Oh! My Angel นางฟ้าอลเวง C.18(End) ภาค1
Episode I : The Missing Shoe
Chapter XVIII : “บทส่งท้าย”
By DRACULolitA
ร่างของนางฟ้าเบลแน่นิ่งไป จะเคลื่อนไหวไปมาก็เพียงเกิดจากแรงกระแทกของเจ้าปีศาจร้ายเท่านั้น
“แก! แกทำอะไรเบล…หยุดเดี๋ยวนี้นะ! หยุด!!!” เบิร์ดได้แต่ร้องเพราะแขนขาถูกตรึงเอาไว้หมด แม้จะมีเรี่ยวแรง แม้จะมีความตั้งใจ แต่มนุษย์ธรรมดาอย่างเขา ไฉนเล่าจะสู้พลังของปีศาจร้ายตนนี้ได้
“หึๆๆ พวกมนุษย์โลกนี่เก่งแต่ปากจริงๆ …ข้าหมดธุระกับเจ้าแล้ว…ตายซะ!” เมื่อไม่จำเป็นต้องข่มขู่นางฟ้าเบลอีก เบิร์ดก็ไม่มีค่าควรจะมีชีวิตอยู่
ระยางข้างหนึ่งเปลี่ยนรูปเป็นแท่งแหลมหมายจะพุ่งตรงเข้าเสียบกลางหลังของเบิร์ด เด็กหนุ่มหลับตารับชะตากรรม รู้ตัวว่าคงหลีกหนีความตายไม่พ้นแล้ว แต่ทว่าวินาทีนั้นเอง…
{“…ข้าแต่เทพแห่งสุริยา โบโนเรนดอฟข้ารับใช้แห่งท่าน ขอพลัง…อัญเชิญ 3 ศรเวทย์
แห่งแสง เพื่อกำจัดอริร้ายให้พินาศไป…”} ถ้อยคาถาบทคุ้นๆเอื้อนเอ่ยออกมาจากเบื้องบน ทันใดนั้นก็ราวกับมีลูกธนูที่ทำจากแสง 3 อันพุ่งเข้าใส่ระยางอันนั้น ตรึงมันไว้ไม่ให้เข้าถึงตัวเบิร์ด
“อ๊ากกกกก!” ระยางที่เปรียบเหมือนแขนข้างหนึ่งของปีศาจถูกตรึงเอาไว้ ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่าง มันจำเป็นต้องปล่อยสิ่งอื่นๆ เพื่อดูแลอาการบาดเจ็บของตนเอง
“ห่ะ! น้องเบล…น้องเบล!” ทันทีที่ได้รับอิสระ เบิร์ดคลานสี่ขาเข้าหานางฟ้าตัวน้อยที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น
“น้องเบล…ตอบสิครับน้องเบล…”
“ฟรี้…” เสียงลมหายใจของนางฟ้าเบลดังแผ่วออกมา เบิร์ดได้ยินเข้าก็โล่งอก นางฟ้าเบลเพียงแค่สลบไปเท่านั้น พอหมดเรื่องกังวลแล้วเบิร์ดจึงหันไปมองหาผู้ช่วยเหลือในยามคับขัน เพราะหากไม่มีเธอคนนั้นทั้งสองก็คงแย่ไปแล้ว
แหงนหน้าขึ้นมองไปยังหลังคาของโรงงาน เด็กสาวหน้าตาน่ารักอีกคน สวมชุดเสื้อผ้าสีขาวสะอาดตลอดตัว กระโปรงสั้นสีขาวพริ้วไสวไปตามแรงลม และรองเท้าขนนกที่ช่วยให้เธอลอยตัวอยู่บนนั้นได้โดยไม่ตกลงมา ในมือของเธอถือคันธนู อาวุธคู่ใจที่ใช้ช่วยชีวิตเบิร์ดเมื่อครู่นี้
ใบหน้าสวยใส ดูดีๆก็ละม้ายคล้ายนางฟ้าเบลอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ดูโตกว่าประมาณ 2-3 ปีเห็นจะได้ เบิร์ดมองเด็กสาวผู้ช่วยชีวิตตาไม่กระพริบ นอกจากหน้าตาที่ดูดีแล้ว มุมมองเงยขึ้นไปแบบนี้ กางเกงในสีขาวบริสุทธิ์เข้าชุดกับกระโปรงของเธอก็ปรากฏแก่สายตาเขาด้วย
“เน่! จะยืนจ้องอีกนานมั๊ยยะ! อยากโดนยิงด้วยรึไง?” เด็กสาวตะโกนใส่เบิร์ดเรียกสติเขากลับมา
พอรู้สึกตัวเบิร์ดก็รีบอุ้มนางฟ้าเบลที่ยังหลับอยู่ วิ่งออกห่างจากที่เกิดเหตุทันที เวลาเดียวกันนั้น เจ้าปีศาจก็ฟื้นตัวจากศรเวทย์ชุดแรกของนางฟ้าคนโตนั่น พุ่งเข้าหานางฟ้าเบลที่เบิร์ดอุ้มอยู่ หมายจะสานต่อภารกิจของมันที่ยังไม่ลุล่วง
{“…12 ศรเวทย์แห่งแสง… “} แท่งแสง 12 สาย พุ่งลงมายังพื้นดิน เจ้าปีศาจร้ายรู้ตัวรีบหดมือกลับ ทำให้เบิร์ดและนางฟ้าเบลหนีไปได้ โดยมีศรแสงสีขาวกั้นเอาไว้ไม่ให้เจ้าปีศาจร้ายย่างกรายเข้าไปถึง
“แก!” เล่นงานนางฟ้าองค์เก่าไม่สำเร็จ เจ้าปีศาจร้ายจึงพุ่งความสนใจไปที่นางฟ้าองค์ใหม่ ระยางจากกลางหลังสองอันพุ่งตรงใส่นางฟ้าจอมจุ้นหมายจะจับมาสั่งสอนให้หลาบจำ
ทว่าเมื่อลอยตัวอยู่กลางอากาศก็ยากนักที่จับได้ นางฟ้าคนโตหลบระยางไปยิงตอบโต้ไป
{” …10 ศรเวทย์แห่งแสง…”}
“อ๊ากกกกก!” นอกจากยิงได้เยอะกว่าแล้ว อานุภาพยังสูงกว่าลูกแก้วแสงของนางฟ้าเบลด้วย เบิร์ดได้แต่มองด้วยความทึ่ง นึกในใจว่านางฟ้าคนนี้เป็นใครถึงได้เก่งกาจเพียงนี้
“อูยยยย…” เสียงนางฟ้าเบลในอ้อมกอดของเบิร์ดดังแว่วขึ้นมา เบิร์ดรีบละความสนใจจากนางฟ้าองค์ใหม่ หันมาดูแลนางฟ้าเบลทันที
“น้องเบล…น้องเบล เป็นไงบ้างครับ” เด็กสาวลืมตามองพี่ชายที่แสนรักของเธอ จากนั้นก็พุ่งเข้ากอดด้วยความดีใจ
“พี่เบิร์ด…ดีใจจังที่พี่เบิร์ดปลอดภัย” นางฟ้าไม่ได้เป็นห่วงตัวเองเลยซักนิด ห่วงแต่ว่าพี่ชายของเธอจะปลอดภัยหรือไม่
“พี่ไม่เป็นไรครับ ก็พอดีได้นางฟ้าคนนั้นเข้ามาช่วยทัน” นางฟ้าเบลหันหลังไปมองตามทิศทางที่เบิร์ดชี้ พอได้เห็นนางฟ้าองค์นั้นเข้า นางฟ้าเบลก็ยิ่งดีใจใหญ่
“พี่โบ!” ที่แท้คนที่มาช่วยเบิร์ดเอาไว้ก็คือพี่สาวของเธอนั่นเอง
“ไงยะ…ยัยเบล ปล่อยให้คนอื่นตามหาซะทั่วเชียว…” นางฟ้าโบลดเพดานบินลงมาใกล้ๆ คุยไปยิงลูกศรแสงนั่นไป
“พอดีหนูทำรองเท้าหายน่ะค่ะ ”
“เออ…จริงสิ! รองเท้า…” นึกขึ้นได้ว่าเบิร์ดเจอรองเท้าที่หายไปแล้ว เบิร์ดยื่นส่งรองเท้าคู่นั้นให้นางฟ้าเบล
“พี่เบิร์ดรออยู่ตรงนี้นะคะ” นางฟ้าเบลหันมากำชับเบิร์ดหลังจากใส่รองเท้าเสร็จแล้ว
“ระวังตัวนะครับ…น้องเบล” พี่ชายคนดีให้กำลังใจ นางฟ้าเบลยิ้มตอบเขาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันหลังเหาะตามพี่สาวของเธอไปร่วมกำจัดเจ้าปีศาจร้ายด้วยกัน
“เล็งไปที่ตาของมันนะ พี่จะล่อมันเอง” นางฟ้าโบลอยตัวขึ้นสูง เจ้าปีศาจมองตามเธอไป เปิดโอกาสให้นางฟ้าเบลโจมตี
{“… 5 ศรเวทย์แห่งแสง…”}
“ดีล่ะ! เข้าเป้าเต็มๆเลย” นางฟ้าโบดีใจใหญ่โต หารู้ไม่ว่าระยางสองอันอ้อมมาอยู่ด้านหลังเธอแล้ว [หมับ!] คว้าแขนทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แน่นหนา
“ฮ่าๆๆ เจ้าพวกนางฟ้าหน้าโง่เอ๋ย อาวุธของพวกเจ้าน่ะ มันใช้ไม่ได้มาตั้งแต่แรกแล้ว!” พูดข่มไปอย่างงั้น มันต้องมีเจ็บบ้างแหละ แต่เมื่อจับนางฟ้าโบจอมจุ้นได้แล้ว เจ้าปีศาจก็คุยโวใหญ่
“หนอยแน่…ปล่อยนะ! เจ้าปีศาจบ้า…ว๊าย!” ระยางอันเล็กๆมุดเข้าใต้ร่มผ้านางฟ้าโบ เสียดสีไปตามร่างกายอันขาวผ่องเนียนนุ่มของเธอ
“ฮึ่ม!…อ๊าาา” ทั้งโมโหทั้งอับอายสุดขีด เมื่อถูกระยางชั้นต่ำของเจ้าปีศาจตวัดโดนติ่งเสียวและหัวนมของเธอพร้อมๆกัน นางฟ้าโบพยายามสะบัดหนี แต่ก็ไร้ความหมายเมื่อถูกรัดจนแน่นเช่นนี้
“พี่โบ! …ปล่อยนะไอ้ปีศาจบ้า!” นางฟ้าเบลพุ่งเข้าใส่พร้อมกับยิงศรแสงอีก 5 เส้น แต่ก็ทำอันตรายเจ้าปีศาจร้ายนั้นไม่ได้
“อุ๊บ!” ระยางอันใหญ่ฟาดเข้าใส่หน้าท้องนางฟ้าเบลกระเด็นไปชนผนังโรงงาน
“น้องเบล!” เบิร์ดตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจ
“เดี๋ยวข้าจะจัดการกับเจ้าทีหลัง แต่ตอนนี้…ข้าขอสนุกกับยัยนางฟ้าจอมจุ้นคนนี้ก่อน…” พูดเสร็จ ระยางที่โอบรัดนางฟ้าคนเก่งนั้นก็ยิ่งออกแรงรัดแน่นขึ้น
“อ๊าาาาา!” นางฟ้าโบร้องลั่น แรงบีบของมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดไปหมด
“นี่!…อย่าทำอะไรพี่โบนะ!” นางฟ้าเบลตั้งหลักได้ก็พุ่งเข้าใส่เจ้าปีศาจอีกครั้ง หมายจะช่วยพี่สาวของเธอ แต่ก็ถูกระยางเจ้าปีศาจรั้งเอาไว้จนได้ แขนทั้งสองข้างของเธอถูกตรึงเอาไว้จนขยับไม่ได้ ทำได้เพียงจ้องมองพี่สาวของตนตกเป็นเหยื่อของเจ้าปีศาจเท่านั้น
“ปล่อยพี่โบนะ…ปล่อย!” นอกจากเจ้าปีศาจจะไม่สนใจฟังนางฟ้าเบลแล้ว มันยังเดินหน้าหลอกล้อพี่สาวของเธออย่างสนุกสนานทีเดียว
ระยางใต้กระโปรงของเธอถูไถติ่งเสียวนั้นจนเริ่มเปียกชื้น แม้จะทำใจรังเกียจแค่ไหน แต่โดนโลมเล้าเข้าแบบนี้ ต่อให้เป็นนางฟ้าก็ต้องออกอาการเสียวเช่นเดียวกัน
“อูยยยย…อาาาา” ขาเริ่มสั่น ลมหายใจเริ่มแปรปรวน นางฟ้าโบออกอาการเสียวกระสันเพราะฤทธิ์ระยางของเจ้าปีศาจร้าย
“ฮ่าๆๆ นางฟ้านี่เสียวง่ายแบบนี้ทุกคนรึเปล่าเนี่ยะ” หัวเราะด้วยความสะใจ หยามศักดิ์ศรีของเด็กสาว
ก่อนจะดึงนางฟ้าโบที่กำลังมีอารมณ์เพราะระยางเสียว มาขึงพืดอยู่ต่อหน้ามัน ท่อนเสียวปีศาจยื่นออกมาสัมผัสถูไถกางเกงในสีขาวของเด็กสาว ยั่วนางฟ้าโบให้ยิ่งเสียวซ่านขึ้น
“กำลังจะได้เสพสมกับปีศาจ ถึงกับเสียวจนแฉะเชียวรึ…ฮ่าๆๆ” ปีศาจร้ายสบประมาทนางฟ้าโบให้ได้อับอายครั้งแล้วครั้งเล่า สภาพของเธอขึ้นอยู่กับความปรานีของปีศาจตนนี้เท่านั้น
“พี่เบิร์ด…พี่เบิร์ดคะ” นางฟ้าเบลเห็นว่าตนไม่อาจช่วยพี่สาวได้ เธอจึงเรียกพี่เบิร์ด ตัวช่วยสุดท้ายของเธอ
“มาหาหนูเร็วๆค่ะ” นางฟ้าเบลถูกจับขึงด้วยระยาง แต่ยังดีที่เจ้าปีศาจหันไปสนใจนางฟ้าโบอยู่ เธอจึงเรียกเบิร์ดให้เข้าไปหาได้โดยที่เจ้าปีศาจไม่ทันได้สังเกต เบิร์ดย่องเข้ามาใกล้นางฟ้าเบล สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล สับสนและสงสัย
“พี่เบิร์ดคะ…ช่วยหนูหน่อย” พูดจบนางฟ้าเบลก็ยืนถ่างขาออก แอ่นร่องเสียวนางฟ้าใส่หน้าเขา
“ช่วยเลียน้ำของหนูกินเข้าไปเยอะๆทีนะคะพี่เบิร์ด”
“อะไรนะน้องเบล?” เป็นใครได้ยินเข้าก็ต้องนึกว่าตัวเองหูฝาด
“หนูบอกให้พี่เบิร์ดดูดเอาน้ำของหนูไปกินไงคะ…เร็วๆสิ” สีหน้านางฟ้าเบลจริงจังและซีเรียสจนเบิร์ดต้องเก็บไปคิดอยู่ครู่ใหญ่
ที่สุดเบิร์ดก็นึกออกเมื่อคิดถึงคืนที่เขาเลียร่องเสียวนางฟ้าเบล น้ำเสียวนางฟ้าช่วยให้เขามีพละกำลังมากกว่าปกติ นี่อาจเป็นหนทางเอาชนะเจ้าปีศาจร้ายตัวนี้ก็ได้ เบิร์ดเงยหน้าขึ้นมองนางฟ้าโบถูกเจ้าปีศาจแสนชั่วกระเด้าอยู่ เธอร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดระคนเสียวซ่าน
เห็นทีเขาจะรอช้าไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว อ้าปากประกบร่องเสียวน้องสาวอย่างเต็มใจ ลิ้นที่อยู่ภายในยื่นตวัดติ่งสวรรค์ที่โผล่เข้ามาหา สลับกับแหย่ร่องเสียวดูดน้ำชาเขียวจากแหล่งกำเนิด
“อาาาา…พี่เบิร์ดขาาาา” นางฟ้าเบลพยายามกลั้นเสียงของเธอให้เล็ดลอดออกไปน้อยที่สุด เพราะกลัวเจ้าปีศาจจะได้ยิน
แต่การจะยืนนิ่งเฉยๆให้พี่ชายสุดที่รักโลมเลียร่องเสียวของเธอ ก็ยากนักจะยั้งใจไหว นางฟ้าเบลส่ายสะโพกไปมาขมิบร่องเสียวพยายามจะรีดน้ำสวรรค์ของเธอมอบให้เบิร์ดด้วยความเต็มใจ
“อึก….อาาาา” รสชาติที่หวานชื่นคุ้นลิ้น ให้ดูดแค่ไหนก็ไม่รู้สึกพอ เบิร์ดกลืนรสชาติแห่งนางฟ้าเพลิดเพลินจนลืมหน้าที่ที่ต้องทำซะแล้ว
“ฮือออ…อ๊าาาา!” นางฟ้าโบที่ลอยเท้งเต้งอยู่ด้านบน เธอถูกดุ้นเสียวเจ้าปีศาจกระทุ้งจนลึกไปถึงมดลูก ทั้งเสียวทั้งแสบแทบขาดใจ แต่เหนือกว่านั้นพลังนางฟ้าของเธอค่อยๆหดหายไปเรื่อยๆ
“ไม่นะ…ไม่นะ อย่าาาา…อ๊าาาา” ขมิบร่องเสียวหนีบดุ้นเนื้อของเจ้าปีศาจ หวังไม่ให้มันได้ทำตามใจชอบ แต่ก็ยิ่งทำให้มันได้เสียวสะใจมากขึ้น
“ฮ่าๆๆๆๆ ได้พลังจากเจ้ามาแล้ว ข้าก็จะได้ยึดครองโลก!” เจ้าปีศาจประกาศอย่างสะใจ พร้อมกับกระเด้าใส่นางฟ้าโบไปอย่างไม่เสียจังหวะ
ฝ่ายน้องสาวที่อยู่เบื้องล่าง กำลังหาทางช่วยเธอด้วยการให้เด็กหนุ่มมนุษย์โลกดูดกินน้ำเสียวจากร่องรักอย่างเพลิดเพลิน
“อาาา…อาาา…พี่เบิร์ดขา เบลเสียวจังเลย…อาาาา” น้ำเสียวที่ไหลซึมออกมาให้เบิร์ดได้ชิมนั้นพูดแทนความรู้สึกของเธอได้ดีทีเดียว เสียงของเธอเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งเจ้าปีศาจร้ายได้ยิน
“ห่ะ! พวกเจ้า!” เจ้าปีศาจโกรธจัด รู้ว่าเบิร์ดพยายามจะทำอะไร สะบัดระยางสามเส้นใส่เบิร์ดหวังจะกำจัดให้สิ้นเรื่องไป แต่ทว่าเบิร์ดกลับหลบพ้นและจับมันเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย
เขาออกแรงดึงเล็กน้อย เจ้าปีศาจก็เซถลาเข้ามาหาเขาแล้ว [เปรี้ยง!] หมัดขวาอัดเข้าใบหน้าเจ้าปีศาจอย่างจัง จนมันกระเด็นไปไกลถึงผนังอีกฝั่งหนึ่ง เบิร์ดพุ่งไปรับนางฟ้าโบที่หมดเรี่ยวแรงให้ตกมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาได้อย่างปลอดภัย
“พี่โบ…พี่โบ” นางฟ้าเบลเข้ามาดูอาการพี่สาวทันทีที่ได้รับอิสรภาพ
เจ้าปีศาจโกรธจัด เมื่อถูกมนุษย์เล่นงานแบบนี้ มันลุกขึ้นตั้งหลักได้แล้วพุ่งเข้าใส่เบิร์ดทันที
“แก!ตายซะเถอะ” ระยางอันใหญ่แปรสภาพเป็นขวานขนาดยักษ์จู่โจมใส่เบิร์ด แต่สภาพที่เปี่ยมพลังของเขาในตอนนี้ ท่วงท่าที่รวดเร็วและคาดเดายากก็กลับกลายเป็นเชื่องช้า จนเบิร์ดมีเวลาคิดหาทางรับมือเหลือเฟือทีเดียว
[เพียะ!] สะบัดมือซ้ายปัดขวานนั่นให้พ้นทางได้อย่างง่ายดาย ส่วนมือขวากำแน่นรวบรวมความโกรธแค้นทั้งหมดแล้วซัดใส่ลำตัวของเจ้าปีศาจรัวเป็นชุด
“อ๊ากกกกก!” เบิร์ดในตอนนี้มีพลังเหนือกว่าเจ้าปีศาจแทบจะทุกด้านเลยทีเดียว
ทว่าระยางของเจ้าปีศาจมันมากกว่า 2 แขนของเบิร์ด มันจึงพุ่งมาจากทุกทิศทาง ตรึงเขาเอาไว้ให้อยู่กับที่ ต่างฝ่ายต่างเกร็งกำลังยื้อกัน แต่ระยางปีศาจยังเหลือว่างอยู่ มันเปลี่ยนเป็นเข็มแหลมๆเล็งไปที่หัวของเบิร์ดพุ่งเข้าใส่ทันที
“พี่เบิร์ด!” นางฟ้าเบลกำลังดูแลพี่สาวอยู่ไกลๆ เห็นเบิร์ดเพลี่ยงพล้ำแต่ก็เข้าไปช่วยไม่ทันแล้ว
[ฉั๊ว!] พริบตานั้นเอง ราวกับมีคมมีดอันใหญ่เฉือนตัดระยางแหลมนั้นให้ขาดสะบั้นก่อนจะถึงตัวเบิร์ด
“อ๊ากกกก!” เจ้าปีศาจร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด จากนั้นร่างกายอันใหญ่โตของมันก็ถูกตัดขาดสองท่อนด้วยผู้ที่โผล่เข้ามาเบื้องหลัง
“อาซื่อ!” นางฟ้าเบลร้องเรียกชื่อเขาคนนั้น
เสื้อผ้าอาภรณ์สีขาวตลอดตัว ตั้งแต่รองเท้าหนังกางเกงขายาว เสื้อสูทภายนอกและเสื้อเชิ้ต แววตาที่ดูดุๆฉายโชนออกมา มองเจ้าปีศาจที่นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่ต่อหน้าเขาอย่างไม่แยแส มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋าอยู่ชวนให้เบิร์ดได้แต่แปลกใจ ว่าเจ้าปีศาจร้ายถูกกำจัดอย่างไรกันแน่ แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาและนางฟ้าทั้งสองก็ปลอดภัยจากเจ้าปีาจร้ายตนนี้แล้วล่ะ
เมื่อเจ้าปีศาจร้ายสิ้นลมสลายไปแล้ว ชายหนุ่มชุดขาวก็ละสายตามามองเบิร์ดแทน แววตาดุๆที่ไม่ต่างไปจากเมื่อครู่ที่มองเจ้าปีศาจนั่น เล่นเอาเบิร์ดหน้าซีดเลยทีเดียว
“เจ้าหมอนี่เป็นใครน่ะ…เบล” น้ำเสียงเขาเองก็ไม่ต่างจากหน้าตาเท่าไหร่ ทั้งแข็งทั้งเข้มและดุดันไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น
“เอ่อ…คือ เค้าเป็นคนช่วยเบลเอาไว้ตอนที่ตกลงมาบนโลก…”
“เป็นมนุษย์ใช่มั๊ย!?” ไม่ทันได้อธิบายเสร็จ ชายชุดขาวก็เหลือบตามาทางนางฟ้าเบล สรุปให้เธอเป็นที่เรียบร้อย เด็กสาวหน้าจ๋อยไม่กล้าสบตาเขา
“ข้าบอกแล้วใช่มั๊ยว่านางฟ้าไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องบนโลกมนุษย์”
“แต่…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว…คราวนี้เห็นแก่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้น เป็นเพราะเจ้าพลาดท่าตกลงมา ข้าจะไม่เอาความเจ้า” นางฟ้าเบลถอนหายใจกับคำตัดสินของเทวดารุ่นพี่ เธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะเถียงอะไรได้อยู่แล้ว
“เอ่อ…แต่ผมว่า” เบิร์ดพยายามจะช่วยพูด
“หุบปาก! ข้าไม่ได้ถามเจ้า!” เสียงตวาดของชายชุดขาวทำให้เบิร์ดยืนตัวแข็งไปเลย อันที่จริงเพราะโดนคาถาต่างหาก และก็เป็นคาถาเดียวกับที่ทำให้แม่ของเบิร์ดแข็งทื่อไปในคราวนั้นนั่นเอง
“อาซื่อ…อย่าทำอะไรพี่เบิร์ดนะคะ ปล่อยเค้าเถอะค่ะ” นางฟ้าเบลเห็นเบิร์ดยืนแข็งไร้ชีวิตเช่นนั้นก็รีบขอร้องเทวดาจอมเข้มงวดเป็นการใหญ่
“ข้าแค่จะลบความทรงจำเขาเท่านั้นเอง ยังไงซะเจ้าหมอนี่ก็จะต้องลืมเรื่องราวทั้งหมดของพวกเราอยู่แล้ว”
นางฟ้าตัวน้อยรู้ดี เมื่อเหตุการณ์มาถึงขั้นนี้แล้ว ที่สุดแล้วเธอก็จะต้องกลับไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ตามเดิม และเบิร์ดก็จะต้องอยู่บนโลกมนุษย์ เป็นลูกชายคนเดียวของบ้านต่อไป แต่นี่มันกระทันหันจนนางฟ้าเบลใจหาย รู้สึกเสียดายที่ไม่ทันได้ร่ำลา ที่สำคัญกว่านั้น…เสียดายที่เบิร์ดจะต้องลืมเรื่องราวระหว่างเธอกับเขา
“เอ่อ…ไม่ลบความทรงจำของเขา ไม่ได้เหรอคะ?”
“ไม่ได้!” เทวดาซื่อตวาดกลับทันทีที่เธอถามเสร็จ ไม่บอกก็รู้ว่าเรื่องที่เธอขอคงเป็นไปไม่ได้ นางฟ้าเบลก้มหน้าถอนหายใจ
“ถ้างั้น…ขอให้หนูได้บอกลาพี่เบิร์ดอีกซักครั้งนะคะ…” เทวดาซื่อมองสีหน้าของนางฟ้าเบลแล้วขัดใจไม่ลง
“ข้าให้เวลา 3 นาที” จากนั้นเทวดารุ่นพี่จอมเฮี๊ยบก็ทำเป็นกอดอกเดินออกไปนอกโรงงานร้างพร้อมกับนางฟ้าโบ นางฟ้าเบลถอนหายใจทิ้งไป ก่อนจะมองหน้าเบิร์ดเป็นครั้งสุดท้าย
“ขอให้พี่เบิร์ดมีความสุขนะคะ…” หยดน้ำตาพรั่งพรูออกมาจาดวงตากลมโตของนางฟ้าเบล
“หนูจะคิดถึงพี่ทุกวันเลย…” ฝ่ามืออันแสนนุ่มประทับลงบนใบหน้าที่แข็งทื่อของเบิร์ด สัมผัสพี่ชายชั่วคราวของเธออีกครั้ง
“หนูรักพี่ค่ะ…” คว้าคอของเบิร์ดเอาไว้ เขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มพี่ชายสุดที่รัก นางฟ้าเบลประทับความทรงจำดีๆครั้งสุดท้ายทั้งน้ำตา
“ลาก่อนค่ะ…พี่เบิร์ด ”
{“…ข้าแต่เทพแห่งสุริยา…”}
แสงสว่างเจิดจ้าไปทั่วโรงงานร้าง เปลี่ยนความมืดมิดให้สว่างไสว พร้อมกับชะล้างความทรงจำของนางฟ้าออกไปจากเบิร์ดและคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมด เวลาเพียงชั่วครู่สั้นๆ แสงสว่างทั้งหมดก็จางหายไป รวมทั้งร่างของเทวดาและนางฟ้าทั้ง 3 ก็หายไปด้วย ทิ้งให้เบิร์ดหลับอยู่ในโรงงานร้างนั่นเพียงลำพัง
* * * * *
เช้าวันใหม่ ในบ้านของเบิร์ด เด็กหนุ่มถือกระเป๋าลงมายังชั้นล่างของบ้าน
“เอ้า! มากินข้าวเช้าเร็วลูก เดี๋ยวจะได้ไปเรียน” เบิร์ดรับจานข้าวจากแม่มา แล้วทั้งคู่ก็นั่งลงกินข้าวกันสองคนเหมือนเช่นทุกวัน
“อืม…แม่ครับ ผมขอกินนมซักกล่องนึงนะ” ลุกขึ้นไปหยิบนมกล่องที่แช่เย็นเอาไว้เตรียมขายลูกค้า เบิร์ดกลับมานั่งที่เดิมให้แม่ของเขาได้สงสัย
“นึกยังไงถึงอยากจะกินนมขึ้นมาเนี่ยะ ร้อยวันพันปีแม่ไม่เคยเห็น” เบิร์ดเองก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน ราวกับว่ามีแรงอะไรบางอย่างชักชวนให้เขาทำเช่นนี้
“ไม่รู้สิแม่ จู่ๆก็อยากกินขึ้นมา” เบิร์ดทำเป็นไม่สนใจความรู้สึกประหลาดนั่น ลงมือกินข้าวและนมจนกระทั่งอิ่มแล้ว จึงลาแม่แล้วออกจากบ้านไป
“อ้าว! น้ำฝน…จะไปโรงเรียนเหรอ ไปด้วยกันมั๊ย?” เบิร์ดเอ่ยปากชวนเด็กสาวข้างบ้านอย่างสนิทสนม
“ก็ดีค่ะ…เจ้าเฟลมวันนี้งอแงน่าดูเลย” พูดเสร็จก็เอามือขยี้หัวน้องชายให้หายง่วง
“ฮะๆๆ ดีนะที่พี่เป็นลูกคนเดียว ถ้ามีน้องคงลำบากเหมือนกัน” เบิร์ดยิ้มตอบเพื่อนบ้านเจ้าน้ำใจ จากนั้นทั้งสามคนก็เดินกันไปคุยกันไปตลอดทาง จนกระทั่งหายลับไปกับแสงแดดที่แยงสวนกลับมา…
“โชคดีนะคะ…พี่เบิร์ด” นางฟ้าเบลมองเบิร์ดจากดาดฟ้าของบ้าน ณ ตอนนี้ไม่มีใครมองเห็นเธอแล้ว ไม่มีใครจำเธอได้ ไม่มีใครเป็นพี่ชายของเธอ มีแต่ความทรงจำดีๆที่เธอมีกับเบิร์ดเก็บเอาไว้ให้เด็กสาวคิดเพียงลำพังเท่านั้น
“แล้วหนูจะแอบหนีมาเยี่ยมพี่บ่อยๆค่ะ” พูดเสร็จนางฟ้าเบลก็ลุกขึ้นยืน เอาแขนเช็ดหยดน้ำรอบดวงตาเธอ ปัดฝุ่นตามตัวออกไป จากนั้นก็ลอยหายลับไปบนท้องฟ้าด้วยรองเท้าขนนกทั้งสองข้างของเธอ…
…The End…
