มินิมาร์ทร้อนรัก ตอนที่ 2
โดย barthello00
เรื่องนี้อาจจะไม่ค่อยหวือหวา หรือเซ็กที่ดุเดือด แต่ก็ขอให้มีความสุขที่ได้อ่านนะครับ
………………..
ผมวางพี่แหม่มลงบนเตียงขนาดคนเดียว ในห้องนอนของพี่แหม่มที่ใช้นอนที่ร้าน พี่แหม่มนอนหอบหายใจถี่หนักอยู่เลย
“พี่แหม่มเป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามด้วยความเป็นห่วง แต่พี่แหม่มก็ไม่อาจพูดได้ หันหลังให้ผมหันหน้าเข้าผนังอีกด้าน
“พี่แหม่ม ผม…ขอ…โทษ ผมเผลอสติ มัน…”
“ไม่เป็นไร พี่ไม่เป็นไร ไปช่วยหวานเถอะ พี่ขอนอนพักสักหน่อย”
“ผมขอโทษ พี่แหม่มอย่าโกรธหรือไล่ผม…เลยนะ” พี่แหม่มไม่ตอบ เพียงยกมือไล่ผมเท่านั้น
ผมเดินลงมาข้างล่างด้วยท่าทีจ๋อยๆ ไปยืนที่เคาร์เตอร์คู่กับหวานที่กำลังคิดเงินลูกค้าเป็นคนสุดท้ายพอดี
“เป็นอะไรหรือเปล่า โอ๋ พี่แหม่มว่าอะไรเหรอ”
“ถ้าว่าก็ดีสิ นี่ไม่พูดอะไรเลย ผมจะกลัวว่าจะโดนออกนะสิ”
“น่า อย่าคิดมาก เดี๋ยวหวานคุยให้ อย่าเครียดนะ”
ผมได้ยินหวานพูดอย่างนั้นก็ใจชื่น ผมจับมือหวานขึ้นมา เหมือนคนที่กำลังขอความรักกับหญิงสาว แต่ผมไม่ได้คิดลึกขนาดนั้น พอเห็นหวานหน้าแดง ผมก็ขอโทษ ปล่อยมือหวานทันที หวานสั่นหน้า เป็นเชิงว่า ไม่เป็นไร ผมก็ขอตัวเดินออกมาเติมสินค้า
วันนี้ลูกค้าที่ร้านเยอะมากจนแทบจะไม่ว่างเลย เกือบจะ 6 โมงเย็น ออยก็เดินเข้ามาที่ร้านด้วยใบหน้าระรื่น พร้อมกับตุ๊กตาตัวใหญ่
“ไปเที่ยวกับแฟนมาละสิ สนุกไหมละ” หวานเอ่ยแซวออย
หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อเป็นชุดที่ร้านเรียบร้อย ผมก็ขอตัวออกไปจัดของและเติมสินค้า หลังจากนั้นก็เตรียมตัวกลับบ้านหลังจากหมดกะ ที่หลังสต๊อกผมกำลังเติมของที่ห้องแช่เย็น
หวานเดินเข้ามาในห้องเย็นเพื่อมาเอาเบียร์มาเก็บเพราะยังไม่ถึงเวลาจำหน่าย แต่ลูกค้าฝรั่งอ่านภาษาไทยไม่ออก พออธิบายเขาก็เข้าใจ
“อ้าว โอ๋ เติมของเหรอ” ผมพยักหน้า และชี้นิ้วมาที่กระป๋องเบียร์ หวานก็อธิบาย ผมพยักหน้ารับรู้ พลางจะหยิบกระป๋องเบียร์จากมือหวานเพื่อเก็บเข้าชั้น
พอดีหวานก็เดินเข้ามาวางที่ช่องมันพอดี ผมพลาด มือผมไปแตะที่หน้าอกขนาดพอดีมือพอดี (ย้ำครับว่าแตะ) แต่ความที่ผมกะจะหยิบกระป๋องเบียร์ที่มีขนาดเล็กกว่ามือ มือจะกำเองอัตโนมัติ ทำให้มือผมบีบไปที่หน้าอกหวานเข้าเต็มใบ ให้ความรู้สึกนุ่มมือ แทบไม่อยากจะปล่อย แถมหวานก็ตกใจค้างแข็งกับที่ ผมก็ตกใจเหมือนกัน เพราะไม่ได้ตั้งตัว มือเลยแข็งค้างอยู่กับที่ ผมรับรู้ถึงความอบอุ่นของหน้าอกที่มือขวาทันที หวานหน้าแดงซ่านมองหน้าผมนิ่ง หวานเดินออกจากห้องแช่ด้วยใบหน้าแดงกล่ำ ผมเดินออกมาจากห้องแช่ ความรู้สึกอุ่นนุ่มนิ่มยังคงเต็มมือ งานผมเสร็จแล้ว เตรียมตัวกลับ แต่ผมก็ยังไม่ไว้ใจพี่แหม่ม ผมเปลี่ยนชุดเรียบร้อย ตัดสินใจขึ้นชั้น 2 ไปขอโทษพี่แหม่มอีกครั้ง ไปถึงประตู ผมเคาะ 2 ครั้ง ได้ยินเสียงพี่แหม่มลุกมาเปิดประตู พี่แหม่มเห็นผม ทำท่าตกใจใบหน้าแดงซ่าน ทำท่าจะปิดประตู ผมดันไว้ จนพี่แหม่มทำอะไรไม่ได้ ก็ปล่อยให้ผมเข้ามา
“พี่แหม่ม ผมขอโทษนะครับ พี่แหม่ม …จะไล่ผมออกไหม…ครับ” ผมถามตะกุกตะกัก เสียงอ่อมแอ้ม ผมได้ยินเสียงพี่แหม่มถอนหายใจเบาๆ
“เฮ้อ พี่ไม่ได้โกรธอะไร โอ๋หรอก เพียงแต่พี่…เรา…เฮ้อ”
“อะไรครับพี่ ผม ทำ…ไม”
“เอาเถอะ โอ๋ก็มาทำงานปกติ แล้วกัน ส่วนเรื่องวันนี้ก็อย่างบอกใครละ”
“ครับพี่แหม่ม ผมจะกล้าบอกใครละครับ ขอบคุณครับพี่แหม่มที่ไม่ไล่ผมออก”
“เฮ้อ… เอาละกลับบ้านเถอะ เลยเวลาแล้วนี่น่า”
วันรุ่งขึ้นผมมาทำงานกะบ่าย เพราะออยมาตอนเช้า ส่วนหวานกับผมเข้าบ่าย ผมเดินไปหลังร้าน เปลี่ยนเสื้อผ้าที่หน้าล็อคเกอร์ ทันทีที่ผมกำลังถอดเสื้อ ผมรับรู้ถึงสัมผัสของมือผู้หญิงลูบไล้ที่หน้าท้องผมและกำลังเลื่อนลงไปยังน้องชายของผม ผมขนลุกซู่ เมื่อมือบางกำลังลูบแท่งเนื้ออย่างเมามันจนแข็งสู้มือ ผมรีบถอดเสื้อจนพ้นสายตา มือบางก็หดกลับไป พร้อมกับมีกระดาษโน้ตเขียนไว้
“เจอกันหลังเลิกงานดาดฟ้าชั้น 3” ผมงงเลยครับ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มือไวจริงๆ ผมคิดได้แค่นั้น
ผมเดินออกมาที่เคาร์เตอร์ เห็นออยกำลังเติมของอยู่ที่ชั้นขนม พี่แหม่มก็กำลังเดินเช็คของเพื่อสั่งสินค้าเพิ่ม ผมเห็นหวานกำลังเช็ดสินค้าที่หน้าเคาร์เตอร์ นั่นยิ่งทำให้ผมงงเข้าไปใหญ่ จะถามใครไปที่หลังสต๊อกก็ไม่กล้า ก็เลยต้องปล่อยตามเลย ผมได้แต่คาดโทษคนนั้นในใจ
ใกล้เวลาเลิกงาน ผมมองนาฬิกานิ่ง คนเริ่มบางตาจนเห็นได้ชัด ผมเฝ้ามอง หวานกับพี่แหม่มอย่างมีพิรุธเพราะเหลือแค่ 2 คนนี้เท่านั้น ที่จะเลิกงานพร้อมผม แต่ผมสงสัยพี่แหม่มมากกว่าครับ ตอนนี้
พี่แหม่มไล่ให้หวานกลับบ้านก่อนเพราะคนไม่มีแล้ว ส่วนผมต้องจัดลังน้ำขวดไว้มุมหนึ่งเพราะมันเกะกะ เมื่อทุกอย่างเสร็จ ผมก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะออกจากร้านไปขึ้นบันไดหลังของร้าน ซึ่งจะตรงไปยังชั้นดาดฟ้าโดยตรง
“พี่แหม่ม” ผมเรียก เหมือนพี่แหม่มจะตกใจ เพราะเธอใส่เพียงเสื้อนอนตัวใหญ่ที่คลุมทั้งตัว เมื่อโดนแสงส่อง ก็เห็นไปทุดสัดส่วน
“พี่แหม่มเองเหรอที่เรียกผมมา มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“โอ๋ มีอะไรถึงขึ้นมาบนดาดฟ้า” พี่แหม่มพูดพลางหาผ้ามาคลุมตัว
“นี่กระดาษนี้ พี่แหม่มเขียนให้ผมมาหาไม่ใช่เหรอครับ” พี่แหม่มสั่นหน้า
“พี่จะเขียนหาเราทำไม อาจจะเข้าใจผิด กลับไปบ้านได้แล้วโอ๋” พี่แหม่มไล่ผมแล้วรีบเดินเข้าประตูไป ผมรีบวิ่งเข้าไปดันประตูไม่ให้ปิด จนพี่แหม่มเซถลา เกือบตกบันได ผมจับมือพี่แหม่ม กระชากเข้ามาหาผมก่อนจะตก พี่แหม่มตกใจ
ตอนนี้พี่แหม่มอยู่ในอ้อกอดผมแล้ว หน้าอกอวบแนบติดกับหน้าอกผมจนลมหายใจรดหน้าผากพี่แหม่มแล้ว พี่แหม่มพยายามดิ้นให้หลุดจากแขนผม แต่ผมรัดแน่นขึ้น จนใบหน้าพี่แหม่มแดงซ่าน พี่แหม่มดิ้นรนใช้ขาตะกายเพื่อให้หลุด ผมใช้ขาขวารวบขาทั้งสองของพี่แหม่มไว้ จนพี่แหม่มหยุดดิ้นเพราะสู้แรงไม่ได้ ผมรีบอุ้มพี่แหม่มกลับเข้าห้องนอน
ผมกดพี่แหม่มไว้กับที่นอนใช้มือข้างขวากดแขนทั้ง 2 ไว้เหนือหัว ท่อนล่างผมกดขาพี่แหม่มไว้
“ปล่อยพี่เถอะนะโอ๋ จดมงจดหมายอะไร พี่ไม่รู้เรื่อง พี่ขอละนะ ปล่อยพี่ไปเถอะ”
ตอนนี้ผมไม่ฟังอะไรละ อยู่ในท่านี้ พี่แหม่มช่างเย้ายวนใจมาก กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นเหงื่อ หน้าอกอวบล้นทะลักนูนเด่นภายในเสื้อตัวบาง ใบหน้าแดงซ่านด้วยเหนื่อยอ่อน ขับให้ยิ่งสวย ปรีน่องขาวนวลที่ร่นขึ้นจนเกือบจะเห็นชั้นใน ผมอารมณ์เตลิดแล้ว ก้มใบหน้าซุกไปที่แก้มนวล ก่อนจะไซร้ไปตามซอกคอ สูดกลิ่นน้ำหอมเย้ายวนนั้น อีกมือค่อยปลดกระดุมที่ละเม็ดๆๆ จนเกือบจะหมด หน้าอกใหญ่จนล้นมือ กำลังขึ้นลงเพราะการหายใจของพี่แหม่ม มือผมค่อยๆเปิดเสื้อโดยเริ่มจากคอปกให้แผ่ออกจนเห็นผิวขาวผ่องซ่อนในเสื้อผ้า ฐานอกที่นูนเด่นจนอยากจะขย้ำให้หนำใจ
“โอ๋ โอ๋ พี่ยอมแล้ว พี่ยอมทุกอย่าง โอ๋ต้องการอะไร” พี่แหม่มพูดขึ้นทั้งๆที่มองมือที่กำลังแบะเสื้อออกที่ละนิด
“โอ๋ พี่ช่วยโอ๋ได้นะ แต่โอ๋อย่าทำพี่นะ พี่จะใช้มือช่วยโอ๋นะ อย่าทำพี่อย่างนี้นะโอ๋”
“ใช้ปากก็ได้ หรือมากกว่านั้นก็ได้ แต่อย่าใส่เข้าไปในตัวพี่นะ นะโอ๋นะ”
ผมหรือจะฟัง ผมเร่งเปิดเสื้อจนหลุดออกไปจากตัวจนหมด หน้าอกอวบขาวผ่อง ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าผมริมฝีปากผมบดลงไปยังปทุมถัดยอดงามที่ยังคงชมพูสด อย่างน่าประหลาดใจ
“พี่แหม่มแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ พี่จะกลัวอะไร”ผมถามขึ้น หลังจากที่ดูดดื่มยอดปทุมนั้นอย่าง้มามัน จนพี่แหม่นอ่อนระทวย หอบหายใจถี่
“ใช่ พี่แต่งงานแล้ว แต่…” พี่แหม่มหยุดพูด ผมคะยั้นคะยอต่อ “แต่…อะไร”
“แต่พี่ยังไม่เคยมีอะไรกับแฟนพี่มาก่อนนะ เลิกกันไปก่อน”
“เพราะ?” ผมถามต่อ พลางไล้นิ้วมือไปตามหน้าท้องที่กำลังหายใจอย่างหนัก
“พี่…เอ่อ เป็นโรคกลัวเพศสัมพันธ์ ปล่อยพี่ไปเถอะนะ” ผมนิ่งไปเลย มือก็หยุดที่หน้าท้อง มือที่จับก็หลวมจนพี่แหม่มดิ้นหลุด โป๊ก ผมหมดสติลงทันที
