ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 42
เรื่องราวต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวเดียวกัน…หากท่านใดไม่ชอบแนวนี้ก็ขอให้กลับสู่หน้าหลักนะครับ
ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 42 “รอยจุมพิตปริศนา!!!…ขนมเปี๊ยะเจ้าปัญหา!?”
…ณ กระท่อมบนภูเขา “มิหวนกลับ” ฝั่งหมู่บ้านโยนกทักษิณ…
(“โกหก!!!…จะมีใครที่ดีต่อเขายิ่งไปกว่าพี่สาวอย่างฉัน?”
“บอกตามตรง…เท่าที่รู้ๆมาบอลเขาไม่ชอบผู้หญิงขี้โมโหแบบอ๋อม…ไม่ชอบเลยสักนิด”
“เฮอะ!…ฉันอาจจะโกรธเกลียดคนได้ทั้งโลกแต่ไม่ใช่กับผู้ชายที่ชื่อเอกคเชนทร์…จำไว้!!”
“……………………………………………”
“แล้วฉันอยากจะเตือนว่าหากพวกเธอบังอาจล่วงเกินเสียมารยาทกับน้องชายตัวดีของฉันต่อไปอีกรับรองได้เห็นดีกัน!!!”)
“รอให้ฉันขยี้นังจุนซะก่อน…สุรีย์พรรณ…ศรมุกดา…พวกหล่อนจะเป็นรายต่อไป”
(“หนูได้ข้อมูลของนังจุนมาแล้วจ้ะ”
“…เคยได้ยินชื่ออยู่…เจ้านี่คือของจริงและเป็นบททดสอบชั้นดี”
“พอจะสู้ไหวมั้ย?”
“ไม่มีกฎกติกาใดๆ”
“แสดงว่าพี่อ๋อมก็มั่นใจว่าจะโค่นยัยปลาร้าค้างปีได้”)
“ใน ที่สุดเวลานี้ก็มาถึง…นังจุน…ถ้าฉันล้มแกลงได้ก็ไม่มีอะไรให้ต้องสงสัย ว่าจะปกป้องเจ้าน้องชายตัวดีจากยัยพวกแอบจิตได้หรือเปล่า?”
“อ๋า!?”
“……………………………………………”
“เอาอีกแล้ว–…ทำไมไม่เข้าไปนอนในกระท่อม?…พอกินเหล้าเมาทีไรเป็นงี้ทุกทีแต่บนเขานี่น่ะอากาศหนาวจะตาย…รักษาสุขภาพหน่อยพี่”
“…ป้อม”
“คะ?”
“พรุ่งนี้ฉันจะไปชำระบัญชีแค้นให้ส่วนตัวเองอยากทำอะไรก็ไปทำ”
“……………………………………………”
……………………………………………………………………………………………..
…ณ ห้องสวีทหรูชั้น 14 ของโรงแรมใหญ่ใจกลางเมือง…
“ลอง บวกลบคูณหารดีๆ…สรุปคืออยู่นี่คุ้มค่ากว่าและถึงยังไม่ชัวร์ 100 % ว่าจะได้ใช้หรือเปล่าแต่ทำความสะอาดไว้มันก็ไม่เสียหายนี่หว่า!!!”
…ในหัวสมองผมยามนี้ไม่มีความคิดจะกลับไปหาพี่นันกับพี่แก้วเพราะป่านนี้สองสาวก็คงนอนหลับไปแล้ว…
(พี่สองคนนั่นเป็นของตายสำหรับเรา…แค่สถานที่กับช่วงเวลาพร้อมก็สนุกกันได้ทันทีไม่อิดออด…ดังนั้น)
“…………………………………………..”
“!?”
“…………………………………………..”
…ป้า เอ็มห่มผ้าตะแคงตัวนอนหันหน้าไปอีกทาง…หลับ?…เฮ่!!…ยังไม่ได้ชำระความ ตอนหัวค่ำเลยที่สาวเจ้าผมสี่แฉกลอบใส่ยานอนหลับลงในเครื่องดื่มเล่นเอาผมสลบ ไปซะตั้งนาน…
“ป้าครับ…”
“…………………………………………..”
“หลับได้ไงง่ะ?”
“…………………………………………..”
“ได้~~…ถ้าไม่ตื่น…ผม…ผม…จะจูบป้านะ!!”
“…………………………………………..”
“เอาจริงนะครับ?…เอาจริงแน่ๆ”
“…………………………………………..”
“ดี–”
“อ๊า!!…ตาหนูล่ะก็~~”
…สาวใหญ่(?)ลืมตาผวายกนิ้วแตะปากผมพลางส่งสายตามองแบบดุนิดๆปนหวานหน่อยๆ…
(น่าจะเปรียบได้กับช็อคโกแลตที่มีทั้งหวานและขม)
“ก็อยากแกล้งหลับนี่ครับ”
“…จะจูบจริงๆเหรอ?”
“ถ้าป้าอนุญาต…”
“แต่เมื่อกี้ยังไม่ทันจะอนุญาตตาหนูก็ยื่นปากจู้มาซะแล้ว”
“จูบในฐานะป้าหลานไงครับ”
“ฮิๆ…ไม่เชื่อ”
“อ้าว?”
“ถ้า ห้าหกปีก่อนป้าจะเชื่อแต่นี่พ่อบอลโตเป็นหนุ่มแล้ว…อีกอย่าง…หลานนุ่ง แค่ผ้าเช็ดตัวส่วนป้าก็ไม่ได้สวมใส่อะไรเลย…ใครมาเห็นเข้าก็จะต้องคิดได้ อย่างเดียวเท่านั้นว่าเราสองคนกำลัง…”
“ก็อย่าบอกสิครับว่าพวกเราเป็นป้าหลานกัน…ไม่น่ะ…ต่อให้พูดก็อาจไม่เชื่อ”
“ทำไมพ่อบอลพูดแบบนี้?”
“ก็ป้าเอ็มดูไม่ค่อยเหมือน…เหมือนญาติผู้ใหญ่ของผมเลย”
“หา!!!”
“อย่า…อย่าเพิ่งเสียงขุ่นสิจ๊ะ…ผมหมายถึง…ป้าเอ็มในขณะนี้ราวกับหญิงสาววัยสักสามสิบต้นๆที่อายุไม่ได้ห่างจากผมมากนัก”
…สถานการณ์ บีบบังคับหรือสันดานเพลย์บอยชี้นำ?…ตื่นเต้นสุดๆเลยที่ผมหาญกล้าส่งตา หวานพลางพูดจ๊ะจ๋ากับพี่สาวของพ่อประดุจคู่หนุ่มเง้าสาวงอดได้ซึ่งเธอก็น่า จะแปลกใจเช่นกันแต่ในเมื่อบรรยากาศเป็นใจก็สมควรจะรุกหน้าต่อผมจึงขยับตัวไป ใกล้ทว่าสาวเจ้าผุดลุกนั่งและเอาผ้าห่มปิดหน้าอกพลางเอ่ยว่า…
“…สงสัยตาหนูไม่อยากจะนับถือป้าเป็นญาติผู้ใหญ่”
“มะ…ไม่ใช่นะครับ!!”
“………………………………………”
“ผม…เคารพรักป้าเอ็มอย่างบริสุทธิ์ใจเสมอ…”
“จริงน่ะ?”
“………………………………………”
“งั้นโกรธป้าหรือเปล่าที่แอบใส่ยาลงในเหล้าทำให้ตาหนูหลับไป?”
“ทำอย่างนั้นทำไมครับ?”
“อืม–…ก็เพราะหวงหลานชายสุดที่รักน่ะสิ”
“?”
“ถ้าเราแยกกันในคืนนี้พ่อบอลคงจะกลับไปหาแฟนหรือไม่ก็กิ๊กแน่นอน…ถูกมั้ย?”
“ฉะนั้นจึงให้ผมนอนซะ?”
“ก็ป้าอยากอยู่กับหลานรักนี่…ใบหน้าตาหนูตอนหลับน่ะน่ารักมากนะจ๊ะ…ป้าดื่มเหล้าไปมองหน้าตาหนูไปมีความสุขที่สุด”
“แหม~~…ไม่อยากให้กลับก็บอกกันได้นี่ครับ”
“แต่ถามจริงๆเถอะ…ก่อนจะสลบพ่อบอลจงใจจะข่มขืนป้าหรือไง?”
“คือว่า…”
“เห็นคนเค้าสวยหน่อยก็ออกลายเชียะ~~…เจ้าชู้เหมือนพ่อไม่มีผิดเพี้ยนนะเรา”
“ผมเสียใจที่แสดงกิริยาอันไม่สมควรออกไป…ยิ่งกับญาติผู้ใหญ่อย่างพี่สาวแท้ๆของพ่อแล้วแค่คิดก็ถือเป็นการเนรคุณ”
“………………………………………….”
“………………………………………….”
“ไม่เอาจ้ะลูก…ที่ถามเนี่ยไม่ใช่เพราะป้าโกรธเคืองหรอกนะ”
“ก็ที่ว่าผมเจ้าชู้เหมือนพ่อ…”
“ชมต่างหาก”
“!!!”
“แม้ จะดื่มไปเยอะแต่ก็ยังมีสติครบถ้วนจึงไม่ต้องการความรู้สึกเพียงชั่ววูบที่ ผ่านมาแล้วก็ผ่านเลยไป…ป้าเองก็เป็นผู้หญิงมีเลือดเนื้อและจิตใจ”
“……………………………………….”
“สารภาพมาหมดแล้ว…จำได้ไหม?”
“?”
“ก็ที่พ่อบอลแอบมีอะไรกับกวางฤทัยและศรีวิการวมไปถึงลูกสาวไง”
“ผม…ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนเจ้าชู้และอยู่บ้านเดียวกัน…มัน…มันอดใจไม่ไหว”
“ป้าจะไม่ถามหรอกว่ายัยพวกนั้นจงใจรึแอบยั่วตาหนูหรือเปล่าแต่ครั้งแรกเป็นเพราะความใคร่อารมณ์เปลี่ยวพาไปใช่ไหม?”
“……………………………………….”
“ใช่ไหม?…ไหนลองบอกป้ามาเท่าที่จะนึกออกได้ซิ”
“……………………………………….”
“อึม!!…อย่าหน้าเสียสิจ๊ะลูก…เอางี้ๆ…ถ้าพูดความจริงจะมีรางวัลให้ด้วยน๊า~~”
…แล้ว นี่หรือคือรางวัลที่ว่า!?…พี่สาวพ่อดึงแขนผมโอบหัวไหล่กลิ่นหอมๆเนื้อ เนียนๆของเธอและเอามือลูบหัวปลอบใจทำให้รู้สึกดีขึ้น…พอได้เคียงข้างอยู่ ชิดใกล้ชนิดลมหายใจรดกันผมถึงรู้ว่าหญิงสาวเมาจริงๆ…ตางี้ปรือเกือบจะปิด และเสียงก็ออกแปร่งเชียว…
(แต่แค่ได้โอบไหล่ก็คุ้มค่าสุดๆแล้ว…เฮ้ยไม่ใช่เซ่เอกคเชนทร์!!!…แกจะพออกพอใจเพียงแค่นี้ได้ยังไงกันเล่า?)
“มี…มีส่วนครับป้า”
“………………………………………..”
“………………………………………..”
“เอาน่ะ!!…ใช่ว่าป้าจะเพิ่งรู้ซะเมื่อไหร่กัน”
“ตั้ง…ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“สวิงกิ้ง 4 ต่อ 1 ในโรงแรมเมื่อนี่แหละ”
…ว้าก~~…หมดเลยตูความลับสำคัญ!!!!…แล้วต่อไปจะเหลืออะไรให้ปกปิดคนอื่นได้อีกบ้างล่ะเนี่ย?…
“……………………………………….”
“ไม่เบาน๊า~~…ผู้หญิงตั้งสี่คน”
“อย่าสิครับผมอาย!!…อย่างงี้ป้าก็ได้เห็น…เอ่อ…”
“ถึงบอกไงว่าไม่เบา…จู๋ของตาหนูน่ะ”
“ป้า!!!”
“ฮึๆๆๆ…หลานฉันเวลาอายนี่น่าร้าก~~…อื้อ!…มือข้างนี้จะลงต่ำไปหาหน้าอกป้าทุกทีๆแล้วจ้ะ…ที่อยากรู้ไม่ใช่แค่นี้”
“?”
“ตาหนูเอายัยสองคนนั่นลงไปได้ยังไง?”
“ใครครับ?”
“กวางฤทัยกับศรีวิกาน่ะซี่!!…หน้าเหี่ยวตีนกาเต็มท้องพุงก็ยื่นออกอย่างนั้น”
“แหม~~…พออายุมากขึ้นจะให้…”
…ปัจจุบัน นี้เทียบกับเมื่อก่อนนับว่าอะไรๆของแม่กวางกับป้าศรีนั้นเปลี่ยนแปลงไปไม่ ใช่น้อย(เต่งตึงลดลงคล้อยยานมากขึ้น)แต่ทว่า!!…มีหญิงสาวที่ไม่เหมือนชาว บ้านชาวช่องอยู่…ก็คนข้างๆผมนี่ไง!?…
“แม่กวางกับป้าศรีเมื่อก่อนพุงไม่ยื่นนะครับ”
“ฮึ!!…หน้าอกรึก็หย่อนไม่เห็นจะสวยตรงไหน?…ของป้ายังดีกว่าตั้งเยอะ”
“แต่เมื่อก่อนก็ไม่ค่อย…”
“สรุปคือไม่จำเริญหูจำเริญตาเอาซะเลย…ป้าถึงสงสัยไงว่าพ่อบอลติดใจอะไรนักหนา?”
…สาว ใหญ่หยิบแก้วเหล้ายกดื่มพลางถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนพูด(บ่น)ต่อไป…ผมแทบจะ หาอะไรมาโต้แย้งให้แม่กวางไม่ได้แล้วเพราะมันเป็นความจริงตามที่พี่สาวพ่อ เอ่ยมาคือไม่ว่าจะพิศชมตรงส่วนไหนป้าเอ็มก็ชนะกินขาดหมด…
“ป้าไม่ชอบใจเลยที่ตาหนูกระทำเรื่องพรรค์นั้นกับสองคนนี้…ลูกสาวก็ยังพอว่านะแต่หากให้พูดกันจริงๆ…ป้ารับสภาพไม่ได้ทั้งหมด”
“นี่แหละที่ผมอยากจะถามพอดี…เมื่อก่อนป้ากับแม่กวางและป้าศรีเคยมีเรื่องบาดหมางกัน?”
“ถ้าบอกว่าใช่จะเชื่อไหม?”
“เชื่อครับ”
“…เรา สามคนไม่ถูกกันมาตั้งแต่เด็ก…หลายครั้งที่ขัดใจจนทะเลาะเบาะแว้งถึงขั้น ไม่มองหน้ากันอยู่นานทีเดียว…ดังนั้นที่ตาหนูจะคบเป็นแฟนกับลูกสาวของสอง คนนั้น…ขอบอกตามตรงนะว่าป้ารับไม่ได้อย่างแรง”
“เคยทะเลาะกันเรื่องอะไรบ้างครับ?”
“ก็ หลายๆเรื่อง…ล่าสุดก็เมื่อวานซืนนี่เอง…กวางฤทัยมาคุยกับป้าว่าต้องการ จะให้ลูกสาวทั้งสองคนไปทำพิธีหมั้นหมายกับพ่อบอลที่โยนกจัตุรัสในช่วงต้นปี หน้าโดยอ้างว่าอยากทำอะไรๆให้ถูกต้องตามประเพณี…รู้หรือเปล่า?”
“ผมไม่รู้เลย”
“ไม่ รู้?…อ๋อ!?…กลัวลูกตัวเองจะไม่ได้ขึ้นเป็นนายหญิงบ้านวิษณุมนตรีถึง พยายามเคี่ยวเข็นทุกวิถีทางสิท่า?…เชอะ!!!…พอตัวเองไม่ได้ก็หวังจะใช้ ลูกแทน”
“ผมรักกับกุนและสาอย่างบริสุทธิ์จริงใจ…ไม่มีผลประโยชน์หรืออะไรมายุ่งเกี่ยว”
“มั่นใจหรือ?”
“หมายความว่ายังไงครับ?”
“อ่ะ!!… บางทีศกุนตลาและสาวิตรีอาจไม่คิดอะไรลึกซึ้งแต่กวางฤทัยนั้นรู้ดีเลยว่าถ้า ทำให้ลูกสาวตัวเองได้แต่งงานกับว่าที่นายใหญ่ของตระกูลวิษณุมนตรีคนต่อไปก็ จะถือเป็นการยิงธนูนัดเดียวได้นกหลายตัวเชียวละ!!!…เอาที่มองออกง่ายๆก็มี สองข้อแล้วคือพลอยได้เสวยสุขบนกองทรัพย์สมบัติที่ต่อให้ใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด และได้แก้เผ็ดป้าที่เป็นมารขัดขวางความรักในสมัยก่อนด้วย”
“……………………………………………….”
“ส่วนศรีวิกาคงตั้งใจแค่อยากให้ลูกสาวมีความสุขสบายไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างลำบากลำบนเหมือนตนเองก็ได้มั้ง?”
“……………………………………………….”
“ตาหนูไม่ต้องเชื่อป้าก็ได้นะ…เฮ้อ~~…สงสัยคงจะดื่มมากไปแล้วถึงพูดอะไรได้เรื่อยเปื่อย”
…แต่ ผมไม่เชื่อว่าแม่กวางจะมีจุดมุ่งหมายไม่ดีอย่างสอนสั่งให้ลูกสาวจับผู้ชาย เพื่อไขว่คว้าหาความร่ำรวย…ป้าศรีก็ด้วย…เอาไว้ค่อยถามป้าเอ็มอีกครั้ง ตอนที่มีสติครบถ้วนดีกว่า…
“ที่จะคุยมีแค่นี้?”
“ยังครับ”
“งั้น…เอานี่ไหม?”
“พอ…พอแล้ว”
“ดื่มเป็นเพื่อนป้าหน่อยน่า–”
(จะมอมให้ร่วงกันอีกล่ะสิ?…เราคอแข็งไม่เท่าฉะนั้นอย่าหลงกลเจ้าหล่อนซ้ำสอง!!!)
“มีอย่างอื่น…ที่น่าสนใจกว่าดื่มเหล้าตั้งเยอะ”
“ที่ว่าสนใจน่ะมันอะไร?”
“ก็อย่างเช่น…”
…ยาม นี้ผมเชื่อมั่นจริงๆว่าโอกาส “สำเร็จ” ต้องมีมากกว่า “ล้มเหลว” อย่างแน่แท้…ขณะที่ป้าเอ็มหันหลังนอนตะแคงรินเหล้าผมรีบฉวยโอกาสสวมกอดไว้ ซึ่งเธอก็แสดงอาการตกใจนิดๆแต่ไม่ได้ร้องว่าหรือโกรธเคืองเพียงแค่มองผมด้วย แววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู…
“อื๊อ~~…จู่ๆมารักป้าอะไรตอนนี้หึ?”
“ผม…อยากได้รางวัลที่ยิ่งกว่าการโอบไหล่…”
“แน๊ตาหนูนี่!!…พอเค้าไม่ว่าก็เอาใหญ่เลย~~”
“แค่หอมแก้มเองครับ”
“แต่จะไม่ว่าเลยย่ะถ้ามือไม่พยายามดึงผ้าห่มออก”
“ขอเข้าไปด้วยคนนะ”
“อย่ามาอ้อนเสียให้ยาก…กลับไปมุดผ้าห่มแม่สาวพี่น้องสองคนนั้นจะไม่ดีกว่ารึ?”
“ป้าจ๋า~~”
“ตาละห้อยอ้อนจะเอาอะไรอีก?”
“ต่อให้ไล่ยังไงผมก็ไม่ไป”
“เหรอ~~”
“เพราะผมจะขอนอนกอดป้าทั้งคืน”
“จุ๊ๆๆ…แล้วไม่ทราบว่าเอาแม่ยายสุดสวาทขาดใจไปไว้ตรงไหนห๊ะ?”
“เก็บไว้เป็นประสบการณ์ที่ดี…”
“…………………………………………”
“แล้วเอามาใช้กับคุณป้าสุดสวยของผมน่ะสิจ๊ะ”
“ลูก เล่นที่ตาหนูแสนภูมิใจจะใช้ได้ผลรื้อ?…ป้าไม่ใช่กวางฤทัยหรือศรีวิกาที่จะ ใจอ่อนเออออด้วยง่ายๆอีกอย่างป้าไม่ยอมเป็นตัวสำรองของสองคนนั้น”
“…………………………………………”
“ถ้า…พ่อบอล…”
“?”
“อยากได้ป้าไปเป็นเมียล่ะก็…ต้องรักและหมั่นเอาใจใส่มากกว่าใครๆนะ…หึๆๆๆ”
(เมีย!?…เมียเชียวเหรอ!!!!)
“อ้อ!!…แล้วก็ห้ามไปเจ๊าะแจ๊ะสาวอื่นที่ป้าไม่อนุญาต…ต้องเช้าถึงเย็นถึง…คิกๆๆ…หากขยันทำการบ้านทุกวันด้วยจะดีมากๆ”
(ว้าว!?…ขนาดนี้เลยเรอะ?)
“ผม…ผมขอพูดความจริงจากใจนะครับ”
“………………………………………….”
“แม่กวางกับป้าศรี…มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่อาจเทียบป้าเอ็มได้เลย”
“โฮ่~~…เช่นอะไรบ้าง?”
“ก็อย่างเช่น…ตรงนี้จ้ะ”
“อุ๊ย!!!…เด็กทะลึ่ง~~…เรื่องอะไรมาหลอกจับนมป้า?”
“หอมและก็นุ่มมากครับ…อูย~~…ตั้งแต่เส้นผมไปถึงหัวไหล่ก็มีกลิ่นหอมละมุน”
…นม พี่สาวพ่อนุ่มหยุ่นติดมือให้ความรู้สึกราวกับหน้าอกของสาวรุ่นๆ…ผมตื่นตา ตื่นใจเพราะไม่เคยรับรู้ได้จากแม่กวางหรือป้าศรีมาก่อน…ผมคลำลูบอย่าง ลิงโลดใจไม่กลัวความผิดมากขึ้นเรื่อยๆแม้จะโดนป้าเอ็มหยิกแขนก็ตามแต่มันไม่ ได้เจ็บอะไรมากมายเลย…
“ชักจะเอาใหญ่น๊า~~”
“ต่อให้หยิกจนเลือดออกผมก็ไม่หยุด”
“จ้าๆ…งั้นไม่หยิกให้เจ็บแล้ว…ป้าจะใจร้ายทำหลานชายสุดรักได้ลงคอยังไงกัน?”
…ป้า เอ็มปล่อยให้ผมบีบจับเต้าสวรรค์คู่งามตามใจต้องการโดยไม่ปริปากอะไรอีกได้ แต่ชายตามองกับลูบหัวด้วยความรัก…ผมรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างน่าประหลาด ซึ่งที่ผ่านมาไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหน…
(อาจเพราะสตรีนางนี้คือป้าแท้ๆของเรานั่นเอง)
“แค่จับนมพอ…มากกว่านี้ห้ามจ้ะ”
“โธ่ป้าจ๋า!!…เห็นใจหลานคนนี้เถอะนะ…ป้ารักผมมากไม่ใช่เหรอครับ?”
“ก็ถูกที่พ่อบอลเป็นหลานที่ป้ารักที่สุดยิ่งกว่าคนอื่นแต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี่มันผิดศีลธรรมนะ…จงอย่าลืม”
“ชีวิตของผมทำความผิดมาไม่ใช่น้อยแล้วไม่ได้เป็นพ่อพระคนดีบริสุทธิ์มาจากไหน…”
“ยังไงป้าก็อยากจะเตือนสติเป็นครั้งสุดท้าย…หากพ่อบอลหยุดเพียงแค่นี้…”
“ไม่ครับ!!!…ผมตัดสินใจว่าจะไม่หยุดและขอรับผิดชอบในทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมด”
“……………………………………………..”
“……………………………………………..”
“จะยืนยันคำเดิม…คืนนี้ตาหนูอยากร่วมรักกับป้าใช่มั้ยจ๊ะ?”
…ประโยคที่ส่อไปในทางลามกที่คุณป้าเอ่ยออกมาทำเอาผมขนลุกซู่ไปทั้งร่างเหมือนเมื่อครั้งก่อนไม่มีผิดที่พี่แคทพูดว่า…
(“เธอก็อยากตีหม้อฉันด้วยงั้นเรอะ?”
“ถ้าพี่เปิดหีเปิดนมให้บอลดูแล้วมันจะเป็นยังไงรึ?”)
“?”
“…………………………………………”
“ทำไม…ไม่ตอบ?”
“ครับ…ผม…ผมอยากนอนกับป้าครับ”
“เป็นผู้ชายก็พูดอะไรให้มันชัดๆตรงๆหน่อยสิ…อ๋อ!!!…คงไม่เต็มใจสินะ?”
“ไม่ใช่…ไม่ใช่นะครับ!!”
“งั้นพ่อบอลก็รีบกลับไปหาแม่ยอดยาหยีพวกนั้นเลย…ป้าจะไม่ห้ามหรือเหนี่ยวรั้งอีกแล้ว”
“โธ่งอนกันอีกละ~~…ผมไม่เคยบอกสักคำเลยว่าจะกลับ…มีคุณป้าสาวสวยเป็นคู่นอนให้แบบนี้ใครจะโง่อดใจไหว”
“ไม่รุ!!”
…คุณ ป้ามองตาค้อนขวักให้อย่างน่ารักประหนึ่งเด็กสาวแรกรุ่นก็ไม่ปานและการ แสดงออกของเธอทำให้ผมแช่มชื่นในหัวใจยิ่งนัก…เจ้าหล่อนหลบหน้าไปอีกทางโดย ซ่อนรอยยิ้มและความเขินอายไว้แต่ก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาเลย…ผมลูบที่เส้นผม ทรงสี่แฉกของคุณป้าอย่างรื่นรมย์…
“ผมหอมจังครับ”
“ของลูกสาวป้าหอมกว่านี้อีก”
“แต่ตอนนี้ผมสนใจป้าคนเดียวเท่านั้น”
“…นี่พ่อบอลโชคดีแค่ไหนรู้ตัวมั้ย?”
“?”
“ป้า หวงทรงผมด้านหลังสี่แฉกมาก…ใครจะมาแตะต้องสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้เด็ดขาด เพราะมันเสมือนเป็นตัวแทนของลูกสาวสุดที่รักทั้งสี่คนของป้า”
“อย่างนี้นี่เอง”
…ผมเลือกดื่มน้ำเปล่าแทนเพราะยังระแวงเนื่องจากเคยโดนวางยาลงในเหล้าทีนึงแล้ว…
“อ๊ะ!?…เข้ามาในผ้าห่มจนได้–”
“อยากรู้ว่าป้านุ่งอะไรหรือเปล่า?”
“ชุดก็กองตรงปลายเตียงนั่นยังจะแกล้งถาม…ว้าย!!!…ป้าโป๊อยู่นะ~~”
“ผมก็เหมือนกัน…ไม่อยากเอาเปรียบไงจ๊ะ”
“ใครว่า–…แล้วผ้าเช็ดตัวน่ะตาหนูยังนุ่งอยู่ทำไม?…ถ้าแน่จริงก็เอาออกสิ”
…พอถูกท้าเท่านั้นแหละผมก็รีบดึงออกอย่างว่องไว…สาวเจ้าหน้าแดงซ่านขึ้นทันควันแล้วอ้อมแอ้มตอบว่า…
“อะ…อะไรมาดุนตูดป้าเนี่ย?”
“ของชอบของป้าไงจ๊ะ”
“หลานเอ๊ย~~…รู้ได้ไงน่ะว่าป้าจะชอบ?”
“ผมขอรับประกันครับ”
“น่าสนุกนี่–”
…จาก นั้นเราสองคนป้าหลานต่างก็โอบกอดผลัดกันจูบผลัดกันหอมแก้มอย่างสุขสมพลางลูบ ไล้ไปตามร่างกายของอีกฝ่ายเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ทางเพศโดยต่างคนต่างแสร้งลืม เลือนชั่วคราวว่าเนื้อแท้แล้วเราเป็นอะไรกัน…ที่นี่มีแต่ชายหนุ่มหญิงสาว คู่หนึ่งเท่านั้น…เท่านั้นเอง…ความสัมพันธ์ที่ต่างคนต่างแสดงออกมันเกิน ล้ำไปกว่าป้ากับหลานชายจนไกลลิบยากที่จะกลับคืนได้เสียแล้ว…
“อะ…อือออออออออออออ…บะ…บอล…อาาาาาาาาาา~~…ต่อ…ต่อจากนี้ไปป้าจะยอมให้บอลทำอะไรก็ได้…แต่…รับปากมาก่อน”
“อะไรจ๊ะ?”
“อย่าหักโหมมาก…เดี๋ยวพรุ่งนี้เดินทางไม่ไหว”
“คิดว่าอะไร….ใจหายหมด”
“ใจหาย?”
“ปละ…เปล่าครับ!!”
(นึกว่าจะให้เลิกกับแฟนเป็นข้อแลกเปลี่ยนซะอีก?)
“มีถุงยางหรือเปล่า?”
“ครับ…ผมพกไว้ในกระเป๋าตังค์ตลอด”
“โห!!!…งั้นเดือนๆนึงเสียเงินค่าถุงยางเท่าไหร่เนี่ย?…ตาจอมเจ้าชู้~~”
…ชอบใจเป็นยิ่งนัก!!!…คุณป้ายังสาวนอนซบในอ้อมกอดแต่กำมือทุบอกผมบึกๆพลางบ่นอู้อี้ด้วยอาการงอน…
“ใช้ผู้หญิงเปลืองดีนักนะ~~…ผู้ชายเจ้าชู้!!…ถุงยางก็ใช้เปลืองด้วยอ่ะ!?…นี่ๆๆ”
“แหม่~~…เปลืองซะที่ไหนล่ะจ๊ะ?”
“อย่าแก้ตัวนะ!!…คนเจ้าชู้ๆๆๆ”
…พี่ สาวพ่อเนี่ยแสดงกิริยาแง่งอนได้น่ารักดีเหลือเกิน…ผมลูบไล้แผ่นหลังที่แสน นุ่มเนียนเรื่อยลงไปถึงบั้นท้ายอันเนียนนุ่มของสาวเจ้าเพื่อปลอบประโลม ใจ…ทว่า!?…ขณะผมจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเงินก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมา…
“โอะ!!!…อะไรนี่?”
“………………………………………..”
“วาง…วางยา…ผมอีกแล้ว…เหรอ!?…ทะ…ทำไมกัน?…น้ำ…น้ำแก้ว…นั้น!!!!”
“…เพราะป้าหวังดีไง…แล้วก็…ลงโทษตาหนูด้วยจ้ะ”
“………………………………………..”
…นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินเพราะหลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย…
…………………………………………………………………………………………………..
“ยาของคุณหนูเล็กได้ผลดีนะคะ?”
“ถ้าป้อมรู้เข้าจะต้องไม่สบอารมณ์แน่ที่ฉันทำกับพี่ชายสุดที่รักของเธอแบบนี้แต่มันก็มีเหตุผลรองรับหรอกน่า”
“เอ๊ะ?”
“?”
“นายหญิงกับคุณเอกคเชนทร์เปลือยอย่างนี้…รึว่า?”
“ยัง…พ่อบอลเขาสลบไปก่อน”
“ไม่รู้พรุ่งนี้คุณเอกคเชนทร์จะรู้สึกยังไงบ้าง?”
“อื้ม!!… รู้สึกผิดจังเลยแต่ป้ามีความหวังดีจริงๆนะจ๊ะฉะนั้นอย่าโกรธกันน๊าเด็ก ดี~~…เอาไว้ให้ตาหนูพร้อมมากกว่านี้ก่อนรับรองได้สมหวังตามใจต้องการแน่ จ้ะ”
“นายหญิงคะ!?…ตรงนั้น…”
“ตายจริง–…แค่ถูกหนุ่มน้อยกอดจูบหน่อยเดียวก็แฉะไม่เป็นท่าเลยแฮะ”
“หากว่ายาออกฤทธิ์ไม่ทันล่ะก็…”
“ไม่น่าถาม–…ฉันก็จะได้หลานชายเป็นผัวน่ะซี่~~…เฮ่ๆๆ…จ้องกระดอหลานฉันตาเป็นมันเชียวนะยะ!!!”
“ศิแค่เหลือบดูนิดเดียวเอง”
“มองตาก็รู้ไปถึงความคิดย่ะ!!…ถ้าขืนฉันปล่อยให้ตาหนูอยู่กับเธอแค่สองต่อสองมีหวังเสร็จแหงๆ”
“แหม~~… ก็มีผู้หญิงคนไหนบ้างคะที่จะอดใจไหวเมื่อได้มาเห็นคุณเอกคเชนทร์นุ่งลมห่ม ฟ้านอนควยโด่ซะขนาดนี้…ขอสักนิดได้มั้ยคะนายหญิง?”
“ไอ้ที่ว่าสักนิดน่ะเธอจะทำอะไร?”
“คิกๆๆ”
“หัวเราะไม่น่าไว้วางใจเล้ย~~…ยังไงก็อย่าเกินเลยนักละกันเพราะหลานชายคนนี้ฉันทั้งรักทั้งหวงมากนะยะขอบอก!!!”
………………………………………………………………………………………………
“อุตส่าห์ระวังตัวไม่กินเหล้าแท้ๆแต่ดันผสมยาลงในน้ำดื่มซะงั้นนะคุณป้า!?…ร้ายจริงๆ”
…ครั้งนี้ตื่นขึ้นก็เป็นเวลาเช้าตรู่แล้ว…ในห้องสวีทมีผมอยู่เพียงคนเดียวส่วนป้าเอ็มหายไปไหนไม่รู้?…
“ซ้ำ สอง…ขึ้นชื่อว่าผู้หญิงเนี่ยไว้ใจยากจริงๆด้วย…ท่าทางในโลกนี้คงมีแต่ เรานี่แหละที่ถูกวางยานอนหลับสองครั้งซ้อนในคืนเดียวแถมคนทำก็คือป้าแท้ๆของ ตัวเองด้วยแต่ว่าไปก็ดีเหมือนกันที่จะได้ไม่ถลำลึกลงมากกว่านี้”
(ที่ยอมจะมีอะไรกับเราด้วยคงเผลอพลั้งปากเพราะความเมา…แน่อยู่แล้ว…ยังไงท่านก็เป็นป้าของเรานี่นา)
“หึ!?…มันก็มีทางเดียวคือต้องตัดใจ…เฮ้ย!!!!!”
…ขณะ ที่กำลังสำนึกละอายใจ(ระคนเสียดายนิดๆ)และแล้วมันก็เกิดเหตุการณ์อันน่า ตระหนกตกใจเป็นอย่างยิ่งก่อนถึงเวลาเช็คเอาส์เมื่อผมตั้งใจจะอาบน้ำ…
“รอย…รอยจูบ!!…ขะ…ของใครวะ?…อึ๋ย~~…มี…มีอยู่ทั่วตัวเราไปหมด!!!”
(แม้ แต่แผ่นหลังลามไปถึงก้นก็ยังอุตส่าห์มีรอยจุมพิตปริศนา!?…จ๊ากกกกกกกกกกกก ก!!!!!!!!!!!!!!!!…ที่หัวกระดอของเรา…กะ…ก็…ก็มีรูปริมฝีปากสีแดง ด้วยเร๊อะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
“มัน…มันเกิดอะไรขึ้น ?…ใคร…ใครมาเล่นตลกกับกูเนี่ย?…ป้าเอ็มเหรอ?…ป้าเอ็มใช่มั้ย?…ไม่ ใช่!!…ต้องไม่ใช่เธอ!!!…เธอคือพี่สาวของพ่อและเป็นป้าแท้ๆของเราดังนั้น จึงไม่มีทางทำอย่างนี้แน่เพราะท่าทีดุจประหนึ่งว่าทอดสะพานให้เมื่อคืนก็ ต้องเป็นด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ไม่ใช่จากความรู้สึกที่แท้จริง!!!!… แต่…ผู้หญิงที่อยู่ในห้องนี้กับเรานอกจากป้าเอ็มแล้วจะมีใครอีกได้?…โอ้ ย!!!…จะ…จะทำยังไงดี?”
…เวลานี้จะว่าสติแตกกระเจิงก็ได้เพราะผม รู้สึกงุนงงและสับสนงุ่นง่านไปหมด…ได้แต่ผุดลุกผุดนั่งบ้างเดินวนไปวน มารอบๆห้องบ้างจนไปหยุดยืนนิ่งเป็นหุ่นมองกระจกในห้องน้ำอยู่นานกว่าจะ พยายามสูดลมหายใจลึกๆเพื่อรวบรวมสติกลับคืนมา…
(โทรศัพท์?)
“ตื่นแล้วใช่มั้ย?”
“ป้า!?”
“ทำไมเสียงดังอย่างนั้น?…อ้า!!…ที่โทรมาก็เพื่อจะบอกตาหนูว่าให้ลงไปทานอาหารเช้าก่อนกลับนะ…ป้าจัดการไว้ให้แล้ว”
“เอ่อ–…เดี๋ยวครับ!!!”
“จ๊ะ?”
“คือ…คือว่า…”
…ครั้นพอเอาเข้าจริงๆผมก็ไม่กล้าแม้แต่จะปริปากถามเรื่องรอยลิปสติค…มันเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ในลำคอ…
(ใครจะไปถามได้เพราะขนาดที่พวงสวรรค์ก็ยังไม่เว้นมีรอยรูปปาก?…น่าอายชิบเป๋งเลยกู!!!!)
“ถ้าไม่มีอะไรงั้นค่อยเจอกันเย็นนี้…อย่ามัวช้าจนตกรถนะจ๊ะ”
“……………………………………………”
…น้ำเสียงของป้าเอ็มที่ผมได้ยินนั้นปกติมากจนจับพิรุธอะไรไม่ได้สักนิด…รึว่าจะไม่ใช่ฝีมือ(ปาก)ของเธอ?…
…
“ถึงโน่นแล้วก็โทรบอกด้วย”
“……………………………………………”
“นี่!!…เหม่ออะไรอยู่น่ะ?”
“จะ…จ้า!!!…ไม่มีอะไรหรอก”
(สา…เธอรักฉันด้วยความจริงใจใช่ไหม?…ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอนะ!!!)
“ที่จริงสาก็อยากไปด้วยแต่ไม่ได้หยุดเรียนเหมือนบอล…เซ็งชะมัด”
“ไว้โอกาสหน้าเราค่อยไปเที่ยวกัน”
“อืม–”
…เจอใครก็คุยส่งๆไปแต่ตลอดเวลามานี่ผมพยายามใช้หัวสมองขบคิดอย่างหนักว่าผู้ใดกันแน่ที่เป็นเจ้าของรอยจูบสีแดงสดนั้น?…
“ไม่ได้ลืมอะไรนะลูก?”
“…ครับ”
(แม่กวาง…แม่ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายตามที่ป้าเอ็มพูดใช่ไหมครับ?)
“ข้าวกล่องค่ะ”
“ขอบใจอ้อยมากจ้ะ”
(ป้าศรีมักจะเปรยให้เราฟังบ่อยๆว่าอยากให้ลูกสาวใช้ชีวิตอย่างสุขสบายซึ่งก็น่าจะเข้าเค้าอย่างที่ป้าเอ็มบอก)
“รถเสียเวลาตั้งครึ่งชั่วโมงแน่ะ”
“ไม่เป็นไร…”
…แต่ นอกจากเรื่องราวเหตุการณ์ในโรงแรมแล้วผมก็ยังรู้สึกผิดต่อคนในบ้านยิ่งนัก เพราะพวกเขาเข้าใจว่าผมจะนั่งรถไฟไปถึงลำพูนซึ่งความจริงมันไม่ใช่…
(กุนกับป้าศรีก็ยังอุตส่าห์โทรมาอวยพรด้วยความห่วงใยให้เดินทางโดยปลอดภัย…เฮ้อ~~…มีบาปซะแล้วเรา)
“นั่น!!…ยังอยู่ๆ”
“ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้–”
…ฝน วิ่งลิ่วตัวปลิวเข้ามาในสถานีและก็โดดข้ามรางที่หนึ่งมายืนหอบเกาะหัวไหล่สา ส่วนพี่แคทเดินช้าๆอย่างใจเย็นตามสไตล์(หนุ่มๆมองกันตรึมเช่นเคย)…
“โอย~~…นึกว่า…จะมาไม่ทันซะแล้ว!!”
“วันนี้รถเสียเวลาค่ะพี่ฝน”
“รถไฟไทยก็อย่างนี้…ต้องคนที่ไม่มีธุระเร่งรีบถึงจะเดินทางได้อย่างไม่กระวนกระวายใจ”
“ช่าย~~…สมควรจะเผื่อเวลาไว้เยอะๆ…บอลอย่าลืมของฝากน๊ะ!!”
“ฉันเอาเงินไปไม่มาก…คงซื้ออะไรไม่ได้เยอะหรอก”
“ถ้างั้น…ขอให้กลับมาครบ 32 ก็พอ”
“จะถือว่าเป็นคำอวยพรล่ะกัน”
“……………………………………………”
…ป้า เอ็มกำชับว่าไม่ต้องพกเงินมากและข้าวของเครื่องใช้ก็เอาไปแค่พอประมาณเพราะ สถานที่ไปเที่ยวนี้มีเครื่องอำนวยความสะดวกพร้อมอยู่แล้ว…
“คุณกวาง…”
“อ้าว!!…นึกว่าใคร?…สวัสดีค่ะคุณพิภพ”
“ไม่เจอกันนานเลยครับ”
“สาจ๊ะ…นี่ลุงพิภพเพื่อนสมัยเรียนของพ่อ”
“สวัสดีค่ะ”
(พ่อที่แม่กวางพูดถึงคือคุณสมควร…พ่อแท้ๆของกุนกับสาที่เสียชีวิตไปนานหลายปีแล้ว)
“ท่าน ผู้โดยสารโปรดทราบ…ขบวนรถที่กำลังเข้าจอดเทียบในชานชะลารางที่สองเป็นขบวน รถด่วนพิเศษปรับอากาศขบวนที่ 9 จากสถานีกรุงเทพฯปลายทางสถานีเชียงใหม่…”
“หัวโผล่แล้ว!!”
“ว่าแต่…กระเป๋าเธอเล็กจังนะ?”
“…เพื่อนมันบอกไม่ต้องเอาไปเยอะครับ”
“ตั๋วหล่นค่ะพี่บอล”
“อ้า!!…พี่เก็บเองจ้ะ”
“…………………………………………….”
“เดี๋ยวนี้ค่าตั๋วไปลำพูนสี่ร้อยกว่าได้มั้ย?”
“ประมาณนั้นแหละ…”
“…………………………………………….”
…เกือบซวย!!!…ตั๋วระบุว่าลงที่อุตรดิตถ์…เกิดใครเห็นเข้าล่ะเรื่องยาวแน่ๆ…
“บอล”
“ครับ?”
“จะไปเที่ยวไหนบ้าง?”
“อ่า–…เพื่อนจะพาไปหลายๆที่ครับ…ให้เงินผมทำไม?”
“มีขนมเปี๊ยะเจ้าหนึ่งขึ้นชื่อมากในลำพูน…ช่วยซื้อมาฝากด้วย”
“เดี๋ยวนี้พวกของฝากต่างๆเขาส่งขายไปทั่วไม่ใช่หรือครับ?”
“ไม่–…ขนมเปี๊ยะที่นี่ไม่ส่งขายที่อื่น…ใครอยากซื้อต้องไปที่ร้านนี้เท่านั้น…ของเขาอร่อยมากเลยจ้ะ”
(เวรล่ะกู!!!…เสือกไม่ส่งขายทั่วประเทศอีกแล้วจะมั่วนิ่มยังไงดีฟะ?…ถ้ามีอยู่ทั่วไปก็หมดปัญหาไปแล้ว)
“อืม–…ถ้าจำไม่ผิดร้านจะอยู่ที่ถนนพระคงฤาษีเยื้องๆสวนสาธารณะ…เพื่อนเธอเป็นคนที่นั่นก็น่าจะรู้จัก”
“ได้…ได้ครับ”
…แต่ความเป็นจริงให้ดิ้นตายคือผมจะไปถึงลำพูนซะเมื่อไหร่กันเล่าแม่สาวไอซ์เลดี้!?…
(หรือเกิดสงสัยอะไรเข้าให้แล้ว!!…ไม่มั้ง?…หล่อนคงเข้าใจว่าเราจะไปแอ่วเมืองเหนือจริงๆ)
“เจ๊อยากกินหนมเปี๊ยะเหรอจ๊ะ?”
“ฝากบอลซื้อแล้ว”
“เฮ~~…แต่เท่าที่รู้เจ้านี้เขาประทับตราประจำร้านฉะนั้นตัวเองอย่ามั่วซั่วซื้อของที่ไหนไม่รู้มาให้เค้าน๊ะ!!”
(กรรมแล้วกู!!!…ของที่อื่นอร่อยตั้งเยอะตั้งแยะดันจำเพาะเจาะจงจะเอาของที่นี่เท่านั้น…สองคนนี้นี่น๊า~~)
“รถเข้ามาแล้วบอล”
…ขบวนรถเที่ยวนี้จะไปจอดที่สถานีอุตรดิตถ์เป็นสถานีต่อไปในอีกราวๆชั่วโมงครึ่งข้างหน้า…
“คันที่สามเลขที่นั่ง… 29”
“เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะตัวเอง~~”
…รถ ด่วนจอดราวๆสิบนาทีก็วิ่งออกจากสถานีมุ่งขึ้นสู่ภาคเหนือโดยมีผู้โดยสารนับ ร้อยนั่งอยู่ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีคนหนึ่งที่กำลังใช้ความคิดคาดเดาไปต่างๆนาๆ แล้วแน่นอนว่าต้องหนหาทางออกเพื่อยุติความยุ่งยากต่างๆที่เข้ามารุมเร้าโดย รวมเจ้าขนมเปี๊ยะเจ้าปัญหานี่ด้วย…
………………………………………………………………………………………………
“ตามเวลาจะถึงกี่โมง?”
“14.41 นาทีค่ะ”
“นี่จะบ่ายสามแล้ว…ตาหนูโทรบอกว่ารถเพิ่งวิ่งผ่านสถานีบ้านดาราก็คงอีกสักพักหนึ่ง…งั้น…”
“แม่จ๊ะ~~”
“ลูกป้อม!!!…มาถึงนี่เชียว?”
“เอ่อ–…แม่เอานี่ไปอีกนะจ๊ะ”
“ที่ศิเอามาก็เยอะอยู่นิ?”
“เถอะจ้ะ!!…นะๆๆ”
“แต่ที่จริงแล้วแม่ไม่ได้ใช้สักหน่อย…พี่บอลต่างหาก”
“พี่ชาย!?…ว้ายๆๆ~~…ป้อมนะอยากไปด้วยจังเลยแต่เสียดายมีนัดกับพี่อ๋อมซะก่อน”
“ทุกอย่างจะราบรื่น…ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วง”
“จ้ะ!!…ครั้งนี้หนูดีใจที่พี่เซคกะพี่ม่อนไม่รู้เรื่องเลย…เอิ๊กๆๆ”
“ก็เพราะพี่เราสองคนนี่หัวแข็งกันมากแถมมีความคิดอ่านที่อันตรายเกินไปแม่จึงต้องปิดบัง”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ…ที่แม่ทำไปก็เพื่ออนาคตของหนูกับพี่อ๋อมดังนั้นพวกเราจะสนับสนุนเต็มที่”
“อื้อ!!!…พี่บอลของลูกจะต้องตาสว่างอย่างแน่นอน”
“จ้ะ!!… พวกยัยบ้านๆที่จะหาที่ไหนก็หาได้นั่นอย่าฝันหวานได้ครองคู่กับพี่ชายเล้ย เพราะเขามีเจ้าของตัวจริงจองไว้อยู่ตั้งนานแล้ว!!!…อย่างมากก็เป็นได้ แค่…คู่นอนชั่วคราวของพี่ชายเท่านั้นแหละ!!!!”
“ฮุ!!…เมื่อคืนแม่ก็แกล้งคุยกับศิให้พ่อบอลได้ยินเกี่ยวกับพวกยัยผู้หญิงหัวมันหัวเผือก”
“นังพวกหัวมันหัวเผือกบ้านๆนั่นจะมาเทียบกับเราได้ยังไง?…เหอๆ”
“ฮะๆๆๆ…ใช่ค่ะ!!”
“ก๊าก!!…ฮ่าๆๆๆ”
“หัวมันหัวเผือก…คิกๆๆ”
“ฮิๆๆๆ…ยัยพวกบ้านๆ”
“……………………………………………”
“……………………………………………”
“ว้าก!!…ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“อะแฮ่ม!!!”
“โอ๊ะ!?…อื้ม!!”
“ป้อม…ป้อมไปก่อนนะจ๊ะ!!…แล้วจะรอฟังข่าวดีจ้า~~”
“ฮิ!!…ช่างว่าได้แสบสันต์ดีจริงๆเลย…ใครสอนมาก็ไม่รู้นะศิ?”
“ค่ะ…แต่ต่อไปนายหญิงก็สำรวมบ้างนะคะ”
“อะไรเล่า?…ก็ฉันดีใจที่ได้เจอลูกนี่หว่า!!…แค่…แค่เผลอหลุดหน่อยเดียวเอง”
“ราวกะเพื่อนเล่นกันแน่ะค่ะ…คนอื่นเห็นเข้าจะไม่ดี”
“ศิ…ใคร จะว่าฉันกับหนูป้อมเป็นแม่ลูกคู่หูคู่ฮาก็ไม่เป็นไรแต่ฉันปลื้มปิติมากที่ ตัวเองตัดสินใจอย่างนี้…เพื่อลูกๆแล้วฉันยอมทำทุกอย่างแม้จะถูกผู้คน ประณามว่าไม่สมควรและผิดศีลธรรม!!!”
………………………………………………………………………………………………………………
…เสือสองตัวใกล้จะออกมาอาละวาดสร้างความหายนะให้แก่คนจำนวนไม่น้อย
