เกิดจากใคร ตอน 14
เกิดจากใคร ตอน 14
รัชย์โน้มกายเกร็งสะท้านใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างเสียวซ่านสุดแรงแก้มก้นของเขาขมิบเกร็งจนเป็นสันโปน พวงกระโปกหดตึงเคล้นเมือกขาวข้นคลั่กพุ่งทะยานวิ่งผ่านปลายควยบานใหญ่ที่ผลุบจมอยู่กลางซอกแคมของกลีบหีพรรวณวดีจนแคมเนื้อสองข้างของเธอกระตุกยวบๆไปตามแรงอัดของน้ำเชื้ออันร้อนผ่าว…ด้วยช่องทางที่ยังไม่โดนสอดใส่อย่างเต็มที่ทำให้โพรงหีชั้นในยังคงปิดกั้นสนิดแน่น…น้ำเชื้อข้นเหนียวของชายหนุ่มเลยกระเด้งย้อนกลับไปบนหัวควยของเขาแล้วกระเด็นอาบขึ้นไปยังลำควยอวบใหญ่ไหลเปรอะไปทั้งร่องก้นและพรูหีอันอวบอูมของพรรณวดี ลามเลอะไปบนบิกินนี่ตัวน้อยที่ยังปกปิดไว้บางช่วงบางตอน…
ชายหนุ่มยันร่างตัวเองคล่อมร่างงามของพรรณวดี ไว้อีกระยะหนึ่งเพื่อผ่อนคลายความกระสันต์อันแสนซ่านที่ระเบิดออกมาอย่างมากมายจนฉ่ำชื่นไปทั่วหว่างขาและปรีก้นกลมขาวของหญิงสาว…และเมื่อทุกอย่างคลี่คลาย…หนุ่มรัชย์รีบยันตัวขึ้น…ความรู้สึกและสำนึกเริ่มกลับคืน…เขารีบลนลานขึ้นส่ายสายตาไปรอบห้องเมื่อเห็นกระดาษเท็ดชู่ที่มีอยู่ประจำภายในห้องพัก…หนุ่มรัชย์รีบกุลีกุจอใช้มันซับทำความสะอาดกับซอกซอนและสัดส่วนความเป็นสาวของพรรณวดี อย่างลนลาน…จนทุกอย่างดูจะกลับคืนสู่สภาพเดิมในความคิดของเขา
“ไอ้เหี้ยเอ้ย…ทำไมกูแมร่ง…เลวอย่างงี้ว่ะ”
รัชย์เอ่ยรำพันกับตัวเองเมื่อเดินกลับไปยังห้องพักอย่างเงียบๆ…ประสาทกายและจิตใจของเขาสับสนฟุ้ง ซ่านวนเวียนกับสิ่งที่เพิ่งผ่านไปอย่างสับสน…ทำไม ทำไม ทำไม…ๆ…ๆ…ๆ…ๆ…ๆ…ๆ…ๆ เกิดขึ้นวนรอบไปทั่วความคิดและความรู้สึก
“ไม่น่าเลยกู…ไม่น่าเข้าไปเลย…เฮ้อ…”
“ไอ้กันต์…กูขอโทดมึงด้วยจริงๆ…กูไม่รู้ว่าทำไม…สัตว์เอ้ย…ไอ้เหี้ยรัชย์…โอ้ยยยยย…”
ชายหนุ่ม…ทุบกำปั้นตัวเองอย่างรุนแรงใส่ผนังห้องน้ำ เมื่อความคิดของเขายิ่งฟุ้งซ่าน…ไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า…เขายืนนิ่งไม่ไหวติงท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวอันรุนแรงอย่างสำนึกผิดและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป…เขาจะมองหน้าเพื่อนรักของเขายังไง…นานเท่าไหร่ที่เขายืนสงบนิ่งกลางสายน้ำจากฝักบัวอันรุนแรงและอุ่นร้อนก็ไม่อาจบอกได้…เพราะชายหนุ่มยังเฝ้าวนเวียนครุ่นคิดกับสิ่งที่เขากระทำต่อแฟนสาวของเพื่อนรักอย่างกันต์ซ้ำไปซ้ำมาอยู่เช่นนั้น
“โชคดี…ที่เรายังไม่ได้ทำไปมากกว่านี้…ไม่งั้น…เฮ้อ…ไอ้ห่ารัชย์…มึงนะมึง…”
ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกคลายความตึงเครียดลงเมื่อแน่ใจว่าเขาล่วงเกินแฟนสาวของกันต์ไปเพียงเศษเสี้ยวของทั้งหมด…เขารู้ดีว่าแม้มันจะไม่ถูกต้อง…แต่มันก็ยังดีกว่าที่เขาล่วงเกินเข้าไปในความเป็นสาวของพรรวดีไปจนหมดความเป็นชายของเขา…หนุ่มรัชย์ใช้สายน้ำอันรุนแรงและอุ่นร้อนที่กระทบกระทั่งร่างกายกำยำของเขาเป็นเครื่องผ่อนคลายความตึงเครียดลง…เขาพยายามตั้งสติให้เยือกเย็นเพื่อจะได้คิดหาทางแก้ไขต่อสิ่งที่เกิดขึ้น…แล้วชายหนุ่มก้าวออกจากห้องน้ำส่วนตัวในห้องพักเมื่อสายน้ำและความอุ่นร้อนกำลังดี ได้นวดเฟ้นร่างกายที่เหนื่อยอ่อนและผ่อนคลายประสาทอันตึงแน่นของเขาได้ในระดับที่ดีขึ้น…
รัชย์…ก้าวออกจากห้องมือคว้าโทรศัพท์มือถือ…เดินอย่างเงียบเฉียบผ่านหน้าห้องพรรณวดี …เขาหยุดนิ่งสักครู่แล้วทอดถอนใจเบาๆคิดสำนึกถึงสิ่งที่เพิ่งกระทำลงไป…เขาไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปเพื่อทำอย่างนั้นกับเธอเลย…ไม่รู้ว่าเพราะอะไร…ทุกสิ่งเหมือนโดนกำหนดไว้ให้เขาต้องทำอย่างนั้น…ขาต้องพลาดไปกับนักศึกษาสาวคู่ประจำ…ทั้งๆที่เขาเตรียมตัวเตรียมแรงอดกลั้นพลังรักไว้อย่างเนิ่นนานเพื่อการนี้…และเมื่อพลาดสิ่งที่หวังอย่างไม่คาดการณ์…เขาก็ต้องขับรถมาถึงบ้านพักด้วยตัวคนเดียว…
เมื่อมาถึง…บ้านทั้งบ้านก็ดูเงียบ…ภรรยาก็ไม่อยู่…เพื่อนรักก็ไม่อยู่ ปล่อยแฟนสาวที่เขารู้จักจักเธอได้ไม่ดีพอ…เพราะไม่ค่อยได้เจอเธอและเพื่อนรักของเขาก็รู้จักเธอได้ไม่นานไว้เพียงลำพัง…แถมเธอยังเป็นหญิงสาววัยเจริญพันธ์เต็มตัวสวยสดงดงาม…การที่เขาสนิทกับกันต์จนล่วงรู้ความสัมพันธ์ของกันต์กับแฟนแต่ละคนเป็นอย่างดี ทัศนคติของเขากับแฟนกันคนก่อนๆของกันต์ที่ยังตราตรึงจดจำอยู่เสมอ…
แล้วการที่พรรณวดี มานอนนิ่งไม่รู้สึกตัวในชุดว่ายน้ำที่แทบจะเปิดเผยสัดส่วนของเธอหมดทุกส่วนภายในห้องพักที่เหมือนกับปรับแต่งสีสรรและความสว่างของแสงไฟและเรือนร่างแบบนั้น…เขา…เขาแค่อยากสัมผัส…ขอสัมผัสเพียงเล้กน้อย…แต่…แต่ทำไม…ยิ่งลูบไล้…ยิ่งบีบคลึง…ม…มัน…รัชย์คิดไปก็เริ่มตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง…
เขาเดินลงมาชั้นล่างโดยที่ไม่เปิดไฟสักดวงด้วยความเคยชิน…และก็ด้วยความเคยชินอีกเช่นกันที่เขาสามารถคว้าขวดเหล้าขึ้นมารินใส่แก้วได้โดยง่ายพร้อมกับกดโทรศัพท์หาภรรยาสาว…เพื่อที่เขาอยากให้เธอเป็นเพื่อนมากที่สุดในเวลานี้ทั้งๆที่ที่ผ่านมาเขาไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลย…ไม่เคยสักนิดเลย…มาอย่างเนิ่นนาน
“อยู่ไหนกัน…ทำไมไม่รับสายนะปริน”
ระหว่างกดสายโทรหาภรรยา…ด้วยความเคยเชินและความต้องการที่จะระงับอารมณ์สำนึกผิด…รัชย์ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มครั้งแล้วครั้งเล่าไปพร้อมกับรอการกดรับสายของภรรยาโดยไม่รู้ตัว…เหล้านอกชั้นดีไหลผ่านลำคอของหนุ่มรัชย์จิ๊บแล้วจิ๊บเล่า…จนสำนึกแห่งความดีและสติที่เคยมีอยู่ก็สร่างซาลงไปเรื่อยๆสวนทางกับฤทธิ์ของมารร้ายแห่งอารมณ์ที่เพิ่มสูงขึ้นๆๆ…นานเท่านานจนสายโทรศัพท์หลุดไป…จากความคิดที่ต้องการภรรยามาเป็นเพื่อนก้เริ่มแปรเปลี่ยนไปตามฤทธิ์ร้ายของเหล้านอกราคาสูง
“ก็เป็นซะอย่างนี้ทุกที…พอมีเรื่องสำคัญ…ก็หายตลอด”
ชายหนุ่มรำพึงค์ในความคิดขณะที่ยังยกแก้วเหล้าขึ้นจิ๊บเรื่อยๆ…แต่ระดับและปริมาณกลับเพิ่มขึ้นๆโดยที่เขาไม่รู้ตัว…ยิ่งคิดก็ยิ่งลึก…ภาพความหลังครั้งเก่าผุดขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด…เรื่องเก่าเมื่อวันวานไหลกลับเข้ามาให้เข้านึกคิดย้อนไปขึ้นอีกครั้ง
รัชย์ในวัยหนุ่ม…ผู้ผ่านจากโรงเรียนชายล้วน…ฐานะร่ำรวย…เด็กหนุ่มสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันมีชื่อพร้อมกับดีกรีนักกีฬา…เป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั้งในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกับเขาและต่างสถาบัน……ความจริงๆใจและเอื้ออาทรต่อมิตรสหายนั้นแน่นแฟ้นและมากมาย…เขากับกันต์รู้จักกันและสนิทสนมกันในช่วงนี้…ต่างคนก็ต่างจริงใจเป็นมิตรแท้หรืออาจจะบอกได้ว่าเพื่อนตายก็ว่าได้…ไปไหนไปกันลุยไหนลุยกันยามที่เมากันจนปลิ้น…ทั้งสองหนุ่มแตกต่างกันที่ฐานะเท่านั้น…
กันต์ไม่ใช่ยากจน…แต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยจนใช้จ่ายเงินได้มากเท่ารัชย์ ซึ่งรัชย์เองก็รู้ดี…แต่เขาก็ไม่เคยมองกันต์ในทางร้าย…กลับนึกรักเพื่อนหนุ่มของเขามากไปอีก เพราะกันต์ไม่เคยอวดแสดงในสิ่งที่เขาไม่มี…ถ้ามีเขาก็จะไป…ถ้าไม่มีเขาก็บอกไม่มีและพยายามหาทางหนีรัชย์จากการสังสรรค์ จนรัชย์เองนั่นแหละที่ต้องไปคอยไล่ตามหาเพื่อนรักให้ไปกับเขาทุกครั้ง…เพราะด้วยความเป็นหนุ่มจากโรงเรียนชายล้วน…บ่อยครั้งที่เวลาไปงานสังสรรค์ รัชย์มักลืมตัวเมามายจนขาดสติมีเรื่องมีราวชกต่อยอุตลุต…แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้างการเขาตลอดก็คือ…กันต์…นั่นเอง…กันต์แสดงตัวให้เห็นอย่างจริงใจ…ว่าเขาไม่ได้ต้องการเกาะเกี่ยวกับรัชย์เพราะฐานะ…เมื่อมีโอกาส…กันต์จะหางานทำพิเศษเพียงเพื่อว่า…
“เฮ้ย…ไอ้รัชย์…วันนี้กูรวยไปแด๊กเหล้ากัน…”
“มึงไปเอาเงินมาจากไหนว่ะไอ้กันต์ หรือ แม่มึงถูกหวย”
“โถ่ถ้าแม่กูยอมเล่นหวย…กูว่ากูลงทุนไปขโมยเงินค่าหวยแม่กูมาเลี้ยงมึงยังดีกว่าอีก…นี้ก็ไปช่วยอาจารย์เขาเก็บแบบสอบถามมาโว้ย…ไป…แด็กเหล้าเคล้าเสียงเพลง…แต่ห้ามแดกเกิน 2,000 เด็ดขาด…ฮ่าๆๆๆ”
“ดีงั้นเอาแบบหรูๆๆแต่งบไม่เกิน 2,000…กูว่าแดกแม่โขง แต่ดูดมาร์โบโร่ดีกว่า หรูโคตร…เอิ๊กๆๆๆ”
เมื่อปรินดา เข้ามาในชีวิตของเขา…สิ่งที่เพื่อนรักอย่างกันต์รู้ก็คือ การยกนิ้วหัวแม่โป้งขึ้นให้พร้อมกับรอยยิ้มอย่างจริงๆใจ…
“เฮ้ย…เข้าหอคืนนี้กูฝากเมิงด้วยซิว้าไอ้รัชย์”
“อ้าว…ไอ้เหี้ยกันต์…กูไม่รับฝากโว้ย…ทีมึง…มึงยังไม่ยอมให้กูฝากเลยไอ้เวร”
รัชย์รักปรินดา จนหมดใจ…เขาไม่ได้ปิดบังสิ่งที่เป็นตัวเขาแก่เธอ…แต่เขาก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่อาจจะแสดงออกมาไม่หมด…เช่นการสังสรรค์กับเพื่อน…การสูบบุหรี่…หรือแม้แต่การแอบไปอาบอบนวดหรือค๊อกเทลเล้าจ์…หลังแต่งงานด้วยภาระการงานที่มีการเลี้ยงสังสรรค์ในหมู่คนทำงาน…การรับรองแขก …หรือแม้แต่เพื่อนเก่าสมัยเรียนในโรงเรียนชายล้วนทำให้รัชย์ยากที่จะปฎิเสธ…มันทำให้ปรินดา เริ่มมีอคติต่อเขา…เพราะ…
“รัชย์…ทำไมรัชย์กลับดึกบ่อยๆละ…ปรินเห็นรัชย์ไปงานเลี้ยงบ่อยมากเลยนะ…”
“ทำไงได้ละปริน…ก็มันเกี่ยวกับงานทั้งนั้นเลย…”
รัชย์ไม่ได้โกหกเธอ…70 กว่าเปร์เซ็นต์เป็นเรื่องงานจริงๆๆ อีก 30 เป็นเรื่องของเพื่อนร่วมงาน เพื่อนฝูงโรงเรียนเก่า และเพื่อนที่มหาวิทยาลัยเช่น…กันต์
“ปรินไม่เห็นว่ารัชย์ต้องทำถึงขนาดนี้เลยนะ”
“อ้าวปริน…ถ้าไม่ทำรัชย์ก็ไม่โตซิปริน…แทนที่ปรินจะเห็นความดีที่รัชย์ทุ่มเทแบบนี้…ไหงปรินพูดอย่างนี่หละ”
“เราก็ไม่ได้จนนะรัชย์…ปรินว่ารัชย์ทำพอประมาณก็น่าจะพอ”
เหตุการณ์ที่ไม่เข้าใจกันอันเป็นพื้นฐานของมนุษย์ชายและหญิงเป็นไปทุกวีวันก่อความเมินหมางระหว่างคนทั่งคู่ในควาไม่เข้าใจกันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ปรินดา หญิงสาวผู้เพรียบพร้อม…เธอไม่เคยยากลำบาก…เมื่อแต่งงานหวังเพียงความสุขของครอบครัว…ไม่จำเป็นที่สามีของเธอต้องใหญ่โตมีชื่อเสียง…เพราะเงินทองเธอมีมากมายเหลือเกิน
รัชย์…ชายหนุ่มผู้มีฐานะ…ไม่ทำงานด้วยพื้นฐานจากทางบ้านเขาก็อยู่สบายโดยง่ายดาย…แต่เขาไม่ใช่ลูกคนรวยหยิบโหย่ง…เขามีความ…มุ่งมั่นสู้อนาคตและการยอมรับจากสังคม…เขาต้องการประสบผลสำเร็จ…เพื่อให้หญิงสาวผู้เป็นที่รักได้ภูมิใจในตัวเขา…ต้องยอมรับกันจากใจจริงว่า…สังคมโลก…โดย เฉพาะสังคมไทยในปัจจัน…การถูกพิจารณาคัดเลือกคัดสรร…หรือได้รับความไว้วางใจไม่ได้มากจากควาเก่งในการงานอย่างเดียว…มันมีอีกสิ่งหนึ่งที่ตัด สินความก้าวหน้าของชีวิต…นั้นคือสังคม…และความสนิทสนมจากการสังสรรค์…ไม่ว่าระหว่างผู้บังคับบัญชา…เพื่อนร่วมงาน…หรือคู่ค้าธุรกิจ…รัชย์เข้าใจในสิ่งนี้
เขาไม่เคยปฎิเสธการเชื้อเชิญหรือรับเลี้ยงแก่บุคคลที่เขาทราบดีว่ามีผลต่องานของเขา…ไม่ว่าจะเป็นข้าราชการ…ทหาร…หรือตำรวจ…ลูกหลานนักการ เมือง หรือ นักการเมืองเอง…รวมไปถึงเพื่อนฝูงของเขาที่กระจายตัวออกไปเจริญในหน้าที่การงานต่างๆเพราะมันคือ Connection ที่ทุกๆใช้พูดถึงกันบ่อย…หลายๆครั้งรัชย์เองก็เบื่อหน่ายไม่อยากไป…แต่ก็จำใจเมื่อครุ่นคิดแล้วว่ามันจำเป็น…แต่อะไรก็ตามก็ไม่สามารถลดทอนความุ่งมั่นของเขาให้ท้อถอยได้เลยยกเว้น…ปรินดา
“ปรินง่วงค่ะรัชย์ จะตีสองแล้วนะ…เหม็นเหล้าด้วย”
“โถ่ปริน…เราไม่ได้จุ๊กจิกกันนานแล้วน้า…ป…ปริน…ปริน…เฮ้อหลับไปซะและ”
นี่คือสิ่งที่เกิดบ่อยครั้งและทุกครั้งปรินดา ก็ยังไม่ได้หลับแต่ด้วยความโกรธที่เธอมีเป็นทุนสะสมด้วยเพราะมุมมองที่แตกต่างกับเขา…ทั้งๆที่ใจเธอเองก็ปรารถนาเสียเหลือเกิน
“ปริน…พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันนะ…รัชย์หาเวลาได้แล้ว”
“ปรินไปไม่ได้ค่ะ…นัดคุณพ่อคุณแม่ไว้แล้ว…”
“โถ่ปริน…เลื่อนไม่ได้เหรอ…”
“รัชย์ค่ะ…ปรินถามรัชย์กี่ครั้งแล้วค่ะรัชย์…ปรินรอรัชย์รอๆๆ จนเลื่อนคุณพ่อคุณแม่มาจะ 6 เดือนและนะ” นี่ก็อีกตัวอย่างหนึ่ง…หรือไม่ก็…
“โอ้ย…ร…รัชย์…ปรินเจ็บ…โอ้ยยยย…พ…พอ…”
ปรินดา ร้องครวยด้วยความเจ็บปวดเมื่อรัชย์กระแทกกระทั้นร่างของเธออย่างรุนแรงด้วยเพลิงราคะที่มันอัดแน่นเพียงแค่เขาเริ่มได้สอดใส่ลำควยอวบใหญ่ยาวเป็นลำ…ผ่านร่องรักของเธอเมื่อเขาและเธอมีโอกาสได้พรอดรักกัน…ซึ่งก็นานแสนนานจะมีสักครั้ง แต่ก็นั้นแหละจะให้เขาทำยังไงละในเมื่อหากเขาพลิกร่างงามของภรรยาให้ควบคุมท่วงท่า…ทุกจังหวะที่เธอเคลื่อนกายมันดูติดๆขัด…เก้ๆกัง…และมันก็เนิ่นนานเสียเหลือเกินจนอารมณ์ใคร่จางหายกลาย เป็นความเฉยเมย…ไม่ใช่เพราะปรินดา ที่ไม่ต้องการ…แต่มันก็เพราะเธอถูกอบรมเลี้ยงดูอย่างกุลสตรีในสังคมสูง…แม้จิตใจต้องการเร่าร้อนสักเพียงใดแต่ท่วงท่าทุกๆอย่างต้องซ่อนงำเก็บลึกไว้…มันช่างแปลกเสียจริงหนอมนุษย์เรา…ถ้ารัชย์และปรินดา ไม่ได้ร่ำรวย…
ถ้ารัชย์และปรินดา เข้าใจเปิดใจพูดแก่กัน…ถ้ารัชย์และปรินดา จะสลัดทิ้งอีโก้ของตัวเองเอ่ยกล่าวความต้องการให้แก่กัน…มันคงจะไม่…ทุกๆสิ่งถูกสะสม…ทั้งเขาและเธอ…ทั้งเขาและเธอต่างกดดัน…จนกระทั่งรัชย์เริ่มห่างหายและพบเห็นกับสังคมที่แปลกไปของเด็กสาวที่กำลังโต…วัฒนธรรมตะวันตก…สิ่งฟุ้งเฟื้อ…ที่โหมกระหน่ำเข้ามาในช่วงเวลาที่คนทั้งคู่ร้าวสัมพันธ์…เงินเท่านั้นที่เด็กสาวหลายคนต้องการ…บทรักอันเร้าร้อนและความต้อง การที่ขาดหาย และการปรนนิบัติอันอ่อนหวานน้ำเสียงออดอ้อน…จากภรรยาคือสิ่งที่รัชย์ต้องการ…
และมันก็เลยเถิดจนกระทั่งเขาและเธอ…อยู่ในสภาพเช่นนี้…รัชย์มีทางออก…แต่ปรินดา ยังหาทางนั้นอยู่จนกระทั้งวันนี้…วันที่ปรินดา กำลังค้นหาทาง ออกให้ตัวเอง…มันก็เหมือนเธอเป็นคนที่เปิดช่องทางแห่งความมืด…ให้กับสามีของเธอได้เลือกเดินเข้าไปอย่างที่คนทั้งคู่ไม่รู้ตัว…
หนุ่มรัชย์จิบสุรานอกชั้นดีเข้าไปมากเท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้…เขารอเสียงตอบรับจากโทรศัพท์ของภรรยาจนมึนงง…แม้ปลายทางจะรู้สึกว่าเพิ่งผ่านไปเพียงแค่ชั่วนาที…แต่สำหรับผู้รอ…มันเนิ่นนานผ่านไปนับชั่วโมง…
รัชย์…เดินขึ้นกลับไปด้านบนอย่างไม่รู้ตัว…สองขาก้าวย่างอย่างช้า…มือนึงถือโทรศัพท์…อีกมือนึงคว้าขวดเหล้าขึ้นไปอย่างไม่ตั้งใจ…ถ้ามีคนถามว่าทำไมเข้ามาหยุดนิ่งอยู่หน้าห้องของพรรณวดี อีกไม่ยอมเดินกลับไปยังห้องพักในตอนนี้…เขาก็คงตอบไม่ได้…เพราะฤทิธิ์เหล้ามันครอบคลุมพาสิตของเขาในสับสน…ยิ่งภรรยาไม่รับสาย…ขณะที่จิตใจกำลังใฝ่หาความถูกต้อง…แถมภาพความหลังเก่าๆที่เขาน้อยใจภรรยาอยู่ไม่จากกลับปรากฎย้ำเติมใส่ควาหมางเมิน…และสุดท้ายเป็นภาพเงาของร่างงามพรรณวดี ที่เขาได้ชื่มชมและระบายความอัดอั้นไปอย่างไม่ตั้งใจก็ผุดปรากฎให้เห็นอย่างเด่นชัด
รัชย์เดินเข้ามายังเตียงนอนตัวเดิมที่พรรวดียังคงหลับไหลในท่าทางที่เหมือนก่อน…หญิงสาวผู้มีเรือนร่างงามขาวผ่องแทบจะเปลือยเปล่า ยังคงสงบนิ่งไม่ไหวติง…ไม่เปลี่ยนแปลง…ชายหนุ่มนั่งลงบนพื้นห้องข้างขอบเตียง…วางขวดเหล้าลงอย่างแผ่วเบา…ใบหน้าของเขาห่างจากแผ่นหลังขาวสร้างเนียนละเมียดอันแทบจะเปลือยโล่งเพียงแค่คืบ…สายตาของหนุ่มรัชย์ค่อยๆกวาดโลมเลียแผ่นหลังเนียนสวยของพรรณวดี อย่างช้าๆทุกกระเบียดนิ้วไม่วางเว้น…ไล่ลงไปทางเอวกิ่วแล้วเลยไปตามลอนโค้งของสะโพกผายที่มีเพียงสายบิกินนี่คาดผ่านขอบเอวไว้บางๆ…
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองเมื่อมองปรีก้นกลมสวยอวบตึงของหญิงสาวที่เบียดตัวอัดแน่นเลยขอบขาของเนื้อผ้าของบิกินนี้ตัวน้อยจนแน่นเปรี๊ยะ…ยิ่งเห็นบั้นท้ายผายอวบแน่นของเธอบนท่อนขาข้างที่ยังก่ายกอดหมอนข้างอยู่นั้น รัดตึงเป็นก้อนเนื้อกลมแน่นอวดโชว์ผิวเนื้อแก้มก้นขาวผ่องเนียนละเมียดอย่างแจ่มชัด…เลือดในการที่เคยสงบนิ่งก็เริ่มเดือดขึ้นๆ
“ฮัลโหล…ปรินเหรอ…”
รัชย์กดโทรสัพท์หมุนหาภรรยาอีกครั้งภายหลังจากที่จรดจ้องปรีก้นกลมแน่นของพรรณวดี ได้สักระยะหนึ่งด้วยร่างกายอันร้อนรุ่ม…แต่มันก็เหมือนเรื่องตลกร้าย…หากก่อนหน้านี้ปรินดา จะรีบรับโทรศัพท์ หรือ โทรกลับหาเขาทันทีที่เธอรู้ว่าคนที่ทำสายหลุดไปนั้นคือสามีเธอ
การโทรหาปรินดา ของรัชย์ครั้งนี้ไม่ใช่ต้องการรู้ว่าเธออยู่ไหนและจะกลับเมื่อไหร่…แต่เขาอยากรู้แค่ว่าเธอจะกลับหรือยัง…และเขามีเวลาอีกนานแค่ไหนที่จะได้ชื่นชมเรือนร่างวัยสาวเต็มที่ของพรรณวดี แบบนี้…ทุกจังหวะการสนทนากับภรรยาสาว…รัชย์ไม่ได้ตั้งใจฟังเรื่องอื่นๆเลย…เขาอยากรู้เพียงแค่เขามีเวลาอีกนานไหมที่เธอและเพื่อนรักของเขาจะกลับที่พัก…
ชายหนุ่มฆ่าเวลาในระหว่างการรอคำตอบที่เขาไม่ได้ถามแต่จะคาดเดาเอาจากการสนทนาโดยการเอื้อมมือบรรจงแนบฝ่ามืออันสากหนากับปรีก้นอวบกลมของพรรณวดี ที่โค้งผายโด่งงอน…หนั่นเนื้อขาวผ่องสะอาดตากลมกลึงนุ่มแน่นด้วยวัยสาวสะพรั่งเต็มตัว…
ชายหนุ่มสัมผัสมือลูบไล้ผิวเนื้อกลมแน่นเนียนกระชับตึงตัวจากบั้นท้ายสาวผายงอนของพรรณวดี อย่างหลงไหลลืมตัวโดยที่หญิงสาวยังคงสงบนิ่งไม่ไหวติงอยู่เช่นเดิม หนั่นเนื้อนุ่มเนียนแข็งกระชับตึงมือจากปรีก้นอวบกลมขาวผ่องของพรรณวดี ที่ฝ่ามือสากของรัชย์ลูบไล้ไปมาอย่างเผลอไผล เร่งเร้าอารมณ์หนุ่มของเขาให้พล่งพล่านขึ้นจนลืมสังเกตุเสียงครางกระเส่าของภรรยาตัวเองที่เผลอหลุดลอดออกมาบางครั้งบางคราวยามที่เพื่อนรักของเขากำลังโยกคลึงหนอกเนื้อบดอัดใส่โคกสวาทของเธอกลางหว่างขาที่กำลังโก่งเอวแอ่นก้นให้เพื่อนรักหมุนคว้านท่อนเนื้อส่ายเสียดไปทั่วโพรงสวาท…
สิ่งสุดท้ายที่เขารับรู้ก็คือคำพูดของกันต์ที่ระบุว่าหลังจากนี้อีก 1 ชั่วโมง ทั้งภรรยาและกันต์ถึงจะกลับมา…โอ้ว…มันเพียงพอเสียเหลือเกินกำลังอารมณ์และความรู้สึกในตอนนี้ของเขา…
รัชย์วางโทรศัพท์เครื่องนั้นลงอย่างแผ่วเบา…เขายันร่างขึ้นไปนั่งที่ขอบเตียงของพรรณวดี อีกครั้ง…แม้พื้นเตียงจะไหวยวบกว่าครั้งที่แล้ว แต่มันก็ยังไม่ทำให้พรรณวดี รู้สึกตัวอยู่เช่นเดิม ชายหนุ่มยิ่งได้ใจมากขึ้น
“คงเมามากซินะน้องมินต์ …”
รัชย์รำพึงออกมาเหมือนยินดีที่เห็นร่างงามอันเกือบจะเปลือเปล่าของพรรณวดี ไม่ไหวติงแบบนั้นด้วยฤทธิ์เหล้า…ชายหนุ่มหยุดนิ่งชั่วครู่เหมือนคิดอะไรบางอย่างแล้วพลันเขาก็กลับลงไปยังข้างเตียงอีกหนแต่คราวนี้เขาคว้าขวดเหล้าที่ถือขึ้นมาด้วยแล้ว ตรงไปยังสวิสไฟหรี่มันลงจนมืดพอตามที่เขาต้อง การจากนั้นชายหนุ่มก็กลับลงไปนั่งข้างลำตัวของพรรณวดี อีกครั้ง
แม้ภายในห้องแสงไฟจะมืดมิดลง…แต่ก็ยังเพียงพอที่รัชย์จะเห็นร่างงามของพรรณวดี ขาวผ่องเนียนแน่นอยู่ไม่สร่างซาเช่นเดิม…ชายหนุ่มผู้โดนตอกย้ำจากจิตใต้สำนึกกับชีวิตความไม่เข้าใจกันระหว่างเขาและภรรยาสาวคลุกเคล้ากับรสสุราชันนำอันเลิศหรูจน มีอาหารคาวเลิศรสนอนรออยู่ตรงหน้า เดินส่ายอาดๆร่างกายกำยำมียังคงมีเพียงแต่ผ้าเช็ดตัวๆเดิมพันกายหลังจากออกมาจากห้องน้ำตรงไปยังร่างงามของพรรณวดี อย่างไม่สำเนียกเลยว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำต่อไปข้าง แม้ว่ามันจะไม่ได้มาจิตใจและมโนสำนึกของเขาโดยตรงทั้งหมด แต่มันก็ทำให้อนาคตข้างหน้ามี เรื่องราวต่างๆอันมากมายก็จะยิ่ง หยุ่งเหยิงต่อไปจนหนทางแก้ไขอาจหาได้ไม่เจอ…
“น้องมินต์…น้องมินต์ครับ”
ชายหนุ่มจับฝ่ามือขุย่มลงไปยังหัวไหล่กลมสวยของพรรณวดี เข่าร่างของเธอสุดแรงร้องเรียกชื่อเธอหมายจะให้ได้สิต
“มิ้น…น้องมิ้นครับ…ตื่นๆ…ตื่นก่อน…เร็วครับ”
“ม่าย…อาว…มิ้นจานอน…”
“เดี๋ยวๆๆ…ลุกมาคุยกับพี่ก่อน…ม… มิ้นต์ ครับ…”
รัชย์พยายามรั้งร่างอขงพรรณวดี ให้แอ่นขึ้นมาอยู่ในท่าครึ่งนั่งครึ่งนอน แต่หญิงสาวก็ไม่มีสติพอที่จะทำอย่างที่เขาต้องการ มือไม้เธอพยายามกวัดแกว่งให้วงแขนของเขาที่จับเขาท่อนแขนเธอให้หงายหลังขึ้น…แต่แรงสาวของเธอหรือจะสู้แรงฉุดรั้งของชายหนุ่มด้าย ร่างงามของพรรณวดี ก็โดนเขาฉุดขึ้นมาครึ่งนั่งครึ่งนอนแต่ก็ยังโงนๆเงนอยู่ด้วยควาเมามาย ขณะที่…รัชย์ตอนร่างเขานั่งอยู่บนเตียงแนบกับลำตัวของพรรณวดี ซึ่งอยู่ทางด้านซ้ายของเขา…
ชายหนุ่มเห็นร่างงามของเธอเหยียหลังขึ้นมานั่งได้ก็รีบใช้วงแขนท่อนซ้ายข้างเดียวกับที่แนบลำตัวเพรียวสวยของเธอโอบประคองร่างพรรณวดี เอาไว้ไม่ให้หงายหลังกลับลงไปยังพื้นเตียง ฝ่ามือซ้ายของรัชย์โอบผ่านแผ่นหัลงเนียนนุ่มของพรรณวดี อย่างรวดเร็วจนไปกระชับเข้ากับรอบเอวกิ่วข้างลำตัวซ้ายของพรรณวดี …เพียงแค่สัมผัสแผ่นหลังและเนียนเนื้อของกิ่วเอว…รัชย์ก็ถึงกับแน่นไปทั่วทั้งตัว…ท่อนควยลำโตที่ขยายตัวไว้น้อยไก่อนหน้าถึงกับผงาดลำตั้งโด่ดันผ้าเช็ตัวโป่งบวมขึ้นตั้งตรง
“นี่…น้องมิ้น…มิ้นจ๋า…เมามาก…แล้วนะเรา”
“ม่ายเมา…”
หญิงสาวตอบอย่างยานครางด้วยฤทธิ์สุดตัว…ใบหน้าของเธอก้มลงต่ำไปยังพื้นเตียงดวงตาหลับแน่นเสียงตอบของเธอมันออกมาจากสัญชาติญาณที่โดนเขาปลุกกระตุ้นฉุดกระชากร่างของเธอให้ลุกขึ้นนั่ง
“เมาซิ เมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว…”
“ม่ายเมา… มิ้นต์ บอกว่าม่ายมาวว…เอ๊ะ…พูดม่ายรุเรื่อง”
“ก็เห็นอยู่นี่ไงว่า…ม่ายมาวววเอี๊ก…เอ่อม่ายๆๆๆๆมาว”
“ไม่เมาจริงเหรอ…แล้วกันต์ไปไหน… มิ้นต์ รู้ไม้”
“ม่ายยยรู้ๆๆๆๆ…บอกว่าจานอนนน…”
“เอ้าๆๆเมาก็นอนซะ…เมาก็ไม่ยอมรับ”
ได้ผล…พรรณวดี หญิงสาวที่มีความเชื่อมั่นในตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว…คำพูดที่เสียดแทงท้าทายเข้ากลางจุดดำใต้สำนึกในยามที่สติสตังของเธอหมดสิ้นไม่มีเหลือของรัชย์แบบนี้…เพียงสิ้นคำของชายหนุ่ม…ร่างงามของพรรณวดี ก็ถลึงพรวดนั้งตัวตรงด้วยแรงของเธอเองแล้วเธอก็ทำเอารัชย์ถึงกับขนลุกซุ่ไปทั่วร่างอย่างไม่คาดคิด…พรรณวดี ซุกใบหน้าเขาซอกของของเขาจนกลิ่นกายอันหอมหวนของเธอลอยเขาจมูกเขาอย่างจนเล่นเอาท่อนลำแท่งควยของเขาถึงกับกระตุกเกร็งอย่างไม่คาดฝัน
“บอก…ว่าม่ายมาวววววววววงายยยยยยยย…”
“ถ้าไม่เมาก็กินต่อซิเอ้า…”
เพียงแค่ชายหนุ่มนำปากขวดเหล้ามาจ่อที่ใบหน้า…พรรณวดี ก็หันควับกลับมา…หญิงสาวอ้าปากรับกับจังหวะที่เข้ายื่นปากขวดจ่อใส่ริมฝีปากบางสวยของเธอแล้วดื่มมันลงคอไปอย่างไม่รู้ตัว…เอื๊อกๆๆๆ พรรณวดี ดื่มสุราชั้นเลิสเข้าไปเป็นอึกยาว…เมื่อเธอกลืนมันลงไป…ความร้อนครั้งใหม่ที่ไหลวาบผ่านลำคอเพรียวสวยก็ลงไปปะทะกับฤทธิ์ร้ายเดิมที่ยังมีอยู่เต็มแน่นจนถึงกับอ้าปากหวอร้อง…อ้าหหหหห์ เสียงลากยาวเพื่อระบายความร้อนรุ่มที่ฝั่งแน่นภายในร่างงามของเธอ
“เอ้า…อีกนิ๊ดนึงครับ…น้องมินต์ …”
พรรณวดี แทบจะหมดสิตกลับไปอีกครั้งอยู่แล้วแม้เธอจะฝืนปิดปากไม่ทำตามที่เขาบอกแต่เมื่อสติเธออันน้อยนิดแปลควาหมายคำพูดของเขาเป็นการเอ่ยท้าทาย หญิงสาวก็ฝืนกลั้นใจอ้าปากดื่มสุราขวดนั้นลงไปอีกๆๆๆๆๆๆ จนเต็มปาก แล้วก็รีบกลืนมันลงไปในลำคอของเธออีกครั้ง…และครั้งนี้ทำให้สติและสำนึกของเธอถึงกับลอยเคว้งลอยระริ่วๆไร้ทิศทางอย่างง่ายดาย รัชย์เห็นร่างงามไร้เรี่ยวแรงของพรรณวดี แบบนั้น…เขาก็รีบกระดกสุราส่วนที่เหลือขวดนั้นลงคอตามไปด้วยอย่างตั้งใจ…เหล้าร้ายไหลผ่านลำคอของเขาเอื๊อกๆๆ…ลงสู่กระเพาะอย่างเต็มที่…
ชายหนุ่มสบัดหน้าอย่างแรง วูบๆๆๆ…ดั่งให้มันรวบรวมอารมณ์ภายในกายทั้งหมดให้มารวมอยู่ในจุดๆเดียวกัน…แล้วเขาก็เอื้อมมือส่งส่วนที่เหลือของมันไปตั้งไว้บนหัวเตียงนอน
รัชย์โน้มกายเกร็งสะท้านใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างเสียวซ่านสุดแรงแก้มก้นของเขาขมิบเกร็งจนเป็นสันโปน พวงกระโปกหดตึงเคล้นเมือกขาวข้นคลั่กพุ่งทะยานวิ่งผ่านปลายควยบานใหญ่ที่ผลุบจมอยู่กลางซอกแคมของกลีบหีพรรวณวดีจนแคมเนื้อสองข้างของเธอกระตุกยวบๆไปตามแรงอัดของน้ำเชื้ออันร้อนผ่าว…ด้วยช่องทางที่ยังไม่โดนสอดใส่อย่างเต็มที่ทำให้โพรงหีชั้นในยังคงปิดกั้นสนิดแน่น…น้ำเชื้อข้นเหนียวของชายหนุ่มเลยกระเด้งย้อนกลับไปบนหัวควยของเขาแล้วกระเด็นอาบขึ้นไปยังลำควยอวบใหญ่ไหลเปรอะไปทั้งร่องก้นและพรูหีอันอวบอูมของพรรณวดี ลามเลอะไปบนบิกินนี่ตัวน้อยที่ยังปกปิดไว้บางช่วงบางตอน…
ชายหนุ่มยันร่างตัวเองคล่อมร่างงามของพรรณวดี ไว้อีกระยะหนึ่งเพื่อผ่อนคลายความกระสันต์อันแสนซ่านที่ระเบิดออกมาอย่างมากมายจนฉ่ำชื่นไปทั่วหว่างขาและปรีก้นกลมขาวของหญิงสาว…และเมื่อทุกอย่างคลี่คลาย…หนุ่มรัชย์รีบยันตัวขึ้น…ความรู้สึกและสำนึกเริ่มกลับคืน…เขารีบลนลานขึ้นส่ายสายตาไปรอบห้องเมื่อเห็นกระดาษเท็ดชู่ที่มีอยู่ประจำภายในห้องพัก…หนุ่มรัชย์รีบกุลีกุจอใช้มันซับทำความสะอาดกับซอกซอนและสัดส่วนความเป็นสาวของพรรณวดี อย่างลนลาน…จนทุกอย่างดูจะกลับคืนสู่สภาพเดิมในความคิดของเขา
“ไอ้เหี้ยเอ้ย…ทำไมกูแมร่ง…เลวอย่างงี้ว่ะ”
รัชย์เอ่ยรำพันกับตัวเองเมื่อเดินกลับไปยังห้องพักอย่างเงียบๆ…ประสาทกายและจิตใจของเขาสับสนฟุ้ง ซ่านวนเวียนกับสิ่งที่เพิ่งผ่านไปอย่างสับสน…ทำไม ทำไม ทำไม…ๆ…ๆ…ๆ…ๆ…ๆ…ๆ…ๆ เกิดขึ้นวนรอบไปทั่วความคิดและความรู้สึก
“ไม่น่าเลยกู…ไม่น่าเข้าไปเลย…เฮ้อ…”
“ไอ้กันต์…กูขอโทดมึงด้วยจริงๆ…กูไม่รู้ว่าทำไม…สัตว์เอ้ย…ไอ้เหี้ยรัชย์…โอ้ยยยยย…”
ชายหนุ่ม…ทุบกำปั้นตัวเองอย่างรุนแรงใส่ผนังห้องน้ำ เมื่อความคิดของเขายิ่งฟุ้งซ่าน…ไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า…เขายืนนิ่งไม่ไหวติงท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวอันรุนแรงอย่างสำนึกผิดและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป…เขาจะมองหน้าเพื่อนรักของเขายังไง…นานเท่าไหร่ที่เขายืนสงบนิ่งกลางสายน้ำจากฝักบัวอันรุนแรงและอุ่นร้อนก็ไม่อาจบอกได้…เพราะชายหนุ่มยังเฝ้าวนเวียนครุ่นคิดกับสิ่งที่เขากระทำต่อแฟนสาวของเพื่อนรักอย่างกันต์ซ้ำไปซ้ำมาอยู่เช่นนั้น
“โชคดี…ที่เรายังไม่ได้ทำไปมากกว่านี้…ไม่งั้น…เฮ้อ…ไอ้ห่ารัชย์…มึงนะมึง…”
ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกคลายความตึงเครียดลงเมื่อแน่ใจว่าเขาล่วงเกินแฟนสาวของกันต์ไปเพียงเศษเสี้ยวของทั้งหมด…เขารู้ดีว่าแม้มันจะไม่ถูกต้อง…แต่มันก็ยังดีกว่าที่เขาล่วงเกินเข้าไปในความเป็นสาวของพรรวดีไปจนหมดความเป็นชายของเขา…หนุ่มรัชย์ใช้สายน้ำอันรุนแรงและอุ่นร้อนที่กระทบกระทั่งร่างกายกำยำของเขาเป็นเครื่องผ่อนคลายความตึงเครียดลง…เขาพยายามตั้งสติให้เยือกเย็นเพื่อจะได้คิดหาทางแก้ไขต่อสิ่งที่เกิดขึ้น…แล้วชายหนุ่มก้าวออกจากห้องน้ำส่วนตัวในห้องพักเมื่อสายน้ำและความอุ่นร้อนกำลังดี ได้นวดเฟ้นร่างกายที่เหนื่อยอ่อนและผ่อนคลายประสาทอันตึงแน่นของเขาได้ในระดับที่ดีขึ้น…
รัชย์…ก้าวออกจากห้องมือคว้าโทรศัพท์มือถือ…เดินอย่างเงียบเฉียบผ่านหน้าห้องพรรณวดี …เขาหยุดนิ่งสักครู่แล้วทอดถอนใจเบาๆคิดสำนึกถึงสิ่งที่เพิ่งกระทำลงไป…เขาไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปเพื่อทำอย่างนั้นกับเธอเลย…ไม่รู้ว่าเพราะอะไร…ทุกสิ่งเหมือนโดนกำหนดไว้ให้เขาต้องทำอย่างนั้น…ขาต้องพลาดไปกับนักศึกษาสาวคู่ประจำ…ทั้งๆที่เขาเตรียมตัวเตรียมแรงอดกลั้นพลังรักไว้อย่างเนิ่นนานเพื่อการนี้…และเมื่อพลาดสิ่งที่หวังอย่างไม่คาดการณ์…เขาก็ต้องขับรถมาถึงบ้านพักด้วยตัวคนเดียว…
เมื่อมาถึง…บ้านทั้งบ้านก็ดูเงียบ…ภรรยาก็ไม่อยู่…เพื่อนรักก็ไม่อยู่ ปล่อยแฟนสาวที่เขารู้จักจักเธอได้ไม่ดีพอ…เพราะไม่ค่อยได้เจอเธอและเพื่อนรักของเขาก็รู้จักเธอได้ไม่นานไว้เพียงลำพัง…แถมเธอยังเป็นหญิงสาววัยเจริญพันธ์เต็มตัวสวยสดงดงาม…การที่เขาสนิทกับกันต์จนล่วงรู้ความสัมพันธ์ของกันต์กับแฟนแต่ละคนเป็นอย่างดี ทัศนคติของเขากับแฟนกันคนก่อนๆของกันต์ที่ยังตราตรึงจดจำอยู่เสมอ…
แล้วการที่พรรณวดี มานอนนิ่งไม่รู้สึกตัวในชุดว่ายน้ำที่แทบจะเปิดเผยสัดส่วนของเธอหมดทุกส่วนภายในห้องพักที่เหมือนกับปรับแต่งสีสรรและความสว่างของแสงไฟและเรือนร่างแบบนั้น…เขา…เขาแค่อยากสัมผัส…ขอสัมผัสเพียงเล้กน้อย…แต่…แต่ทำไม…ยิ่งลูบไล้…ยิ่งบีบคลึง…ม…มัน…รัชย์คิดไปก็เริ่มตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง…
เขาเดินลงมาชั้นล่างโดยที่ไม่เปิดไฟสักดวงด้วยความเคยชิน…และก็ด้วยความเคยชินอีกเช่นกันที่เขาสามารถคว้าขวดเหล้าขึ้นมารินใส่แก้วได้โดยง่ายพร้อมกับกดโทรศัพท์หาภรรยาสาว…เพื่อที่เขาอยากให้เธอเป็นเพื่อนมากที่สุดในเวลานี้ทั้งๆที่ที่ผ่านมาเขาไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลย…ไม่เคยสักนิดเลย…มาอย่างเนิ่นนาน
“อยู่ไหนกัน…ทำไมไม่รับสายนะปริน”
ระหว่างกดสายโทรหาภรรยา…ด้วยความเคยเชินและความต้องการที่จะระงับอารมณ์สำนึกผิด…รัชย์ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มครั้งแล้วครั้งเล่าไปพร้อมกับรอการกดรับสายของภรรยาโดยไม่รู้ตัว…เหล้านอกชั้นดีไหลผ่านลำคอของหนุ่มรัชย์จิ๊บแล้วจิ๊บเล่า…จนสำนึกแห่งความดีและสติที่เคยมีอยู่ก็สร่างซาลงไปเรื่อยๆสวนทางกับฤทธิ์ของมารร้ายแห่งอารมณ์ที่เพิ่มสูงขึ้นๆๆ…นานเท่านานจนสายโทรศัพท์หลุดไป…จากความคิดที่ต้องการภรรยามาเป็นเพื่อนก้เริ่มแปรเปลี่ยนไปตามฤทธิ์ร้ายของเหล้านอกราคาสูง
“ก็เป็นซะอย่างนี้ทุกที…พอมีเรื่องสำคัญ…ก็หายตลอด”
ชายหนุ่มรำพึงค์ในความคิดขณะที่ยังยกแก้วเหล้าขึ้นจิ๊บเรื่อยๆ…แต่ระดับและปริมาณกลับเพิ่มขึ้นๆโดยที่เขาไม่รู้ตัว…ยิ่งคิดก็ยิ่งลึก…ภาพความหลังครั้งเก่าผุดขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด…เรื่องเก่าเมื่อวันวานไหลกลับเข้ามาให้เข้านึกคิดย้อนไปขึ้นอีกครั้ง
รัชย์ในวัยหนุ่ม…ผู้ผ่านจากโรงเรียนชายล้วน…ฐานะร่ำรวย…เด็กหนุ่มสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันมีชื่อพร้อมกับดีกรีนักกีฬา…เป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั้งในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกับเขาและต่างสถาบัน……ความจริงๆใจและเอื้ออาทรต่อมิตรสหายนั้นแน่นแฟ้นและมากมาย…เขากับกันต์รู้จักกันและสนิทสนมกันในช่วงนี้…ต่างคนก็ต่างจริงใจเป็นมิตรแท้หรืออาจจะบอกได้ว่าเพื่อนตายก็ว่าได้…ไปไหนไปกันลุยไหนลุยกันยามที่เมากันจนปลิ้น…ทั้งสองหนุ่มแตกต่างกันที่ฐานะเท่านั้น…
กันต์ไม่ใช่ยากจน…แต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยจนใช้จ่ายเงินได้มากเท่ารัชย์ ซึ่งรัชย์เองก็รู้ดี…แต่เขาก็ไม่เคยมองกันต์ในทางร้าย…กลับนึกรักเพื่อนหนุ่มของเขามากไปอีก เพราะกันต์ไม่เคยอวดแสดงในสิ่งที่เขาไม่มี…ถ้ามีเขาก็จะไป…ถ้าไม่มีเขาก็บอกไม่มีและพยายามหาทางหนีรัชย์จากการสังสรรค์ จนรัชย์เองนั่นแหละที่ต้องไปคอยไล่ตามหาเพื่อนรักให้ไปกับเขาทุกครั้ง…เพราะด้วยความเป็นหนุ่มจากโรงเรียนชายล้วน…บ่อยครั้งที่เวลาไปงานสังสรรค์ รัชย์มักลืมตัวเมามายจนขาดสติมีเรื่องมีราวชกต่อยอุตลุต…แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้างการเขาตลอดก็คือ…กันต์…นั่นเอง…กันต์แสดงตัวให้เห็นอย่างจริงใจ…ว่าเขาไม่ได้ต้องการเกาะเกี่ยวกับรัชย์เพราะฐานะ…เมื่อมีโอกาส…กันต์จะหางานทำพิเศษเพียงเพื่อว่า…
“เฮ้ย…ไอ้รัชย์…วันนี้กูรวยไปแด๊กเหล้ากัน…”
“มึงไปเอาเงินมาจากไหนว่ะไอ้กันต์ หรือ แม่มึงถูกหวย”
“โถ่ถ้าแม่กูยอมเล่นหวย…กูว่ากูลงทุนไปขโมยเงินค่าหวยแม่กูมาเลี้ยงมึงยังดีกว่าอีก…นี้ก็ไปช่วยอาจารย์เขาเก็บแบบสอบถามมาโว้ย…ไป…แด็กเหล้าเคล้าเสียงเพลง…แต่ห้ามแดกเกิน 2,000 เด็ดขาด…ฮ่าๆๆๆ”
“ดีงั้นเอาแบบหรูๆๆแต่งบไม่เกิน 2,000…กูว่าแดกแม่โขง แต่ดูดมาร์โบโร่ดีกว่า หรูโคตร…เอิ๊กๆๆๆ”
เมื่อปรินดา เข้ามาในชีวิตของเขา…สิ่งที่เพื่อนรักอย่างกันต์รู้ก็คือ การยกนิ้วหัวแม่โป้งขึ้นให้พร้อมกับรอยยิ้มอย่างจริงๆใจ…
“เฮ้ย…เข้าหอคืนนี้กูฝากเมิงด้วยซิว้าไอ้รัชย์”
“อ้าว…ไอ้เหี้ยกันต์…กูไม่รับฝากโว้ย…ทีมึง…มึงยังไม่ยอมให้กูฝากเลยไอ้เวร”
รัชย์รักปรินดา จนหมดใจ…เขาไม่ได้ปิดบังสิ่งที่เป็นตัวเขาแก่เธอ…แต่เขาก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่อาจจะแสดงออกมาไม่หมด…เช่นการสังสรรค์กับเพื่อน…การสูบบุหรี่…หรือแม้แต่การแอบไปอาบอบนวดหรือค๊อกเทลเล้าจ์…หลังแต่งงานด้วยภาระการงานที่มีการเลี้ยงสังสรรค์ในหมู่คนทำงาน…การรับรองแขก …หรือแม้แต่เพื่อนเก่าสมัยเรียนในโรงเรียนชายล้วนทำให้รัชย์ยากที่จะปฎิเสธ…มันทำให้ปรินดา เริ่มมีอคติต่อเขา…เพราะ…
“รัชย์…ทำไมรัชย์กลับดึกบ่อยๆละ…ปรินเห็นรัชย์ไปงานเลี้ยงบ่อยมากเลยนะ…”
“ทำไงได้ละปริน…ก็มันเกี่ยวกับงานทั้งนั้นเลย…”
รัชย์ไม่ได้โกหกเธอ…70 กว่าเปร์เซ็นต์เป็นเรื่องงานจริงๆๆ อีก 30 เป็นเรื่องของเพื่อนร่วมงาน เพื่อนฝูงโรงเรียนเก่า และเพื่อนที่มหาวิทยาลัยเช่น…กันต์
“ปรินไม่เห็นว่ารัชย์ต้องทำถึงขนาดนี้เลยนะ”
“อ้าวปริน…ถ้าไม่ทำรัชย์ก็ไม่โตซิปริน…แทนที่ปรินจะเห็นความดีที่รัชย์ทุ่มเทแบบนี้…ไหงปรินพูดอย่างนี่หละ”
“เราก็ไม่ได้จนนะรัชย์…ปรินว่ารัชย์ทำพอประมาณก็น่าจะพอ”
เหตุการณ์ที่ไม่เข้าใจกันอันเป็นพื้นฐานของมนุษย์ชายและหญิงเป็นไปทุกวีวันก่อความเมินหมางระหว่างคนทั่งคู่ในควาไม่เข้าใจกันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ปรินดา หญิงสาวผู้เพรียบพร้อม…เธอไม่เคยยากลำบาก…เมื่อแต่งงานหวังเพียงความสุขของครอบครัว…ไม่จำเป็นที่สามีของเธอต้องใหญ่โตมีชื่อเสียง…เพราะเงินทองเธอมีมากมายเหลือเกิน
รัชย์…ชายหนุ่มผู้มีฐานะ…ไม่ทำงานด้วยพื้นฐานจากทางบ้านเขาก็อยู่สบายโดยง่ายดาย…แต่เขาไม่ใช่ลูกคนรวยหยิบโหย่ง…เขามีความ…มุ่งมั่นสู้อนาคตและการยอมรับจากสังคม…เขาต้องการประสบผลสำเร็จ…เพื่อให้หญิงสาวผู้เป็นที่รักได้ภูมิใจในตัวเขา…ต้องยอมรับกันจากใจจริงว่า…สังคมโลก…โดย เฉพาะสังคมไทยในปัจจัน…การถูกพิจารณาคัดเลือกคัดสรร…หรือได้รับความไว้วางใจไม่ได้มากจากควาเก่งในการงานอย่างเดียว…มันมีอีกสิ่งหนึ่งที่ตัด สินความก้าวหน้าของชีวิต…นั้นคือสังคม…และความสนิทสนมจากการสังสรรค์…ไม่ว่าระหว่างผู้บังคับบัญชา…เพื่อนร่วมงาน…หรือคู่ค้าธุรกิจ…รัชย์เข้าใจในสิ่งนี้
เขาไม่เคยปฎิเสธการเชื้อเชิญหรือรับเลี้ยงแก่บุคคลที่เขาทราบดีว่ามีผลต่องานของเขา…ไม่ว่าจะเป็นข้าราชการ…ทหาร…หรือตำรวจ…ลูกหลานนักการ เมือง หรือ นักการเมืองเอง…รวมไปถึงเพื่อนฝูงของเขาที่กระจายตัวออกไปเจริญในหน้าที่การงานต่างๆเพราะมันคือ Connection ที่ทุกๆใช้พูดถึงกันบ่อย…หลายๆครั้งรัชย์เองก็เบื่อหน่ายไม่อยากไป…แต่ก็จำใจเมื่อครุ่นคิดแล้วว่ามันจำเป็น…แต่อะไรก็ตามก็ไม่สามารถลดทอนความุ่งมั่นของเขาให้ท้อถอยได้เลยยกเว้น…ปรินดา
“ปรินง่วงค่ะรัชย์ จะตีสองแล้วนะ…เหม็นเหล้าด้วย”
“โถ่ปริน…เราไม่ได้จุ๊กจิกกันนานแล้วน้า…ป…ปริน…ปริน…เฮ้อหลับไปซะและ”
นี่คือสิ่งที่เกิดบ่อยครั้งและทุกครั้งปรินดา ก็ยังไม่ได้หลับแต่ด้วยความโกรธที่เธอมีเป็นทุนสะสมด้วยเพราะมุมมองที่แตกต่างกับเขา…ทั้งๆที่ใจเธอเองก็ปรารถนาเสียเหลือเกิน
“ปริน…พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันนะ…รัชย์หาเวลาได้แล้ว”
“ปรินไปไม่ได้ค่ะ…นัดคุณพ่อคุณแม่ไว้แล้ว…”
“โถ่ปริน…เลื่อนไม่ได้เหรอ…”
“รัชย์ค่ะ…ปรินถามรัชย์กี่ครั้งแล้วค่ะรัชย์…ปรินรอรัชย์รอๆๆ จนเลื่อนคุณพ่อคุณแม่มาจะ 6 เดือนและนะ” นี่ก็อีกตัวอย่างหนึ่ง…หรือไม่ก็…
“โอ้ย…ร…รัชย์…ปรินเจ็บ…โอ้ยยยย…พ…พอ…”
ปรินดา ร้องครวยด้วยความเจ็บปวดเมื่อรัชย์กระแทกกระทั้นร่างของเธออย่างรุนแรงด้วยเพลิงราคะที่มันอัดแน่นเพียงแค่เขาเริ่มได้สอดใส่ลำควยอวบใหญ่ยาวเป็นลำ…ผ่านร่องรักของเธอเมื่อเขาและเธอมีโอกาสได้พรอดรักกัน…ซึ่งก็นานแสนนานจะมีสักครั้ง แต่ก็นั้นแหละจะให้เขาทำยังไงละในเมื่อหากเขาพลิกร่างงามของภรรยาให้ควบคุมท่วงท่า…ทุกจังหวะที่เธอเคลื่อนกายมันดูติดๆขัด…เก้ๆกัง…และมันก็เนิ่นนานเสียเหลือเกินจนอารมณ์ใคร่จางหายกลาย เป็นความเฉยเมย…ไม่ใช่เพราะปรินดา ที่ไม่ต้องการ…แต่มันก็เพราะเธอถูกอบรมเลี้ยงดูอย่างกุลสตรีในสังคมสูง…แม้จิตใจต้องการเร่าร้อนสักเพียงใดแต่ท่วงท่าทุกๆอย่างต้องซ่อนงำเก็บลึกไว้…มันช่างแปลกเสียจริงหนอมนุษย์เรา…ถ้ารัชย์และปรินดา ไม่ได้ร่ำรวย…
ถ้ารัชย์และปรินดา เข้าใจเปิดใจพูดแก่กัน…ถ้ารัชย์และปรินดา จะสลัดทิ้งอีโก้ของตัวเองเอ่ยกล่าวความต้องการให้แก่กัน…มันคงจะไม่…ทุกๆสิ่งถูกสะสม…ทั้งเขาและเธอ…ทั้งเขาและเธอต่างกดดัน…จนกระทั่งรัชย์เริ่มห่างหายและพบเห็นกับสังคมที่แปลกไปของเด็กสาวที่กำลังโต…วัฒนธรรมตะวันตก…สิ่งฟุ้งเฟื้อ…ที่โหมกระหน่ำเข้ามาในช่วงเวลาที่คนทั้งคู่ร้าวสัมพันธ์…เงินเท่านั้นที่เด็กสาวหลายคนต้องการ…บทรักอันเร้าร้อนและความต้อง การที่ขาดหาย และการปรนนิบัติอันอ่อนหวานน้ำเสียงออดอ้อน…จากภรรยาคือสิ่งที่รัชย์ต้องการ…
และมันก็เลยเถิดจนกระทั่งเขาและเธอ…อยู่ในสภาพเช่นนี้…รัชย์มีทางออก…แต่ปรินดา ยังหาทางนั้นอยู่จนกระทั้งวันนี้…วันที่ปรินดา กำลังค้นหาทาง ออกให้ตัวเอง…มันก็เหมือนเธอเป็นคนที่เปิดช่องทางแห่งความมืด…ให้กับสามีของเธอได้เลือกเดินเข้าไปอย่างที่คนทั้งคู่ไม่รู้ตัว…
หนุ่มรัชย์จิบสุรานอกชั้นดีเข้าไปมากเท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้…เขารอเสียงตอบรับจากโทรศัพท์ของภรรยาจนมึนงง…แม้ปลายทางจะรู้สึกว่าเพิ่งผ่านไปเพียงแค่ชั่วนาที…แต่สำหรับผู้รอ…มันเนิ่นนานผ่านไปนับชั่วโมง…
รัชย์…เดินขึ้นกลับไปด้านบนอย่างไม่รู้ตัว…สองขาก้าวย่างอย่างช้า…มือนึงถือโทรศัพท์…อีกมือนึงคว้าขวดเหล้าขึ้นไปอย่างไม่ตั้งใจ…ถ้ามีคนถามว่าทำไมเข้ามาหยุดนิ่งอยู่หน้าห้องของพรรณวดี อีกไม่ยอมเดินกลับไปยังห้องพักในตอนนี้…เขาก็คงตอบไม่ได้…เพราะฤทิธิ์เหล้ามันครอบคลุมพาสิตของเขาในสับสน…ยิ่งภรรยาไม่รับสาย…ขณะที่จิตใจกำลังใฝ่หาความถูกต้อง…แถมภาพความหลังเก่าๆที่เขาน้อยใจภรรยาอยู่ไม่จากกลับปรากฎย้ำเติมใส่ควาหมางเมิน…และสุดท้ายเป็นภาพเงาของร่างงามพรรณวดี ที่เขาได้ชื่มชมและระบายความอัดอั้นไปอย่างไม่ตั้งใจก็ผุดปรากฎให้เห็นอย่างเด่นชัด
รัชย์เดินเข้ามายังเตียงนอนตัวเดิมที่พรรวดียังคงหลับไหลในท่าทางที่เหมือนก่อน…หญิงสาวผู้มีเรือนร่างงามขาวผ่องแทบจะเปลือยเปล่า ยังคงสงบนิ่งไม่ไหวติง…ไม่เปลี่ยนแปลง…ชายหนุ่มนั่งลงบนพื้นห้องข้างขอบเตียง…วางขวดเหล้าลงอย่างแผ่วเบา…ใบหน้าของเขาห่างจากแผ่นหลังขาวสร้างเนียนละเมียดอันแทบจะเปลือยโล่งเพียงแค่คืบ…สายตาของหนุ่มรัชย์ค่อยๆกวาดโลมเลียแผ่นหลังเนียนสวยของพรรณวดี อย่างช้าๆทุกกระเบียดนิ้วไม่วางเว้น…ไล่ลงไปทางเอวกิ่วแล้วเลยไปตามลอนโค้งของสะโพกผายที่มีเพียงสายบิกินนี่คาดผ่านขอบเอวไว้บางๆ…
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองเมื่อมองปรีก้นกลมสวยอวบตึงของหญิงสาวที่เบียดตัวอัดแน่นเลยขอบขาของเนื้อผ้าของบิกินนี้ตัวน้อยจนแน่นเปรี๊ยะ…ยิ่งเห็นบั้นท้ายผายอวบแน่นของเธอบนท่อนขาข้างที่ยังก่ายกอดหมอนข้างอยู่นั้น รัดตึงเป็นก้อนเนื้อกลมแน่นอวดโชว์ผิวเนื้อแก้มก้นขาวผ่องเนียนละเมียดอย่างแจ่มชัด…เลือดในการที่เคยสงบนิ่งก็เริ่มเดือดขึ้นๆ
“ฮัลโหล…ปรินเหรอ…”
รัชย์กดโทรสัพท์หมุนหาภรรยาอีกครั้งภายหลังจากที่จรดจ้องปรีก้นกลมแน่นของพรรณวดี ได้สักระยะหนึ่งด้วยร่างกายอันร้อนรุ่ม…แต่มันก็เหมือนเรื่องตลกร้าย…หากก่อนหน้านี้ปรินดา จะรีบรับโทรศัพท์ หรือ โทรกลับหาเขาทันทีที่เธอรู้ว่าคนที่ทำสายหลุดไปนั้นคือสามีเธอ
การโทรหาปรินดา ของรัชย์ครั้งนี้ไม่ใช่ต้องการรู้ว่าเธออยู่ไหนและจะกลับเมื่อไหร่…แต่เขาอยากรู้แค่ว่าเธอจะกลับหรือยัง…และเขามีเวลาอีกนานแค่ไหนที่จะได้ชื่นชมเรือนร่างวัยสาวเต็มที่ของพรรณวดี แบบนี้…ทุกจังหวะการสนทนากับภรรยาสาว…รัชย์ไม่ได้ตั้งใจฟังเรื่องอื่นๆเลย…เขาอยากรู้เพียงแค่เขามีเวลาอีกนานไหมที่เธอและเพื่อนรักของเขาจะกลับที่พัก…
ชายหนุ่มฆ่าเวลาในระหว่างการรอคำตอบที่เขาไม่ได้ถามแต่จะคาดเดาเอาจากการสนทนาโดยการเอื้อมมือบรรจงแนบฝ่ามืออันสากหนากับปรีก้นอวบกลมของพรรณวดี ที่โค้งผายโด่งงอน…หนั่นเนื้อขาวผ่องสะอาดตากลมกลึงนุ่มแน่นด้วยวัยสาวสะพรั่งเต็มตัว…
ชายหนุ่มสัมผัสมือลูบไล้ผิวเนื้อกลมแน่นเนียนกระชับตึงตัวจากบั้นท้ายสาวผายงอนของพรรณวดี อย่างหลงไหลลืมตัวโดยที่หญิงสาวยังคงสงบนิ่งไม่ไหวติงอยู่เช่นเดิม หนั่นเนื้อนุ่มเนียนแข็งกระชับตึงมือจากปรีก้นอวบกลมขาวผ่องของพรรณวดี ที่ฝ่ามือสากของรัชย์ลูบไล้ไปมาอย่างเผลอไผล เร่งเร้าอารมณ์หนุ่มของเขาให้พล่งพล่านขึ้นจนลืมสังเกตุเสียงครางกระเส่าของภรรยาตัวเองที่เผลอหลุดลอดออกมาบางครั้งบางคราวยามที่เพื่อนรักของเขากำลังโยกคลึงหนอกเนื้อบดอัดใส่โคกสวาทของเธอกลางหว่างขาที่กำลังโก่งเอวแอ่นก้นให้เพื่อนรักหมุนคว้านท่อนเนื้อส่ายเสียดไปทั่วโพรงสวาท…
สิ่งสุดท้ายที่เขารับรู้ก็คือคำพูดของกันต์ที่ระบุว่าหลังจากนี้อีก 1 ชั่วโมง ทั้งภรรยาและกันต์ถึงจะกลับมา…โอ้ว…มันเพียงพอเสียเหลือเกินกำลังอารมณ์และความรู้สึกในตอนนี้ของเขา…
รัชย์วางโทรศัพท์เครื่องนั้นลงอย่างแผ่วเบา…เขายันร่างขึ้นไปนั่งที่ขอบเตียงของพรรณวดี อีกครั้ง…แม้พื้นเตียงจะไหวยวบกว่าครั้งที่แล้ว แต่มันก็ยังไม่ทำให้พรรณวดี รู้สึกตัวอยู่เช่นเดิม ชายหนุ่มยิ่งได้ใจมากขึ้น
“คงเมามากซินะน้องมินต์ …”
รัชย์รำพึงออกมาเหมือนยินดีที่เห็นร่างงามอันเกือบจะเปลือเปล่าของพรรณวดี ไม่ไหวติงแบบนั้นด้วยฤทธิ์เหล้า…ชายหนุ่มหยุดนิ่งชั่วครู่เหมือนคิดอะไรบางอย่างแล้วพลันเขาก็กลับลงไปยังข้างเตียงอีกหนแต่คราวนี้เขาคว้าขวดเหล้าที่ถือขึ้นมาด้วยแล้ว ตรงไปยังสวิสไฟหรี่มันลงจนมืดพอตามที่เขาต้อง การจากนั้นชายหนุ่มก็กลับลงไปนั่งข้างลำตัวของพรรณวดี อีกครั้ง
แม้ภายในห้องแสงไฟจะมืดมิดลง…แต่ก็ยังเพียงพอที่รัชย์จะเห็นร่างงามของพรรณวดี ขาวผ่องเนียนแน่นอยู่ไม่สร่างซาเช่นเดิม…ชายหนุ่มผู้โดนตอกย้ำจากจิตใต้สำนึกกับชีวิตความไม่เข้าใจกันระหว่างเขาและภรรยาสาวคลุกเคล้ากับรสสุราชันนำอันเลิศหรูจน มีอาหารคาวเลิศรสนอนรออยู่ตรงหน้า เดินส่ายอาดๆร่างกายกำยำมียังคงมีเพียงแต่ผ้าเช็ดตัวๆเดิมพันกายหลังจากออกมาจากห้องน้ำตรงไปยังร่างงามของพรรณวดี อย่างไม่สำเนียกเลยว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำต่อไปข้าง แม้ว่ามันจะไม่ได้มาจิตใจและมโนสำนึกของเขาโดยตรงทั้งหมด แต่มันก็ทำให้อนาคตข้างหน้ามี เรื่องราวต่างๆอันมากมายก็จะยิ่ง หยุ่งเหยิงต่อไปจนหนทางแก้ไขอาจหาได้ไม่เจอ…
“น้องมินต์…น้องมินต์ครับ”
ชายหนุ่มจับฝ่ามือขุย่มลงไปยังหัวไหล่กลมสวยของพรรณวดี เข่าร่างของเธอสุดแรงร้องเรียกชื่อเธอหมายจะให้ได้สิต
“มิ้น…น้องมิ้นครับ…ตื่นๆ…ตื่นก่อน…เร็วครับ”
“ม่าย…อาว…มิ้นจานอน…”
“เดี๋ยวๆๆ…ลุกมาคุยกับพี่ก่อน…ม… มิ้นต์ ครับ…”
รัชย์พยายามรั้งร่างอขงพรรณวดี ให้แอ่นขึ้นมาอยู่ในท่าครึ่งนั่งครึ่งนอน แต่หญิงสาวก็ไม่มีสติพอที่จะทำอย่างที่เขาต้องการ มือไม้เธอพยายามกวัดแกว่งให้วงแขนของเขาที่จับเขาท่อนแขนเธอให้หงายหลังขึ้น…แต่แรงสาวของเธอหรือจะสู้แรงฉุดรั้งของชายหนุ่มด้าย ร่างงามของพรรณวดี ก็โดนเขาฉุดขึ้นมาครึ่งนั่งครึ่งนอนแต่ก็ยังโงนๆเงนอยู่ด้วยควาเมามาย ขณะที่…รัชย์ตอนร่างเขานั่งอยู่บนเตียงแนบกับลำตัวของพรรณวดี ซึ่งอยู่ทางด้านซ้ายของเขา…
ชายหนุ่มเห็นร่างงามของเธอเหยียหลังขึ้นมานั่งได้ก็รีบใช้วงแขนท่อนซ้ายข้างเดียวกับที่แนบลำตัวเพรียวสวยของเธอโอบประคองร่างพรรณวดี เอาไว้ไม่ให้หงายหลังกลับลงไปยังพื้นเตียง ฝ่ามือซ้ายของรัชย์โอบผ่านแผ่นหัลงเนียนนุ่มของพรรณวดี อย่างรวดเร็วจนไปกระชับเข้ากับรอบเอวกิ่วข้างลำตัวซ้ายของพรรณวดี …เพียงแค่สัมผัสแผ่นหลังและเนียนเนื้อของกิ่วเอว…รัชย์ก็ถึงกับแน่นไปทั่วทั้งตัว…ท่อนควยลำโตที่ขยายตัวไว้น้อยไก่อนหน้าถึงกับผงาดลำตั้งโด่ดันผ้าเช็ตัวโป่งบวมขึ้นตั้งตรง
“นี่…น้องมิ้น…มิ้นจ๋า…เมามาก…แล้วนะเรา”
“ม่ายเมา…”
หญิงสาวตอบอย่างยานครางด้วยฤทธิ์สุดตัว…ใบหน้าของเธอก้มลงต่ำไปยังพื้นเตียงดวงตาหลับแน่นเสียงตอบของเธอมันออกมาจากสัญชาติญาณที่โดนเขาปลุกกระตุ้นฉุดกระชากร่างของเธอให้ลุกขึ้นนั่ง
“เมาซิ เมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว…”
“ม่ายเมา… มิ้นต์ บอกว่าม่ายมาวว…เอ๊ะ…พูดม่ายรุเรื่อง”
“ก็เห็นอยู่นี่ไงว่า…ม่ายมาวววเอี๊ก…เอ่อม่ายๆๆๆๆมาว”
“ไม่เมาจริงเหรอ…แล้วกันต์ไปไหน… มิ้นต์ รู้ไม้”
“ม่ายยยรู้ๆๆๆๆ…บอกว่าจานอนนน…”
“เอ้าๆๆเมาก็นอนซะ…เมาก็ไม่ยอมรับ”
ได้ผล…พรรณวดี หญิงสาวที่มีความเชื่อมั่นในตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว…คำพูดที่เสียดแทงท้าทายเข้ากลางจุดดำใต้สำนึกในยามที่สติสตังของเธอหมดสิ้นไม่มีเหลือของรัชย์แบบนี้…เพียงสิ้นคำของชายหนุ่ม…ร่างงามของพรรณวดี ก็ถลึงพรวดนั้งตัวตรงด้วยแรงของเธอเองแล้วเธอก็ทำเอารัชย์ถึงกับขนลุกซุ่ไปทั่วร่างอย่างไม่คาดคิด…พรรณวดี ซุกใบหน้าเขาซอกของของเขาจนกลิ่นกายอันหอมหวนของเธอลอยเขาจมูกเขาอย่างจนเล่นเอาท่อนลำแท่งควยของเขาถึงกับกระตุกเกร็งอย่างไม่คาดฝัน
“บอก…ว่าม่ายมาวววววววววงายยยยยยยย…”
“ถ้าไม่เมาก็กินต่อซิเอ้า…”
เพียงแค่ชายหนุ่มนำปากขวดเหล้ามาจ่อที่ใบหน้า…พรรณวดี ก็หันควับกลับมา…หญิงสาวอ้าปากรับกับจังหวะที่เข้ายื่นปากขวดจ่อใส่ริมฝีปากบางสวยของเธอแล้วดื่มมันลงคอไปอย่างไม่รู้ตัว…เอื๊อกๆๆๆ พรรณวดี ดื่มสุราชั้นเลิสเข้าไปเป็นอึกยาว…เมื่อเธอกลืนมันลงไป…ความร้อนครั้งใหม่ที่ไหลวาบผ่านลำคอเพรียวสวยก็ลงไปปะทะกับฤทธิ์ร้ายเดิมที่ยังมีอยู่เต็มแน่นจนถึงกับอ้าปากหวอร้อง…อ้าหหหหห์ เสียงลากยาวเพื่อระบายความร้อนรุ่มที่ฝั่งแน่นภายในร่างงามของเธอ
“เอ้า…อีกนิ๊ดนึงครับ…น้องมินต์ …”
พรรณวดี แทบจะหมดสิตกลับไปอีกครั้งอยู่แล้วแม้เธอจะฝืนปิดปากไม่ทำตามที่เขาบอกแต่เมื่อสติเธออันน้อยนิดแปลควาหมายคำพูดของเขาเป็นการเอ่ยท้าทาย หญิงสาวก็ฝืนกลั้นใจอ้าปากดื่มสุราขวดนั้นลงไปอีกๆๆๆๆๆๆ จนเต็มปาก แล้วก็รีบกลืนมันลงไปในลำคอของเธออีกครั้ง…และครั้งนี้ทำให้สติและสำนึกของเธอถึงกับลอยเคว้งลอยระริ่วๆไร้ทิศทางอย่างง่ายดาย รัชย์เห็นร่างงามไร้เรี่ยวแรงของพรรณวดี แบบนั้น…เขาก็รีบกระดกสุราส่วนที่เหลือขวดนั้นลงคอตามไปด้วยอย่างตั้งใจ…เหล้าร้ายไหลผ่านลำคอของเขาเอื๊อกๆๆ…ลงสู่กระเพาะอย่างเต็มที่…
ชายหนุ่มสบัดหน้าอย่างแรง วูบๆๆๆ…ดั่งให้มันรวบรวมอารมณ์ภายในกายทั้งหมดให้มารวมอยู่ในจุดๆเดียวกัน…แล้วเขาก็เอื้อมมือส่งส่วนที่เหลือของมันไปตั้งไว้บนหัวเตียงนอน
