ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 76
“พี่แคท~~…ผมขอโทษ”
“อย่าตามมา!!”
“ฟังผมอธิบายบ้างสิครับ!!”
“ก็บอกว่าอย่าตาม!!!…ยังจะอธิบายอะไรอีกล่ะ?…ใช่สิ!!…ฉันมันอ้วนตุ๊ต๊ะขี้บ่นเป็นคุณป้าจุกจิกพูดมากตัวก็ดำหน้าตาขี้เหร่อยู่แล้วนี่?”
“หน้าตาขี้เหร่!?…พี่เอามาจากไหนเนี่ยผมไม่ได้…”
“ถ้ายังตามตื๊ออีกจะชกจริงๆแล้วนะ!!”
“พี่~~”
…ไม่
นึกว่าจะโกรธถึงขนาดนี้แต่ผมก็มีเหตุผลที่รับฟังได้นะทว่าญาติสาวผู้พี่ไม่เปิดโอกาสให้อธิบายง่ายๆเลย…เรื่องของเรื่องมันเริ่มต้นจากคำถามในหมู่เพื่อนๆ…
(“กูขอถามอะไรมึงหน่อยซิแล้วอยากให้มึงช่วยตอบมาตรงๆ…เอาแบบว่าตอบอย่างลูกผู้ชายเลย”
“…ก็ต้องฟังก่อนว่ามึงจะถามอะไร?”
“มึงอยู่บ้านหลังเดียวกับพี่แคทและน้องฝนใช่มะ?”
“เออ!!…เขารู้กันทั้งมหาลัยแล้วเว้ย!!!”
“ไอ้หอกนี่ก็ถามอ้อมโลก!!…มะกูเอง…บอล!…มึงได้แอ้มสองพี่น้องสุดสวยไปหรือยัง?”
“เฮ่ย!?…อะ…ไอ้บ้า!!!…นั่นพี่น้องกูนะโว้ย!?”
(ถึงกับสะดุ้งโหยงเพราะไม่เคยเตรียมใจมาก่อนว่าจะโดนถาม…เกือบจะเผยพิรุธออกไปแล้ว!!!!)
“จนป่านนี้มึงยังคิดว่านั่นเป็นพี่น้องอีกเรอะ?”
“แล้วจะให้กูคิดยังไงเล่า?”
“ค่ำคืนอยู่กันตามลำพังกับสาวสวยตั้งสองคนเป็นกูน่ะอดใจไม่ไหวหรอกว่ะ!!…ต่อให้เป็นพี่น้องตัวเองก็เหอะ”
“ใช่…มันต้องลองกันสักตั้ง!!!”
“พวกมึงพูดเหมือนจะยุแยงให้กูไปทำมิดีมิร้ายกับพี่น้องตัวเอง?”
“บอล…มึงฟังกู!!!”
“พูดเบาๆก็ได้…หนวกหูว่ะ!!”
“สมมติถ้ากูเป็นมึงนะจะไม่ปล่อยให้พี่แคทกับน้องฝนหลุดมือหรือรอให้หมาคาบไปแดกหรอก!!!”
“ทั้งๆที่พวกเธอเป็นพี่น้องของมึงรึ?”
“พี่น้องแล้วยังไงวะไม่ใช่ผู้หญิงเรอะ?…กูน่ะจะประหลาดใจมากหากมึงพูดว่าไม่เคยคิดอะไรกับพวกเธอ”
“กูก็ไม่ปฏิเสธนี่หว่า!!!”
“อะไรนะ?”
“ขึ้นชื่อว่าผู้ชายมันก็ต้องมีคิดกันมั่งแต่พวกมึงจะให้กูเอาหน้าไปรองรับตีนหรือยังไง?”
“มันก็ไม่แน่นา–”
“………………………………………..”
“น้องฝนน่ะชัดเจนมากเลย…ใครต่อใครมาจีบก็ปฏิเสธหมดแถมหมู่นี้ติดมึงอย่างกับตังเม…เจอที่ไหนก็เห็นอยู่ด้วยกันทุกที”
“จริงด้วย”
(นั่นไงเกิดประเด็นขึ้นมาจนได้!!…เราอุตส่าห์เตือนแล้วนะว่าเวลาอยู่ในมหาลัยก็อย่าใกล้ชิดกันให้มากนักแต่แม่คุณไม่ยอมฟังเล้ย~~)
“น้องฝนน่ะนะ…กูว่าถ้ามึงเปิดเกมส์รุกสักหน่อยรับรองเสร็จแน่ๆ”
(เสร็จไปแล้วเว้ย!!!)
“ส่วนพี่แคทก็เหมือนน้องสาว…หนุ่มๆรุมจีบอย่างกะอะไรดีแต่คุณเธอไม่แม้แต่จะชายตามองสักนิด”
“แต่มีข่าวลืออยู่ช่วงหนึ่งนะว่าพี่แคทอาจเป็นพวกเลสเปี้ยน…พวกมึงเคยได้ยินกันมั้ย?”
“ไม่!!…กูว่าเธอต้องชอบผู้ชายนะ”
“เพราะงั้นถ้ามึงได้จิ้มพี่แคทไปสักทีล่ะก็…หึๆๆๆ…แค่นึกก็เสียวแล้วว้อย!!!”
“พวกมึงนี่ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีกันซะจริงๆนะแต่ถ้าขืนกูทำอย่างที่พวกมึงยุแหย่คุณอาไม่เอากูไว้แน่ๆ”
“ฮะๆๆ…พี่น้องกันนั่นแหละดีที่สุดเพราะถือเป็นประสบการณ์”
“ประสบการณ์?”
“ลูกพี่ลูกน้องกันยังไงก็แต่งงานไม่ได้อยู่แล้วแต่มีเซ็กส์ได้นี่นา?”
“กูเห็นด้วยๆ”
“มึงได้ฟันสาวสวยส่วนพี่แคทกับน้องฝนก็ได้ประสบการณ์บนเตียงเพื่อเอาไว้ใช้ในชีวิตคู่…วินๆทั้งสองฝ่ายจริงมะ?”
……………………………………………………………………………………………………………………………………..
“ไม่ไหว!!!!…ขืนฟังพวกมันพล่ามไปมากกว่านี้มีหวังเราได้หน้ามืดก่อคดีข่มขืนลูกพี่ลูกน้องตัวเองแน่ๆ”
…แต่ว่ากันตามจริงก็ไม่ค่อยถูกนักหรอกเพราะฝนนั้นไม่จำเป็นต้องข่มขืนให้เปลืองแรงก็ได้เพราะเธอคอยแวะเวียนมาอยู่ใกล้ผมตลอดเวลาที่มีโอกาสแล้วยังพูดจาในเชิง “เชิญชวน” ซะด้วยซ้ำส่วนพี่แคท…เอ่อ–…หากเธอไม่ตอบโอเคผมก็คงจะแหลกซะก่อนน่ะนะ…
“มายืนเหม่ออะไรอยู่ตรงนี้?”
“อึ๋ย!!!”
“เป็นอะไร?”
(รู้สึกร้อนหน้าขึ้นมาทันทีที่เห็นพี่แคท…โธ่เว้ย!!!…ไอ้พวกเวรตะไล~~)
“ไม่…ไม่มีอะไร…แล้วพี่จะไปไหนครับ?”
“ร้านหนังสือ…มีหนังสือที่พี่สนใจอยู่”
“อ๋อ!!…หนังสือที่รุ่นพี่บอกตอนมาแนะแนวเมื่อกี้เหรอครับ?”
“อืม”
“ผมไปด้วยได้มั้ยครับ?…อยากไปซื้อหนังสือพิมพ์อ่านพอดี”
“…แล้วใครห้ามล่ะ?”
“พี่จะไปซื้อที่ร้านหนังสือข้างนอกหรือ?”
“เปล่า…ร้านสวัสดิการในนี้แหละ”
…มันเกิดขึ้นมาตั้งนานแล้วล่ะกับความรู้สึกแบบนี้ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นความคิดที่แปลกมั้ยคือผมชอบมองพี่แคทเวลาเดินมากๆ!?…เธอดูมั่นใจในตัวเองมีสง่าผ่าเผยและให้ความรู้สึกถึงอำนาจแฝงบางอย่าง…แขนที่แกว่งไกวอย่างเป็นธรรมชาติ…เส้นผมที่พลิ้วไปมาตามการขยับร่างกาย…นัยน์ตาหลังแว่นที่จับจ้องมองไปข้างหน้า…ผมคิดว่าญาติสาวผู้พี่คนนี้มีทุกอย่างที่ลงตัวพอดี…
(โดยเฉพาะเวลาที่เดินตามหลังเจ้าหล่อน…ไม่ๆๆๆ…อย่าเพิ่งด่าว่าเป็นคนโรคจิตนะ!!!…เราแค่สังเกตจากที่ตาเห็น)
“หนังสือนั่น…เดี๋ยวรอสักครู่นะคะ”
“ค่ะ”
“พี่…ผมไปรอข้างนอกนะ”
“อือ”
“……………………………………….”
“นั่นบอลใช่มั้ย?”
“พี่เดช”
(วันนี้มีพวกรุ่นพี่ที่จบออกไปเมื่อปีที่แล้วกลับมาแนะแนวการศึกษากับอาชีพให้รุ่นน้องและเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น)
“ไม่นึกว่าจะได้เจอกันอีก…เย็นนี้ไปหาเหล้ากินกันมั้ย?”
“ตามสบายเลยครับ”
“มา…คนเดียวรึ?”
“อ่า–…ผม”
“เออใช่!!…พี่ได้ยินพวกในคณะเขาพูดกันน่ะนะ”
“พูดว่าอะไรครับ?”
“ว่านายมีพี่น้องสองคนที่น่ารักมาก…ถ้าไงจะแนะนำให้พี่รู้จักได้ป่าวล่ะ?”
“ยังไม่เคยเห็นหรือครับ?”
“พี่ไม่รู้หรอกว่าคนไหน”
“แล้วพี่…สนใจใครเหรอ?”
“พี่สาวนายไง…เอ–…เธอชื่อแคทสินะ?”
(!!!)
“ได้ยินว่าหล่อนสวยมากๆเลย”
(อะ…เอาจริงเหรอเนี่ย?)
“ผิดแล้วพี่!!…ลูกพี่ลูกน้องของผมไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้น…ลือกันมาผิดๆแล้วล่ะ”
“แต่พี่ได้ยินว่าพี่สาวนายที่ชื่อแคทน่ะสวยสุดยอดไปเลยนี่หว่า?”
“โอ้ยไม่จริงๆ!!…พี่แคทน่ะทั้งอ้วนตุ๊ต๊ะ,ขี้บ่นอย่างกับคุณป้า,ตัวก็ดำแถมจู้จี้จุกจิกพูดมากอีก”
“เอ๋~~…จริงเหรอ?”
“จริงสิครับ…พี่สาวของผมไม่น่ารักขนาดนั้นหรอก!!!!…มีปากก็สักแต่จะพูดลือกันไปเรื่อยจริงบ้างเท็จบ้าง”
(ตึง!!!)
“!!!!”
“เสียงอะไรน่ะ?”
(ระ…รึว่าพี่แคทที่อยู่ในร้านได้ยินที่เราคุยกัน?…ซวยแล้วตู!!!)
“…ขอโทษนะคะ…มือมันเผลอไปโดน”
“ไม่เป็นไรค่ะ…ดิฉันเก็บเอง”
“………………………………………….”
“บอล”
“………………………………………….”
“เป็นอะไรไปน่ะ?”
“อ๊ะ!?…ปละ…เปล่าครับ!!”
“งั้นตกลงพวกเจ้าเชนก็แกล้งอำพี่เล่นน่ะสิ?”
“พี่…พี่น่าจะรู้นิสัยพวกมันดี”
“ไม่ไหวจริงๆเล้ยมันต้องให้เลี้ยงเหล้าซะให้เข็ด!!!…พี่ไปก่อนนะใกล้ถึงเวลาที่ทางคณะจะเลี้ยงอาหารพวกรุ่นพี่ที่จบแล้ว”
“…ครับ”
…สาธุ!!…อย่าให้พี่แคทได้ยินที่ผมคุยกับพี่เดชเชียวนะไม่งั้นล่ะถูกต่อยแน่ๆ…โอ๊ะ!?…พี่แคทเดินถือถุงใส่หนังสือออกมาด้วยสีหน้าปกติ…ถ้างั้นผมก็น่าจะ…
“มีจริงๆด้วย…โชคดีนะครับ”
“………………………………………….”
“พี่…มองหน้าผมทำไม?”
“………………………………………….”
(เฮ่ๆ…อย่าบอกนะว่า…)
“หนัก 50 กิโลนี่มันเข้าขั้นอ้วนตุ๊ต๊ะเลยหรือ?”
“หวา!!”
“ขนาดเงียบๆไม่ชอบพูดกับใครกลับถูกว่าๆขี้บ่น”
“อะ…เอ่อ–”
“ผิวขาวกว่าคนที่นินทาแท้ๆก็ยังหาว่าตัวดำ”
“ผม…ผิดไปแล้ว!!!”
“ถ้าไม่หัวดื้อซะอย่างแล้วใครอยากจะจู้จี้จุกจิกพูดมากหึ?”
“เข้าห้องสายแล้วมั้งเนี่ย?…ผม…ไปเรียนล่ะ”
“หยุดนะ!”
“โอ๊ย!?”
“มานี่!!”
“คน…คนมองเต็มเลยอายเขา!!!…อูยๆๆๆๆ…เจ็บ!!…พี่ดึงหูผม~~…โอ้ย!!!”
“ฉันน่ะเหรออ้วนตุ๊ต๊ะ?…ขี้บ่นเหมือนคุณป้า?…ตัวดำและก็จู้จี้พูดมาก?…คนอย่างฉันเนี่ยนะ?”
“เอ่อ–…พี่แคท…ผม…ผมอธิบายได้นะครับ…อย่าเพิ่งทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสิ”
“อยากรู้จริงๆว่าฉันจะต้องต่อยสักกี่หมัดนะฟันของผู้ชายปากเสียอย่างเธอถึงจะร่วงหมดจนไม่เหลือสักซี่?”
“พี่กรุณาฟังผมก่อน–…ใจเย็นๆ”
“ขนาดอยู่ต่อหน้าให้เห็นตัวยังนินทาว่าร้ายกันถึงขนาดนี้แล้วลับหลังจะขนาดไหน?…เธอนี่ช่างเป็นผู้ชายที่แย่มาก!!”
“ดะ…เดี๋ยวก่อนสิครับ!!)
“หน้าตาขี้เหร่นั่นผมพูดซะที่ไหนกัน?…อุ!”
(ยกกำปั้นจ่อกลางจมูกเราเลยวุ้ย!!)
“ฟังไม่รู้เรื่องหรือไงว่าอย่าตามมา?”
“ก็พี่กำลังโกรธผมนี่!”
“………………………………………”
“พี่แคทจ๋า~~…หยึย!!”
(หะ…ห้องน้ำหญิง!?)
“อยากตามเข้ามาก็เชิญ”
(ปัทโธ่!!)
“งั้น…ผมจะรอตรงนี้นะครับ”
…แต่รอเท่าไหร่ๆพี่แคทก็ไม่ปรากฏตัวเพราะจากคำให้การของพยาน(ในห้องน้ำ)ที่เห็นเหตุการณ์นั้นคุณเธอเล่นกระโดดหนีออกทางหน้าต่างไปแล้ว…แสดงว่าคราวนี้ญาติสาวผู้พี่เคืองผมไม่เบาทีเดียวจึงไม่ยอมรับฟังข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น…
(แม้ห้องน้ำหญิงจะอยู่ชั้นหนึ่งแต่สาวเจ้าที่กระโดดออกทางหน้าต่างในสภาพนุ่งกระโปรงรัดรูปก็นับว่าเฮี้ยวเข้าขั้น!!!)
……………………………………………………………………………………………………………………………………..
“ตัวเองนี่น๊า!!…อยู่ดีๆก็ไปทำให้พี่แคทโกรธแล้วยังเป็นเรื่องที่เธอไม่ชอบมากอีกต่างหาก”
“…ฉันยอมรับผิด”
“เพราะสมัยมัธยมต้นเจ๊เคยอ้วนจนโดนเพื่อนล้อให้อับอายไงล่ะ…จะว่าเป็นความทรงจำที่ยังฝังใจอยู่ก็ว่าได้”
“ฉันก็พอจะได้ยินมามั่งแต่ไม่รู้หรอกว่าพี่แคทอ้วนขนาดไหน?”
“…หมู”
“เห?”
“อู๊ดๆน่ะ”
“โอ้โห!!…นึกภาพไม่ออกเลยแฮะ”
“แต่ที่ตัวเองพูดว่าทำไปเพื่อไม่อยากให้รุ่นพี่มาจีบพี่แคทน่ะมันหมายความว่ายังไงจ๊ะ?”
“ก็…ไม่มีอะไร!!…คือฉันกลัวพี่แคทดุว่าอยู่ดีๆก็พาผู้ชายมาจีบ”
“งั้นเหรอ?”
“เธอจะมาสงสัยอะไรฉันเนี่ย?…ก็ตามที่บอกไปนั่นแหละ”
“หืม?”
“……………………………………….”
“ไม่ใช่ว่า…ตัวเองเกิดชอบเจ๊ขึ้นมาจริงๆก็เลยกันท่า”
“เอ้ยบ้า!!!…ไม่ใช่แล้ว”
“จริงอ่ะ?”
“จะมัวมาจับผิดกันทำไมเล่า?”
…นี่ผมคิดถูกหรือเปล่าที่มาปรึกษาฝนเพื่อให้ช่วยแนะนำวิธีจะง้อพี่แคทแต่กลายเป็นว่าถูกสงสัยไปซะอย่างงั้น?…
“อืม–…แต่จะว่าไปมันก็เข้าท่าเหมือนกันนะคือถ้าตัวเองงาบเจ๊ได้ซะอีกคนหนทางของเราก็สะดวกขึ้นเพราะเจ๊จะห้ามหรือขัดขวางได้ไม่เต็มปากไง!!!…ฮี่ๆๆ”
“งะ…งาบเงิบอะไร?”
“ตัวเองรู้สึกเสียดายพี่แคทใช่ม้า?”
“………………………………………”
“ยอมรับมาตรงๆเลย”
“………………………………………”
“เค้าน่ะคิดวิธีง้อพี่แคทออกแล้ว…อยากฟังหรือเปล่า?”
“ว่ามาสิ”
“แต่ตอบที่ฝนถามมาก่อน”
“โธ่!!”
“ว่าไงล่ะ?”
“…เธอลองใจฉันอยู่ใช่ไหม?”
“เปล่าสักหน่อย”
“………………………………………”
“ไม่พูดก็ไม่เป็นไรแต่ฝนจะไม่บอกนะ”
“…อือ”
“?”
“ฉัน…ฉันเสียดาย…พี่แคท”
“ใช่จริงๆด้วย”
“ทีนี้จะบอกมาได้หรือยังเล่า?”
“โอเคจ้า!!…เอียงหูมาใกล้ๆ”
“มันเป็นความลับขนาดนั้นเชียวรึ?”
“เอาเหอะน่า–”
“……………………………………….”
“คืองี้นะจ๊ะ…”
“อึ๊ย~~”
(ขนลุกซู่เลยเรา!?)
“ฮิๆๆ”
“ที่นี่มันโรงอาหารนะเว้ย!!…ทำแบบนี้ได้ไง?”
“แหม~~…ไม่สึกหรอสักหน่อยนิแค่หอมแก้มเอง”
“ธะ…เธอเลียแก้มฉันต่างหาก…จริงจังหน่อยเซ่ยัยผีเอ๊ย!!”
“เอ้า!…เอียงหูมาสิ”
“………………………………………”
“………………………………………”
“มะ…มันจะดีแน่เรอะ?”
“อื้ม!!…อย่างเจ๊ต้องใช้วิธีนี้แหละถึงจะได้ผล”
“แต่หวังว่าฉันคงจะไม่โดนเหยียบซะก่อนนะ?”
“ยังไม่ได้ลองดูแล้วจะรู้ได้ยังไงกัน?…กล้าๆหน่อยลูกผู้ชายอกสามศอก!!!”
“………………………………………”
…สมกับฉายา “ยัยจอมแก่น” ความคิดความอ่านปกติสามัญไม่ได้มีอยู่ในสารบบของหล่อนเล้ย!!!…วิธีที่ฝนชี้แนะก็คือหาจังหวะที่พี่แคทอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมจะหลีกหนีอย่างเช่นเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือกำลังอาบน้ำจากนั้นให้ผมรีบตรงเข้าไปสวมกอดแล้วก็พูดจาง้องอนซะ!?…เอ่อ–…ผมว่ามันไม่น่าได้ผลหรอก(มั้ง)เพราะพี่แคทจะยิ่งโมโหหนักกว่าเดิมแถมซ้ำร้ายอาจถูกด่าเป็นไอ้โรคจิตอีกด้วย?…
“ฟังดูเหมือนจะไม่ค่อยมีสาระแต่เค้าเคยใช้ได้ผลชะงัด…เจ๊มาแล้ว!!”
“มีวิธีอื่นอีกมั้ย?”
“ไม่มี”
“ฝน!!”
“เชื่อเค้าซี่~~…วิธีนี้รับรองได้ผลชัวร์แน่นอน!!!”
“………………………………………”
“จะแวะซื้ออะไรที่ตลาดมั้ย?”
“จ้ะพี่!!…ฝนอยากซื้อเส้นก๋วยเตี๋ยวกับเนื้อ…เย็นนี้ตั้งใจจะทำก๋วยเตี๋ยวน้ำกินกัน”
“ก็ดีนะ”
“พี่แคท…ผม”
“…………………………………………..”
“ผมอยากจะ…”
“ขึ้นรถ…อย่ามัวยืดยาด”
(ยังไม่หายโกรธเราอีก?)
“ใจเย็นๆ…โอกาสกำลังจะมาถึง”
(สรุปคือเราจะต้องใช้วิธีที่ฝนบอกจริงๆหรือ?…ไม่รู้งานนี้จะออกหัวหรือออกก้อยกันแน่?)
……………………………………………………………………………………………………………………………………..
“โอกาสมีอยู่สองครั้งคือช่วงที่พี่แคทเปลี่ยนชุดในห้องกับจะออกมาอาบน้ำแต่ถ้าครั้งแรกล้มเหลวก็แทบจะหมดหวังแล้วล่ะ”
“ยังไม่ทันจะเริ่มดันพูดบั่นทอนกำลังใจกันแบบนี้ก็แย่สิ”
“ต้องทำให้สำเร็จนะเพื่อเส้นทางรักของเราสองคน!!!”
“ก็บอกว่า…”
“พี่มีผ้าจะซักมั้ยคะ?”
“มี…เดี๋ยวพี่ขอเปลี่ยนชุดก่อน”
“ตอนนี้ล่ะ!!…นับหนึ่งถึงสิบแล้วเข้าไปในห้องเลย”
“…ต้องทำจริงๆรึ?”
“จะมาลังเลอะไรเอาป่านนี้เล่า?”
“……………………………………….”
“นับได้!”
“หนึ่ง…สอง…………………………………..เก้า…สะ…สิบ”
“ลุย!!!”
“เอ้ย!!”
“!?”
“ยัยผี!!…ทะ…ทำไมต้องผลักด้วยฟะ?…อื๋อ?”
“………………………………………”
“พี่แคท…คะ…คือ…”
“จะ…ทำอะไรของเธอ?”
…จริงอยู่ที่ว่าพี่แคทคงไม่หลีกหนีเพราะสวมใส่กางเกงชั้นในเพียงตัวเดียวแต่คุณพระช่วย!!!!…ญาติสาวผู้พี่จ้องผมตาเขม็งราวกับอยากจะฉีกเนื้อเถือหนังกันเสียให้ได้แถมหน้าตากับน้ำเสียงก็น่ากลัวกว่าเมื่อตอนช่วงสายชนิดไกลสุดกู่อีกด้วย…
(ไม่น่าไปหลงเชื่อยัยผีบ้านั่นเล้ย!!!…มันส่งเรามาสังเวยหมัดยมทูตชัดๆ)
“ผม…ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะครับ!!…เพราะ…เพราะผมของพี่ยาวมันเลยบังหมด”
“…งั้นเหรอ?…ผมพี่ยาว”
(พี่แคทลงนั่งยองๆตรงหน้าแล้วจับที่แก้มกับปลายคางของเราคล้ายกำลังใช้ความคิด…อู้หู!?…ช่างเป็นเนินเนื้อกลางหว่างขาที่โหนกนูนซะเหลือเกินและกางเกงในสีส้มตัวนั้นก็คงจะพยายามปิดซ่อนมันอย่างเต็มที่แล้ว…ท่านี้เอาไปร้อยคะแนนเต็มเลย!!!)
“แต่ชีวิตเธอน่ะดูเหมือนจะไม่ค่อยยืนยาวซะแล้วมั้ง?”
“อึ๋ย~~”
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าที่บุกเข้ามานี่คิดจะทำอะไรกัน?”
“…………………………………………..”
“อย่ามัวตะลึงซี่!”
“หวา!!”
“!?”
…นี่ก็อะไรของแม่คนนี้ไม่รู้?…ฝนพรวดพราดเข้ามาในห้องได้ก็โถมผลักผมไปหาพี่แคทแล้วยังล้มทับเราสองคนไว้อีกชั้นหนึ่ง!?…หาย…จะหายใจไม่ออกเพราะหน้าผมซบกับหน้าอกญาติสาวผู้พี่พอดิบพอดี!!!…
(ถ้าเหตุการณ์ปกติก็จะมีความสุขที่สุดเลย)
“ลุกออก~~…ไปเดี๋ยวนี้!!”
“ฝน…เธอทับฉัน…หายใจจะไม่ออกแล้ว~~”
(ตกลงมันมาช่วยหรือมาทำลายกันแน่วะ?)
“อดทนหน่อยสิ…กอดเจ๊ไว้เลย!!”
“นี่!!…พวกเธอจะทำบ้าอะไรน่ะ?”
“บอลอย่ามัวช้า…โอกาสนี้แหละ!!!”
“เธอก็ลุกไปก่อน…หนักเว้ย!!”
“คนที่หนักที่สุดมันฉันย่ะ!!!…โอ๊ยเจ็บ~~”
“เจ๊…บอลเขาอยากขอโทษนะคะ”
“ก็เลยใช้วิธีบ้าๆบอๆนี่เรอะ?…เด็กแสบคู่นี้ช่างสุมหัวร่วมมือกันดีนัก!!”
“พี่ฟังผมอธิบายก่อนสิครับ”
“ไม่ฟัง!!”
“งั้นผมก็ไม่ปล่อย”
“…ไม่ปล่อยแน่นะ?…เอ๊!!…ฝนจะทำอะไรพี่?…”
“ฮี่!!…เจอแบบนี้ล่ะเป็นไง?”
…ฝนกดขาสองข้างของพี่แคทเพื่อไม่ให้ขยับตัวหนีได้ถนัดส่วนผมก็พยายามพูดหว่านล้อมแต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไหร่เพราะญาติสาวผู้พี่ดิ้นสู้ลูกเดียวเลย…
“พวกเธอใช้วิธีผิดถนัด…อย่าให้พี่หลุดไปได้…อ๊าย!!!…งับนมพี่ทำไมห๊ะ?”
“โอ๊ว!!!”
“เป็นซาดิสต์หรือยังไงยะ?”
“อุ๊ก!!…ท้องฉัน~~…ไม่ใช่ครับพี่…ผะ…ผมไม่ได้ตั้งใจ!!”
“เจ๊จะดิ้นหลุดแล้ว!!”
“เดี๋ยว…โว้ย!!…ท้องมัน…จุก~~”
“เค้าไม่ยอมหรอก!!!”
“อู๊บ~~”
“…………………………………………….”
“…………………………………………….”
“…………………………………………….”
(โอ้ๆๆๆๆ…สัมผัสอันแสนอ่อนนุ่มที่ใบหน้าของเรากำลังประสบพบเจอในขณะนี้มันคืออะไรกันแน่หนอแล้วก็ทำไมเราถึงได้เห็นภาพตรงหน้ากลายเป็นสีส้มเท่านั้นล่ะ!?)
“อุ!…อือ–…อี่อัน…”
“กรี๊ด!!!…เต็มๆ…หน้าบอลซบก้นพี่แคทเต็มที่เลย~~…ไม่ยอมๆๆ”
“หนอย…หนอยแน่!!…จะอุกอาจใจกล้ามากเกินไปแล้ว…ฉันต้องมาอยู่ในสภาพที่น่าขายหน้าแบบนี้…”
(อุกอาจรึ?…ใจกล้ารึ?…ไม่ใช่ทั้งสองอย่างเลยแต่เป็นความบังเอิญบวกโชคดีต่างหากทว่าสงสัยงานนี้เลี้ยงไม่โตแน่ๆ!?)
“พวกเธอเอะอะอะไรกันน๊า?…ว้ายตาย!?…ตายแล้ว!!”
“ป้าเอ็ม!?”
“หวาย~~”
…โอ้ย!!…ความซวยยังไม่ยอมจบสิ้นเพราะป้าเอ็มดันมาเห็นเข้าอีก…ผมก็ลืมไปเสียสนิทเลยว่าท่านจะมาถึงบ้านเย็นวันนี้…สภาพแบบนี้จะแก้ตัวว่ายังไงดีเล่า?…
“หนูอธิบายได้นะคะคุณป้า!”
“…จะอธิบาย…งั้นพ่อบอลช่วยขยับออกจากก้นหนูแคทก่อนได้มั้ย?”
“เจ้าคนลามก!!!”
“โอ๊วเจ็บ!!…ถึงกับเหยียบกันเลยเรอะ?”
“อย่างเธอจะต้องถูกเหยียบให้แบน…ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!!”
“หนูฝนกับพ่อบอลตามป้าลงไปข้างล่าง…คราวนี้เรามีเรื่องคุยกันยาวแน่”
“…ครับ”
“ค่า~~”
“คุณป้ากรุณาดุสองคนนี่ให้หนักๆเลยค่ะ!!…ชวนกันทำแต่เรื่องไร้สาระให้คนอื่นเดือดร้อนอยู่เรื่อย”
“…ปิดหน้าอกสักหน่อยก็ดีนะจ๊ะ”
“…………………………………………”
“แหะ!!…แต่อีกแค่นิดเดียวเอง”
“ยัยผียังมีหน้ามาอวด…เหตุการณ์มันไม่ได้ดีขึ้นสักนิดหนำซ้ำกลับแย่ลงล่ะไม่ว่า!”
“โฮ้!!…คนเขาอุตส่าห์ช่วยแท้ๆ”
“รู้งี้ฉันไม่ให้เธอช่วยหรอกเฟ้ย!!”
“เสียมารยาทจัง…งั้นต้องเจอ!”
“เฮ่ย!?”
“น่าร้าก~~”
“ทำเหมือนฉันเป็นเด็กนะ”
…นี่ขนาดป้าเอ็มอยู่ต่อหน้าแท้ๆฝนยังกล้าออเซาะเกาะแขนคลอเคลียผมไม่ห่าง…ไม่ได้การ!!…สาวใหญ่เริ่มทำตาขวางใส่ผมมากขึ้นทุกทีๆซึ่งเดิมทีสีหน้าของเธอก็ไม่ค่อยจะมีความสุขมาสักระยะหนึ่งแล้ว…
(สาเหตุน่าจะมาจากเราสองคนไม่ค่อยจะมีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังนั่นเอง)
“พวกเธอ…มานั่งตรงนี้แล้วเล่าให้ป้าฟังอย่างละเอียดเลย”
“แต่ก่อนนั้นป้าเอ็มดูนี่ก่อนค่ะ”
“หืม?”
“นี่คือ…”
“อัลบั้มที่มีรูปสมัยเรียนมัธยมของพี่แคทค่ะ”
“เฮ่?…อย่าบอกนะว่ายัยหมู…อุ๊บ!!…เด็กหญิงอ้วนสมบูรณ์นี่คือ…”
“เจ๊คนสวยตัวจริงเสียงจริง”
…………………………………………………………………………………………………………………………
“!?”
“คิก!…ฮิๆๆๆ…ป้าไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะ…ฮะๆๆๆ”
“ใช่ม้า?”
“ถึง…ถึงจะเคยได้ยินมามั่งก็เถอะแต่…ฮิๆๆ…จำได้แล้วๆ…มีอยู่ปีนึงหนูแคทไม่ได้กลับไปโยนกจัตุรัสคงเพราะอย่างนี้เองสิท่า?”
“มาแล้ว!!”
“นี่มันอะไรกันคะ?…คุณป้าไม่ได้ดุเจ้าสองตัวแสบหรอกหรือ?”
“เอ่อก็…”
“นั่นมัน!!”
…พี่แคทที่ลงมาจากชั้นบนยืนงงเป็นไก่ตาแตกและพอกวาดตาเห็นอัลบั้มรูปก็รู้อะไรเป็นอะไรรีบสาวเท้าเข้ามาดึงออกไปจากมือผมอย่างรวดเร็วพลางต่อว่าน้องสาวยกใหญ่…
“เอามาให้คนอื่นดูได้ยังไง!?…พี่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่เจ๊และหน้าก็เอาไว้ที่เดิมนั่นแหละ”
“ทำผิดแล้วยังเถียงคำไม่ตกฝากอีก!!…ไม้เรียวอยู่ไหน?…พี่จะตีเธอจริงๆละ!!!”
“ไม่อยู่ให้ตีร้อก!!”
“หยุดนะ!!”
“หนูจะไปทำอาหารมื้อเย็นแล้ว…เดี๋ยวไม่มีก๋วยเตี๋ยวอร่อยๆกินกันนะเออ!”
“ยัย…ยัยเด็กบ้า~~”
“เอาน่าๆ…หนูแคทใจเย็นและนั่งลงคุยกันก่อน”
“หายไปรูปหนึ่ง!!!”
“ยะ…อยู่นี่ครับ…อู๊ย~~…จะหยิกผมทำไมอีกเนี่ย?”
“แค่หยิกยังน้อยไปเพราะเธอเห็นมันแล้ว…ฉันอยากจะชกเธอให้คว่ำคาที่จริงๆ!!!”
“ใจเย็นๆจ้า!…ไม่เห็นเป็นไรเลยน่ารักออก”
“ก็ขนาดพี่เซคยังไม่เคยได้เห็นนะคะ…ฝนทำเกินไปแล้ว”
“ตาหนูบอกป้าแล้วล่ะว่าทำไมถึงบอกรุ่นพี่ไปแบบนั้น…เขาไม่อยากเจอเรื่องยุ่งยากน่ะจ้ะ”
“เรื่องยุ่งยาก?”
“คือตาหนูกลัวหนูแคทจะว่าที่แนะนำรุ่นพี่ให้มาจีบไง”
“แต่ผมยังไม่ได้รับปากหรือพูดอะไรเลยก็รีบชิงบอกพี่เขาไปซะก่อนนะครับ”
“อ้วนตุ๊ต๊ะ…หน้าตาขี้เหร่”
“บอกแล้วว่าหน้าตาขี้เหร่ผมไม่ได้พูด!…โธ่~~”
“ตัวดำ…ขี้บ่นจู้จี้จุกจิกเหมือนคุณป้า”
“ผมก็ต้องบรรยายให้พี่แคทดูไม่สวยไม่น่ารักมากๆไงล่ะ…นะครับป้าเอ็ม?…อ๊าก!!!”
(วันนี้โดนหยิกบ่อยจังวุ้ย!?…เราว่าลึกๆป้าเอ็มจะต้องไม่พอใจ+หึงที่เห็นเราเอาหน้าไปซุกบั้นท้ายพี่แคทแหงแซะ)
“ไม่ทราบว่าป้าไปจู้จี้จุกจิกกับตาหนูตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ?”
“ผม…ผมไม่ได้หมายถึงป้าเอ็มสักหน่อย!”
“ไม่ต้องแก้ตัวเราน่ะมันน่าตีนัก!!…วิธีอื่นก็มีอีกถมเถ”
“คือผมคิดไม่ออก”
“เมื่อกี้ก็ด้วย”
“หือ?”
“บั้นท้ายหนูแคทนุ่มมากเลยใช่ไหมล่ะ?”
“ครับ…นุ่มมากๆ…อุ๊!!”
“นะ…หนูทนไม่ไหวแล้วค่ะคุณป้า!!!”
“แถมยังเห็นเต้านมหนูแคทเต็มๆตาอีกต่างหาก”
“เอ้ย!?”
“มันคือแผนของเธอสินะ?”
“ไม่ใช่ครับ…ป้าเอ็มทำไมถึงพูดแบบนี้เล่า?”
“ฮึ!!”
(ราดน้ำมันลงกองไฟแบบนี้คือจะยั่วยุให้พี่แคทต่อยเราเห็นๆ)
“ผมรู้น่าว่าป้าเอ็มต้องไม่ปล่อยให้หลานชายที่น่าสงสารโดนทำร้ายต่อหน้าต่อตาหรอก”
“แน่ใจรึ?”
“แน่สิครับ”
“งั้นก่อนอื่นเลยขอเลาะฟันที่งับหัวนมฉันสักซี่เป็นประเดิมท่าจะดี”
“ปะ…ป้าครับ!!”
“เอาเถอะๆ…ป้าขอสักครั้ง…หนูแคทยกโทษให้พ่อบอลนะจ๊ะ…ถือซะว่าน้องเขาหวังดีล่ะกัน”
“หึ!…ทีแรกหนูก็แค่หงุดหงิดใจไม่ได้โกรธเคืองอะไรมากมายหรอกค่ะ”
“หงุดหงิดใจ?”
“คืออย่างน้อยหนูก็มีความมั่นใจในตัวเองว่าเป็นผู้หญิงหน้าตากับรูปร่างดีเข้าขั้นเหมือนกันแต่กลับถูกใครบางคนที่ตาถั่วปรามาสซะเสียๆหายๆ”
…พูดจบพี่แคทก็สะบัดเส้นผมพลางชายตามองผม…จะนับว่าเป็นความรู้ใหม่ได้หรือเปล่านะว่าเวลาที่ผู้หญิงเย็นชาพูดจาประชดแดกดันนี่ก็ทำได้ดีเหมือนกัน?…
“ฮะๆๆ…ที่หนูแคทว่ามาน่ะป้าเข้าใจดีเลยละ…พูดอย่างไม่อ้อมค้อมเลยว่าพวกเราน่ะเย่อหยิ่งทะนงตนในความงามของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น…ลูกเซค,ลูกม่อน,ลูกอ๋อมหรือกระทั่งลูกป้อมที่แม้ยังเป็นเด็กอยู่ก็มีความรู้สึกนี้”
“ฉะนั้นผมไม่ได้ตาถั่วนะครับ…พี่แคทกับฝนสวยขนาดไหนผมย่อมรู้ดีและทุกครั้งก็อดภูมิใจไม่ได้เวลาที่เพื่อนถาม”
“ไหนๆๆ…เมื่อกี้ใครว่าฝนสวยจ๊ะ?”
“ตั้งใจทำกับข้าวไปเลยไม่ต้องโผล่หน้าออกมา…ยังมีความผิดที่แอบเอาอัลบั้มรูปของพี่ออกมาอยู่นะ!!”
“แบร่~~…เจ๊ใจร้าย!”
“หนูน่ะไม่อยากสนใจมากและจะลืมอยู่แล้วแต่ดันมาเกิดเรื่องอย่างที่คุณป้ารู้นี่แหละค่ะ”
“ผมสัญญาครับว่าจะไม่บอกใครเรื่องที่พี่แคทเคยอ้วนเป็น…”
“………………………………………..”
“หวา!!!…กลัวแล้วๆ”
(ความรู้ใหม่เพิ่มขึ้นอีกอย่าง…เวลาสาวสวยถลึงตานี่ก็น่ากลัวไม่หยอกแต่ทำไมเราถึงได้ปากพาซวยซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้!?)
“เดิมทีตั้งใจจะทำตามที่คุณป้าขอแต่หนูเปลี่ยนใจค่ะ…ไม่…ยก…โทษ…ให้”
“โธ่พี่แคท~~”
“เฮ้อ!!…ป้าไม่รู้ด้วยแล้ว…ทีนี้ตาหนูก็จำไว้เลยนะว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกที่จะดีใจเมื่อได้ยินคนอื่นพูดหรือนินทาว่าตัวเองขี้เหร่ไม่น่ารักแต่ครั้งนี้ก็ทำให้ป้ารู้ว่าเห็นเงียบๆแบบนั้นหนูแคทก็ทะนงว่าตัวเองงามเหมือนกัน”
“……………………………………….”
“แล้วผู้หญิงอย่างหนูแคทนี่ก็ดูท่าจะง้อยากซะด้วยสิ…ตาหนูลองคิดหาวิธีเอาเองเถอะเพราะถ้าได้ผลก็จะได้เอาไว้ใช้กับลูกอ๋อม…ขานั้นก็งอนเก่งไม่ใช่เบา”
“ตกลงป้าจะไม่ช่วยผมแล้วหรือครับ?”
“เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้สิจ๊ะ…พ่อบอลก่อเรื่องขึ้นมาเองนี่นาและกะอีแค่ง้อให้ผู้หญิงหายโกรธยังทำไม่ได้ก็เลิกพูดกัน”
“……………………………………….”
…………………………………………………………………………………………………………………………………
“สิบโมง…ครึ่ง…พี่แคทกับฝนไปเรียนแล้วรึ?…อือ–…หิวจัง”
…วันต่อมาผมไม่มีเรียนคาบเช้าเลยนอนตื่นสายไปหน่อย…พอล้างหน้าล้างตาเสร็จลงมาหาอะไรกินในครัวก็เห็นโน้ตลายมือพี่แคทวางอยู่บนโต๊ะ…
“เพราะคนขี้เซานอนไม่ตื่นสักทีพี่ก็เลยล็อคกุญแจไว้ข้างนอกและไม่ต้องแว่บออกไปไหน…ตอนเที่ยงพี่สาวอ้วนตุ๊ต๊ะหน้าตาขี้เหร่ตัวดำจู้จี้ขี้บ่นจะมารับออกไปกินข้าว…โธ่เอ๊ย~~…ก็บอกแล้วว่าหน้าตาขี้เหร่เราไม่ได้พูด!!!”
(เมื่อวานพยายามขอโทษเท่าไหร่พี่แคทก็ไม่รับฟังแถมพอตื๊อมากๆสาวเจ้าเลยเดินหนีเข้าห้องปิดประตูเงียบเชียบ…สรุปว่าความผิดของเรามันร้ายแรงจนยากจะอภัยให้ได้หรือยังไงว๊า?)
“หรือไม่ก็เคืองที่เราบังเอิญเอาหน้าไปซุกกับตูดนุ่มๆ…ฮะๆๆๆ…เห็นนะว่าตอนนั้นอายจนหน้าแดงด้วย”
(เสียงรถของใคร?)
“บอล…ตื่นหรือยัง?”
“พี่แคท?”
(ไหนบอกว่าตอนเที่ยงจะมารับไง?…นี่มันเพิ่งจะสิบเอ็ดโมงเอง)
“อาบน้ำหรือยัง?”
“…ยังครับ”
“ถึงว่าสิ…ทำไมกลิ่นตัวเธอเหม็น?”
“เกินไปหน่อยมั้งเนี่ย?…ผมไม่ได้สกปรกขนาดนั้นสักหน่อย!!”
“ไม่จริง…ร่างกายเธอน่ะมันทั้งสกปรกและมีราคีเกาะจนล้างไม่ออก”
“กลับบ้านก็ชวนหาเรื่องทะเลาะกันอีกแล้ว…พี่ไปอารมณ์เสียมาจากไหนอีกน๊า?”
“อารมณ์ฉันจะเสียเพราะเธอมัวแต่ชักช้ายืดยาดนี่แหละ!!…ให้เวลาอาบน้ำแต่งตัวครึ่งชั่วโมง…ไปเร็วๆ”
“…………………………………………”
…พี่สาวคนสวยของผมกลับบ้านเห็นหน้าไม่ทันไรก็ใส่กันเป็นชุดๆ…ร่างกายสกปรกรึ?…มีราคีเกาะจนล้างไม่ออกรึ?…พี่ก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง?…
(ในกระท่อมกลางสายฝนนั่นเราสองคนได้…)
“นี่”
“เอ้ย!!”
“เป็นอะไรของเธอ?”
“พี่อยู่หน้าห้องน้ำ?”
“ฉันไม่มีนิสัยแอบดูผู้ชายแก้ผ้าหรอกย่ะ!!…โวยวายเสียงดังไปได้”
“………………………………………….”
“จะบอกว่าวันนี้ฉันเจอรุ่นพี่ของเธอด้วยนะ”
“คนไหน?”
“ยังจะมีคนไหนอีก?”
“พะ…พี่เดช!?”
“ดูๆไปเขาก็หน้าตาใช้ได้”
“…ฮึ!!…งั้นพี่ตกลงจะคบกับพี่เค้าสิท่า?”
“น่าสนใจดี”
(ฮึ่ม!!…เราแค่ประชดนะเว้ย~~)
“น้ำเสียงเธอบ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิด?”
“ปละ…เปล่า”
“………………………………………….”
“ผมแค่ใช้ความคิดอะไรนิดหน่อย”
“อ้อ!…เกือบลืม…คุณตาโอนเงินมาให้เธอแน่ะ”
“จะโอนมาให้ทำไมเพราะผมก็ไม่ได้เอาไปใช้จ่ายอะไรมากมายอยู่แล้วและเงินเก็บจากงานพิเศษก็ยังเหลือ?”
“ของขวัญปีใหม่พิเศษให้หลานชายหัวแก้วหัวแหวนมั้ง?”
“เลิกประชดกันสักทีครับ”
“ประชดอะไร?…คุณตาจะส่งเงินเข้าบัญชีของลูกหลานทุกคนไว้ใช้จ่ายทุกเดือนนั่นคือเรื่องปกติ…ไหนว่าปรับความเข้าใจกับท่านดีแล้วไง?”
“ก็ดีน่ะสิครับ”
“งั้นก็หัดรู้จักรับความหวังดีของญาติผู้ใหญ่ตัวเองซะมั่ง”
…แต่ที่แล้วๆมาผมจะเก็บออมหาเงินด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองมาโดยตลอดรวมทั้งพยายามพึ่งพาคนอื่นให้น้อยที่สุดไม่ว่าตอนอยู่บ้านแม่กวางหรือที่หอพักจนกระทั่งป้าเอ็มขอร้องแกมบังคับให้หยุด…ผมไม่คุ้นเคยกับชีวิตที่สุขสบายมีเงินมาให้ใช้โดยไม่ขาดมือเช่นนี้สักนิดแต่ก็ไม่อยากขัดใจป้าเอ็มเพราะเดี๋ยวเรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ซะเปล่าๆ…
“พี่แคทกับฝนล่ะครับได้เงินจากคุณปู่ทุกเดือนๆก็เอาไปใช้อะไรมั่ง?”
“ค่าเทอมค่าตำราเรียน…ค่าใช้จ่ายค่ากินอยู่…ค่าเสื้อผ้าค่าเครื่องสำอาง”
“เหมือนท่องมาก่อนเลย?…เฮ้อ!!…ผู้หญิงนี่น๊า~~”
“พี่เซคกับน้องม่อนมีเงินมากกว่านี้อีกนะจะบอกให้”
“โห~~…อย่าบอกนะครับว่ามีเงินกันคนละเป็นแสนๆ…พี่เซคน่ะเป็นหมอก็สมควรอยู่แต่พี่ม่อนนี่ยังเรียนอยู่เลยแล้วทำไม…”
“เป็นแสนๆอะไร?…มากกว่านั้นเยอะ”
“ฮ้า!?”
“เผลอๆอาจถึงล้านซะด้วยซ้ำ”
“มีเงินมากแล้วได้อะไร?”
“?”
“ถ้ามีทรัพย์สินเยอะแล้วมีความสุขหรือช่วยให้ชีวิตเป็นอมตะก็ว่าไปอย่างแถมมีมากก็ทุกข์มากอีก”
“บอลไม่อยากรวยบ้างรึ?”
“ใครบ้างจะไม่อยากรวยแต่สำหรับผมน่ะขอสร้างมันขึ้นมาด้วยความพยายามของตัวเองดีกว่า”
“………………………………………….”
“พี่แคทคงจะไม่ว่าๆผมอวดดีนะครับ?”
“…เปล่า…แค่หมั่นไส้”
“อ้าว!?”
“มิน่าพี่เซคถึงไม่ชอบหน้าเพราะบอลตรงกันข้ามกับเธอแทบจะทุกๆอย่างเลย…หึ!!…แต่ถ้าบอลถูกวางตัวให้สืบทอดตำแหน่งของคุณตาก็ไม่ต้องไปสร้างฐานะอะไรและหน้าที่ๆต้องทำคือดูแลบ้านช่องห้องหอทรัพย์สมบัติญาติพี่น้องของตัวเองให้ดี”
“………………………………………….”
“เอาเถอะ…แต่แค่นี้มันก็เพียงพอแล้วเพราะยังมีสองแม่ลูกที่ชอบเธอที่มีหัวคิดอยากสร้างความมั่นคงในชีวิตขึ้นมาด้วยกำลังของตนเอง”
“เอ๊ะ?…เมื่อกี้เหมือนผมได้ยินพี่แคทพูดว่าสองแม่ลูก…ใครหรือครับ?”
“อึ๊ก!!”
“พี่แคท?”
“ธะ…เธอไม่สมควรจะรู้หรอก!!!”
(จู่ๆก็เสียงแข็งขึ้นมา…อะไรของเจ้าหล่อนวุ้ย!?)
………………………………………………………………………………………………………………………………………
“………………………………………..”
“………………………………………..”
“พี่ขับรถช้าจัง?”
“………………………………………….”
“แบบนี้กว่าจะไปถึงก็…”
“เหลือเวลาอีกเยอะจะกังวลเกินไปล่ะมั้ง?”
“เปล่ากังวลแต่สงสัย”
“…เธอ…ยังจะต้องให้พี่บอกอีกหรือ?”
“?”
“ฮื่อ!!”
…พี่แคทจอดรถข้างทางแล้วหุนหันเปิดประตูออกไปข้างนอก…ผมงงว่าเธอจะทำอะไรเพราะตรงนี้ไม่มีร้านค้าหรือร้านอาหารและไม่มีบ้านคนที่รู้จักเลย!?…
(เดินลงทางลูกรังไปแล้ว…เอ๊ะหรือว่า!?…สาวเจ้าจะเปิดโอกาสให้เรา “ง้อ” อย่างงั้นเรอะ?)
“ความรู้สึกช้าจริงเล้ยกูนี่!!…จะมัวรอช้าอยู่ไยเล่า?…พี่แคท!!!”
“………………………………………..”
(เดินอย่างเดียวไม่พูดไม่จาเลยสักคำจนไปหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่แล้ว)
“ทีนี้ฉันจะถามเธอจริงๆ”
“?”
“ทำไมเธอถึงบอกรุ่นพี่ไปว่าฉันหน้าตาขี้เหร่?”
“ไม่ใช่ขี้เหร่นะครับ!!”
“เอาเถอะน่า–…บอกพี่มา”
“ผมไม่อยากให้เขามาจีบพี่แคท…นั่นคือความจริงแท้แน่นอนครับ”
“เพราะอะไร?”
“เอ่อ…”
“พูดมาอย่ามัวอ้ำอึ้ง”
“หวง”
“หืม?”
“ผม…หวงพี่”
“คำตอบนี่ก็ออกมาจากใจจริงใช่ไหม?…แสดงว่าตอนอยู่ในห้องน้ำเธอก็ไม่พอใจที่พี่พูดว่าคนชื่อเดชนั่นน่าสนใจ”
“ครับ…เสียดาย…ผมเสียดายถ้าพี่แคทจะต้องไปเป็นแฟนของคนอื่น…เมื่อก่อนมันต่างออกไปผมถึงช่วยให้เจ้าเคย์ไปดูหนังกับพี่แต่เวลานี้…”
“………………………………………..”
“ทั้งที่เรา…เคย…อ่า–…เคยทำอะไรกันที่กระท่อม…”
“พอ!…ไม่ต้องพูด”
…ญาติสาวผู้พี่คงจะไม่ต้องการรื้อฟื้นเหตุการณ์ในวันนั้นและพยายามจะลืมสินะถึงห้ามผมเสียงดังทว่าก่อนที่ผมจะอ้าปากพูดอะไรต่อสาวเจ้าก็อมยิ้มแล้วตอบเนิบๆว่า…
“ทึกทักเอาเองแต่ฝ่ายเดียวและคิดเป็นตุเป็นตะไปใหญ่โตซะได้”
“เห?”
“บอลเห็นพี่เป็นผู้หญิงใจง่ายหรืออย่างไรที่พอมีใครแนะนำผู้ชายมาให้ก็จะตกลงคบหาเป็นแฟนกันทันที?”
“ไม่ใช่นะครับ!!!”
“จำเอาไว้เลย…ต่อไปอย่ามาใช้วิธีบ้าๆอย่างนี้อีกเพราะพี่ไม่สนใจจะคบหากับใครทั้งนั้น…เธอน่ะทำตัวเฉยๆไว้ก็พอแล้วจะดีเอง”
“พูดจริงหรือครับ?”
“เพราะแค่วันๆหนึ่งฉันต้องมาคอยดูแลน้องสาวหัวดื้อกับน้องชายจอมลามกก็หนักหนามากพอ”
(นะ…น้องชายจอมลามกรึ?)
“ไปกันได้แล้ว”
“งั้นตอนนี้…พี่หายงอนผมหรือยังครับ?”
“ใช้คำผิดแล้ว!!!…งอนเงินอะไรกัน?”
“!?”
“ทำไมพี่จะต้องงอนเธอด้วย?”
“อ้าว?…ก็ที่ผมตามมานี่เพื่อจะง้อไม่ใช่…”
“พี่ให้โอกาสเธอมาอธิบายไม่ใช่ง้อ!!”
“………………………………………….”
“ยิ้มอะไรน่ะ?”
“เปล่าหรอกจ้ะ”
“ยิ้มอยู่เห็นๆ…เธอนี่มัน…ไม่รู้จักสลดบ้างนะ…อ๊ะ!?”
“ผมดีใจ…ดีใจมากๆ”
“นี่…ปล่อยสิเดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้า!!…แล้วดีใจเรื่องอะไรล่ะ?”
“ที่พี่บอกจะไม่คบหากับใครทั้งนั้น…ผมปลื้มใจและโล่งใจเหลือเกินครับ”
“…งั้นหรือ?”
“ครับ”
“…………………………………………”
“หอมจัง”
“หยุดทำกิริยาหื่นๆแบบนี้ซี่และก็เลิกกอดพี่สักที!!!…แน้~~…ยังจะดมอีก?…พี่น่ะตัวดำและก็อ้วนตุ๊ต๊ะด้วยนะจะบอกให้…กอดลงหรือไงหึ?”
“ฮะๆๆ…เวลาพี่แคทงอนเนี่ยน่ารักที่สุด”
“ไม่งอนสักนิดย่ะ!…อย่าได้ใจนัก”
“พี่ไม่ยอมรับว่างอนก็ไม่เป็นไรแต่ผมขอคิดอย่างนี้ล่ะกัน”
“จะบ้าเหรอ?…พูดเองเออเองเสร็จสรรพไม่ถามคนอื่นเลย!”
“ขอให้ผมฝันบ้างไม่ได้หรือจ๊ะ?”
“เจ้าคน…บ้า!!”
“รู้มั้ยครับว่าเวลาพี่แคทงอนน่ะน่ารักมาก”
“…น่ารักยังไง?”
“หน้าพี่แดงแล้วก็ชอบประชดประชันด้วยสายตาคมๆ”
“นั่นฉันโกรธเธอต่างหากเล่า…พอแล้ว!!…ขืนกอดมากกว่านี้อีกก้นฉันช้ำแน่”
“ช้ำ?”
“เพราะมันมีอะไรแข็งๆมาจิ้มตลอดเวลาน่ะสิ!!”
“กะ…ก็ผมเป็นชายหนุ่มสุขภาพจิตดีนี่ครับ”
“จ้าพ่อคุณ!!…นึกแล้วว่าต้องพูดประโยคนี้”
…ผมจำใจปล่อยญาติสาวผู้พี่ออกจากอ้อมกอดแต่ยังไม่วายหอมแก้มทิ้งท้ายเลยโดนค้อนวงเบ้อเริ่ม…ไม่…ผมมั่นใจว่าพี่แคทไม่ได้ค้อนเพราะโกรธเคืองแต่เป็นความ “เขินอาย” ปน “หมั่นไส้นิดๆ” ต่างหาก…คิดว่านะ…
“เอาเถอะ…อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองนักก็ตามใจ”
“งั้นพี่พาผมไปเลี้ยงอาหารกลางวันอร่อยๆเลยครับ…เอาที่ไหนดี?”
“เธอจะต้องเป็นฝ่ายเลี้ยง”
“เอ๋?”
“ก็ผู้ชายเลี้ยงอาหารผู้หญิงเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง?”
“มะ…มันก็จริง”
“ฉันจะสั่งเมนูแพงๆให้เธอแทบหมดตัวเชียวคอยดู”
“นี่พี่แคทยังไม่หายโกรธผมหรือเปล่าเนี่ย?”
“แล้วเธอว่าหายหรือไม่หาย?”
“อื้อ!!…พี่น่ะหายโกรธแล้วแต่จะแกล้งผมเล่นเฉยๆ”
“หึๆ…นี่ถือเป็นค่าเปลืองตัวที่โดนหอมแก้ม”
“!?”
“และยังถือวิสาสะมาสวมกอดพี่ฉะนั้นต้องปรับเสียให้เข็ด…อ้อ!…ส่วนที่เอาเจ้าตัวร้ายมาแทงก้นพี่น่ะเอาไว้คราวหน้า”
“งั้นขอเป็นในห้องน้ำนะครับ”
“ละ…ลามกที่สุดเลยตาน้องบ้า!!!”
…อย่างไรก็ตามขอยืนยันชัดเจนว่า…พี่สาวของผมไม่น่ารักขนาดนั้นหรอก!!!!…ขอร้องเถอะ~~…อย่าน่ารักให้มากไปกว่านี้เลยเพราะนับวันผมก็ยิ่งหวงเธอมากยิ่งขึ้นๆ…
(ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่แต่เราต้องเสียดายแทบจะขาดใจตายแน่หากต้องทนเห็นญาติสาวผู้พี่วัย 22 ตกไปเป็นของชายอื่น!!!!)
……………………………………………………………………………………………………………………………………..
“มาแล้วเหรอจ๊ะ?”
“ข้าวไข่เจียวหมูสับ”
“เอ๋!?…ไปตั้งนานได้ของกินที่เรียบง่ายมาแค่นี้รึ?”
“ลองกินดูก่อนแล้วค่อยพูด”
“ก็ได้~~”
“นายคือ…”
“ไม่ค่อยพบกันเลยนะครับ”
…ชายหนุ่มที่กำลังนั่งคุยกับฝนในโรงอาหารคือ “เคน” รุ่นน้องปีหนึ่งต่างคณะแล้วยังมีความสนิทชิดเชื้อกับบุศและจีอีกด้วย…ได้ข่าวว่าเขาคบหากับหญิงสาวที่มีอายุมากกว่าถึงแปดปีแล้วความรักก็กำลังไปได้สวยทีเดียว…
“ฟะ…แฟนนายท้องแล้ว!?”
“พี่บอลอย่าเสียงดังสิครับ!!!…ที่นี่คนเยอะแยะ”
“ก็มันน่าตกใจนี่นา!!…นายเพิ่งจะอายุสิบแปดเอง”
“น่าตกใจจริงๆนั่นแหละแต่ต่อจากนี้เธอจะทำยังไงกัน?…ยังเป็นนักศึกษาเรียนหนังสืออยู่ก็จะเป็นพ่อคนด้วยซะแล้ว”
“…ผมยังพอจะโชคดีอยู่บ้างน่ะครับพี่แคท”
“โชคดี?”
“คือทางบ้านของบรีนยินดีจะช่วยเลี้ยงลูกที่เกิดมาครับแต่ตอนแรกที่ได้รู้กันก็โดนดุจนหูชาไปเลยส่วนแม่ของผมก็ไม่มีปัญหาอะไรมากนักนอกจากบ่นว่ามันเร็วเกินไปหน่อย”
“คือพ่อตาของนายนี่ดุยิ่งกว่าหมาบางแก้วแต่แม่ยายกลับดีใจสุดๆที่จะได้เลี้ยงหลาน…ได้ข่าวว่านั่งเครื่องมาหาแทบจะทุกอาทิตย์”
“ข้าวเต็มปากแล้วยังจะพูดกับเค้าอีก?…มารยาทไม่ดีเลย”
“เง้!!”
“เพื่อนๆของเธอกับอาจารย์รู้หรือเปล่า?”
“ไม่ครับ…ผมตั้งใจว่าจะไม่บอกใครทั้งนั้น”
“แต่ยัยทอมวิปริตรู้นะ”
“ก็เธอเป็นเพื่อนสนิทของผมนี่”
“ส่วนพวกฉันไม่ปากสว่างอยู่แล้ว…ไม่ต้องกังวลหรอก”
“ขอบคุณพี่แคทมากครับ”
“เฮอ–…ขอบคุณฝนด้วยจิ!!”
“ว่าแต่…เธอบอกฝนเหรอ?”
“เปล่าครับ…ฝนบังคับผม”
“หา?”
“ไปบังคับเขาทำไมห๊ะยัยผี?”
“บังคงบังคับอะไรกัน?…แค่ถามถึงคุณบรีนนิดเดียวเอง…อย่าลืมสิว่าที่สองคนลงเอยกันได้ฉันก็มีส่วนช่วยนะเออ!!”
“แต่ยังไงเธอก็ต้องมีข่มขู่มั่งแน่ๆ”
“เปล่าน๊า~~”
“ยอมรับมาตรงๆดีกว่าเพราะพี่รู้จักเธอดียิ่งกว่าใครทั้งหมด”
“อือ–…ก็…แค่ซักไซ้หน่อยเดียว…คือเผอิญเค้าได้ยินนายเคนโทรศัพท์พูดว่าเดี๋ยวจะตามไปที่โรงพยาบาล…รอพบกันที่นั่นเลย”
“ไปโรงพยาบาลทำไมหรือ?”
“ผมกับบรีนนัดพบหมอไว้ครับ”
“ตรวจครรภ์!!!!”
“ชู่ว!!…ก็…ประมาณนั้น…บอกแล้วไงว่าอย่าเสียงดัง!!”
“กี่เดือนแล้ว?”
“ยังไม่ถึงเดือนครึ่งเลยครับ”
“แหม่~~…ดีจังน๊า!!…ไม่ทันไรนายก็จะมีลูกน่ารักๆ”
“น้องอย่ามองเพียงด้านเดียวสินี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ…ชีวิตหนึ่งเกิดขึ้นมาเชียวนะ”
“ดีจัง!…ฝนก็จะมีบ้าง”
“ฟังที่พี่พูดอยู่หรือเปล่า?”
“ฮิๆๆๆ…เด็กน่ารัก”
…ฝนหัวเราะไปก็แอบเอามือลูบขาผมคล้ายกับเป็นทำนองว่าอยากให้ผมช่วยให้ความฝันของเธอเป็นจริง…ผมชักสับสนว่าถ้าเป็นดังความฝันนั่นจริงๆอนาคตข้างหน้าผมก็จะมีลูกสาวกับฝนคนหนึ่งชื่อ “หยาดวารินทร์” ทว่าปัญหาคือมันเป็นตอนไหนล่ะ?…
(ในฝันหนูรินบอกอายุเจ็ดขวบแต่จะเริ่มต้นจากปีไหนกัน?)
“ผมต้องไปแล้วครับ”
“โทรศัพท์นายดังแน่ะ”
“โอ้!!”
“ข้าวไข่เจียวหมูสับเป็นยังไง?”
“อร่อยนะจ๊ะ…ซื้อจากที่ไหนเนี่ย?”
“พี่กับบอลแวะกินข้าวที่ร้านอาหารแถวถนนเลี่ยงเมืองก็ซื้อที่นั่นแหละ”
“วันหลังพาเค้าไปกินมั่ง”
“ครับๆๆ…ผมจะรีบไป…พี่บรีมอย่าหงุดหงิดบ่อยนักสิเดี๋ยวก็มีผลต่อลูกในท้องหรอก”
“ฮ้า!?”
“!!!”
“ว่าไงนะ?”
“นี่…เธอ…”
“ยะ…แย่ล่ะ!!”
“เฮ้ยหยุด!!!…กลับมาอธิบายเดี๋ยวนี้”
“วิ่งหนีไปไกลแล้ว”
“โธ่เอ๊ย!!…ถ้าไม่ติดเพิ่งกินข้าวอิ่มล่ะก็…จะวิ่งมากก็ไม่ได้ด้วยแต่ทั้งสองคนได้ยินเหมือนฝนหรือเปล่า?”
“อืม”
“ได้ยิน”
“แฟนของเคนชื่อบรีนไม่ใช่หรือแล้วพี่บรีมนี่เป็นใคร?”
“รู้สึกจะเป็นพี่สาวฝาแฝดของคุณบรีน…จะว่าไปฝนก็เคยเห็นหน้าอยู่ครั้งสองครั้งตอนไปหาพี่เซคที่โรงพยาบาล”
“…คนที่ฝนเคยชี้ให้พี่ดูใช่ไหม?”
“ค่ะ”
“มีความเป็นไปได้สูงมาก…อย่างนี้ก็พอจะสันนิษฐานได้ว่าเล่นซะท้องกันทั้งพี่ทั้งน้องเชียวเหรอ?”
“ฮะๆๆๆ…ไอ้หมอนี่เห็นหน้าออกซื่อๆแต่มันแน่จริงว่ะ!!!”
…ช่วงที่ผมพูด(ชม)ถึงเคนหนุ่มรุ่นน้องนั้นก็ไม่ทันได้สังเกตอากัปกิริยาของพี่แคทกับฝนอย่างจริงจังเท่าใดนักโดยรู้แค่เพียงว่าทั้งสองหันหน้าไปคนละทางกับมีสีหน้าที่แตกต่างกัน…คนหนึ่งยิ้มแย้มเอียงอายส่วนอีกคนเคร่งเครียดคิ้วขมวด…
……………………………………………………………………………………………………………………………….
“สรุปสั้นๆคือหมาหวงก้าง…ไอ้บอลหวงพี่สาวมากๆไงล่ะ…ตัวดำอ้วนตุ๊ต๊ะขี้บ่นเรอะ?…ฮะๆๆๆๆ”
“แสดงว่ามันคิดกับพี่แคทแบบชู้สาวจริงๆ”
“เป็นพี่ๆก็คิดว่ะ!!…คุณเธองามหยดย้อยซะขนาดนั้น…ถ้าพี่ไม่แต่งงานไปซะก่อนนะจะตามจีบเช้าจีบเย็นเชียว!!!”
“แต่ขอบคุณพี่จริงๆครับที่มาช่วยให้พวกผมได้รู้ถึงใจจริงของไอ้บอล”
“ใช่ครับ…เจ้านั่นน่ะปากแข็งบอกแต่ว่าไม่มีๆ…ไม่เคยคิดอะไร…กูเปล่า…ปัทโธ่!!!…อยู่ด้วยกันทุกวันๆใครจะทนนิ่งอยู่ได้ก็แปลกแล้ว”
“แต่ไม่มีทางรู้ได้ง่ายๆหรอกนะครับว่าพี่แคทจะคิดยังไง?”
“จริงด้วยเพราะยังไงพวกเขาก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน…ถ้าเกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมาก็จะมองหน้ากันไม่ติดอีกเลย”
“………………………………………………”
………………………………………………………………………………………………………………………..
…ตัวอย่างในตอนหน้า…
“เธออย่าพูดคำๆนั้นให้ฉันได้ยินหากยังต้องการให้ฉันมีความรู้สึกดีๆกับเธออยู่!!!”
“ทะ…ทำไมล่ะครับ?”
“ถ้าเธอพูดออกมาฉันจะถือว่าเป็นการดูหมิ่นและโกหกหลอกลวงกันอย่างรุนแรงที่สุด!!!!”
…………………………………………
“ป้าเอ็มนัดให้ไปเจอกันที่ห้องอาหารของโรงแรมวันอาทิตย์นี้ตอนสิบโมง?”
“แล้วศิจะช่วยให้ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความราบรื่นและไม่มีใครสงสัยแน่นอนค่ะ”
(แต่วันอาทิตย์ตอนเก้าโมงเราก็มีนัดว่าจะไปดูหนังกับฝนด้วย!?…รถไฟจะชนกันซะแล้วเหรอเนี่ย?)
…………………………………………
“ที่ข้าช่วยเจ้าก็เพราะเห็นแก่ความเป็นสหายเก่าแต่ยังไม่เข้าใจเลยว่าเจ้าจะทำไปเพื่ออะไร?”
“อชินีสุราลัย…เราอยากรู้เหลือเกินว่านางจะเลือกอะไรระหว่างของสำคัญกับบุตรสาวที่ยังไม่ได้ถือกำเนิด?”
“…ก็สมกับเป็นตัวเจ้าดีนะ…ไม่เหมือนวสันตะนุจรินทร์ที่มักจะมองอย่างผิวเผินและชอบเล่นมากเกินไป”
……………………………………………………………………………………………..
