ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 67
“ผมรู้แล้วว่าทำไมวิถึงให้อยู่ที่นี่ได้”
“…เพราะเขากลับบ้านช่วงสิ้นปีกันหมด”
“เงียบมากนะครับ”
“ก็ดีแล้วนี่”
“แต่พรุ่งนี้วิก็จะไปบ้าน…”
“คิดถึงลูกน่ะจ้ะ”
“แล้วแฟนล่ะครับ?”
“…เจอกันที่บ้าน…ที่กลับนี่เพราะอยากเจอลูกเท่านั้นหรอกแต่เมื่อกี้ที่เคย์พูดว่าบอลรู้เรื่อง…”
“ครับแต่เขาสัญญาว่าจะไม่บอก
ใคร…ผมคบกับบอลมานานจนรู้ว่าเป็นคนแบบไหน”
“วิก็รู้เพราะสอนหนังสืออยู่…บอลเป็นคนที่ใช้ได้”
“เจ้านี่จะมีเสียก็แค่เรื่องผู้หญิงเท่านั้นครับ”
“ปกติวิสัยของผู้ชาย…หากเคย์ยืนยันแบบนั้นวิก็ไม่มีอะไรจะพูด…แล้วบอลคิดยังไงกับเรื่องของเราเหรอ?”
“เขาตกใจมากนะครับ…ซักใหญ่เลยว่ามันเป็นไงมาไง”
“…ก็แน่ละ!!!…นี่มันเป็นความสัมพันธ์ต้องห้าม…อย่างเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นแล้วเคย์เรียกชื่อวิเฉยๆน่ะมีปัญหาแน่”
“วิครับ”
“หือ?”
“ผมว่าบอลก็ชักจะยังไงๆกับลูกพี่ลูกน้องของเขา”
“หา!?”
“โดยเฉพาะกับน้องฝน…เห็นหมู่นี้ชอบควงแขนเดินไปไหนมาไหนกันบ่อยๆและวันที่ผมกับเพื่อนไปกินเหล้าที่บ้านน้องฝนก็นั่งไม่ยอมห่างบอลเลย”
“…แค่นั้นมันยังไม่พอที่จะฟันธงนะ”
“คือบรรยากาศมันให้ยังไงไม่รู้แต่ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้มั้ง?”
“สมมติถ้าเคย์เป็นบอลและมีลูกพี่ลูกน้องน่ารักอย่างนั้น…เคย์จะอดใจไม่คิดอะไรได้ไหม?”
“………………………………………….”
“วิถามในฐานะที่เคย์ก็เป็นผู้ชายและเป็นเพื่อนสนิทของบอล…ลงว่าอาศัยอยู่ด้วยกันเห็นหน้ากันทุกวันๆ…เคย์จะทำนิ่งเฉยเป็นทองไม่รู้ร้อนได้หรือเปล่า?”
“ไม่ครับ!!!…ขอสาบานว่าผมทำไม่ได้แน่นอนก็น้องฝนกับพี่แคทออกจะสวยน่ารักเหลือเกิน”
“ใช่ไหมเล่า?”
“เมื่อวานผมโทรไปหาบอกจะอยู่ตั้งอาทิตย์นึง…เอ้อ!!…บอลยังมีลูกพี่ลูกน้องคนอื่นอีกนะครับ”
“…เหรอ?”
“วิ…วิเซ็นเซ่ย์(อาจารย์วิ)!!”
“ใครน่ะครับ!?”
“ชู่ว!!”
“อยู่เรอะ…เปล่าค๊า?”
“สำเนียงแปร่งๆแบบนี้…คงจัง”
“อาจารย์ซาโตมิ โคดามะ!?”
“อยู่ในนี้นะเคย์”
“…………………………………………”
“มีอะไรเหรอ?”
“คอนบังวะ(สวัสดีตอนเย็น,กลางคืน)!!…อุ๊ย!?…นุ่งผ้าเช็ดตัว…วิกำลังอาบน้ำรึ?”
“เปล่าๆ…แล้วมีอะไรล่ะ?”
“เอาของที่วิฝากซื้อมาส่งจ้า!!…ชุดชั้นในสุดเซ็กส์ซี่จากนิปปอน”
“ว๊า!…น่ารักจัง~~”
“ฮืม~~…เธออยู่กับครายน่ะ?”
“…ไม่มี”
“อุโซว(โกหก)!!!…ง้านคืนนี้ก็ใช้ซ้าเลยมะ?…ฮิๆ…รับรองเขาต้องตาค้าง”
“คงจัง!?”
“ไดโจบุๆ(ไม่เป็นไรๆ)…ฉันม่ายขายเพื่อนรักหรอก…เขาเป็นครายจ๊ะ?”
“เธอนี่นะ!”
“คายออกมาซ้าดีๆ”
“…ลูกศิษย์ของฉันเอง”
“โอ่ยๆๆ…จะมีชู้ทั้งทีดันคว้าคนใกล้ตัว…ที่นี่เขาเรียกอาไรน๊า?”
“สมภารกินไก่วัดย่ะ!!”
“น่านแหละๆ–”
“ทำพูดดี~~…ฉันรู้นะว่าคงจังก็แอบคั่วลูกศิษย์เหมือนกัน”
“จิ๊!!…ฉันไร้ปัญหาเพราะยางโสดจ้า~~…อ๊ะ!…ต้องรีบไปธุระละ”
“ธุระอาไร้!!…บอกมาตรงๆ”
“ก็…มีนัดติวพิเศษเหมือนเธอแหละ”
“ถึงว่าไม่ยอมกลับญี่ปุ่น?”
“ไปล่ะ…อย่าเข้มงวดกับลูกศิษย์เกินไปนะจ๊ะเดี๋ยวเขาจาทำคะแนนไม่ดี…วันหลังแนะนำให้รู้จักมั่ง”
“มีฉันคอยติวอยู่ข้างๆทั้งคืนรับรองไม่มีพลาดย่ะ!!”
“นี่จาเล่นทั้งคืนเลยเรอะ?”
“ไปซะทีเถอะย่ะหล่อน!!”
“ฮะๆๆ…จา!!…มาตาเน~~(บาย…แล้วเจอกันใหม่)”
“…………………………………………..”
“ไม่อยากจะเชื่อ!?…อาจารย์ซาโตมิก็มีหนุ่มนักศึกษาเหมือนกัน”
“มีสิ…คนนี้เขาชอบหว่านเสน่ห์ส่งตาหวานใส่ผู้ชายซะด้วย…ยิ่งอาจารย์ผู้ชายน่ะหัวงูกันตั้งแต่หัวดำยันหัวหงอก”
“แล้วเอาอะไรมาให้วิ?”
“ชุดชั้นใน…นี่ไง”
“โอ้โหมันโป๊มากเลยครับ!!!…ตรงเป้านี่อะไรกันเนี่ย?”
“ซื้อมาใส่ให้เธอดูโดยเฉพาะจ้ะ”
“ใส่เลยๆ”
“…เอางั้นเหรอ?”
“เต้นให้ดูด้วยครับ”
“บ้าน่ะ!…ให้แก้ผ้าแล้วเต้นยักย้ายส่ายสะโพกเนี่ย…วิไม่ใช่ดาวโป๊ดาวยั่วแถวพัฒน์พงศ์สักหน่อย”
“แต่วันก่อนที่วิร่อนเอวส่ายสะโพกกระดกก้นดึ๊กๆนั่นเหมือนมืออาชีพเลย”
“ลามก!!…น่าอายจะตาย~~”
“นะๆๆ…เห็นแล้วมันคึกดี”
“ก็ได้…ถ้าวิใส่กับเต้นให้ดูแล้วเคย์จะต้องค้างที่นี่”
“ตกลงทันทีครับ!!!…แหม่~~…ผมนี่ช่างเป็นลูกศิษย์ที่โชคดีซะจริงๆ”
“เคย์”
“?”
“สรุป…คนที่รู้เรื่องของเราแน่นอนก็มีบอลกับโคดามะจัง…ต้องพอแค่นี้แล้วนะจะให้คนอื่นรู้อีกไม่ได้”
“เข้าใจครับ”
“…ความรักต้องห้ามระหว่างลูกพี่ลูกน้องอย่างงั้นหรือ?…ถ้ามันเป็นความจริงและบอลไม่จัดการให้ดีๆจะมีปัญหามากทีเดียว”
“ที่พี่แคทปฏิเสธไม่คบกับผมหรือผู้ชายคนไหนเลยก็คงจะเพราะสาเหตุนี้”
“ยังเร็วไปที่จะด่วนสรุปแบบนั้น…บางทีที่สุรีย์พรรณไม่ชอบผู้ชายอาจเพราะเธอนิยมผู้หญิงด้วยกันก็ได้”
“พี่แคทเป็นเลสเปี้ยนเหรอครับ?”
“ไม่รู้…วิก็เดาเอา”
“แหม!!…ผู้หญิงด้วยกันมันจะสนุกได้สักแค่ไหนเชียว?”
“แต่สำหรับสุรีย์พรรณ…วิแน่ใจได้อยู่อย่างหนึ่งว่าต้องใช่แน่”
“อะไรหรือจ๊ะ?”
“ผู้หญิงที่เงียบขรึมเย็นชาส่วนมากมักจะมีความต้องการทางเพศสูงและสุรีย์พรรณก็คือผู้หญิงลักษณะนั้น”
…………………………………………………………………………………………………………………..
“เจ้าเซค…ข้อเสนอของเจ้าก็นับว่ามีน้ำหนักแต่มันจะไม่หนักหนาเกินไปหน่อยเหรอ?”
“คุณตาไม่เชื่อมั่นในตัวหลานชายหรือคะ?”
“แต่ข้าเพิ่งจะพบเจ้าบอลอีกครั้งก็วันนี้เอง…ความตั้งใจนั้นของมันคือการเสแสร้งหรือเปล่าก็ยังไม่รู้”
“งั้นใช้วิธีของหนูพิสูจน์สิคะ”
“แต่จู่ๆจะให้เปลี่ยนนี่…ถึงเป็นข้าก็ต้องขอความเห็นจากทุกๆคนซะก่อน”
“คุณตาคะ…วิธีเดิมจะนำมาซึ่งความแตกแยกในหมู่พี่น้องอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะพวกเรามีกันถึง 8 คนฉะนั้นความคิดเห็นก็ย่อมมีหลากหลายค่ะ”
“แต่ข้าว่าหากเปลี่ยนไปใช้วิธีที่เจ้าเสนอมาโอกาสของมันคงแทบจะกลายเป็นศูนย์…”
“ไม่ค่ะไม่!…ถ้าเอกคเชนทร์มีคุณธรรมความดีอยู่ในตัวจริงๆเขาจะต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน…หนูไม่เป็นพวกขี้แพ้ชวนตีหรอกค่ะ”
“การสรรหาผู้นำคนใหม่แม่เอ็มกับน้าๆของเจ้าช่วยกันคิดวิธีแต่การลงคะแนนเป็นหน้าที่ของพวกเจ้าทั้งแปดคน…เจ้าบอลน่าจะมีสามเสียงอยู่ในมือแน่ๆคือของตัวมันและจากเจ้าอ๋อมกับเจ้าป้อมซึ่งก็ยังไม่พอ”
“จบเห่ค่ะ”
“นั่นแหละ!!…ข้าถึงบอกว่าวิธีนี้น่ะมันก็ไม่ต่างอะไรกับการขุดหลุมกลบฝังเจ้าบอลทั้งเป็นนี่เอง”
“เอ๋!…คุณตาอย่าเพิ่งมองหนูเป็นตัวร้ายกาจสิคะ…ที่หนูทำไปทั้งหมดก็เพื่อน้องๆและไม่อยากให้เกิดความคลางแคลงใจกันในภายหลัง”
“อ่า–…ในเมื่อเจ้ายืนยันแบบนี้ข้าก็จะรับไว้พิจารณาล่ะกันแต่อย่าเพิ่งไปบอกใครนะ…มีแค่เจ้ากับข้าสองคนที่รู้กันก่อน”
“งั้นหนูขอตัวค่ะ”
“อืม–…เปลี่ยนวิธีเป็นให้ลูกพี่ลูกน้องทั้งเจ็ดยอมรับในตัวเจ้าบอล…มันจะมีหนทางสำเร็จได้แน่หรือ?…แต่ว่ากันตรงๆข้อเสนอของเจ้าเซคก็มีเหตุผลไม่น้อยเพราะหากเจ้าบอลทำได้ต่อไปก็จะไม่มีปัญหาจากลูกพี่ลูกน้องคนอื่นในอนาคต…โฮ่ย!!!…ข้าจะทำยังไงดี?…เจ้าเอ้ก็ดันออกไปทำธุระช่วงอีตอนอยากจะเจอตัวซะอีก”
“ตา!!…พ่อสนเขารออยู่ข้างล่างแน่ะ”
“เออรู้แล้วๆ…อือ–…ยังมีเจ้าม่อนอีกคนที่มักจะให้คำปรึกษาดีๆกับข้าได้แต่ก็ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน…จะกลับมาฉลองปีใหม่หรือเปล่า?”
…………………………………………………………………………………………………………………
“หนูอ๋อมไม่ลงมากินข้าวอีกเหรอ?”
“เธอบอกว่ายังไม่หิวครับ”
…แต่ผมว่าอ๋อมไม่อยากร่วมโต๊ะกับสาต่างหากและป้าเอ็มก็อยู่ด้วยเลยไม่มีโอกาสจะปรับความเข้าใจ…ยังน่า!!!…มันต้องมีจังหวะเหมาะจนได้…
“พี่อิ่มแล้ว?”
“อื้อ!!…เดี๋ยวจะไปที่บ้านคุณพ่อ…ภพก็ไปด้วยนะท่านอยากเจอ”
“ผมมีของจะไปฝากพอดีครับ”
“ฉันจะไปแต่งตัวรอ…อย่ามัวชักช้า”
“กวางก็อยากไปไหว้คุณพ่อกับคุณแม่เหมือนกัน”
“เอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่านะ…ผมขี้เกียจฟังพี่เอ็มบ่น”
“ศรีจะพาอ้อยไปด้วยค่ะ…ไปกันหลายๆคน”
“ก็ดีเหมือนกัน”
“บอลไม่ต้องเดี๋ยวฝนเก็บเอง”
“งั้นฉันยกไอ้นี่ขึ้นไปให้อ๋อมก่อน”
…ผมเพิ่งได้ความรู้ใหม่ว่าอ๋อมชอบกินเนื้อย่างมากๆไม่ว่าจะหมูหรือวัวซึ่งมันก็เป็นความจริง…
(เคี้ยวกร้วมๆเลยวุ้ย!?)
“ที่หยาดฝนทำก็ไม่เลวแต่ฉันย่างได้หอมอร่อยกว่านี้อีก”
“งั้นย่างให้ฉันกินบ้างสิ”
“แน่นอน!!…พรุ่งนี้ขึ้นเขาไปกับพวกฉันเลย”
“ไหงต้องบนเขาด้วยล่ะ?”
“มันได้บรรยากาศไงเล่า!”
“คืนนี้…เธอนอนห้องป้าเอ็มใช่มั้ย?”
“อะไรวะยังไม่ทันแก่เลยลืมซะแล้ว!?…ฉันบอกจะนอนข้างเตียงนายต่างหาก”
“บ้าสิ!?”
“ไม่บ้าละ!!…ฉันจะคอยดักตะปบพวกแมวตัวเมียขี้ขโมยที่จ้องมาฉกปลาย่าง”
(เปรียบเราเป็นปลาย่างซะงั้นแล้วฝนจะว่ายังไงกันล่ะเนี่ย?)
“เอ่อ–…ฟังฉันนะอ๋อม…ขืนทำอย่างที่พูดมีหวังทุกคนเข้าใจเราสองคนผิดแน่ๆ”
“ฉันสนใจแต่นายคนเดียวเท่านั้น…ใครจะเข้าใจผิดรึถูกยังไงก็ช่างหัวบิดามัน!!”
“…………………………………………”
“ยืมผ้าเช็ดตัวหน่อย…จะอาบน้ำ”
“เฮ้ย!?”
“ก็ฉันมาตัวเปล่าได้ขนเสื้อผ้าอะไรมาซะที่ไหน?”
“มันไม่ค่อยดีมั้ง?…ผู้หญิงมาใช้ของผู้ชายมันจะ…”
“มัวคิดเล็กคิดน้อยอยู่ได้…เอามานี่!!”
“นั่นผ้าเช็ดตัวบอล…พี่อ๋อมทำอะไรน่ะ?”
“ถามโง่ๆ…ฉันก็จะยืมผ้าเช็ดตัวบอลอาบน้ำน่ะสิ”
“ฝนจะให้ยืมก็ได้”
“ไม่เอา!!”
“ถือวิสาสะเอาของๆบอลไปใช้มันถูกต้องหรือแล้วที่นอนข้างเตียงนั่นมันอะไร?…อย่าบอกนะว่าพี่จะนอนในห้องบอล?”
“เออ!!…ฉันจะนอนที่นี่”
“ไม่ได้นะ!!!…พี่ต้องไปนอนที่ห้องป้าเอ็มต่างหาก”
“ถือดียังไงมาสั่งฉันๆจะนอนที่ไหนมันก็ไม่ไปหนักบนหัวเธอ”
“งั้นพี่ได้มีปัญหากับฝนแน่!!!”
“โอ้ดีซี่~~…ได้ยืดเส้นยืดสายหลังกินข้าวก็ไม่เลว”
“นั่นแน่!!…ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลย”
“โอ้ยแม่!!…ฉันเจ็บ~~”
“ลืมที่แม่สอนไว้หมดแล้วหรือไง?”
“เปล่าลืมๆ…ว๊า!!”
“หึ”
“หยาดฝน!!…แกล้งขัดขาฉันเรอะ?…อยากฟาดปากกันนักก็เข้ามาสิวะ!!!”
“พี่เดินมาชนขาหนูเองล่ะไม่ว่า”
“โกหก!!”
“ไปเร็วๆ”
“แต่ว่าแม่!…ยัยนี่มัน…ยัยเด็กเมื่อวานซืนนี่?…ปัทโธ่ว้อย!!”
“เบ้~~”
“แก!!!”
…อ๋อมสุดจะเคืองที่โดน “แหย่หนวดเสือ” จึงร้องด่าเสียงลั่นห้องพลางชูนิ้วกลางใส่ญาติสาวผู้น้องขณะถูกผู้เป็นแม่ทั้งฉุดทั้งดึงออกไปนอกห้อง…สงสัยไอ้ที่ผมหวั่นๆไว้มันทำท่าจะเกิดขึ้นจริงและอาจมีสิทธิ์ข่มตานอนหลับไม่สนิทตลอดคืนอีกด้วยมั้ง!?…
“ฮึ!…นึกว่าที่นี่คือบ้านตัวเองเรอะ?…จะกร่างไปหน่อยละ!!”
“อ๋อมไม่ยอมแค่นี้แน่”
“ถึงกับจะให้ยืมผ้าเช็ดตัว…สนิทสนมกันจังนะ?”
“อ้าว!…แล้วเธอมางอนอะไรฉันอีกเนี่ย?”
“เปล่างอนสักหน่อย~~”
“เหอๆ”
“ตัวเองอ่ะ!!”
…ฝนโผเข้ามากอดพลางพูดตัดพ้อหาว่าผมเจออ๋อมแล้วจะไม่สนใจไม่เอ็นดูเธอ…ผมได้แต่ยิ้มที่บางครั้งฝนก็ทำตัวเหมือนเด็กๆ…
(แต่ย้ำเป็นรอบที่ร้อยว่านมนี่ไม่เด็กแล้วน้องเอ๊ย!?)
“ก็รู้ๆว่าเค้าหึงยังจะแกล้งตีมึน”
“พูดจริงรึ?”
“ใช่สิ!!…ใครจะทนเห็นผู้หญิงอื่นหอบหมอนหอบที่นอนมาอยู่ใกล้คนรักของตัวเองได้แต่ที่สำคัญกว่านั้น…”
“?”
“บอลก็ได้เห็นเต็มตาแล้วว่าพี่อ๋อมเป็นคนอารมณ์ร้ายแถมขี้โมโหขนาดไหน…อย่างนี้จะอยู่ด้วยไหวเหรอ?”
“…………………………………………”
“ที่เคยพูดไว้ว่าชอบผู้หญิงอ่อนหวานช่างเอาอกเอาใจก็คงจะยังไม่เปลี่ยนแปลงไปหรอกนะ”
…หรือที่ฝนจงใจแกล้งขัดขาอ๋อมก็เพราะต้องการให้ผมเห็นส่วนที่ไม่ดีของญาติสาวผู้พี่วัย 20 ปี?…ถ้าเป็นดังนี้จริงก็นับว่าอ๋อมพลาดเต็มเปา…ทั้งที่เตือนผมเองแท้ๆว่าฝนเจ้าเล่ห์กว่าพี่แคทแต่ก็ยังเผลอไปหลงกลซะเองอีก…
“เจ๊มา”
“เสียงดังจริงเชียว…คืนนี้จะได้หลับสบายกันทุกคนหรือเปล่า?”
“เหตุมันไม่ได้เกิดจากหนูนะเจ๊…มาพอดีเลยขอแรงหน่อยจ้ะ”
“อะไร?”
“ช่วยยกที่นอนของพี่อ๋อมไปไว้ในห้องป้าเอ็มที”
“ทำไมพี่จะต้อง?”
“เอาน่าๆ”
“นี่!”
…ฝนคว้าถาดสำรับที่อ๋อมกินเสร็จลงบันไดไปแล้วส่วนพี่แคทยังไม่ทำตามเอาแต่ยืนกอดอกดูที่นอนและชำเลืองมองผมอยู่สองสามครั้ง…
“ไม่ไว้ใจถึงขนาดมานอนเฝ้ากันเลย…หึ!…ก็สมเป็นอ๋อมดี”
“ผมไม่อยากมีปัญหาเลยยอมๆซะเพราะยังไงผมก็ไม่คิดที่จะละเมิดเงื่อนไขของคุณย่าอยู่แล้ว”
“แต่ทางนี้มีปัญหา”
“?”
“เมื่อกี้พี่เห็นแวบๆว่าเธอทำอะไรฝน?”
(แย่แล้ว!!!)
“ก็…ก็ไม่ได้ทำอะไร”
“…จะบอกดีๆหรือจะให้พี่บีบปากจนกรามค้าง”
“………………………………………..”
“รีบพูดมาให้หมดก่อนที่พี่จะมีน้ำโห”
“เรา…แค่กอดกันเฉยๆ…”
“งั้นรึ?”
“ครับ”
“ขอถามจากก้นบึ้งของหัวใจเลยนะ…บอลชอบฝนหรือเปล่า?”
“ผม…ชอบเธอครับ”
“น้องสาวหรือคนรัก?”
“ผมก็ยังลังเลคือมันอยู่ตรงกลาง”
“แต่ไม่ว่าอย่างไหน…ท้ายสุดฝนก็จะต้องเจ็บปวดซึ่งพี่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น”
“……………………………………….”
“อ๋อมมาแล้วเหรอ?…พี่จะช่วยยกที่นอน…”
“ไม่ต้องยุ่ง!!”
“เธอยังยืนกรานจะอยู่ในห้องนี้อีก?”
“ฉันจะไปนอนหน้าห้องบอลต่างหาก”
“ได้ยังไงกัน?”
“ตรงนั้นสามารถมองเห็นว่าใครขึ้นลงบันไดบ้าง”
“แต่ว่า…”
“นายก็จะเป็นไปกับหยาดฝนอีกคนเรอะ?”
“…………………………………………..”
“ช่างเถอะบอล…นี่คือความสมัครใจของอ๋อมเอง”
…สรุปคืออ๋อมจะนอนที่ทางเดินหน้าห้องนอนผมซึ่งตรงข้ามกับห้องของฝนกับพี่แคท…เอ๋!?…ดูจะสงบเสงี่ยมลงมากเลยน่ากลัวเมื่อกี้โดนป้าเอ็มอบรมชุดใหญ่ซะล่ะมั้งนี่?…
“พี่อ๋อมจะอยู่ตรงนี้จริงอ่ะ?”
“ทีนี้แมวขโมยตัวเมียหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แอบย่องมาได้…ฉันยอมถอยก้าวหนึ่งแล้วทีนี้ก็คงจะเลิกโวยวายสักที”
“ฮะ!…ก็เข้าใจคิดนะคะแต่ถ้าแมวขโมยเกิดเข้ามาทางหน้าต่างห้องบอลล่ะ?”
“เธอคงจะลืมไปว่าประสาทการได้ยินของฉันนั้นไม่ธรรมดา…หูฉันดีกว่าเธอสองคนซะอีก”
“โฮ่?”
“บอล…พรุ่งนี้อย่าตื่นสาย”
…พูดจบอ๋อมก็เอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่าไปอาบน้ำและช่วงสามทุ่มผมแอบเปิดประตูไปดูซึ่งพอเห็นสารรูปตอนนอนของเธอแล้วต้องอุทานในใจว่านี่อะไรกันวะเนี่ย?…
(ท่อนบนใส่เสื้อกล้ามตัวเดียวส่วนท่อนล่างเหลือแต่กางเกงในแถมเจ้าหล่อนยังนอนหงายผลึงแหกขาอ้าซ่ามือเกาหัวแกรกๆ)
“เฮ้อ!!…น่าจะเป็นผู้ชายซะเหลือเกิน”
“…มองอยู่ได้…จะลักหลับฉันเรอะ?”
“อ้าว?…เธอยังไม่หลับ”
“หลับไปแล้วแต่ตื่นเพราะได้ยินเสียงคนเดิน”
“โห~~…เชื่อแล้วว่าหูเธอดีจริงๆแต่ใส่ชุดนั้นนอนน่ะไม่หนาวบ้างหรือไง?”
“หึๆ…อยู่ที่บ้านฉันแก้ผ้านอนนะเฟ้ย!!”
(อึ๊ก!!…พูดแบบนี้ก็ไปต่อไม่ถูกเลยตู)
“…จะมานอนด้วยกันมะ?”
“ไม่ได้หรอก”
“ใจกล้าหน่อยเซ่!!…ผู้หญิงเขาอุตส่าห์ให้ท่าแล้ว”
“ฉันยังไม่อยากโดนจับ”
“เฮ้ยไม่ต้องกลัว!!!…ฉันอายุ 20 แล้วไม่ใช่ผู้เยาว์”
“…ว่าไปนั่น?”
………………………………………………………………………………………………………………….
…แล้วมันก็เป็นความจริงที่ผมหลับไม่ค่อยสนิทนักแต่ไม่เกี่ยวกับที่อ๋อมมานอนเฝ้าอยู่หน้าห้องซึ่งมันน่าจะเพราะแปลกที่มากกว่าและช่วงเวลาค่อนแจ้งมันก็เกิดเรื่องวุ่นขึ้นจนได้…
“เธอมานอนนี่ได้ไง?…แล้ว…แล้วเธอไม่ได้ใส่เสื้อ!?”
“ก็มันหนาวนี่”
“หนาวแล้วจะถอดเสื้อทำไมเล่า?”
“นายก็เหมือนกัน”
“หะ…หา!?”
(เวรแล้วไงเราโดนจับลอกคราบตั้งแต่เมื่อไหร่?…โอ๊ะค่อยยังชั่ว!!…ท่อนล่างยังเหลือกางเกงขาสั้นอยู่)
“ฉันมีทุกอย่างที่นายต้องการ…จะเอาอะไรฉันก็หามาให้ได้แม้กระทั่งร่างนี้…ร่างกายของสาวบริสุทธิ์ที่ยังไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน”
“อ๋อม…ยังซิงอยู่หรือ?”
“แน่นอน…ความสาวของฉันมีไว้เพื่อให้นายมารับไปเพราะฉะนั้น…”
“ฮึ่ย!!!”
…ญาติสาวผู้พี่สวมกอดอย่างแนบเนื้อเต้านมสองลูกมาเบียดชิดกับหน้าอกผม…ให้ตายสิ!!…ทางนี้ก็ไม่ได้ปลดปล่อยมาพักนึงแล้วด้วยมันจะตบะแตกเอาง่ายๆนะ?…อูย~~…เจ้านี่มันช่างมีเสน่ห์เย้ายวนจริงๆถึงขนาดจะไม่เท่าของพี่แคทแต่ก็ได้รูปตั้งเต้าชูชัน…อ้า!!…หัวนมสีชมพูอ่อนนั่นก็เม็ดเล็กนิดเดียวแต่คงดูดได้พอดีปากส่วนเบื้องล่างก็สวมกางเกงในตัวเดียว…เอ๊ะสีนี้กับลวดลายนี้ช่างคุ้นตาจังเลยแฮะ?…
“กางเกงในแม่ฉันเองล่ะ”
“แล้วเธอก็เอามาใส่เนี่ยนะ?”
“บอกหลายครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้เอาชุดมาจากบ้านนี่หว่า”
(อึ้ง!!!…แม่ลูกยืมกางเกงชั้นในใส่กันได้ด้วย!?…นึกแล้วว่าเคยเห็นที่ไหน?…ที่บ้านพักกลางภูเขานั่นเอง)
“แม่เล่าให้ฉันกับป้อมฟังจนหมดเปลือกว่านายทำอะไรไปบ้างที่บ้านกลางภูเขานั่น”
“เธอรู้จริงๆ”
“ถ้าพวกฉันไม่ยอมแล้วนึกว่าแม่จะกล้ามีอะไรกับนายเรอะ?…อีกอย่างยาปลุกอารมณ์ที่นายกินก็เป็นของป้อม…เด็กคนนั้นมอบให้แม่กับมือตัวเอง”
“…………………………………………”
“นายเย็ดกับแม่ฉันน่ะมีความสุขมากใช่ไหม?
“อะ…อือ”
“ได้ยินว่าเอากันจนมองฟ้าเหลืองทั้งคู่เลย?”
“…มันก็”
“แสดงว่านายติดใจแม่ฉันมากๆ…เอาละ!!…ทีนี้ถึงตานายต้องตอบแทนฉันคืนบ้าง”
“?”
“ไม่ต้องงง…ในเมื่อนายได้แม่ฉันไปแล้วงั้นนายก็ต้องได้กับฉันต่อไป”
“แต่…แต่ที่นี่มัน…ไม่สะดวกและเรา…เรา…”
“ใครว่า?…สะดวกและก็เหมาะสุดๆต่างหากถ้าฉันจะมีอะไรกับนายครั้งแรกในห้องนี้…มามะ!…มาเป็นผัวฉันเถอะ”
“ดะ…เดี๋ยวๆๆ…เราเพิ่งพบกันแค่วันเดียว”
“จะวันเดียวหรือร้อยวันก็ช่าง…ในเมื่อฉันถูกใจนายซะอย่างนั่นมันก็พอแล้ว”
“โอ๊ย!!…อย่ากัดสิ”
(ซาดิสต์หรือเปล่าเนี่ย?…เอ้ยๆๆ…ใจเย็นก่อนๆเหอะ!!!!)
“เนื้อแน่นดีนี่…หึๆ…อย่าขัดขืนฉันจะดีกว่า…ฮึ๊บ!!”
“!?”
…พูดจบอ๋อมก็เอามือบีบที่หัวไหล่ซึ่งมันทำให้ผมเจ็บแปลบและต่อมาจู่ๆแขนก็รู้สึกชาจนไม่มีแรงยก…
“อ๋อม…ทะ…ทำอะไร?”
“นอนเฉยๆ”
“นี่…นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะขืนใจฉัน?”
“คิดมากน่า–…ฉันเอามีดจ่อคอบังคับนายที่ไหนกัน?…หึๆๆ…จะถอดกางเกงล่ะนะ”
“มะ…มีด?”
(ทำให้เรานึกถึงความทรงจำอันเลวร้ายช่วงที่นอนโรงพยาบาลแล้วถูกสาวนิรนามบุกเอามีดจี้คอแล้วกระทำการข่มขืน!?…ปัทโธ่คนยิ่งอยากจะลืมอยู่!!!)
“พี่อ๋อม!!…ฝนรู้ว่านะพี่อยู่ในนั้น”
“!!!”
“ซวยแล้ว!?”
“เวรเอ๊ย~~…มารคอหอยจริงๆ!!!”
“เปิดเดี๋ยวนี้ไม่งั้นจะพังประตู!!”
(ทำไมฝนถึงรู้ว่าอ๋อมลักลอบเข้าห้องเราคอยเงี่ยหูแอบฟังอยู่หรือยังไง?)
“อ๋อม…ถ้าไม่เปิดล่ะแย่แหงๆเลย!!”
“เที่ยวว่าคนโน้นคนนี้เป็นแมวขโมยแต่พี่อ๋อมดันเป็นซะเอง…ย้าก!!!”
…เพราะลมเพชรหึงแท้ๆแล้วไม่ต้องมัวนับหนึ่งถึงสามประตูห้องนอนผมก็ถูกฝนใช้เท้าถีบจนกลอนหลุดกระเด็น!!!!…ผมได้เห็นใบหน้ายามโกรธของญาติสาวผู้น้องตั้งแต่เช้ามืดเลย…
(ถีบทีเดียวบานประตูหลุดผลั่วะ…ตกลงว่าประตูห้องเรามันเก่าผุหรือกำลังขาของฝนแข็งแรงเกินไปกันแน่!?)
“บ้าพลังดีจังว่ะ…ทั้งพี่ทั้งน้อง”
“แต่พี่อ๋อมน่ะบ้าผู้ชาย!!”
“กล้าด่าฉันรึ?…นังเด็กเมื่อวานซืน!!!”
“ทำไมฝนจะไม่กล้าด่า?…แล้วดูสารรูปพี่สิ…กลัวขายไม่ออกจนขึ้นสมองหรือไงถึงได้แก้ผ้าแก้ผ่อนบุกเข้าห้องผู้ชายแบบนี้?…หน้าไม่อายที่สุด!!!!”
“จะทำอะไรมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับเธอ…ฮึ!!…นังแมวขโมยเหมาะสมกับพวกผู้หญิงหน้าด้านที่เรือนหน้านั่น…อย่าเอามาใช้กับฉัน”
“คุณยายรู้เมื่อไหร่พี่จะเดือดร้อน”
“โง่เง่า!!…ฉันไม่เคยสนใจเงื่อนไขบ้าๆบอๆนั่นตั้งแต่แรกแล้ว”
“…พี่อ๋อมพูดเองนะ”
“เธอมันตัวน่ารำคาญคอยเกะกะฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า…วันนี้แหละจะหวดให้ร้องไม่ออก”
“ใครกันแน่ที่ต้องร้อง?”
“เข้ามา!!!”
…และแล้วอ๋อมกับฝนก็เปิดศึกรับเวลาย่ำรุ่งกันภายในห้องผม…ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองต่างพุ่งเข้าหาและเอามือบีบดันกันไปมาผ่านไปสักพักฝนก็เริ่มเป็นฝ่ายล่าถอยเพราะอ๋อมแรงเยอะกว่า…
(โดยเฉพาะอ๋อมจะรู้ตัวมั้ยนี่ว่าเวลาเคลื่อนไหวหน้าอกมันก็เด้งดึ๋งๆ?…อือ–…กางเกงในมันก็แนบชิดติดกับร่องก้นดูสวยดีด้วยแฮะ…เฮ้ยๆๆ…นี่มันใช่เวลามาจ้องมองบั้นท้ายผู้หญิงเรอะ?)
“ฮึ่ม!!”
“กล้าวัดกำลังแขนกับฉัน…ฮึ๊บ!!”
“หนอย~~”
“เชอะ!!”
“หลบได้หลบไปสิ”
“คิดจะหักมือบิดแขนฉัน…เร็วไปสิบปีว่ะ!!”
…พอรู้ว่ากำลังแขนสู้ไม่ได้ฝนจึงใช้วิธีจะบิดแขนเพื่อกดล็อคแต่อ๋อมก็ไม่ยอมให้จับดังนั้นทั้งสองเลยปักหลักดวลกันอยู่พักนึงว่าใครจะขยับมือได้ไวกว่าสุดท้ายซึ่งอ๋อมเป็นฝ่ายชนะด้วยการพุ่งฝ่ามือใส่กลางอกฝนแต่ญาติสาวผู้น้องกลับฉวยโอกาสตอบโต้ก้มตัวตวัดเท้าเตะขาอ๋อมจนเข่าทรุดซึ่งเป็นวิธีที่เคยใช้กับพี่แคทได้ผลมาแล้ว…
“อุ๊บ!!”
“หึ”
“นี่แน่ะ!!”
“โอ๊ว!?”
“ฮะๆ…เท้าฝนไวดีมั้ยล่ะ?”
“นังเด็กเปรต!!!”
“โอ๊ะ!!”
…อ๋อมพุ่งมือในท่าเสียบแต่ฝนหลบได้หวุดหวิด…มีเส้นผมหลุดร่วงลงมาด้วย…หลบได้ก็จริงแต่ผมของเธอไม่พ้นตามถัดมาอ๋อมทำท่าจะดึงผ้าก๊อสที่ตาขวาออกพร้อมกับตั้งสันมือขึ้น…นั่นคือท่าประจัญบานของเธอหรือ?…
“ต่อไปจะไม่ใช่แค่เส้นผมและขานั้นน่ะระวังไว้ให้ดี…อยากรู้จริงๆว่าถ้าถูกเขี้ยวพยัคฆ์เข้าไปแล้วเทพธิดาจอมกะล่อนยังจะลอยตัวอยู่บนฟ้าได้อีกไหม?”
“หนูไม่กลัวหรอก!!!…หวา!!”
“เย็น!!”
“!?”
“สุรีย์พรรณ…ทำบ้าอะไรของแก?”
“จู่ๆก็เอาน้ำมาสาดมันหนาวนะพี่!!”
“ทีนี้จะเลิกบ้ากันได้หรือยัง?”
…พี่แคทอุตส่าห์หิ้วถังน้ำเข้ามาในห้องแล้วก็สาดใส่อ๋อมกับฝนที่เตรียมจะรุกคืบหากันแต่มันกลับได้ผลอย่างคาดไม่ถึง…ฝนยังพอทำเนาเพราะสวมเสื้อผ้าแต่อ๋อมที่เกือบเปลือยนี่สิถึงกับจามออกมาดังลั่น…
“ฮัดเช้ย!!…จำไว้ให้ดีนะว้อย!!!”
“เชิญมาได้ทุกเมื่อ”
“บอล!!…จากนี้อีกสองชั่วโมงไปพบฉันที่เดิม”
“ที่เดิม?”
“ฉันจะพานายไปโยนกทักษิณ…ให้ตายเถอะเสียฤกษ์หมด!!”
“เบ้~~…ไปแล้วอย่ากลับมาอีกเล้ย!!”
“ยัยเด็กบ้า!!…ไม่มีทางขัดขวางฉันได้ตลอดไปหรอกยังไงบอลก็จะต้องเป็นผัวของฉัน…จำไว้!!!”
…อ๋อมพูดจบก็กระโดดออกทางหน้าต่างห้องโดยหยิบถุงใส่เสื้อผ้าของเธอไปด้วย…เฮ้ยบ้าไปแล้ว!!!!…นี่ชั้นสองนะ?…
“หายไปไหน?”
“ตรงนี้…ฉันไม่บ้าพอจะวิ่งแก้ผ้าโทงๆไปจนถึงบ้านตัวเองหรอกไอ้น้อง”
(อ๋อมไปอยู่ที่ระเบียงเยื้องๆกับห้องเรา)
“เหมือนเธอจะเตรียมพร้อมไว้หมดเลย?”
“ฮึ!!…ฉันต้องคิดหาทางหนีทีไล่ไว้เผื่อภารกิจจะล้มเหลว”
(ย่องเงียบเข้าหาเรานี่คือภารกิจหรือ?)
“ป้อมฝากมาบอกว่าพบกันอีกครั้งที่แดนดินถิ่นพยัคฆ์…เอ้าฝากด้วย!”
“!!!”
…ใครว่าอ๋อมไม่บ้าบิ่นนี่ขอเถียงคอเป็นเอ็นผมว่าเธอสุดขั้วเชียวละ!!!!…แต่งตัวเสร็จแม่คุณก็โดดจากระเบียงลงไปบนขอบรั้วโดยเอาปลายเท้าเหยียบได้อย่างเหมาะเจาะจากนั้นถีบตัวพุ่งไปข้างหน้าซึ่งพอตั้งหลักยืนได้แล้วเธอก็ออกวิ่งชายผ้าคลุมปลิวหายลับไปท่ามกลางหมอกที่ลงจัดในยามเช้ามืด!?…
“นี่!!…ไปถึงไหนกับพี่อ๋อมแล้วห๊ะ?”
“ยัง!…พวกเรายังไม่ทำอะไรทั้งนั้น…จริงๆนะ!?”
“โฮ่~~”
“อย่าตาขวางแบบนั้นซี่!!!”
“แล้ว…นั่นมันอะไร?”
“อึ๋ย!!…นะ…นี่มัน!!”
(แย่ล่ะ!…ว่าจะรีบซ่อนแต่เสือกถือทำโรคระบาดอยู่ได้โว้ย!!!)
“ฮึ่ม!!…มีการทิ้งกางเกงในไว้ให้ดูต่างหน้าเรอะ?…ไร้ยางอายนักฝนจะเอาไปเผาทิ้ง!!!!”
“อย่าๆ…นั้นของป้าเอ็ม”
“หา?”
“อ๋อมยืมมาใส่น่ะ…เอาไปซักแล้วคืนป้าเอ็มก็พอ”
“ฝน…น้องทำล่ะกัน”
“เรื่องอะไร?”
“โทษฐานที่ก่อเหตุจนประตูห้องพังนี่ไง”
“มันเกี่ยวกันเหรอ?…ทำไมหนูจะต้องมาซักกางเกงในที่พี่อ๋อมใส่ด้วยเล่า?”
“ของคุณป้านะ”
“โธ่เอ๊ย!!!”
………………………………………………………………………………………………………………………..
“แค่แม่ไม่ได้อยู่ด้วยเช้านี้ลูกอ๋อมก็ก่อเรื่องหนักไม่เบาเลย”
“ไม่ใช่ความผิดฉันนะ…ทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดีแต่ยัยหยาดฝนเสือกมาขวาง”
“หัวค่ำเมื่อคืนแม่ก็อุตส่าห์เตือนเราว่าอย่าโมโหง่าย…พ่อบอลไม่ชอบผู้หญิงเจ้าอารมณ์จำไว้หน่อยสิ”
“ฉันรู้น่า–”
“ไอ้รู้ๆนี่แหละแต่ชอบน๊อตหลุดทุกที!!…แล้วไงสำเร็จไหม?”
“สำเร็จอะไรกัน?…แม้แต่หนังกระดอหรือหมอยสักเส้นของบอลก็ยังไม่ทันได้เห็น”
“ลูกอ๋อมน่ะรีบร้อนเกินไปแต่มันคงจะยากขึ้นกว่าเดิม…ลำพังพ่อบอลไม่เท่าไหร่แต่หนูฝนกับหนูแคทนี่แหละ”
“แม้จะล้มเหลวแต่ก็คุ้มค่า”
“?”
“แม่…ฉันรู้แล้วว่าใครคือนังแมวขโมยตัวใหญ่ซึ่งมันอยู่ใกล้บอลมากเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด”
“เสียดายที่เมื่อคืนทำไม่สำเร็จเพราะหนูฝนมาขัดจังหวะ…เอ๋?…ลูกอ๋อมคงไม่ได้หมายถึง…”
“สองพี่น้องวิชานาถถูกแทงข้างหลังอย่างเลือดเย็น…ยัยนี่มันหน้าเนื้อใจเสือเชื่อถือไม่ได้!!!”
“งั้นภาน่าจะรู้เห็นด้วย…แม่ต้องถามให้รู้เรื่อง!!”
“น้าเขาไม่ยอมรับหรอกเพราะงั้นเราสังเกตเอาเองดีกว่า”
“พวกเขาสามคนเติบโตมาด้วยกันก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร…เอ–…หนูฝนยังพอว่าแต่หนูแคทจะเป็นไปได้หรือ?”
“แฟนของสุรีย์พรรณที่ตายไป…แม่เคยเห็นเขาหรือเปล่า?”
“…พบกันแค่ครั้งสองครั้งเอง…ทำไมหรือจ๊ะ?”
“นิสัยใจคอเขาเป็นยังไง?”
“เท่าที่แม่รู้…สันต์เป็นคนเงียบๆแต่ขยันและมีความรับผิดชอบ…อ่อนน้อมถ่อมตนกับมีน้ำใจมากๆด้วย”
“ศรเพทายเคยบอกว่าหน้าตาเขาก็มีส่วนคล้ายๆบอลอยู่บ้าง”
“จะว่ามีส่วนคล้ายก็ใช่…เอ๊ะ?…นี่ลูกอ๋อมกำลังสงสัยว่า…”
“ไม่แน่สุรีย์พรรณอาจจะเห็นใบหน้าของแฟนเก่าซ้อนอยู่กับหน้าของบอลก็เป็นได้…เค้าร่ำลือกันนักหนาว่ายัยนี่เกลียดชังผู้ชายเจ้าชู้แต่ทำไมกับบอลถึงได้ดูอ่อนลงแบบนั้น?”
“……………………………………………..”
“ต่อให้เป็นญาติกันแต่หากทำตัวใช้ไม่ได้…สุรีย์พรรณคงจะไม่ปล่อยบอลไว้จนป่านนี้จริงมั้ย?”
“จะว่าปล่อยมันก็…อื้อๆ…ที่ลูกอ๋อมพูดก็ถูกนะ…แล้วหนูฝนล่ะ?”
“สำหรับแม่คนนี้ไม่มีอะไรต้องสงสัยอีก…มันหึงบอลจนถึงกับถีบประตูซะพังพินาศหมดแล้วแม่คิดว่ายังปกติอยู่ไหม?…มันเกินเลยจากที่ปากพูดว่าจะปกป้องบอลแทนศกุนตลากับสาวิตรีไปไกลนัก”
“นี่ไปๆมาๆ…คนใกล้ตัวกลับกลายจะเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวที่สุดมิหนำซ้ำยังเป็นหลานสาวด้วย!?”
“อะไรกัน?…มีสองคนนี้เป็นคู่แข่งย่อมน่าสนุกและท้าทายกว่าพวกนังแมวขโมยเป็นร้อยๆเท่าน่ะแม่…ฉันต้องไปบอกให้ป้อมรู้ซะก่อน”
“นั่นสิ…ป่านนี้น้องเราชะเง้อคอรอพ่อบอลแย่แล้วมั้ง?”
“ตอนนี้มีสองแมวขโมยตัวใหญ่…หยาดฝนน่ะใช่แน่นอนแต่สุรีย์พรรณฉันขอเวลาดูให้มั่นใจอีกหน่อย…ยัยนี่มันเก็บอาการเก่งกับปากแข็งเสียด้วย”
“…ที่จริงหนูแคทก็เคยโกรธพ่อบอลมากถึงขั้นส่งไปนอนโรง’บาลแต่เด็กคนนี้ก็มองยากจริงๆแหละ”
“แม่บ่นอะไรน่ะ?”
“เปล่าๆ…ลูกอ๋อมรีบไปบอกน้องก่อนเถอะจ้ะ…อีกแค่ครึ่งชั่วโมงพ่อบอลก็จะมาแล้วนี่”
“อืม”
“เราว่าเราพูดเบาแล้วนะเจ้าลูกคนนี้นี่มันเป็นยังไงหว่า?…ฮืม–…หนูฝนชอบพ่อบอลมากถึงขนาดแสดงอาการหึงหวงโมโหเลือดขึ้นหน้าทำลายข้าวของส่วนหนูแคทที่เปลี่ยนจากกำปั้นเป็นฝ่ามือทำให้พ่อบอลไม่บาดเจ็บหนักทั้งที่อยู่ในภาวะตะวันเลือดซึ่งสาเหตุก็อาจเพราะเห็นหน้าคนรักเก่าซ้อนอยู่ในหน้าของพ่อบอล…อย่างงั้นหรือ?”
…………………………………………………………………………………………………………………
“ป้าเอ็มโทรมาเหรอ?”
“อื้อ!!…แต่ถามว่ามีอะไรก็ไม่ยอมตอบ”
“คงจะเจอพี่อ๋อมแล้วสิท่า?”
“ลูกฝนก็ใจร้อนวู่วามไปได้!!”
“ก็มันน่าโมโหมั้ย?…พี่อ๋อมทำเป็นกันท่าคนอื่นแต่สุดท้ายคิดจะแย่งชิ้นปลามันไปกินคนเดียว!!!”
“ไม่อยากคิดว่าถ้าลูกฝนไปไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น?”
“แค่บอลกลับมาวันแรกก็หวุดหวิดจะเสร็จพี่อ๋อมซะแล้ว…นี่มันผิดกับที่แม่พูดนี่นา!!”
“ฮื่อ~~…อ๋อมนี่ก็เหลือเกินเลยแต่อย่างว่าแหละ…ถ้าทำเหมือนคนปกติทั่วไปก็ไม่ใช่เธอน่ะสิ”
“โอกาสน่าจะมาถึงเร็วกว่าที่คิดไว้จ้ะแม่…ในงานเลี้ยงคืนนี้ไง!!!”
“เดี๋ยวๆๆ…คิดให้รอบคอบซะหน่อยจะเอาแต่อารมณ์ไม่ได้นะหนูจ๋า~~…ในงานคนออกเยอะจะลงมือยังไง?”
“แม่บอกไว้ว่าให้ค่อยๆเป็นค่อยๆไปอย่าผลีผลาม”
“ใช่…แม่พูดแบบนี้”
“แต่ถ้ามีจังหวะเหมาะล่ะ?”
“ก็…ค่อยๆ…ยื่นมือ…ทำตามแม่สิลูก!”
“อื้อ!…ยื่นมือๆ”
“เข้าไปใกล้เป้าหมายแล้วก็…แล้วก็…ตะครุบหมับให้ไวที่สุด!!!”
“จับให้มั่นอย่าปล่อยให้หลุด!!!!”
“ถูกต้อง~~”
“ฮี่!!…สมเป็นแม่ของหนูจริงๆ…คิดเหมือนกันเป๊ะ!!”
“แต่ยาก…ครั้งนี้ยากมาก…งานนี้ถ้าแม่ไม่ช่วยลูกฝนล้มเหลวชัวร์”
“มีแค่ไม่กี่คนที่จะจัดการ”
“หมายถึงพี่เราเหรอ?”
“เจ๊คนนี้น่ะสำคัญเลยแม่!!…ไม่มีอะไรดีไปกว่าจับกรอกเหล้าให้สลบ”
“บ้าไปแล้วหรือ?…มีหวังได้อาละวาดทำลายงานเลี้ยงยับเยินหมดสิ!!!”
“เอ่อ–…ถ้าเมาแล้วไม่มีใครไปยั่วโมโหคงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง?”
“ไม่ๆๆๆ…มันเสี่ยงเกินไปอีกอย่างพ่อเขาก็คงไม่ยอมให้แคทแตะเหล้าแน่ๆ”
“งั้นคนนี้เอาไว้ก่อน…มาที่พี่เซคกับพี่อ๋อม…พวกเธอมีนัดดวลเหล้ากัน”
“คอแข็งทั้งคู่เลยนิ?”
“แต่สุดท้ายน่าจะกอดคอกันร่วงเหมือนทุกปีส่วนยัยตัวเล็กปล่อยให้เป็นหน้าที่ฝน”
“เด็กคนนี้ฉลาดไม่เบาและกับลูกฝนคงจะระวังตัวเป็นพิเศษ”
“เพราะหนูแกล้งมันมาเยอะแต่รับมือได้จ้ะไม่ต้องห่วง…เดี๋ยวเราค่อยมากำหนดแผนกันให้ละเอียดอีกครั้ง”
“งานจะเริ่มทุ่มหนึ่งแต่หกโมงครึ่งแขกเหรื่อคงมากันเยอะแล้ว…ช่วงนี้ลูกฝนกับแม่ก็จะสนุกกับทุกคนไปเรื่อยๆก่อน”
“ที่ผ่านมาคุณตากับคุณยายไม่เคยอยู่นานเลย…สักสองหรือสามทุ่มคงจะกลับ”
“ไม่มีอะไรให้กังวลสินะ?”
“…มาที่ลุงภพกับป้าเอ็ม”
“ลุงภพเขานอนที่เรือนหน้าอยู่แล้วไม่มายุ่งหรอกส่วนป้าเอ็มปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่เอง…จะหลอกมอมเหล้าซะให้เข็ด!!!”
“ป้ากวาง,สา,ป้าศรีและหนูอ้อย…สี่คนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงนัก”
“แต่ว่าไปก็โชคดีเหมือนกันที่เอ้กับม่อนไม่ได้อยู่ที่นี่…ภาวนาว่าคนใดคนหนึ่งอย่าเพิ่งกลับมาเลยนะ”
“เออะ!!…ถ้าสองคนนั่นอยู่ก็สุดจะโชคร้ายล่ะแม่เอ๊ย~~…ปัญหาใหญ่คือคนนี้ต่างหาก…พี่แคทแหละพี่แคท!!!”
“เอ–…ถ้ารีบให้เมาจะเสี่ยงเกินไป…ผสมเหล้าให้ดื่มทีละนิดๆดีมั้ย?…พอฟุบแล้วรีบพากลับไปนอนเลย”
“ก็ดีนะแม่…อ๋าลืมสนิท!?…ป้อ!!!”
“โอ้ยอีตาคนนี้มีอะไรน่ากลัวเล่า?…แม่เองๆ”
“เย้!!”
“แต่อย่าลืมบรรดาคนสนิทใกล้ตัวล่ะ?”
“พี่ไหมต้องดูแลพี่เซคไม่มัวไปยุ่งกับใครจ้ะส่วนสามพี่น้องก็ไม่น่าห่วงเพราะเป็นคนรับใช้ป้าเอ็ม…ถ้าฝนเดาไม่ผิดศุกร์กับศิจะมีหน้าที่ช่วยกันหิ้วปีกป้าเอ็มที่เมามายเพราะโดนแม่จับกรอกเหล้าไง”
“ฮะๆๆๆ…ฉลาดจังเลยลูกฝนของแม่”
“เอาแค่นี้ก่อน…รายละเอียดลึกๆยังไม่ต้องเจาะจงเพราะมันเปลี่ยนได้ตามสถานการณ์”
“เออแม่ขอแนะนำ!…ลูกฝนตามบอลไปบ้านใต้ด้วยดีกว่า”
“ทำไมจ๊ะ?”
“เพราะโยนกทักษิณคืออาณาเขตของหนูอ๋อมกับหนูป้อม”
“จริงด้วย!?…ขนาดเมื่อคืนพี่อ๋อมยังกล้าแล้วนี่กลับไปอยู่ในถิ่นตัวเอง…หน็อยแน่ฝนไม่ยอม!!!”
“let’s go!!”
“ชวนเจ๊ด้วยดีกว่า…เราคนเดียวรับมือไม่ไหว”
“กลับมาพอดีเลยนั่น”
“เจ๊!…เราไปหาบอลกัน”
“ทำไมจะต้องลากพี่ไปด้วย?”
“เอาน่า–…ถือว่าช่วยฝนเหอะ”
“…ให้มันได้อย่างนี้สิ”
“ลูกแคท”
“คะ?”
“มานั่งตรงนี้หน่อย”
“?”
“พี่เพิ่งกลับจากโยนกบูรพาใช่ไหมคะ?”
“อือ…ว้าย!?”
“จับขาพี่เค้าไว้เร็ว!!”
“โอเค!!!”
“คุณแม่!!…จะทำอะไรคะนี่?”
“ฮี่~~…ไหนขอดูร่องรอยความเสียหายหน่อยซิ”
“ร่องรอยอะไรกัน?…หยุดนะฝน!!…อย่าเลิกกระโปรงพี่~~”
“ให้พี่แคทหงายหลังไปเลย!”
“ท่ายกล้อใช่มะ?”
“สองคนนี่…จะทำอะไรกันแน่เนี่ย?”
“ว่าไงลูกฝน?”
“ยัง…ยังมองไม่เห็นค่ะ”
“ก็จะมีได้ยังไงคะเพราะหนูไม่ได้ไปทำอะไรแบบนั้น!?…คุณแม่ปล่อยหนูเถอะ”
“ไม่เชื่อร้อก!!…ขึ้นชื่อว่านักล่าสวาทหญิงสาวอย่างพี่เซคแล้วน่ะ”
“ไม่เชื่อก็ตามใจ…เอ๊อย่า~~…ห้ามดึงกางเกงในพี่ออกนะ!!!”
“งั้นลูกแคทก็บอกแม่มาสิจ๊ะว่าทำไมถึงออกไปโยนกบูรพาแต่เช้าแถมไปคนเดียวด้วย?”
“…พี่เซคมีเรื่องจะปรึกษา”
“เรื่องอะไรเอ่ย?”
“ก็…ไม่มีอะไรมากค่ะ”
“เฮอ–…คายออกมาซะดีๆ…ปิดบังใครก็เชิญแต่อย่านึกว่าจะปกปิดแม่ได้นะจ๊ะ”
“อย่า…อย่าจับตรงนั้น!!”
“เม็ดเล็กๆนี่คือจุดสำคัญของผู้หญิง”
“กะ…ก็บอกว่าอย่า…อย่าลูบมันซี่~~”
“ความรู้สึกไวจังเลย…เริ่มจะมีน้ำซึมออกมาแล้วจ้ะ!!”
“แสดงว่าไปทำอะไรๆกับหนูเซคจริงๆ”
“ไม่ใช่นะคะ!!…มันจะออกเพราะฝนจับนี่แหละ…อื้อ~~…ก็บอกให้หยุดไงเล่า!!!”
“หู~~…จิ๋มพี่แคทนี่ทั้งโหนกทั้งนูน…ฝนเทียบไม่ติดเลยอ่ะแม่!!”
“ไหนๆๆ…โหจริงด้วย!!…แม้แต่ของแม่ยังชิดซ้ายเลยนะเนี่ย?…อย่างนี้จะคลอดลูกแฝดสี่หรือหกก็ได้สบายมาก”
“ขนก็ตัดแต่งเป็นระเบียบเรียบ…แอ๊ก!!”
“หวาย~~”
“หมดเรื่องจะทำกันแล้วหรือไงถึงได้เที่ยวจับคนอื่นแก้ผ้า?”
“อูยเจ็บ~~…ไม่ใช่สักหน่อย…แค่ถอดกางเกงในตัวเดียวเอง”
“เจะ!…เจ็บๆๆ…แม่เจ็บอ่ะ!!”
“คุณแม่ก็เหมือนกันพลอยเป็นไปกับเด็กทะลึ่งนี่ด้วย…แฝดหกรึ?…แคทไม่ใช่แม่หมานะคะ!!!”
“แฮะก็แม่ลูกกันนิ!?…อ๊า!!…หู…หูแม่จะขาดแล้วววว~~”
“ฮึ!!…หนูจะบอกคุณพ่อ”
“เรื่องที่ถูกดูจิ๋มจิ๊น่ะเหรอจ๊ะ?…อ๋า!!…อย่าเขกนะๆ…เจ๊คงไม่บอกหรอกเนอะเพราะมันน่าอายนี่?”
“ชิ!!”
“แหมลูกแคทก็ซีเรียสไปได้…แม่กับลูกฝนแค่แหย่เล่นๆ”
“แค่ถูกดูหีมันไม่สึกหรอกน่า–…เราผู้หญิงเหมือนกัน”
“แม่ก็เห็นของหนูมาตั้งแต่เด็ก…ทำเป็นอายไปได้”
“ถ้าใครมาเห็นเข้าแล้วหนูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะคะ?…คืนกางเกงในพี่มา!!!”
“แฮ่ๆ…กกน.พี่แคทตัวนี้น่ารักดีอ่ะ”
“เอ–…แต่แม่ว่ามันเล็กไปนิดนะ?…ตรงนั้นของลูกแคทออกจะใหญ่…”
“พอทีค่ะ!!…หนูจะใส่อะไรยังไงแบบไหนก็ช่างเถอะ…แล้วไง?…สองคนนี่มีอะไรลับลมคมในกันอยู่ใช่มั้ย?”
“เออะ!…มีที่ไหนล่ะพี่?”
“ใช่ๆๆ”
“คุณแม่ส่ายหัวเร็วไปแล้ว…เดี๋ยวคอก็เคล็ดหรอก”
“ฝนแค่จะอยากรู้ว่าพี่กับพี่เซคมีเรื่องสำคัญอะไรกัน?”
“อื้อๆ…ไม่งั้นลูกแคทคงไม่ไปโยนกบูรพาคนเดียวหรอกเนอะ?”
“เปล่าค่ะ…ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร…พี่เซคแค่ต้องการจะย้ำจุดยืนของหนูเท่านั้น”
“จุดยืน?”
“หนูรู้สึกว่าพี่เซคกำลังมีความคิดบางอย่างเพราะปกติไม่เคยเรียกหนูไปคุยเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว…อีกอย่าง…สีหน้าของเธอดูจริงจังกว่าทุกครั้ง”
“อืม–…ลูกแคทพอจะเดาออกไหมจ๊ะว่าบางอย่างนั้นคืออะไร?”
“ไม่ค่ะ…แต่แคทคิดว่ามันจะต้องไม่ธรรมดา”
“นี่แม่…มันจะเกี่ยวกับเรื่องของเราหรือเปล่า?…ไม่งั้นล่ะเสียงานหมดแน่”
“อย่าเพิ่งกังวลไป”
“สองคนนี่น่าสงสัยจริงๆด้วย…ซุบซิบจะทำอะไรแผลงๆอีกแล้วหรือ?”
“เปล่า…เจ๊ก็คิดมากเกิน”
“ใช่ๆๆ”
“เอาอีกแล้วคุณแม่”
“โอ้เกือบลืม!?…พี่รีบไปกับหนูเร็วเข้า”
“เฮ้อ~~”
“แคท”
“คะ?”
“ท่ายกล้อของลูก…หึๆ…เด็ดขาดไปเล้ย!!!!”
“คุณแม่!!!”
“ฮิๆๆ”
“ขำอะไรยะ?…เราน่ะตัวแสบนักเชียว!!”
“น่าๆ…เจ๊เลิกงอนซะที…ดูสิๆ…หน้าแดงถึงใบหูแล้ว”
“ทั้งแม่ทั้งน้องสาวของฉันเนี่ยพิมพ์เดียวกันเลย…สุดจะปวดหัวจริงๆ”
…………………………………………………………………………………………………………………
“ที่นี่ร่มรื่นอากาศเย็นสบายไม่แพ้โยนกอุดรเลย”
“ใบไม้ร่วงเต็มถนน…พี่อ๋อมน่าจะสั่งคนมากวาดออกบ้าง”
“แต่ฉันว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”
“………………………………………..”
“น้องอ๋อมเป็นอะไรทำไมเงียบ?”
“…ฉันไม่เข้าใจ”
“?”
“เธอสองคน…จะตามบอลมาทำไมห๊ะ?”
…ผมนึกอยู่แล้วว่าทำไมอ๋อมถึงเอาแต่นิ่งเงียบและในที่สุดเธอก็โวยด้วยความฉุนเฉียวเพราะเห็นพี่แคทกับฝนติดสอยห้อยตามผมมาด้วย…
“ฝนก็อยากเจอยัยตัวเล็กเหมือนกัน”
“อยากเจอหรืออยากทำอะไรแน่?”
“พี่อ๋อมก็รู้ว่าพวกหนูมาทำไมแล้วยังจะถามอีกเหรอ?”
“นั่นสินะ…ฉันรู้…รู้ว่าเธอไม่กล้ามาคนเดียวเลยต้องลากพี่สาวตัวเองมาด้วย”
“ฮิๆ…พี่จะพูดยังไงก็พูดไปเถอะหนูไม่ถือสาหรอกเพราะแค่ได้ตามมาดูแลบอลหนูก็พอใจแล้ว”
“เฮอะ!!…น่าสงสารสองคนนั่นซะจริง”
“น้องป้อมอยู่ตรงนั้นแน่ะ”
…เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ในทุ่งดอกไม้เบื้องหน้านั่นคือศรโกเมน วิษณุมนตรี “น้องสาว” คนสุดท้องของผมหรือ?…เฮ่ย!?…ผมว่าผมเคยเห็นเธอมาก่อนนะ…
“ดอกไม้ค่ะ”
“อ๊ะ!…ขอบใจจ้ะ”
“ยัยตัวเล็กให้ดอกราตรีเรอะ?”
“บอลรู้ความหมายของมันไหม?”
“ไม่รู้ครับ”
“ยังจำกันได้หรือเปล่า?…นั่นคือภาษาของดอกราตรี”
“นี่อ๋อมรู้ภาษาดอกไม้ด้วยแฮะ?”
“วะไอ้หมอนี่!!…นายเห็นฉันเป็นผู้หญิงแต่ตัวหรือไง?”
(ยังจำกันได้หรือเปล่า?…แสดงว่าน้องป้อมเคยพบกับเราชัวร์…นึก…นึกออกล่ะ!!!)
“เธอคือเด็กผู้หญิงที่ฉันเคยเจอที่ปากทางเข้าบ้านหลังนั้น!?”
“ดีใจจังเลยค่ะที่จำหนูได้!!!…หนูเฝ้ารอมานานแสนนานในที่สุดก็ถึงวันที่จะได้เรียกว่าพี่ชายอย่างเต็มปากซะที”
“พี่ไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าเธอคือป้อม…เธอคือน้องสาวของพี่หรือเนี่ย?”
…ทั้งที่สีผมของเธอก็เหมือนอ๋อมเป๊ะๆ…ผมนี่มันบรมเซ่อจริงๆที่น่าจะนึกออกตั้งแต่แวบแรกที่เห็นแต่อย่างว่า…ได้เจอไม่นานคุยกันก็ไม่กี่ประโยคจึงไม่สมควรเป็นความผิดของผมฝ่ายเดียวนะเพราะน้องป้อมก็น่าจะบอกกันมั่งนี่นา…
(มีผ้าก๊อสปิดที่ตาซ้ายสลับข้างกับของอ๋อม…พี่น้องคู่นี้ยังจะมีอะไรให้เราแปลกใจอีกหลายเรื่องอย่างแน่นอน!?)
………………………………………………………………………………………………………………………..
…ตัวอย่างในตอนต่อไป…
“มีสิคะ…ดาบแห่งจิตผ่าอากาศไม้ตายของพี่อ๋อมสามารถต้านอัญเชิญยมทูตได้แต่ผลลัพธ์ถึงที่สุดนั้นก็ยังไม่แน่”
“ผลลัพธ์ถึงที่สุดยังไงเหรอ?”
“เพราะทั้งสองยังไม่เคยแสดงฝีมือเต็มที่ไงคะ…เมื่อก่อนที่ปะทะกันต่างก็ใช้พละกำลังกับความเร็วแค่ครึ่งเดียว”
…………………………………………
“โทษทีว่ะสหาย…ถึงมันจะแต่งตัวโป๊แล้วไปเดินคนเดียวในซอยเปลี่ยวๆก็ไม่มีทางโดนข่มขืนหรอก”
“แสดงว่าพี่ม่อนเก่งมากๆ”
“โรคจิตน่ะสิ!!!!…เบาะๆก็เป็นไข้หัวโกร๋นแต่ถ้ามันยัวะขึ้นมาก็จะจับบิดแขนหักขากลายเป็นคนพิการไปเลย”
……………………………………….
“แม้แต่ชาวบ้านในโยนกจัตุรัสก็ยังมีอีกมากครับที่ไม่เคยเห็นรูปโฉมที่แท้จริงของคุณหนูศรมุกดา”
“ฝนเคยบอกว่าเธอชอบแปลงโฉมเป็นคนอื่นไม่ว่าจะทั้งผู้ชายหรือผู้หญิงเพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง”
“นี่แหละครับที่น่ากลัวมาก!!!…ไม่แน่ว่าเวลานี้เธออาจจะปลอมเป็นใครสักคนกับแฝงตัวเข้ามาในงานแล้วก็ได้”
……………………………………………..
