้นฐานเองครับ…ตกลง!!…ต่อไปผมให้พี่ขึ้นข้างบนตลอดล่ะกัน”
“บะ…บ้าเหรอ?”
“ลูกแคทตื่นหรือยังจ๊ะ?”
“อึ๋ย!?…อานิภา!!”
(แย่แล้ว!!!!)
“นอนลงไป”
“ห๊ะ?”
“งกๆเงิ่นๆอยู่ได้!!”
“แม่จะเข้าไปแล้วน๊า~~”
…พี่แคทตั้งสติได้ก่อนจึงผลักผมนอนลงแล้วตัวเองขึ้นทับพลางคว้าผ้าห่มคลุมร่างซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่อานิภาเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างหวุดหวิดทีเดียวแล้วไม่รู้ว่าจะปิดบังได้หรือไม่เพราะถ้าน้องสาวพ่อเกิดความสงสัยเดินมาเลิกผ้าห่มออกงานนี้ก็จบสิ้นกัน…
“พี่”
“เงียบ!!”
(อูย~~…งานนี้จะออกหมู่หรือจ่า?…อย่าว่าแต่เราเลยพี่แคทก็หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้อย่างชัดเจน)
“นี่”
“อะ…อะไรครับ?”
“เวลาอย่างนี้ยังทะลึ่งได้อีก!!”
“ผมเปล่า!”
“เปล่าอะไร?…มือเธอจับตูดพี่อยู่นะยะ!!”
“อย่าดังสิครับ”
“ฮึ!”
“ปกติลูกจะตื่นไปซ้อมฟันดาบที่สวนแต่เช้านี้แม่ไม่เห็นก็เลยขึ้นมาดู…ยังนอนอยู่อีกเหรอ?”
“คะ…ค่ะ…เมื่อคืนหนูปวดหัวนิดหน่อยแต่ค่อยยังชั่วแล้ว”
“งั้นก็ไปดูแลบอลด้วย…ขาน้องเขายังไม่หายเจ็บทำอะไรคนเดียวไม่สะดวก”
“เดี๋ยวหนูจะไปปลุกบอลเองค่ะ”
“อีกอย่างวันนี้ลูกแคทจะต้องไปธุระนะจ๊ะ…แม้ยังไม่ถึงเวลาแต่ก็ไม่ควรจะนอนตื่นสาย…ลุกได้แล้วล่ะ”
“ค่ะๆ…หนู…หนูจะลุกเดี๋ยวนี้…เธอนี่…อย่าขยับตัวสิ!!”
“ก็ขาผม…ขาพี่แคททับเฝือกผมอยู่”
“ชู่ว~~”
(สาธุ!!!!…ยะ…อย่าให้อานิภาเดินมาเลิกผ้าห่มเชียวนะไม่งั้นเรื่องไม่จบลงแค่ก้มกราบขอขมาแน่!!!)
“แล้วก็…”
“คะ?”
“ผ้าปูที่นอนนั่นน่ะรีบเอามาให้แม่ซักซะนะเพราะถ้าปล่อยไว้นานเข้าคราบมันจะซักออกยากจ้ะ”
“!?”
“!!!!!!!!!!!”
“คราบ…”
“ใช่…คราบไงจ๊ะ…ฮิๆๆ”
(เอื๊ยก!!!!!!…ฉิบ…ฉิบโผง!!!…ที่…ที่แท้…ที่แท้ก็…ระ…ระ…รู้…รู้อยู่แล้วไม่ใช่เรอะ!?)
“แม่จะไปเตรียมอาหารเช้าต่อ…รีบๆอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ลงไปกันนะ…ฮึฮื่ม–”
“………………………………………”
“………………………………………”
“แย่จริง”
“พี่แคท!!!…อา…อานิภา…”
“ก็ใช่น่ะสิ!!…แบบนี้คงไม่แคล้วโดนสอบปากคำแน่ๆ”
“จะทำยังไงดี?”
“…พี่ก็ไม่รู้”
(อ้าว!?)
“แต่เริ่มต้นเราอย่าเพิ่งพูดอะไรจะดีกว่า”
“คือทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้”
“นั่นมันงานถนัดของเธอเลยไม่ใช่รึ?”
(ลงเรือลำเดียวกันแล้วแท้ๆก็ยังจะกัดจิกแบบเจ็บๆคันๆอีกนะ!?…แม่จ็อกกี้สาว!!!)
…………………………………………………………………………………………………………………………

“……………………………………..”
“……………………………………..”
“……………………………………..”
…ที่โต๊ะอาหารอานิภาไม่พูดไม่จาอะไรเลยเอาแต่นั่งท้าวแก้มมองผมกับพี่แคทสลับไปมา…นี่มันเป็นความสงบของท้องทะเลก่อนที่จะเกิดพายุใหญ่หรือยังไงกันนะ?…บรรยากาศไม่สู้ดีเอาซะเลย…
(แต่จะหลุดปากสารภาพออกไปไม่ได้เด็ดๆ)
“ลูกแคท”
“คะ!!”
“อุ๊ย!?…ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ?”
“เอ่อ–…ก็ไม่ดังนี่คะ”
“แม่แค่จะถามว่าลูกออกไปกี่โมง?”
“ประมาณ…เก้าโมงเช้าค่ะ”
“ส่วนบอลก็…”
“ครับ!!!”
“หวะ!!…อยู่ใกล้ๆไม่ต้องตะโกนก็ได้…อาตกใจหมด”
“เธอนี่!!”
(ยังจะทำตาดุเรา…ตัวเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันไม่ใช่เรอะ?)
“คือแม่จะบอกว่าความจริงบอลจะไปกับแคทก็ได้”
“ให้บอลอยู่บ้านดีกว่าค่ะ”
“แต่แม่จะไม่อยู่นะ”
“จะไปไหนล่ะคะ?”
“แม่นัดกับเพื่อนไว้น่ะจ้ะ”
“ใครหรือคะหนูรู้จักไหม?”
“เพื่อนเก่าสมัยเรียนพยาบาลน่ะลูกแคทไม่รู้จักหรอก…เขามาพักที่บ้านยัยชุ่มแถวสนามบินแม่ก็เลยว่าจะไปหาสักหน่อย”
“ผมอยู่คนเดียวได้…ถ้าไปด้วยพี่แคทจะพะวักพะวนและเมื่อวานก็นั่งรถมาไกล…ผมขอนั่งเหยียดแข้งเหยียดขาสบายๆที่บ้านดีกว่า”
“พี่ไปไม่นานหรอก…ประมาณบ่ายโมงก็กลับ”
“ส่วนแม่จะออกไปตอนสิบเอ็ดโมง…ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหารกลางวัน…แม่จะเตรียมไว้ให้”
…สุดท้ายตลอดเวลาอาหารเช้าอานิภาก็ไม่ได้ซักถามเกี่ยวกับเรื่องที่ผมกังวลแต่อย่างใดทว่ายังวางใจไม่ได้เพราะในเมื่อเธอรู้ทุกอย่างแล้วยังปิดเงียบเช่นนี้ก็แสดงว่าจะต้องมีแผนการอะไรอยู่แน่!?…
“คุณแม่…ไม่ทานบ้างเหรอคะ?”
“ยังไม่ค่อยหิวจ้ะ…แม่ว่าจะซักผ้าปูที่นอนหมอนมุ้งก่อนแล้วค่อยกิน”
(อุ!!)
“บางทีพ่อเขาอาจจะกลับมาเย็นนี้เพราะงั้นแม่ต้องรีบทำงานบ้านให้เสร็จเร็วๆ…อิๆ…จะได้ออกไปร่อนนานๆหน่อย”
“………………………………………”
“ไปเร็ว!”
“แต่ผมยังไม่อิ่ม”
“เอาขึ้นไปกินต่อที่ห้อง”
“ครับๆ”
“อย่าลืมเอาจานลงมาล้างด้วยนะจ๊า~~”
(พี่แคทเองก็ดูจะสูญเสียความเยือกเย็นไปเหมือนกัน…ให้ตายสิ!…คล้ายกับเราสองคนกำลังวิ่งวนอยู่บนฝ่ามือของอานิภาไม่มีผิดเลย)
“อูย~~”
“เป็นอะไรครับ?”
“เวลาเดินแล้วมันเจ็บ…ยะ…อย่ายุ่งน่ะ!!”
“ผมอุตส่าห์ถามดีๆ…เฮ่อ–”
…………………………………………………………………………………………………………………….

“ระหว่างที่พี่ไม่อยู่ถ้าคุณแม่ถามอะไรก็พยายามอย่าเผยพิรุธ…พูดเท่าที่จำเป็นห้ามยืดยาว…ไม่รู้ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องตอบ”
“โห~~…สีหน้าพี่ทำซะผมยิ่งเครียดไปใหญ่นะเนี่ย?”
“ก็เธอน่ะมันผู้ร้ายอ่อนหัดแต่ชอบจะทำความผิดนัก!!”
“ให้รับมือกับเมียนายตำรวจสายปราบปรามชั้นเซียนสงสัยผมจะไม่รอดแหงๆ”
“บอลก็พูดเกินไป…เฮ้อ!!…แต่โชคอาจพอจะเข้าข้างอยู่มั่งนะ”
“พี่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
“อืม–…พี่มั่นใจว่าคุณแม่รู้แล้วแต่ก็ไม่โกรธหรือเอาเรื่องซึ่งพี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?…หึ!…ลองเปลี่ยนเป็นคุณพ่อสิ…ไม่แน่เธออาจจะขาหักอีกข้าง”
“พี่…ผมกลัว!!”
“อย่าใจเสาะได้มั้ย?…ทีตอนทำไม่รู้จักคิด”
“ก็มัน…”
“อยู่แต่ในห้องนี้ห้ามออกไปไหน…ถ้าไม่อยาก…ซวย”
“ธะ…โธ่เว้ย~~…งั้นผมจะนอนให้หลับเป็นตายซะเลย!!!”
“ดีย่ะ!!”
…คนยิ่งกลัวๆอยู่ยังจะมาพูดขู่กันอยู่ได้!!…ทำยังกับว่าความจะแตกเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลางั้นสิ?…อานิภายังซักผ้าอยู่ข้างล่างส่วนพี่แคทขับรถออกไปจากบ้านแล้ว…เวลาอย่างนี้น่าจะหาคนคุยด้วยเพื่อระบายความขัดข้องในใจแต่เขาผู้นั้นสมควรเป็นใครดีล่ะ?…
“พ่อ…ไม่ได้ๆ…มีหวังเราโดนด่ายับแหงๆ…ป้าเอ็มก็ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย”
(รึว่าจะเป็น…เอ๊า!!…เลขหมายนี้ติดต่อไม่ได้อีก…โธ่ไอ้เชนบ้า!!!…ช่างเหอะ…คนนอกรู้มากไม่ดี)
“…………………………………………….”
(งั้นก็น่าจะมีแต่…)
“ฝนเหรอ?”
“จ้ะที่รัก!!”
“ฉันอยากถามอะไรเธอหน่อย”
“ถามมาได้ทุกเรื่อง”
“เธอรู้เบอร์ของพี่ม่อนใช่ไหม?”
“อื๋อ?…จะโทรไปจีบงั้นเรอะ?…ประเดี๋ยวเหอะ!!!”
“บ้า!!…ฉันจริงจังนะว้อยยังจะมาพูดล้อเล่น”
“เค้าก็ไม่ได้ล้อเล่นและพี่ม่อนไม่มีมือถือหรอกนะ”
“หมายความว่าไง?”
“ก็คือเวลาเค้าหรือใครจะติดต่อพี่ม่อนก็ต้องโทรเข้าเครื่องของคุณไหม”
“งั้นขอเบอร์คุณไหม”
“ย้าก!!!”
“เอ้ย!!…จะตะโกนทำไมฟะ?…แก้วหูแทบแตก!!!”
“วางแผนจะทำอะไรกันแน่น่ะ?”
“วางเวิงอะไรเล่าระแวงไปได้!!…ฉันแค่อยากปรึกษาอะไรพี่ม่อนสักหน่อย”
“ชิๆๆ…เสียใจด้วย…ตอนนี้คุณไหมอยู่กับพี่เซคไม่ใช่อยู่กับพี่ม่อนเพราะฉะนั้น…”
“เพราะฉะนั้น?”
“เวลานี้จึงไม่มีใครติดต่อพี่ม่อนได้เลยนอกซะจากเธอจะเป็นฝ่ายติดต่อมาเอง”
(เวรกรรม!!!)
“ฮึฮื่อ~~…จีบไม่ได้แล้วน๊า!!”
“ก็บอกว่าไม่ได้จีบไงเล่ายัยเขี้ยวผี!!!…เอางี้…ฉันขอเบอร์คุณปู่ล่ะกัน”
“โฮ่!…เตรียมกระดาษกับปากกาจดเลย”
(อะไรของมันวะเนี่ย?…เราว่าฝนต้องรู้วิธีอื่นที่สามารถติดต่อพี่ม่อนแน่ๆแต่ไม่ยอมบอกเพราะกลัวเราจะจีบ…ทำเป็นเด็กประถมไปได้!!)
“โทรเข้าเครื่องในห้องนอนคุณตาโดยตรงเลยนะตัวเอง”
“เออ!!!…ขอบใจ”
(คุณปู่รู้ดีว่าเราเจ้าชู้แต่อย่าให้รู้ว่าผู้หญิงเป็นพี่แคทและถึงจะโดนว่าบ้างก็ไม่เป็นไร…อย่างน้อยก็ได้ระบายความกลัดกลุ้มออกมาซะบ้าง)
“…………………………………………….”
“…………………………………………….”
“อ่า–…นั่นคุณปู่ใช่ไหมครับ?…นี่ผมเอง”
“ก็ปู่ของเอ็งนั่นแหละ!!”
(อุ!!…ไปอารมณ์เสียมาจากไหนหว่า?)
“หนอยเจ้าตัวดี~~…เข้าปีใหม่มานี่ก็หายหัวเงียบเชียวไม่คิดจะติดต่อมามั่ง…ฮึ!!…นี่ก่อเรื่องงามหน้าไว้ถึงโทรมาหาข้าได้สินะ”
“ผม…ผมไม่ได้…เอ๊ะ?…เมื่อกี้คุณปู่…”
“เอาเถอะ…ดีเหมือนกันที่โทรมาหาข้าเพราะข้าก็มีอะไรจะบอกเจ้าด้วย”
“?”
“ข้ารู้หมดแล้วว่าเจ้าน่ะจับเจ้าแคทกับเจ้าฝนทำเมียทั้งคู่”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!”
(เอ้ยๆๆๆๆๆๆ…คุณปู่รู้ได้ยังไงว่าเรา…ไอ้บ้าที่ไหนเสือกปากสว่าง!?…แม่ง~~…น่าเอาดินปืนกรอกปากแล้วก็จุดไฟซะจริงๆ!!!!)
“จะถามข้าว่ารู้ได้ยังไงใช่มั้ย?…เจ้าอ๋อมเพิ่งบอกข้าเมื่อคืนนี้”
“อะ…อ๋อมบอก!?”
(ยัย…ยัยบ้านั่นทำอะไรลงไปเนี่ย?)
“เจ้ามันไร้เสน่ห์ถึงขนาดนี้เลยงั้นเรอะ?”
“หา?”
(พูดเหมือนพี่แคทเลย!?)
“นี่เจ้าไม่รู้?”
“เอ่อ…”
“ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะไม่มีปัญญาจีบหรือไงถึงผ่าไปคว้าพี่สาวน้องสาวตัวเองมาเป็นเมีย?…ไม่เรียกว่าไร้เสน่ห์แล้วจะให้เรียกอะไรวะ?”
(หรือนี่คือความหมายของพี่แคทที่ชอบว่าเราบ่อยๆ!?)
“พะ…พูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะครับ…คือผม…”
“เพราะฝ่ายหญิงมีใจให้เจ้าเลยไม่ปฏิเสธแต่เคยคิดมั่งหรือเปล่าว่าปัญหาจะตามอีกมากมายเป็นพะเรอเกวียน?…เจ้าแคทกับเจ้าฝนน่ะจะทำเป็นเล่นด้วยเหมือนหมาหยอกไก่ไม่ได้นะ…อ้อ!…นี่ระเบิดลูกใหญ่ก็กำลังจะไปลงที่บ้านอาของเจ้าแล้วนะเว้ย!!!”
“ระ…ระเบิดอะไรกันครับ?”
“ฮึ!!…ก็ระเบิดที่เจ้าอ๋อมส่งไปไงเล่า!!…มันน้อยใจเจ้าน่าดูเชียวนะจะบอกให้และเมื่อคืนยังลากข้าไปซัดเหล้าแก้กลุ้มจนข้าสลบเหมือดหน้าบ้าน…งานนี้ดูท่าจะเกิดศึกชิงตัวเจ้าบ่าวกันให้วุ่นวายซะแล้วล่ะมั้ง?”
“ชิงตัว…เจ้าบ่าว”
“ข้าว่าเจ้ารีบหาทางแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้านี่ก่อนจะดีกว่า”
“คุณปู่ครับ…ระเบิดที่ว่าคือ…”
“คนที่เจ้าก็รู้จักดีไง”
“!?”
…………………………………………………………………………………………………………………………..

(ป้าเอ็ม…จะมาพาเรากลับไปโยนกจัตุรัส…นี่ยัยอ๋อมถึงกับใช้แม่ตัวเองเลยเชียวเหรอ?)
…เรื่องระหว่างผมกับพี่แคทหรือฝนคุณปู่ไม่ได้ห้ามทว่าก็ไม่ได้ออกปากสนับสนุนอีกทั้งไม่ได้ตำหนิเท่าไหร่นักและท่านไม่ได้พูดอะไรมากได้แต่แนะนำว่าค่อยๆแก้ปัญหาไปทีละจุด…
(“แต่ย่าเจ้ายังไม่รู้หรอกนะ”
“คุณปู่ช่วยปิดไปก่อนนะครับ”
“เออน่ะ!…ไม่ต้องห่วงทางนี้หรอกเจ้าจัดการทางนั้นให้เรียบร้อยเถอะ”
“ขอบคุณครับ”
“จำไว้ให้ดีนะว่าพยายามใช้วิธีบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่นจะดีที่สุด…เจ้าอ๋อมเป็นคนใจร้อนก็เอาใจมันมากๆหน่อยส่วนเจ้าแคทแม้จะขี้หึงแต่มันเป็นคนมีเหตุผลพอ”
“คุณปู่รู้ว่าพี่แคท…”
“หลานทุกคนข้ารู้นิสัยหมดนั่นแหละน่า–”)
“สมัยทุกคนยังเด็กคุณปู่คงจะเหนื่อยน่าดู…สิบโมงแล้วเหรอนี่?…อุ๊บ!!”
(รู้สึกคันขยิกที่ฝ่าเท้าซ้าย!?…ใคร…ใครกำลังเอาอะไรมาเขี่ย?)
“อึ๊!!…อึก”
“ฮิๆ”
(อานิภา!?…เข้ามาในห้องฝนตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมเราไม่รู้เลย?…แกล้งหลับ…ต้องแกล้งหลับไว้!!!)
“………………………………………”
(น้องสาวฝาแฝดของพ่อซุ่มอยู่ตรงปลายเตียงแต่โผล่มาแค่ศีรษะพลางเอาไม้กวาดขนไก่เขี่ยฝ่าเท้าเรายิกๆ)
“เลิกใช้ลูกไม้ตื้นๆดีกว่าน่า–”
“อึย~~”
“ยังอีก!!…เปลือกตาปริบๆแล้ว”
“………………………………………”
“งั้นต้องเจอ!!!”
“โอ๊ย!!…ก๊าก!!!…ฮ่าๆๆๆๆๆๆ…หยุด…หยุดเถอะครับอา~~…โอ้ย!!…ฮะๆๆๆ”
“ทำเป็นนอนเงียบเชียวน๊ะแล้วนึกไงถึงมาอยู่ในห้องนี้?”
“ก็อาจัดให้ผมนอนห้องนี้ไม่ใช่เหรอ?”
“แน่ใจ๊?”
“……………………………………….”
“ผิดแล้ว…เมื่อคืนบอลไม่ได้นอนที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว”
(อึ๋ย!!!)
“พูด…พูดอะไรครับ?”
“หาไอ้นี่อยู่เรอะ?”
“นั่น!?”
…หายนะมาเยือนแล้วสิตู!!…ผมจัดแจงจะคว้าไม้ค้ำแต่กลับพบว่ามันไปอยู่ในความครอบครองของน้องสาวพ่อซะฉิบ!!!…อย่างนี้ก็หมดทางหนีสิปัทโธ้~~…แน่ะ!…ทำเป็นมาส่งคืนให้ด้วยใบหน้าที่ยิ้มระรื่นซะงั้น…แสบสันต์เหลือเกินวุ้ย!!!…
“ยังคิดจะหนีไปที่ไหนอีกจ๊ะพ่อตัวดี?”
“ผม…ผมเปล่าหนี…หนีอะไรกัน?”
“ฮะ!!…ฮ่าๆๆๆๆๆ…หนี!!…บอลต้องคิดหนีอาแน่ๆ…คิกๆๆๆ…ไม่มีเหตุผลอื่นหรอกเจ้าข้าเอ๊ย!!!”
(กระโดดไปกระโดดมารอบห้องลูกสาวคนเล็กพลางหัวเราะด้วยความขบขันกับเอานิ้วชี้หน้าเรา…นี่อานิภายังปกติดีอยู่หรือเปล่า?)
“เอาล่ะ!!…เลิกเล่นกันซะที…อามีอะไรอยากจะถามบอลเต็มไปหมดนะจะบอกให้”
(จู่ๆสีหน้าก็เปลี่ยนทันควัน!?)
“แต่ก่อนอื่น…ฮึก!!”
“!?”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ…บะ…บอลทำหน้าตลกมากอ่ะ!!…ฮิๆๆๆๆ…ทะ…ทนไม่ไหวแล้ววววววว~~”
(นี่เรากำลังคุยกับคนบ้าใช่ไหมเนี่ย?…ทำไมอานิภาถึงได้เพี้ยนสุดเดชขนาดนี้?…ดูสิ!!…ลงไปนอนกลิ้งตัวงอหัวเราะงอหายที่พื้นห้องสลับกับเอากำปั้นทุบปึกๆ)
“ฮ่าๆๆๆ…ห๊ะ!…แฮ่ม!!…โทษ…โทษที…คะ…คืออาขำจนทนไม่ได้”
“ขำอะไรนักหนาครับ?”
“ก็บอลกับแคทไง”
“?”
“ก่อเรื่องขึ้นแล้วคิดว่าจะปิดบังอาได้งั้นหรือ?”
“อานิภารู้”
“แน่นอน…อารู้ทุกอย่างตั้งแต่ต้นเลยเพราะงั้นทั้งสองคนน่ะ…”
“…………………………………………..”
“จะดูถูกกันมากเกินไปแล้ว!!!”
“!!!!”
(พอลองสังเกตดีๆที่มุมห้องมีดาบคงโมเคียวอาวุธคู่กายของพี่แคทพิงอยู่ด้วย…อย่าบอกนะว่าอานิภาจะ…)
…………………………………………………………………………………………………………………………………….

“………………………………………”
“อา”
“………………………………………”
“อาครับ”
“………………………………………”
“ที่จริงไม่เห็นจะต้องลากผมออกมาด้วยเลย”
“………………………………………”
“แล้วไหนบอกจะไปหาเพื่อนแต่นี่…”
“หนวกหู!!!”
(อุ๊ก!!)
“อาบอกแล้วใช่มั้ยว่าบอลไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะเรียกร้องอะไรและไม่มีสิทธิ์ขัดใจอาด้วย?…ฮึฮื่อ~~…อยากให้อาเอาเรื่องขึ้นมาหรือยังไงกันห๊า?”
“ไม่ครับ”
“ถ้างั้นก็นั่งเงียบๆ”
…ถึงขณะนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าอานิภาต้องการทำอะไรกันแน่?…พอน้องสาวพ่อหัวเราะขบขัน(?)จนสะใจแล้วก็ตีหน้าขรึมชี้นิ้วสั่งให้ผมแต่งตัวเพื่อจะออกไปข้างนอก…
(“จะไปที่ไหนหรือครับ?”
“ไม่ต้องถาม”
“ต้องโทรบอกพี่แคทด้วยไหม?”
“ไม่ต้องโทร”
“อ้าว!?”
“แฮ่!!”
“หวึย!!!”
“พูดมากเดี๋ยวกัดเนื้อหลุดเลย!!!…คนผิดอย่างบอลไม่มีสิทธิ์สงสัยหรือถามอาหรอก”
“……………………………………………”
“แต่จะต้องทำตามที่อาสั่งอย่างเดียว…โฮ่~~…รึจะให้อาสนรู้?”
“ไม่…ไม่นะครับ!!”
“ฮิๆๆๆ…ถ้าตานั่นเกิดรู้ว่าลูกสาวตัวเองทั้งสองคนโดนบอลเจาะไข่แดงไปแล้วล่ะก็น่ากลัวมากนะจะบอกให้!!!…อือ–…หลานก็หลานเท้อ!!…จับนอนคุกลูกเดียวแถมหล่อๆอย่างบอลนี่ยัง…”
“?”
“จะต้องถูกพวกกะเทยกลัดมันจับอัดตูดคาห้องขังด้วยแหงๆ”
“หวา!!!!”
“เฮะๆๆๆๆๆๆๆ…กลัวมากม๊าย~~…กลัวใช่ไหมล่า~~…แล้วหากส่งสำนวนฟ้องศาลกับโดนตัดสินโทษก็จะต้องส่งเข้าเรือนจำ…อี๋!!…ในนั้นน่ะมีนักโทษหุ่นบึ้กกะดอใหญ่ๆอยู่เพียบ…ยิ่งหน้าตาหล่อเหลาแบบนี้ด้วยละรอดยากส์!!!…หึๆๆๆ…รับรองมีจองคิวแน่นทุกวันแน่นอน!!!!”
“อา!!…อานิภา…ได้โปรดช่วยผมด้วยเถอะครับ!!!…แบบนั้นไม่เอานะให้ผมตายไปซะเลยดีกว่าครับ!!!!”
“ฮืม–…แล้วบอลจะเชื่อฟังที่อาพูดทุกอย่างหรือเปล่า?”
“เชื่อ…เชื่อทุกอย่างครับ!!!”
“ไม่งั้นถูกกะเทยควายในคุกข่มขืนจนตูดบานแน่ๆนะ?”
“ครับ!!!!”
“……………………………………………”
“……………………………………………”
“ฮี่!!…ดีมากๆหลานรักของอา!!!…คราวนี้จะยอมช่วยสักครั้ง…งั้นแต่งตัวรอไว้ซะเดี๋ยวเราจะออกไปเที่ยวกัน”
“เอ๋!?…ไป…เที่ยว”
“ใช่!!…ไปเที่ยวไง”
“แล้วอาไม่ไปหาเพื่อนเหรอ?”
“หา!?”
“ครับๆๆ…ผมไม่สงสัยแล้ว!!…จะรีบแต่งตัวเดี๋ยวนี้แหละครับ!!!”)
…ในที่สุดอานิภาก็พา(ลาก)ผมมาที่สปอร์ตคลับแถวชานเมืองลำปางโดยออกตัวว่าก็เป็นเส้นทางที่จะไปบ้านเพื่อนนั่นแหละฉะนั้นจึงไม่ถือว่า “นอกลู่นอกทาง” แต่ผมรู้สึกเซ็งระเบิดเพราะความแตกและอยากจะนอนอยู่ที่บ้านเฉยๆมากกว่า…
(มันช่วยไม่ได้…เราตกเป็นเบี้ยล่างอยู่นี่นา–)
“เฮ้อ~~”
“!?”
(อานิภาจ้องเราตาเขม็งเชียววุ้ย!!)
“ถอนหายใจกับทำหน้าซังกะตายแบบนั้นหมายความว่าไงยะ?”
“อาพาผมมาที่นี่ทำไมครับ?”
“ก็บอกว่ามาเที่ยวพักผ่อนไง…นี่!…สระว่ายน้ำกว้างขวางและวันนี้คนก็ไม่ค่อยมีด้วยล่ะเออ!!!”
“ผมลงน้ำได้ซะที่ไหนล่ะครับ?”
“งั้นนั่งดูสาวสวยเล่นน้ำเป็นอาหารตาก็ได้นี่จ๊ะ”
“ไหนครับสาวสวย?…ผมยังไม่เห็นสักคน”
“ก๊าดดดดดดดดดด!!!!”
“เฮ่ย!?…อาเสียงดังไปแล้ว!!!”
“ตาก็ไม่บอดแท้ๆแต่กลับมองไม่เห็นสาวสวยเร๊อะ?”
“อะ…อาเนี่ยนะ?”
“ก็ยังจะมีใครอีกเล่า?”
“อุ๊บ!!”
“ฮื่อ~~”
“อุ๊!”
“ฮึ่ม!!”
“ผะ…ผมไม่ได้…ขำนะ”
“ช้าไปแล้ว!!!…หนอย~~…บอลช่างกล้า…กล้าหัวเราะเย้ยหยันอาสาวสุดสวย…จับลากลงน้ำซะดีมั้ง?”
“ยะ…อย่าครับ!!!”
“มานี่!!”
“เฝือกผมมีหวังได้เปียกหมดสิ!!!”
“กรอด~~”
“มีอะไรกันหรือคะเสียงดังไปถึงข้างนอก?…อ้าว!?…คุณอรนิภานี่เอง”
“โอ๋!?…วันนี้เธอมาทำงานด้วยรึ?”
“พอดีเพื่อนโอ๋เขาลาน่ะค่ะ…เอ๋?…หนุ่มคนนี้หรือว่าจะเป็น…”
“อุ๊ยบ้า!!…ไม่ใช่กิ๊กหรืออะไรนะ…นี่หลานชายแท้ๆของฉันเลยจ้ะ”
(ท่าทางอานิภาจะมาที่นี่บ่อย)
“แต่ไหงวันนี้คนน้อยจัง?”
“คือห้องฟิตเนสปิดปรับปรุงครั้งใหญ่ตั้งแต่สัปดาห์ก่อนน่ะค่ะลูกค้าเลยน้อย…จะมีแต่สระว่ายน้ำกับห้องอบไอน้ำที่ยังให้บริการ”
(แต่เราว่าเพราะอากาศหนาวนี่ล่ะสาเหตุที่ทำให้คนน้อย)
“ก็ดีจะได้ไม่วุ่นวาย…ฉันอุตส่าห์พาหลานชายมาเที่ยวทั้งที”
“ใช่หลานชายแน่หรือคะ?”
“เธอหยุดคิดบ้าๆทันที!!…ฉันไม่มีรสนิยมแอบเลี้ยงเด็กหนุ่มเหมือนพวกคุณหญิงคุณนายในสมาคมหรอกจะบอกให้…แฮ่ม!!!…อย่างฉันน่ะแค่อยู่เฉยๆก็มีนักศึกษาหนุ่มหล่อตามไปจีบถึงโรงพยาบาลเชียวไม่อยากจะคุย”
(โห!?…เนี่ยนะไม่อยากจะคุย?)
“ค่ะๆ…งั้นเชิญตามสบายนะคะ…ต้องการอะไรเพิ่มเติมก็ติดต่อพนักงานได้เลยค่ะ”
“…………………………………………”
“…………………………………………”
(ท่าจะไม่ค่อยดีซะแล้ว…นั่นมันแววตาหาเรื่องชัดๆ)
“ดูถูกกันดีนัก–…คอยเดี๋ยว!!”
“หา?”
“เจ้าเด็กตาถั่วเอ๊ย~~…เดี้ยงอยู่แท้ๆแต่บังอาจชวนสาวเล่นท่าสุดเสียว…จงเตรียมตัวตกตะลึงปากอ้าตาค้างได้เลย!!!”
…พูดจบอานิภาก็ชูนิ้วโป้งกับหลับตาปี๋แลบลิ้นให้ผมก่อนจะกำหมัดสาวเท้าสวบๆเดินจากไป…ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะทำอะไรแผลงๆอีกทว่าทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซึ่งทีแรกผมคิดว่าเป็นพี่แคทแต่แล้ว…
“ปะ…ป้าเอ็มนี่หว่า!?…ฮัล…ฮัลโหล”
“…อยู่ที่ไหน?”
“เอ่อ–”
“ป้ามาถึงหน้าบ้านยัยภาแล้วแต่ไม่มีใครอยู่”
“นี่…นี่ป้ามาถึงลำปาง…”
“ใช่!!…มารับตาหนูกลับโยนกจัตุรัสไงล่ะ”
“คือว่า…ป้าฟังผมก่อนนะครับ…ยังไงขากลับผมก็จะแวะที่นั่นอยู่แล้ว”
“ช้า!!!”
“อึ๋ย~~”
“ในเมื่อป้ามาที่นี่ด้วยตัวเองก็จะไม่กลับไปมือเปล่าแน่…ตาหนูบอกมาว่าตอนนี้อยู่ไหน?”
“อ่า–…ที่…”
“หืม?…ยัยภาไปบ่อยนี่นะและป้าก็รู้จักด้วย…อีกไม่เกินสิบนาทีป้าจะไปถึง”
“ป้าครับ…ผมมากับพี่แคทด้วยความเต็มใจไม่ได้ถูกบังคับ”
“…………………………………………..”
“แล้วอานิภาก็ขอร้องมาด้วย…ยังไงก็พูดคุยดีๆอย่าทะเลาะกันนะครับ”
“ตาหนูใจเย็นๆ…ป้ารู้ดีว่ากับยัยภาน่ะควรจะรับมือยังไง?…เดี๋ยวเจอกันนะจ๊ะ”
…งานนี้มีหวังแย่แน่!!!!…แม้ป้าเอ็มจะบอกให้ใจเย็นแต่กลับสังหรณ์ใจไม่ดีเลยพับผ่าสิเพราะผมรู้จากคุณปู่ก่อนหน้านี้แล้วว่าพี่สาวพ่อมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไร…
“แอบคุยกับสาวๆที่ไหนอีกห๊ะ?”
“ไม่ใช่สักหน่อยครับ!!…ตอนนี้…อื๋อ?”
“แต่นแต๊น!!…ชุดนี้ของอาเป็นยังไงมั่งเอ่ย?”
“………………………………………..”
“?”
“………………………………………..”
“เฮ่~~”
“นะ…นะ…นั่น…”
“ฮะแฮ่ม!!!…ไม่เคยเห็นอาใส่ชุดว่ายน้ำสินะเป็นไงสุดยอดมั้ย?…หุ่นของอาน่ะแจ่มแจ๋วไม่แพ้สาวน้อยวัยเรียนหรอกขอบอก”
(สติสัมปะชัญญะของเราได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง!!…ช่างเป็นอาวุธทำลายล้างที่มีอานุภาพมากมายอะไรเช่นนี้?…ชุดว่ายน้ำบิกินี่สีฟ้าเข้มที่ประหยัดเนื้อผ้าไม่ใช่ย่อยและถ้าไม่มั่นใจในรูปร่างของตัวเองแล้วล่ะก็จะไม่กล้าใส่อย่างเด็ดขาด!!!)
“อา…”
“หึฮื่อ~~…ถึงกับตาค้างอ้าปากไม่ลงเชียวรึ?…มันต้องอย่างนี้ซี่!!”
(อึ๊ก!!…ให้ตายเถอะซ่อนรูปจริงๆอาเราคนนี้!!!!…กะด้วยสายตาแล้วหน้าอกหน้าใจไม่ได้ด้อยไปกว่าพี่แคทเลยนะเนี่ย!?)
“ไม่นึกว่า…อา…จะนุ่งบิกินี่”
“ผิดแล้วจ้ะ…นี่คือ TRIANGLE ต่างหาก”
“!?”
“ความหมายก็ตรงตัว…ชุดว่ายน้ำรูปสามเหลี่ยม…มันจะคล้ายๆทูพีชกับบิกินี่นะแต่เปิดส่วนเว้าส่วนโค้งมากกว่า…นี่ไง!!”
“ว้าว!!!…สะ…สายเดี่ยวแล้วผูกเชือกข้างหลัง…แล้วผ้าที่ปิด…หน้าอกนั่น”
(ดูท่าจะใหญ่กว่าฝ่ามือเราแค่นิดหน่อยเองมั้งนั่น?…ใจสั่นหมดแล้วววว)
…ส่วนชิ้นผ้าผืนน้อยรูปสามเหลี่ยมท่อนล่างก็เป็นชนิดผูกเชือกเช่นกัน…หูย~~…ความดัน(?)จะขึ้นซะให้ได้!!!…ไม่กล้านึกภาพว่าถ้าเกิดเชือกของชิ้นใดชิ้นหนึ่งดันหลุดขึ้นมาแล้วมันจะเป็นยังไงต่อไป?…
“แน่ะ!…มองต่ำจังน๊า~~…แบบนั้นน่ะปวดคอแย่เล้ย!!”
“อะ…อ้า!!”
(ก็ตรงนั้นมัน…นูนเด่นออกมาชัดเต็มสองตาเลยนี่หว่า!!!)
“ทีนี้บอลก็จงบอกมาซะที”
“บอกอะไรครับ?”
“ว่าเห็นสาวสวยแล้วหรือยัง?”
(เฮอ–…ขืนตอบว่าไม่เห็นสิถูกจิ้มตาชัวร์เพราะอาสาวจอมแก่นเตรียมจกนิ้วรอท่าอยู่…อูย~~…แต่ท่าก้มตัวมาข้างหน้านี่ช่างยอดเยี่ยมแท้!!!…นมเป็นนมจริงจริ๊ง~~…พนันกันได้เลยว่าหากพี่แคทเกิดมาเห็นจังหวะนี้เข้าพอดีล่ะก็เรา…ไม่รอดแน่)
“…ครับ…ผม…ผมเห็นแล้ว”
“เป็นใครเอ่ย?”
“………………………………………”
“อย่ามัวแต่หน้าแดง!…บอกมาเร็วๆ”
“ไม่น่าถาม…ก็ฉันไงเล่า!!!”
“ป้าเอ็ม!!”
“!?”
“แต่งชุดว่ายน้ำเพื่อจะหลอกล่อหลานชายงั้นเหรอ?”
“พี่…พี่เอ็ม…มาได้ยังไงเนี่ย?”
“แต่ฉันก็ทำแบบเดียวกับเธอนั่นแหละนะ”
…คุณพระช่วย!!!!…ไม่นึกว่าป้าเอ็มจะปรากฏตัวพร้อมกับชุดว่ายน้ำสีเขียวมรกตแข่งประชันกับน้องสาวเช่นนี้…แล้ว…แล้วผ้าบางๆลวดลายฉูดฉาดที่พันรอบเอวกับปิดบังชิ้นผ้าท่อนล่างแต่ยังพอจะเห็นวับๆแวมๆนั่น…เมื่อคืนผ่านศึกใหญ่มาไม่พอนี่ยังจะโดนอาวุธหนักทำลายล้างสูงโจมตีซ้ำเข้าไปอีก…
“ว้ายตาหนู!?…จมูกมีเลือดไหลออกมา!!”
“สงสัย…จะใส่โป๊เกินไปหน่อย”
“เชอะ!!…พื้นๆ…ของเธอน่ะยังธรรมดา”
“ว่าไงน๊ะพี่!?…บอลเลือดกำเดาไหลเพราะชุดของภาแล้วมันจะธรรมดาได้ยังไงล่ะ?”
“ใครว่า?…เพราะชุดของพี่ต่างหาก”
“หนอย!!!”
“จะทำไมยัยเด็กกะโปโล?”
“ไม่ใช่นะ!!”
“ป้าครับ…อาครับ…ยะ…อย่าเพิ่ง…ทะเลาะกันสิ…ได้โปรด”
(โอว~~…สุดแสนจะมีความสุข!!!)
……………………………………………………………………………………………………………………

“สองคุณยายทำอะไรกันนี่?…เลือดไหลออกจากจมูกพ่อใหญ่แล้ว!!”
“ริน”
“หือ?”
“ทางนั้น”
“นั่น!…อุษณรัศมีไม่ใช่เหรอ?”
“ทางโน้นก็ด้วย”
“สีตลรัศมี!?…พวกนางจะทำอะไรกันอีกคะถึงมาแอบซุ่มดูเรา?”
“…พี่ก็ไม่รู้แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะไม่ออกมาสนทนากับเรา”
“หนูไม่เข้าใจว่าเทพแฝดคู่นี้ต้องการอะไรแต่อย่าหวังเลยว่าจะปล่อยให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอย…แม้เทพฤทธิ์จะด้อยกว่าหนูก็ไม่มีทางยอมให้พ่อถูกชิงตัวไปง่ายๆหรอก!!!”
“………………………………………………”
…………………………………………………………………………………………………………………………

…ตัวอย่างในตอนหน้า…ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 84 “สถานการณ์อันตราย!?…ลางร้ายเริ่มปรากฏ!!!”

“รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา?…ถึงเป็นน้องสาวแต่ฉันก็จะไม่อ่อนข้อหรือยอมหลีกทางให้หรอกนะ!!”
“ไม่ต้องห่วงค่ะสติภายังครบถ้วนสมบูรณ์ดี…มาตัดสินกันวันนี้เลยว่าระหว่างเราใครจะมีเสน่ห์มากกว่า!!”
“เธอจะให้ตาหนูเป็นคนตัดสินสินะ?…ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็…ยัยภาเอ๊ย~~…เธอน่ะแพ้ไปครึ่งค่อนตัวแล้ว!!!”
………………………………………..
“รู้สึกว่าทั้งป้าเอ็ม,อานิภาและอาสน…สามคนนี้มีอะไรแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิ?”
(“มั่นใจแล้วเหรอจ๊ะที่จะปล่อยให้สนเห็นหน้าฉัน?…จริงๆหมอนั่นก็เหมือนตาหนู…เจ้าชู้ไม่ใช่เล่นเลย”)
“หรือว่า…ในอดีตก่อนที่เราจะเกิดมา…พะ…พวกเขาสามคน!?…ไม่…ไม่จริง!!!”
………………………………………..

“ใกล้จะถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว…เพื่อมิตรภาพของทั้งสองตระกูลฉันจำเป็นจะต้องทำให้มันเกิดขึ้นให้ได้”
“ส่วนทางเราก็เตรียมพร้อมนานแล้วค่ะ…รอเพียงคุณชายหกกลับมาที่โยนกจัตุรัสอีกครั้ง”
“เอกคเชนทร์…ถ้าฉันปล่อยให้อยู่แกก็ต้องอยู่แต่หากฉันต้องการให้ไสหัวไปไกลๆ…แก…ก็จะต้องไป!!!!”
……………………………………………………………………………………………………………………………….