รักไม่นับตัวเลข ตอนที่ 15

 รักไม่นับตัวเลข ตอนที่ 15 “การตัดสินใจที่ยากลำบากยิ่ง”

“ตามมา!!!…ฉันมีอะไรจะคุยด้วย”
“ครับ”
“……………………………………………..”
…บรรยากาศมันให้ความรู้สึกเหมือนผมเป็นนักโทษกำลังเดินเข้าสู่แดนประหาร…แขนขาเนื้อตัวพาลสั่นกึกๆ…ปากคอก็แห้งผากจะกลืนน้ำลายยังทำได้อย่างลำบากแต่สู้แข็งใจไว้…
“บรีน…มีอะไรหรือครับ?”
“คือ…”
…สาวคนรักเรียกผมให้หยุดแต่ก็ไม่ยอมบอกว่ามีเรื่อง
อะไร…เธอมีสีหน้าวิตกกังวลมากทีเดียว…
“ถ้าเรื่องคุณพ่อ…บรีนไม่ต้องห่วง…ยังไงท่านคงไม่ควักปืนมาจ่อหัวผมง่ายๆหรอกครับ”
(พูดปลอบใจหญิงสาวพร้อมกับปลอบตัวเองด้วย)
“เอาเถอะค่ะ…แล้วเคนจะจะได้ทราบความจริงทุกอย่างเอง”
“?”
…พอเข้าไปในห้องรับแขก…ผมก็คิดตอนระหว่างเดินทางมานะครับว่าจะต้องเจอการต้อนรับที่ไม่ค่อยเป็นมิตรจากทางบ้านของพี่บรีนนักแต่เวลานี้มันยิ่งกว่าที่คาดไว้ซะอีก…มันช่างดูแย่มากๆเลย…
“เคน…นั่งเก้าอี้สิคะ…ไม่ต้องลงไปที่พื้น”
…ร่างกายมันเป็นไปโดยอัตโนมัติเพราะความหวาดกลัวเข้าไปเกาะกินหัวใจหมดสิ้นแล้ว…นี่ขนาดแค่คบเป็นแฟนยังจ้องกันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ…ถ้าเกิดทะลึ่งทำลูกสาวเขาท้องไส้ขึ้นมาผมมิโดนเป่ากระหม่อมทิ้งไปนานแล้วรึ?…คุณพ่อกับคุณแม่พี่บรีนนั่งโซฟาตัวกลาง…บุตรสาวฝาแฝดทั้ง 2 นั่งเก้าอี้คนล่ะฝั่งซ้ายขวาแล้วผมจะไปนั่งที่ไหนได้อีกนอกจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามประจันหน้ากับเจ้าของบ้านซึ่งกำลังซุบซิบอะไรบางอย่าง…จากนั้นคุณแม่พี่บรีนก็ถามผมเกี่ยวกับทางบ้านว่าทำอาชีพอะไร?…เป็นคนที่ไหน?…อายุเท่าไหร่?…กำลังศึกษาในระดับไหน?…รวมทั้งไม่พลาดที่จะถามด้วยว่ารู้จักกับพี่บรีนได้ยังไง?…ผมก็ตอบไปตามความจริงไม่ปิดบัง…
“…อืม—…คือต้องไว้บอกก่อนนะจ๊ะว่าป้าไม่ใช่คนซ่อกแซ่กชอบถามโน่นนี่แต่ครั้งนี้อยากรู้จักเคนไว้เพราะส่วนใหญ่บรีนจะพาเพื่อนผู้หญิงมาให้รู้จักแต่ไม่ค่อยพาเพื่อนผู้ชายมานักหรอก”
(ถ้าเป็นเพื่อนผู้ชายก็จะต้องไต่ถามอย่างละเอียดยิบว่างั้นซึ่งคงเป็นเรื่องปกติของบ้านที่มีลูกสาวสวย)
“อายุห่างกัน 8 ปีเรอะ?…นี่!!…ฉันสูบบุหรี่ได้มั้ย?”
“…คะ…เชิญครับ”
(สะดุ้งแทบสุดตัวเลยผม)
“………………………………………………”
(พ่นควันโขมงเชียว)
“เอาละ!!…ฉันจะไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา…นายคบกับลูกสาวฉัน…เป็นเพื่อนหรือเป็นอย่างอื่น?…”
“เอ่อ…”
“เมื้อกี้เขาบอกบรีมว่าคบเป็นเพื่อนกับน้องค่ะพ่อ”
“ฉันไม่ต้องการฟังคำตอบของคนอื่น…แกเงียบซะ!!”
“คะ…ค่ะ”
“ว่าไง!?…จะตอบได้หรือยัง?…บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ชอบคนพูดโกหก”
“ผม…ผม”
“……………………………………………….”
…เหลือบตาดูพี่บรีนซึ่งเธอก็พยักหน้าตอบรับในเชิงว่า “บอกความจริงไปดีกว่า” …ดังนั้นจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำ…
“คุณลุงคุณป้าครับ…ผมกับพี่บรีนเรา 2 คนคบเป็นแฟนกันและต้องขอโทษพี่บรีมที่ไม่ได้บอกความจริงตั้งแต่แรก…”
“………………………………………………”
“………………………………………………”
“………………………………………………”
…คนในบ้านเงียบกันหมดทั้งบ่าวทั้งนาย…บรรดาคนใช้ถ้าไม่อึ้งก็ป้องปากกระซิบกระซาบกัน…ส่วนพี่บรีนมีรอยยิ้มและพยักหน้าที่แสดงความยินดีกับความกล้าของผมแต่ก็มีความกังวลแอบแฝงอยู่…
“เฮ้ย!!!!…พวกแกไม่มีงานทำกันหรือไง?…มีอะไรก็ไปทำเซ่!!!!”
“คุณคะ!!…ใจเย็นๆก่อนสิ”
“พ่อ”
“ฉันใจเย็นอยู่นี่ไง!!…ถ้าใจร้อนก็คงคว้าปืนออกมาถือแล้วโว้ย!!!!”
“อึ๋ย!!!!”
(เสียงดังเอ็ดตะโรลั่นบ้าน…นี่ต้องโกรธจนหนวดแทบกระดิกได้แล้วล่ะ…คนใช้ในบ้านต่างเกรงกลัวรีบแตกทัพถอยหนีออกไปกันหมด…อูย~~…คุณพระช่วยด้วย!!!…ลูกช้างยังไม่อยากตายตั้งแต่ยังหนุ่มๆ)
“เฮอะ!!!…คบเป็นแฟน…พูดง่ายดีจริงนะแก…บรีน!!…นี่ยังไม่บอกให้เจ้านี่รู้เหรอว่าตอนนี้แกมีฐานะอะไร?”
“?”
“……………………………………………….”
…หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าซึ่งมันทำให้คลางแคลงใจว่าเธอกำลังปิดบังอะไรผม?…เราสัญญาว่าจะเป็นคนรักกันแล้วทำไมยังมีเรื่องต้องปกปิดอีกล่ะครับ!?…
“…ถ้ายังไม่รู้ฉันจะบอกให้ก็ได้…บรีนน่ะไม่ใช่ผู้หญิงตัวเปล่าเล่าเปลือยที่ไม่มีเจ้าของ…เธอแต่งงานมีสามี…ใช้คำนำหน้าว่านางแล้ว!!!”
“!!!!”
…ประโยคนี้มันเปรียบได้กับค้อนเหล็กที่ทุบลงไปกลางหัวและอาจเสมอเหมือนมีดอันคมกริบซึ่งได้กรีดเข้ากลางหัวใจ…ผมนั่งนิ่งเป็นหุ่นไม่อาจจะขยับตัวหรือกล่าวคำพูดอะไรออกมาได้แต่ท่องในใจว่า…
(แต่งงาน…มีสามีแล้ว…ทำไมไม่บอกกันก่อน?…แต่งงาน…มีสามีแล้ว…ทำไมไม่บอกกันก่อน?…แต่งงาน…มีสามีแล้ว…ทำไมไม่บอกกันก่อน?…หลอกผมทำไมกัน?…บรีน!!!!…หลอกผมทำไม?)
“…และสามีบรีนก็คือลูกชายเพื่อนรักของฉันที่เป็นคู่ค้าสำคัญทางธุรกิจอย่างยาวนาน…ฐานะร่ำรวยมีหน้ามีตาในสังคม…แล้วตัวแกล่ะเป็นใคร?…เรียนก็ยังเรียนไม่จบ…กะอีแค่บ้านมีหอพักให้คนเช่ารึจะมาเลี้ยงดูลูกสาวฉัน?…น่าขำ!!!”
“คุณพูดเกินไปแล้วนะคะ!!”
“ไม่เกิน!!…คุณน่ะเงียบซะเถอะผมอยากจะพูดนานแล้ว…โดยเฉพาะแก…บรีน…ฉันสู้อุตส่าห์วางแผนให้ชีวิตของแกมีความสุขสบายได้แต่งงานกับผู้ชายที่การงานดีฐานะเท่าเทียมกัน…การศึกษาของรุจเองก็ใช้ได้แถมยังรักแกมากด้วย…ทำไมถึงใจร้ายหนีเขาไปได้ลงคอและยังมีหน้าพาไอ้บ้านี่เข้ามาบ้านอีก?…ไหน…ลองบอกเหตุผลโง่ๆของแกมาซิ”
“คุณพ่อ…”
“…………………………………………..”
“รุจรักหนู…แต่หนูไม่เคยรักเขา”
“น้องบรีน…”
“แกว่าไงนะ?”
“หนูเคยบอกคุณพ่อไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าหนูไม่เคยมีความรักในตัวรุจเลยแม้แต่นิดเดียว…นี่คะ!!…ผู้ชายคนนี้ต่างหากที่ได้บรีนมอบความรักให้จนหมดสิ้น…เขาอยู่ที่นี่แล้ว!!!!”
…จากนั้นหญิงสาวในสภาวะน้ำตาไหลอาบแก้มก็ลุกมาหาผมแล้วลงนั่งคุกเข่าตรงหน้า…เธอพูดทั้งน้ำตาพร้อมทั้งยกมือผมกุมไว้แน่น…แสงสว่างเริ่มสาดส่องเข้ามาในหัวใจที่เมื่อกี้ถูกความมืดครอบงำทีละนิดๆ…
“…บรีนขอโทษ…”
“…………………………………………………”
“บรีนน่าจะบอกความจริงให้เร็วกว่านี้…แต่…แต่…”
“สิ่งที่ฉันทำไปก็เพราะหวังดีและเพื่ออนาคตของแก…เพราะการกระทำอันโง่เขลาของแกมันจะทำให้ฉันเสียเพื่อนที่สู้ฟันฝ่าอุปสรรคมาด้วยกัน…บ้านนั้นเขาหาว่าฉันรู้เห็นเป็นใจปล่อยให้แกหนีไปด้วยซ้ำนะรู้มั้ย?…รีบกลับไปบ้านนั้นเดี๋ยวนี้!!!”
“หนูไม่กลับ!!!…กรุณาพอแค่นี้เถอะค่ะ…ความหวังดีของคุณพ่อทำให้หนูทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น…รุจไม่ใช่ผู้ชายที่ดีอย่างคุณพ่อคิด…เขาใช้วิธีสกปรกทำลายหนูแล้วรับผิดชอบยอมแต่งงานก็เพราะต้องการล้างแค้นที่หนูไม่ยอมรักเขา”
“ฉันตกลงหมั้นหมายแกกับรุจไว้ตั้งแต่เล็ก…ยังไงเขาก็รักแกถึงได้…”
“เขาย่ำยีศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง…ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ…พ่อไม่เพียงไม่โกรธเขาแต่กลับเห็นดีเห็นงามและมาดุด่าหนูอย่างงั้นหรือนี่?”
“หยุดนะบรีน!!!…บรีมพาน้องเข้าห้องได้แล้ว”
“ค่ะ…บรีนมานี่!!”
“เดี๋ยวก่อนครับ!!!”
“เคน?”
…ผมฟังมานานและในระหว่างนี้ก็พยายามรวบรวมสติจนคิดได้…ตัวเราตกลงรักผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว…เชื่อว่าหล่อนคือเนื้อคู่ที่ฟ้าประทานมาให้…คนรอบข้างไม่ว่าจะเป็นน้าจี๊ด…จี…พี่จุนก็ต่างเอาใจช่วยให้สมหวัง…บรีนคือสตรีที่แสนดีที่สุดเท่าที่ผมพบเจอ…ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นของใครก็ตาม…ต่อจากนี้ผมจะต้องปกป้องรักษาหญิงสาวผู้นี้ไว้ตลอดไป…
“กรุณาฟังผมพูดก่อน”
“โฮะ!!!…เงียบไปนานเพราะช็อคสิท่า…เป็นไง?…มารักหญิงที่มีเจ้าของและไม่บริสุทธิ์…แกคงเสียใจมากสิ?”
“ครับ…ผมเป็นอย่างที่ท่านพูดจริงๆและรู้สึกโกรธว่าทำไมบรีนถึงไม่บอกความจริงให้รู้…มาหลอกให้ผมรักทำไม?”
“………………………………………………..”
“…แต่…นั่นเป็นแค่ช่วงแรกๆเท่านั้น”
…ในเมื่อตัวเองก็ไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องมาจากไหนสักหน่อยแล้วเรื่องอะไรจะต้องไปสนใจเพียงกะพี้เปลือกนอกด้วยเล่า!!!…
“แกจะพูดอะไร?”
“บัดนี้ผมภูมิใจเป็นยิ่งนักครับที่รู้ว่าบรีนมีความรักให้ผม…จิตใจต่างหากครับที่สำคัญหาใช่ร่างกายหรือทรัพย์สินมหาศาลไม่…ส่วนอายุที่ต่างกันก็ยิ่งไม่ต้องคิดให้รกสมอง…สำหรับผมความรักที่จริงใจคือทุกสิ่งทุกอย่าง”
“เคนพูดจริงๆหรือคะ?”
…ผมพยักหน้าและลุกขึ้นโดยดึงตัวบรีนยืนขึ้นด้วย…มือผมจับมือหญิงสาวแน่นเหมือนไม่ต้องการสูญเสียเธอไปไหนอีกแล้ว…รู้สึกได้เลยว่าบรีนตัวสั่นมาก…
“ครับ…ต่อให้เคยเป็นของคนอื่นแต่บรีนบริสุทธิ์สำหรับผมเสมอ…ผมจะไม่มีวันสูญเสียบรีนและไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอได้อีก…เรา 2 คนจะแต่งงานกัน…เคนรักบรีนครับ”
“อา~~…ดีใจจังเลย…ค่ะ…บรีนก็รักเคน…รักมานานแล้ว…รักมากๆด้วย”
…หญิงสาววัย 27 รับคำพลางพยักหน้าทั้งน้ำตาแห่งความปลื้มปิติที่ยังรินไหลออกมาไม่มีหยุด…
“เฮอะ!!!…ลำพังพวกแกรึจะไปกันรอด?…ความรักมันทำให้ท้องพวกแกอิ่มมีเงินใช้จ่ายหรือเปล่าล่ะ?…หา!!!”
“……………………………………………..”
“……………………………………………..”
“ฉันไม่ยอมให้พวกแกทำตามอำเภอใจ…บรีน…แกต้องทำคามคำสั่งของฉัน!!!”
“พ่อคะ…เรื่องของหนูกับรุจมันจบสิ้นลงตั้งแต่ที่หนูหนีออกจากบ้านของเขาแล้ว…หนูจะไม่มีวันกลับไปหาเขาอีก…ผู้ชายใจทรามที่เห็นการแก้แค้นเป็นเรื่องสนุก”
“…แล้วนั่นแกจะไปไหนน่ะ!!!”
“จะไปไหนลูก?”
“บรีน!!!”
“คุณแม่คะ…พี่บรีมคะ…ในเมื่อคุณพ่อไม่ยอมรับความรักของบรีนกับเคน…พวกเรา 2 คนก็จะไปจากที่นี่…ไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน…คุณพ่ออาจเห็นความรักของเราเป็นเรื่องงี่เง่าแต่สำหรับบรีนแล้ว…มันสำคัญยิ่งกว่าชีวิต”
“ใช่ครับ…ผมขอสัญญาว่าจะดูแลบรีนอย่างดี”
“แก~~~…อีลูกไม่รักดี!!…พวกบ้า!!!…ถ้าออกจากบ้านนี้แม้แต่ก้าวเดียวฉันจะถือว่าตัวฉันไม่เคยมีลูกอย่างแก…ความเป็นพ่อลูกจะสิ้นสุดลงนับแต่บัดนี้!!!!”
“คุณรู้ตัวหรือเปล่าคะว่ากำลังพูดอะไรออกมา!?…นั่นลูกสาวของเราทั้งคนนะ!!!…บรีนรีบขอโทษคุณพ่อซะเร็ว…อย่าทำให้คุณพ่อโกรธมากไปกว่านี้”
“…เรื่องนี้เอาไว้พูดกันวันหลังดีกว่าค่ะพ่อ…วันนี้เป็นวันดี…วันเกิดของบรีมกับน้อง”
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดถ้าอีลูกไม่รักดีมันจะดึงดันหนีตามไอ้คนที่ยังหาเลี้ยงด้วยตัวเองไม่ได้ไป…ถ้ามันต้องการแบบนั้นก็เชิญออกไปได้เลย!!!…อยากรู้นักว่าจะไปกันได้สักกี่น้ำ!!!…สุดท้ายแกจะเป็นฝ่ายแพ้ซมซานกลับมา…จำไว้นะ!!!”
“บรีนคิดดีๆก่อน…อย่าให้ผมที่เป็นคนนอกคือต้นเหตุให้พ่อลูกต้องมาผิดใจทะเลาะกันเลยครับ”
“……………………………………………….”
…น่าสงสารหญิงสาวคนรักยิ่งนัก…บัดนี้เธอมายืนอยู่ตรงทาง 3 แพร่ง…หล่อนจะเลือกใครระหว่างชายคนรักอย่างผมและคุณพ่อบังเกิดเกล้าของเธอ?…นี่คงเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบากยิ่ง…บางทีอาจถึงที่สุดของชีวิตเลยก็ได้…สักครู่หญิงสาวจึงสูดลมหายใจลึกๆช้าๆก่อนจะตอบว่า…
“บรีนขอเลือก…”
…เลือกคุณพ่อสินะ…ถูกต้องแล้วล่ะครับ…ยังไงสายสัมพันธ์ก็ไม่มีวันตัดขาดหรอกต่อให้โกรธมากมายแค่ไหน…ขึ้นชื่อว่าพ่อก็ย่อมต้องรักลูกด้วยกันทั้งนั้นแหละนะ…
“ขอเลือกเคน…”
“หา!!!!…ลูกบรีน—”
“นะ…นะ…นี่น้องพูดอะไรเนี่ย!!?…ว้ายคุณแม่!!!!”
“ฮึ!!!…ดี—…ดีมาก!!!!…นับแต่นี้ฉันไม่มีลูกชั่วอย่างแก!!!!!”
…พูดจบแค่นั้นคุณพ่อของบรีนก็ก้าวเท้าออกจากห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว…ฝ่ายคุณแม่เป็นลมล้มพับกับเก้าอี้…บรีนกับพี่สาวต่างตกใจรีบเข้ามาประคองพลางร้องหายาดมกับผ้าชุบน้ำให้จ้าละหวั่น…เหตุการณ์ในบ้านอยู่ในภาวะตึงเครียด…วุ่นวายกันไปหมดทั้งนายทั้งบ่าว…
“…ลูก…ตัดสินใจแบบนี้…คิดจะฆ่าแม่ให้ตายหรือยังไงกัน?”
…พอคุณหญิงได้สติก็ตัดพ้อลูกสาวคนเล็กทั้งน้ำตา…
“หนูไม่ดีเองค่ะแต่…มันไม่มีทางเลือก…เพราะพ่อไม่ยอมฟังเหตุผลของหนูเลย”
“น้องนี่น๊า~~…พี่จะหัวใจวายตายตามแม่ไปด้วย…ได้ดูหน้าพ่อเมื่อกี้หรือเปล่า?…โมโหจนเส้นเลือดที่ขมับปูดโปนออกมาชัดเลย”
“พี่…บรีนไม่อยากกลับไปสถานที่ที่เปรียบเหมือนนรกนั่นอีกแล้ว…รุจเป็นคนเลวหาใช่คนดีอย่างที่พ่อกับแม่คิด…เบื้องหน้ากับเบื้องหลังมันเป็นคนละอย่าง…เขาสวมหน้ากากหลอกพวกเราทุกคนค่ะ”
“แต่ตอนนี้ก็ยังทันนะรีบไปขอโทษคุณพ่อแล้วอธิบายความจริงซะ…ท่านจะต้องให้อภัยแน่ๆ”
“ไม่มีประโยชน์…เมื่อเหตุผลของเราต่างกันและอธิบายยังไงก็ไม่เข้าใจ…บรีนขอเป็นฝ่ายไปดีกว่าค่ะ”
“รุจเป็นคนไม่ดี…ก็ได้…แม่เชื่อลูกจ้ะ…เอาไว้แม่จะหาโอกาสคุยกับพ่ออีกครั้ง…ต้องรอให้เขาใจเย็นๆลงก่อน…เอ้านี่!!!…ลูกเก็บไว้ใช้นะจ๊ะ…ขาดเหลือก็บอกได้”
…คุณหญิงหยิบสมุดเช็คมาเซ็นและส่งให้บรีน… 7 แสน!!!!…โอ้โห~~~…เงินเยอะตั้งขนาดนี้!?…
“แม่คะ…มันมากเกินไป!!!…บรีนรับไม่…”
“เอาไปเถอะจ้ะ…นี่เป็นเงินส่วนตัวของแม่…พ่อเขาจะมาห้ามอะไรแม่ไม่ได้หรอก”
“แต่…”
“รับไว้เถอะน่าบรีน…ถือซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดละกัน”
“………………………………………………………”
“ขอบคุณมากคะคุณแม่…ได้โปรดยกโทษให้ลูกอกตัญญูคนนี้ด้วยเถิด”
“อย่าพูดแบบนี้…บรีนยังเป็นลูกสาวที่น่ารักของแม่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงจ้ะ…เคนจ๊ะ…ป้าต้องขอฝากบรีนให้เธอช่วยดูแล”
“คุณป้ายอมรับผมหรือครับ?”
“ตัวป้าเองก็สังเกตมานานแล้วว่าบรีนดูไม่มีความสุขและวันนี้ป้าก็ได้เห็นบรีนกล้าบอกกับทุกคนว่าเธอมีความรักให้กับเคน…ถึงจะเสียใจที่ต้องแยกจากลูกแต่ป้าก็เชื่อว่าบรีนดูคนไม่ผิดแน่…บรีนจ๊ะ…แล้วแม่จะไปเยี่ยมนะ”
“พี่ต้องไปด้วยอยู่แล้วน่า”
“ค่ะ…”
…เหมือนน้ำทิพย์ที่ช่วยหล่อเลี้ยงชโลมหัวใจให้มีความแช่มชื่นอย่างแท้จริง…เรา 2 คนก้มลงกราบแทบเท้าแม่ของบรีนก่อนกล่าวอำลาแต่ผมยังไม่บังอาจเรียกคุณแม่ได้หรอกครับเพราะตัวเองยังมีอะไรที่ต้องพิสูจน์อีกมาก…รวมทั้งยังมีเรื่องที่ต้องแก้ปัญหานั่นคือเรื่องสามีเก่าของบรีน…
“เรื่องราวเลวร้ายลงถึงขั้นตัดพ่อตัดลูกกันนี้เป็นเพราะผมแท้ๆ”
“ไม่ค่ะ!!…เคนอย่าโทษตัวเองเลย…ขอให้ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก…ต่อไปบรีนจะต้องมีความกล้าเพื่อลุกขึ้นสู้…คุณพ่อมีความปรารถนาดีก็จริงแต่มันไม่ใช่สิ่งที่บรีนต้องการสักนิด”
…ผมคิดถึงคำพูดเตือนใจเมื่อสักครู่นี้ของคุณหญิงที่บอกว่า…นายรุจผู้เป็นสามีของบรีนจะไม่ยอมให้จบเพียงแค่นี้แน่ๆ…
(“ทั้ง 2 คน…ถึงรุจจะไม่ได้ออกติดตามแต่ก็สั่งให้คนของเขาสืบหาที่อยู่และเฝ้าสะกดรอยพวกเธอตลอดเวลาแน่”
“เขารู้ที่อยู่แล้วหรือคะ?”
“แม่ไม่แน่ใจนัก…อย่างไรตระกูลเขาก็มีฐานะและอิทธิพลมาก…คงไม่ใช่เรื่องยากที่จะตามหา”
“ถ้าตามที่บรีนพูด…เขาคงจะไม่ทำอะไรน้องหรอกค่ะแม่แต่เคนนี่สิ”
“……………………………………………….”
“เขาจะทำร้ายเคน…ต้องข้ามศพบรีนไปก่อน”
“ตอนนี้ก็ไปหาที่สงบๆอยู่ก่อนล่ะกันนะทั้ง 2 คน”)
…………………………………………………………………………………………….

…ขามานั่งแท็กซี่ขากลับต้องเดินเอา…ออกจากคฤหาสน์อันใหญ่โตโอ่อ่า…บางทีอาจจะไม่มีโอกาสได้มาที่นี่อีก…ในเมื่อเจ้าของบ้านไม่ต้อนรับก็ไม่ควรจะอยู่ให้รำคาญตา…บรีนยังเอาผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาไม่หยุด…ครับ…เธอตัดสินใจแตกหักกับคุณพ่อ…ลึกๆจะต้องเสียใจอย่างสุดซึ้งจนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้…
“ทั้ง 2 คนเดี๋ยวซิ”
“…พี่บรีม…”
“เคน…พี่ขอคุยอะไรกับบรีนหน่อย”
“เชิญครับ”
…พี่บรีมขับรถเบนซ์สีดำสุดหรูมาจอดใกล้ๆ…หรือจะมาตามน้องสาวกลับ?…ผมเดินเลี่ยงออกไปอีกทางแต่ยังได้ยินเสียงคุย…จากวันครบรอบคล้ายวันเกิดที่แสนจะน่าอภิรมย์ยินดีกลับกลายเป็นวันที่มีแต่ความขัดแย้งภายในครอบครัวแล้วสาเหตุสำคัญมันก็เกิดมาจากตัวผม…ถึงไม่มีใครพูดแต่ผมก็รู้สึกผิดมาก…
“เห็นชอบทำมึนตึงแบบนั้นแต่พ่อก็ดีใจไม่น้อยนะที่น้องอุตส่าห์ยอมกลับมาบ้าน”
“น้องรู้ดีค่ะ”
“พี่น่ะเข้าใจที่น้องไม่มีความสุขกับชีวิตแต่งงานแต่เรื่องนี้จะมาทำล้อเล่นกันไม่ได้…บทจะหนีก็หนีไปซะดื้อๆเอาแต่ใจเหมือนเด็ก…ทุกอย่างมันสามารถแก้ไขได้…อย่าลืมว่านายรุจยังเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของน้องนะ”
“เพราะอะไรกันคะพี่?”
“จ๊ะ?”
“ทำไมเขาถึงไม่ยอมเซ็นใบหย่า?…เขาก็รู้ดีว่าบรีนไม่ได้รักเขา!!!…การแต่งงานนั่นมันเกิดขึ้นเพราะเหตุผลทางธุรกิจไม่ใช่ความรัก!!!…นอกจากนี้มันยังเกิดจากความเจ็บแค้นที่บรีนไม่เคยมีเยื่อไยให้เขา”
“ใจเย็นๆก่อนครับ”
…น้ำเสียงบรีนบ่งบอกถึงความโกรธและผิดหวังไม่แตกต่างจากผมเมื่อสักครู่แต่พอลองตรึกตรองให้ดี…หญิงสาวคงมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่บอกความจริงว่าหล่อนแต่งงานมีสามีแล้ว…ผมจะต้องเชื่อมั่นและเป็นกำลังใจพร้อมทั้งอยู่เคียงข้างเธอเสมอ…
“พี่บรีมคะ…ความจริงน้องแอบอิจฉาพี่นะที่ชีวิตรักกับคุณมิชาเอลราบรื่นดี”
“ใครว่า…”
“ทำไมหรือคะ?…พี่ทะเลาะอะไรกับเขา?”
“จะอะไรซะอีก?…ก็แทนที่จะบินมาเมืองไทยกับพี่กลับบอกว่ามีงานยุ่ง…เห็นงานสำคัญกว่าวันเกิดเมียซะได้…เรื่องนี้ฝรั่งเขาถือมากนะจะบอกให้…แต่ตานั่น…ฮึ่ย~~…บ้าเอ๊ย!!”
…พี่บรีมก็แต่งงานแล้วแฮะ…แต่งกับฝรั่งด้วย…เอ้ย!!!…ผมไม่มีเจตนาแอบฟังนะ…
“พี่ยังโชคดีกว่าหนูมากนักเพราะได้แต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองรักและทุกคนยอมรับ”
“ฮะๆ…น้องลืมไปแล้วหรือจ๊ะว่าตอนพี่ยืนกรานจะขอแต่งงานกับแฟรงคลินซ์พ่อก็คัดค้านอย่างหนักเลย?…ถึงตอนนี้ก็คงยังโกรธพี่ไม่หายเลยล่ะมั้ง?”
“ยังไงพี่ก็ใจกล้าจริงๆ…หนูซะอีกที่มัวแต่กลัวจนเรื่องราวมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้”
“บรีนเอ๋ย~~…พี่รู้ว่าน้องจะพูดอะไรและรู้สึกอย่างไรแต่มันก็ถึงเวลาที่บรีนจะได้มีความสุขที่แท้จริงสักทีเหมือนกัน”
“คะ?”
“…กับคนๆนั้น…ผู้ชายที่น้องพามาประกาศต่อหน้าผู้คนในบ้านพวกเรานั่นไง…”
“พี่!?”
“เฮ่!!!…นายน่ะมานี่ซิ”
…พี่บรีมเรียกให้เข้าไปหาจากนั้นเธอก็จับมือน้องสาวมากุมกับมือผม…
“เคนได้ยินที่พี่คุยกับบรีนทั้งหมดแล้วสินะ”
“…ครับ”
“เมื่อรู้ความจริงว่าน้องฉันเคยแต่งงานแล้ว…นายจะว่ายังไง?…ยังจะรักน้องสาวฉันอยู่หรือไม่?”
“พี่!!”
“บรีนเงียบก่อน…เอ้า!!…บอกมาสิ…ถ้านายเป็นลูกผู้ชายจริงก็พูดออกมาต่อหน้าเรา 2 พี่น้องนี่เลย”
“………………………………………………..”
…ผมมีคำตอบอยู่ในใจเรียบร้อยแล้ว…พี่บรีนคือผู้หญิงที่ผมเฝ้ารอมาตลอด…
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมก็จะรักบรีน…รักตลอดไปครับ”
“เคน…”
“แม้บรีนจะไม่ใช่ผู้หญิงที่บริสุทธิ์ผุดผ่องนะ?…คิดให้ดีๆก่อนตอบเพราะนี่เป็นความสุขชั่วชีวิตของนาย…นายยังอายุน้อยแล้วก็มีโอกาสอีกมาก…จะเอาความสุขและอนาคตชั่วชีวิตมาร่วมหัวจมท้ายกับหญิงสาวที่แปดเปื้อนราคีและมีสามีแล้วรวมทั้งอายุมากกว่าถึง 8 ปีทำไมกัน?”
“………………………………………………..”
“ไม่ว่าใครจะพูดหรือจะห้ามยังไง…หัวเด็ดตีนขาดผมก็ขอยืนยันความตั้งใจเดิม…ผมไม่ใช่คนพูดเก่งหรือมีวาทะโวหารอะไรมากมาย…”
“เธอหมายความว่า…”
“พี่บรีมครับ…ชั่วชีวิตของผมต่อไปนี้ขอสัญญากับพี่ว่าผมจะรักและอยู่กับบรีนตลอดไป…จะไม่มีใครมาเปลี่ยนแปลงความคิดนี้ได้”
“……………………………………………….”
“บรีน…บรีนดีใจเหลือเกิน”
…บรีนโผเข้ากอดผมด้วยความดีใจเหลือล้น…นี่คงเป็นของขวัญที่เธอต้องการมาตลอดชั่วชีวิต…ผมก็ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าสิ่งนี้แหละคือของขวัญอันล้ำค่าที่ผมจะมอบให้เธอซึ่งมันมิอาจประเมินเป็นค่าของเงินได้…พี่บรีมคงพอใจกับคำตอบจึงยืนพิงรถกอดอกยิ้มกริ่ม…
“หึๆๆ…ดี!!…อย่าเก่งแต่ปากล่ะกันนะไอ้น้องเขย!!…แหม~~…นึกว่าฉันจะต้องมาพาน้องสาวกลับซะแล้ว”
“น้องเขย?”
“อ้าว!!!…ก็ฉันเป็นพี่สาวบรีนแล้วจะเรียกนายว่าน้องเขย…มันไม่ถูกเหรอ?”
“ไม่!!…ถูกต้องที่สุดครับ!!!…พี่บรีมยอมรับผม”
“เออ!!!…อย่าทำให้พี่ผิดหวังและห้ามทำให้บรีนเสียใจโดยเด็ดขาด…น้องสาวสุดที่รักคนนี้…พี่ขอมอบให้เคนปกป้องดูแลนับแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป”
“ครับ!!!!”
…ผมรับคำต่อหน้าพี่สาวฝาแฝดของบรีนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นที่สุดนับตั้งแต่เกิดมาบนโลกเบี้ยวๆใบนี้ทีเดียว…
……………………………………………………………………………………….