ศึกสองนางพญา ตอนที่ 9 วางยาหว่านเสน่ห์
วิกาล นั้น ไทเฮา แมนจูผลัดเปลี่ยนเป็นสวมชุดขาวสะอาด แต่งกายเช่นสตรีชาวฮั่น ถือถาดไม้จัดวางป้านสุรา และจอกเปล่า ติดตาม ทหารแมนจูผู้หนึ่งเข้าสู่ห้องคุมขัง
ทหาร แมนจูนั้นเปิดประตูห้องหุงเฉิงโฉว ให้นางเข้าไป จากนั้นปิดประตูห้องลง หันกายจากไป
ไทเฮา แมนจูวางถาดลงที่มุมเตียง ย่อพระวรกายคารวะหุงเฉิงโฉว ตรัสว่า
“น้อมพบแม่ทัพ หุง”
หุงเฉิงโฉวกวาดมองนางแวบหนึ่ง ถามว่า
“ท่านเป็นใคร”
“ข้าพเจ้าเป็นสตรีชาวตงง้วน นับถือเลื่อมใสในตัวแม่ ทัพหุงตลอดมา ดัง นั้นติดสินบนทหารที่คุมคุกลงมาพบหน้าแม่ทัพหุงสักครา”
“ที่นี่เป็นที่คุมขังเชลยสำคัญของแมนจู ไหนเลยให้ท่านเข้าออก โดย
อิสระได้”
ไทเฮาแมนจูตรัสอย่างยิ้มแย้ม
“ท่านกระทั่ง ความตายยังไม่กลัว ยังมีเรื่องใดสร้างความตระหนกแก่ท่าน แม่ทัพหุงตัดใจอดอาหาร เป็นที่เลื่อมใสของเรายิ่ง เพียงไม่ทราบแม่ทัพหุงมีกำลังขวัญดื่มสุราพิษหรือไม่”
“สุราพิษ”
ไทเฮาแมนจูทรงหยิบฉวยป้านสุรา รินสุราลงในจอกเปล่า ประคองส่งถึงเบื้องหน้าหุงเฉิงโฉว ตรัสว่า
“ดื่มสุราพิษ ต้องใช้ความกล้าหาญอยู่บ้าง แม่ทัพหุงกลัวหรือไม่”
หุงเฉิงโฉวรับจอกมา ยืดคอดื่มสุราลงไป ไทเฮาแมนจูทรงรับจอก เปล่ากลับ รินสุราให้อีกจอกหนึ่ง หุงเฉิงโฉวดื่มตามลงไปจากนั้นขว้างจอกเปล่าทิ้ง กล่าวว่า
“วันนี้เรา สามารถพลีชีวิตเพื่อชาติ ก็ไม่มีความอาลัยอาวรณ์อีก”
เอ่ยถึงตอนนี้ รู้สึกร่างร้อนรุ่ม ต้องขยับปกเสื้อครา หนึ่ง
ไทเฮา แมนจูตรัสอย่างยิ้มแย้ม
“แม่ทัพหุง รู้สึกเป็นอย่างไร”
“เราร้อนรุ่มยิ่ง ไม่ทราบไฉนร้อนรุ่มปาน นี้”
“คาดว่าฤทธิ์ยากำเริบแล้ว เราจะแก้ปกเสื้อของท่าน ช่วยให้ท่านสบายกว่าเดิม”
พลางยื่นพระดรรชนีเรียวงาม แบะขยายปกเสื้อให้กับหุง เฉิงโฉว
หุง เฉิงโฉวยังมีสติสัมปชัญญะหลงเหลือ พลันยื่นมือปัดป่ายร้องว่า
“ท่านหลีกไป อย่าได้กระทบถูกเรา”
ไทเฮาแมนจูกลอกพระเนตรหยาดเยิ้ม ตรัสว่า
“แม่ทัพหุง เห็นการตายดุจกลับคืนมาตุภูม เป็นที่เลื่อมใสของเรายิ่ง โปรดรับการกราบกรานจาก เราสักครา”
พลางย่อพระวรกายกราบคารวะอย่างชดช้อย
หุง เฉิงโฉวรีบยื่นมือประคองนางไว้ พริบตาที่กระทบถูก พลันสะท้านขึ้นดุจสายฟ้าฟาดใส่ ไทเฮาแมนจูฉกฉวยโอกาส ซุกพระพักตร์กับอ้อมอกอีกฝ่ายหนึ่ง
หุง เฉิงโฉวรู้สึกร่างร้อนรุ่มดุจมีกองเพลิงเผาผลาญ ต้องโอบร่างอบอุ่นนุ่มนิ่มที่แอบอิงเข้า มาไว้อย่างลืมตัว
ไทเฮาแมนจูจงใจยั่วสวาทหุงเฉิงโฉวเต็มที่ ขยับร่างให้ปกเสื้อเปิดออก เผยเห็นช่วงคอขาวผ่อง เนินอกสร้างรำไร ปรากฏต่อสายตาของแม่ทัพหุง ความต้องการของเขาพลันคุโชนขึ้น ยื่นมือโอบเอวคอดกิ่วของไทเฮาแมนจูไว้ ซุกไซ้จมูกกับจอนผมนาง ไทเฮาทรงพระสรวลคิกคักอย่างยวนยั่ว ส่ายพระพักตร์หลบไปมา
หุง เฉิงโฉวยิ่นมือกระชากปกเสื้อของไทเฮาแมนจู กระชากจนขาดหลุดรุ่ย เผยเห็นตัวเอี๊ยมสีชมพู จากนั้นโอบกอดรัดนางไว้แนบแน่น บดขยี้ไปที่ริมโอษฐ์แดงชุ่มชื้น ลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่า ระดมจูบไปทั่ว มือเคลื่อนไหวปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่เหลือของนาง
ชั่วครู่เดียวเสื้อผ้าของนางก็หลุดลุ่ยไป สิ้น ไทเฮา แมนจูจงใจส่งเสียงครางออกมา หอบหายใจแรง แม่ทัพหุงยิ่งพุ่งพล่นหนักขึ้นใบหน้ากลับกลายเป็นสีแดง ก่ำ รู้สึก หัวใจร้อนรุ่มราวกับถูกไฟเผา ท้องน้อยปวดแปลบราวถูกเข็มแทง ก้มลงซุกหน้าไปที่ทรวงอก อวบอิ่ม มือคว้าไปที่ปทุมถันถันอ่อนหยุ่น บีบขยำอย่างรุนแรงสร้างความเจ็บปวดแก่ไทเฮาแมนจูจนส่ง เสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ในความเจ็บปวด แฝงความหฤหรรษ์อย่างประหลาด
“แม่ทัพหุง”
ไทเฮาร้องเรียกเสียงสั่นเครือ ดวงตาของนางหยาดเยิ้ม แก้มแดงเรื่อ ลมหายใจกระชั่นถี่ น้ำเสียงแฝงกลิ่นอายยวนยั่ว กระตุ้นสัญชาตญานความ ใคร่ของหุงเฉิงโฉวให้พลุ่งพล่านยิ่งขึ้น
“นางจิ้งจอก”
หุงเฉิงโฉวร้องเรียกเสียงกระเส่า รู้สึกยิ่งมายิ่งร้อนรุ่ม ตะโบมจูบไปทั่วพระวรกายขาวผ่องของไทเฮาแมนจูอย่างหิว กระหาย แล้วผลักไสนางนอนลง
สายตาจ้องมองปทุมถันกลมกลึง ที่มียอดถันสีชมพูอ่อนๆ เป็นจุกเล็กๆ บริเวณป้านรอบปลายยอดเป็นสีชมพูจางๆกลมกลืนไปกับผิว เนื้อขาวผ่องดูบริสุทธิ์ผิดกับสตรีสามัญชนทั่วไป ที่จริงแล้วไทเฮาแมนจูเองก็แอบภูมิใจ กับปทุมถันคู่งามของตัวเองมาก แม้นจะผ่านมือชายมาแล้ว แต่ก็ยังคงอวบอูมตูมตั้งเป็นก้อนกลมไม่ยานคล้อยแม้แต่น้อย หุงเฉิงโฉวกวาดตาสำรวจ เรือนร่างเปล่าเปลือยของนางลงไปถึงเบื้องล่าง ก็เห็นเป็นโหนกเนินที่มีขนสีดำอ่อนนุ่มปก คลุมอยู่ทั่ว
ไทเฮาแมนจูสังเกตุอากัปกิริยาของเขาอยู่ จึงแกล้งอุทานเบาๆ ก่อนเอามือมาปกปิดส่วนหวงห้าม กระตุ้นไฟราคะของแม่ทัพหุงให้ฮือโหมขึ้น เขาโถมตัวลง ก้มหน้าใช้ลิ้นเลียเนิน อกของไทเฮาแมนจู แล้วอ้าปากขบงับหัวนมสีชมพู เม้มดึงขยี้จนปลายยอดตั้งชันขึ้นมาในทันที
“แม่ทัพหุง. .. อย่า..”
ไทเฮา แมนจูแสร้งร้องห้าม หากแฝงจริตยวนยั่ว
หุง เฉิงโฉวถูกฤทธิ์ยากระตุ้นสวาทไหนเลยสนใจกับคำห้ามปรามของนาง ภายใต้ไฟราคะฮือโหมกลับ แสยะยิ้มตวาดด่า
“นางจิ้งจอก ท่านจงใจยั่วสวาทเรา แล้วจะมาบอกให้หยุดอีก หรือ มาเถอะจะเย็ดให้หนำใจเลย” พูดจบก็กระชากร่างนางเข้ามา กอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่าง บ้าคลั่ง ดูดเฟ้นเต้านมนางอย่างแรง มืออีกข้างก็ขยี้เต้าที่เหลือ พร้อมกับใช้นิ้วบี้หัวนม นางเบาๆ
“อูยยยย…”
ไทเฮา แมนจูสะบัดพระพักตร์ต้องคราง หุงเฉิงโฉวลิ้นรัวหัวนมถี่ยิบ จนไทเฮาถึงกับแอ่นปทุม ถันสู้ปลายลิ้นของเขาที่ตวัดฉับไวเหมือนกับลิ้นงู หุงเฉิงโฉวดูดกินถันอวบ ของไทเฮาจนหนำใจ มือหยาบสากบีบก้อนเนื้ออวบหยุ่นเต่งตึงของนางจนทะลักออก มาจากมือ แล้ว ดูดดังจ๊วบจนแดงเป็นจ้ำๆ ก่อนจะไช้ลิ้นไซ้ลงมาจนถึงท้องน้อยของนาง
“อย่า”
ไทเฮา เลื่อนพระหัตถ์ลงไปปิดโคกหีเอาไว้อีกครั้ง หุงเฉิงโฉวปัดมือนางออก ยื่นมือลูบคลำรู้สึกละเอียดอ่อนดังรวงผึ้งซ้ำเรียบรื่นกว่า เขาโลมลิ้นไปบนเนินเนื้อ ขาวผ่องถูไถมบหน้าไปมาบนขนหมอยนุ่มละมุนแล้วบุกจู่โจมตรงกลีบสีชมพูสด
“อ…อ…. แม่ทัพหุง….แม่ทัพหุง ……”
ไทเฮา ร้องเรียกเสียงสั่นพร่า แต่พระหัตถ์กลับกดศีรษะหุงเฉิงโฉวให้ทำงานหนักเข้าไปอีก ลิ้นของเขาฉกตวัดอย่างชำนาญ ริมฝีปากซุกไซ้ดูดดุนติ่งแตดไปมา ไม่นานนักไทเฮาก็สั่นระริก รูหีขมิบน้ำเงี่ยนอออกมาจนเลอะปากหุงเฉิงโฉว
“แม่ทัพหุง.. เรา…เราจะไม่…ไหว แล้ว….” ไทเฮาแมนจูครางเสียงกระเส่า
